คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Follow the light -13-
“ินไม่ไหวแล้ว!” แพฮยอนร้อออมาเมื่อัารับเนื้อิ้นสุท้ายในานหม มือลูบท้อที่เริ่มป่อเล็น้อยเพราะินเยอะเินไปหน่อย
แ่ถึท้อน้อยๆนั่นะป่อนาไหน มัน็ไม่ทำให้แพฮยอนูอวบอิ่มึ้นสัเท่าไหร่หรอ เพราะนาฟ้าอผมน่ะผอมบาร่าน้อยะแย่อยู่
“ถ้านายินอีัวระเบิแน่ล่ะ” แ่ผม็อแวไม่ไ้น่ะนะ ็เวลาแพฮยอนมอสายา้อนๆมันน่ารัมาเลยนี่นา
“ไม่้อพูเลย! นายินเยอะว่าันั้หลายเท่านะ!” แพฮยอนหันมาเถียทันที าเล็้อผมอย่าเือๆ
แ่นั่น็ยัน่ารัอยู่ี
เพราะนน่ารัทำอะไร็ย่อมน่ารัเป็นธรรมา ><
“็นายไม่ใ่หรอที่เป็นนป้อนน่ะ”
“แล้วะินทำไมละห๊ะ”
“็เพราะเป็นนายป้อนไล่ะ” ผมอบสายารุ้มริ่ม แพฮยอนถึับเหวอไปเล็น้อย ่อนะระพริบาสอสามทีเพื่อั้สิ
“อี๋ เลี่ยน” พูแล้วทำปาแบะ นผมอหัวเราะออมาไม่ไ้ เพราะแ้มแๆที่ไม่ไ้เ้าับสีหน้าอนนี้เลยน่ะสิ!
“ไป่อร้านไอิมันมั้ย??!” เสียพี่มินอัึ้น หลัพี่ริสัาร่ายเินเรียบร้อย
“ไปโล” และ็เป็นแที่อบรับอย่าึั าม้วยเฮุนที่ับมือพี่ลู่หานให้ลุึ้นเินนำ และยอูับอินที่่วยันลาพี่อี้ิับเทาที่นั่อือยู่บนเ้าอี้ไม่ยอมเลื่อนไหวมาสัพั
“อิ่มะแย่แล้วนะเนี่ย” เสียพีุ่นมยอนบ่นเบาๆ แ่็ยอมลุึ้นโยี
“ผม็อิ่มมาฮะ” แพฮยอนพู่อเสียเื้อยแ้ว รีบไปยืนประบอยู่้าๆพีุ่นมยอนไม่ยอมห่า
“แ่พี่ยัินไ้อีนะ” พี่ริสพูึ้นแล้วเินไปโอบไหล่พีุ่นมยอนอย่าถือวิสาสะ
“พี่ริสไม่อิ่มหรอฮะเนี่ย” แพฮยอนถาม เรียให้พี่ายัวโหันไปมอ้วยสายาเอ็นูปนรำาเล็น้อย
“เปล่าหรอ พี่แ่ะบอว่าพี่ะ่วยุนมยอนินเอ”
ำอบนั้นทำให้พีุ่นมยอนแ้มแึ้นอย่าเห็นไ้ั แพฮยอนเอ็หน้าึ้นสีเ่นเียวัน ่อนที่พี่ริสะยยิ้มมุมปา ลูบหัวแพฮยอนเบาๆ แล้วโอบพีุ่นมยอนเินออาร้านไป
“รีบามไปันเถอะ”
ผมรีบเินไปับไหล่แพฮยอนันให้ออัวเิน เมื่อเห็นว่าพี่ริสเปิโอาสให้แล้ว
เอ๊ะ...หรือะเป็นเพราะหึพีุ่นมยอนนะ?
นั่นแหละ! ไม่ว่าะเพราะอะไร็าม พี่ริส็ให้โอาสผมอยู่ับแพฮยอนอีรั้แล้ว!
