คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
“แพฮยอนนี่เพื่อนพี่เอ ื่อานยอล านยอล...นี่แพฮยอนนะ”
วาทั้สอ้อประสานันท่ามลาบรรยาาศอึอัที่่อัวึ้น้าๆ
ในแววาเรียบเย แฝไป้วยวามใ...วามสับสน...และวามิถึ
“ยินีที่ไ้รู้ัฮะพี่านยอล” เป็นนัวเล็ที่เอ่ยปาพู่อน ใบหน้าประับรอยยิ้มที่สร้าึ้นมาไ้ในพริบา ...แม้ริๆในใมันะาไปหม
วาลมโวูบไหว แสวามเศร้าและเสียใที่ปิไม่มิ แ่ปา็พึมพำอบไป
“อื้ม...”
แ่สายาทั้สอู่็ยัไม่ละาัน เป็นเหมือนบทสนทนาทาสายาอนทัู้่
สายาู่หนึ่มีแ่วามเย็นา ้อมออีฝ่ายเหมือนเป็นเพียนแปลหน้า ไม่มีมิรไมรียื่นให้
สายาอีู่มีแ่วามเ็บปวรวร้าว วามเศร้า เหมือนิใที่แสลาย เหมือนะอร้ออีน...ที่มอผ่านวามหมายเหล่านี้ไป
“เป็นอะไรไป” เสียยุนโฮที่ัึ้นเรียให้นทัู้่หลุาภวั์ เป็นแพฮยอนที่ละสายาาอีนที่ยั้อเาไม่เลิ่อน นัวเล็หันไปยิ้มให้ริส่อนะอธิบายเสียเรียบๆ
“เปล่านี่ฮะพี่ยุนโฮ อ่า ผมหิวแล้วละ พี่พาผมไปินอะไรหน่อยนะ” แล้ว็เ้าไปอแนยุนโฮอย่าอ้อนๆ นนัวสูอะยื่นมือมายีหัวเล็ๆนั่นอย่าเอ็นูไม่ไ้
“หิวอีแล้ว ินุอย่านี้ทำไมถึยััวเล็อย่านี้อยู่อีนะ” ยุนโฮพูเสียนุ่ม แล้วแพฮยอน็หัวเราะออมาน้อยๆ
เสียหัวเราะที่ทำให้อีนรนั้นสะอึไป
เมื่อรู้ว่าเสียหัวเราะ รอยยิ้ม น้ำเสียอออ้อนเหล่านั้นไม่ใ่อเาอี่อไป
ห้าปี่อน
“รีบไปไหนน่ะแพฮยอน?” ยอูร้อถาม เมื่อทันทีที่ออหมเวลาเรียนัึ้น เพื่อนัวเล็้าๆเา็รีบเ็บออย่ารีบร้อนแล้วทำท่าะวิ่ออไปาห้อ
“รีบไปหาานยอลน่ะ ไป่อนนะ บาย!” แพฮยอนอธิบายอย่ารวเร็วแล้ว็วิ่ออไปาห้อทันที ไม่รอำบอลาายอูที่ยืนมอประูาปริบๆ แล้วถอนหายใเบาๆ
หลายวันมาแล้วที่แพฮยอน้อรีบร้อนหลัเลิเรียนทุวัน ไม่รู้ว่าอาารย์ใแล้หรืออย่าไร เพราะวันไหนที่านยอลผู้เลียารรออยสุๆมารับแพฮยอนละ็ วันนั้นอาารย์มัะสอนเินเวลาอยู่เสมอ ทำให้เพื่อนัวเล็อเาแทบะวิ่าวิไปหาอีนที่ยืนหน้าบึ้รออยู่หน้าโรเรียนทุรั้
ยอูิว่า อีหน่อยแพฮยอนอาะลายเป็นนัีฬาวิ่อโรเรียน็เป็นไ้
