คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : { ChanBaek } : To be Lovely Trainee. #4
{ ChanBaek } : To be Lovely Trainee. #4
“นาย..เ้ามาที่นี่ไ้ยัไ” านยอลยัเล่นเปียโนไป้วยถามแบฮยอนไป้วยเพื่อลบอาารเิน บรรยายเียบๆที่มีเสียเปียโนับนร่าบานั่อยู่้าๆทำให้เาใเ้นแรอย่าไม่รู้สาเหุ
“็..มีนยื่นนามบัรให้ันลอมาออิันู”
“โอ๊ะ เหมือนันเลย...อนนั้นนายอยู่ที่ไหน”
“มหาวิทยาลัยนึ”
“นายำลัะไปเรียนเหรอ..”
“เปล่า ันแ่เินๆอยู่แถวนั้น”
“อุบ...ฮ่าๆๆ” านยอลหัวเราะพลายมือปิปาัวเอไว้้วย “ถือว่า..นายหน้าาีนะเนี่ย”
“แน่นอนอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ” แบฮยอนยัิ้วใส่นานยอลอหมั่นไส้ไม่ไ้ ลีบปาบายิ้มออมาอปรับใบหน้าิ้มลิ้ม่าน่ารัน่าหยิ านยอลยิ้มให้ับน้าๆเ่นัน
านยอลให้แบฮยอนร้อเพลส่วนเาเล่นเปียโน เสียแบฮยอนถึะไม่นุ่มเท่ายอูแ่มัน็มีเสน่ห์มาริๆ านยอลเริ่มที่ะอบเสียนี้ะแล้วสิ
พวเาพูุยันหลายเรื่อนอิในใหายไปในที่สุ านยอลไม่ใ่นเลวร้าย ส่วนแบฮยอน็ไม่ใ่นแย่นั พวเา่าเปิใยอมรับันและัน
“หาววว...” แบฮยอนหาวหวอๆหลัาที่พวเาย้ายที่มานั่ที่โฟายาวัวเียวในห้อ้อม
“่วแล้วล่ะสิ” านยอลมอูนาฬิา้อมือที่บอเวลาว่าอนนี้ีสอเ้าไปแล้ว ะนอนพื้น็ไม่ไ้เพราะพื้นเย็นเินไป เลย้อมานัุ่ยันอยู่บนโฟาัวนี้
“นิหน่อยอ่ะ หาวว..” แบฮยอนอ้าปาว้า
“ะพิ็ไ้นะ” านยอลยืัวรให้พอีับศีรษะับร่าเล็
“บ..บ้า..” พูอะไรมารู้ัวหรือเปล่าว่าทำให้แบฮยอนเิน
“บริารใีให้ยืมไหล่ ไม่ิั์นะ..”
“อืมมม....็ไ้” แบฮยอนยิ้มแล้วพิหัวที่ไหล่หนาอานยอล เา็เริ่มะ่วเ็มทนแล้ว านยอล็ยิ้มออมาอย่าพอใที่ร่าเล็ทำัวว่า่าย
“นอนันเถอะ ัน็ะยืมหัวนายนอนเหมือนัน..” ว่าแล้ว็พิหัวัวเอลหัวแบฮยอนเบาๆ วันนี้พวเา้อมันหนัมานทำให้เพลียมาเ่นัน
“านยอล..” แบฮยอนเอ่ยออมาเบาๆท่ามลาวามเียบ
“หือ..” านยอลที่ำลัะหลับอบออมาโยอัโนมัิ
“ทำยัไันถึะเป็นเทรนนี่ที่น่ารั..”
“...็ทำัวให้น่ารัสิ”
“แล้ว...ันน่ารัไหม..” านยอลยหัวออมา ้มลมอร่าเล็ที่หลับาพริ้ม้วยวามแปลใ ทำไมถึไ้ถามแบบนี้ ไม่รู้ัวเอเหรอว่าัวเอน่ารัิ้มลิ้มนาไหน ถึอนที่เอับแบฮยอนรั้แรเาะบอว่าแบฮยอนี้เหร่ แ่มัน็ี้เหร่แบบ..น่ารัๆ ยัไีล่ะ เา็อธิบายไม่ถู ็..น่ารั และอยาะลอรัเหมือนัน
“......” เาวระอบยัไี เินเินว่าะพูออมา
“......”
