ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วันเเรกเเห่งการเรียนรู้
“เเม่ครับผมกลับมาเเล้วครับ” เสียงเวสเตอร์วิ่งเข้าไปทักทายผู้เป็นเเม่ด้วยความดีใจหลังจากที่กลับมาจากการไปดูผลการสอบ
“เเม่ว่า เเม่คงไม่ต้องถามเเล้วล่ะว่าเป็นอย่างไร เอาเป็นว่าเเม่ดีใจด้วยนะ” ทูเบอร์โรสส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้ามาลูบหัวของเด็กหนุ่มเบาๆ
“ขอบคุณนะครับเเม่” เวสเตอร์ส่งยิ้มตอบ
“เเล้วนี่จะต้องไปเลยเหรอ” ทูเบอร์เปลี่ยนสีหน้าขณะดึงตัวลูกชายออกมาดูหน้าให้ชัดๆ
“ยังครับเเม่ ทางโรงเรียนเค้าให้เลื่อนวันมอบตัวออกไป 1 วันครับ คงเกิดปัญหาขัดข้องเล็กน้อยมั้งครับ
“ก็ดีเเล้วนี่ เเม่จะได้อยู่กับลูกอีก 1 วัน งั้นวันนี้เรามาจัดปาร์ตี้เล็กๆภายในบ้านของเรากันดีมั้ย” ทูเบอร์โรสจ้องหน้าของเวสเตอร์เพื่อรอคำตอบ ส่วนเวสเตอร์ก็ไม่ได้ตอบอะไรเค้าเพียงเเค่พยักหน้าเเล้วก็ยิ้มเป็นการตอบรับ
“งั้นเดี๋ยวลูกไปอาบน้ำเเต่งตัวได้เเล้วล่ะ เเล้วเดี๋ยวค่อยลงมาสนุกกัน” ทูเบอร์โรสพลักหลังเวสเตอร์เบาๆไปทางบันได เพื่อให้เด็กหนุ่มไปอาบน้ำเเต่งตัวก่อนจะลงมากปาร์ตี้กันด่านล่าง หลังจากนั้นทูเบอร์โรสก็รีบเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องครัวก่อนที่จะ ใช้วิชาลับที่พึ่งไปศึกษามาใหม่จากเพื่อนบ้าน เพื่อจัดการกับวัตถุดิบตรงหน้า ทันทีที่เวสเตอร์ลงมาถึงด้านล่าง อาหารเลิศรสก็รอเค้าอยู่บนโต๊ะอาหารเเล้วโดยมีทูเบอร์โรสนั่งยิ้มให้เค้าอยู่ที่หัวโต๊ะ พร้อมกับเสียงเพลงคลอเบาๆเพื่อให้เกิดบรรยากาศ หลังจากนั้นทั้งสองคนก็จัดการอาหารตรงหน้า ก่อนที่จะออกมาเต้นรำเพื่อเป็นการย่อยอาหาร ก่อนที่เวสเตอร์เเละทูเบอร์โรสจะเเยกย้ายกันไปเข้านอน ก่อนที่ค่ำคืนเเห่งความสุขจะผ่านพ้นไป
เเสงอาทิตย์ในยามเช้าค่อยๆสาดส่องไล่ความมืดมิดไปจากเอเลนด้า เวสเตอร์รีบลุกขึ้นมาจัดเก็บที่นอน เเละอาบน้ำเเต่งตัว ก่อนที่จะหยิบการ์ดมอนสเตอร์ของเค้าออกไป ซึ่งการ์ดมอนสเตอร์ของเวสเตอร์มีทั้งหมด 5 ใบ ด้านล่างทูเบอร์โรสได้ยืนรอส่งอยู่ก่อนเเล้ว เวสเตอร์ค่อยๆเดินไปหาทูเบอร์โรสก่อนที่จะสวมกอดกัน ทูเบอร์โรสดันตัวเวสเตอร์ออกมาเพื่อดูหน้าของลูกชายอีกครั้งก่อนที่ทั้ง 2 คนจะต้องจากกันเป็นเวลาอันยาวนาน ตั้งเเต่เด็กเวสเตอร์ไม่ค่อยที่จะไปนอนที่อื่นนอกจากที่บ้านเลยสักครั้ง ทูเบอร์ได้เเต่อันความรู้สึกเอาไว้ข้างใน พลางส่งยิ้มให้เวสเตอร์
