คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Sunday Evening : 02
2
ธรรมา
นั่นือำำัวามเี่ยวับผม
นบานเิมาพร้อมวามสามารถ
หลายนเรียมันว่าพรสวรร์
เาเหล่านั้น่า็มีสิ่ที่ทำไ้ีอย่าหาที่ิไม่ไ้ในแบบอัวเอ ่าาผม
ผมไม่มีสิ่ที่เรียว่าพรสวรร์นั่น ผมไม่ไ้เรียนเ่นเป็นท๊อปห้อ ผมไม่อบเล่นีฬา
หน้าา็ลาๆ แถมไม่รวยอี่าหา อาฟัูไม่มีอะไรี แ่ผม็อบีวิอผมนะ
อย่าน้อยผม็มีอิสระ
“แบมแบม
นายเหม่ออะไรน่ะ” ผมหันไปมอยูยอมแล้วส่ายหน้า
อนนี้ผมและเาำลัเินไปยัหอสมุอมหาวิทยาลัย เพื่อไปสมัรเ้ามรมบรรารัษ์
หรือ็ือมรมห้อสมุนั่นแหล่ะ
“นายพูน้อยแบบนี้ลอเลยเหรอ
อนแร็นึว่าเพราะเรายัไม่สนิทัน”
“ผมพูน้อยนานั้นเลยเหรอ”
“มาๆ”
ผมอมยิ้ม
“นายรึเปล่าที่พูมาไป”
ยูยอมหยุยืนแล้วหันมาทาผม อนแรผมนึว่าเาโรธ แ่สีหน้าอ ยูยอมลนผมหลุหัวเราะ
“นายิว่าั้นเหรอ”
“ผมล้อเล่นน่ะ”
“ย่าส์
แบมแบม” ยูยอมถอนหายใเสียัฟึฟั ท่าทาอเาเหมือนเ็ที่ำลัอน
“นายอนเหรอ”
“ใรอน”
“นายไ
ผมอโทษ อย่าอนเลย”
“เฮ้อ
ไม่อน็ไ้ ไม่้อมาทำหน้าาแบบนั้นเลย”
“ผมทำหน้าแบบไหนเหรอ”
“แบบนี้อะ”
ยูยอมว่าพลาใ้นิ้วี้ิ้มหน้าผาผม
“เอ้า
ถึมรมนายแล้ว ไปสมัรสิ” ยูยอมี้ไปที่หอสมุึ่อยู่้าหน้า
ห่าาเราไม่ี่้าว
“อบุนะยูยอมที่มาเป็นเพื่อน”
“ันรอ้านอนะ
ไม่่อยถูับหอสมุเท่าไหร่”
“ไม่เป็นไร
นายลับ่อน็ไ้”
“เอาั้นเหรอ”
ผมพยัหน้า ผมรู้ว่ายูยอม้อรีบลับบ้าน
“ั้นเอันพรุ่นี้นะแบมแบม”
“โี
ยูยอม” เมื่อเพื่อนัวสูหันหลัเินลับไป ผม็เ้าไปยัหอสมุ
่วนี้ไม่ใ่่วสอบ นในหอสมุเลยไม่เยอะมาเท่าไหร่
“อโทษนะรับ
ือว่าผมอยาะสมัรเ้ามรมบรรารัษ์” ุบรรารัษ์ท่าทาใีเยหน้าาอมพิวเอร์มามอผม
เธอยับแว่นสายเล็น้อย่อนอบ
“ทำไมมาสมัร้านานี้”
แม้รูปประโยะูุ แ่น้ำเสียโทนสุภาพทำให้ผมไม่รู้สึลัว
“พอีผมยัเลือมรมไม่ไ้น่ะรับ
ผมยัสมัรทันใ่มั้ยรับ”
“โีที่ยัมีที่เหลือ เอารหัสนัศึษามาสิ”
ผมยิ้มพลายื่นบัรนัศึษาให้เธอ
“รอประวัิอเธอรนี้นะ
พรุ่นี้่อยมาใหม่หลัเลิเรียน
ปิะมีรุ่นพี่อยแนะนำานให้แ่วันนี้ไม่มีใรว่า
มรมนี้านหลัๆ็ูและัระเบียบหนัสือ านไม่หนั เธอทำไหวใ่มั้ย”
