(yaoi d18 ) - sweet - - (yaoi d18 ) - sweet - นิยาย (yaoi d18 ) - sweet - : Dek-D.com - Writer

    (yaoi d18 ) - sweet -

    ฟิควาเลนไทน์ของปีที่แล้วงับ ขุดเจอเลยแปะสักหน่อย คำเตือน - โปรดระวังความวาย D18 only ไม่หื่นเน่อ

    ผู้เข้าชมรวม

    3,005

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    5

    ผู้เข้าชมรวม


    3K

    ความคิดเห็น


    27

    คนติดตาม


    13
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  4 ก.พ. 52 / 22:27 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      - sweet -

      "เคียวย๊าาาาาาาาา" เสียงตะโกนเรียกดังลั่นดาดฟ้าของโรงเรียนนามิโมริ เรียกให้ดวงหน้าสวยของเจ้าของชื่อต้องขมวดมุ่นอย่างขัดใจ คนไม่กลัวตายที่กล้าเรียกเขาอย่างนี้มีชื่อเขาอย่างนี้มีแค่คนเดียว...ไอ้บ้าหัวทองนั่น...

      "อะไร!?" หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบแห่งโรงเรียนนามิโมริเตรียมประเคนทอนฟาให้กับผู้มาใหม่
       
      "เคียวยะนี่ล่ะก็ ทำเป็นเย็นชาไปได้นะ วันวาเลนไทน์ทั้งทีไม่มีช๊อคโกแลตให้ฉันสักแท่งหรือไง" ดีโน่ส่งสายตาวิ้งๆไปให้ฮิบาริมองผู้มาเยือนด้วยสายตาที่แค่มองก็สามารถฆ่าคนได้

      “มีแต่ทอนฟา จะลองชิมดูไหม” ท่านฮิบะผู้อยู่ในอารมณ์ฆาตกรของเราก็ยังคงขู่ฆ่าคนตรงหน้าต่อไปและแน่นอน หัวหน้าแก๊งสุดรั่วก็ยังคงยิ้มร่าอยู่เหมือนเดิม

      “จ้า~ถ้าเคียวยะให้ล่ะก็อะไรฉันก็ไม่ขัดหรอกน๊า~”

      “งั้นก็ไปเกิดใหม่ซะไป๊” ทอนฟาของหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบแห่งโรงเรียนนามิโมริฟาดเปรี้ยงลงไปบนหัวของคนไม่กลัวตายทันที

      “หึๆ ยังอ่อนๆน่าเคียวย... อ๊ะ ว๊าก!”

      ตุบ! ตับ! โครม! เคร้ง!!!!!! บอส!
      พูดยังไม่ทันขาดคำบอสใหญ่ผู้ขาดลูกน้องแล้วทำอะไรไม่เป็นของเราก็สะดุดแส้ที่ตัวเอาเอาออกมารับทอนฟาของคนรัก(?) สะดุดตกบันไดดาดฟ้าลงไปกองอยู่ที่ชานบันไดเสียแล้ว

      โรมาริโอ้รีบเข้ามาดูอาการเจ้านายตนทันที 
       “อ๋อย~เคียวย๊าาาาา ทำไมโหดร้ายกับฉันอย่างนี้อ่ะ”
      แต่ดูท่าคนเจ็บจะยังไม่สำนึกว่าตกบันไดลงมาเพราะความปัญญาอ่อนของตัวเอง ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายใจร้าย

      ปึด!เครื่องหมายโกรธปรากฎขึ้นมาเต้นตุ๊บๆอยู่บนขมับของฮิบาริ

      หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบปรายสายตาเหยียดหยามไปยังดีโน่ก่อนกระโดดตามลงไปตื๊บซ้ำเพื่อความสะใจ แล้วเดินหายลับไปยังห้องรับแขกซึ่งตนยึดเป็นห้องของตัวเอง

      “แง๊~~เคียวยะ อย่าเพิ่งป๊ายยยยยยย”ดีโนส่งเสียงโหยหวนตามไป และแน่นอนว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากเพิ่มความโมโหให้ร่างบางที่เดินหนีไปเท่านั้นเอง

      “โธ่ ไม่มีช๊อคโกแลตให้ก็ไม่เห็นต้องอายจนหนีไปเลยนี่นา” มนุษย์สุดรั่วแห่งคาบัคโรเน่ก็ยังคงคิดเข้าข้างตัวเองต่อไปตามประสาคนที่สมองมีรูรั่ว

      ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามฮิบะไปโดยมีสัญลักษณ์ทางการค้าเป็นเสียงตะโกนโหยหวนว่า...

