(yaoi d18 ) - sweet -
ฟิควาเลนไทน์ของปีที่แล้วงับ ขุดเจอเลยแปะสักหน่อย คำเตือน - โปรดระวังความวาย D18 only ไม่หื่นเน่อ
ผู้เข้าชมรวม
3,005
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
- sweet -
"เคียวย๊าาาาาาาาา" เสียงตะโกนเรียกดังลั่นดาดฟ้าของโรงเรียนนามิโมริ เรียกให้ดวงหน้าสวยของเจ้าของชื่อต้องขมวดมุ่นอย่างขัดใจ คนไม่กลัวตายที่กล้าเรียกเขาอย่างนี้มีชื่อเขาอย่างนี้มีแค่คนเดียว...ไอ้บ้าหัวทองนั่น...
"อะไร!?" หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบแห่งโรงเรียนนามิโมริเตรียมประเคนทอนฟาให้กับผู้มาใหม่
"เคียวยะนี่ล่ะก็ ทำเป็นเย็นชาไปได้นะ วันวาเลนไทน์ทั้งทีไม่มีช๊อคโกแลตให้ฉันสักแท่งหรือไง" ดีโน่ส่งสายตาวิ้งๆไปให้ฮิบาริมองผู้มาเยือนด้วยสายตาที่แค่มองก็สามารถฆ่าคนได้
“มีแต่ทอนฟา จะลองชิมดูไหม” ท่านฮิบะผู้อยู่ในอารมณ์ฆาตกรของเราก็ยังคงขู่ฆ่าคนตรงหน้าต่อไปและแน่นอน หัวหน้าแก๊งสุดรั่วก็ยังคงยิ้มร่าอยู่เหมือนเดิม
“จ้า~ถ้าเคียวยะให้ล่ะก็อะไรฉันก็ไม่ขัดหรอกน๊า~”
“งั้นก็ไปเกิดใหม่ซะไป๊” ทอนฟาของหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบแห่งโรงเรียนนามิโมริฟาดเปรี้ยงลงไปบนหัวของคนไม่กลัวตายทันที
“หึๆ ยังอ่อนๆน่าเคียวย... อ๊ะ ว๊าก!”
ตุบ! ตับ! โครม! เคร้ง!!!!!! บอส!
พูดยังไม่ทันขาดคำบอสใหญ่ผู้ขาดลูกน้องแล้วทำอะไรไม่เป็นของเราก็สะดุดแส้ที่ตัวเอาเอาออกมารับทอนฟาของคนรัก(?) สะดุดตกบันไดดาดฟ้าลงไปกองอยู่ที่ชานบันไดเสียแล้ว
โรมาริโอ้รีบเข้ามาดูอาการเจ้านายตนทันที
“อ๋อย~เคียวย๊าาาาา ทำไมโหดร้ายกับฉันอย่างนี้อ่ะ”
แต่ดูท่าคนเจ็บจะยังไม่สำนึกว่าตกบันไดลงมาเพราะความปัญญาอ่อนของตัวเอง ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายใจร้าย
ปึด!เครื่องหมายโกรธปรากฎขึ้นมาเต้นตุ๊บๆอยู่บนขมับของฮิบาริ
หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบปรายสายตาเหยียดหยามไปยังดีโน่ก่อนกระโดดตามลงไปตื๊บซ้ำเพื่อความสะใจ แล้วเดินหายลับไปยังห้องรับแขกซึ่งตนยึดเป็นห้องของตัวเอง
“แง๊~~เคียวยะ อย่าเพิ่งป๊ายยยยยยย”ดีโนส่งเสียงโหยหวนตามไป และแน่นอนว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากเพิ่มความโมโหให้ร่างบางที่เดินหนีไปเท่านั้นเอง
“โธ่ ไม่มีช๊อคโกแลตให้ก็ไม่เห็นต้องอายจนหนีไปเลยนี่นา” มนุษย์สุดรั่วแห่งคาบัคโรเน่ก็ยังคงคิดเข้าข้างตัวเองต่อไปตามประสาคนที่สมองมีรูรั่ว
ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามฮิบะไปโดยมีสัญลักษณ์ทางการค้าเป็นเสียงตะโกนโหยหวนว่า...
“เคียวย๊าาาาาาาา”
-----------------------------
ปึ้ง! โครม!