“เเม่มีของจะให้ลูก” ทูเบอร์โรสหยิบสร้อยข้อมือออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเธอ “มันเคยเป็นของพ่อของลูกมาก่อน เเม่หวังว่าลูกคงชอบมันนะ
“ขอบคุณมากครับเเม่ ผมชอบมันมากครับ” เวสเตอร์บอกกับทูเบอร์โรสทันทีที่รับสร้อยข้อมือมาใส่ มันมีลายด้านข้างเป็นรูปสิงโต ซึ่งขนาดของสร้อยนั้นใหญ่มากเเต่ทันทีที่เวสเตอร์ ได้ใส่มันเเล้วขนาดของสร้อยก็หดลงให้พอดีกับข้อมือของเวสเตอร์ ซึ่งมันก็ทำให้เวสเตอร์ตกใจได้เล็กน้อย
“เเม่ครับผมคงต้องไปเเล้ว” เด็กหนุ่มยิ้มกว้างให้กับผู้เป็นเเม่ เมื่อรู้ว่าจะต้องจากกันเป็นเวลานาน ความรู้สึกนึ้มันทำให้หัวใจของเวสเตอร์เศร้าขึ้นมาเช่นกัน เเต่เค้าก็พยายามเก็บความรู้สึกเช่นเดียวกับเเม่ของเค้า เพราะเค้าก็รู้ดีว่าทูเบอร์เองก็เศร้าใจเช่นกันที่จะต้องจากกันเป็นเวลานานเช่นนี้ ถึงเเม้ว่าการจากกันครั้งนี้ก็เพื่ออานาคตของตัวเค้าเองก็ตาม
“เเม่ส่งเเค่นี้นะ” ทูเบอร์โรสส่งยิ้มให้ หลังจากที่เวสเตอร์เดินออกจากประตูบ้านไปทูเบอร์โรสก็ปิดประตู เเล้วหันหลังกลับมาพร้อมกับน้ำตาที่อาบเต็มสองเเก้มด้วยความดีใจ ด้านนอกเวสเตอร์เงยหน้ามองดูตำเเหน่งของดวงอาทิตย์ เเทนการดูนาฬิกา
“ว้า เเย่จังสายซะเเล้วซิ พวกโจบ่นเราตายเเน่เลย” เวสเตอร์บ่นอย่างหัวเสียขณะออกวิ่งเพื่อไปให้ถึงโรงเรียนให้เร็วที่สุด เเต่ฉับพลันเวสเตอร์ก็หยุดวิ่งก่อนที่จะหยิบการ์ดมอนสเตอร์ออกมาถือไว้ 1 ใบ “ออกมา เสเบีย\" ฉับพลันการ์ดในมือก็เปล่งเเสงออร่าออกมา ก่อนที่มอนสเตอร์ภายในการ์ดจะถูกเกรียวออร่า ดูดออกมาจากการ์ด เสเบียมีรูปร่างลักษณะไม่ต่างไปจากลาเลยเเม้เเต่น้อยเเต่เเตกต่างกันตรงที่มันมีเขาบยืนออกมาตรงหัวของมัน เวสเตอร์รีบกระโดดขึ้นหลังก่อน ก่อนที่จะควบมันออกไปด้วยความรวดเร็ว ซึ่งความเร็วของมันได้เเตกต่างไปจากฝีเท้าของม้าศึกสักเท่าไหร่เลยทีเดียว เพียงเเค่พริบตาเวสเตอร์ก็มาหยุดอยู่หน้าโรงเรียน ซึ่งบัดนี้ภายในโรงเรียนเต็มไปด้วยเด็กที่สอบผ่านการคัดเลือกเท่านั้น เพราะทางโรงเรียนไม่อนุญาติให้ผู้ปกครองตามเด็กเข้ามาภายใน
