คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ★เพิ่มขึ้น.
★Hunz Part :
ผมตัดสินใจมาส่งแกงส้มที่หอพักด้วยคำฝากฝังของเพื่อนรัก บางทีผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับว่าผมรู้สึกยังไงกับไอเด็กนี่..ถ้าแกงส้มเป็นผู้หญิงผมจะไม่รีรอเลยที่จะเข้าไปจีบ แต่นี่มัน..เด็กผู้ชาย เข้าใจมั๊ยครับว่าเด็กผู้ชาย เพราะฉะนั้นผมควรจะตัดไฟแต่ต้นลมเสีย แต่ยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งเข้าใกล้ครับ..แกงส้มอยู่หอเดียวกับผม ซ้ำพี่รหัสแกงส้มยังเป็นเพื่อนสนิทผมอีกต่างหาก..แย่ชะมัด!
“พี่ฮั่นเรียนคณะไหนหรอครับ”
“นิเทศ” ผมตะโกนตอบแบบห้วนๆ มือยังคงกำแฮนด์มอเตอร์ไซค์แน่น ทุกครั้งที่ผมเร่งเครื่องแกงส้มจะเกาะผมไว้แน่นขึ้น นั่นทำให้ผมเริ่มชะลอความเร็วลง
“อ๋อ..รุ่นเดียวกับพี่โน่ใช่มั๊ยฮ่ะ”
“ใช่ อ่ะถึงแล้ว” ผมจอดมอเตอร์ไซค์ข้างหอพักก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออก แกงส้มยื่นหมวกกันน็อคคืนให้ผมพร้อมทั้งส่งยิ้มให้
“ขอบคุณมากนะครับพี่ฮั่น^^”
รอยยิ้มนั่นทำเอาผมอยากจะทึ้งหัวตัวเองวันละหลายรอบ มันเป็นยิ้มที่หวานที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา..มันคงไม่ผิดใช่มั๊ยครับถ้าผมจะบอกว่า ‘ผมเริ่มรู้สึกดีกับเด็กผู้ชายคนนี้’ ถึงแม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็เถอะ สำหรับผม..มันสั้นมาก สั้นกว่าทุกคนที่ผมเคยรู้จัก แต่ใครไม่เจอคงไม่รู้หรอกครับว่า..’Love at first sight’ มันเป็นยังไง..
ผมเดินเข้าขึ้นมายังห้องพักของตัวเองในหัวก็พาลแต่จะคิดถึงเรื่องวันนี้ ทุกอย่างมันดูจะบังเอิญไปมั๊ยครับกับการที่ผมได้เจอแกงส้ม..แต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยในชีวิตผมก็ดูจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นบ้างแล้ว
“ยิ้มอะไรคนเดียววะพี่ฮั่น”
“กูจะยิ้มหรือไม่ยิ้มแล้วมันไปหนักส่วนไหนของมึงวะไอแคน แล้วห้องกูนี่มึงทำเหมือนห้องมึงเลยเนอะ” ลืมบอกไป ไอแคนมันมีกุญแจห้องผมครับไม่รู้มันแอบไปปั้มเอาตอนไหน แต่ก็ช่างมันเถอะครับ ผมชินแล้วกับนิสัยของมัน- -
“พี่หายไปไหนมาทั้งวันวะ ไม่ยอมมารับน้องที่คณะ รู้มั๊ยว่าไอพี่ดิวมันโวยวายขนาดไหน”
“กูก็เดินเล่นของกูไปเรื่อยอ่ะ”
“หรอ แต่มีคนเห็นพี่ไปนั่งอยู่คณะถาปัตย์ ไปส่องเด็กหรอวะ แม่งไม่เคยชวน!”
“ดะ เด็ก เดิกอะไรของมึงวะ กูไปหาไอโน่เฉยๆ” ผมรีบปฏิเสธพัลวัน ส่องเด็กที่ไหนกัน ไม่มีเล้ยยยย (ไรต์ : เสียงสูงเกินความจริงมาก!!!)
