(โน่ริท) หนุ่มหล่อหน้าตี้ VS หนุ่มน้อยหน้าหวาน theend

ลำดับตอนที่ #1 : จับคู่

ห้องนอนของริว
�

ณ ห้องนอน�

���
��� แสงแดดอ่อนตอนเช้า ทำให้คนที่เตียงนอนค่อยๆขยับเล็กน้อย แต่ก็ต้องตื่นเพราะเสียง นาฬิกาปลุกที่มันดังอยู่ตอนนี้


�� "จ้าๆ ตื่นแล้วจ้า" หนุ่มร่างเล็กคว้านาฬิกาปลุกไปปิด แล้วตั้งไว้ที่เดิม แล้วค่อยๆลุกไปอาบน้ำ แต่งตัว เพื่อจะลงไปทานอาหารเช้า ข้างล่าง เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็มาสำรวจความเรียบร้อย�โต๊ะเครื่องแป้ง�


��� ผมขอแนะนำตัวนะครับ ผมริวครับ เป็นคนน่ารัก นิสัยดี แต่ชอบทำอะไรหลุดๆ อยู่เสมอ�แล้วช่วงนี้ผมอยู่ในช่วงปิดเทอมอยู่ ตอนนี้ผมกำลังขึ้นชั้นปี 1 ม.ต้น โรงเรียน เซนนาโง ซึ่งสอบเข้าได้ พร้อมกับเพื่อนสนิทผม ทั้ง 2 คน คือ เรียว กับ ซากิ�แต่ที่เป็นสาเหตุที่ผมต้องไปเรียนที่นั้นจริงๆก็คือ คุณแม่ ท่านอยากให้ผมเข้า
มาก


�����เพราะ�ท่านอยากให้ผมสนิทกับพี่โชจิ ที่ท่านหวังว่าจะให้ผมแต่งงานด้วย ฝันไปเถอะ ว่าผมจะไปสนิทด้วย ผมนะไม่ชอบพี่เขามาตั้งแต่เด็กๆแล้ว�พี่โชจิชอบแกล้งผมตลอด ว่าผมเตี้ยตลอด (แล้วมันจริงไหม�: พี่โชจิ) แถมยังชอบแกล้งสารพัด แต่พักหลังๆไม่ค่อยเจอแกเท่าไร�ปกติจะชอบมาหาที่บ้าน ไม่รู้จะมาทำไม แต่ไม่มาก็ดี จะได้สงบซักที�แต่ก็เหงานิดๆ แต่ก็ซักมันเถอะ

�

�� ผมมาถึงห้องอาหาร ที่ตอนนี้ พ่อแม่ ของผมนั่งทานอาหารเช้าอยู่�อย่างปกติ�


� "เอ้า มาแล้วหรอก�ลูกริว มาๆมานั่ง เร็วจะได้กินข้าว" แม่เรียกผมให้ไปนั่งกินข้าวตามปกติ แต่ผมรู้สึกว่ามันมีอะไรบ้างอย่าง

�
"อืม ใชริว แล้วนี้ลูกเปิดเทอมเมื่อไร " พ่อถามผมแล้วมาหน้าผมเพื่อรอคำตอบ

�
�"ประมาณ อาทิตย์หน้าครับ�" ผมตอบไปพร้อมยิ้มให้พ่อแล้วหม่ำข้าวต่อ�


� "อาทิตย์หน้าแล้วหรอก�แล้วเตรียมตัวเก็บเสื้อผ้า ดูหนังสือเตรียมไว้บ้างหรือยังล่ะ " พ่อถามต่อก็นะพ่อเป็นคนเจ้าระเบียบมากถ้าผมยังทำอะไรไม่เสร็จ ก็คงไม่ยอมให้ไปเที่ยวกับเพื่อเป็นแน่


�"เรียบร้อยแล้วครับ ไม่ต้องห่วง�ผมเรียนโรงเรียนประจำตั้งแต่เด็ก�รู้หรอกครับ ว่าต้องเตรียมอะไรไปมั่ง" ผมตอบไปแบบมั่นใจโดยที่พ่อพยักหน้าแล้วหน้าหนังสือพิมพ์ต่อ


�"คุณนี้ ลูกเรา โตแล้วนะ ไม่เห็นต้องถามขนาดนั้นเลย�แล้ววันนี้ลูกจะไปไหนหรือเปล่าลูก" แม่ถามต่อ