      “เคียวย๊าาาาาาาา”

      -----------------------------

      ปึ้ง! โครม!

      ประตูห้องรับแขกเปิดผางออกมาด้วยอารมณ์โกรธของท่านฮิบะ ออร่าสีดำทะมึนขยายตัวอยู่เบื้องหลัง พร้อมทั้งซาวด์เอฟเฟคหนังผีสุดหลอนเป็นส่วนประกอบ ส่วนตรงหน้าเป็นดีโน่ที่วิ่งชนประตูทรุดอยู่แทบเท้า

      “ยังเจ็บตัวไม่พอรึไง” น้ำเสียงไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรงของฮิบาริดังขึ้น เรียกให้สายตาของคนเจ็บต้องเงยขึ้นไปมอง

      “เปล่าจ๊ะ แค่จะตามมาบอกว่าแค่ไม่มีช็อคโกแลตให้เค้าน่ะ ไม่ต้องอายขนาดนั้นก็ได้นะตัวเอง  เรื่องแค่นี้น่ะเค้าไม่ถือหรอก” แน่นอนว่าม้าพยศของเราก็ยังคงคิดเข้าข้างตัวเองแบบสุดกู่อยู่

      ดีโน่ลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ เช็ดเลือดบนหน้าผากออกแล้วยิ้มร่า

      “เรื่องที่จะพูดมีเท่านี้ใช่ไหม”

      “เปล่าจ้า เค้ายังมีเรื่องจะพูดอีกเยอะเลยล่ะ ยังไม่ได้บอกรักเคียวยะเลยนี่นา”

      “เหรอ งั้นเสียใจด้วยนะ”

      “เสียใจเรื่องอะไรเหรอ?”

      “เสียใจที่ต้องตายโดยที่ยังมีเรื่องค้างคาในสมองไง”
      พูดจบทอนฟาก็ฟาดเข้ามาเต็มๆหน้าเป็นรอบที่เท่าไรก็จำไม่ได้เพราะเยอะมาก แล้วร่างของหัวหน้าแก๊งคาบัคโรเน่ก็ลงไปนอนกองอยู่บนพื้นอีกครั้ง

      “อย่าได้โพล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีกเป็นครั้งที่สองล่ะ”

       ปึ้ง!

      “ฮึก...ฮึก...แง๊~ โรมาริโอ้ ทำไงดีอ่ะโดนเคียวยะโกรธเอาซะแล้วล่ะ” ดีโน่ผุดลุกขึ้นมาจากสภาพจมกองเลือด แล้วเริ่มโวยวายกับลูกน้องคนสนิทที่เข้ามาช่วยพยุงทันทีที่โดนหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบแห่งโรงเรียนนามิโมริปิดประตูใส่

      สิ่งที่ได้รับกลับมาคือหน้าตาเหนื่อยใจปนสงสารของโรมาริโอ้

      “โอ๊ย ดูสิช็อคโกแลตหักหมดแล้วเนี่ย สงสัยวันนี้จะโดยเคียวยะฟาดบ่อยไปซะแล้วแฮะ”

      “งั้นก็ไปซื้อใหม่สิครับบอส” โรมาริโอ้เสนอ

      “ไม่ได้หรอกโรมาริโอ้ ก็ชิ้นนี้ฉันทำเองนี่นา จะไปหาซื้อที่ไหนก็คงจะหาไม่ได้หรอก อุตส่าแอบทำตอนไม่มีใครเห็นเชียวนา”
      ดีโน่บ่นเบาๆ สีหน้าเคร่งเครียด ในขณะที่โรมาริโอ้อยู่ในอาการทึ่งสุดขีด บอสของเขาทำอาหาร!!!!! แถมยังทำตอนที่ไม่มีลูกน้องอยู่ด้วยอีกต่างหาก!!!!!!

      ‘แล้วมันจะกินได้ไหมครับบอสสสสสสสสส’

      “เอาเหอะ วันนี้เรากลับกันก่อนแล้วกันนะ ฉันไม่อยากให้เคียวยะอารมณ์เสียในวันวาเลนไทน์น่ะ”

      --------------------

      รำคาญ...

      น่ารำคาญสิ้นดี....