\"เฮ้โทษที พอดีวันนี้เราออกมาสายไปหน่อยน่ะเลยมาถึงช้าเลย\" เวสเตอร์รีบพูดขอโทษทันทีที่โจหันหน้ามาเจอเข้า \"เราก็ไม่ได้รอนานหรอกแค่เกือบๆ ครึ่งชั่วโมงเอง\" โจพูดพลางยักไหล่เหมือนไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่เวสเตอร์ได้แต่ทำหน้าเบ้เท่านั้น \"อื้อแล้วนี่เค้ายังไม่ให้เรามอบตัวกันอีกเหรอ\" เวสเตอร์ถามต่อพลางหันไปทักทาย เฟนิต้า กับ เซวาโน่ \"อืมอีกประมาณสักครู่ เค้าก็คงจะเรียกให้เราเค้าห้องประชุมกันแล้วล่ะ\" เฟนิต้าหันมาตอบหลังจากทักทายกลับเสร็จเรียบร้อย
ประกาศจากทางโรงเรียน
ขอให้นักเรียนชั้นปี 1 ทุกคนประชุมพร้อมกันที่หอประชุมใหญ่ในเวลานี้ด้วยค่ะ
“โหพูดยังไม่ทันขาดคำประกาศก็ดังซะ มิน่าโรงเรียนเราถึงได้อยู่ยืดซะ” เสียงโจบ่นก่อนจะทำหน้าแหยแล้วเดินไปทางห้องประชุม
ณ ห้องประชุม
ภายในห้องประชุมยังคงมืดมิดอยู่ แต่พอนักเรียนเดินเข้าไปภายใน แสงไฟภายในห้องก็ค่อยๆสว่างขึ้นตามก้าวแรกของนักเรียนที่เดินนำเข้ามา แสงไฟช่วยแสดงความโอ่อ่าหรูหราภายในห้องประชุมไว้เช่นเดียวกับครั้งแรกที่ทุกคนได้เข้ามายัง ณ ห้องประชุมแห่งนี้ แต่พอนักเรียนเดินเข้ามานั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้วแสงไฟภายในห้องก็ค่อยๆหรี่ลงจนเหลือเพียงแสงสลัวๆสีนวลตา พร้อมๆกับการปรากฏตัวของ เลอาโน่ ผู้อำนวยการโรงเรียน Legend แห่งนี้ ซึ่งปรากฏขึ้นมาท่ามกลางเวทีขนาดใหญ่พร้อมกับอาจารย์ผู้สอนอีกสองคน โดยไม่ทันมีใครได้สังเกต โดยเฉพาะ เวสเตอร์ ที่พอก้นบรรจบกับเก้าอี้หัวพิงกับพนัก ก็ทำเอาหนังตาของเด็กหนุ่มตกลงมาได้อย่างรวดเร็วพอๆกับการไหลของปรอททีเดียว
“สวัสดีลูกๆที่รักทุกคน ทุกคนคงจะยังจำฉันได้นะ ฉัน เลอาโน่ ผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งนี้ โรงเรียนที่เป็นที่ภาคภูมิของพวกเราทุกคน และก็เป็นโรงเรียนที่มีประวัติอันยาวนานในด้านการสร้างบุคลากรที่เก่งและแกร่ง เพื่อที่จะนำไปพัฒนาสิ่งต่างๆให้กับดาวดวงนี้ และฉันก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกเธอจะไม่ทำให้ฉันต้องผิดหวัง” เลอาโน่พูดจบก่อนจะยืนยิ้มและมองไปที่กลุ่มนักเรียน โดยเฉพาะเด็กหนุ่มที่นอนหลับโดยไม่ได้ฟังที่เค้าพูดเลยแม้แต่คำเดียว “เอาล่ะเดี๋ยวต่อไปฉันจะขอมอบให้ ศาสตราจารย์ เจ้าชาย โอมาน เทเลเซ่ ออฟ เบเรเน่ เป็นผู้ดำเนินการแทนต่อเลย”
