คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ★ยินดีที่ได้รู้จัก.
★Hunz Part :
ตอนนี้ผมนั่งเล่นอยู่คณะถาปัตย์ทั้งๆที่ความจริงผมควรจะอยู่คณะนิเทศมากกว่า เพราะอะไรไม่รู้ดลใจให้ผมโดดรับน้องมานั่งแกร่วอยู่คณะนี้และมันก็บังเอิญเสียเหลือเกินที่น้องแกงส้มดันอยู่คณะนี้พอดี มันจะบังเอิญไปมั๊ยครับ นั่นยิ่งทำให้ผมไม่อยากกลับคณะตัวเองเข้าไปใหญ่
ผมว่าผมเข้าขั้นโรคจิตแล้วแหละครับ..ปกติผมแมนทั้งแท่งนะครับ แต่กับไอเด็กคนนี้ผมรู้สึกว่ามันมีพลังบางอย่างที่ดึงดูดผมให้เข้าไปใกล้ๆ ผมแอบมองแกงส้มทำกิจกรรมต่างๆกับเพื่อนๆเป็นระยะๆ แล้วแจ็คพอตก็ตกที่ผมอีกครั้งเมื่อไอโน่ให้ผมไปทำโทษน้องแกง
ความรู้สึกประหลาดๆเกิดขึ้นกับผม ก้อนเนื้อในอกมันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเมื่อแกงส้มมองมา ยิ่งได้มองใกล้ๆทำให้ได้รู้ว่าไอเด็กนี่มันหน้าหวานมาก ดวงตากลมโต ริมฝีปากสีส้มรับกับแก้มใสนั่นกำลังทำให้ผมไม่เป็นตัวเอง ผมได้แต่เดินกลับมานั่งด้วยความไม่เข้าใจตัวเอง..อาการแบบนี้เค้าเรียกว่า ‘ตกหลุมรักรึเปล่าครับ?’
“เชี่ยฮั่น มึงอย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ มึงจะมาจีบเด็กคณะกูใช่มั๊ย” ไอโน่หรือโตโน่หันมาทักผม ผมคบกับมันตั้งแต่สมัยมัธยม แถมมหาลัยยังมาติดที่เดียวกันแต่คนละคณะ ทำให้ผมกับมันสนิทกันเป็นพิเศษ
“กูแค่ผ่านมาเลยมาดูมึงรับน้องแค่นั้น มึงอย่ามามั่ว”
“หรอ กูนึกว่ามึงจะมานั่งม่อเด็กคณะกู เห็นทุกปีมึงก็มานั่งเนียนแบบนี้ละก็คาบไปแดกทุกปี” ผมหันไปมองหน้าเพื่อนรักที่ดูจะรักผมมากเสียเหลือเกิน- -
“คุยกับมึงแม่งเสียเวลาฉิบหาย ไปไหนก็ไปเหอะ”
หลังจากที่ได้พักให้เด็กปี 1 ทานของว่างกันก็เป็นอันเริ่มกิจกรรมต่อไปครับ นี่ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคือเด็กถาปัตย์แล้วนะครับ ก็ไอโน่มันเล่นโยนกำหนดการทั้งหมดมาให้ผม แถมยังบอกว่า ‘อย่ามาแย่งอากาศหายใจอย่างเดียว ทำงานด้วย’ ผมเลยต้องมานั่งคุมรุ่นน้องนี่ไงครับ
“กิจกรรมต่อไปพี่จะให้รุ่นน้องส่งขนมจากปากตัวเองให้คนข้างๆ โดยรุ่นพี่จะนั่งสลับฟันปลากับรุ่นน้อง ทีมไหนแพ้โดนลงโทษ” กิจกรรมบ้าๆแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ครับว่าไอโน่คิด ผมล่ะสงสารรุ่นน้องจริงๆ- -
“รุ่นพี่ทุกคนแทรกระหว่างรุ่นน้องเลยครับ” ผมกำลังจะเดินไปท้ายสุดของแถวแต่ก็มีรุ่นน้องผู้หญิงลากผมเข้ามาในแถวซะก่อน และคนถัดจากผมคือแกงส้มครับ..ทำไมไม่ถูกหวยแบบนี้บ้างว้า
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค้าพี่ฮั่น” น้องผู้หญิงโค้งตัวลงให้ผม ผมได้แต่ยิ้มแหยๆกลับไป
“น้อยๆหน่อย หนูนาลืมเพื่อนไปเลยนะ..” อ๋อ..สองคนนี้เป็นเพื่อนแกงส้มหรอกหรอ ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนที่เกมส์จะเริ่ม ทันทีที่เกมส์เริ่มชิ้นป๊อกกี้แท่งยาวถูกส่งจากปากต่อปาก ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าไอพวกผู้ชายมันจะฟินขนาดไหนที่ได้ส่งป้อกกี้ต่อจากปากผู้หญิง- -
เอ้า เฮ้ เฮ้ เฮ้!!!
