คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [My VOODOO] Part 1.
Part 1
“ เราเลิกกันเถอะ ”
“ อะ...อะไรนะฮะ ” คนที่ได้ฟังถึงกับช๊อก เลิก... เลิกอะไรกัน!
“ ฉันบอกว่า เราควรเลิกกันเถอะ เข้าใจอะไรยากจังนะ ” น้ำเสียงแสดงอาการเบื่อหน่าย
“ ทำไมจู่ๆพี่ถึงพูดอย่างนั้นล่ะฮะ ผมทำอะไรผิด ” น้ำตาใสเริ่มคลอที่ตา เจ็บ…
“ เพราะนายมันน่าเบื่อไงฮงบิน จืดชืด ไม่มีอะไรตื่นเต้น ฉันว่าเราจบกันแค่นี้แหละ ต่อไปก็…ขอให้โชคดีนะ ” ร่างสูงตบบ่าร่างบางเบาๆเชิงปลอบ
ใจ ทั้งที่ใบหน้าไม่ได้แสดงอาการแบบนั้นสักนิด ยกยิ้มอย่างร้ายๆ
“ พี่...พี่รู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมา พี่เป็นอะไรไป ” น้ำเสียงเริ่มสะอึกสะอื้น แต่ก็ยังพอจับใจความได้ว่าคนที่พูดรู้สึกยังไงในตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นกับคน
รักของเขา ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไป แล้วประโยคเมื่อกี๊นี้ ที่เขาบอกเลิกแทบฆ่าตัวเขาตายทั้งเป็น
“ ฉันรู้ตัวของฉันดี อย่ามายืดเยื้อให้เสียเวลาเลย ฉันไปล่ะ ฮงบิน ” เขายกยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้าวเดินจากไปอย่างไม่ใยดี
“ พี่ไม่ได้รักผมแล้วหรอฮะ ” น้ำเสียงสะอึกสะอื้น ตาเริ่มพล่าเลือนเพราะม่านน้ำตา
“ รักหรอ…ฉันไม่คิดว่าฉันรักนายนะฮงบิน ก็แค่รู้สึกดีด้วยเฉยๆเท่านั้นแหละ ” ร่างสูงหันมาพูด แล้วก็เดินออกไปจากดาดฟ้าโดยไม่ฟังเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดของคนข้างหลัง
“ ไม่นะ พี่แทคอุน! ” ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
ทำไม...ทำไม... คำนี้ติดอยู่ในหัวของผมตั้งแต่เดินลงมาจากดาดฟ้าของตึกเรียน ผมไม่เข้าใจ สับสน เสียใจ ตีกันไปหมด ทำไมพี่แทคอุนถึงเป็นแบบนี้ มันเกิดอะไรกับความรักของเรา ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ เป็นแฟนกันมาหนึ่งปี เราไม่เคยมีปัญหากันเลยนี่ ไม่เคยทะเลาะกัน แล้วจู่ๆทำไมพี่เขาถึงบอกเลิกผม หรือมีอะไรที่ทำเขาเปลี่ยนไป...
“ อืม...ฉันบอกเลิกเด็กคนนั้นไปแล้ว ฉันทำเพื่อเรานะ ” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นอยู่ไม่ไกล
พี่แทคอุน แต่...เขากำลังคุยกับใคร
“ จะบ้าหรอแทคอุน นายไปบอกเลิกฮงบินได้ยังไง นายบ้าไปแล้วหรอ! ”
“ เอ้า! ก็เพื่อที่เราจะได้คบกันซักทีไง นายไม่ดีใจรึไง ”
“ มันผิดนะ นายไปบอกเลิกคนรักของนาย เพื่อมาหาฉันเนี่ยนะ ”
“ ก็เพราะฉันรักนายไง ฮักยอน ฉันยอมทำเพื่อนายได้ทุกอย่าง ” แทคอุนพูดเอาใจ พร้อมกับดึงอีกคนมาอยู่ในอ้อมกอดเบาๆ
“ เห้อ...นายนี่นะ ” ประโยคที่ดูเหมือนดุคนที่กอดเขา แต่ใบหน้าของชาฮักยอนฉายแววร้ายออกมา ยกยิ้มอย่างมีชัยชนะ โดยที่แทคอุนไม่สังเกตเห็น
แต่ภาพและบทสนทนาของทั้งสองคนอยู่ในสายตาและโสตประสาตของฮงบินที่แอบๆดูอยู่ทั้งหมด ร่างบางยืนอึ้ง น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆ พี่ฮักยอน ทำไม…ทำไม…
เหมือนว่าจะรู้ว่ามีใครบางคนแอบดูอยู่ ฮักยอนส่งสายตามาเยาะเย้ยมาที่ฮงบินที่ยืนหลบอยู่ไม่ไกล ฮงบินรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกที่ยากจะเกินบรรยาย เขาโดนคนรักของตัวเองกับรุ่นพี่ในสาขาของตัวเองหักหลัง ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้แล้ว ร่างบางวิ่งมาหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์ หยิบมือถือขึ้นมา มือเรียวกดเบอร์โทรของคนที่คิดว่าจะช่วยพาเขาออกไปจากเหตุการณ์บ้าๆนี้ได้
‘ เพราะนายมันน่าเบื่อไงฮงบิน จืดชืด ไม่มีอะไรตื่นเต้น ’ อยู่ดีๆประโยคนี้ก็แว๊บเข้ามาในหัวผม เพราะอย่างนั้นหรอ พี่แทคอุนถึงเปลี่ยนไป
“ ฮัลโหล ”
“ วอนชิก ฮือ… ” เมื่อได้ยินเสียงปลายสาย ร่างบางก็เริ่มสะอื้นทันที
“ นายร้องไห้ทำไม ฮงบิน มีอะไร เกิดอะไรขึ้น ”
“ นายมารับฉันที ฉันไม่ไหวแล้ว... ”
15%
ความคิดเห็น