ฉับพลันชายหนุ่มด้านหลังเลอาโน่ ก็เดินแทรกขึ้นมากลางเวที “ต่อไปจะเป็นเรื่องของการเรียนและอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้” เสียงที่อ่อนโยนตัดกับใบหน้าที่ดูดุดัน ราวกับจ้องจะผิดและพร้อมที่จะลงโทษนักเรียนที่ไม่ทำตามกฎของโรงเรียน นัยน์ตาสีแดงกับผมสีน้ำตาลไหม้ทำให้หน้าของศาสตราจารย์ดูเข้ม และดุดันยิ่งขึ้น “ฉันได้จัดที่พักไว้สำหรับพวกเธอเรียบร้อยแล้วกันทุกคน กฎระเบียบต่างๆของพวกเธอฉันก็ได้เตรียมไว้ที่ห้องของพวกเธอแล้วเช่นกัน ส่วนรายละเอียดต่างๆของเรื่องการเรียนนั้น ฉันได้เตรียมข้อมูลไว้ให้พวกเธอที่ห้องกันหมดแล้วขอให้พวกเธอกับไปอ่านและทำความเข้าใจกับสิ่งต่างๆด้วย” พูดจบศาสตราจารย์ เจ้าชาย โอมาน ยืนมองนักเรียนหลังจากที่พูดจบก่อนที่จะเริ่มพูดในรายละเอียดบางอย่าง “แล้วนั่นก็คือสิ่งต่างๆที่พวกเธอจะต้องจำเอาไว้ ต่อไปเป็นการแบ่งที่อยู่ให้พวกเธอ ขอให้พวกเธอลองหยิบการดาษใต้เก้าอี้ของพวกเธอออกมา เพราะว่าฉันได้เตรียมมันไว้เรียบร้อยแล้วใต้เบาะที่นั่งของพวกเธอทุกคน แล้วเราค่อยพบกันตามกำหนดการคราวต่อไป เอาล่ะแยกย้ายกันไปได้” ฉับพลันที่พูดจบ นักเรียนทุกคนก็รีบหยิบการดาษใต้เก้าอี้ออกมาดู
“เเม่ว่า เเม่คงไม่ต้องถามเเล้วล่ะว่าเป็นอย่างไร เอาเป็นว่าเเม่ดีใจด้วยนะ” ทูเบอร์โรสส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้ามาลูบหัวของเด็กหนุ่มเบาๆ
“ขอบคุณนะครับเเม่” เวสเตอร์ส่งยิ้มตอบ
“เเล้วนี่จะต้องไปเลยเหรอ” ทูเบอร์เปลี่ยนสีหน้าขณะดึงตัวลูกชายออกมาดูหน้าให้ชัดๆ
“ยังครับเเม่ ทางโรงเรียนเค้าให้เลื่อนวันมอบตัวออกไป 1 วันครับ คงเกิดปัญหาขัดข้องเล็กน้อยมั้งครับ
“ก็ดีเเล้วนี่ เเม่จะได้อยู่กับลูกอีก 1 วัน งั้นวันนี้เรามาจัดปาร์ตี้เล็กๆภายในบ้านของเรากันดีมั้ย” ทูเบอร์โรสจ้องหน้าของเวสเตอร์เพื่อรอคำตอบ ส่วนเวสเตอร์ก็ไม่ได้ตอบอะไรเค้าเพียงเเค่พยักหน้าเเล้วก็ยิ้มเป็นการตอบรับ
