วิวาห์วุ่น ชุลมุนรัก

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : เหตุการณ์หลังงานเลี้ยง

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!! เสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าบ้าน หญิงวัยกลางคนลุกขึ้นจากโซฟาหน้าเตาผิงอย่างกระฉับกระเฉง แล้วเดินตรงไปยังประตู ทันทีที่หล่อนเปิดประตูออก ชายคนหนึ่งอายุประมาณยี่สิบต้นๆ ยิ้มให้หล่อนและเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
     
     "สวัสดีครับป้าโฮลี่...แซมอยู่ไหมครับ"

     "แซมออกไปเดินเล่นข้างนอกจ้ะ...เธอมีธุระอะไรหรือเปล่า...พอแซมกลับมาป้าจะได้บอกเค้าให้" 

     "ผมจะมาบอกลาน่ะครับ  ผมกำลังจะกลับนิวยอร์กแล้ว  ผมมีเรื่องจะบอกแค่นี้ล่ะครับ"

     "อ่อ...แล้วป้าจะบอกเค้าให้นะ..."

     "ขอบคุณครับ...งั้น..ผมลานะครับ"

     "เดินทางดีๆนะจ๊ะ...แล้วอย่าลืมกลับมาเยี่ยมเราบ้างล่ะ"  สิ้นเสียงชายหนุ่มก็พยักหน้าให้ก่อนจะเดินจากไป โฮลี่ปิดประตูแล้วเดินกลับมาที่โซฟา หญิงสาวคนหนึ่งผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่า ผิวขาวอมชมพูยืนก้มหน้า กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ"จัสตินไปแล้วใช่ไหมคะ...เค้ากลับไปนิวยอร์คแล้วใช่ไหมคะป้า"

     โฮลี่ส่ายหน้าเล็กน้อย "หลานไม่ควรหลบหน้าเค้าแบบนี้ คนกำลังจะจากกันอยู่แล้ว...ป้าว่าหลานวิ่งตามเค้าไปตอนนี้ก็ยังไม่สายนะ แซม" สีหน้าโฮลี่บ่งบอกถึงความสงสารและเห็นใจหลานของตนเป็นอย่างยิ่ง  แซมเอามือสองข้างปิดหน้าก่อนจะทรุดตัวลงพื้นและร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เธอพูดว่า "หนูทำไม่ได้" ซ้ำไปซ้ำมาจนโฮลี่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ รีบโผกอดแซมด้วยความโศกเศร้าเช่นกัน

     ...2 วันต่อมา

     "ตอนนี้ผมอยู่สนามบินครับ...แม่จะมารับผมหรือเปล่าฮะ...อ๋อ..ครับ แล้วเจอกันครับ" หลังจากที่จัสตินลงจากเครื่องและโทรให้แม่มารับเรียบร้อยแล้ว เขาก็ต้องแปลกใจที่เห็นผู้ชายคนหนึ่ง แก่กว่าเขานิดหน่อยกำลังเดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และมืออีกข้างถือพาสปอร์ต เขารีบเดินไปหาและถามด้วยความประหลาดใจ

     "นายจะไปไหน...ฉันเพิ่งลงจากเครื่องนายก็จะไปแล้วเหรอ"

     "นี่...น้อยๆหน่อยนะจัสติน ฉันเป็นพี่นายนะ...พูดจาให้มันมีสัมมาคารวะหน่อย" จบประโยคเขาก็มองจัสตินด้วยสายตาข่มขู่ "ฉันจะไปหาแอนนา...อย่ามองฉันอย่างงั้นสิ" เขารีบพูดเนื่องจากสังเกตเห็นสายตาอันดุเดือดของน้องชาย

     "นี่พี่ยังไม่เลิกตื้อแอนอีกเหรอ...เธอเป็นเพื่อนผม ผมรู้ดีว่าเธอไปลอนดอนทำไม"

     "นี่นายรู้เหรอ...แอนบอกฉันว่าจะไปทำงาน แต่ฉันรู้สึกเหมือนเธอมีอะไรปิดบังฉันอยู่" เขาพูดด้วยท่าทีสงสัย