เสียงเชียร์เป็นระยะๆทำให้แรงปลุกเร้ามีมาก ด้วยความรีบร้อนของทุกคนทำให้ป้อกกี้ถูกหักลงเรื่อยๆ ผมได้แต่แอบคิดในใจว่ากว่าจะถึงคนสุดท้ายป้อกกี้มันจะยาวแค่ไหนครับเนี่ย
“อี้อั้น (พี่ฮั่น)” ผมหันไปตามเสียงเรียกของน้องข้างๆที่กำลังส่งป้อกกี้มาให้ผมด้วยความเขินอาย ผมรับป้อกกี้มาก่อนจะหันไปหาคนข้างๆ..ทันทีที่ผมหันไปเจอแกงส้มก้อนเนื้อในอกมันก็เต้นรัว ใจเย็นโว้ยไอฮั่นTTOTT
“รีบส่งดิ่พี่ เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก” ใบหน้าหวานขยับปากพูดเชื่องช้าจนผมต้องรีบส่งป้อกกี้ต่อ แต่ไอป้อกกี้เจ้ากรรมก็ดันสั้นซะเหลือเกินทำให้ใบหน้าผมกับแกงส้มอยู่ห่างกันแค่ลมหายใจกั้น..
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก..
ใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นแรงประหนึ่งจะหลุดออกมาจากอก ไอฮั่น! นี่มันเด็กผู้ชายนะโว้ย แกจะมาใจเต้นกับเด็กผู้ชายได้ยังไงกัน บ้าชะมัด!
ป้อกกี้ถูกส่งไปแล้ว แต่ความรู้สึกเมื่อกี้ยังอยู่ ผมยังรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่ปลายจมูกตัวเองเหมือนว่าแกงส้มยังอยู่ใกล้ผม..
“พี่..พี่ครับ?” มือบางโบกผ่านหน้าผมช้าๆทำให้ผมรู้สึกตัว
“หือ?”
“ผมเห็นพี่เหม่อตั้งนานเลยคิดว่าเป็นอะไร พี่หั่น..” หั่น? หั่นนี่ใครวะ..ไอเด็กบ้า จะเรียกชื่อผมทั้งทีก็เรียกผิดซะงั้น ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีครับ- -
“พี่ชื่อฮั่นครับน้อง”
“อ้อ..ขอโทษทีครับ^^” แกงส้มเกาหัวแก้เก้อก่อนจะส่งยิ้มให้ผม ใบหน้าที่มีสีป้ายอยู่ทั่วทั้งหน้าทำให้ผมแอบขำ
“พี่หัวเราะอะไร”
“ป๊าว ก็หน้าเรามัน.. ฮ่าๆ”
“นี่! ก็เพราะพี่นั่นแหละทำให้ผมโดนป้ายเยอะขนาดนี้”
“รับน้องไงครับ..น้องแกงส้ม” ผมยิ้มจนแทบจะเห็นฟันครบ 32 ซี่ให้แกงส้ม ก่อนจะลุกขึ้นปัดเศษหญ้าข้างตัวออกแล้วเดินไปรวมกับพวกสตาฟที่เหลือ
“เมื่อกี้แถวที่ 2 ส่งช้าสุด โดนทำโทษนะครับ” คำประกาศกร้าวของโตโน่ทำให้น้องๆแถวที่สองลุกขึ้นฮือมายืนเรียงแถว และบททำโทษสุดปัญญาอ่อนของมันก็คือการเต้นเพลงไก่ย่าง..ปัญญาอ่อนทั้งเกมส์ ทั้งคนคิด
‘ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา มันจะโดนไม้เสียบ เอ้า มันจะโดนไม้เสียบ
เสียบตูดซ้าย เสียบตูดขวา ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ’
★Kangsom Part :
หลังจากกิจกรรมสุดหรรษาของพวกพี่ๆเสร็จไป ตอนนี้ก็เป็นเวลาพักกลางวัน นักศึกษารวมตัวกันในโรงอาหารเพื่อรับประทานอาหารกลางวันพร้อมกัน ความจริงรับน้องคณะมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรหรอกครับ ผมได้เพื่อนใหม่มาก็ตั้งหลายคน ความน่าเบื่อมันอยู่ที่กิจกรรมสุดปัญญาอ่อนพวกนั้นต่างหาก แถมพวกสตาฟก็ยังเจ้ากี้เจ้าการวางอำนาจอีกต่างหาก- -
“หน้าแกงส้มตลกอ่ะ”
“หยุดขำเลยนะ แกก็หน้าตาตลกเหมือนกันนั่นแหละ!” ผมยู่หน้าให้หนูนา ชิ! ตอนนี้หน้าผมมันตลกมากเลยรึไงกัน ทำไมมีแต่คนหัวเราะนักนะ!