“งั้นเดี๋ยวลูกไปอาบน้ำเเต่งตัวได้เเล้วล่ะ เเล้วเดี๋ยวค่อยลงมาสนุกกัน” ทูเบอร์โรสพลักหลังเวสเตอร์เบาๆไปทางบันได เพื่อให้เด็กหนุ่มไปอาบน้ำเเต่งตัวก่อนจะลงมากปาร์ตี้กันด่านล่าง หลังจากนั้นทูเบอร์โรสก็รีบเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องครัวก่อนที่จะ ใช้วิชาลับที่พึ่งไปศึกษามาใหม่จากเพื่อนบ้าน เพื่อจัดการกับวัตถุดิบตรงหน้า ทันทีที่เวสเตอร์ลงมาถึงด้านล่าง อาหารเลิศรสก็รอเค้าอยู่บนโต๊ะอาหารเเล้วโดยมีทูเบอร์โรสนั่งยิ้มให้เค้าอยู่ที่หัวโต๊ะ พร้อมกับเสียงเพลงคลอเบาๆเพื่อให้เกิดบรรยากาศ หลังจากนั้นทั้งสองคนก็จัดการอาหารตรงหน้า ก่อนที่จะออกมาเต้นรำเพื่อเป็นการย่อยอาหาร ก่อนที่เวสเตอร์เเละทูเบอร์โรสจะเเยกย้ายกันไปเข้านอน ก่อนที่ค่ำคืนเเห่งความสุขจะผ่านพ้นไป
เเสงอาทิตย์ในยามเช้าค่อยๆสาดส่องไล่ความมืดมิดไปจากเอเลนด้า เวสเตอร์รีบลุกขึ้นมาจัดเก็บที่นอน เเละอาบน้ำเเต่งตัว ก่อนที่จะหยิบการ์ดมอนสเตอร์ของเค้าออกไป ซึ่งการ์ดมอนสเตอร์ของเวสเตอร์มีทั้งหมด 5 ใบ ด้านล่างทูเบอร์โรสได้ยืนรอส่งอยู่ก่อนเเล้ว เวสเตอร์ค่อยๆเดินไปหาทูเบอร์โรสก่อนที่จะสวมกอดกัน ทูเบอร์โรสดันตัวเวสเตอร์ออกมาเพื่อดูหน้าของลูกชายอีกครั้งก่อนที่ทั้ง 2 คนจะต้องจากกันเป็นเวลาอันยาวนาน ตั้งเเต่เด็กเวสเตอร์ไม่ค่อยที่จะไปนอนที่อื่นนอกจากที่บ้านเลยสักครั้ง ทูเบอร์ได้เเต่อันความรู้สึกเอาไว้ข้างใน พลางส่งยิ้มให้เวสเตอร์
“เเม่มีของจะให้ลูก” ทูเบอร์โรสหยิบสร้อยข้อมือออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเธอ “มันเคยเป็นของพ่อของลูกมาก่อน เเม่หวังว่าลูกคงชอบมันนะ
“ขอบคุณมากครับเเม่ ผมชอบมันมากครับ” เวสเตอร์บอกกับทูเบอร์โรสทันทีที่รับสร้อยข้อมือมาใส่ มันมีลายด้านข้างเป็นรูปสิงโต ซึ่งขนาดของสร้อยนั้นใหญ่มากเเต่ทันทีที่เวสเตอร์ ได้ใส่มันเเล้วขนาดของสร้อยก็หดลงให้พอดีกับข้อมือของเวสเตอร์ ซึ่งมันก็ทำให้เวสเตอร์ตกใจได้เล็กน้อย
“เเม่ครับผมคงต้องไปเเล้ว” เด็กหนุ่มยิ้มกว้างให้กับผู้เป็นเเม่ เมื่อรู้ว่าจะต้องจากกันเป็นเวลานาน ความรู้สึกนึ้มันทำให้หัวใจของเวสเตอร์เศร้าขึ้นมาเช่นกัน เเต่เค้าก็พยายามเก็บความรู้สึกเช่นเดียวกับเเม่ของเค้า เพราะเค้าก็รู้ดีว่าทูเบอร์เองก็เศร้าใจเช่นกันที่จะต้องจากกันเป็นเวลานานเช่นนี้ ถึงเเม้ว่าการจากกันครั้งนี้ก็เพื่ออานาคตของตัวเค้าเองก็ตาม
“เเม่ส่งเเค่นี้นะ” ทูเบอร์โรสส่งยิ้มให้ หลังจากที่เวสเตอร์เดินออกจากประตูบ้านไปทูเบอร์โรสก็ปิดประตู เเล้วหันหลังกลับมาพร้อมกับน้ำตาที่อาบเต็มสองเเก้มด้วยความดีใจ ด้านนอกเวสเตอร์เงยหน้ามองดูตำเเหน่งของดวงอาทิตย์ เเทนการดูนาฬิกา