     "พี่นี่ท่าจะบ้า...อย่างแอนน่ะเหรอจะไปลอนดอนเพื่อทำงาน ผมว่าเธอไปเพราะไม่อยากเห็นหน้าพี่มากกว่า..." พูดจบจัสตินก็หัวเราะด้วยความสะใจที่พี่ชายต้องอกหักอีกครั้ง ในขณะที่ตัวจัสตินเองก็เพิ่งจะผิดหวังกับความรักมาด้วยเหมือนกัน นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขากลับมานิวยอร์ค

     "อย่าทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย...เธอบอกอะไรก็ต้องเป็นอย่างนั้น!...เอ้อ!..ทำไมนายถึงกลับมาล่ะ นายเป็นคนบอกเองว่าอยู่ที่โน่นสบายกว่าอยู่บ้านตั้งเยอะ หรือว่าถูกใครหักอกมา ถึงต้องกลับมาตายรังอย่างนี้" เขารีบเปลี่ยนเรื่อง

     "ฉันไม่ได้ถูกใครหักอกนะ...ฉันแค่เบื่อก็เท่านั้นเอง...ทำไม! ฉันจะคิดถึงบ้านบ้างไม่ได้หรือไง..แล้วนี่แม่รู้ว่านายจะไปหาแอนหรือเปล่า หรือว่านายหนีมา..." จัสตินถามด้วยท่าทางกวนประสาทแต่ยังไม่ได้ยินคำตอบ ก็ถูกพี่ของตนตบศีรษะจนเขาเกือบจะล้มลงแต่ก็พยุงตัวขึ้นมาได้

    "จัสติน!...จัสติน! กลับบ้านกันได้แล้วลูก...เอ๋! นั่นจอห์นใช่ไหม ลูกยังไม่ขึ้นเครื่องอีกเหรอ แม่ได้ยินเค้าประกาศเรียกแล้วนะลูกเดี๋ยวก็ตกเครื่องไปไม่ทันประชุมกันพอดี..." ผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีพูดขึ้นในขณะที่จัสตินกำลังถูกพี่ชายของเขาทำร้าย เธอคือแคโรไรน์แม่ของพวกเขาทั้งคู่

     "นี่นายบอกแม่ว่าไปประชุมเหรอ!" จัสตินกระซิบถามพี่ชายด้วยความโมโห พี่ชายของเขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะร่ำลาน้องชายและแม่ของตน เพื่อรีบไปขึ้นเครื่อง

     หลังจากที่จัสตินกลับถึงบ้าน และจัดของเข้าที่เรียบร้อยแล้ว จัสตินก็นอนลงบนเตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อย ระหว่างที่เขาเริ่มสะลึมสะลือตาปรือกำลังจะหลับอยู่เต็มแก่นั้น เขาก็เกิดความคิดเรื่องแซมขึ้นมา เขาพลิกตัวไปมาแสดงท่าทีกระสับกระส่ายและกังวลใจ แล้วบางอย่างก็ทำให้เขาลืมความง่วงไปในทันที

     "จัสติน! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ..กลับมาแล้วคิดจะนอนอย่างเดียวเลยหรือยังไง เดี๋ยวนี้ไม่เห็นหัวน้องสาวคนนี้แล้วใช่ไหม...จัสติน!...ลุกสิ! ลุกเดี๋ยวนี้!" หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ตาโต แก้มแดง ริมฝีปากอมชมพู อายุประมาณสิบเก้าปีตะโกนเสียงดัง และกระชากเสื้อจัสตินอย่างรุนแรง ทำให้จัสตินลุกขึ้นมาตะโกนกลับบ้าง

      "นี่! มารยาทมีไหมเนี่ย...ยัยลูกเป็ดเอ๊ย!..เสียงดังจริงๆเลย กลับมาเหนื่อยๆให้ฉันพักบ้างได้ไหม แหกปากโวยวายอยู่ได้ เดี๋ยวก็เตะให้เสียงแหบเลย..." แต่ไม่ว่าจัสตินจะด่าว่ายังไง น้องสาวของเขาก็ยังตะโกนตอบโต้ได้ไม่หยุดหย่อน เสียงเดียวที่ทำให้ทั้งคู่เงียบได้คือเสียงของคุณนายแคโรไรน์ แม่บังเกิดเกล้าของพวกเขาเท่านั้นที่จะสงบศึกได้

