|
`F O R M
`part1 : มาคุยกันก่อนนะคะ
๐ สวัสดีดีค่ะ แนะนำตัวได้ก่อนโล้ดดดด~ || สวัสดีจ่ะน้องแตม พี่ชื่ออ้อมน๊าาาา อายุอานามก็... เอาเป็นว่าพี่เพิ่งเรียนก่อนเกณฑ์ เลยไม่แก่มาก (TvT) ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะ
๐ น้องเป็นมือใหม่ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขอโทษตั้งแต่ตรงนี้เลยนะคะ T___T || ไม่ต้องเกรงใจเลยยย เราจะก้าวไปด้วยกัน(!) 555 เอาเป็นว่าพี่จะเป็นกำลังใจและกองหนุนให้แตมน๊าาา
๐ ถ้ามีการเปลี่ยนแปลงตัวละครนิดหน่อยจะอนุญาตมั้ยคะ? || ตามใจเลยจ้าาาา อันไหนที่น้องเห็นว่าเหมาะไม่เหมาะ พี่ตามใจน้องสาวเลยจ่ะ
`part2 : หญิงสาวผู้โชคดี #หรือโชคร้าย?
๐ ชื่อ (name) || อี จินโบ Lee Jinbo
๐ อายุ || 21 ปี
๐ คณะ & ชั้นปี || คณะอักษรศาสตร์ เมเจอร์ภาษาอังกฤษ ไมเนอร์ภาษาเกาหลี ปี4
๐ ลักษณะนิสัย || ปากแข็ง ยอมหัก ไม่ยอมงอ ใจร้อน อีโก้สูง ชอบทำอะไรตามใจตัวเองมากกว่าเหตุผล เป็นคนขี้รำคาญ
แต่ก็มีโมเมนต์เฮฮาบ้าง ขี้สงสาร ชอบแอบช่วยเหลือเพื่อนหรือคนที่เดือดร้อนอยู่บ่อยๆ ไม่เคยมีความรัก เพราะคิดว่า
การมีความรักเป็นเรื่องโง่งม
๐ สิ่งที่ชอบ & สิ่งที่ไม่ชอบ || ชอบเล่นกีตาร์ เต้นฟรีสไตล์ / ไม่ชอบการเซอร์ไพรซ์ ความโรแมนติก และความมืด
๐ ประวัติ || บ้านรวยมาก พูดเล่อะ! ครอบครัวอบอุ่น ป๊ากะม๊ารักและหวงฉันมาก แต่ฉันอยากใช้ชีวิตคนเดียวบ้าง ป๊าให้เงื่อนไขว่า
ห้ามได้เกรดต่ำกว่า 3.9 ไม่งั้นได้กลับมาอยู่บ้าน แต่ก็เหอะนะ ตอนนี้ฉันจะจบปี 4 ละ ก็ยังได้อยู่หออยู่ ^^
๐ อิมเมจ || Zinni - GLAM
`part3 : ปีศาจผู้หล่อเหลา(?)