“รับ” ผมพยัหน้าแล้วรับบัรนัศึษาืน ระหว่าที่ผมยืนอยู่หน้าเาน์เอร์
เสียทุ้มๆที่ผมุ้นว่าเยไ้ยินที่ไหนมา่อน็ัึ้น
“ืนหนัสือรับ”
มือเรียวยื่นหนัสือไปยัุบรรารัษ์ ผมไล่มอึ้นไปนพบับเ้าอผมสีาราเมล ใบหน้า้าน้าอเาูีเหมือนประิมารรม
“อ่านบเร็วลอเลยนะมาร์”
มาร์เหรอ ในที่สุผม็ไ้รู้ัื่ออเาแล้ว
ว่าผมะรู้ัวว่าเผลอ้อมอเานานเินไป เ้าอวาม็หันมาสบาผมะ่อน
“มีอะไรรึเปล่า” เาถามผม ผมหลบสายาแล้วส่ายหน้า
มาร์ไม่ไ้พูอะไรอี เาเพียแ่เินผ่านผมไปเพื่อไปยัโนอ่านหนัสือ อีแล้วที่ผมเผลอมอเานละสายาไม่ไ้
“รู้ัันเหรอ” ุบรรารัษ์ถามผม
“เปล่ารับ ผมแ่เยเอเาเยๆ”
“มาร์น่ะมาที่นี่บ่อยมานันำไ้เลยล่ะ
ปิ็มายืมหนัสือไปอ่าน ทั้หนัสือยาๆแล้ว็พวหนัสือวรรรรมสอนใ
น่าแปลนะที่เ็หน้าาีนานั้นอบอ่านหนัสือ ถ้าเป็นนอื่นเอาเวลาไปเที่ยวเล่นสนุไร้สาระ”
“รับ” ผมไม่ไุ้ยอะไร่ออี
ผมโ้ัวลาุบรรารัษ์แล้วเินออาหอสมุ
ท้อฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีาสว่าสใสเป็นสีอึมรึม
ูท่าฝนะั้เ้าแล้วลมาในไม่้า
ผมรีบเร่ฝีเท้าเพื่อลับหอให้ทัน่อนฝนะ นึอบุัวเอที่หยิบร่มิมือมา้วยเพราะหลัาเินไปไ้ไม่นาน
ฝน็ลมา ไม่หนัมาแ่็เินัวเปล่าโยไม่มีร่มไม่ไ้แน่ๆ
“เฮ้!” ผมหยุเินแล้วหันไปยัทิศทาที่เสียัึ้น
“รับ?” ผู้ายร่าโปร่ในุีฬาโบมือเรียผม
เาหลบฝนอยู่ในู้โทรศัพท์สาธาระ
“อิร่มไปหน้ามหาลัย้วยิ”
ผมมอผู้ายนนั้นสลับับสายฝน ไม่เป็นไรหรอมั้ ็แ่ิร่มไปหน้ามหาวิทยาลัย
“ไ้รับ”
“เยส!”
เาร้อีใเสียัแล้ววิ่เ้ามาในร่มอผม
“อบในะ ันแ็สัน” ผู้ายแปลหน้ายิ้มว้าพลาแนะนำัว
เมื่อเห็นเาในระยะใล้ ผม็พบว่าผู้ายนนี้เป็นนหน้าาีนหนึ่
“รับ” ผมอบรับแล้วเิน่อ แ็สันมีสีหน้าุนแ่็เินามผมมา
“เฮ้ นายวรบอื่อนายอบสิ”
“ั้นเหรอรับ” ผมมอแ็สัน
ผมเพียแ่ิว่าเี๋ยวเรา็้อแยันแล้ว ไม่มีวามำเป็น้อรู้ััน
แ๊สันไม่ใ่เพื่อนร่วมลาส หรือเ้าอร้านาแฟที่ผมอบไปะหน่อย
“ใ่ิวะ มันเป็นมารยาทสาลนะรู้ัมั้ย”
“รู้ัรับ”
“ั้น็บอื่อนายมา”
“ผมื่อแบมแบม”
“ื่อแปละมั ว่าแล้วล่ะว่า้อไม่ใ่นเาหลี”
“รับ ไม่ใ่” ผมถอนหายใ
แ็สัน็วรรู้สิว่าารวิาร์ื่อนอื่นมันไม่วรทำเหมือนัน
“นายอยู่ปีอะไร”
“ปี 1 รับ”
“ะแล้ว!
