คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ★I'm in love.
★Kangsom Part :
แสงอาทิตย์ที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ผมตื่นขึ้น หนักหัวชะมัด! ความรู้สึกแรกที่ผมสัมผัสได้ ผมค่อยๆกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสสายตาให้คุ้นชินกับบรรยากาศ ก่อนจะพบว่า..เฮ้ยย นี่มันไม่ใช่ห้องของผมนี่! เมื่อคืนผมจำได้ว่าผมไปงานวันเกิดพี่โน่แล้วไหงมาโผล่ห้องใครก็ไม่รู้ล่ะเนี่ย?
“ตื่นแล้วรึไง” ผมหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะพบพี่ฮั่นยืนอยู่หน้าระเบียงห้อง
“ผมนอนห้องพี่ทั้งคืนเลยหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ่ พี่ขี้เกียจแบกแกไปที่ห้องเลยให้มานอนห้องพี่ก่อน เมาแอ๋เลยนะเมื่อคืนอ่ะ” พี่ฮั่นเดินมาหาผมก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆ
“แล้วปากพี่ไปโดนอะไรมา อย่างกับโดนต่อย”
“นี่จำอะไรไม่ได้เลยรึไงห๊ะไอแสบ!” พี่ฮั่นมะเหงกหัวผมทันทีที่พูดจบ จำอะไรไม่ได้? จำอะไรอ่ะ ก็ผมเมาผมจะจำได้ยังไงกันเล่า!
“เมื่อคืนมีคนมาจับก้นแกพี่เลยไปฟัดกับมันมา พอใจยัง”
“อ่ะ หรอ..บ้าชะมัด ผมจะไม่เมาอีกแล้ว ชิ!”
“ไปอาบน้ำอาบท่าไป เดี๋ยวพี่ลงไปหาอะไรมาให้กิน” พี่ฮั่นทำท่าจะลุกขึ้นแต่ผมกลับดึงข้อมือของคนข้างๆไว้ซะก่อน
“ดะ เดี๋ยวสิ ผม เอ่อ..ทำแผลให้มั๊ย”
“หืม?”
“ก็พี่ต้องเจ็บตัวเพราะผมนี่นา ผมทำแผลให้ดีกว่า^^” ผมเดินไปที่ตู้ใส่ยาที่ติดข้างห้องน้ำก่อนจะนั่งลงข้างๆพี่ฮั่น ทันทีที่นั่งลงผมก็เตรียมสำลีชุบแอลกอฮอล์บรรจงซับข้างๆมุมปากพี่ฮั่น
“เจ็บมั๊ยอ่ะ ถ้าเจ็บบอกผมนะ”
“ถ้าเจ็บแล้วจะรีบบอกเลย^______^” พี่ฮั่นยิ้มตาหยีให้ผม ผมล่ะอยากจะเอานิ้วจิ้มตาคนตรงหน้าซะให้สิ้นเรื่อง อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั๊ย..ผมรู้สึกเหมือนจะละลาย
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก..
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับกับการควบคุมหัวใจตัวเองในขณะที่มีใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าจ้องมองผมตลอดเวลาแบบนี้ แกจะโทษพี่ฮั่นไม่ได้นะ! ก็แกเป็นคนเสนอตัวทำแผลให้เค้าเองหนิไอแกง บ้าชะมัด!
“ขอบคุณนะพี่ฮั่น พี่ช่วยผมมาตลอดเลย”
“ถ้าเป็นแกยังไงพี่ก็ทำให้ได้ตลอดแหละ”
“มะ หมายความว่าไง”
“เปล๊า!”