“..................................”
“เอ้า..ทีนี้เงียบทำไมอีกเล่า!”
“พี่ฮั่น..” ผมหันไปตามเสียงที่หนูนาเรียก พี่ฮั่นยิ้มให้ก่อนจะส่งผ้าขาวสะอาดมาให้ผม
“อ่ะ เช็ดหน้าหน่อยก็ดี ตอนนี้หน้าเราดูไม่ได้เลยอ่ะ ฮ่าๆ”
“..................................”
“รีบๆเช็ดสิ่ เดี๋ยวไอโน่มาเห็นได้ซวยกันหมด” ผมรับผ้าขาวมาด้วยความงงงวยก่อนจะเช็ดหน้าตัวเองแบบลวกๆให้เหลือร่องรอยของสีอยู่บ้างเพื่อความเนียน ผมส่งผ้าเช็ดหน้าคืนพี่ฮั่นทันทีที่เช็ดเสร็จ..อย่างน้อยพี่สตาฟบางคนก็ยังมีข้อดีอยู่บ้างแหละครับ
“ต่อไปจะเลือกพี่รหัสแล้ว เตรียมตัวด้วยล่ะ” พี่ฮั่นหันมาพูดกับผมและเพื่อนๆก่อนจะหันหลังกลับไป
“พี่หั้น..”
“ฮั่นครับ พี่ชื่อฮั่น..”
“นั่นแหละ ขอบคุณนะครับ^^” ผมยิ้มหวานให้พี่ฮั่นก่อนจะก้มหน้าลงทานข้าวต่อ แต่ไม่วายโดนเพื่อนแซวขึ้นมาอีก
“ไอแกงงงง ทำไมพี่ฮั่นยิ้มหวานหยดย้อยให้แกจังเลยวะ”
“หวานบ้าไรของแกวะไอหนูนา”
“ก็ชั้นเห็น เนี่ยเค้ายิ้มกว้างตาจะปิดเลย”
"หยุดพูดแล้วกินไปเลยนะเว่ย!"
“แหน่ะๆ ถามจริง แกกับพี่เค้าเคยรู้จักอะไรกันมาก่อนป๊ะวะ ดูมีซัมธิงรองแปลกๆ”
“ซัมธิงบ้าไรวะ ก็พึ่งมารู้จักพร้อมแกเนี่ยแหละ”
“แน่ใจนะ ชั้นดูยังไงก็เหมือนว่าแกสนิทกับพี่เค้ามาก่อน..หรือว่า?"
“หรือว่าอะไรของแกอีกหนูนา” ผมหันไปถามเพื่อนตัวดี- -“
“พี่เค้าจะจีบแกป๊ะวะ”
พรวดดดดดดด..
“ไอบ้า! คิดอะไรไม่เป็นมงคลเลย เราเป็นผู้ชายนะ แมนทั้งแท่งด้วย! รีบกินได้แล้ว พูดมากข้าวเย็นหมด” ผมเปลี่ยนเรื่องทันทีเพื่อหยุดความคิดบ้าๆของเพื่อน คิดอะไรบ้าบอชะมัด!
หลังจากทานข้าวเสร็จนักศึกษาทั้งหมดก็ถูกพามายังลานประชุมกว้างของมหาวิทยาลัยเพื่อทำกิจกรรมต่อไป..’พี่รหัสน้องรหัส’ ความจริงผมก็แอบตื่นเต้นกับกิจกรรมนี้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน มันดูเป็นเรื่องราวดีๆใช่มั๊ยครับที่เราจะมีรุ่นพี่คอยดูแลเราระหว่างที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยนี้ คอยให้คำปรึกษาต่างๆ ตอนนี้ผมได้แต่ภาวนาให้พี่รหัสของผมเป็นไปตามที่ผมหวัง..