      ทำไมวันนี้บรรยากาศมันถึงอบอวลไปด้วยความรักอย่างนี้

      คนสุมหัวกันให้เต็มพรึดไปหมด

      คันมืออยากซัดคนชะมัด

      นี่คือความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวของหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบ ฮิบาริ เคียวยะ

      ตอนเช้าว่ารำคาญแล้วที่เจ้านั่นมาวุ่นวายถามหา ช็อคโกแลตอะไรนั่น
      แต่พอหมอนั่นกลับไปแล้ว ทำไมมันถึงได้หงุดหงิดกว่าเดิมนะ

      "คุซาคาเบะ"ฮิบาริตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิทซึ่งเขาแน่ใจว่าต้องคอยรับคำสั่งอยู่แถวนั้นแน่ๆ

      "ครับ มีอะไรหรือครับ คุณเคียว" คุซาคาเบะรับคำอย่างแข็งขัน

      "เจ้าหัวทองนั่นกลับไปรึยัง"

      "ครับ กลับไปเมื่อสักครู่นี่เองครับ"

      "ดี! ฉันจะออกไปข้างนอกสักหน่อย ไม่ต้องตามมาล่ะ"ฮิบาริสั่งก่อนจะกระโดดหายออกไปทางหน้าต่าง

      -----------------------------

      บรรยากาศในเมืองอบอวลไปด้วยความรัก ร้านค้าต่างๆในย่านร้านค้าต่างประดับประดาร้านของตนด้วยหัวใจดวงเล็กๆหลากหลายสีสัน

      ร่างบางของฮิบาริเดินผ่านทางเดินในย่านร้านค้าซึ่งยามนี้โล่งว่าปกติเนื่องจากยังอยู่ในเวลางานด้วยอารมณ์หงุดหงิดอันไร้เหตุผล

      เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านขายขนมร้านดังของเมือง

      ดวงตาสีเทาดำจ้องมองเข้าไปในร้านอย่างครุ่นคิด

      'คุ้นๆเหมือนเจ้าหมอนั่นจะบอกว่าอยากได้ช็อกโกแลตสินะ'
      ฮิบาริพึมพำกับตัวเองเบาๆ ในขณะที่เท้าร่างบางก้าวตรงไปยังประตูทางเข้าร้านอย่างไม่รู้ตัว

      10นาที ผ่านไป.......
       ฮิบาริยังคงยืนอยู่ที่เดิม

      20นาทีผ่านไป........(ไม่มีใครไล่เพราะเป็นช่วงที่ไม่ค่อยมีลูกค้า)
      มือเรียวก็ยกขึ้นสัมผัสบานประตู

      แต่ยังไม่ทันที่จะผลักเปิดเข้าไปในร้าน ร่างบางก็ชะงัก หมุนตัวกลับออกมาแล้วก้าวฉับๆตรงไปยังร้านสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม ฮิบาริก้าวยาวๆผ่านชั้นวางสินค้าต่างๆอย่างรวดเร็ว คว้าเอาช็อคโกแลตสำเร็จรูปที่วางอยู่บนชั้นอย่างไม่สนใจจะเลือก จ่ายเงิน แล้วเดินทางกลับโรงเรียนโดยทันที

      ------------------------------

      ปึง!

      ประตูห้องกรรมการรักษาระเบียบถูกปิดลงอย่างแรงตามระดับความหงุดหงิดของผู้เป็นเจ้าของห้อง
      ที่ยังคงหงุดหงิดอยู่ทั้งๆที่เพิ่งอัดคนที่บังอาจเห็นเขาเดินออกจากร้านสะดวกซื้อตอนที่เข้าไปซื้อช็อคโกแลตไปราวๆครึ่งโหล

      ถุงใส่ช็อคโกแลตถูกโยนอย่างไม่ใส่ใจลงบนโต๊ะเล็กในห้องรับแขก
      ส่วนคนหงุดหงิดก็กระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาใกล้ๆอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่ดวงตาสีเทาดำจะเเหลือบไปเห็นกล่องรูปหัวใจสีแดงกล่องเล็กๆที่วางอยู่บนโต๊ะ กล่องถูกผูกด้วยริบบิ้นสีทองเป็นโบว์เบี้ยวๆเพราะคนผูกไม่ค่อยสันทัดเรื่องพวกนี้ และแนบไว้ด้วยจดหมายสีชมพูฉบับเล็กๆ ที่จ่าหน้าถึง ฮิบาริ เคียวยะ

      ฮิบาริ หยิบจดหมายขึ้นมาอ่านด้วยความไม่สบอารมณ์
      ใครกันที่ไม่กลัวตายกล้าเข้ามาในห้องของเขา

      ถึงเคียวยะ
                
      ฉันขอโทษที่ทำให้นายรำคาญนะเคียวยะ แต่อยากให้นายรู้ไว้ว่าฉันรักนายนะ เพราะนายไม่ยอมให้ช็อคโกแลตฉัน ดังนั้นฉันจะเป็นคนให้นายเอง และเพราะนายไม่ยอมบอกรักออกมาตรงๆ ฉันจึงจะบอกรักแทนในส่วนของนายด้วย