“เมื่อคืนผมได้พูดอะไรรึเปล่า?” อยู่ๆพี่ฮั่นก็มาพูดดีๆกับผมแบบนี้ ผมเริ่มจะสงสัยแล้วสิ่ครับว่าเมื่อคืนผมละเมออะไรบ้าๆออกไปรึเปล่า
“เปล่าอีกนั่นแหละ:P”
“พูดมาเดี๋ยวนี้นะโว้ย!” ผมง้างมือจะทุบคนตรงหน้าแต่พี่ฮั่นกลับคว้าข้อมือผมไว้ซะก่อน นัยน์ตาคมจ้องมองผมราวกับจะต้องการสื่อสารอะไรบางอย่าง นั่นทำให้สติผมเริ่มพร่าเลือน ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า..ผมรู้สึกว่าหน้าพี่ฮั่นค่อยๆเข้าใกล้ผมมากขึ้น ริมฝีปากพี่ฮั่นประทับลงที่ริมฝีปากผมแผ่วเบา นั่นทำให้หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ..นะนี่พี่ฮั่นจูบผมหรอ
“พะ พี่ฮั่น” เสียงผมเบาจนแทบกระซิบ ความรู้สึกผมตอนนี้เหมือนมีผีเสื้อร้อยๆตัวบินอยู่ในท้อง..
“พี่ไม่รู้ว่าความรู้สึกบ้าๆนี่มันคืออะไรเหมือนกัน”
“…………………………..”
“แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้แกหัวใจพี่เต้นแรงตลอด พี่อยากดูแลแก อยากอยู่ใกล้ๆแกตลอดเวลา..แบบนี้เค้าเรียกว่าตกหลุมรักรึเปล่าแกงส้ม”
“...............................”
“แต่ถ้าแกไม่คิดอะไรกับพี่ก็หยุดทำอะไร..” ยังไม่ทันที่พี่ฮั่นจะพูดจบนิ้วเรียวของผมก็ปิดปากพี่ฮั่นซะก่อน ผมไม่รู้ว่าอะไรสั่งให้ผมทำแบบนั้น แต่ผมไม่อยากฟังประโยคที่พี่ฮั่นจะพูดต่อ..แค่นี้ผมก็จุกจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว ผมเกลียดความลังเลของตัวเองจริงๆ..
“ผม..ขอเวลา”
“…………………………..”
“พี่รอผมนะ..” พี่ฮั่นจูบเบาๆที่นิ้วชี้ของผมก่อนจะยิ้มหวานให้ รอผมนะพี่ฮั่น..รอให้ผมแน่ใจก่อนว่าความรู้สึกที่ผมมีให้พี่มันคือ..‘ความรัก’
★Hunz Part :
ผมยีหัวคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู บทจะน่ารักก็น่ารักแบบนี้ถามว่าจะไม่ให้ผมเพ้อได้ยังไงไหวล่ะครับ? และเพราะไอความน่ารักไม่บันยะบันยังของแกงส้มเนี่ยแหละที่ทำให้ผมตัดสินใจพูดความจริงออกไปทั้งหมด ผมจะไม่ทนอึดอัดอีกต่อไปแล้ว!
“ยิ้มอะไรคนเดียวห๊ะ”
“เปล๊า” ผมยักคิ้วกวนประสาทให้แกงส้ม ที่ยิ้มก็เพราะความน่ารักของแกเนี่ยแหละ
“หายเจ็บรึยังปากอ่ะ”
“หายแล้ว ได้คนดูแลดี กิ้วๆ สนใจมาดูแลเก๊าตลอดชีวิตมั๊ยอ่ะตะเอง”
“ทะลึ่ง! ได้ทีแล้วหยอดใหญ่เลยนะ- -” แกงส้มหันมาแหวใส่ผมก่อนจะกดสำลีลงข้างมุมปากอย่างแรง
“โอ๊ยยยยไอแสบพี่เจ็บ”
“จะหยอดอีกมั๊ยห๊ะ ห๊ะ ห๊ะ”
“โอ๊ยยย เจ็บๆ ที่ไม่ให้หยอดเพราะแกเขินใช่ป๊ะ”
“ผมไม่พูดกับพี่แล้ว!” ตอนนี้หน้าแกงส้มแดงยิ่งกว่าอะไร ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขิน เวลาเขินไอเด็กนี้มันน่ารักน่าชังจริงจริ้ง
“แล้วนั่นจะไปไหน เขินจนต้องเดินหนีกันเลยรึไง”
“ไปเรียนเซ่! ผมมีเรียนเช้านะ มัวแต่คุยกับพี่เสียเวลาหมด ชิ!”