“็น่า...รั เอ่อ ันหมายถึนายยิ้มสใส สรุป็ือ..นายยิ้มออมาแล้วน่ารัอ่ะ.. “ านยอลพูิัราวับลิ้นพันัน ยมือลูบเรือนผมัวเออย่าอายๆ ใเ้นแรแบบนี้มันหมายวามว่าอะไร หมายวามว่าเาอบแบฮยอนเ้าให้แล้ว
“.....”
“นี่...” านยอลยับไหล่เบาๆแ่ไม่มีเสียอบรับลับมา น้มลไปมอหน้าแบฮยอนใล้ๆ ...หลับแล้ว...
“ิ่หลับ่อน ไม่น่ารันะ...” านยอล ยิ้มออมาเบาๆ่อนะหลับาลอีรั้
++++++
“ฮ่าๆๆ ลริๆ” เสียอเฮุนับอินหัวเราะลั่นห้อลา ในวันที่ไม่้อไป้อมแบบนี้ทุนพัผ่อน้วยารอยู่ในหอพั ทำในสิ่ที่้อาร แ่็ะไม่พ้นสิ่ที่นธรรมาทั่วไปเาทำัน นั่น็ือนอนให้เ็มที่ ินให้เ็มอิ่ม และเล่นให้สนุสุเหวี่ย
ทุนนัุ่ยเล่นันที่ห้อลา านยอลที่เพิ่ะื่นนอน็ออมาาห้อนอนเพราะเสียหัวเราะเสียัอน้อเล็ทั้สอ เายี้าและ็พบว่าแบฮยอนำลัทำท่าทาประอบารเล่าเรื่ออเาอย่าออรส
เมื่อแบฮยอนเห็นานยอลออมาาห้อนอน็หลบสายาที่มอมาทันที สอสามวันมานี้เาอยหลบหน้าหลบาานยอลลอ ไม่ใ่ไม่อยาเอ แ่พอสบาันมันวนให้เินยัไ็ไม่รู้
พวเาทั้สอลับมาที่หอพัอนเ้ามืหลัาที่มีป้าแม่บ้านมาเปิประูให้ ประเ็นือืนนั้นเาใ้ไหล่านยอลเป็นหมอนั่วราว แ่พอื่นมาพบว่าหมอนนั้นลายเป็นัอานยอละอย่านั้น พอลับมาถึหอพัเา็รีบริ่มาที่เียแล้วลุมโปหลับ่อทันที อายเินว่าะพูัน่อ
และืนนั้นเา็ถามอะไรไปไม่รู้อนที่ัวเอำลัสะลึมสะลือ แล้วำอบืออะไร เา็ยัไม่ทันไ้ฟัเพราะหลับไป่อน เป็นบ้าอะไรถึไ้ไปถามเาแบบนั้น ...นายมันบ้า..
