คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ★ล้นใจ.
★Kangsom Part :
สุดท้ายพี่ฮั่นก็มาส่งผมที่หอจนได้ ทั้งๆที่ผมพยายามวิ่งหนีพี่ฮั่นแต่ทำไมผมรู้สึกได้ว่ามันยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆล่ะครับ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ผมจะห้ามความรู้สึกบ้าๆนี่ได้สักทีนึง!
“เดี๋ยวพี่เอาเค้กใส่กล่องไว้ให้แล้วพรุ่งนี้เราค่อยเอาไปให้ไอโน่มันละกัน”
“อ่าวแล้วพี่ไม่ไปหรอ?”
“ขี้เกียจ”
“เฮ้ยพี่ ไปด้วยกันดิ่ ไม่งั้นผมจะทำเค้กทำไมเล่า!”
“แกก็ไปดิ่ พี่รหัสแกทั้งคน หรือไม่มีคนกลับด้วย?” ความจริงมันก็ทั้งสองอย่างแหละครับ แต่ในใจลึกๆแล้วผมอยากให้พี่ฮั่นไป ไม่มีเหตุผลว่าทำไม- -
“ก็ทั้งสองอย่างแหละน่า ไปเหอะนะ”
“บอกว่าขี้เกียจไง”
“ถ้าพี่ไม่ไปผมโกรธนะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนั้นออกไป สำคัญตัวเองมากไปมั๊ยแกงส้ม ถ้าพี่เค้าตอบว่าไม่ไปเท่ากับแกฉีกหน้าตัวเองเลยนะ
“เออ ไปก็ไป ที่พี่ไปเพราะแกเลยนะ”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก..
‘ที่พี่ไปเพราะแกเลยนะ..’
ประโยคสั้นๆแต่กลับทำให้ก้อนเนื้อในอกผมมันเต้นระรัวเหมือนจะหลุดออกมา..พี่คิดยังไงกับผมกันแน่พี่ฮั่น..
★Hunz Part :
สรุปผมก็ไปงานไอโน่จนได้ครับ เหตุผลก็..ช่างมันเถอะครับ เอาเป็นว่าผมไปก็แล้วกัน ไอโน่นัดผมที่ร้าน Momotaro ตอนสองทุ่ม ร้านทีมันเลี้ยงเป็นกึ่งผับกึ่งร้านอาหาร อยู่หลังมหาลัยของพวกเรานี่แหละครับ ภายในร้านก็ตกแต่งสไตล์โมเดิล โดยถูกแบ่งเป็นโซนอย่างเป็นระเบียบ ภายนอกเป็นร้านอาหารส่วนภายในถูกจัดให้เป็นผับ ผมมาถึงก่อนเวลาเกือบชั่วโมงพร้อมกับกล่องเค้กที่แกงส้มย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามลืมโดยเด็ดขาด ไม่รู้ว่าจะห่วงอะไรนักหนา- -
“อ้าวไอฮั่น มานานยังวะ”
“มึงเห็นกูเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นอ่ะ”
“วันเกิดกูมึงยังจะกวนตีนกูอีกหรอห๊ะ! ไหนตอนแรกมึงบอกจะไม่มา แล้วทำไมจู่ๆมาวะ”
“เรื่องของกูน่ะ กูมาก็ดีเท่าไหร่แล้ว มึงควรดีใจนะที่คนหล่อๆอย่างกูมางานวันเกิดมึง” ผมยักคิ้วกวนๆให้ไอเพื่อนตัวแสบที่ยืนกัดฟันกรอด
“ถุย! แล้วน้องรหัสกูล่ะ”
“กำลังมา”
“มึงนี่ดูแลน้องรหัสกูดีจนคนอื่นเค้าคิดว่าไอแกงมันเป็นน้องรหัสมึงแล้วนะเนี่ย คิดอะไรกับน้องกูป๊ะวะ”
“คะ คิดเชี่ยไรมึง หุบปากไปเลย!”