“ต้องไปรับมั๊ย”
“อยากไปก็ไป ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป” พูดแค่นั้นไอเด็กแสบก็ปิดประตูทันที สรุปว่าต้องไปรับใช่มั๊ยครับ- -“
ผมมานั่งเล่นที่ร้านเค้กเพลินๆรอเวลาเลิกเรียนของเด็กแสบ อืม..ถึงแม้ว่าสถานะตอนนี้จะดูคลุมเครือไปสักหน่อย แต่อย่างน้อยแกงส้มก็ไม่ได้รังเกียจความรักที่ผมมีให้เท่าไรนัก นั่นเป็นเรื่องที่ดี ตอนแรกผมคิดว่าไอเด็กแสบจะตกใจ ช็อคแล้วหนีหน้าผมซะอีก
“นั่งยิ้มอะไรคนเดียวคะคุณฮั่น”
“อ้อ..สวัสดีฮ่ะพี่น้ำ ฮั่นก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแหละ”
“ทำหน้าอย่างกับคนมีความรัก”
พรวดดดดด!!!
“อะ อ้าว นี่ๆทิชชู่อยู่นี่” พี่น้ำส่งทิชชู่ให้ผมพัลวัน หน้าตาผมมันดูมีความสุขเกินหน้าเกินตาขนาดนั้นเลยหรอครับ ให้ตายเถอะ- -
“แล้วนี่น้องแกงไม่มาด้วยหรอคะ”
“เรียนอยู่ฮ่ะยังไม่เลิกเลย เอ้อพี่น้ำ เค้กส้มที่ฮั่นฝากให้พี่น้ำแช่ตู้ไว้ยังอยู่มั๊ยครับ”
“อยู่สิ่คะ พี่เตรียมไว้ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเอาให้นะ” พี่น้ำยิ้มให้ผมก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว ไม่นานนักเค้กส้มก็ถูกบรรจุลงกล่องอย่างสวยงาม
“ขอบคุณมากครับ^^” ผมยิ้มให้พี่น้ำก่อนจะเดินออกจากร้านเพื่อไปรับไอเด็กแสบไปทานข้าว ใช้เวลาเดินทางไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงมหาลัย ผมรีบเดินไปยังตึกถาปัตย์ทันทีที่ถึงก่อนจะพบแกงส้มนั่งเล่นอยู่กับไอโน่ พี่รหัสที่ไม่เคยจะดูแลน้องรหัสตัวเองเล้ยยยย- -
“อ้าวไอฮั่น มาทำไรวะ”
“อ้าวไอเชี่ยนี่คือคำพูดที่มึงทักเพื่อนหรอวะ”
“ไม่ทราบว่าวันนี้คุณอิสริยะมีธุระอันใดหรือครับ ถึงได้มาถึงตึกถาปัตย์”
“มารับไอแกง”
“ห๊ะ?” ไอโน่ถลึงตาใส่ผม แน่ล่ะครับใครได้ยินก็ตกใจทั้งนั้น ผมควรรีบหาข้อแก้ตัว อย่างที่ว่าแหละครับตอนนี้ผมกับแกงส้มยังไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วเรื่องของผมกับแกงก็ยังไม่มีใครรู้เพราะฉะนั้นผมว่าเก็บไว้เป็นความลับแบบนี้ต่อไปดีกว่า-0-
“อะ อ๋อ กูผ่านมาแถวนี้พอดีไง เห็นไอแกงนั่งอยู่พอดีเลยจะมาชวนกลับบ้านด้วยกัน กูอุตส่าห์ดูแลน้องรหัสมึงนะไอโน่ มึงยังจะจับผิดกูอีกรึไงห๊ะ!”