     "จัสติน! นาตาลี! โตๆกันแล้วทำไมยังทะเลาะกันเหมือนเด็กเล็กๆอย่างนี้..." คุณนายแคโรไรน์ตวาดเสียงดังด้วยความโกรธ ทำให้จัสตินและนาตาลีต่างก็ยืนก้มหน้าและประสานมือที่หน้าตักอย่างสงบเสงี่ยม ต่อหน้าแม่ที่ยืนเอามือไขว้หลังอย่างสง่างาม อาการของทั้งคู่แสดงให้เห็นถึงความกลัวที่มีต่อแม่อย่างเห็นได้ชัดยิ่งนัก แม้ว่าคุณนายแคโรไรน์จะใจดีต่อผู้คนต่างๆ แต่กับลูกๆนั้น เธอไม่เคยใจอ่อนให้แม้แต่ครั้งเดียว นอกเสียจากเธอจะได้รับจดหมายจากชาร์ล สามีของเธอที่อยู่เยอรมันเท่านั้น ซึ่งก็นับว่าน้อยครั้งนัก เดือนหนึ่งเขาจะเขียนมาหาเธอไม่เกินสองฉบับ แต่มันก็ทำให้เธอดีใจไม่น้อยเลย

     คุณนายแคโรไรน์จ้องเขม็งอย่างดุเดือดไปที่นาตาลี "นาตาลี!..แม่บอกให้ไปเตรียมน้ำอุ่นให้พี่เค้าอาบไง แทนที่จะทำกลับมากวนพี่เค้าแบบนี้ มันถูกต้องแล้วหรือไง.." ได้ยินดังนั้นนาตาลีจึงค่อยๆเดินก้มหลังผ่านแม่ของเธอ "ขอโทษค่ะ...หนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหล่ะค่ะ" พูดจบเธอก็รีบเดินออกไปจากห้องพี่ชายทันที

     "แม่ยังเด็ดขาดเหมือนเดิมเลยนะครับ" จัสตินพูดพร้อมกับค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหน้าแม่ แล้วเขาก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ "ส่วนลูกก็ยังทะเล้นเหมือนพ่อไม่เปลี่ยน...เราก็โตแล้วนะ...มีอะไรก็สอนน้อง อย่าเอาแต่ด่าว่าอย่างเดียว กลเม็ดเด็ดที่แม่จะแนะนำก็คือ...สอนด้วยการกระทำคนจะฟัง แต่ถ้าสอนด้วยคำพูด...มีแต่คนจะเถียง เข้าใจใช่ไหม" ทุกครั้งที่ผู้ใหญ่สอน เด็กทุกคนจะต้องคุกเข่าแล้วขอบคุณ นั่นคือการกระทำที่สืบต่อกันมาของตระกูลเดนเบิร์ก  จัสตินจึงก้มลงคุกเข่าแล้วขอบคุณแม่ที่ให้คำสั่งสอน

     "ขอบคุณครับแม่...ผมจะจำจนวันตาย..แต่ตอนนี้ผมขออาบน้ำอุ่นๆที่น้องสาวสุดที่รักของผมเตรียมไว้ให้ผมก่อนนะครับ" พูดจบจัสตินก็ลุกขึ้นยืนและกอดแม่ด้วยความรักและคิดถึง "ผมรักแม่ครับ..." ทำเอาคุณนายแคโรไรน์ยิ้มแก้มปริและกอดตอบ 

     "แม่รู้จ้ะ...อยู่บ้านเราสบายที่สุดแล้วลูก ไม่มีที่ไหนอุ่นใจเท่าบ้านเราหรอกนะ" หลังจากที่กอดกันจนหายคิดถึงแล้ว คุณนายแคโรไรน์ก็รีบไล่ให้จัสตินไปอาบน้ำแล้วเธอเข้าห้องครัวลงมือทำกับข้าวให้ลูกทานเพื่อต้อนรับกลับบ้าน

     ระหว่างที่จัสตินกำลังนอนแช่น้ำอุ่นๆอย่างสบายอกสบายใจอยู่นั้น นาตาลีก็ค่อยๆเดินเข้ามานั่งอมยิ้ม ทำให้จัสตินตกใจอีกครั้งที่หันมาเห็นน้องสาวของตนในขณะที่เขากำลังเปลือยกายนอนแช่อยู่ในอ่าง

     "เข้ามาได้ไงเนี่ย!...เล่นเอาฉันตกใจหมด ยัยเด็กบ้านี่..."