ประตูห้องรับแขกเปิดผางออกมาด้วยอารมณ์โกรธของท่านฮิบะ ออร่าสีดำทะมึนขยายตัวอยู่เบื้องหลัง พร้อมทั้งซาวด์เอฟเฟคหนังผีสุดหลอนเป็นส่วนประกอบ ส่วนตรงหน้าเป็นดีโน่ที่วิ่งชนประตูทรุดอยู่แทบเท้า
“ยังเจ็บตัวไม่พอรึไง” น้ำเสียงไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรงของฮิบาริดังขึ้น เรียกให้สายตาของคนเจ็บต้องเงยขึ้นไปมอง
“เปล่าจ๊ะ แค่จะตามมาบอกว่าแค่ไม่มีช็อคโกแลตให้เค้าน่ะ ไม่ต้องอายขนาดนั้นก็ได้นะตัวเอง เรื่องแค่นี้น่ะเค้าไม่ถือหรอก” แน่นอนว่าม้าพยศของเราก็ยังคงคิดเข้าข้างตัวเองแบบสุดกู่อยู่
ดีโน่ลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ เช็ดเลือดบนหน้าผากออกแล้วยิ้มร่า
“เรื่องที่จะพูดมีเท่านี้ใช่ไหม”
“เปล่าจ้า เค้ายังมีเรื่องจะพูดอีกเยอะเลยล่ะ ยังไม่ได้บอกรักเคียวยะเลยนี่นา”
“เหรอ งั้นเสียใจด้วยนะ”
“เสียใจเรื่องอะไรเหรอ?”
“เสียใจที่ต้องตายโดยที่ยังมีเรื่องค้างคาในสมองไง”
พูดจบทอนฟาก็ฟาดเข้ามาเต็มๆหน้าเป็นรอบที่เท่าไรก็จำไม่ได้เพราะเยอะมาก แล้วร่างของหัวหน้าแก๊งคาบัคโรเน่ก็ลงไปนอนกองอยู่บนพื้นอีกครั้ง
“อย่าได้โพล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีกเป็นครั้งที่สองล่ะ”
ปึ้ง!
“ฮึก...ฮึก...แง๊~ โรมาริโอ้ ทำไงดีอ่ะโดนเคียวยะโกรธเอาซะแล้วล่ะ” ดีโน่ผุดลุกขึ้นมาจากสภาพจมกองเลือด แล้วเริ่มโวยวายกับลูกน้องคนสนิทที่เข้ามาช่วยพยุงทันทีที่โดนหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบแห่งโรงเรียนนามิโมริปิดประตูใส่
สิ่งที่ได้รับกลับมาคือหน้าตาเหนื่อยใจปนสงสารของโรมาริโอ้
“โอ๊ย ดูสิช็อคโกแลตหักหมดแล้วเนี่ย สงสัยวันนี้จะโดยเคียวยะฟาดบ่อยไปซะแล้วแฮะ”
“งั้นก็ไปซื้อใหม่สิครับบอส” โรมาริโอ้เสนอ
“ไม่ได้หรอกโรมาริโอ้ ก็ชิ้นนี้ฉันทำเองนี่นา จะไปหาซื้อที่ไหนก็คงจะหาไม่ได้หรอก อุตส่าแอบทำตอนไม่มีใครเห็นเชียวนา”
ดีโน่บ่นเบาๆ สีหน้าเคร่งเครียด ในขณะที่โรมาริโอ้อยู่ในอาการทึ่งสุดขีด บอสของเขาทำอาหาร!!!!! แถมยังทำตอนที่ไม่มีลูกน้องอยู่ด้วยอีกต่างหาก!!!!!!
‘แล้วมันจะกินได้ไหมครับบอสสสสสสสสส’
“เอาเหอะ วันนี้เรากลับกันก่อนแล้วกันนะ ฉันไม่อยากให้เคียวยะอารมณ์เสียในวันวาเลนไทน์น่ะ”
--------------------
รำคาญ...
น่ารำคาญสิ้นดี....
