นายกะล่อนมัดใจยัยจอมเปิ่น

ลำดับตอนที่ #2 : นายตัวป่วน

เวลาผ่านไปนานหลายวัน.......

       กริ๊งงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นบอกเวลาว่านี้มัน 6โมงเช้าแล้วววว  โอ้พระเจ้าช่วยลูกด้วยในที่สุดวันนี้ก็มาถึง นี้ฉันจะต้องไปเรียนซัมเมอร์ที่ร.ร.เจียมอนุกูลไรนั้นจริงๆเรอะ !!!

“โมตั้งใจเรียนนะลูก” แม่ยิ้มอย่างมีความหวัง

“........” อย่ายิ้มสิ หนูกำลังเครียดมากๆๆ

“กินอาหารเช้าก่อนไม๊” แม่ยังคงยิ้มอย่างเบิกบาน

“ไม่อ่ะแม่ โมไปก่อนนะ” ฉันออกจากบ้านด้วยความเซ็ง ๆๆๆๆๆๆๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน(รึป่าว)

โอ้ยยยย!!แล้วห้องเรียนมันอยู่ไหนละเนี้ยไม่มีป้ายบอกแล้วจะรู้ไม๊ห๊ะว่าให้ไปเรียนที่หนายยยยยยยย

“เอ่ออ... ป้าค่ะๆๆโทษนะค่ะห้องเรียนมอ 4อยุ่ตรงไหนหรอค่ะ”

“...........” ป้าแกไม่ตอบ แต่กลับหันมาทำหน้าเหมือนนางยักษ์ผีเสือสมุทรใส่ฉันอีกแหนะ นี้ฉันพูดกะป้าแกเพราะกว่าพูดกะแม่บังเกิดเกล้าของฉันอีกนะเนี้ยยยยยย

“..ป้าค๊าาาาา ห้องเรียนมอ 4อยุ่ตรงหนายยยหรอค้าาาาา”  ฉันถามป้าแกอีกรอบ เผื่อว่าเมื่อกี้ป้าแกอาจจะไม่ได้ยิน

“นี่!!เธอ เธอย้ายมาจากร.ร.อะไรกัน เค้าสอนให้เด็กน.ร.พูดกับครูใหญ่อย่างนี้หรอห๊ะ???” อ้าววววววว o-o เวรกรรม นี้ป้าแกเป็นครูใหญ่หรอกหรอเนี้ย ก็เห็นแต่งตัวอย่างกับภารโรง  ฮึฮึๆ^^

“เอ่อ....ขอโทษค่ะๆๆหนูไม่รู้จริงๆค่ะ แล้วตกลงว่าห้องเรียนมอ 4อยุ่ตรงไหนหรอคะ ท่านคุณครูใหญ่” 

“นู้นนยะ  อยู่ทางนู้นเดินตรงไปเลี้ยวซ้ายห้องที่ 2”  ป้าแกทำหน้าโหดเหี้ยมอำมหิตแบบมากๆๆ แต่ก็ยอมบอกฉันมาแต่โดยดี

ในวิชาฟิสิกส์

“เธอๆ…. หนิ!! เธอๆๆๆ”  ใครกันหว่ามาสะกิดหลังช้านนนนนนน นี้ฉันกำลัง(พยายาม)ตั้งใจเรียนอยู่น่ะ =V=

“ห๊ะ! มีไรหรอ”  ฉันหันไปหามนุษย์คนที่กวนฉันขณะที่ฉันกำลัง(พยายาม)ตั้งใจเรียน

“เธอชื่ออะไรอ่ะ” หนอยยยยยถามชื่อฉันจะจีบฉันรึไงห๊ะ (ขอหลงตัวเองหน่อยนึงหน่า)  ฮี่ๆๆๆ

“ชื่อ แตงโม เรียกโมเฉยๆก็ได้”  แล้วฉันก็หันกลับมาตั้งใจเรียนต่อ....

“เราชื่อ ม็อบ นะ”  จะบอกทำไมไม่อยากรู้โว้ยยยยยยยยยยยย

“อืม..”

“นี้เธอย้ายมาจากร.ร.ไรอ่ะ??”  ถามมากจริงเว้ยยย ไอ้นี้!! ไม่ตอบอ่ะมีไรม๊ะ ...