“ื่นเร็วั ไม่เพลียเหรอ” านยอลถามเมื่อเห็นว่าเมื่อืนร่าเล็ลับหอึ และยัะื่นเร็วอี ั้แ่วันนั้น็ยัไม่ไ้มีโอาสุยันัที ็แบฮยอนเอาแ่หลบหน้าเา ้อมเ้าลับึ พอะเ้าไปุย็เินหนีทำัวไม่ว่า แ่มีเวลาุยเล่นับสอนนี้เนี่ยนะ มันน่าโมโหไหม...แบฮยอนเป็นอะไร โรธอะไรเาอีหรือเปล่า
“ไม่อ่ะ..” แบฮยอนส่ายหน้า
“นั่นสิ..โม้เ่นานี้ ไม่น่าะเพลีย” านยอลไหวไหล่แล้วหยิบผ้าเ็ัวไปอาบน้ำ ..เี๋ยวๆให้อาบน้ำเสร็่อนเหอะ ัวะไ้หอมๆ และะไุ้ยันแน่ ...แบฮยอน (เี่ยวันป่าววะ)
“ฮยอออมาาห้อ้อมยัไอ่ะ” อินถามึ้นเมื่อเห็นว่าานยอลเ้าห้อน้ำไปแล้ว
“ป้าแม่บ้านมาเปิให้น่ะ เอ๊ะ เี๋ยวนะ...นายรู้ไ้ยัไว่าพวันิอยู่ในห้อ้อม” แบฮยอนแปลใ
“เออะือ...” อินะั้าทันที เฮุนระิบอะไรบาอย่า้าหูว่า ..วยแล้ว...็ืนนั้นเาอยาให้พวฮยอืนีันเลย้อโทรไปอร้อให้แทมินแอบเ้าไปล็อประู้านนอให้
“ย๊า!! นี่ฝีมือพวนายใ่ไหม...” แบฮยอนไม่ใ่นื่อ เาพอะนึไ้ว่าทุอย่ามันเป็นารวาแผน เายมือีรัวๆเ้าที่ัวอินับเฮุน
“โอ๊ยๆๆ เ็บ ผมไม่เี่ยวนะ อินเป็นนวาแผนฮะ” เฮุนยมือป้อันัวเอ
“เฮ้ย!! ทำไมทำันแบบนี้วะ ไอ้โอเ ใรันที่บัับให้ันโทรไปบอแทมินให้ไปล็อประูอ่ะ”
“ไม่้อเถีย สรุปือพวนายสมรู้ร่วมิัน นี่แน่ะๆ” แบฮยอนไม่ว่าเปล่ายเท้าเะ้นน้อๆ้วย เาไม่ไ้โรธอะไรมาหรอ เาแ่อยาแล้เยๆ ที่ริ้ออบุพวนี้ะมาว่า
“ผ..ผมแ่อยาให้ฮยอืนีันนะ” เฮุนพูออมา
“่ายๆ ฮยอ็ีันแล้วหนิ เป็นห่วันแ่เ้าเลย านยอลฮยอเาว่าอะไรนะเฮุน”
“ื่นเร็วั ไม่เพลียเหรอออ...” เฮุนับอินพูออมาพร้อมัน นแบฮยอนหน้าแระเรื่อ้วยวามอาย
“อยาโนอีใ่ไหม นี่แน่ะๆ” แบฮยอนีไม่ยั้มือแ้เิน
“โอ๊ยยย อบล่ะสิ ยิ้มออมาะว้าเลย ฮ่าๆๆ” อินพูไป้วยุมท้อหัวเราะไป้วย เมื่อเห็นนเป็นพี่ีเาแ่็ยิ้มไป้วย นี่มันเินนี่หว่า เินแล้วระบาย้วยารีนอื่น น้อนนี้ะยอมเ็บัว็ไ้
“หวายยย... นอะไรเินนนนแล้วีนอื่น” เฮุนล้อเ็มที่ ้อร่วม้วย่วยันล้อ แม้ะถูีแ่เา็หัวเราะ้วยวามพอใ
“ทำอะไรันน่ะ..” านยอลยี้ผมที่เปียออมาาห้อน้ำ มวิ้ว้วยวามไม่อบใ ทำไมไม่เห็นเล่นอะไรแบบนี้ับเาบ้านะ!.. แบฮยอนเลิีแล้วนั่ลที่โฟา้าๆเฮุนับอิน
“เปล่า ไม่มีอะไร..” แบฮยอนอบหน้านิ่ๆ แ่เฮุนับอิน่าส่สายาให้ัน
“แล้วูโฮฮยอับยอูไปไหนอ่ะ”
“ไปื้ออใ้ฮะ อ้อ เาบอให้ฮยอสอนทำวามสะอาหอพั้วยนะฮะ”
“ทำไมพวันถึไ้ทำแ่สอน..” แบฮยอนรีบร้อท้วออมาทันที
“พวเราเียนาราทำวามสะอาแล้วฮะ ิอยู่รนู้น และวันนี้ือเวรอฮยอทั้สอฮะ” เฮุนบุ้ยหน้าไปที่ระาษที่แปะไว้ที่ผนัห้อเหมือนที่เยทำอนอยู่หอพัเ่า
เวรมา...เหอๆ แล้วทำไมถึมาบออนที่เพิ่อาบน้ำเสร็ ี้เียอาบน้ำหลายรอบ
“ั้นพวผมไป็อปปิ้่อนนะฮะ..”