“นั่นไง พูดยังไม่ทันขาดคำก็มาซะแล้ว” ไอโน่ชี้ไปทางเข้าร้าน ทำให้ผมสังเกตเห็นร่างของใครบางคนกำลังเดินเข้ามา วันนี้แกงส้มใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ทรงผมถูกเซตน้อยๆพอให้เป็นทรง ทันทีที่เจอไอโน่แกงส้มก็ยกมือไหว้ทันที..มารยาทดีไปไหน- -
“หวัดดีฮะพี่โน่”
“เออ แต่งหล่อเลยนะมึง ไปไหนมาวะ”
“ธุระอ่ะพี่ คนอื่นอ่ะ”
“ยังไม่ถึง มึงเข้าไปรอในร้านเลย” ผมเดินเข้าไปในร้านแต่ไม่วายแกงส้มเอื้อมมาจับข้อมือผมไว้ก่อน
“เค้กอ่ะ”
“ลืม”
“เฮ้ยย พี่ฮั่น กลับไปเอาเดี๋ยวนี้เลยนะเว่ย!”
“เค้กมันสำคัญอะไรกับแกนักหนาวะ ดูเป็นห่วงจังเล้ยย ถ้าเป็นเค้กคนอื่นแกจะห่วงขนาดนี้มั๊ยห๊ะไอแสบ!” เห็นแล้วมันหงุดหงิดจริงๆครับกับไอแค่เค้กปอนด์เดียวจะห่วงอะไรกันนักกันหนา
“ผมก็ให้ความสำคัญกับคนรอบตัวเท่าๆกันหมดนั่นแหละ จะอะไรนักหนาเนี่ย”
“หรอ..” ถึงแม้คำพูดนั่นจะเป็นคำพูดแบบขอไปที แต่ผมรู้สึกว่ามัน..กระแทกใจผมอย่างจัง ‘เท่าๆกันหมด’ งั้นหรอ..
ผมส่งเค้กให้แกงส้มก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะที่ไอโน่จองไว้ ตลอดเวลาผมไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่าคำว่า ‘อืม อือ อ๋อ’ ทุกคนดูสนุกสนานกับปาร์ตี้ ต่างจากผมตอนนี้ที่รู้สึกอยากกลับห้องเหลือเกิน
“ไอฮั่นมึงจะมาทำตัวกร่อยไม่ได้นะเว่ยวันเกิดกูทั้งที”
“มึงก็กินไปสิวะ จะมาห่วงอะไรกู”
“ชั้นเห็นแกนั่งเป็นหมาหงอยมานานละ เป็นอะไรยะ ตอนมายังดีๆอยู่เลย” แกรนด์หันมาถามผม
“ป่าว ง่วงๆน่ะ”
“เฮ้ยแกรนด์ช่างมันเหอะ เชี่ยฮั่นแม่งก็ติสท์แตกแบบนี้ตลอด เออใครจะต่อผับป๊ะวะ กูจะได้บอกพนักงาน” ทุกคนพยักหน้ากันเป็นเสียงเดียว นั่นทำให้ผมต้องย้ายร่างป่วยๆของตัวเองเข้าไปในผับต่อ- -
★Kangsom Part :
ผมเห็นพี่ฮั่นนั่งหงอยอยู่นานสองนาน ตั้งแต่ผมพูดประโยคนั้นไปผมกับพี่ฮั่นก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย โกรธรึเปล่า? ในใจก็อยากจะถามนะครับ แต่..ถ้าผมถามไปแล้วเกิดพี่ฮั่นไม่ได้คิดอะไรผมก็หน้าแตกน่ะสิ่ พอๆ เลิกคิดเถอะไอแกง
“เฮ้ยแกง สักแก้วดิ่วะ” พี่โน่ยกแก้วเหล้าในมือส่งให้ผม เอ่อ..ผมยังไม่ได้บอกทุกคนใช่มั๊ยครับว่าผมเป็นคนที่คออ่อนมากกกก ผมเลยพยายามเลี่ยงเหล้าเพราะเวลาเมาแล้วผม.. อย่าให้พูดเลยครับ- -
“ไม่อ่ะพี่ ผมไม่ค่อยชอบ”
“มึงคออ่อนรึไง”
“ก็นิดหน่อยครับ”
“สักหน่อย วันเกิดกูทั้งทีนะแกงส้ม เดี๋ยวมึงกลับกับไอฮั่นก็ได้ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ผม..”
