คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ★จริงหรือหลอก?
★Hunz Part :
สุดท้ายผมก็ต้องยอมให้ไอโน่ขนพรรคพวกมาร้านเค้กของผม เอ่อ..ความจริงมันเป็นของแม่ผมครับคือแม่ผมชอบทำขนมมากซึ่งต่างจากผมโคตรๆ และเพราะไอความที่แม่ผมชอบทำเนี่ยแหละครับ ทำให้ผมถูกบังคับให้หัดทำขนมตั้งแต่ยังเด็ก กลายเป็นว่าตอนนี้ผมทำขนมเป็นถึงแม้ว่าจะไม่เก่งมากแต่มันก็โอเคอยู่นะครับ เวลาว่างผมก็มักจะเข้ามาที่ร้านอยู่บ่อยๆ หลายคนก็บอกว่าผมดูไม่เข้ากับเค้กเอาซะเลย ดูน่าจะเป็นพวกแบดๆซะหน่อย ไม่รู้อะไรที่ทำให้พวกเค้าคิดแบบนั้น..
“อ่ะ พวกมึงจะกินอะไรก็สั่งเลย ไหนๆก็ดั้นด้นกันมาละเดี๋ยวกูเลี้ยงเอง” ผมโยนเมนูใส่เพื่อนๆทั้งหลายทั้งปวงที่ดูมีความสุขซะเหลือเกินกับการได้กินเค้กฟรี
“นี่ไอฮั่น ร้านแกโยนเมนูให้ลูกค้าหรอยะ” แกรนด์หันมาเหวใส่ผม ต่างจากโดมที่นั่งจ้องเมนูราวกับมันจะลอยออกมาจากหน้ากระดาษ
“พี่ฮั่นทำเค้กด้วยหรอคะ”
“ก็ทำบ้างครับ^^”
“หนูนาเค้าจะหมายความว่าหน้าอย่างมึงทำเค้กเป็นด้วยหรอวะต่างหาก” ไอโน่หันมาพูดกับผมด้วยถ้อยคำกวนประสาทแต่ดันเรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคนเป็นอย่างดี
นั่งรอไม่นานเค้กทั้งหมดก็มาเสิร์ฟ สตรอเบอรี่ชีสเค้กของสาวๆและช็อคโกแลตฟัดจ์เค้กถูกวางตรงหน้าพร้อมกับลาเต้หอมกรุ่นอีกสี่แก้ว
“แกงส้มไม่ทานอะไรหรอ” ผมหันไปถามคนที่เอาแต่นั่งจิ้มมือถืออยู่ไม่สนใจเมนูที่ทุกคนพร้อมใจกันยื่นให้
“ผมไม่ค่อยชอบทานของหวานฮะ”
พวกเรานั่งทานไปคุยไปจนเวลาล่วงเลยมาเกือบสองทุ่ม ผมก็เริ่มเห็นท่าทีง่วงเหงาหาวนอนของคนตรงข้าม คนอะไรเหมือนเด็กชะมัด
“ง่วงแล้วหรอ” ผมกระซิบถามแกงส้มเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย
“นิดหน่อยฮ่ะ”
“ไอโน่ เดี๋ยวกูกลับละ กูซักผ้าไว้ยังไม่ได้ตาก แกงส้มกลับกับพี่มั๊ย” ผมหันไปบอกเพื่อนที่ยังคงโฟ่แตกกับทุกคนบนโต๊ะ พร้อมทั้งชวนแกงส้มกลับ
“บ้านมึงตากผ้าตอนสองทุ่มหรอวะไอฮั่น”
“เออ บ้านกูตากผ้าตอนนี้มีอะไรมั๊ย ป่ะแกง”
“เอ้าไอเชี่ยนึกจะไปก็ไป เออยังไงก็ฝากน้องแกงส้มด้วยมึง” ผมโบกมือลาทุกคนรอบโต๊ะก่อนจะเดินออกจากร้านไปไม่วายลากแกงส้มออกมาด้วย
ทันทีที่เดินออกมาจากร้านแกงส้มก็หัวเราะทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง อะไรวะอยู่ๆก็ขำ- - ไม่นานนักเจ้าตัวก็พูดออกมา
“มุขโคตรเห่ยเลยว่ะพี่”
“หืม? มุขอะไร”
“ก็ที่พี่บอกพี่โน่ว่าจะไปตากผ้าไง บ้านพี่เวลาจะชิ่งเค้าใช้มุขนี้กันหรอ”
“ไม่ใช้มุขนี้จะหนีออกมายังไงล่ะ เห็นเรานั่งสัปหงกตั้งนานแล้ว ง่วงขนาดนั้นเลยรึไง”
“ง่วงดิ่พี่ เปิดเทอมไม่กี่วันงานเยอะเป็นบ้า ผมทำงานเกือบเช้าทุกวัน” แกงส้มยู่หน้างอแง ทำไมไอเด็กนี่มันทำอะไรก็ดูน่ารักไปซะหมดนะ..