“อืมๆ ไปเถอะๆ” านยอลโบมือไล่ ออไปให้หม็ีะไ้ทำวามสะอา่ายๆ และเาะไุ้ยับแบฮยอนัที ...หนีไปไหนแล้วรอแล้วล่ะ
“ไปันเถอะอินนี่” เฮุนว้าออินมาอทันที
“เฮ้ยยย ันเป็นฮยอนายนะเว้ย อย่ามาเรียอินนี่ ไม่อบ..” อินพยายามึแนเฮุนออแ่็ถูออไว้เหมือนเิม
“แหม..ห่าันไม่ี่เือนเอ..อินนี่ น่ารัีออ ฮ่าๆ” น้อเล็เถียัน่อนะเินออาห้อไป
“เอ่อ..้อทำวามสะอาทุห้อเลยไหม” แบฮยอนถามอย่าเ้ๆัๆ ทำัวไม่ถู
“็ทุห้อยเว้นห้อนอนพวนั้นอ่ะ...” านยอลยัเือร่าเล็อยู่ึอบไปแบบส่ๆ
“อื้ม ั้นนายทำวามสะอาห้อลานะ ส่วนันะเ้าไปเ็บวาห้อนอน” แบฮยอนะหันัวไปที่ห้อนอนแ่็ถูมือานยอลว้าแนไว้เสีย่อน
“นี่!! นายเป็นอะไรอ่ะ” านยอลเริ่มะหุหิึ้นมาแล้วสิ เพราะท่าทาอแบฮยอนที่เหมือนไม่อยาะอยู่ใล้ๆเา ไม่แม้แ่อยาอยู่ในห้อนี้้วยัน ถึไ้บอแยันทำวามสะอา เผลอๆอาะไม่อยาหายใร่วมับเา้วย้ำ
“ไม่ไ้เป็นอะไร..ปล่อยยย” มือเล็ับมือให่หวัะให้ปล่อยออ เพราะแรบีบมันมาึ้นทุที
“รู้ัวหรือเปล่าว่าำลัทำอะไรอยู่..”
“็..ำลัะไปทำวามสะอาไ”
“ันไม่ไ้หมายถึเรื่อนี้ แ่หมายถึัวนาย..”
“...ันทำไมเหรอ” ร่าเล็หลบสายาานยอลที่้อเม็
“ทำัวเหมือนไม่อยาอยู่ใล้ัน..”
“หื้ออ..ันไม่ไ้ทำแบบนั้น” แบฮยอนรีบสะบัหน้า ..มันไม่ใ่แบบนั้นนะ
“แล้วนายหลบหน้าันทำไม...” ระาแนร่าเล็ให้เ้าใล้ัวเอมาึ้น นแบฮยอนไ้ลิ่นหอมออมาาร่าายแ็แร่นั่นทำเาแทบสิหลุ แ่เมื่อไ้สิ็แอ่นัวออแ่มัน็ไม่ไ้่วยให้ห่าอยู่ี
“ไม่ไ้...หลบ..” ะบอยัไล่ะว่าเินที่้ออยู่ใล้ๆานยอล วามรู้สึนี้อาะเิึ้นับแ่เานเียว็ไ้ ถ้าหาบอว่าที่หลบหน้าเพราะเิน เพราะรู้สึอบานยอลพิเศษว่านอื่น แล้วอะไระเปลี่ยนไปไหม ะยัยิ้มให้ันไ้อีหรือเปล่า
“หลบ!...และนาย็ทำัวยุ่ลอเวลา แ่นายลับมีเวลาเล่นับไอ้เ็สอนนั่น!”