“อิ่มะแย่แล้วอ่ะ!” แพฮยอนบ่นุ้ิ้เมื่อผมพาไปนั่โ๊ะ หลัาพวเรามาถึร้านไอศรีมที่อยู่ไม่ไล
“น่า ไอศรีมลูนิเียว ินเ้าไปไม่บวมหรอ” แพฮยอนทำหน้ายู่่อนะี้ให้ผมูท้อน้อยๆที่ป่อออมา
“ถ้าอย่านั้น็ไม่้อินสิ?” ผมถาม แ่แพฮยอนลับยิ่ทำหน้ายู่หนัว่าเ่า
“ฮื้อ ันอยาินไอศรีมนี่นา!” เสียระเ้าระอูท่าทาเหมือนเ็ไม่มีผิ
แพฮยอนอผมน่ารัที่สุ>__<
“ั้นัน่วยินเอามั้ยล่ะ”
สุท้ายผม็ถามออไป ไม่ั้นแพฮยอนะอแนนอื่นินไอศรีมเสร็ันหม็เป็นไ้
แพฮยอนรีบพยัหน้าหึหั่อนะยิ้มแ่ออมา
“ันอยาินรสสอเบอร์รี่!”
“อีแล้วหรอ?” ผมถาม้วยเสียเ็ๆเล็น้อย
็ินไอศรีมทีไรเ้าัวเล็นี่็ินอยู่ไม่ี่รส แล้วรสที่ินบ่อยๆ็หนีไม่พ้นสอเบอร์รี่เนี่ยแหละ -_- บอรๆว่าเบื่อะแย่ เพราะทุรั้แพฮยอน็ะให้ิมาม้วยโษาุสมบัิอันเลอเลิศอไอศรีมรสสอเบอร์รี่ที่รสาิเหมือนันหมทุยี่ห้อให้ผมฟั
“็มันอร่อยนี่นา”
“เปลี่ยนบ้าเหอะ”
“ฮื้อออออออ” แพฮยอนเริ่มอแ ผมลอบถอนหายใเบาๆ ่อนะ้มูเมนูว่ามีไอศรีมรสอะไรอีบ้า
“เอันรึ่ทา สอเบอร์รี่ีสเ้เป็นไ?” ผมเสนอ วาเล็เป็นประายแวววาวเมื่อไ้ยินื่อรสแปลๆที่ไม่เยลอมา่อน
“ูน่าินมาเลยอะ เอารสนี้ๆๆๆ” พูไป็เย่าแนผมไป ูื่นเ้นเหมือนไ้ินอาหารห้าาวะอย่านั้น
เ้าเ็น้อยนี่นะ!
ผมหันไปสั่ไอศรีมับพนัานที่เินไปรับออเอร์านอื่นๆมาเรียบร้อย
ไม่นานไอศรีม็มาเสิร์ฟ พร้อมันแพฮยอนที่แลูปลาบปลื้มเหลือเินับไอศรีมรสใหม่ที่ั้อยู่รหน้า
“ว้าว น่าินเป็นบ้า!” แววาเป็นประายะหมุนถ้วยไปมา ่อนะหยิบ้อนัไอศรีมเ้าปา หลับาลิ้มรส แล้วผ่อนลมหายใออมาอย่าพออพอใ
“ฮื้มม นุ่มลิ้น อร่อยสมบูร์แบบ!”
ผม้อท่าทาอแพฮยอน้วยวามเอ็นู
นานแล้วนะที่ไม่ไ้เห็นแพฮยอนทำัวเหมือนเ็ๆแบบนี้ เหมือนวันนี้เาไ้ปลปล่อยัวเอาวามเรียทุอย่าโยสิ้นเิเลยล่ะ
“ินูสิานยอล”
มือเล็ัไอศรีมยื่นมารหน้าผมที่อยู่ในห้ววามิ ผมสะุ้เล็น้อย แ่็ปรับัวทันและรับไอศรีมเ้าปา
“ฮื้ม หวานแฮะ เหมือนนป้อนเลย” ผมแล้หยอแพฮยอนเล่น นัวเล็เินนหน้าแ เลยหันหลััไอศรีมินอยู่เียว
“ไหนบอว่าะแบ่ไ”
“ไม่แบ่แล้ว”
“โห่ ี้”
“ลูเล็นิเียวเอ”
“ไหนว่าัวะแ เอามาินบ้าเลย” ผมโน้มัวไป้าหน้าเพื่อแย่ไอศรีมที่นัวเล็ยึไป้วเอาอยู่นเียวมาไ้สัพัแล้ว แพฮยอนไ้แ่มอผมที่แย่อิน่อหน้า่อาอย่า็อๆ เพราะนั่นเป็นไอศรีม้อนสุท้ายพอี
ผมยัิ้วเล็ๆ เลียริมฝีปาอย่าวนๆ ่อนะลับสู่ที่นั่อย่าสบายใ
“อร่อยเนอะ”
“านยอลลลลล~!!”