“แก้วเดียว หมดแก้วนี้แล้วมึงไม่ต้องกินอีกเลย ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดกู” ผมรับแก้วมาอย่างเก้ๆกังๆก่อนจะดื่มรวดเดียวหมด
หลังจากที่พี่โน่ส่งแก้วแรกมาให้ผมก็เริ่มมีแก้วที่สองที่สามตามมา และพี่แกก็มักจะให้เหตุผลเดิมๆว่า ‘วันเกิดกูนะแกงส้ม’ แล้วผมจะปฏิเสธอะไรได้ล่ะครับน้องจากต้องดื่มไอน้ำสีอำพันในแก้วนั่นไปซะ- -“ ไอสองสามแก้วแรกมันก็ยังพอรู้สึกตัวอยู่หรอกครับ แต่พอหนักๆก็..ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหัวสมองผมมันดูเบลอๆ หน่วงๆมึนๆยังไงไม่รู้ แล้วนั่นทำไมพี่ฮั่นถึงมีสองร่าง~
“เฮ้ยไอแกงมึงไหวป๊ะเนี่ย”
“หวายเด่เพ่ ทำมายจาม่ายหวายย” ผมตอบกลับพี่โน่ แต่ทำไมเสียงผมมันถึงยานคางขนาดน้าน ปากผมมันดูหนักๆยังไงก็ไม่รู้
“มึงจะไปออนเดอะฟลอกับกูป๊ะวะ”
“ปายยยย” ผมลุกขึ้นดินตามพี่โน่ไป ไหนๆก็เครียดกับโปรเจคบ้าๆมาทั้งอาทิตย์แล้ว ขอปลดปล่อยหน่อยเถอะ แต่ทันทีที่ลุกขึ้นยืนผมก็รู้สึกว่าโลกใบนี้มันไร้แรงโน้มถ่วงขึ้นมาเสียดื้อๆ ผมเซจนแทบจะไปชนกับคนที่ดีดดิ้นอยู่กลางฟลอโชคดีที่พี่ฮั่นลุกขึ้นมาคว้าตัวผมไว้ทัน
“กลับมั๊ยเนี่ย เมามากแล้วนะ”
“บอกว่าม่ายด้ายมาววว อย่ามามั่วเหอะ” ผมสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของพี่ฮั่นก่อนจะเดินออกไปวาดลวดลายบนฟลอ มีทั้งหนุ่มสาวมากหน้าหลายตาเข้ามาเต้นกับผม อืม..ชีวิตเด็กหอมันดีอย่างนี้นี่เอง
★Hunz Part :
ผมนั่งแกร่วรอแกงส้มอยู่ที่โต๊ะ ทุกคนออกไปเต้นจนหมดโต๊ะทิ้งผมไว้เพียงลำพัง ไอแสบดูท่าทางไม่ยอมกลับง่ายๆแน่ ทางเดียวที่ผมสามารถทำได้ตอนนี้คือนั่งรอให้แกงส้มเบื่อแล้วชวนผมกลับซึ่งมันดูเป็นไปได้ยากซะเหลือเกิน- -
นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่ม ผมยังคงนั่งซดน้ำเปล่ารอแกงส้ม ถ้าเป็นเมื่่อก่อนผมคงเมาแอ๋ไปตั้งแต่สามทุ่มแล้วแหละครับ แต่เพราะครั้งนี้มีใครบางคนห้อยมาด้วยผมเลยเลือกที่จะไม่เมาดีกว่า
ผมกวาดสายตาไปทั่วร้านแก้เบื่อ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่กำลังลูบไล้สะโพกแกงส้ม นี่ไม่รู้สึกตัวอะไรเลยรึไงวะ และนั่นทำให้ผมเดือดดาลทันที!!! ผมก้าวเท้าไปยังมุมที่แกงส้มเต้นอยู่ก่อนจะประเคนหมัดใส่ไอหน้าหล่อนั่นเต็มแรง
ผัวะ!!!