“อย่าให้รู้นะเว่ยว่าไปส่องเด็กแล้วไม่ชวนอ่ะ” ผมเดินออกมาระเบียงนอกห้องพลางมองไปยังห้องตรงข้าม..ไฟในห้องยังเปิดอยู่ เพียงไม่นานเรือนร่างผอมเพรียวก็เดินออกมาจากห้อง
“อ้าว..พี่ฮั่นยังไม่นอนอีกหรอฮะ”
“ถ้านอนแล้วจะเห็นพี่ยืนตรงนี้มั๊ยล่ะ”
“โว๊ะ! ผมก็แค่ถามเฉยๆไม่เห็นต้องกวนกันเลย” แกงส้มยู่หน้าใส่ผม ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะถามต่อ
“แล้วนี่ทำไมไม่นอน มายืนตากลมอยู่ได้”
“ผมแค่ออกมาชมวิว น่าเสียดายที่มันไม่มีวิวให้ชมเพราะหอพี่มันบังหมด แบร่!”
“ข่าวว่าหอเราสร้างหลังหอพี่นะ หอเรานั่นแหละที่มาบังหอพี่”
“ผมไม่คุยกับพี่แล้ว ง่วงชะมัด” แกงส้มแลบลิ้นให้ผมก่อนจะเดินเข้าห้องไปเป็นจังหวะที่ไอแคนเดินออกมาที่ระเบียงพอดี
“คุยกับใครวะพี่ฮั่น”
“กูพูดคนเดียว” ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทิ้งไอแคนบ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่ที่หน้าระเบียงเพียงลำพัง
“พี่ฮั่น..เคยมีใครบอกพี่ป๊ะวะ”
“ว่า?”
“พี่แม่ง..กวนตีน!” แล้วมันก็รีบวิ่งแจ้นออกจากห้องผมไปทันที ดูครับดูไอน้องชายสุดที่รักของผม ดูมันพูดกับผมเข้า- -“
หลังจากการรับน้องของคณะผ่านไปเราจะมีเวลาพักผ่อนอยู่ประมาณสองวันสำหรับให้เฟรชชี่ได้เตรียมตัวสำหรับการเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย แล้วนี่ผมจะมาพล่ามเรื่องเด็กปี 1 ทำไมวะเนี่ย ผมอยู่ปี 4 แล้วนะครับ- - กลับมาเรื่องของผมต่อ..วันนี้ก็เป็นฤกษ์ซักผ้าของผมครับหลังจากที่ผมดองมาเกือบอาทิตย์ ทุกคนคงจะคิดว่าผมซกมกแต่ไม่ใช่ครับ ผมแค่เป็นผู้ชายที่อยากช่วยชาติประหยัดพลังงาน ก็เท่านั้นเอง ฮ่าๆ
“โอ๊ยยย เจ้าข้าเอ๊ยย เจ๊อยากจะประกาศให้ดังลั่นหอจริงๆว่าวันนี้เจ้าฮั่นเอาผ้าออกมาซักค่า” เจ๊เนี๊ยวเจ้าของหอแซวผมทันทีที่เห็นหน้า
“เวอร์ไปเจ๊ พูดซะผมเสียหาย”
“แหม..เจ๊น่ะนับครั้งที่แกเอาผ้าลงมาซักได้เลยนะยะ” ผมทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดของเจ๊เนี๊ยวพลางเทผ้าทั้งหมดลงถังซัก ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาก็พบกับแกงส้มที่ยืนยิ้มหวานอยู่พร้อมกับตะกร้าผ้า
“น้องแกงของเจ๊”
“หวัดดีครับเจ๊ อ้าว..พี่ฮั่นหวัดดีครับ^^” แกงส้มหันไปสวัสดีเจ๊เนี๊ยวก่อนจะเอ่ยปากทักทายผม
“มาซักผ้าหรอ”
“เปล่าครับมากินข้าว”
“..............................”