แล้วแพฮยอน็พุ่ัวเ้ามาโมีผม วุ่นวายพี่ริสที่ำลัอ้อนพีุ่นมยอนอยู่้อละาภาริัวเอมาแยนัวเล็ที่พยายาม่วนหน้าผมไม่หยุ ทำเอาสมาินอื่นหัวเราะับารทะเลาะันอย่าเ็ๆอพวเรา
“านยอลอ่า~ ่วยหน่อยสิ”
ผมหันไปมอหน้าแพฮยอนที่ถือไอศรีมโนอยู่ในมือ ้อหน้าผมาแป๋วเพื่ออวาม่วยเหลือ ผมทนมอสายาอออ้อนเหมือนลูหมานั่นไ้ไม่นาน ็รีบสะบัหัวออแล้วทิ้ัวลนอนบนเียแทน
อนนี้พวเราลับมาที่หอแล้วล่ะ เพราะหลัาสรามย่อยๆนั่น แพฮยอน็เอาแ่โวยวาย แ้นไปฟ้อพีุ่นมยอนว่าโนผมแย่ไอศรีมำสุท้ายไป ลีเอร์เลยัารปัหาให้้วยารื้อไอศรีมโนให้เ้าเ็น้อยเอามาินที่หอพัแทน ะไ้ไม่้อวุ่นวายนอื่น อนนี้็เลยเป็นเวลาส่วนัวอแ่ละน
ผมับเ้าัวเล็ที่มัวแ่ินไอศรีมอย่ามีวามสุ็เ้ามาหมัวในห้อพั แ่ไม่นานแพฮยอน็สะิผมมานั่อ้อนอยู่นี่ล่ะ
“านยอลลล ่วยินหน่อยสิ”
แ่แพฮยอนยัไม่ละวามพยายาม นัวเล็เินอ้อมมา้าน้าอเียแล้วโน้มัวมาใล้หน้าผม ้อผมาปริบๆ
“อยาิน็ินให้หมสิ” ผมอบแล้วสะบัหน้าหนีไปอีทา
แพฮยอนึสะิหลัผมเบาๆสอสามที
“านยอลอแพฮยอนใีะาย ่วยหน่อยสิ น้า~”
อ่า ให้าย T_T ใระไปทนลูอ้อนแบบนี้ไ้ถามหน่อย!?
สุท้ายผม็ทนไม่ไหว ลุึ้นนั่บนเียแล้วหันไปหาแพฮยอนที่ระเ้ัวมานั่้าๆผมทันทีที่ผมยอมหันหน้าไปุย้วย
“่วย็ไ้” ผมพู แพฮยอนึรีบยื่นไอศรีมในมือให้อย่าีอีใ ใบหน้าหวานยิ้มว้าเหมือนวะวันเลย
แ่ผมน่ะอมวยโอาส รู้เปล่า?! แ่ให้ไอศรีมโนนี้ะเหลืออยู่แ่รึ่โน ผม็ไม่ยอมเสียโอาสนี้ไปแน่ ฮ่าฮ่าฮ่า
“ป้อนหน่อย”
ผมพูนิ่ๆ ไม่ยอมยื่นมือไปรับอานรหน้า แ่แพฮยอน็ไม่ไ้มีท่าทีไม่พอใหรืออะไร ระเถิบัวเ้ามาใล้ว่าเิมแล้วยื่นไอศรีมมารหน้าผม
ผมพยายามะับไอศรีมนั่นนะ แ่มันินลำบาอย่าแร สุท้ายเลย้อับมือแพฮยอนเอาไว้ให้อยู่นิ่ๆ ะไ้ะระยะถู
แพฮยอนนั่นิ่ไม่ยับเพื่อให้านยอลินไ้สะว แม้ใบหน้าหวานะหันไปอี้าน็าม เพราะอนนี้ระยะห่าอพวเาสอนมันสั้นมาเหลือเิน มันใล้นแพฮยอนทำัวไม่ถูเมื่อเห็นานยอลเ้ามาใล้นานี้ ึเลือที่ะหลีเลี่ยอาารแปลๆที่เิึ้นับัวเอ้วยารเบือนหน้าไปอีทา แ่เสียหัวใ็ยัเ้นแระนลัวว่านที่้มหน้าเ้ามาใล้ะไ้ยินมันหรือเปล่า
