กาลครั้งหนึ่ง...ณ เส้นขอบฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : คำพูด

กาลครั้งหนึ่ง…ณ เส้นขอบฟ้า
ตอนที่1 คำพูด

ดอกชมพูพันธ์ทิพย์สีชมพูสวยล่องลอยมาตามลม ลอยเข้ามาในห้องเรียนห้องหนึ่ง ผ่านเด็กสาว...เด็กหนุ่มหลายคน ก่อนที่จะตกอยู่บนโต๊ะเรียนของเด็กสาวคนหนึ่ง ฉันหยิบดอกชมพูพันธ์ทิพย์ขึ้นมายิ้มกับตัวเอง และเมื่อมองผ่านดอกชมพูพันธ์ทิพย์ไปก็พบสายตาอยู่คู่หนึ่งมองมา

“มองไร” ฉันถามกวนๆ หมุนดอกไม้ในมือเล่น เจ้าของดวงตาคู่นั้นยิ้มดึงผมของฉันเล่น ไม่มีไรทำแล้วรึไงฟะ? >^<

“มองคนน่ารัก”นัท เพลย์บอย&คาสโนว่าประจำระดับพูด ดึงผมฉันอีกแล้วT^T

ฉันนั่งเท้าคางวางดอกไม้ประจำโรงเรียนลงบนโต๊ะ ทำไมฉันต้องมาอยู่ห้องนี้ด้วยเนี่ย =_=” ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแม่ยอมตามใจฉันให้เรียนสายศิลป์ตั้งแต่ม.4 ตอนม.6ชั้นก้อไม่ต้องสอบย้ายสายแล้วมาอยู่ห้องนี้หรอก

“นี่ นายนัท ไม่มีอะไรทำมากรึไง ถ้าว่างมากก็ไปจีบเดกไป”ฉันว่า ดึงผมส่วนที่อยู่ในมือนายนัทออกมา ที่พูดอย่างนั้นก็เพราะว่านายนัทนั่นน่ะ โดนสาวๆและพวกเอ่อ...ไม้ป่าเดียวกัน โหวตให้เป็นหนุ่มไอดอลสุดหล่อประจำโรงเรียน ซึ่งฉันก็ไม่เห็นว่านายนี่จะหล่อยังไงแถมยังชอบแกล้งฉันอีก เฮ้อ...ชีวิตT-T

“ฉันอยากจีบเทอมากกว่า”ดูดิ ตอบกวนส้น_อีกแล้ว

“งั้นนายต้องเปนสุภาพบุรุษ เรียนเก่ง นิสัยดี แค่นี้อ่ะทำได้ป่ะ?”ได้ผล!!นายนั่นเงียบไปเลย ฉันแอบยิ้ม สะใจจัง^-^ที่ฉันพูดไปอย่างนั้นน่ะ ฉันก้อหมายความตามที่พูดจริงๆนะ เพราะฉันน่ะชอบผู้ชายสุภาพบุรุษที่สุดเลย แต่บังเอิญว่านายนัทน่ะ เรียนไม่เก่งเอาซะเลย ฉันเลยถูกอาจารย์จับมานั่งข้างนายนี่ยังไงล่ะ เพราะนโยบายของห้องคือคนเรียนดีต้องนั่งข้างคนเรียนอ่อน ที่จริงนายนัทน่ะก้อฉลาดนะ แต่ที่ได้คะแนนทีไรก้อได้ไม่เกินเกรด3เพราะว่านายนี่น่ะ ชอบโดดเรียนเกือบทุกวิชา

“แล้วถ้าฉันทำได้ล่ะ?”นัทถาม ดวงตาสีดำคู่นั้นมองตาฉัน นี่!!นายอย่าทำให้ฉันหวั่นไหวสิ ตาบ้า-^-

“ก้อ...อาจจะรับพิจารณาเปนพิเศษเนื่องจากปรับปรุงตัว”ฉันพูด ก้อฉันน่ะเปนดัมเมเยอร์แล้วก็เปนไอดอลป๊อปปูล่าร์โหวตมาหลายสมัยซ้อน จึงมีคนมา...เอ่อ...จีบเยอะ
นัทยิ้ม สาวๆในโรงเรียนหรือที่ได้พบเห็นรอยยิ้มของนัทก็ใจละลายหมดทุกคนแหละ แม้แต่ฉันผู้ซึ่ง...ไม่ค่อยสนใจนายนี่เท่าไหร่ก็ยังแอบหวั่นไหวกับรอยยิ้มของนัท