“เฮ้ย มึงเป็นใครวะ!”
“มึงทำอะไรน้องกู” ยังไม่ทันทีผมจะพูดจบไอหน้าหล่อนั่นก็ประเคนหมัดใส่ผมเต็มๆเปา ถ้าให้เดาตอนนี้ปากผมคงแตกแล้วล่ะครับ
“ก็เห็นๆกันอยู่”
“ปากดีนักนะมึง” ไม่รอช้าผมเสยไอหน้าหล่อเต็มแรง ตอนนี้ผมโมโหสุดขีดแล้วล่ะครับ เราสองคนลงไปตะลุมบอลกันกลางร้านอย่างไม่อายใคร ก่อนที่ไอโน่จะรีบวิ่งเข้ามาห้ามผม
“ไอฮั่น มึงทำเชี่ยอะไรมึงเนี่ย!”
“ไอเหี้ยนี่มันจับก้นไอแกง”
“มึงกลับไปก่อนไป เดี๋ยวกูเคลียเอง”
“ฝากไว้ก่อนนะมึง!” ผมหันไปชี้หน้าไอหน้าหล่ออย่างคาดโทษ สภาพมันสะบักสะบอมพอสมควร ถ้าไอโน่ไม่มาห้ามไว้ก่อนมีหวังผมได้ซัดมันสลบคาผับเนี่ยแหละครับ
“แกงส้มกลับได้แล้ว”
“ยังม่ายอยากกลับเลยย”
“กลับเดี๋ยวนี้!!!” ผมไม่รอให้แกงส้มตอบแต่กลับอุ้มไอเด็กแสบขึ้นมาแทน อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้แกงส้มกลายเป็นเด็กขึ้นมาซะเฉยๆไม่ดิ้น ไม่โวยวายเมื่อโดนผมอุ้ม ในทางกลับกันไอแสบยังซุกหน้าลงบนอกผมอีก
“พอถูกอุ้มทีหลับเลยนะ”
“..............................”
ผมค่อยๆวางไอเด็กแสบที่เบาะนั่งข้างๆ ก่อนจะขับรถกลับมายังที่พัก มืออีกข้างก็ควานหาโทรศัพท์เพื่อโทรหาไอแคน น้องชายสุดที่รักของผม ให้มันลงมาช่วยผมหามแกงส้ม ขืนผมหามไอเด็กแสบนี่ไปถึงห้องมีหวังผมได้ตายคาบันไดแน่ๆครับ- -
“โทรมาก็นึกว่ามีอะไร ถ้าไม่มีปัญหานี่ไม่โทรหาน้องหานุ่งเลยใช่ป๊ะวะไอพี่ฮั่น”
“แล้วนี่ไปอีท่าไหนทำไมหมดสภาพขนาดนี้วะพี่ แล้วปากพี่ไปโดนอะไรมา”
“ทีละคำถามได้มั๊ย เดี๋ยวกูค่อยเล่า มึงช่วยกูหามแกงส้มขึ้นไปบนห้องก่อน” ผมหันไปบอกไอแคนก่อนจะยกแขนแกงส้มขึ้นมาพาดไหล่
“ห้องไหน ห้องพี่หรือห้องน้องเค้า?”
“ห้องกูดิ่วะ!”