“แหมพี่ถือตะกร้าผ้าแบบนี้ผมคงจะไปกินข้าวหรือไปจ่ายตลาดมั้งครับ”
“ใครจะไปคิด เราอาจจะอยากถือตะกร้าผ้าออกไปกินข้าวก็ได้!” ผมสวนทันควันก้มลงให้ความสนใจกับผ้าในถังต่อ
“โกรธป๊ะเนี่ย”
“ห๊ะ? พี่เนี่ยนะโกรธ” ยังไม่ทันที่ผมจะชะโงกหน้าออกไปก็ต้องชะงักเพราะแกงส้มดันก้มหน้าลงมาหาผม ตอนนี้หน้าเราสองคนเรียกได้ว่า..ห่างกันแค่ช่วงลมหายใจเท่านั้นแหละครับ
“ถ้างั้นก็ดีแล้ว เพราะถ้าพี่ฮั่นโกรธ คงไม่มีคนช่วยผมซักผ้า” เจ้าตัวยังคงยิ้มร่าพูดคุยปกติ ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากผมที่หัวใจมัน..’เต้นโครมคราม’ เสียเหลือเกิน
“ช่วยซักผ้า?”
“อื้อ..ผมซักผ้าไม่เป็น ก็กะจะมาถามคนแถวนี้อยู่เหมือนกัน บังเอิญเจอพี่ฮั่นพอดี โชคดีชะมัด^^”
“ไปอยู่ไหนมาทำไมถึงซักผ้าไม่เป็น”
“ก็..ผมอยู่กับครอบครัวมาตลอด แล้วนี่ก็เป็นการอยู่หอครั้งแรกของผม ผมเลยไม่ได้เรียนรู้วิธีซักผ้ามาจากบ้าน โอเคมั๊ยครับ” แกงส้มยักคิ้วให้ผมอย่างกวนประสาท เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าท่าทางแบบนี้มัน..กวนอวัยวะเบื้องล่างขนาดไหน
“อ่ะๆก็ได้ หยอดเหรียญลงไปก่อน จากนั้นเอาผ้าเทลงใส่ถัง ดึงไอลิ้นชักเนี่ยออกมา เทผงซักฟอกใส่ลงไปแบบนี้ อีกช่องก็เทน้ำยาปรับผ้านุ่มลงไปแบบนี้ ดันลิ้นชัก ปิดฝาถัง จบ”
“แล้วไม่กดปุ่มหรอพี่”
“กดปุ่มนี้ แล้วทีนี้เราจะไปทำอะไรก็ทำ ปล่อยให้เครื่องมันทำงานไป” แกงส้มยังคงจ้องผมตาแป๋ว แววตาแบบนี้แหละครับที่ทำให้ผมรู้สึกว่าทำให้คนถูกมองละลายลงอยู่เรื่อย
“ขอบคุณนะพี่^^” คำขอบคุณเป็นคำที่แกงส้มพูดบ่อยที่สุดตั้งแต่เจอกัน แต่ทำไมผมไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อเลยสักนิด ในทางกลับกันผมอยากได้ยินคำขอบคุณจากแกงส้มแบบนี้ทุกวันมากกว่า..
★Kangsom Part :
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของผมครับ วันแรกของการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ผมแอบตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้เข้าคลาสกับพวกเพื่อนๆอีกสิบชีวิต ไหนจะบรรยากาศแบบเด็กมหาลัยอีก แค่คิดก็ตื่นเต้นชะมัด..วันนี้ผมนัดหนูนาไว้ที่หน้ามหาลัยครับกะว่าจะไปกินโจ๊กหน้ามหาลัยด้วยกัน ระหว่างที่ผมกำลังเดินลงบันไดหอมาผมก็เจอกับพี่ฮั่นที่หน้าบันได
“หวัดดีครับพี่ฮั่น”
“ไปเรียนหรอ”
“ครับ ก็นี่เปิดเทอมวันแรกก็ต้องไปเรียนสิ่ครับ” ผมตอบอย่างกวนๆ ความจริงพี่ฮั่นก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรสักหน่อย ออกจะเป็นคนดีซะด้วยซ้ำ ผมค่อยรู้สึกสบายใจหน่อยอย่างน้อยผมก็ไม่ได้อยู่หอนี้เพียงลำพัง
“เอ่อ..หะ ให้ ”
“ให้?”