     "ก็ไม่ยอมล็อกประตูเองหนิ...ถ้าไม่ใช่ฉันแต่เป็นแม่บ้านคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาก็แย่เลย ป่านนี้พี่คงถูกปล้ำไปแล้ว..." พูดจบนาตาลีก็หัวเราะอย่างสะใจ

     "แม่บ้านเหรอ...คนไหน ฉันไม่อยู่แค่สี่เดือนมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ...แล้วทำไมฉันต้องถูกปล้ำด้วยล่ะ...เธอนี่ชอบพูดอะไรเป็นปริศนาอยู่เรื่อย" จัสตินทำหน้าไม่พอใจแต่ก็แอบสงสัยอยู่ไม่น้อยเรื่องแม่บ้านที่น้องของเขาพูดถึง

     "พี่ไม่รู้จักเธอหรอก เธอเพิ่งย้ายมาใหม่ วันแรกที่เธอทำงาน เธอเข้ามาทำความสะอาดห้องพี่ตามคำสั่งแม่ ระหว่างที่เธอทำความสะอาดฉันแอบมองเธออยู่ตรงประตู ฉันเห็นเธอมองรูปพี่ที่วางอยู่บนหัวเตียง รู้ไหมว่าเธอหน้าแดงแล้วก็หยิบรูปพี่มากอด้วย หลังจากวันนั้นฉันก็คอยสังเกตเธออยู่ตลอด เธอพยายามถามฉันว่าพี่ชื่ออะไร เกิดวันไหน จะกลับเมื่อไหร่ ถามฉันเกือบทุกเรื่อง...ฉันสุดแสนจะรำคาญ..."

     "แล้วหน้าตาเป็นไง...สวยไหม" จัสตินรอฟังคำตอบด้วยความอยากรู้
 นาตาลีทำตาเขม็งใส่พี่ชายและทำท่าทีไม่พอใจ "ขนาดคนใช้พี่ยังไม่เว้นเลยเหรอเนี่ย...เฮอะ! ฉันว่าหล่อนก็หน้าตาดีนะ แต่ยังไงหล่อนก็เป็นผู้หญิงใจง่าย แอบรักพี่ทั้งๆที่เห็นแค่รูปใบเดียว ฉันว่าพี่อย่าไปสนใจเลย..."

     ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ประตูห้องน้ำเปิดออก จัสตินและนาตาลีมองไปที่ประตูด้วยความสงสัย หญิงสาวคนหนึ่งใส่ชุดกระโปรงสีดำใส่ผ้ากันเปื้อนกำลังเดินตรงเข้ามาหาจัสติน ในมือมีผ้าขนหนูสีขาวอยู่สองผืน ใบหน้าสะสวย ผิวขาว สายตาของเธอจ้องมองมาที่จัสตินอย่างไม่ลดละ แก้มเธอเริ่มแดงและมือเธอก็สั่น เธอค่อยๆยื่นมือที่ถือผ้าขนหนูนั้นให้นาตาลีที่นั่งจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออยู่ข้างๆจัสตินที่กำลังนอนแช่น้ำอยู่ในอ่าง

     "คุณนายให้ดิฉันนำผ้าขนหนูมาให้คุณจัสตินค่ะ..." สาวใช้มองหน้านาตาลีแล้วเธอก็ค่อยๆถอยหลังไปยืนที่ประตู ก่อนที่จะหันหลังเพื่อเดินออกจากห้อง เธอมองหน้านาตาลีและก้มศีรษะให้ จากนั้นเธอก็เบนสายตามาที่จัสติน เธอมองเขาด้วยความตื่นเต้น ปากเธอสั่นเล็กน้อย จัสตินมองเห็นท่าทีของเธอก็รู้สึกสงสัย

     "นี่เธอ!" คำพูดของเขาทำให้สาวใช้ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ "เพิ่งจะเข้ามาใหม่เหรอ (สาวใช้พยักหน้ารับ) อึ้ม...ชื่ออะไรล่ะ" นาตาลีรีบขัดเพราะรู้ทันนิสัยพี่ชาย

     "หมดหน้าที่แล้วก็ออกไปทำงานสิ!..." สาวใช้ได้ยินดังนั้นจึงรีบก้มศีรษะให้ทั้งคู่ และออกไปจากห้องทันที

     "นี่ๆ...ถึงขนาดถามชื่อเลยเหรอ น้องสาวนั่งอยู่ตัวเป็นๆแท้ๆ...เป็นไงบ้าง คิดว่าหน้าตาดีหรือเปล่าล่ะ" นาตาลีถามพี่ชายด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