“แฮ่ แฮ่...รอนานมั้ยานยอล” นัวเล็วิ่มายืนหอบอยู่รหน้าอีนที่ยืนพิำแพหน้าบูอยู่ มือสอ้าออไว้แน่น ้อมออีน้วยสายาไม่พอใ
“สายลอ” เสียทุ้ม่ำเอ่ยเรียบๆ ยิ่ทำให้แพฮยอนทำหน้ารู้สึผิเ้าไปให่
“แฮ่...็...อาารย์...มา้านี่” หอบไปอธิบายไป พยายามส่สายาอออ้อนให้นัวสูที่ยัไ็ูะใแ็อยู่อย่านั้น สุท้ายเมื่อหอบเอาอาาศเ้าปอไ้มาพอ นัวเล็็เ้าไปเาะแนอีนอย่าอ้อนๆ
“แ่แพ็รีบมาหาานยอลเลยนะ” วาลมโวัมามอหน้าอีนที่ยืนอ้อนเหมือนลูหมาัวน้อย
ใบหน้าหวาน ผิวาวเนียนที่มีเหื่อไหลึม แ้มแเรื่อ ริมฝีปาบา
แล้วนัวสู็โอบนัวเล็ให้เ้ามาอยู่ในอ้อมอและประทับริมฝีปาลไปเร็วๆ
“ั้นไปันเถอะ” แล้ว็โอบให้นัวเล็เินไปึ้นรถสปอร์ันสวยอเาที่ออยู่ไม่ไล
บทะหายโรธ็หายัน่ายๆเลยนะ แ่็ไม่รู้ทำไม้อูบทุทีสิน่า หายโรธแบบธรรมาๆไม่ไ้รึไ...
แพฮยอนไม่พูอะไรเพราะลัวานยอละอารม์เสียอี เลย้อมุบมิบปาบ่นับัวเอนเียว นัวเล็เินามแรึออีน้อยๆ ้าวึ้นไปนั่บนรถรออีนที่เินอ้อมไป้านนับ
“วันนี้ไปไหนี” านยอลถามะสาร์ทรถ แพฮยอนึนั่นิ่ไปอย่าใ้วามิ ไม่ทันที่แพฮยอนะไ้อบอะไร นัวสูลับโน้มัวเ้ามาใล้แล้วึเ็มันิรภัยมาาให้
“บอี่ทีแล้วว่าอย่าลืม”
แพฮยอนไม่ไ้เถียอะไรไป นั่นิ่อยู่อย่านั้นแม้านยอละผละออไปแล้ว ใบหน้าึ้นสีเรื่อ และรอยยิ้มเล็ๆที่มุมปา
เพราะรู้ว่าานยอลเป็นนเอาใใส่ แพฮยอนถึไ้อบแล้ลืม
แ่ไม่ว่าะผ่านไปี่รั้ ทุรั้็อเินไม่ไ้ที่นัวสูทำอะไรแบบนี้ให้
“ว่าไ” านยอลถามย้ำอีรั้ แพฮยอนหันไปมอหน้าอีน่อนะยิ้มว้าให้
“ามใานยอลละัน”
านยอล้อหน้าแพฮยอนอยู่นาน ่อนะออรถไป สัพั็ละมือาพวมาลัยมาเปิเพล แล้วเสียหวานๆ็แพฮยอน็เริ่มร้อเพลประสานับนรี นัวสูที่ับรถไม่ไ้พูหรือบ่นอะไร ใบหน้ามมีรอยยิ้มบาๆประทับอยู่
“หิวมั้ย” านยอลถามึ้นเมื่อรถแล่นไปไ้สัพั แพฮยอนพยัหน้าแทนำอบ ไม่นานรถ็อที่หน้าร้านอาหารฝรั่แห่หนึ่ านยอลลารถ่อนมาเปิประูให้แพฮยอน แล้วทัู้่็เินูมือันเ้าไปในร้าน