“กูยังไม่ทันว่าเชี่ยอะไรมึงเลยไอฮั่น เออฝากด้วยละกัน วันนี้กูมีนัดกับน้องมิ้นท์ว่ะ” แล้วมันก็เดินหายไปในตึกคณะครับ เฮ้อ..ค่อยโล่งอกหน่อย เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ
“ป่ะ กลับห้องกัน”
“หิวอ่ะ-3-“ แกงส้มยู่หน้าใส่ผมพลางเอามือลูบท้องตัวเองป้อยๆ เด็กน้อยเอ๊ย-///////////-
“งั้นแวะซื้ออะไรเข้าไปกินมั๊ยหรือไง”
“เอางั้นก็ได้^^”
หลังจากตกลงกันเสร็จสรรพ ผมก็ขับรถมาจอดที่ตลาดข้างๆหอเพื่อซื้ออะไรไปทานบนห้อง อย่าหวังให้ผมทำกับข้าวครับ ลำพังแค่ที่ซุกหัวนอนก็แทบจะไม่มี คือรกมาก เพราะฉะนั้นเรื่องครัวอย่าได้หวังครับ ห้องผมไม่มีอะไรนอกจากจาน- -
“พี่ฮั่นจะกินอะไร”
“แกงจะกินอะไรก็ซื้อเข้าไป พี่กินได้หมดแหละ” อีกอย่างในตัวแกงส้มที่ทำให้ผมตกหลุมรักคือความเรียบง่าย แกงส้มไม่ใช่คนเรื่องมาก ไม่ใช่คุณหนูที่จิ๊จ๊ะเอาแต่ใจตัวเอง นี่แหละครับที่ทำให้ผมรู้สึกว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด
“เฮ้ยพี่ฮั่น เอาดอกไม้ไปไว้ห้องพี่บ้างมั๊ย จะได้ดูสดใส”
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจรดน้ำ ขี้เกียจดูแล”
“โห่พี่แม่ง ไม่โรแมนติกเลยว่ะ!” เอ้า แค่ผมไม่ยอมเอาดอกไม้นี่ถึงกับว่าผมไม่โรแทนติกเลยเรอะ- -
“ก็พี่ขี้เกียจดูแลนี่ ซื้อมาแล้วปล่อยให้มันตายจะซื้อมาทำไม”
“แล้วถ้าผมซื้อให้พี่อ่ะ จะว่าไง?”
“สัญญากับพี่ได้มั๊ยล่ะว่าแกจะมารดน้ำให้มันทุกวัน แกจะไม่ปล่อยให้มันตาย” ผมส่งนิ้วก้อยยื่นไปตรงหน้าคนที่มัวแต่ก้มมองดอกไม้ แกงส้มชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลงพลางเอานิ้วก้อยของเจ้าตัวมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของผม
“ผมสัญญา^^”
เราสองคนเดินเลือกซื้อของอาหารเย็นได้มากพอก่อนที่จะกลับมายังหอ ไม่วายมีกระถางดอกลินลี่ติดไม้ติดมือกลับมาด้วย ตลอดทางผมได้แต่ถามแกงส้มว่าทำไมต้องเป็นดอกลินลี่สีชมพูด้วย ทั้งๆที่ดอกอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ดอกกุหลาบอย่างเนี้ยทำไมไม่ปลูก ไอดอกลินลี่อะไรนี่ก็ดูแลยากชะมัด- -“ และคำตอบที่ได้มาก็คือ..