“..ือ..” ..ะอบออไปีไหม านยอลหึเหรอที่เาเล่นับเ็สอนนั้น...
“...แบฮยอน...นาย...”
“อะไร..”
“นายอบอินเหรอ...”
“ห๊า!..”
“หรือว่านาย..อบเฮุน...ใ่ไหม”
“ัน..ะไปทำวามสะอา!..” แบฮยอนสะบัแนออสุแรเพราะโมโหสุๆ แล้วเินไปที่ห้อเ็บรอเท้าปิประูัปัอย่าไม่ไ้ั้ใ แ่มันทำให้อีฝ่ายำลัเ้าใผิเ็มๆ
++++++
วันนี้เป็นวันอัเพล what is love ึ่เป็นอีเพลที่ในอัลบั้มเบิว์อพวเา เพลนี้มีแ่แบฮยอนับยอูร้อ แบฮยอนร่ำเร่ับารร้อเพลมานยอูเยหน้ามอูเป็นระยะๆ มอผิวเผินอาะเหมือนร่ำเร่อยู่ แ่ยอูรู้สึไ้ว่าแบฮยอนำลัไม่มีสมาธิเอามาๆ
“แบฮยอน..นายะร้อเพี้ยนไปถึไหน นี่อัมาั้สอั่วโมแล้วยัไม่ถึไหนเลย” รูัที่ยืนฟัเสียร้ออยู่นอห้ออัะโนถามแบฮยอนผ่านระใสที่ั้นไว้อย่าหุหิ
“อ๊ะ! อโทษรับ ผมำลัพยายามอยู่ อโทษริๆรับ” แบฮยอนสะุ้แล้วรีบโ้อโทษหลายๆรั้
“้อมรั้่อนยัีอยู่เลยนะ ทำไมวันนี้เสียนายมันแปร่ๆ อย่าทำให้นอื่น้อเสียเวลาสิ..”
“รับๆ อโทษรับ...อโทษนะยอู”
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอ..”
“เริ่มอีรอบนะ...” รูัพยัหน้าให้นุมเสียเปิาว์ทันที ...เพลนี้้อมเป็นร้อยๆรั้ แ่ทำไมลับทำไ้ไม่ี มันรู้สึแย่ รู้สึท้อ ทำไมๆ...ทำไมถึไ้เป็นแบบนี้อีแล้ว ไม่อบเลย...
.”... I lost my mind นอ รึล อ อืม มัน นัท ึล เนอ ฮัน นับ เป โ โม ึน อท ึน get in slow motion...” ( I lost my mind เมื่อผมไ้พบับเธอ ผมเหมือนเสียวามเป็นัวอัวเอ นอาเธอแล้ว ทุอย่า็เหมือนันหยุเลื่อนไหว )..
“หยุๆ..ย๊า!! แบฮยอนเสียนายมันหลีย์อ่ะ..”
“อโทษรับๆ”
“อโทษหลายๆรั้มันไม่ีหรอนะ ออไปทำอารม์แล้ว่อยลับมาอัใหม่ ะอัท่อนยอูรอ ให้เวลาแ่สิบนาทีนะ ”
แบฮยอนเินห่อไหล่ออมาาห้ออั เินไปามทาเินอึ ...เฮ้อ นายเป็นอะไร เลิิ เลิิเรื่ออนนั้น ไอ้บ้าานยอล ไอ้นโ่ที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าใรอบใร แล้วยัะยัเยียให้เาอบนอื่นอี
ใอยาะร้อะโนออมาให้หายอัอั้น แ่็ทำไ้แ่นั่ถอนหายใ...
“ลุ้มใอยู่เหรอว่าะเลือใรี..” เสียทุ้ม่ำแบบนี้มีอยู่นเียวใน่ายนี้เท่านั้นแหละ...ปาร์านยอล
“.....” ออไม่อยาะสนใ
“ให้ันเลือ่วยไหม..” านยอลนั่ลที่โฟา้าๆ ไว้ห้าึ้นทันที
“ไม่้อยุ่!”