“ถ้างั้นก็ใส่หมวกกันน็อคซะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“หืม? ไปส่งผม?”
“ก็ใช่ไง ทางเดียวกันไปด้วยกันประหยัดจะตาย”
“แน่ใจนะว่านี่คือเหตุผล?”
“นะ แน่ใจสิ่” ไอเด็กบ้า มาย้อนถามผมแบบนี้ต้องการอะไรฟระ!
“ถ้างั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ..พี่ฮั่น^^ แล้วเวลาผมถามพี่ไม่ต้องทำหน้าตาตกใจขนาดนั้นก็ได้มั้ง” แกงส้มหันมาแลบลิ้นใส่ผมก่อนจะสวมหมวกกันน็อค จะไม่ให้ตกใจได้ไงก็แกเล่นถามคำถามจี้จุดซะขนาดนั้น-0-
โชคดีหน่อยที่วันก่อนผมเอามอเตอร์ไซค์มาจอดทิ้งไว้ที่ร้าน ทำให้วันนี้ผมสามารถขับมอเตอร์ไซค์กลับหอได้อย่างสบายไม่ต้องเสียแรงโบกแท็กซี่ แล้วมันก็ดีซะด้วยที่ทำให้ผมกับแกงส้มได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น..
ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงหอพัก ใจจริงผมอยากจะยืดเส้นทางกลับบ้านให้มันยาวออกไปอีก ให้ผมมีเวลาอยู่กับแกงส้มอีกสักนิดก็น่าจะดีไม่น้อย
“ขอบคุณมากนะพี่ที่อุตส่าห์มาส่ง”
“ก็บอกแล้วไงว่าทางเดียวกัน”
“งั้น..คืนนี้ฝันดีนะครับพี่ฮั่น^^” แกงส้มยกมือมาบ๊ายบายๆ แต่ยังไม่ทันที่น้องจะเดินไปได้ไกลก็ถูกผมเรียกไว้ก่อน
“แกง”
“ครับ?”
“พี่เอาเค้กส้มมาจากร้าน เผื่อเราจะหิวตอนดึกๆเวลาทำงาน”
“แต่..ผม..”
“มันไม่หวานอย่างที่คิดหรอกน่า ลองชิมดู สูตรเด็ดของร้านเลยนะ”
“ไว้ผมจะลองทานละกันนะครับ^^” เคยมีใครบอกไอเด็กนี่มั๊ยครับว่ารอยยิ้มของเค้าทำให้ทุกคนที่เห็นยิ้มตามได้ตลอดเลย..
★Kangsom Part :
ผมเดินถือกล่องเค้กขึ้นมาบนห้อง ก่อนจะวางมันลงข้างๆหัวเตียง ไม่อยากจะคิดว่าคนที่ดูนิ่งๆ แบดๆอย่างพี่ฮั่นจะเปิดร้านเค้ก ที่แปลกไปกว่านั้นคือพี่ฮั่นทำเค้ก ไม่อยากจะเชื่อเลย-0- ผมนั่งมองกล่องเค้กอยู่นานสองนานก่อนจะเปิดออก ผมไม่ชอบทานหวาน ผมไม่ชอบนมและเนย ในชีวิตผมมีของหวานอยู่ไม่กี่อย่างที่ผมชอบ และผมเองก็ไม่แน่ใจว่าอะไรที่ทำให้ผมรับกล่องเค้กมาจากพี่ฮั่น..