“ต่อไปเป็นกิจกรรมพี่รหัสน้องรหัสนะครับ น้องๆทุกคนคงมีหมายเลขรหัสตัวเองอยู่ในมืออยู่แล้ว ดังนั้นเดินไปหารุ่นพี่ได้เลยครับ” เสียงประกาศของพี่โน่ทำให้นักศึกษาลุกขึ้นเพื่อหาพี่รหัสของตัวเอง
“ใครเจอพี่รหัสตัวเองเป็นคนสุดท้าย โดนทำโทษ!” โอ๊ยยยยย ชีวิตนี้จะมีแต่คำว่าทำโทษใช่มั๊ยครับเนี่ยยย ผมแยกกับหนูนาเพื่อไปหาพี่รหัสของตัวเองทันทีที่ได้รับสัญญาณ
“จะได้ใครเป็นพี่รหัสอีกวะเนี่ย..” ผมเดินวนไปวนมาอยู่นานเจนรู้สึกหมดหนทาง ชาวบ้านชาวช่องเค้าได้พี่รหัสกันหมดแล้ว แล้วทำไมผมยังหาไม่เจอฟระ!
“น้องแกงส้ม”
“พี่..ฮะ ฮั่น”
“เรียกถูกสักทีนึงนะ^^” พี่ฮั่นหันมายิ้มให้ผม แต่นี่ไม่ใช่เวลามายินดีประดาอะไรกับการเรียกชื่อถูกครับ วินาทีนี้ผมกำลังรีบ!
“คะ ครับ เอ่อ..”
“ให้พี่ช่วยหามั๊ย?” ราวกับมีเสียงสวรรค์ส่งตรงมาถึงผม ผมรีบยื่นหมายเลขรหัสสองตัวสุดท้ายให้พี่ฮั่นทันที ดูพี่ฮั่นจะช็อคไปนิดนึงก่อนจะหันมาพูดกับผม
“เอ่อ..มีอะไรรึเปล่าครับ”
“พี่รู้แล้วว่าพี่รหัสเราคือใคร..”
“ใครครับ ผมจะได้รีบไปหา ผมไม่อยากโดนทำโทษ”
“ไอโน่..เป็นพี่รหัสของน้องแกง” และประโยคนั้นก็ทำให้ผมแทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น พี่โตโน่..รุ่นพี่ปี 4 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ใครๆก็รู้ว่ากิตติศัพท์พี่โน่แกน่ากลัวขนาดไหน ทั้งกุ๊ย..ดิบ..เถื่อน ดูจากที่แกคุมรุ่นน้องในคณะก็รู้ครับ โอ๊ยยยแกงส้มอยากจะเป็นลม ทำไมผมไม่ได้พี่รหัสที่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเนิร์ดๆบ้างฟร้าT_________T
“ไอโน่มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกน่า พี่รู้จักมันดี^^” ไม่รู้ว่านั่นเป็นคำปลอบใจผมรึเปล่า ผมรีบเดินไปหาพี่โน่ทันทีที่ไม่วายหันหลังมาพูดกับพี่ฮั่น
“ขอบคุณมากนะครับพี่ฮะ เอ่อ.. ฮั่น”
ผมเดินมาหาพี่รหัสของตัวเองก่อนจะยกมือไหว้พี่โน่ด้วยความเคารพ เอาเถอะ..พี่โน่อาจจะไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นก็ได้เนอะ
“อ่ะหวัดดีครับน้องหนวดแมว”
“ผมชื่อแกงส้มครับ ไม่ใช่หนวดแมว”
“ก็เมื่อกี้..”