๐ ชื่อ (name) || อี ฮงบิน Lee Hongbin
๐ ชื่อในโลกปีศาจ (name) || เจโรม Jerome
๐ อายุ || 20 ปี
๐ ลักษณะนิสัย || ขี้แกล้ง กวนประสาทนิดๆ ทะเล้น ชอบเซอไพรซ์ ชอบจ้องตา(ให้อาย) เป็นแวมไพร์ที่มีคารมเป็นต่อ
แต่มีนิสัยแอบอ่อนไหว ขี้เป็นห่วง เขาเป็นแวมไพร์ที่ไม่ได้กินเลือดมนุษย์มาตั้งแต่เด็ก ฉะนั้น เมื่อเขาได้กลิ่นเลือดมนุษย์
เขาจะกลายเป็นอีกคน
๐ สิ่งที่ชอบ & สิ่งที่ไม่ชอบ || ชอบเสียงดนตรี ชอบเลือดกระต่ายและความเร็ว / ไม่ชอบไฟและการโดนดูถูก
๐ อิมเมจ || Hongbin VIXX
๐ เลือก || แวมไพร์
`part4 : คำถามชิงบท
๐ ความรู้สึกหรือความคิดแรกเมื่อพบกัน? ||
Jinbo*Part1 (ตอนแรกที่เจอตุ๊กตา) : เงยหน้าจากหมอน เอื้อมมาปิดนาฬิกาปลุก ก็ถึงกับตกใจจนตกเตียง! ตุ๊กตาบ้าอะไรมาอยู่ตรงหน้า?? แถมยังเหมือนคนมากถึงมากที่สุด
ดูหล่อไม่ใช่เล่น(!?) ไม่ๆ ไม่ใช่เวลามาชม- -* มันมาจากที่ไหน ใครเซอร์ไพรซ์ฉัน! เกลียดที่สุดเลย อย่าให้รู้นะว่าใครเอามาวางไว้ แม่จะเอาไปเขวี้ยงหัว ไม่นานนัก
ฉันก็โยนมันลงข้างๆเตียง แล้วก็ไปอาบน้ำ- -* แต่เดี๋ยวนะ...มีแต่ฉันไม่ใช่หรอ ที่สามารถเข้าออกห้องนี้ได้คนเดียว แล้วตุ๊กตามันมาได้ไง... ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
เหมือนกับว่าจะเกิดเรื่องใหญ่กำลังจะเกิดรับโปรเจคเรียนจบของฉันซะแล้วสิ
Hongbin*doll part ผมนั่งมองเธอหลับตาพริ้มอยุ่ในห่วงแห่งความฝัน ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่หน้าตาธรรมดาๆแต่ทำให้ผมสนใจได้ ไม่ธรรมดาๆ ฮ่ะๆ แต่หลังจากนั้นไม่นาน
นาฬิกาปลุกแผดเสียงดังลั่นซะผมแสบแก้วหู เธอก็สะลึมสะลือเงยหัวขึ้นมากดปิดนาฬิกาปลุก สายตาของเธอมองมาที่ผม จากที่สะลึมสะลือ เธอก็ทำตาโต
ตกใจซะจนตกเตียง = =*(ผมอยู่ในร่างตุ๊กตา) จากนั้นเธอก็บ่นอะไรซักอย่างด้วยใบหน้ามุ่ยๆ สงสัยเธอจะไม่ดีใจที่ได้เจอตุ๊กตาแบบผม แล้วเธอก็โยนผมลงข้างเตียง
แล้วก็ไม่สนผมอีกเลย โถ่...
Part2 (ตอนที่เจอตอนกลายเป็นคนแล้ว ขอบรรยายเป็นฉากๆเลยนะจ๊ะ) :
ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ ตากระตุกเป็นจังหวะ Dupstep หลังเจอตุ๊กตานั่น ฉันก็พยายามไม่สนใจ แล้วก็อาบน้ำแต่งตัวไปเรียนตามปกติ แต่มันรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆทั้งวันจริงๆนะ
พอเลิกเรียน ฉันก็แวะกินข้าวกับเพื่อนตามประสาเด็กมหาลัย กว่าจะได้กลับหอก็สองทุ่ม ทันทีที่ฉันไขกุญแจห้อง แล้วก้าวเขามาในห้องของตัวเอง ฉันก็รู้สึกว่าอากาศมันเย็นยะเยือก
ฉันก็ไม่ได้ลืมปิดแอร์นี่ ทำไมมันหนาวอย่างนี้นะ ยังไม่ทันที่ฉันจะกดเปิดสวิตซ์ไฟ สายตาฉันก็เหลือบไปเห็นเงาของผู้ชายนั่งอยู่บนเตียงของฉัน ฉันรีบกดเปิดสวิตซ์ไฟทันทีด้วยความกลัว
ทันทีที่แสงไฟสว่างทั้งห้อง ไม่มีใครอยู่บนเตียง ฉันสะบัดหัวไปมา คงคิดมากไปเอง... แต่ทันทีที่ฉันหันหลังกลับมาล๊อกประตู ก็ต้องพบกับผู้ชายผิวขาว นัยน์ตาสีเทาสว่าง ผมแดงไวน์
ยืนยิ้มเย็นยะเยือกโชว์เขี้ยวแหลมๆ ให้ฉันในระยะประชิด ฉันตกใจมาก! เขาเป็นใคร ทำไมหล่อ(?) มาอยู่ที่ห้องฉันได้ยังไง ถึงฉันจะตกใจแต่ก็ยังจ้องไปในตาเขา รู้สึกทั้งหนาว
และอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่ฉันก็สลัดความคิดนั้นไป พร้อมกับไล่ตะเพิดผู้ชายแปลกหน้านี้ออกจากห้องทันทีแม้ว่าจะกลัวมากก็เหอะ เสียงดังข่มไว้ก่อนเป็นยอดดี!!