“อืม..อร่อยดีแฮะ” เค้กส้มที่ไม่หวานจนเกินไปทำให้คนที่ไม่ชอบทนเค้กอย่างผมยิ้มออก ตอนแรกผมคิดว่ามันจะหวานเจี๊ยบซะแล้ว ก็แหมเค้กที่ไหนๆก็หวานทั้งหมดนี่ครับ แต่เค้กส้มร้านพี่ฮั่นไม่เป็นแบบนั้นในความหวานยังมีความเปรี้ยวของส้มอยู่ อืม..ผมชักจะชอบเค้กส้มของร้านพี่ฮั่นซะแล้วสิ่
“แกงส้ม”
“.......................”
“แกงส้ม” ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกจากนอกระเบียงผมก็รีบวิ่งออกไปก่อนจะพบกับบุคคลที่ผมพึ่งนึกถึงเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
“ทานเค้กรึยัง”
“ยังเลยครับ^^”
“.........................”
“ล้อเล่นน่า เนี่ยผมกำลังทานอยู่เลย” กะจะแกล้งสักหน่อยแต่พอเห็นหน้าตาหงอยๆของพี่ฮั่นผมก็แกล้งไม่ลง
“อร่อยมั๊ย”
“ก็ดีฮะ ไม่หวานไป^^”
“งั้น..คืนนี้ฝันดีนะ เจอกันพรุ่งนี้เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่ฮั่นยกมือเกาท้ายทอยก่อนจะส่งยิ้มตาหยีมาให้ผม
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก..
และนั่นคือเสียงหัวใจของผมตอนนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไออาการแบบนี้มันคืออาการตกหลุมรัก แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจ..มันจะดูพิลึกไปหน่อยมั๊ยครับถ้าอาการแบบนี้มันจะเกิดกับผู้ชาย และผู้ชายที่ว่านี่ผมก็รู้จักเขายังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ
“แกเป็นบ้าอะไรของแกวะไอแกง?” ผมยีหัวตัวเองอย่างแรงเพื่อไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกไป ผมเนี่ยนะจะไปตกหลุมรักพี่ฮั่น บ้าชะมัด ไม่มีทาง! ผมต้องตกหลุมรักผู้หญิงขาวสาวหมวยตาโตต่างหาก
หลายวันผ่านไป..
หลังจากวันนั้นผมกับพี่ฮั่นก็ดูจะเจอกันมากขึ้น เวลาไปมหาลัยก็มักจะไปด้วยกันอยู่เสมอ เวลาว่างบางครั้งพี่ฮั่นก็ชวนผมไปนั่งเล่นที่ร้านเค้ก แถมยังสอนผมทำเค้กอีกต่างหาก ทำให้เราสองคนดูสนิทกันมากเป็นพิเศษ ผมคิดว่าผมสนิทกับพี่ฮั่นมากกว่าพี่รหัสตัวเองอีกนะครับเนี่ย- -“ ก็พี่โน่น่ะติดแฟนจะตายเวลามีอะไรก็ฝากฝังพี่ฮั่นตลอด ตอนนี้พี่ฮั่นเลยเหมือนมีน้องรหัสสองคน
“หวัดดีครับพี่น้ำ”
“อ้าวแกง แวะมาหาคุณฮั่นหรอ”
“พอดีอยากทานเค้กน่ะฮ่ะเลยแวะมา แล้วนี่พี่ฮั่น?”
“ยังไม่เห็นเลยนะวันนี้ แกงนั่งก่อนก็ได้เดี๋ยวพี่ไปเอาเค้กมาให้” พี่น้ำยิ้มให้ผมก่อนจะเดินไปนำเค้กส้มมาเสิร์ฟ ตั้งแต่วันที่ผมได้ทานเค้กส้มก็ดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นเมนูโปรดของผมไปแล้วล่ะครับ มาร้านพี่ฮั่นทีไรต้องสั่งทุกที
“มาแล้วจ้า”
“ขอบคุณนะฮะ” ผมยิ้มหวานให้พี่น้ำก่อนจะตักเค้กส้มเข้าปาก อืม..รสชาติยังเหมือนเดิม ผมนั่งคิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย ไม่นานบุคคลที่สามก็ก้าวเข้ามาในร้าน
“จะมาร้านทำไมไม่บอกก่อน”
“ผมแค่แวะมานั่งทานเค้กเฉยๆ พอดีอยากหาที่เงียบๆทำงานด้วย” ผมตอบปัดไม่เงยหน้ามองคนถาม
“......................”