“โรงเรียนพินิจปทุมพร”  ไหนว่าจะไม่ตอบมันไงยัยโมเอ๋ยยยยยย

“โห !!! โรงเรียนดังนะนั่น อืม...ยินดีที่ได้รู้จักนะ” แต่ช้านนม่ายยินดี 

“อืมมมมมมมมมม” ที่ตอบเพราะหล่อหรอกนะ ชิชะ
    พอถึงเวลาพักเที่ยงเด็กนักเรียนทุกคนก็กรูกันไปที่โรงอาหาร หูยยยยย!!!!!โรงอาหารที่นี้ใหญ่จัง มีร้านค้าร้านขายข้าว ร้านขายขนมเยอะแยะเเลย อุแม่เจ้า!!มีร้านขาหมูด้วยล่ะของโปรดฉันเลย แต่ฉันเลือกที่จะกินก๋วยเตี๋ยวเพราะคนมันน้อยดีต่อแถวก็ไม่นาน แล้วระหว่างที่ฉันกำลังโซ่ยเส้นเล็กน้ำตกอันโอชะอยุ่นั้น...........

“นั่งด้วยได้ไม๊??”    ใครกันฟร่ะบังอาจมากวนฉันตอนกิน อ้ากกกกกกกกกกก!!!ไอ้มนุษย์คนนั้นอีกแล้ว มันกวนฉันในห้องม่ายพอมันยังมากวนถึงโรงอาหาร 
“อือ..เชิญเหอะพ่อฉันไม่ได้ซื้อที่ไว้ นั่งได้ไม่หวง ”   ฉันพูดกับมันโดยที่ปากยังคาบเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่ ไร้มารยาทจริงๆเลยช้านนนน

“ขอบใจน่ะ..”

“...”

“เอ่อ......เรามีไรจะขออย่างนึงได้ไม๊”   อ้าวไอ้นี้ไม่ทันไรจะขอฉันและเรอะ น่ากลัวจริงๆๆไอ้คนแบบนี้  ฮ่าๆๆ

“…….???????”

“ขอ...ขอ...ขอเบอร์เธอหน่อยสิ่”    เว้ยยยยยยย ไอ้นี้รู้จักกันยังไม่ถึง 12ช.ม.ก็มาขอเบอร์ฉันแล้วเรอะ เว้ยยไม่น่าไว้ใจๆๆ

“………”    ฉันไม่ตอบเพราะมัวแต่  อึ้ง งง  และอีกหลายๆอย่างเกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยมีคนมาขอเบอร์ซึ่งๆหน้าอย่างงี้เลยยยย ถึงฉันจะสวยโดดเด่นมานานแล้วก็เหอะ 555

“ว่าไง ขอเบอร์เธอหน่อยได้ไม๊” จะเอาจิงอ่ะ เวร!! จะให้ดีไม๊อ่ะ เอาไงดี มันจะไว้ใจได้ไม๊   เอ๋ๆ!!! แต่มันก็หน้าตาดีใช่เล่นอยุ่นา สูงๆ จมูกโด่งเป็นสัน ขาว โอ้ยยยย ดูดีไปหมด ..

“........>o<” 

“ว่าไงอ่ะเธอ จะให้ป่าว” โอ้ยยยยย อย่าเร่งสิ่โว้ยย   เอาไงดีฟร่ะ ???

“เอาเมล์ไปแทนได้ป่ะ ฉันไม่มีโทรสับอ่ะ ”   อ่าววว...ไหงเป็นงั้นอ่ะ  ฮ่าๆๆ แต่แล้วโชคชะตาก็ไม่เข้าข้างคนสวยอย่างฉัน……

~ขอร้อง เธอ...ซักอย่างได้ไหม มันคงต้องใช้เวลาซักหน่อย จะบอกเธอ ..........~

เวรกรรม =_= ไอ้โทรสับเจ้ากรรมที่ฉันเพิ่งอ้างไอ้หมอนั่นไปว่าไม่มีอ่านะ มันดันดังขึ้นมาสะงั้น พระเจ้าช่วยกล้วยทอดกระเทียมรมควัน ท่านไม่ช่วยคนสวยอย่างช้านนนเลย แล้วใครมันดันโทรมาตอนนี้ฟร่ะเนี้ย อย่าให้เจอตัวนะช้านนนจะกระโดดทับให้กลายเปนงูโดนรถทับเลยเชียว