นายเป็นรุ่นน้อนี่นา ันอยู่ปี 3”
“รับ” ผมยัเิน่อโยไม่หันไปมอหน้าแ็สัน
“ใอะไม่ถามันเลยเหรอว่าอยู่ะอะไร”
“ผมไม่ไ้อยารู้นี่รับ”
“นายนี่ประหลาะมั” เสียหัวเราะแหบๆัึ้น ผมว่าเา่าหาที่ประหลาไม่ใ่ผม
“แ่ันอยาบอ ันอยู่ะวิทยาศาสร์ารีฬา นายล่ะ”
“ศิลปศาสร์รับ”
“เอภาษาเาหลีสินะ เ็่าาิส่วนให่็เรียนเอนี้” ผมพยัหน้า
เมื่อเริ่มเห็นประูมหาวิทยาลัย ผม็รีบเร่ฝีเท้ามาึ้น
ผมไม่อบุยับนแปลหน้านานๆ
“ถึแล้วรับ” ผมบอแ๊สันเมื่อเราเินพ้นเมาหาวิทยาลัย
“อบในะแบมแบม”
“ไม่เป็นไรรับ” แ็สันยิ้มให้ผมแล้ววิ่าไป
หลัาแยับแ๊สันผม็พาัวเินลับหอพั
อยที่ผมพัมีทั้หอพัธรรมาไปนถึอนโราาแพ
ะนั้นผมถึไม่แปลใเท่าไหร่เวลาเห็นรถหรูๆแถวนี้
แ่ราวนี้รถหรูันหนึ่ทำให้ผม้อหยุเินระทัน
ไม่ใ่เพราะผมะลึับวามสวยามอรถ
แ่เป็นเพราะรถันนั้นับนลูแมวรัแล้วหนีไป บาทีเรียหนี็ไม่ถูนั
เาอาไม่ไ้ใส่ใมอเห็นมัน้วย้ำ ผมัสินใวาร่มลแล้วอุ้มเ้าแมวไว้แนบอ
“อย่าเพิ่ายนะ” ผมพูับลูแมวที่หายใโรยริน
สายฝนสาลมาทำให้ผมเปียนมออะไรแทบไม่เห็น แ่ั่วรู่วามรู้สึนั้น็หายไป พร้อมับารปราัวอใรบาน
“ุ” ผมมอผู้ายผมสีาราเมลเ้าอร่มสีแที่มา่วยาร่มบัฝนให้ผมับเ้าแมวน้อยอย่าใ
“เรารู้ัันเหรอ” มาร์เอ่ยถามผมอย่าสสัย
“เปล่ารับ” ผมรู้ัเา แ่เาไม่รู้ัผมะหน่อย
“อ๋อ นายนที่เอในหอสมุ”
“รับ.. เฮ้ย
ผมไป่อนนะรับ” เมื่อผมทำท่าะวิ่ออารัศมีร่ม มาร์็ึแนผมไว้
“นายะไปโรพยาบาลสัว์ใ่รึเปล่า” เาว่าพลาเลื่อนสายาไปมอลูแมวในอ้อมแนผม
“รับ”
“เี๋ยวพาไป” มาร์ลาผมที่มีสีหน้าๆให้ึ้นรถอเาที่ออยู่ไม่ไล
เมื่อึ้นมาบนรถ ผม็รู้สึหนาวเพราะัวเอเพิ่าฝนมา
“หนาวเหรอ”
“นิหน่อยรับ” มาร์ไม่ไ้อบอะไรแ่เลื่อนมือมาปรับระับแอร์ลให้
“อบุรับ”