“อิน ถ้าไม่ล้ำไปัหน่อย แ่็เ็ี่ีนะ หรือะผิวาวุน้ำนมอย่าเฮุน แนวน่ารัๆีล่ะ..เหอๆ”
“แล้วนายะมายุ่อะไร้วย ไปไลๆเลย!”
“็ลัวะลุ้มที่้อเลือ ะ่วยเลือให้”
“นี่นาย!!”
“แ่ันว่า...อย่าีว่า อบพอันในวมันไม่ีหรอนะ..”
“....” ำพูอานยอลเหมือนมีนำลัเอามีมารีที่หัวใแบฮยอน้าๆแ่แร ..ถ้าอย่านั้น็หมายวามว่า เา็อบานยอลไม่ไ้เหรอ..มันไม่ีอย่านั้นเหรอ
“..ัใะเถอะ ันไปล่ะ..”
ไอ้บ้า!! ไอ้นโ่ ทำไมถึ้อพูาทิ่มแทัน้วย...แบฮยอนน้ำารื้นึ้นมาหลัาที่มอแผ่นหลัานยอล่อยๆหายไป ...นใร้าย..
“เอาล่ะ ราวนี้ั้ในะแบฮยอน ..” รูับมือเรียวัำลัใ แบฮยอนรีบโ้อโทษให้ับส๊าฟทุนที่้อเสียเวลาเพราะเา
“แบฮยอน นายโอเไหม” ยอูเอ่ยถามอย่าเป็นห่ว
“อื้ม โอเสิ” แบฮยอนฝืนยิ้มออมา
“ถ้านายอยาะร้อให้ีึ้น นาย้อใส่อารม์ในารร้อ้วย ิวามรู้สึออมา.. ิะว่าวามรัอนายำลัเป็นเหมือนในเพล ...วามรู้สึอนที่เพิ่ะไ้รู้ัวามรั วามร้สึอารแอบรั อยาะสารภาพรั..ลอินนาารไป้วยนะ”
“อ่ะ...อื้มม”
“พร้อมแล้วนะ เริ่มไ้..”
“I lost my mind นอ รึล อ อืม มัน นัท ึล เนอ ฮัน นับ เป โ โม ึน อท ึน get in slow motion..เน เ มัล เฮ วอ อี เท า รั ี รัม มยอน....” ( I lost my mind เมื่อผมไ้พบับเธอ ผมเหมือนเสียวามเป็นัวอัวเอ นอาเธอแล้ว ทุอย่า็เหมือนันหยุเลื่อนไหว บอันทีว่านี่ือวามรั...)....”
...บอมาสิว่าที่ทำีที่อ่อนโยน้วยืนนั้นมันืออะไร นนั้นหายไปไหน หรือมันเป็นสิ่ที่เามัะทำับนอื่น้วยเหมือนัน...มันือวามรัหรือเปล่า
แบฮยอนหลับาร้อออมา้วยวามอินับเนื้อเพลราวับอ์ล นรูัพอใเป็นอย่ามา
“ยอเยี่ยม ทำไ้ีมาแบฮยอน..” รูัพูึ้นพร้อมับที่ทุนลุึ้นปรบมือเมื่อานสำเร็ไปไ้้วยี
แบฮยอนับยอูโ้บอลาให้ับทุน่อนะเินออมาเพื่อะลับหอพั ..เสร็สิ้นไปอีเพล...
“้ออบุนนั้นที่ทำให้นายร้อออมาไ้ีนานี้” ยอูยิ้มพลาบที่ไหล่แบฮยอน
“เอ๊ะ...”
“หรือนที่ทำให้นายร้อเพลไ้แย่ับีอาเป็นะนเียวัน”
“ยอู...นาย”
“านยอลใ่ไหมล่ะ..”
“ทำไมนายถึ..”
“ใรๆ็ูออทั้นั้นแหละ ฮ่าๆๆ”
++++++
ความคิดเห็น