Hongbin*Human part เวลากลางคืนตอนนี้ผมได้กลายร่างเป็นร่างจริงของผมแล้ว ตอนนี้ผมนั่งรอเธอกลับมา เวลานั่งรอนี่มันน่าเบื่อจริงๆ จะนอนก็ไม่ได้ ก็ผมเป็นแวมไพร์นี่
ประมาณสองทุ่ม เธอก็กลับมาที่ห้อง ผมนั่งมองเธอในความมืด มีแต่แสงจันทร์ลางๆที่ส่องเข้ามาในห้อง ดูเหมือนเธอสังเกตเห็นผมแล้วนะ ดูเธอกลัวๆนะ ผมอยากแกล้งให้เธอตกใจเล่น
ผมเดินมาอยู่ข้างหลังเธอทันที ทันใดนั้นเธอก็เปิดสวิตซ์ไฟ และมองไปทางเตียงที่ผมนั่งอยู่เมื่อกี้ เธอก็ทำหน้างงๆ สะบัดหัวเบาๆ แล้วก็หันมาล๊อกประตู ซึ่งก็ต้องเจอหน้าผมเต็มๆ
ผมยิ้มให้เธออย่างทะเล้นๆ ใบหน้าของเธอที่ทั้งตกใจและทั้งกลัวนี่น่ารักเป็นบ้า แล้วอยู่ดีๆเธอก็เอ่ยปากไล่ผมออกจากห้องทันที อ้าว...ไล่กันซะงั้นน่ะ
"ฉันชื่อฮงบิน ยินดีที่ได้รู้จัก" ผมพูดอย่างสุภาพ
"นายเป็นใคร! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้! " นี่คือประโยคทักทายจากเธอ = =^
๐ อีกฝ่ายสร้างปัญหาอะไรให้คุณหรือเปล่า? ||
Jinbo Part อยากจะบอกเลยว่ามากกกก - -* นอกจากนั่งจ้องฉันเวลาฉันทำงาน กินข้าว ทำนู่นทำนี่จนฉันไม่มีสมาธิจะทำอะไร นายนี่ก็ไม่ยอมห่างฉันเกิน 2 เมตรเลย
ให้ตายเหอะ เขายังชอบทำให้ฉันตกใจด้วยการทำอะไรแปลกๆเหมือนกับแวมไพร์ในนิยายที่ฉันอ่านมาเด๊ะๆ น่ากลัวปนน่าเบื่อมากกกก
แต่ก็แอบรู้สึกดีอย่างประหลาดแฮะ
Hongbin Part เธอไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้ผมเลย มีแต่ผมด้วยซ้ำมั้ง ที่ชอบแกล้งเธอ ชอบจ้องเธอ ชอบกวนสมาธิเธอให้เธอโวยวายผมเล่นเท่านั้นแหละ
555 ผมชอบเธอเวลาที่เธอทำหน้ามุ่ย ไม่พอใจ มันน่ารักจริงๆ
๐ ถ้ารู้ว่าต้องแยกจากกันและไม่ได้เจอกันอีก จะบอกอีกฝ่ายว่าอะไร? ||
Jinbo Part ทันทีที่รู้ว่าเขาจะต้องไป เราจะไม่ได้เจอกันอีก ฉันก็ทำอะไรไม่ถูก เขาถามฉันว่าโอเคมั้ย ฉันเสียใจมาก แต่ปากก็ด่าว่าเขา
กลบเกลื่อนความเสียใจที่มี
"นาย... นายไม่น่าโผล่หัวมาให้ฉันเห็นตั้งแต่แรกเลย ไม่น่ามายุ่งกับชีวิตฉันเลย ไม่งั้น ฉันคง ฉันคง.." ฉันพูดไม่จบ แต่ในใจคิดต่อว่า...