“ว้า เเย่จังสายซะเเล้วซิ พวกโจบ่นเราตายเเน่เลย” เวสเตอร์บ่นอย่างหัวเสียขณะออกวิ่งเพื่อไปให้ถึงโรงเรียนให้เร็วที่สุด เเต่ฉับพลันเวสเตอร์ก็หยุดวิ่งก่อนที่จะหยิบการ์ดมอนสเตอร์ออกมาถือไว้ 1 ใบ “ออกมา เสเบีย\" ฉับพลันการ์ดในมือก็เปล่งเเสงออร่าออกมา ก่อนที่มอนสเตอร์ภายในการ์ดจะถูกเกรียวออร่า ดูดออกมาจากการ์ด เสเบียมีรูปร่างลักษณะไม่ต่างไปจากลาเลยเเม้เเต่น้อยเเต่เเตกต่างกันตรงที่มันมีเขาบยืนออกมาตรงหัวของมัน เวสเตอร์รีบกระโดดขึ้นหลังก่อน ก่อนที่จะควบมันออกไปด้วยความรวดเร็ว ซึ่งความเร็วของมันได้เเตกต่างไปจากฝีเท้าของม้าศึกสักเท่าไหร่เลยทีเดียว เพียงเเค่พริบตาเวสเตอร์ก็มาหยุดอยู่หน้าโรงเรียน ซึ่งบัดนี้ภายในโรงเรียนเต็มไปด้วยเด็กที่สอบผ่านการคัดเลือกเท่านั้น เพราะทางโรงเรียนไม่อนุญาติให้ผู้ปกครองตามเด็กเข้ามาภายใน
\"เฮ้โทษที พอดีวันนี้เราออกมาสายไปหน่อยน่ะเลยมาถึงช้าเลย\" เวสเตอร์รีบพูดขอโทษทันทีที่โจหันหน้ามาเจอเข้า \"เราก็ไม่ได้รอนานหรอกแค่เกือบๆ ครึ่งชั่วโมงเอง\" โจพูดพลางยักไหล่เหมือนไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่เวสเตอร์ได้แต่ทำหน้าเบ้เท่านั้น \"อื้อแล้วนี่เค้ายังไม่ให้เรามอบตัวกันอีกเหรอ\" เวสเตอร์ถามต่อพลางหันไปทักทาย เฟนิต้า กับ เซวาโน่ \"อืมอีกประมาณสักครู่ เค้าก็คงจะเรียกให้เราเค้าห้องประชุมกันแล้วล่ะ\" เฟนิต้าหันมาตอบหลังจากทักทายกลับเสร็จเรียบร้อย
ประกาศจากทางโรงเรียน
ขอให้นักเรียนชั้นปี 1 ทุกคนประชุมพร้อมกันที่หอประชุมใหญ่ในเวลานี้ด้วยค่ะ
“โหพูดยังไม่ทันขาดคำประกาศก็ดังซะ มิน่าโรงเรียนเราถึงได้อยู่ยืดซะ” เสียงโจบ่นก่อนจะทำหน้าแหยแล้วเดินไปทางห้องประชุม
ณ ห้องประชุม
ภายในห้องประชุมยังคงมืดมิดอยู่ แต่พอนักเรียนเดินเข้าไปภายใน แสงไฟภายในห้องก็ค่อยๆสว่างขึ้นตามก้าวแรกของนักเรียนที่เดินนำเข้ามา แสงไฟช่วยแสดงความโอ่อ่าหรูหราภายในห้องประชุมไว้เช่นเดียวกับครั้งแรกที่ทุกคนได้เข้ามายัง ณ ห้องประชุมแห่งนี้ แต่พอนักเรียนเดินเข้ามานั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้วแสงไฟภายในห้องก็ค่อยๆหรี่ลงจนเหลือเพียงแสงสลัวๆสีนวลตา พร้อมๆกับการปรากฏตัวของ เลอาโน่ ผู้อำนวยการโรงเรียน Legend แห่งนี้ ซึ่งปรากฏขึ้นมาท่ามกลางเวทีขนาดใหญ่พร้อมกับอาจารย์ผู้สอนอีกสองคน โดยไม่ทันมีใครได้สังเกต โดยเฉพาะ เวสเตอร์ ที่พอก้นบรรจบกับเก้าอี้หัวพิงกับพนัก ก็ทำเอาหนังตาของเด็กหนุ่มตกลงมาได้อย่างรวดเร็วพอๆกับการไหลของปรอททีเดียว