ทำไมวันนี้บรรยากาศมันถึงอบอวลไปด้วยความรักอย่างนี้
คนสุมหัวกันให้เต็มพรึดไปหมด
คันมืออยากซัดคนชะมัด
นี่คือความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวของหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบ ฮิบาริ เคียวยะ
ตอนเช้าว่ารำคาญแล้วที่เจ้านั่นมาวุ่นวายถามหา ช็อคโกแลตอะไรนั่น
แต่พอหมอนั่นกลับไปแล้ว ทำไมมันถึงได้หงุดหงิดกว่าเดิมนะ
"คุซาคาเบะ"ฮิบาริตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิทซึ่งเขาแน่ใจว่าต้องคอยรับคำสั่งอยู่แถวนั้นแน่ๆ
"ครับ มีอะไรหรือครับ คุณเคียว" คุซาคาเบะรับคำอย่างแข็งขัน
"เจ้าหัวทองนั่นกลับไปรึยัง"
"ครับ กลับไปเมื่อสักครู่นี่เองครับ"
"ดี! ฉันจะออกไปข้างนอกสักหน่อย ไม่ต้องตามมาล่ะ"ฮิบาริสั่งก่อนจะกระโดดหายออกไปทางหน้าต่าง
-----------------------------
บรรยากาศในเมืองอบอวลไปด้วยความรัก ร้านค้าต่างๆในย่านร้านค้าต่างประดับประดาร้านของตนด้วยหัวใจดวงเล็กๆหลากหลายสีสัน
ร่างบางของฮิบาริเดินผ่านทางเดินในย่านร้านค้าซึ่งยามนี้โล่งว่าปกติเนื่องจากยังอยู่ในเวลางานด้วยอารมณ์หงุดหงิดอันไร้เหตุผล
เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านขายขนมร้านดังของเมือง
ดวงตาสีเทาดำจ้องมองเข้าไปในร้านอย่างครุ่นคิด
'คุ้นๆเหมือนเจ้าหมอนั่นจะบอกว่าอยากได้ช็อกโกแลตสินะ'
ฮิบาริพึมพำกับตัวเองเบาๆ ในขณะที่เท้าร่างบางก้าวตรงไปยังประตูทางเข้าร้านอย่างไม่รู้ตัว
10นาที ผ่านไป.......
ฮิบาริยังคงยืนอยู่ที่เดิม
20นาทีผ่านไป........(ไม่มีใครไล่เพราะเป็นช่วงที่ไม่ค่อยมีลูกค้า)
มือเรียวก็ยกขึ้นสัมผัสบานประตู
แต่ยังไม่ทันที่จะผลักเปิดเข้าไปในร้าน ร่างบางก็ชะงัก หมุนตัวกลับออกมาแล้วก้าวฉับๆตรงไปยังร้านสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม ฮิบาริก้าวยาวๆผ่านชั้นวางสินค้าต่างๆอย่างรวดเร็ว คว้าเอาช็อคโกแลตสำเร็จรูปที่วางอยู่บนชั้นอย่างไม่สนใจจะเลือก จ่ายเงิน แล้วเดินทางกลับโรงเรียนโดยทันที
------------------------------
ปึง!
ประตูห้องกรรมการรักษาระเบียบถูกปิดลงอย่างแรงตามระดับความหงุดหงิดของผู้เป็นเจ้าของห้อง
ที่ยังคงหงุดหงิดอยู่ทั้งๆที่เพิ่งอัดคนที่บังอาจเห็นเขาเดินออกจากร้านสะดวกซื้อตอนที่เข้าไปซื้อช็อคโกแลตไปราวๆครึ่งโหล
ถุงใส่ช็อคโกแลตถูกโยนอย่างไม่ใส่ใจลงบนโต๊ะเล็กในห้องรับแขก
ส่วนคนหงุดหงิดก็กระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาใกล้ๆอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่ดวงตาสีเทาดำจะเเหลือบไปเห็นกล่องรูปหัวใจสีแดงกล่องเล็กๆที่วางอยู่บนโต๊ะ กล่องถูกผูกด้วยริบบิ้นสีทองเป็นโบว์เบี้ยวๆเพราะคนผูกไม่ค่อยสันทัดเรื่องพวกนี้ และแนบไว้ด้วยจดหมายสีชมพูฉบับเล็กๆ ที่จ่าหน้าถึง ฮิบาริ เคียวยะ
ฮิบาริ หยิบจดหมายขึ้นมาอ่านด้วยความไม่สบอารมณ์
ใครกันที่ไม่กลัวตายกล้าเข้ามาในห้องของเขา
ถึงเคียวยะ
ฉันขอโทษที่ทำให้นายรำคาญนะเคียวยะ แต่อยากให้นายรู้ไว้ว่าฉันรักนายนะ เพราะนายไม่ยอมให้ช็อคโกแลตฉัน ดังนั้นฉันจะเป็นคนให้นายเอง และเพราะนายไม่ยอมบอกรักออกมาตรงๆ ฉันจึงจะบอกรักแทนในส่วนของนายด้วย
รัก
ดีโน่
ปล.ช็อคโกแลตนั่นฉันทำเองนะ กินให้อร่อยล่ะ
"เจ้าบ้านั่น..."ฮิบาริพึมพำ ดวงตาสีเทาดำเลื่อนจากจดหมายไปยังกล่องสีแดงสดที่วางอยู่บนโต๊ะ
มือบางบรรจงแกะริบบิ้นที่พันอยู่และเปิดฝากล่องออกอย่างทะนุถนอม เผยให้ช็อคโกแลตชิ้นเบี้ยวๆที่ดูท่าคนทำจะทำได้สุดความสามารถแค่นี้เรียงอยู่เต็มกล่อง
ฮิบาริหัวเราะหึ ก่อนจะหยิบช็อกโกแลตเบี้ยวๆของดีโน่ขึ้นมาชิ้นหนึ่งและกัดเข้าปาก
รสหวานแผ่ซ่านไปทั่วลิ้น
ความอบอุ่นเป็นรสสัมผัสแรกที่ฮิบาริรู้สึกได้จากช็อกโกแลตหวานเลี่ยนปานน้ำตาลก้อนเพียวๆของดีโน่
รสสัมผัสที่ตามมาคือความรัก...