“ลืมๆมันไปเถอะครับ” ผมยิ้มให้พี่โน่ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าแววตาที่พี่โน่มองผมมันดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนจะ..โอ๊ยช่างมันเถอะ แค่ไม่โดนทำโทษก็ดีเท่าไหร่แล้วไอแกง! นี่ถ้าไม่ได้พี่ฮั่นมาช่วยมีหวังผมได้ไปใส่ชุดไก่เต้นเพลงไก่ย่างแน่ๆ- -
หลังจากกิจกรรมพี่รหัสผ่านไปผมก็ได้รู้ว่าพี่รหัสของหนูนาคือพี่โดม รุ่นพี่ที่ตัวอ้วนแต่ดูใจดีชะมัด รายนั้นดูจะถูกใจกับพี่รหัสตัวเองเสียเหลือเกิน ก็พี่โดมน่ะเป็นนักร้องวงโฟลคซองของคณะ แถมยัยหนูนาก็ยังชอบร้องเพลงเป็นพิเศษเลยทำให้ทั้งคู่ดูเข้ากันได้ดี..แล้วผมล่ะครับ ผมล่ะ..ผมกับพี่โน่ดูต่างกันสุดขั้วจริงๆTT_____TT
“กิจกรรมวันนี้ก็เสร็จสิ้นลงแล้วนะครับ พวกพี่ๆก็ขอต้อนรับน้องๆทุกคนสู่คณะถาปัตย์ น้องๆมีปัญหาอะไรก็ปรึกษากับพี่รหัสของตัวเองได้นะครับ พี่ๆทุกคนยินดีช่วยเหลือน้องๆเสมอ ขอให้ทุกคนมีความสุขตลอด 4 ปีในคณะนี้นะครับ”
“สำหรับพี่รหัสไม่เพียงแต่มีหน้าที่ดูแลน้องในเรื่องการเรียนนะครับ แต่พวกคุณทุกคนต้องทำตัวเปรียบเสมือนพี่น้องพันธะ อย่าลืมนะครับว่าระบบพี่น้องของมหาลัยเราศักดิ์สิทธิ์มาก พี่ช่วยน้องน้องช่วยพี่มาตลอดเพราะฉะนั้นรักกันไว้ให้มากๆนะครับ” ทันทีที่พี่โน่พูดจบเสียงปรบมือก็ดังเกรียวกราว
ผมบอกลาหนูนาเพื่อกลับหอพักของตัวเอง หนูนาพักอยู่หอหญิงอยู่อีกฟากของมหาลัย ทำให้เราสองคนต้องแยกไปคนละทางละตอนนี้ผมรู้สึก..เปล่าเปลี่ยวเดียวดายมากครับ- -“
“แกงส้มๆ” ผมหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับพี่รหัสตัวเองที่กำลังวิ่งตามมาข้างๆกันมีพี่ฮั่นเดินขนาบข้างอยู่
“กลับไงอ่ะเรา”
“หอผมอยู่ตรงเยื้องมหาลัยนิดเดียวเองครับ เดินแปปเดียวก็ถึง”
“เอ้า หอเดียวกับไอฮั่นหรอกหรอ”
“ครับ”
“งั้นดีเลย กลับกับไอฮั่นเถอะเนี่ยมันขี่มอไซค์แปปเดียวถึง กูฝากน้องรหัสกูด้วยนะมึง ดูแลให้ดีที่สุด” ประโยคแรกพี่โน่พูดกับผมแต่อีกประโยคพี่โน่หันไปสั่งพี่ฮั่น
“เอ้าไอเชี่ย น้องรหัสมึงไม่ใช่น้องรหัสกูหนิ ทำไมมึงไม่ไปส่งเองวะ”
“ไอเชี่ยฮั่น มึงทำเพื่อเพื่อนไม่ได้หรอวะ มึงกับน้องเค้าก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้วนี่”
“ไม่เป็นไรครับผมกลับเองได้” ผมหันไปพูดกับทั้งคู่ที่ทำท่าจะทะเลาะกันอยู่กลายๆก่อนจะหันหลังเดินต่อ
“เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้” พี่ฮั่นคว้าข้อมือผมไว้ก่อนจะยัดหมวกกันน็อคใส่มือผม
“……………………………..”
“ใส่หมวกกันน็อคด้วยพี่ขับรถเร็ว” น้ำเสียงเรียบเฉยทำให้ผมไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของคนตรงหน้าได้ ผมรับหมวกกันน็อคมาถือไว้ก่อนจะค่อยๆสวมลงที่หัวตัวเอง ในใจก็ได้แต่คิด..พี่ฮั่น สรุปพี่เป็นคนยังไงกันแน่!
____________________________________________
★กรี้ดดดดดดดดดดดมาต่อแล้วค่าท่านผู้โช้มมมม
ตบตีกับคอมตัวเองอยู่นานคือคอมจะแฮงค์อ่ะ555555
ตอนนี้ยังไง อิพี่ฮั่นต้องการอะไร น้องแกงต้องการอะไร
หน่วงมั๊ย..หน่วง กร๊ากกกก ติดตามตอนหน้าละกันเนอะ^^
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาเม้นกันน้า
มีอะไรไปเม้าส์มอยได้ที่ @_littlebooks จ้าาา:-)
ความคิดเห็น