“สวัสดีลูกๆที่รักทุกคน ทุกคนคงจะยังจำฉันได้นะ ฉัน เลอาโน่ ผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งนี้ โรงเรียนที่เป็นที่ภาคภูมิของพวกเราทุกคน และก็เป็นโรงเรียนที่มีประวัติอันยาวนานในด้านการสร้างบุคลากรที่เก่งและแกร่ง เพื่อที่จะนำไปพัฒนาสิ่งต่างๆให้กับดาวดวงนี้ และฉันก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกเธอจะไม่ทำให้ฉันต้องผิดหวัง” เลอาโน่พูดจบก่อนจะยืนยิ้มและมองไปที่กลุ่มนักเรียน โดยเฉพาะเด็กหนุ่มที่นอนหลับโดยไม่ได้ฟังที่เค้าพูดเลยแม้แต่คำเดียว “เอาล่ะเดี๋ยวต่อไปฉันจะขอมอบให้ ศาสตราจารย์ เจ้าชาย โอมาน เทเลเซ่ ออฟ เบเรเน่ เป็นผู้ดำเนินการแทนต่อเลย”
ฉับพลันชายหนุ่มด้านหลังเลอาโน่ ก็เดินแทรกขึ้นมากลางเวที “ต่อไปจะเป็นเรื่องของการเรียนและอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้” เสียงที่อ่อนโยนตัดกับใบหน้าที่ดูดุดัน ราวกับจ้องจะผิดและพร้อมที่จะลงโทษนักเรียนที่ไม่ทำตามกฎของโรงเรียน นัยน์ตาสีแดงกับผมสีน้ำตาลไหม้ทำให้หน้าของศาสตราจารย์ดูเข้ม และดุดันยิ่งขึ้น “ฉันได้จัดที่พักไว้สำหรับพวกเธอเรียบร้อยแล้วกันทุกคน กฎระเบียบต่างๆของพวกเธอฉันก็ได้เตรียมไว้ที่ห้องของพวกเธอแล้วเช่นกัน ส่วนรายละเอียดต่างๆของเรื่องการเรียนนั้น ฉันได้เตรียมข้อมูลไว้ให้พวกเธอที่ห้องกันหมดแล้วขอให้พวกเธอกับไปอ่านและทำความเข้าใจกับสิ่งต่างๆด้วย” พูดจบศาสตราจารย์ เจ้าชาย โอมาน ยืนมองนักเรียนหลังจากที่พูดจบก่อนที่จะเริ่มพูดในรายละเอียดบางอย่าง “แล้วนั่นก็คือสิ่งต่างๆที่พวกเธอจะต้องจำเอาไว้ ต่อไปเป็นการแบ่งที่อยู่ให้พวกเธอ ขอให้พวกเธอลองหยิบการดาษใต้เก้าอี้ของพวกเธอออกมา เพราะว่าฉันได้เตรียมมันไว้เรียบร้อยแล้วใต้เบาะที่นั่งของพวกเธอทุกคน แล้วเราค่อยพบกันตามกำหนดการคราวต่อไป เอาล่ะแยกย้ายกันไปได้” ฉับพลันที่พูดจบ นักเรียนทุกคนก็รีบหยิบการดาษใต้เก้าอี้ออกมาดู
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น