“เบอร์ลิน”

“หือ”ฉันยังไม่เคยบอกล่ะสิ ว่าฉันชื่อเบอร์ลิน อิอิ สาเหตุที่โดนตั้งชื่อว่าเบอร์ลินคือฉันน่ะเกิดที่เบอร์ลิน หม่ามี้เลยตั้งชื่อตามเมืองที่เกิด
ดีนะที่ฉันเป็นลูกคนเดียว ถ้ามีน้องแล้วน้องดันเกิดที่พนมเปญอะไรจะเกิดขึ้น ฉันคงมีน้องที่ชื่อเท่ห์ที่สุดในโลกo_O”

“ลอกการบ้านเลขหน่อยดิ” เฮ้อ...นายนัท นายไม่ได้ทำการบ้านมาอีกแล้วเหรอ?-*-
ฉันหยิบสมุดการบ้านเลขให้นายนัท นายนั่นรับไปอย่างยินดี ฉันก้อกลับมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยของฉันต่อ

อีกแค่6เดือนเองนะที่จะถึงวันแฟร์เวลล์หรือวันอำลารุ่นม.6ซึ่งจะมีวันที่14กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์ซะด้วยสิ เฮ้อ...
อยู่ที่นี่มา6ปี ยังจำวันแรกที่ก้าวเข้ามาในโรงเรียนนี้ได้อยู่เลย ยังจำงานแฟร์เวลล์เมื่อ4ปีที่แล้วได้อยู่เลย ปีนั้นเป็นปีที่ร้องไห้เยอะที่สุด
 ฉันน่ะได้อยู่งานแฟร์เวลล์ทุกปีนั่นแหละเพราะฉันน่ะมีรุ่นพี่เยอะ แต่ตอนม.2มีรุ่นพี่อยู่สองคนที่ฉันรักมากที่สุด เขาเป็นพี่ชายของฉัน แม้ว่าจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่ก็รักกันเหมือนพี่น้อง ตอนนี้พี่เค้าอยู่ปี4แล้วล่ะ ใกล้จบแล้ว^-^
ฉันคิดแล้วยิ้มกับตัวเอง แอบชำเลืองมองไปที่นายนัทที่กำลังลอกการบ้านอย่างขยัน=_=” ฉันเผลอยิ้มกับตัวเองโดยไม่รู้ตัว
ฉันรู้จักนายมาตั้งแต่ม.1แล้วนะ ได้ทำกิจกรรมร่วมกันมาหลายอย่าง ได้ทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน
แล้วยังอยู่ห้องเดียวกันอีก ยังจำได้อยู่เลยตอนที่เดินเข้ามาโรงเรียนวันแรก นายถามฉันว่าอยู่ห้องไหนซึ่งตอนนั้นเรายังไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน
แล้วนายก้อพาฉันไปส่งที่ห้องเรียน กีฬาที่ฉันล้มเข่าถลอกแต่นายแขนหัก นายพาฉันไปส่งห้องพยาบาลแต่ตัวนายกลับไม่สนใจแขนของนายเลย
 แถมยังพาฉันมาที่อัฒจรรย์อีก ขอบคุนสำหรับทุกสิ่งที่เคยให้นะ ...นัท

“มองคนหล่อทำไม”ฉันอึ้ง ตื่นจากภวังค์ทันที ตีแขนนายนัท

“บ้า คัยมองนาย ฉันก็แค่เหม่อเฉยๆนั่นแหละ”>.<

นัทยิ้มขยี้ผมฉัน ตาบ้า!!ผมฉันยุ่งอีกแล้ว

********

และนั่นคือเรื่องราวเล็กๆในชีวิตประจำวันของหนุ่มสาวคู่หนึ่งในห้องม.6/2 และหนุ่มสาวคู่นี้จะเป็นอย่างไรต่อไป.... To be connected