     "ก็ใช้ได้นะ...แต่ฉันว่าท่าทางเค้าจะชอบฉันมาก หน้าก็แดงแจ๋ มือก็สั่น...การกลับมาครั้งนี้มีอะไรให้เล่นสนุกๆอีกแล้ว" พูดจบจัสตินก็ยิ้มอย่างมีแผน นาตาลีนึกสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ได้แต่นั่งคิดคนเดียวเรื่องที่พี่ชายจะแกล้งสาวใช้คนนั้น

     "ว่าแต่...เธอชื่ออะไรนะ..." จัสตินสะกิดนาตาลี

     "เธอชื่อไวโอเล็ต!...นี่พี่คิดจะทำอะไรน่ะ" นาตาลีสงสัย

     "เปล่าหนิ...ก็แค่อยากรู้  เข้ามาทำงานที่นี่ทั้งที จะไม่รู้จักชื่อได้ยังไง" เขาพูดพลางหยิบผ้าขนหนูและรีบไล่นาตาลีออกไปจากห้องน้ำ

     หลังจากอาบน้ำแต่งตัวจนสะอาดเรียบร้อยแล้ว จัสตินเดินลงมาจากห้องและตรงไปที่ห้องครัว เขาค่อยๆเดินเข้าไปแอบมองแม่ที่กำลังวุ่นอยู่ในครัว ระหว่างที่เขากำลังยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั้น ใครคนหนึ่งเดินมาชนเขา เขารีบหันไปมองและก็ต้องสะดุ้งเมื่อคนที่เดินมาชนนั้นคือไวโอเล็ต

     "ขอโทษค่ะ...ดิฉันไม่ทันระวัง" เธอพูดเสียงหวานก่อนจะก้มลงเก็บดอกไม้หลายชนิดที่เธอเก็บได้จากสวนหลังบ้านเพื่อนำมาประดับแจกัน

     "ไม่เป็นไร...ฉันเองก็ไม่ดีที่มัวแต่ยืนขวางทาง...ให้ฉันช่วยนะ" เขาก้มลงเก็บดอกไม้เหล่านั้นใส่ตะกร้าจนครบทุกดอก ไวโอเล็ตเขินจนทำอะไรไม่ถูก จัสตินจึงอาสาถือตะกร้าดอกไม้เอง

     จัสตินและไวโอเล็ตเดินเข้าไปในห้องครัวด้วยกัน แต่เดินห่างกันเล็กน้อย จัสตินเดินนำไวโอเล็ตไปหาคุณนายแคโรไรน์ เขาวางตะกร้าลงบนโต๊ะที่มีแจกันวางอยู่แล้วเดินไปตรงที่ที่แม่กำลังปรุงอาหารอยู่ เขาสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างสดชื่น

     "หอมจริงๆนะครับ น่าทานทั้งนั้นเลย..." คุณนายแคโรไรน์หันมาหาลูกชาย

     "แน่อยู่แล้ว...วันนี้แม่ลงมือเอง ต้อนรับที่ลูกกลับมา น่าเสียดายที่พ่อกับจอห์นไม่อยู่ฉลองกับเราด้วย"

     "แหม!...ก็พ่อเค้าไปทำงานนี่ครับ ส่วนจอห์นก็ไปหา...เอ้ย! ไปประชุม คงอีกนานกว่าพวกเค้าจะกลับมา"

     "พ่อลูกจะกลับมาในอีกสองวันจ้ะ...เขาลงทุนโทรมาเลยนะ เพราะเห็นว่าลูกกลับจากไปเรียนการแสดง ส่วนจอห์นแม่ไม่ว่าหรอกที่เค้าไม่อยู่ ดีแล้วที่เค้าไปทำงาน แม่ห่วงแต่ว่าจะแอบไปหาผู้หญิงน่ะสิ ได้ข่าวว่าเพื่อนลูกที่ชื่อแอนอะไรน่ะ เห็นคบกันอยู่ ตอนนี้แอนก็อยู่ลอนดอน กลัวจอห์นจะไปติดผู้หญิงมากกว่าติดงานมากกว่า" คุณนายแคโรไรน์กล่าวด้วยอาการเป็นห่วงยิ่งนัก