“อ้าว แล้วนั่นพี่จะลุกไปไหน”
“เห็นบอกอยากได้ที่เงียบๆ พี่เลยจะไปหลังร้าน”
“หืม? น้อยใจหรอ”
“นะ น้อยใจบ้าอะไร”
“ไม่น้อยใจแล้วจะลุกหนีไปทำไมล่ะคร้าบบ คุณพี่ฮั่น” ผมแกล้งแหย่คนตัวโตที่ตอนนี้กำลังทำหน้าตาเลิกลั่กหันหลังจะไปหลังร้านท่าเดียว
“จะไปทำเค้กต่างหาก”
“เค้ก?”
“สูตรใหม่ด้วย”
“เห้ยพี่ พูดจริงป๊ะเนี่ย ผมขอไปทำด้วยคนน้า” ผมแกล้งทำตาแป๋วหวังว่าจะได้รับความเห็นใจจากคนตรงหน้า แต่..
“รอชิมอย่างเดียวก็พอแล้ว เราอ่ะ^^”
★Hunz Part :
วันนี้ผมกะจะเข้ามาลองทำเค้กสูตรใหม่ดูซะหน่อย แต่พอเข้าร้านมาก็บังเอิญเจอไอแสบนั่งอ่านหนังสืออยู่ซะงั้น อุตส่าห์จะทำเค้กไปเซอร์ไพร้ซะหน่อย วันนี้ผมกะจะทำช็อคโกแลตหน้านิ่ม^______^ ผมลงมือทำตามสูตรที่อ่านเจอในหนังสือ ไม่ลืมที่จะปรับนู่นปรับนี่ตามความชอบของตัวเอง ไม่แน่เมนูนี้อาจจะเป็นเมนูเด็ดของร้านก็ได้
“ไปทำเค้กหรือไปทำอะไรวะพี่ นานเป็นชาติ”
“ของอร่อยก็ต้องรอดิ่”
“โว๊ะ!”
“ลองชิมดูรสชาติเป็นไง พอทำขายได้รึเปล่า” ผมเลื่อนจานเค้กไปตรงหน้าแกงส้มที่ยังเอาแต่สนใจหนังสือที่อยู่ในมือ
“......................”
“แกงส้ม ชิมให้พี่ก่อน”
“แปปนึงพี่ กำลังยุ่ง”
“หรือแกจะให้พี่ป้อนวะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนั้นออกไป..บ้าชะมัด ผมอยากจะตบปากตัวเองวันละหลายๆรอบจริงๆ
“อ่ะ ป้อนดิ่”
“.........................” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรแกงส้มก็ก้มลงมาชิมเค้กที่ผมกำลังจะป้อนให้ไปอย่างหน้าตาเฉย
“ก็อร่อยดีนะพี่ โอเคเลยแหละ ไม่หวานไป”
“.........................”
“พี่ฮั่น เป็นอะไรวะ ได้ยินที่ผมพูดมั๊ยเนี่ย”
“ห๊ะ เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ”
“ผมบอกว่าทำขายได้เลย อร่อยดี ไม่หวานเกินไปด้วย”
“อะ อ๋อหรอ แกอ่านหนังสือไปเถอะเดี๋ยวพี่ไปเก็บของหลังร้านก่อน” ผมเดินออกมาหลังร้าน ไม่ได้จะมาเก็บของอย่างที่บอกไปหรอกครับ แต่ผมแค่..อยากอยู่กับตัวเอง
‘ไอท่าทางทีเล่นทีจริงแบบนี้มันคืออะไร..พี่ล่ะอยากอ่านความคิดแกได้จริงๆเลยแกงส้ม..’
________________________________
อุต๊ะ คืออะไรรึ น้องแกงนี่ยังไง โลเลจริงๆ5555
อิหมีมันดูจะลืมตัวบ่อยไปมั๊ยค้าท่านผู้โช้มมม-////////
ปีใหม่ที่ผ่านมาเป็นยังไงกันบ้าง มาเล่าสู่กันฟังหน่อย^^
ก็ปี 2014 เค้าก็ขอให้ทุกคนมีความสุข สุขภาพร่างกายแข็งแรงน้า
มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาตลอดทั้งปีนี้เลยน้า รักพี่ฮั่นและน้องแกงไปนานๆ้เบย
เจอกันตอนหน้าจ้า มีอะไรไปเม้าส์มอยได้ที่ @_littlebooks โลด:-)
ความคิดเห็น