“ก็นึกว่ามีแลกกุญจงกุญแจกันเอาไว้นี่คร้าบคุณอิสริยะ”
“ปากดีนะมึง เดี๋ยวกูได้ซัดมึงอีกคน” ผมหันไปคาดโทษไอคนที่เอาแต่กวนอวัยวะเบื้องล่าง ไอแคนรีบรูดซิปปากแล้วหามแกงส้มขึ้นมาบนห้องผม อย่าถามครับว่าทำไมถึงไม่ไปห้องไอแสบ ก็เพราะผมไม่มีกุญแจและถ้าจะให้หาตอนนี้คงไม่สะดวก นอนห้องผมคืนนึงมันจะเป็นอะไรไปจริงมั๊ย- - (ไรต์ : ร้อนตัวจริงๆเล้ยยย)
“แล้วนี่พี่จะให้น้องเค้านอนไหน ห้องพี่หรอ?”
“คงอย่างงั้นล่ะมั้ง”
“เฮ้ยพี่ถามจริง พี่จะเป็นห่วงไอเด็กชื่อแปลกนี่อะไรนักหนาวะครับ คิดอะไรกับน้องมันป๊ะเนี่ย กิ้วๆ”
“ถ้ามึงยังไม่หยุดพูดกูจะถีบมึงออกจากห้องกูเดี๋ยวนี้แหละไอแคน”
“นี่มันอาการของคนเขินชัดๆเลยน้า” นั่นไงยังไม่เลิก ผมหันไปมองไอแคนอย่างคาดโทษ ไอแคนเหมือนรู้ดีรีบรูดซิปปากก่อนจะเดินออกจากห้องไป ยังไม่วายหันมาแซวผมด้วยถ้อยคำที่วอนอวัยวะเบื้องล่างที่สุด..
‘ดูแลน้องแกงส้มดีๆนะครับพี่ฮั่น’
ผมจัดการเตรียมน้ำใส่กะละมังมาเพื่อเช็ดตัวคนที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อไอแสบลงเพื่อเช็ดตัว มือไม้ก็สั่นเอาง่ายๆ นี่ผมกำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย! เช็ดตัวสิ่วะไอฮั่น แกต้องเช็ดตัวให้น้อง!
“ทำไมขาวอย่างนี้วะ” ผมได้แต่พึมพำกับตัวเอง ผมเนื้อเนียนละเอียดราวกับผู้หญิงทำให้ผมได้แต่สงสัยว่าตอนเด็กๆพ่อแม่ของไอแสบประคบประหงมขนาดไหน ถึงขนาดยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมกันเลยหรอ..
“อื้อ..พี่ฮั่น”
“นอนไปเลยอย่าพึ่งตื่นตอนนี้”
“พี่คิด..ยังไงกับผม..งืมม” แกงส้มพูดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา ถ้าให้เดาไอเด็กนี่คงนอนละเมอ แต่เรื่องที่ละเมอ..มันเกี่ยวกับผมด้วยหรอ
“…………………………” หลังจากประโยคนั้นผมรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ผมค่อยๆเคลื่อนหน้าไปใกล้เด็กแสบราวกับรอฟังคำตอบอะไรสักอย่าง
“ผม อึก..สับสน ” ผมประทับริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากแกงส้มทันทีที่เด็กแสบ เอ่อ..ละเมอ น่าแปลกที่จุมพิตเพียงแผ่วเบากลับทำให้หัวใจผมเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ..อะไรที่ทำให้ผมเป็นได้มากถึงขนาดนี้ ผมค่อยๆถอนริมฝีปากตัวเองออกก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหูแกงส้ม
“พี่รักเรานะ..”
_________________________________________
หายไปไหนมา แอร้ยยยยยยย ทุกคนคงอยากจะถาม5555
วุ่นวายมากมาย หายไปเกือบเดือน กำ-0-
เก๊าขอโต้ดดด มาต่อให้ละเน้อ ไม่ค้างแล้วแหละ
พี่หมีมันจะชัดเจนไปไหน..ส่วนน้องแกงก็นะ เฮ้ออ เหนื่อยใจ
แอร้ยยย ยังไงก็ฝากตอนนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกท่าน
มีอะไรก็ @_littlebooks เลยเน้อ เจอกันตอนหน้าน้าา:-)
ความคิดเห็น