“ฮัลโหลลลลลลลล!!”  ฉันตะคอกใส่โทรสับอย่างแรงจนน้ำลายพุ่งกระฉูดใส่ชามก๋วยเตี๋ยวน้ำตกที่ฉันเพิ่งกินเสร็จหมาดๆ เมื่อฉันเห็นว่าเบอร์ที่ขึ้นนั้นเป็นเบอร์ของ  มะนาว  เพื่อนสนิทของฉันที่ร.ร.เก่า

“โม!!! แกเป็นไงมั่ง เรียนสนุกไม๊คิดถึงแกหว่ะ เสาร์นี้ไปเที่ยวกานนนนน”  โอ้ยยย ฉันอยากจะพูดใส่โทรโข่งใส่แกจิงๆเลย ว่าแกจะโทรมาทำไมตอนนี้!!!!!!!!!!

“อืมก็............” ตู๊ดๆๆๆ   เอ้าเวรกรรมอะไรอีกเนี้ยย  แบตโทรศัพท์ของฉันหมด นี้ฉันยังไม่ได้คุยกับเพื่อนสุดที่รักของฉันเลยนะ (อะไรของแกฟร่ะยัยโม ไหนว่าไม่อยากให้โทรมาตอนนี้)

“ไหนว่าไม่มีโทรสับ”  ไอ้ทึ่มนั้นพูดและจ้องหน้าฉันเหมือนกับว่ะกินฉันแทนข้าวของมันงั้นอ่ะ

“เอ่อ... แล้วจะทำไมห๊ะ ให้แค่เมล์เนี้ยยังไม่พอใจชะมะ งั้นก็ไม่ต้องเอาอะไรสักอย่าง หึ้ย!!!”  ฉันพูดใส่มันเป็นชุดๆๆๆ(จะเรียกว่าพูด หรือ ตะคอกดี) ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ถ้ามันมาร.ร.แล้วหน้าเป็นด่างๆไม่ต้องสงสัยไอ้นี้ขี้กากขึ้นนหน้าชัวๆ

“เดี๋ยวๆๆ เอาเมล์ก็ได้”  มันรั้งฉันไว้ขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปเก็บชามก๋วยเตี๋ยว เพราะขี้เกรียจนั่งอยู่กะมันนานๆ

“อืม... เดี๋ยวให้ที่ห้องนะ”  เอ้า !! ไมง่ายอย่างงั้นฟร่ะ

“อืมมมม”  แล้วฉันก็เดินจากมันมาด้วยความรำคาญ และ เหม็นขี้หน้ามัน และก็..............เขินเว้ยยยยยยยยยย!

“ไหนล่ะเมล์เธอ” มันทวงเมล์ฉันขณะที่ฉันกำลังนั่งเรียน ชีวะ อยู่นั้น ไอ้นี้มันน่ารำคาญจริงๆ เอ๊ะๆ!แต่เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อเช้ามันยังนั่งข้างหลังฉันอยู่ไม่ใช่หรอ ???

“อ่ะ..” ฉันเขียนใส่กระดาษให้มันไป  แล้วยืนให้มันแบบรำคาญๆ

“ขอบใจนะ ตัวเล็ก”

“อืม”  ห๊ะ!!!!!!!!!!  เมื่อกี้มันเรียกฉันว่าไงน่ะ ตัวเล็กหรอ หนอยยไอ้ปลาหมึกยักษ์แกบังอาจมาเรียกฉัน อย่างงี้ได้ไง ? (รู้สึกนายม็อบพระเอกของเรามีหลายชื่อจิงๆ)  แต่ฉันก็ไม่ได้หันกลับโต้เถียงอะไรกับมันต่อเพราะรู้ว่ามันจะต้องยาวแน่ๆ

“โอยยยยย!!เมื่อยจังเลยแห่ะ”  ฉันบ่นอุบอิบคนเดียวหลังเลิกเรียน  แล้วระหว่างที่ฉันกำลังเดินออกจากร.ร.นั้น....

“นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆเธอๆๆๆๆ รอฉันด้วยเซ่” ม่ายยนะมันคงไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดช่ายมะ ??

“…..??”  ฉันไม่หันกลับไป และได้แต่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเรื่อยๆจนเกือบจะวิ่งเลยก็ว่าได้