“ไม่เป็นไร” ใริผมอยาะถามเาเหลือเินว่าทำไมถึเ้ามา่วยและพาผมไปโรพยาบาลสัว์
แ่ผม็สรุปเอาเอในใว่าเาเป็นนใี โีที่มหาวิทยาลัยนี้มีะสัวแพทย์
ทำให้โรพยาบาลสัว์อยู่ไม่ไล และผมหวัว่ามันะทันรัษาีวิเ้าแมวน้อยเอาไว้
“อบุนะรับ” ผมเอ่ยอบุมาร์อีรั้เมื่อุหมอนำเ้าแมวน้อยเ้าไปรัษา
“ไม่เป็นไร มันเป็นแมวนายเหรอ” เาสบาผม
“เปล่ารับ” แ่เป็นผมที่ไม่ล้าสู้สายา
“ไม่ใ่แมวนาย แ่็าฝนไป่วยมันน่ะนะ” ผมพยัหน้า
ไม่เ้าใว่ามันแปลประหลายัไ
“นใีแบบนายยัเหลืออยู่อีเหรอเนี่ย”
“มาร์็ใีออรับ” เ้าอื่อะัไปเล็น้อย
“นายรู้ัื่อันเหรอ”
“อโทษรับ ผมเผอิไ้ยินุบรรารัษ์เรียมาร์”
“ไม่เป็นไร แล้วนายล่ะื่ออะไร”
“แบมแบมรับ ผมื่อแบมแบม”
“แบมแบม..”
เาทำสีหน้ารุ่นิ
“ว่าแ่ันใียัไ”
“็มาร์พาผมับเ้าแมวน้อยมาโรพยาบาล แบบนี้ไม่เรียใีเหรอรับ”
“บัเอิ่าหา”
“ยัไะ มาร์็ใีอยู่ีรับ” ผมอมยิ้ม
“นายว่ามันะรอมั้ย”
“รอรับ ผมเื่อว่ามันะรอ”
“อืม” เราไม่ไุ้ยอะไรันอี
เพียแ่นั่้าันเียบๆเพื่อรอฟัอาารอลูแมว
ผ่านไปสัพัใหุ่หมอ็เินออมาาห้อผ่าั
“มันเป็นยัไบ้ารับ” ผมถามุหมอ
“ปลอภัยแล้วรับ แ่้อให้น้อนอนที่โรพยาบาลสั 3-4วันเพื่อูอาาร่อนนะรับ”
“อบุรับุหมอ” ผมโ้ใหุ้หมอพร้อมทั้ยิ้มว้า ุหมอยิ้มอบแล้วเินาไป
ผมหันไปทามาร์่อนะพบว่าเามอผมอยู่
“อบุนะรับมาร์” ผมยิ้มนเ็มแ้ม เ้าอื่อเพียแ่พยัหน้า
“ไม่้ออบุบ่อยนานั้น็ไ้”
“ไม่ไ้หรอรับ ถ้าไม่ไ้มาร์ มัน้อแย่แน่ๆ”
“แล้วนี่นายะลับยัไ”
“เินลับรับ”
“เิน?”
“รับ หอผม็อยู่รอยนั้นแหล่ะรับ อนนี้ฝน็หยุแล้ว้วย”
“ั้น็ลับ้วยัน”
“รับ?”
“อนโัน็อยู่แถวนั้นเหมือนัน”
ผมรุ่นิในใว่าะเป็นารรบวนเามาไปรึเปล่า แ่ถ้าเาบอว่าอยู่แถวนั้น
ผมะอิรถไป้วย็ไม่เป็นไรใ่มั้ยนะ
“ถ้าอย่านั้น ผมรบวน้วยนะรับ”
ความคิดเห็น