“ให้พี่ไปส่งมั๊ย?” พี่ฮั่นเกาหัวตัวเองอย่างคนทำอะไรไม่ถูก นี่ถ้ากำลังคุยกับสาวอยู่ปฏิกิริยาแบบนี้มันคือเขินชัดๆนะครับเนี่ย แต่บังเอิญคุยกับผมเพราะฉะนั้นตัดออกไปได้เลย
“หือ? ไม่เป็นไรหรอกพี่ เดินไปแค่นี้เอง”
“งั้น..พี่เดินไปด้วยละกัน นัดไอโน่ไว้น่ะ^^”
“ไอพี่ฮั่น มายืนทำไรตรงนี้วะ ไม่ไปเรียนรึไง” ยังไม่ทันที่ผมจะตอบพี่ฮั่นก็มีชายหนุ่มผิวค่อนข้างคล้ำ วิ่งกระหืดกระหอบมาเรียกพี่ฮั่นซะก่อน
“ไปดิ่”
“แล้วไม่ไปเอามอไซค์วะ ผมรีบนะเนี่ยพี่รู้มั๊ย”
“วะ วันนี้กูอยากเดิน ประหยัดพลังงานโลกด้วยไงมึง มึงไปเองละกันนะ ป่ะแกงส้ม” พี่ฮั่นหันไปโบกมือให้กับผู้ชายคนนั้นก่อนจะเดินนำหน้าผมไปทันที
“ความจริงพี่ไปมอไซค์ก็ได้นะ พี่คนนั้นเค้าคงรีบจริงๆ”
“ไอแคนอ่ะหรอ ช่างมันเถอะ ก็พี่บอกแล้วไงว่านัดไอโน่ไว้” ผมกับพี่ฮั่นเดินเรื่อยๆเอื่อยๆมาจนถึงมหาลัยก่อนที่ผมจะขอแยกจากพี่ฮั่นเพื่อมาหาเพื่อนรัก
“นี่แกงส้ม!”
“หืม?”
“เราเห็นนะว่าแกมากับพี่ฮั่น ไหนบอกไม่มีซัมธิงอะไรกันไง ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ” หนูนาสะกิดไหล่ผมยิกๆ เฮ้อ..โดนเซ้าซี้เรื่องนี้จนได้
“ก็ไม่ค่อยสนิทหรอกมั้ง”
“อย่ามาโกหกนะแกงส้ม” นี่ขนาดกินอยู่นะครับเนี่ย ยัยเพื่อนสนิทยังสวมวิญญาณเป็นตำรวจสอบสวนได้- -
“คือพี่โน่พี่รหัสเราเป็นเพื่อนกับพี่ฮั่น พี่ฮั่นอยู่หอเดียวกับเรา วันนั้นพี่โน่เลยให้พี่ฮั่นไปส่งก็เลยได้คุยกัน” ผมตอบปัดๆไป พลางตักโจ๊กเข้าปาก
“พรหมลิขิตชัดๆ..เหมือนในนิยายเลยอ่ะแก” และประโยคนั้นจากหนูนาก็ทำเอาผมอยากจะพ่นโจ๊กใส่เจ้าตัวเหลือเกินน เมื่อไหร่จะหยุดความคิดจับคู่ผมกับพี่ฮั่นสักทีนึงนะ- -“
“รีบกินเข้าไปโจ๊กเนี่ย จะได้ไปเรียนกันสักที!” ผมกระแทกเสียงใส่
ทันทีที่ทานโจ๊กเสร็จเราทั้งสองคนก็เดินเข้ามหาวิทยาลัยเพื่อเข้าเรียนคลาสแรก ‘การออกแบบเบื้องต้น’ ตึกที่ผมเรียนเรียกได้ว่าเป็นตึกเรียนที่เก่าที่ที่สุดในมหาวิทยาลัยเลยก็ว่าได้ เป็นอาคารสามชั้น รอบบริเวณอาคารมีการปลูกไม้พุ่มเตี้ยไว้เป็นแห่งๆ อาคารนี้เป็นอาคารเรียนรวมของปี 1 และปี 4 ครับ ผมเคยได้ยินมาว่าที่ให้เรียนรวมกันเป็นเพราะสายรหัสเนี่ยแหละครับ พี่ปี 4 จะได้ดูแลน้องปี 1 ได้อย่าง เอ่อ..ใกล้ชิด- -