                                                                                                                                                                                 รัก
                                                                                                                                                                                ดีโน่
      ปล.ช็อคโกแลตนั่นฉันทำเองนะ กินให้อร่อยล่ะ

      "เจ้าบ้านั่น..."ฮิบาริพึมพำ ดวงตาสีเทาดำเลื่อนจากจดหมายไปยังกล่องสีแดงสดที่วางอยู่บนโต๊ะ

      มือบางบรรจงแกะริบบิ้นที่พันอยู่และเปิดฝากล่องออกอย่างทะนุถนอม เผยให้ช็อคโกแลตชิ้นเบี้ยวๆที่ดูท่าคนทำจะทำได้สุดความสามารถแค่นี้เรียงอยู่เต็มกล่อง
      ฮิบาริหัวเราะหึ ก่อนจะหยิบช็อกโกแลตเบี้ยวๆของดีโน่ขึ้นมาชิ้นหนึ่งและกัดเข้าปาก

      รสหวานแผ่ซ่านไปทั่วลิ้น

      ความอบอุ่นเป็นรสสัมผัสแรกที่ฮิบาริรู้สึกได้จากช็อกโกแลตหวานเลี่ยนปานน้ำตาลก้อนเพียวๆของดีโน่

      รสสัมผัสที่ตามมาคือความรัก...

      และสุดท้ายตือความห่วงใย...

      "หวานชะมัด" ฮิบาริพึมพำ รอยยิ้มอันหาได้ยากยิ่ง(นอกจากรอยยิ้มเวลาขย้ำคน)ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากได้รูปของหัวหน้าคนสำคัญของกรรมการรักษาระเบียบ

      "แต่ฉันก็ชอบนะ..."

      ----------------------

      วันต่อมา

      "อ้าว? เคียวยะ ไปไงมาไงถึงมาหาฉันถึงที่นี่ได้ล่ะเนี่ย"ดีโน่ทักทายอย่างร่าเริง เมื่อเห็นหน้าของคนที่มาปลุกเขาถึงที่พักของแก๊งในญี่ปุ่นแต่เช้าแบบนี้

      "อ้อ!รู้แล้ว คิดถึงฉันใช่ไหมล่ะ"มนุษย์สุดรั่วอย่างดีโน่ก็ยังคงรั่วอยู่เหมือนทุกวัน
      ในขณะที่ท่าฮิบะของเราเริ่มส่งรังสีฆ่าฟันออกมารอบๆตัว มือเรียวสะบัดขึ้นอย่างรวดเร็ว
      ในขณะที่ดีโน่รีบยกมือขึ้นมาป้องกันส่วนหัวที่คาดว่าจะเป็นเป้าหมายของทอนฟาด้วยความเคยชิน(โดนฟาดซ้ำซากจนกลายเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติไปแล้ว)

      แต่สิ่งที่กระทบฝ่ามือกลับเป็นถุงร้านสะดวกซื้อถุงหนึ่งเท่านั้น ดีโนเปิดถุงออกดูด้วยความแปลกใจ แล้วก็พบช็อคโกแลตแท่งที่หาได้ทั่วไปตามร้านสะดวกซื้อแท่งหนึ่งนอนสงบนิ่งอยู่ที่ก้นถุง

      ฮิบาริหันหลังทำท่าจะเดินกลับพร้อมกับกล่าวดักคอราวกับว่ารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะถามคำถามของคำตอบนี้

      "อย่าเข้าใจผิดล่ะ นั่นแค่ตอบแทนช็อคโกแลตที่นายให้ฉันมาเมื่อวานเท่านั้น ฉันไม่อยากเป็นหนี้ใคร"
      ฮิบาริก้าวฉับๆกลับไปอย่ารวดเร็วด้วยใบหน้าที่จับสีแดงเรื่อด้วยความเขินอาย แต่ก็ต้องหันหลังกลับมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของดีโน่

      "จ้าๆ ขอบคุณนะ....ที่รัก..."

      ปึด!เส้นเลือดผุดขึ้นที่ขมับของฮิบาริ

      "เรียกใครว่าที่รักกันฮะ!!! เจ้าคนสมองรั่ว!"
      และแล้วบอสแห่งแก๊งคาบัคโรเน่ก็ต้องลงไปนอนจมเลือดหัวตัวเองบนพื้นอีกครา....
      หากแต่ต่างกันอยู่สักหน่อยตรงที่ว่า...
      ครั้งนี้โดนฟาดเพราะความอายของคนที่รัก...
      ไม่ใช่ความหงุดหงิดอย่างที่เป็นมาทุกครั้ง...

      - fin. -

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×