     จัสตินไม่อยากให้แม่คิดมากจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง "ท้องร้องแล้วครับ ผมยกนี่ไปเลยนะ..." เขายกจานที่วางอยู่บนโต๊ะไปไว้ที่ห้องอาหาร   ระหว่างที่เขาเดินผ่านไวโอเล็ตที่กำลังจัดแจกันดอกไม้ เขาก็ยิ้มให้เธอ เธอรีบก้มหน้าทันที 
     
    การเลี้ยงฉลองผ่านไป นาตาลีและจัสตินต่างก็กินจนพุงกาง พวกเขาอิ่มมากจนลุกแทบไม่ไหว "เฮ่อ!...ไม่เคยอิ่มขนาดนี้มาก่อนเลย ถ้ารู้ว่ากลับมาแล้วจะได้ทานของอร่อยแบบนี้ ผมกลับมาตั้งนานแล้วครับแม่" จัสตินพูดพลางตีท้องตนด้วยความอิ่ม นาตาลีท่าทางเหมือนอยากพูดแต่พูดไม่ไหว ได้แต่ยิ้มให้แม่และขอตัวกลับห้อง แม้ว่าเธอจะอิ่มจนไม่มีแรง แต่เธอก็อดทนเดินขึ้นบันไดจนถึงห้องที่อยู่ชั้นบนได้สำเร็จ

     "ไวโอเล็ต..." คุณนายแคโรไรน์เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

     "ค่ะ...คุณนาย" ไวโอเล็ตที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องครัวไม่ไกลจากโต๊ะอาหารขานรับอย่างนุ่มนวล

     "เก็บโต๊ะให้เรียบร้อย แล้วเดี๋ยวมาหาฉันที่ห้องรับแขกด้วย" คุณนายกล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดแต่ก็อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน
 
     ไวโอเล็ตทำตามคำสั่ง เธอเดินมาที่โต๊ะอาหารและค่อยๆเก็บจากที่วางอยู่บนโต๊ะ เวลาผ่านไปจนกระทั่งเธอเก็บทุกอย่างเข้าที่แล้ว ในขณะที่เธอกำลังเดินออกจากห้องครัวเพื่อไปหาคุณนายแคโรไรน์ตามที่เธอสั่ง จัสตินก็เดินเข้ามา สีหน้าเศร้าโศกมาก ท่าทางเขาเหมือนคนเมาเหล้าแต่ยังมีสติครบถ้วน เขาเดินเข้ามาจับแขนไวโอเล็ตทั้งสองข้าง มือเขารัดแขนเธอแน่นจนเธอร้องออกมาเล็กน้อยแต่เธอไม่อยากให้ใครได้ยิน

     ในห้องครัวมีเพียงไวโอเล็ตและจัสตินเพราะเวลานั้นดึกพอสมควร นาตาลีก็ขึ้นไปบนห้องของเธอก่อนใครเพื่อน คุณนายแคโรไรน์ก็กำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขก ส่วนแม่บ้านคนอื่นๆก็กลับเข้าห้องตัวเองหมดแล้ว จัสตินค่อบๆขยับมือทั้งสองข้างมาที่ใบหน้าของไวโอเล็ต  

     ไวโอเล็ตหน้าแดงก่ำ เธอเอามือจัสตินออกจากใบหน้า และยืนหันหลังให้เขา "ฉันต้องไปหาคุณนาย ท่านคงจะรอนานแล้ว...ขอตัวนะคะ" พูดจบไวโอเล็ตก็กำลังจะเดินออกไปจากห้องครัวแต่จัสตินรั้งเธอไว้ เขาจับมือเธอแล้วดึงมากอดจากด้านหลัง

     "แซม...ผมขอโทษ ได้โปรดอย่าจากผมไป...ผมรักคุณนะ ทำไมคุณไม่ยอมฟังผม ทำไมคุณต้องหลบหน้าผม ผมแค่อยากให้คุณคุยกับผม แม้แต่วันที่ผมต้องจากคุณ คุณยังไม่ยอมออกมาหาผมเลย...ทำไม แซม!" สิ้นคำของจัสติน ไวโอเล็ตร้องไห้และฉุดตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา เธอมองหน้าจัสตินด้วยความเสียใจก่อนจะวิ่งออกไป ทิ้งจัสตินให้อยู่ในห้องเพียงลำพัง