�"ไม่นี้ครับ ทำไมหรอก" ผมมองหน้าแม่แบบ สงสัยว่าต้องมีไรแน่ๆ


�"ก็�ไม่มีไรมากหรอกจ้า� แค่พ่อกับแม่จะชวนหนูไปกินข้าว นอกบ้านตอนกลางวันนะจ้า" แม่หันมาอารมณ์ใส่ผมผิดกับพ่อที่ดู งง�แล้วหันไปถามแม่ว่า


�"ไปไหน หรอคุณ โอ๊ย" แล้วพ่อก็หยุดถามแล้วหันไปมองหน้าแม่ทันที ตอนนี้ผมเริ่มสงสัยแล้วสิว่ามีไรกันแน่

�
� "ก็ไปเที่ยวนอกบ้านที่ฉันเล่าให้ฟังเมื่อวานไงค่ะคุณ จำไม่ได้หรอก ขี้ลืมนะเนีย "�แม่หันมายิ้มกับผมที่ตอนนี้ชักเริ่มสงสัย�แล้วพ่อก็พยักหน้าตาม เหมือนจำได้ แล้วเรา 3 คนก็นั่งกินข้าวกันต่อ แล้วผมก็ขอตัวไปข้างบนห้อง เพื่อรอเวลาออกไปข้างนอกกับพ่อแม่�

ณ ห้องนั่งเล่น

���
��� "คุณเกือบทำเสียเรื่องแล้วไหมล่ะ ดีนะ ลูกริวยังไม่ค่อยสงสัยเท่าไร"�ฉันทำหน้าโกรธๆใส่สามีให้เข้ารู้สึกผิด


��� "ผมขอโทษนะ คือผมลืมนี้ แล้วอีกอย่าง คุณ ไม่กลัวลูกโกรธหรอกไปโกหก แกแบบนั้นอ่ะ" ผมถามไปตรงๆกับแผนบ้าๆบอๆที่ภรรยาผมคิดขึ้นกับเพื่อนของเขาที่เรา รู้จักกัน


�� "ไม่หรอก�ลูกต้องเข้าใจสิ�ฉันเชื่ออย่างนั้น อีกอย่าง แค่ไปกินข้าวกับ ตาโชจิเอง ไม่เป็นไรหรอก" ฉันพูดไปพร้อมทำหน้ามั่นใจใส่สามีฉัน


� "ไม่เป็นไร หรอกคุณ เมื่อราวก่อน คุณจำไม่ได้หรอก�ว่าเคยนัด ตาโชจิไปเจอลูกเราที่สวนสนุก พอรู้ว่าเป็นแผนของเรา�ไม่ยอมกลับมาบ้านเลย 2 เดือนทั้งๆที่ปิดเทอมใหญ่นะ คุณอยากให้ลูกเป็นอย่างนั้นอีกหรอก" ผมถามพร้อมมองหน้าภรรยาของผมที่คิดตามที่ผมพูดอยู่


� "เอาน้า คุณ ราวนั้น ก็ส่วน ราวนั้น แต่ราวนี้ ฉันจะต้องไม่ให้ริวรู้ว่านี้เป็นแผน เด็ดขาด " แล้วก็หัวเราะ แบบตัวร้ายในละคร�


� "ไปแล้ว สมองเมียใครว่ะเนีย "�แล้วก็ทำหน้าแบบ เซงๆ มองดูภรรยาที่หัวเราะอยู่อย่างบ้าคลั่ง


เวลา 12.00�� ณ ที่บ้าน

�� ผมลงมาตามเวลาที่แม่นัดไว้แต่ก็ไม่เห็นพ่อแม่ผมเลย ผมเลยหาทุกห้องทั้ง ห้องนอน ห้องครัว ห้องนั่งเล่น แล้วอีกหลายๆที่ๆคิดว่าพ่อแม่จะไป�แต่ก็ไม่เจอ�

��
�� "ไปไหนของเขาน่า " แล้วก็เดินมานั่งที่ห้องนั่งเล่น แล้วก็เจอจดหมายฉบับหนั่งวางไว้บนโต๊ะ จ่าหน้าซองถึงผม
ในจดหมายมีเนื้อหาว่า

ถึง ลูกริว สุดที่รัก

���� แม่กับพ่อไปรอลูกที่ร้านอาหาร ซูกิชิ นะจ้า แม่จองโต๊ะไว้แล้ว รับมานะลูก แม่มีอะไรจะให้ตกใจด้วยล่ะ�

��� รักลูกนะค่ะ� อยากให้แม่รอนานนะลูก �

����������������������������� จาก� แม่

� แล้วผมก็รีบขับรถไปจากบ้านทันทีไปที่ห้างสรรพาสินค้า


ณ ห้างสรรพาสินค้า

ณ ร้านอาหาร ซูกิชิ


�� "ยินดีต้อนรับค่ะ� มากี่ท่านคน" พนักงานต้อนรับเอยแล้วยิ้มมาท่านผม

�
�� "คือ ผมจองโต๊ะไว้แล้วนะครับ ชื่อคนจอง ซารุ นะครับ" ผมบอกชื่อแม่ผมไป แล้วพนักงานก็ผ่านผมไปที่โต๊ะ แต่ดูถ้าน่าจะเป็นโซลส่วนตัวนะ เพราะ ระหว่างทางที่เดินมานั้น ไม่ค่อยมีคนเท่าไร


�� "เชิญค่ะ "


�� ผมเข้าไปนั่งที่โต๊ะทันที ตอนนี้ไม่เห็นใครเลย มีแต่อาหารที่จัดไว้แล้วเต็มโต๊ะ แต่ด้วยความไว้ใจเลยไม่ได้ติดใจอะไรนัก


� "ถ้าจะสั่งอะไรเพิ่ม เชิญเรียกได้เลยนะค่ะ" แล้วพนักงานก็เดินออกไป ผมนั่งกินไปซักพัก แล้วก็มีเสียงคนเดินมาทางโต๊ะที่ผมนั่งแต่ผมก็ไม่ได้สนใจจนกระทั่ง


� "เชิญค่ะ มีไรเพิ่มเติมบอกได้นะค่ะ" แล้วพนักงานก็ไป


� "ไง คุณเตี้ย กินใหญ่เลยนะ ไม่คิดจะรอ พี่บ้างไง" ผมเงยหน้ามาเจอ คนที่กำลังนั่งบ่นแล้วกินอาหารร่วมโต๊ะกันผมเฉย ไม่ถามซักคำ


� "พี่โชจิ มาได้ไง แล้วมานั่งกินข้าวโต๊ะคนอื่นโดยไม่ขอสักคำ นี้มีมารยาทกับเขาบ้างไหมครับ คุณหน้าตี้ " ผมถามไปอย่างกวนๆ แต่พี่โชจิดูจะมีความสุขในการมานั่งกินข้าวกับผมนะ


� "นี้ ไอ้เตี้ย แกโดน แม่หลอนมาใช่ไหม คงบอกว่า จะมากินข้าวแบบครอบครัวล่ะสิ" ผม งง ก็พี่แกรู้ได้ไง แต่ก็พอเดาออกมาได้ว่าพูดเรื่องอะไร


� "อืม ก็เหมือนเดิม แล้วนี้อะไรเนีย" ผมทักก็ไอ้พี่บ้านี้มันเอา พวกผัก มาใส่จานผมเยอะมาก ทั้งๆที่รู้ว่าผมไม่กินผัก


�"ก็ผักไง กินเข้าไปซะบ้างนะ ตัวก็ผอม แถมยังเตี้ย นี้ถามจริง ตอนเด็กๆพี่ก็บังคับให้กินนมแล้วนะ ทำไมตัวยังเตี้ยอยู่เลยอ่ะ" แล้วก็หัวเราะผมแบบอารมณ์ดี แล้วมาขยี้หัวผม จนผมยุ่ง


�"แล้วมันเกียวอะไรกับพี่ล่ะ กินๆเข้าไปเลย ไม่ต้องพูดมาก " แล้วหลังจากนั้นเราก็กินข้าวไปทะเลาะกันไปตลอดเวลา แล้วเมื่อกินเสร็จ พี่โชจิก็กะจะมาส่งผมที่บ้าน แต่ผมก็ปฎิเสธก็นะ ผมเอารถมาจะไปกับแก ทำไม แต่ดูแกจะไม่พอใจเท่าไร อยู่ดีๆก็มาอุ้มผมพลาดบ่าแล้วเอาขึ้นรถแล้วออกรถทันที โดยผมก็ต้องยอมแก จนได้ แต่ก็ดีจะได้ไปถึงบ้านไวๆ จะไปคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง ถึงเรื่องนี้
�
��