ไม่งั้น ฉันคงไม่รักนายมากขนาดนี้
สุดท้ายแล้ว ฉันก็ยังคงปากแข็ง...
สุดท้ายแล้วฉันก็ยังคงไม่กล้าจะบอกรักนาย ....
สุดท้ายแล้ว ฉันก็ต้องอยู่คนเดียว...
แต่วินาที่ทีเขากำลังจะเดินจากไป ฉันยอมทิ้งอีโก้ตัวเอง ยอมรับความจริง ยอมบอกความรู้สึกจริงๆของตัวเอง
" ฮงบิน ฉัน... ถ้านายไปอยุ่ในที่ของนายแล้ว ฉันขอให้นายไม่ลืมฉัน " เพราะฉันจะไม่ลืมนาย
" ฉัน...คงจะคิดถึงใบหน้ากวนๆ ทะเล้นๆของนายแน่ๆเลย ฮ่ะๆ" ฉันคงคิดถึงนายมากๆ
" ฉัน.. ฉัน... ฉันรักนาย " บอกออกไปแล้ว ฉันบอกออกไปแล้ว ถึงฉันจะเสียใจที่ต้องจากกับเขา แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่ผิดหวัง
ที่ได้บอกเความรู้สึกในใจกับเขาไป
Hongbin Part หลังจากที่ผมบอกเธอว่าผมต้องไป แล้วเราจะไม่ได้เจอกันอีก เธอก็โวยวายใส่ผม แต่ผมรู้นะ ว่าเธอเสียใจมาก
แต่เธอไม่ยอมรับ เหมือนที่เธฮไม่เคยยอมรับความรู้สึกของตัวเองตลอดเวลาที่เราอยู๋ด้วยกัน หลังจากนั้นเธอก็ไม่คุยกับผมอีกเลย
จนกระทั่งวันที่ผมต้องไปจริงๆ วินาทีที่ผมกำลังจะบินขึ้นฟ้ายามรัตติกาล เธอมายืนข้างหลังผม แล้วก็พูดความในใจของเธอ ที่เธอเก็บมา
ตลอดเวลา
" นายแวมไพร์... ฮงบิน ฉัน... ถ้านายไปอยุ่ในที่ของนายแล้ว ฉันขอให้นายไม่ลืมฉัน " ผมยืนนิ่งๆ ยังไม่หันหลังกลับไปมองหน้าเธอ
" ฉัน...คงจะคิดถึงใบหน้ากวนๆ ทะเล้นๆของนายแน่ๆเลย ฮ่ะๆ" ร้องไห้อยู่สินะ ยัยบ๊อง สะอื้นขนาดนี้
" ฉัน.. ฉัน... ฉันรักนาย " วินาทีที่เธอพูดประโยคนี้ออกมา ผมหันหลังกลับมากอดเธอทันใด
" ยอมรับได้ซักทีนะว่าเธอรักฉัน " ผมกอดเธอแน่น แม้แต่อากาศก็ทะลุผ่านเราไปไม่ได้ เธอร้องไห้บนอกผม ผมก็เสียใจเหมือนกันที่ต้องจากเธอไปแบบนี้
" ฉันรักเธอ รักเธอมาก แล้วฉันก็จะไม่มีวันลืมเธอ เพราะเธอจะเป็นคนเดียวที่อยู่ในใจฉัน " ผมผละกอด แล้วจับมือซ้ายของเธอ มาทาบไว้บอนอกซ้ายที่หัวใจไม่เคยมีชีพจร
แต่ผมรู้สึกว่าหัวใจผมกำลังเต้นแรงเหมือนมนุษย์ อ่า...การมีความรัก มันช่างวิเศษจริงๆ ถึงแม้ว่าเรากำลังจะแยกจากกัน แต่ความรักที่เรามีให้กันจะอยู่ตลอดกาล
|
ความคิดเห็น