“ก็ผมชอบ ถ้าพี่อยากได้ดอกอื่นก็ไปซื้อเองสิ่” แล้วจะให้ผมตอบยังไงล่ะครับ- -“
และสุดท้ายก็เป็นผมที่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะถามหาคำตอบ ไว้ไปถามไอแคนเอาก็ได้วะ- - หลังจากทานอาหารเสร็จสรรพไอเด็กแสบก็ช่วยผมล้างจานก่อนจะไปนอนกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียง
“พี่เอาเค้กมาจากร้านอ่ะ เอากลับไปกินด้วยนะ”
“โอ๊ยยยท้องจะแตกแล้วพี่ พี่กินเหอะ”
“ได้ไง เค้กมันของแก พี่เอามาให้แก แกก็ต้องกินดิ่”
“งั้นก็แช่ตู้ไว้อ่ะ เดี๋ยวว่างๆผมค่อยมากิน” แกงส้มตอบปัดไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมสักนิด เอาแต่นอนกดโทรศัพท์อยู่นั่น- -
“เอากลับไปเลย แล้วก็กินด้วย คนเค้าอุตส่าห์เอามาให้ มันน่าน้อยใจมั๊ยล่ะ”
“โอ๋เอ๋ ก๊อกแก๊ก ก๊อกแก๊ก ไว้ผมจะกินให้หมดไม่เหลือซากเลย^^”
“เอ้อพี่ฮั่น ผมกลับห้องก่อนดีกว่า ดึกแล้วอ่ะ”
“นอนห้องพี่ก็ได้นะที่จริงอ่ะ เมื่อคืนแกก็นอน”
“โอ๊ยไม่เอาหรอก เดี๋ยวพี่ทำอะไรผมขึ้นมาจะว่าไง”
“ถ้าทำก็ทำตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว!” ผมยีหัวคนที่นอนเล่นบนเตียงก่อนจะเดินไปส่งที่หน้าประตูห้อง
“ต้องเดินไปส่งที่ห้องมั๊ย”
“แค่นี้เอง ผมเดินไปเองได้ คืนนี้ฝันดีนะครับ^^” และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่รอยยิ้มของแกงส้มทำให้ผมเผลอยิ้มตามอีก เฮ้ออ..พึ่งรู้ว่าเวลามีความรักแล้วโลกมันดูสดใสขึ้นมาทันตาเห็นเนี่ยแหละครับ
หลังจากแกงส้มกลับห้องไปได้ไม่นาน โทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้น ผมรีบเด้งตัวไปหยิบมาดูก่อนจะพบว่ามีข้อความเข้ามา ไม่ต้องบอกก็รู้คงรู้นะครับว่าใครเป็นคนส่ง^^
‘ถ้าอยากรู้ว่าทำไมผมถึงซื้อดอกลิลลี่ให้ ทำไมพี่ไม่ลองหาใน Google ดูล่ะ : KS”’
และเพราะข้อความประโยคสั้นๆประโยคเดียวเนี่ยแหละครับที่ทำให้ผมยอมเด้งตัวเองพุ่งตรงไปที่โน๊ตบุ๊คที่เปิดค้างไว้อยู่ก่อนจะหาความหมายของดอกไม้ที่แกงส้มว่า แล้วก็ต้องยิ้มแก้มแตกทันทีที่ได้อ่านข้อความสั้นๆที่ปรากฏบนหน้าจอ
‘ดอกลิลลี่ หมายถึง ดอกไม้ที่แทนความรักอ่อนหวาน บริสุทธิ์
อ่อนไหวต่อโลก “เธอเป็นรักแรกของฉันนะ..คนดี”’
___________________________________________
ตู้มมม มาทิ้งระเบิดไว้อีกแล้ว555555คือช่วงนี้ยุ่งมาก..หรอ
ยุ่งจริงๆ มาแบบไม่ปะติดปะต่อก็ขอโทษด้วยเน้อ
เอาเป็นว่าจะแต่งให้จบ ไม่หายไปไหนแน่นอน โอเค้^^
ชอบตอนนี้ที่สุดตั้งแต่แต่งมา มันมุ้งมิ้งอ่ะ แอร้ยย-////////////-
เจอกันตอนหน้าละกัน ทิ้งระเบิดเอาไว้ให้ทุกคนมโนกันต่อเอง กร๊ากก
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นกันน้า รักนะจุ๊บๆ-3-
มีอะไรก็มาทักทายกันได้ที่ @_littlebooks น้าาา
ความคิดเห็น