มือหนาับมือเรียวเล็ไว้แน่น แม้ะเป็นารทำไปามสัาา แ่็ทำให้นัวเล็มีอาารแปลไปนานยอลรู้สึไ้ นัยน์าลมโึละาไอศรีมรหน้ามา้อหน้าหวานๆที่เอียมอไปทาอื่นอยู่ ิ้วหนามวเ้าหาันอย่าสสัย ่อนที่สายาะสัเเ้าับมือทีุ่มันไว้อยู่ รอยยิ้มยึ้น ่อนะเลียริมฝีปาอย่าเ้าเล่ห์
“อยาินอีมั้ย” ผมถามึ้น เรียให้แพฮยอนที่หันไปมอทาอื่นหันลับมามอไอศรีมในมือที่เหลือเพียปลายโนนิเียว
“ฮื่อ ไม่แล้วล่ะ านยอลินเถอะ”
“น่า แพฮยอนินเถอะ ยัไโนนี้็อนายนะ” ผมยัเ้าี้ แพฮยอนึเม้มริมฝีปาอย่าใ้วามิ ่อนะเลื่อนใบหน้าเ้ามาหวัินโนที่ยัเหลืออยู่
ัหวะนั้นเอานยอล็ระุมือ้าทีุ่มมืออีนไว้เ้ามา ทำให้นัวเล็เสียหลัโถมัวเ้าใส่ ่อนที่ริมฝีปาบาะถูประบเ้าับอีฝ่ายที่เน้นย้ำสัมผัสอย่าอ่อนหวานนแทบไม่มีแร
านยอลโอบเอวแพฮยอนไว้แน่น ปาหนา็มอบวามอ่อนหวานให้แพฮยอนอย่า่อเนื่อ ไม่นานเมื่อแพฮยอนเริ่มโอนอ่อนไปามรสสัมผัสนั้น านยอล็เริ่มมอบรสหอมหวานอไอศรีมที่เหลืออยู่ในับแพฮยอน ลิ้นร้อนถูไล้ไปทั่วริมฝีปาบา่อนะเ้าไปมอบรสาิอ่อนละมุนสุท้ายให้ับนัวเล็ นเมื่อมือเล็พยายามันแผอออีนออเพราะะหมอาาศหายใ นัวสูึ่อยๆผละริมฝีปาอออย่าอ้อยอิ่ แ่็ยัไล้ลมหายใร้อนไปทั่วใบหน้าหวานที่ึ้นสีแั เรียให้หัวใเ้นแรนแทบะระเบิ
“แพฮยอน...” เสียทุ้มเอ่ยึ้น ใบหน้าหวานยันิ่เียบไม่พูอะไร แ่็ไม่ัืนที่ะอยู่ในอ้อมออนรหน้า
“เราเป็นแฟนันนะ”
แพฮยอนเยหน้ามอเ้าออ้อมออย่าใ าเล็เบิว้าสบาเ้าับเ้าอวาลมโที่้อลับ้วยสายาอ่อนหวาน
“ันอบนาย อบมา อบนไม่อยาให้ใรมาใล้นาย” านยอลยัพู่อไปเรื่อยๆ ในะที่แพฮยอนยั้อหน้าเาอยู่อย่านั้น
“ันอยาเป็นนเียวที่นายิถึ ที่นายอ้อน ที่นายวแน ที่นายใล้ิ...”
นิ้วเรียวยาวับามนอแพฮยอนให้หันมาสบาับนรๆ ่อนที่ะโน้มใบหน้าเ้าใล้เพื่อมอบุมพิแสนหวานอีรั้
“...อยาเป็นนเียวที่นายะทำแบบนี้้วย”
แพฮยอน่อยๆปรือามอานยอลที่้อหน้าัวเออยู่แล้ว้วยใบหน้ามที่ทำให้เาใเ้นแรั้แ่รั้แรที่ไ้เอ านยอลที่เป็นเหมือนวอาทิย์สำหรับแพฮยอนมาลอ...