“ันินเหมือนเิมนะ” แพฮยอนบอานยอลโยไม่ยัไ้เปิเมนู นัวสูพยัหน้ารับแล้วเรียพนัานมารับออเอร์ สัพัอาหารร้อนๆ็ถูเสิร์ฟ แพฮยอนยิ้มว้าแล้วสูลิ่นอาหารเ้าไปอย่าพึพอใ
“ฮ้า หอมั ห๊อมมมหอม”
“ไม่รีบินเี๋ยว็เย็น่อนหรอ” านยอลปรามำๆ ในมือ็ม้วนเส้นสปาเ็ี้เอาเ้าปาอย่าเอร็อร่อย
“อื้มมมม อร่อย้วย!” นัวเล็เอ่ยปามทันทีที่อาหารเ้าปา “อานยอลล่ะ อร่อยมั้ย”
“็อร่อยนะ อ่ะ ลอิมู” านยอลม้วนเส้นสปาเ็ี้แล้วยื่นไป่อหน้าแพฮยอน นัวเล็ยิ้มาหยีให้แทนำอบุแล้วรับอาหารเ้าปา แล้ว็ทำสีหน้าพึพอใอย่ามานานยอลเผลอยิ้มามไม่ไ้
“อร่อยนานั้นเียว?” แพฮยอนพยัหน้าหึหั แล้ว็ัสปาเ็ี้ในานัวเอให้านยอลิมบ้า
“ไม่เอาอ่ะ” แ่านยอลลับส่ายหน้าิ แพฮยอนึมุ่นิ้วอย่าอนๆ
“ไม่ป้อน เอาแบบนี้ีว่า” แล้วานยอล็เลือเส้นสปาเ็ี้ึ้นมาเส้นนึ หยิบปลาย้านนึป้อนให้แพฮยอนที่รับเ้าปาไปอย่าๆ แล้วัวเอ็เอาปลายอี้านหนึ่เ้าปาไป
แล้วานยอล็เริ่มูเส้นอย่า้าๆ ้อมอลึเ้าไปในวาใสบริสุทธิ์อแพฮยอนที่เริ่มแสวามวิออมาเรื่อยๆเมื่อใบหน้าอเาับานยอลลระยะห่าใล้เพียแ่ริมฝีปานัน
ไม่รู้ั้แ่เมื่อไหร่ที่านยอลลุึ้นาเ้าอี้นั่มาเท้าแนยืน้อหน้าแพฮยอนอย่านี้ ริมฝีปาที่อยู่ใล้ันนน่าหวาเสียว แพฮยอนเริ่มมีเหื่อึมเล็น้อย ไหนะแ้มแนหน้าร้อนไปทั้หน้าอี านยอลยยิ้มเล็ๆแล้วเอื้อมมือมาับแ้มแพฮยอนอย่าเบามือ แล้ว็รริมฝีปาลไป ูึลิ้มิ้มรสาิลมล่อมอสปาเ็ี้ที่นัวเล็ื่นอบนัหนา ลิ้นร้อนไล้ิมไปทั่ว วานหาวามอ่อนหวานอเ้าอริมฝีปาที่่อนอยู่ บารั้็ไล้เลียริมฝีปาบาที่สั่นน้อยๆ น้ำหนัลไปเพื่อให้อีนแสท่าทีอบบ้า ลิ้นเล็เลียริมฝีปาัวเอเล็น้อยๆแล้วูบลไปให้หนัแน่นึ้น มอบรสุมพิที่อีฝ่าย้อารให้อย่าเ็มใ นระทั่ใล้หมลมหายใ นัวเล็ึผละออมานั่้มหน้าุมอานอาหารที่เย็นื ส่วนานยอล็ลับไปนั่ที่เิมพร้อมรอยยิ้มพอใเ็มหน้า
“อร่อยริๆ้วย” เสียทุ้มเอ่ยึ้น นั่้อหน้าแพฮยอนที่เห่อแไปหม นั่เี่ยเส้นในานเล่นแ้เิน
“ันอิ่มแล้วล่ะ แพอิ่มรึเปล่า” านยอลยัพู่อไปแม้อีฝ่ายะไม่ยอมอบ็าม สายามมอไปรอบ้านโ๊ะ โีที่เป็นลู้าประำร้านนี้ ทุรั้ที่มาผู้ัาร็ะัให้นทัู้่มานั่ที่ห้อส่วนัวทันทีโยไม่้อออปา ึ่านยอล็อบใารบริารนี้มา เพราะมันมีวามเป็นส่วนัวี