และสุดท้ายตือความห่วงใย...
"หวานชะมัด" ฮิบาริพึมพำ รอยยิ้มอันหาได้ยากยิ่ง(นอกจากรอยยิ้มเวลาขย้ำคน)ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากได้รูปของหัวหน้าคนสำคัญของกรรมการรักษาระเบียบ
"แต่ฉันก็ชอบนะ..."
----------------------
วันต่อมา
"อ้าว? เคียวยะ ไปไงมาไงถึงมาหาฉันถึงที่นี่ได้ล่ะเนี่ย"ดีโน่ทักทายอย่างร่าเริง เมื่อเห็นหน้าของคนที่มาปลุกเขาถึงที่พักของแก๊งในญี่ปุ่นแต่เช้าแบบนี้
"อ้อ!รู้แล้ว คิดถึงฉันใช่ไหมล่ะ"มนุษย์สุดรั่วอย่างดีโน่ก็ยังคงรั่วอยู่เหมือนทุกวัน
ในขณะที่ท่าฮิบะของเราเริ่มส่งรังสีฆ่าฟันออกมารอบๆตัว มือเรียวสะบัดขึ้นอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่ดีโน่รีบยกมือขึ้นมาป้องกันส่วนหัวที่คาดว่าจะเป็นเป้าหมายของทอนฟาด้วยความเคยชิน(โดนฟาดซ้ำซากจนกลายเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติไปแล้ว)
แต่สิ่งที่กระทบฝ่ามือกลับเป็นถุงร้านสะดวกซื้อถุงหนึ่งเท่านั้น ดีโนเปิดถุงออกดูด้วยความแปลกใจ แล้วก็พบช็อคโกแลตแท่งที่หาได้ทั่วไปตามร้านสะดวกซื้อแท่งหนึ่งนอนสงบนิ่งอยู่ที่ก้นถุง
ฮิบาริหันหลังทำท่าจะเดินกลับพร้อมกับกล่าวดักคอราวกับว่ารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะถามคำถามของคำตอบนี้
"อย่าเข้าใจผิดล่ะ นั่นแค่ตอบแทนช็อคโกแลตที่นายให้ฉันมาเมื่อวานเท่านั้น ฉันไม่อยากเป็นหนี้ใคร"
ฮิบาริก้าวฉับๆกลับไปอย่ารวดเร็วด้วยใบหน้าที่จับสีแดงเรื่อด้วยความเขินอาย แต่ก็ต้องหันหลังกลับมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของดีโน่
"จ้าๆ ขอบคุณนะ....ที่รัก..."
ปึด!เส้นเลือดผุดขึ้นที่ขมับของฮิบาริ
"เรียกใครว่าที่รักกันฮะ!!! เจ้าคนสมองรั่ว!"
และแล้วบอสแห่งแก๊งคาบัคโรเน่ก็ต้องลงไปนอนจมเลือดหัวตัวเองบนพื้นอีกครา....
หากแต่ต่างกันอยู่สักหน่อยตรงที่ว่า...
ครั้งนี้โดนฟาดเพราะความอายของคนที่รัก...
ไม่ใช่ความหงุดหงิดอย่างที่เป็นมาทุกครั้ง...
- fin. -
ผลงานอื่นๆ ของ lilian ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ lilian
ความคิดเห็น