คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ▨ ` G i v e L o v e (사랑동화) : INTRO `▨
G i v e l o v e : Intro
Give Love 사랑을 좀 주세요
Give Love รักฉันสักหน่อยสิ
Give Love 사랑이 모자라요
Give Love นี่มันยังไม่พอสำหรับความรักหรอก
매일매일 자라는 사랑을 그녀에게 주는데도 받질 않으니
ฉันมอบความรักให้เธอทุกวัน แต่เธอกลับไม่รักฉันเลย
Give Love
“ระวัง!!!!”
เสียงทุ้มต่ำตะโกนข้ามสนามบาสเก็ตบอลมายัง ร่างเล็กที่เดินดุ่มๆหอบหนังสือจากห้องสมุดจำนวนมาก นัยน์ตาเล็กๆภายใต้กรอบแว่นหนา พยายามมองลอดกองหนังสือกองโตตามเสียงเรียก แทนที่จะพบเจ้าของเสียงทุ้มต่ำนั้น เขากลับพบเจ้าบาสกลมๆลอยมาปะทะเต็มๆหน้าเขา ดัง…
ตุ๊บ!!!
ทุกอย่างมันมึนๆไปหมด โลกที่เคยชัดกลับพร่ามัวเหมือนตอนที่เขาถอดแว่นตากลมๆของตัวเองออก ขาเล็กสั่นเล็กน้อยก่อนจะพับลงกับพื้นซีเมนต์ แขนที่อ่อนแรงลงทำให้เจ้าพวกหนังสือกองโตที่หอบมาไกลแสนไกลร่วงหล่นกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง
ร่างเล็กร่วงลงกับพื้นทันที สภาพที่ดูแล้วไม่ค่อยน่าอภิรมย์นัก แขนขาเล็กๆอ้าออกไม่แคร์สายตาคนทั้งสนามที่มองอยู่ จมูกน้อยเริ่มมีของเหลวสีแดงคล้ายน้ำหวานไหลออกเป็นสายยาวตามแก้มนุ่มๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไป นัยน์ตาใสยังคงจ้องมองเบื้องหน้า ภาพท้องฟ้ายามเย็นที่พร่ามัว ถูกภาพของใครบางคนมาแทนที่ เสียงทุ้มต่ำที่คล้ายกับที่เขาเคยได้ยินเมื่อครู่ดังเข้ามาในสมองเบาๆ
“นาย…อย่าเป็นอะไรไปนะ”
ทุกอย่างเริ่มมืดลงเรื่อยๆ
เสียงทุ้มต่ำเริ่มเบาลงเรื่อย
สติสัมปชัญญะ…ทั้งหมดทั้งมวลหายไปแล้ว
“โอ๊ย!”
เสียงหวานดังขึ้น ร่างบางพยายามพยุงตัวเองขึ้นมาพิงกับหัวเตียง มือควานไปโต๊ะเล็กข้างๆหาแว่นตากลมของตัวเอง
“อ๊ะ!...”
มือเล็กรีบชักกลับทันที เมื่อได้สัมผัสเบาๆกับมือของใครบางคนที่จับแว่นตากลมของเขาอยู่
“แว่นตาของนาย”
“ขอบใจนะ”
เขารับมาใส่ ถึงมันจะร้าวไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่มีมันเลย นัยน์ตาใสภายใต้แว่นกลมหันไปทางคนที่ยื่นแว่นให้เขา
ถึงแว่นตากลมตอนนี้จะร้าวไปนิด แต่มันก็ไม่ได้บดบังใบหน้าของผู้ที่ส่งมันมาให้เขาเลย ใบหน้าหล่อเหลาดูเข้ากันอย่างดี ระหว่าง สันจมูกโด่ง นัยน์ตากลมโตเข้ากับแพขนตายาวๆ ริมฝีปากหนา สีชมพูนิดๆ เรือนผมสีดำน้ำตาลขับกับใบหน้าขาว ยามสะท้อนกับแสงแดด ดูยังไงผู้ชายคนนี้ก็ดูดีไปหมด (ถึงหูจะแอบเหมือนเจ้าโยดา ณ สตาร์วอ ไปหน่อยก็เหอะ)
เขาไม่จัดว่าหล่อธรรมดานะ
แต่….