เหมาะับเาและแพฮยอนเป็นพิเศษ
“อื้ม” แพฮยอนอบเสียเบา ยัไม่ล้าสบาอีน
ไม่ใ่ว่าไม่อบูบนั่น แ่ถ้าเิมีใรมาเห็นะทำยัไล่ะ ยัไเา็ยัเินอยู่ี ไม่ไ้หน้าทนเหมือนานยอลสัหน่อย
แู่่ๆเสียโทรศัพท์็ััึ้น านยอลเลิิ้วมอหน้าอโทรศัพท์แพฮยอนที่สว่าวาบ แล้วนัวเล็็รับสายเสียเบา
“รับแม่” แล้วแพฮยอน็เียบไป มีเพียแ่ใบหน้าใเท่านั้นที่แสออมา านยอลเผลอมวิ้วเ้า้วยวามเป็นัวล นระทั่แพฮยอน่อยๆลโทรศัพท์ล้วยใบหน้าเหม่อลอย แล้วน้ำาใสๆ็ไหลออมาาวาู่สวย
“แพฮยอน?!” านยอลถลาเ้าไปนัุ่มมือแพฮยอนทันที นัวเล็โผเ้าอานยอลแล้วร้อไห้อย่าหนั ทิ้ให้นัวสูที่ยัสับสนอยู่ไ้แ่ลูบหลัปลอบอีนอยู่อย่านั้น
เิอะไรึ้น? ุแม่อแพฮยอนโทรมาบออะไร ทำไมัวเล็อเาถึไ้ร้อไห้หนันานี้?
ทำไม...ถึรู้สึใไม่ีเลย...
ผ่านไปนานว่าแพฮยอนะหยุร้อไห้ นัวเล็่อยๆันานยอลออแ่เอื้อมมือานยอลมาุมไว้แน่นแทน ...เหมือนลัว...ลัวที่ะ้อปล่อยมือนี้ไป
านยอลเอื้อมมืออี้าปาราบน้ำาที่าบวม้ำอแพฮยอน ใบหน้าแสวามทุ์ไม่่าานรัอัวเอ
“านยอล...านยอล...” แพฮยอนพึมพำเสียแผ่ว มือเรียวลูบไล้ไปทั่วใบหน้ามที่้อมอเา้วยเป็นัวล า้ำเหมือนะเ็บทุรายละเอียบนใบหน้ามไว้ ริมฝีบาสั่นนเ้าอมัน้อบเม้มปาแน่นไม่ให้มันสั่นอี
“ันรัานยอลนะ รัานยอลนเียว” ริมฝีปาเล็พึมพำใล้ใบหน้าอีฝ่ายแล้วประทับุมพิเบาๆที่มูที่ฝ่าย ่อนะเลื่อนไปที่ริมฝีปา แล้ว็้มหน้าปล่อยให้น้ำาไหลออมาอีรั้
“แพฮยอน นายเป็นอะไร...” านยอลถามเสียสั่น เมื่อแพฮยอนมีท่าทีแปลไปนเารู้สึใโหวเหวอย่าบอไม่ถู
“ันรัานยอล รัานยอล” แพฮยอนยัพึมพำอยู่ับัวเอ น้ำายัไหลออมา่อเนื่อ านยอลึแพฮยอนเ้ามาอแน่น
เาำลัลัว...ลัวไม่่าาแพฮยอน
ไม่ว่ามันะเป็นเพราะอะไร็าม หัวใอเารับรู้วามเ็บปวไม่่าาแพฮยอน
“แพฮยอน...ถึบ้านแล้ว” านยอล่อยๆเย่าเรียนที่สลบไปั้แ่ที่ร้านให้ื่นเมื่อเาับรถมาถึบ้านอีฝ่ายแล้ว แพฮยอน่อยๆลืมาึ้น มอหน้าานยอลสลับับบ้านัวเอ แล้วน้ำา็ไหลมาอีรั้