เ้าอรอยยิ้มอันสใสที่ทำให้ทุวันอแพฮยอนำเนินไปอย่ามีีวิีวา เ้าอวามอ่อนโยนที่ทิ้้อวามหวานเลี่ยนไว้ให้่อนนอนทุืน เ้าอวามเอาใใส่ที่มัื้ออาหารอร่อยๆมาให้เาเสมอ ...และเ้าอหัวใอแพฮยอนเพียนเียว
“อให้ันเป็นนนั้นอนายเถอะนะ”
านยอลเอ่ย้วยน้ำเสียมั่น แ่็แฝวามหวานส่ไปถึอีน
“อื้ม...” แพฮยอนไ้เพียแ่อบรับในลำอเบาๆ เมื่อไม่รู้ะพูอะไรออไปในเวลาที่สมอมันว่าเปล่าไปหมนานี้
แม้ะเป็นเพียเสียอบรับเบาๆ แ่็ัพอที่ะทำให้านยอลเบิาโ้วยวามใ เหมือนไม่แน่ใว่าไ้ยินอะไรเ้า้าัวเอไปรึเปล่า
“นายลั้นหรอ?!” านยอลร้อถามเสียสั่น ยิ้มว้าึ้นเรื่อยๆเมื่อแพฮยอนพยัหน้าึ้นลอย่าอายๆ
“เยสสสสสสสสสสสส!! อบุมานะแพฮยอน อบุ!! ันรันายที่สุเลย!!!”
นัวสูโผเ้าอแพฮยอนแน่น ใบหน้ามุเ้าับออ่อนระห้วยวามีใ ส่วนแพฮยอนเอ็ยิ้มว้าเ่นัน แนเล็ออบอีนแน่น
“ันะูแลนายให้ีที่สุ ะอยู่เีย้านายไปลอเลย” านยอลระิบบอ้าใบหูนน่ารัที่ย่นอหนีลมหายใร้อน
“ฮื้อ ั๊ี้นะ” แพฮยอนพู่อนะันัวานยอลออ
นัวสูยอมผละออแ่โยี ่อนะว้ามือเล็มาุมไว้แทน
“วันนี้น่ะ ันหึแพฮยอนมาเลยนะ” านยอลพูึ้น แพฮยอนหันมามอหน้าน้าๆอย่าๆ านยอลึพู่อเหมือนระบายวามในใ
“็แพฮยอนน่ะ ัวิับพีุ่นมยอนอย่าับอะไรี เี๋ยว็อ้อน อแน เินามพีุ่นมยอน้อยๆ ไม่ยอมสนใัน้วย”
แพฮยอนหัวเราะออมาเบาๆเมื่อานยอลพู้วยน้ำเสียอนๆ ่อนที่มือเล็ะเอื้อมไปหยิแ้มนัวสูอย่าหมั่นไส้
“นายนี่น้า หึไม่เ้าเรื่อเลย ็รู้นี่นาว่าพีุ่นมยอน็มีพี่ริสอยู่แล้ว”
านยอลลับยิ่ทำหน้ามู่ทู่ว่าเ่า
“นมันหึ ไม่อยาให้แพฮยอนอ้อนนอื่นนอาันนี่”
แพฮยอนเอียอมอนี้หึ้วยใบหน้าล้อเลียน ่อนะระับมือทีุ่มไว้ โน้มใบหน้าไประิบเสียหวาน้าใบหูอีฝ่าย
“แ่ัน็รันายนเียวอยู่ีนะ”
ลับมาแล้ว่า:-D หายไปนานเลย
ัสินใเปลี่ยนพล็อใหม่้วย ริๆอนแรไม่ไ้แ่ไว้แบบนี้ล่ะ...
แ่็หวัว่าะยัอบันอยู่นะะ<3
อโทษ้วยที่หลัๆไม่่อยล ิธุระมามายเ็มไปหม หัวไม่่อยแล่น้วย
แ่ยัไ็ออบุทุนที่ิามันมา้วยนะะ อบุสำหรับทุอมเม้น้วย่ะน่ารัมาเลย<3
รัผู้อ่านทุนน้า
ความคิดเห็น