“หวัดดีครับพี่โน่” ผมยกมือไหวพี่รหัสของตัวเองทันทีที่เจอหน้า ตอนนี้ทุกคนรวมกันเป็นกลุ่มเลยครับ มีทั้งพี่โน่ พี่โดม พี่แกรนด์ รวมไปถึง..พี่ฮั่น
“เอ้อ..เจอตัวพอดีเลย เย็นนี้ไปกินเค้กกัน”
“หือ?”
“ไปกันหลายๆคนสนุกดี เนี่ยไอโดม แกรนด์ก็ไป” ผมยิ้มแหยๆให้พี่โน่ ส่วนหนูนาก็โผเข้าหาพี่รหัสตัวเอง ทุกคนดูสนิทกันเร็วเหลือเกิน- -
“ก็ได้ครับ”
“เจอกันนะแกงส้ม^^” ผมโบกมือให้พี่โน่ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไป
ตกเย็นผมก็เดินมาหาพี่โน่ที่คณะพร้อมกับหนูนา ความจริงผมล่ะอยากจะเบี้ยวนัดเสียเหลือเกิ้นน แต่ไอเพื่อนตัวดีก็ยังจะลากผมไปอยู่นั่นT_T
“อ้าวมาพอดีเลย” พี่โน่เอ่ยทักทายผม ผมได้แต่ยิ้มแหยๆตอบกลับไป ข้างๆกันกับพี่โน่มีพี่ฮั่นยืนอยู่ด้วย บางครั้งผมก็แอบสงสัยจริงๆว่าพี่โน่กับพี่ฮั่นนี่เค้า.. โอ๊ยยนี่ผมคิดอะไรเนี่ย
“ไอฮั่นวันนี้กูจะไปกินเค้กร้านมึง”
“ร้านกูเนี่ยนะ มึงไม่ไปแดกร้านอื่นวะ มีตั้งเยอะตั้งแยะ” ร้านพี่ฮั่น? นี่พี่ฮั่นเปิดร้านเค้กด้วยหรอ?
“กูอยากกินฟรี โอเคป๊ะ แล้วมึงก็จะได้พาไอแกงกลับด้วย น้องรหัสกูก็เหมือนน้องรหัสมึงแหละเนอะไอแกง" ผมได้แต่ยิ้มแหยๆให้พี่โน่ ชีวิตผมต้องติดพ่วงร่วมชะตากับพี่ฮั่นไปอีกเมื่อไหร่กันนะ เฮ้อออ!
________________________________________
อิหมีมันคิดอะไร คือจะรุกหรือยังไง กร๊ากก
หน่วงอีกละ5555ไว้ตอนหน้าละกันนะตัวเอง
ตอนนี้ยังไม่มีอะไรหรอกให้เก๊ารู้จักกันไปก่อนคิคิ
เอ้อ..ปีใหม่แล้วอ่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขตลอดทั้งปี 2014 เลยเน้อ
ส่วนเค้านอนอยู่บ้าน555เจอกันตอนหน้าละักันเนอะ
มีอะไรก็ @_littlebooks เลยน้ามาคุยกัน:-)
เกือบลืม..
Happy HKS Day's.
ความคิดเห็น