“ันไม่อยาไป านยอล ันไม่อยาไป” แพฮยอนเย่าแนานยอลแล้วร้อไห้โวยวาย นานยอล้อนิ่วหน้า้วยวามเ็บปวใที่เห็นนรัอัวเอเป็นเ่นนี้
“แพฮยอน ใเย็นๆ เ้าบ้าน่อนนะ” านยอลุมมือแพฮยอนไว้แล้วเอ่ย้วยเสียอ่อนโยน พยายามบีบมือให้นที่ำลัฟูมฟายสบสิอารม์ลบ้า แพฮยอนไม่ไ้โวยวายอะไรอีแ่ใบหน้าสวยยัเ็มไป้วยน้ำา
นั่นทำให้หัวใอานยอลเ็บปว เ็บปวที่้อทนูนที่รัร้อไห้โยไม่สามารถทำอะไรไ้ น้ำาอแพฮยอนทำให้านยอลแทบะร้อไห้ามไป้วยเพราะวามสสาร แม้ะไม่รู้เหุผลที่ทำให้แพฮยอนเป็นเ่นนี้ แ่แ่เห็นแพฮยอนเ็บปว...สำหรับเามัน็เ็บปวไม่่าัน
“ไม่เ้าไ้มั้ย ันไม่อยาไป” แพฮยอนเอ่ยี้นเบาๆหลัานั่สบสิอารม์อยู่นานโยมีานยอลอยนั่ปลอบอยู่ไม่ห่า แม้เวลาะล่วเลยนึื่นไปแล้ แ่นัวสู็ไม่ไ้แสท่าทีว่าอยาะออไปารนี้เลย รัน้ามวาสุใสบันี้็มัวหมอไม่่าาอีน
“แพฮยอน เิอะไรึ้น” สุท้ายเสียทุ้ม็ัสินใถามออไปเมื่อเห็นว่าอีนูะทำใไ้บ้าแล้ว
ำถาม่อให้เิวามเียบึ้น แพฮยอนที่เียบไปสบาเา้วยแววาเศร้าสร้อย ริมฝีปาปาบเม้มันแน่น ่อนะเอ่ยเสียเบา
“พ่อ...ับแม่...้อไปประำานที่อเมริา”
เพียเท่านั้น านยอล็แทบหมแร
พ่อับแม่อแพฮยอนเป็นทู าร้อเินทาไปรับหน้าที่ที่่าประเทศึเป็นเรื่อธรรมา ...แ่นั่นแหละที่เป็นปัหา เพราะารที่ทั้พ่อและแม่ะไปอยู่เมือนอนั้น ็หมายถึแพฮยอนเอ็้อามไป้วย
นี่สินะ สาเหุที่แพฮยอนร้อไห้ะเป็นะาย
เพราะเาเอ ็รู้สึเหมือนะายเหมือนัน
___________________________________________________
ประเิมอนแร...ะมีนอบมั้ยน้า? แอบไม่มั่นใเพราะแนวนี้ไม่ใ่ฟิน่ารัุ๊ิ๊แบบที่เยแ่
แ่เพราะ่วหลัๆอยู่ในมู้แบบนี้ลอ พอเียนเรื่อสั้นไม่ออ็ะมาเียนอันนี้เป็นารระบายอารม์
เียนมาเรื่อยๆนิว่าเปิบทวามเลยละัน 555
ถ้ายัมีอะไร้อปรับปรุรไหน อมเม้นท์ิมไ้เลยนะะ เรายินีัรับฟัและนำไปแ้ไ่ะ^^
รู้ัวว่าฝีมือยัไม่ีนานั้น แ่็ะพันาัวเอไปเรื่อยๆนะะ
อบุสำหรับทุนที่เ้า่มาอ่าน ยัไ็้ออฝาัวอีรั้้วย่ะ อบุ่ะ :-)
ความคิดเห็น