โคตรหล่อเลยแหละ
“นาย..ไม่เป็นไรมากใช่ไหม”
“ม…ม…ไม่”
เสียงทุ้มต่ำกระชากใจดวงน้อยของเขาสุดๆ แค่ฟังก็เล่นเอาใจกระตุกวูบเบาๆแล้ว
“ฉันขอโทษ…เรื่องอุบัติเหตุเมื่อครู่นะ”
“…อ…อื้ม…ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ซุ่มซ่ามเองแหละ ไปเดินตัดสนามแบบนั้น”
“ยังไงฉันก็เป็นฝ่ายผิด เห้อ…แว่นตานายร้าวเลย”
ไม่ว่าเปล่า หน้าหล่อยื่นเข้ามามองแว่นตากลมของร่างเล็ก มีเพียงเลนส์แว่นตาเท่านั้นที่กั้นกลางระหว่างใบหน้าของทั้งคนอยู่
พระเจ้า…ช่วยช้างลูกด้วย
หัวใจลูกช้างกำลังจะระเบิดแล้ว
“ฉันว่า เดี๋ยวฉันเอาไปซ่อมให้แล้วกัน”
เขากลับไปนั่งที่เดิมเสียแล้ว
“ไม่รบกวนหรอก ถ้านายเอาไปซ่อม ฉันจะกลับบ้านไม่ถูกเอานะสิ…แฮะๆๆ…พอดีมีแว่นตาอันเดียวด้วย”
มือเล็กๆเกาศีรษะตัวเองแก้เขินเล็กน้อย
“งั้น…ฉันขอโทษอีกรอบแล้วกัน แก้ตัวแทนการไปส่งดีไหม”
ไปส่ง!
ถามว่าอยากไหม…
ตอบเลยว่า…มากถึงมากที่สุด
แต่…
“ฉันนัดกับพี่ชายเอาไว้แหละ ขอบใจนะที่หวังดี”
ง่า…เสียดายจุง TT.TT
“พี่ชาย?? นายมีพี่ชายอยู่ที่นี่เหรอ”
“ใช่เลย…พี่ชายฉันชื่อ จงอิน เขาเรียนชั้น ม.6 ห้อง B”
“จงอินห้อง B เหรอ?? รู้จักกันมาตั้งนาน ไม่ยักรู้ว่าเขามีน้องชาย”
“ห๊ะ!...”
รู้จักพี่ชายเขา แสดงว่า…
“นายเป็นรุ่นพี่ฉันเหรอ??” นัยน์ตาเบิกกว้างอย่างตกใจ จนอีกคนทีมอง อดขำไม่ได้
“…”
“ฉัน…เอ่อ…ผมขอโทษนะครับ ผมไม่รู้ว่าพี่เป็นรุ่นพี่ เลยเรียกซะ…” ศีรษะเล็กๆผงกขึ้นลงขอโทษรุ่นพี่เป็นการใหญ่
“พอแล้วๆ เพิ่งโดนบอลกระแทกมา ทำแบบนี้เดี๋ยวก็มึนอีกหรอก”
มือหนาจับแก้มนุ่มๆทั้งสองข้างของร่างเล็กให้หยุด ก่อนยกมันขึ้นมามองหน้าเขาตรงๆ
มือรุ่นพี่จับแก้มเราอยู่
ถ้าหน้าเขาเป็นลูกโป่ง คงจะระเบิดไปแล้วเป็นแน่
“ชานยอล”
เสียงเรียกที่ทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนต่างฝ่ายต่างผละออกจากกัน
“มึงมาทำอะไรที่นี่ว่ะ” คำทักทายจากจงอินที่เดินตรงปี่เข้ามาหน้าชานยอลทันที
“กูก็พาคนที่กูโยนบอลอัดหน้าเขา มาห้องพยาบาลดิว่ะ”
จงอินมองที่โดนบอลกระแทกหน้า นั่งมองเขาตาปริบๆบนเตียง
“แบคฮยอน เองเหรอ”
“พี่จงอินมาได้ยังไง…เค้ายังไม่ได้โทรหาเลยนะ”
“ก็อาจารย์ห้องพยาบาลโทรตาพี่ว่าเราเกิดอุบัติเหตุ พี่เลยรีบลงมาเลย ไม่คิดว่าเราจะโดนไอ้ชานยอลเตะบอลอัดหน้า”
“กูเล่นบาส”
“…”
“เอาเป็นว่า เราโอเคแล้วใช่ไหม แบคฮยอน” จงอินหันมาสนใจน้องชายเขาอีกครั้ง
“เค้าโอเค” ท่าทางโอเค เหมือนเด็กๆต่อหน้าพี่ชาย เล่นเอาคนนอกมองไปขำไป
“ถ้าพี่ชายเรามาแล้ว พี่ขอตัวกลับก่อนนะ… ชื่อ แบคฮยอน ใช่ไหม…ขอโทษอีกครั้งด้วยนะ” ชานยอลเอ่ยลาแบคฮยอน
รุ่นพี่…เรียกชื่อเราด้วย
โอ้ย!
เขินนะ…มาเรียกชื่อคนอื่นด้วยเสียงหวานๆแบบนี้
“ไปก่อนนะ” ชานยอลตบบ่าจงอินเบาๆเป็นการบอกลา
“เออๆๆ แล้วเจอกัน”
ชานยอลและจงอินเอ่ยลากันสักครู่ ก่อนจะออกไปชานยอลยังไม่ลืมที่ส่งยิ้มลาแบคฮยอนหนึ่งที่ และมันเป็นหนึ่งทีที่ทำให้เขาลืมเจ็บทันที่ มือเล็กจับแก้มนุ่มของตัวเองที่เริ่มร้อนเบาๆ
“พี่จงอิน”
“หืม…ว่าไง”
“เค้าว่า…เค้าเจอเนื้อคู่แล้วแหละ”
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น