[2PM+CNN] *..SFพี่ว๊ากจอมหื่นกับปีหนึ่งจอมเหวี่ยง..*

ลำดับตอนที่ #1 : Ch1. แรกพบสบตาเมื่อเจอเธอ

.. พี่ว๊ากจอมหื่นกับปีหนึ่งจอมเหวี่ยง ..

 Short-Fic น่ารัก :: ฉบับชานนูนอ 




 

Chapter 1

 “แฮก แฮก แฮก”

“ตายแล้วชั้น!!! ไม่ทันแน่ๆ  พี่ๆนัดรวมปีหนึ่งห้าโมง แต่นี่สี่โมงสี่สิบห้า อาจารย์พึ่งปล่อย โอ้ยย อยากจะบ้าตาย!!!” 

ผมวิ่งไปบ่นไปพร้อมกับเพื่อน หลังจากเราสองคนออกจากห้องเรียนได้ก็รีบวิ่งออกมา  ประหนึ่งว่าจะไปแข่งวิ่งโอลิมปิก 

“นั่นดิ จะนัดอะไรกันทุกวี่ทุกวัน นัดอยู่ได้ รู้มั้ยว่าคนมีเรียนมันเหนื่อยยยยยยย” เสียงครวญครางนี้เป็นของเจ้าแก้มบวมเพื่อนผมเองครับ   

“ทำไมพี่ๆเค้าไม่สงสารน้องๆบ้างเลยนะ!! ฮึ่ยยยย อยากหมดรับน้องไวไวแล้วเนี่ย >__<”  ผมหันไปบ่นกับด้งที่ตอนนี้ กำลังหอบจนแก้มกระพือหมดแล้วครับ น่าสงสารจริงๆ

ขณะที่วิ่งใกล้จะถึงหลังคณะแล้วผมก็พึ่งนึกอะไรบางอย่างได้ O_O” ซวยแล้วโฮจัง!!

“ด้ง แย่แล้ว โฮลืมป้ายชื่อไว้ใต้โต๊ะเรียนอะ  ด้งรีบวิ่งไปก่อนเลย เดี๋ยวโฮวิ่งตามไป ไม่ต้องห่วง”

“ให้ด้งไปเป็นเพื่อนมั้ยโฮ?? ไม่ทันก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็โดนเป็นเพื่อนกัน ^__^”  ด้งหันมาบอกผมด้วยสีหน้าจริงจัง  ผมซึ้งจนน้ำตาจะไหลเลยครับ อยากจะโผกอดซะหนึ่งที ปริ่ม U_U (มันใช่เวลามั้ย? : ไรท์)

“ไม่เป็นไรด้ง รีบไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วง แค่นี้สบายมาก” ผมหันไปบอกด้งด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วก็รีบวิ่งกลับมาที่ห้องเรียนทันที

ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับว่าทำไมด้งดูเป็นห่วงผมขนาดนั้น ก็เราสองคนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ มันหนะเป็นเพื่อนรัก เพื่อนตายของผมเลยครับ รักมันที่สุดในโลกแล้ว >__< พอๆๆๆ หมดเวลาซึ้ง แล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป

หลังจากที่ผมกลับมาที่ห้องเรียนแล้วหยิบป้ายชื่อมาแล้ว ผมก็รีบวิ่งกลับไปที่หลังตึกคณะ

“แฮกๆ ปึก! ตุบ!”

“Shit!! โอ้ย!เดินยังไงเนี่ย ไม่เห็นหรือไงว่าคนกำลังรีบๆอยู่ หลับตาเดินหรือไงฮะ!!!!” ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ครับอยู่ดีๆก็พุ่งมาจากมุมไหนของซอกตึกไม่รู้ ผมกำลังวิ่งอยู่เลยชนเข้าเต็มๆเลยครับ งื้ออออ เก๊าเจ็บก้น YOY

“นี่นาย เป็นอะไรมั้ย?” มันถามผมครับอย่างน้อยก็ยังดีที่ยังเป็นห่วง แต่มีหรอถามแค่นี้มันจะหายเจ็บ

“ล้ม ก้นกระแทกขนาดนี้ คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง พื้นคงนิ่มเหมือนปุยนุ่น ที่พอก้นชั้นสัมผัสปุป เหมือนกับลอยอยู่บนอากาศ ชั้นโคตรไม่เป็นไรเลยหยะ!!”  ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชด แต่มันกลับยังยืนหน้านิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่

“ถ้าไม่เป็นไรก็ลุกขึ้น อย่ามาสำออย ชนแค่นี้ คงไม่เป็นไรมากหรอกมั้ง” หมอนั่นพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะเอื้อมมือมากระชากแขนผมให้ลุกขึ้นยืน

“โอ้ยย!!! นี่แรงคนหรือแรงควายเนี่ย แขนแทบหลุด กระชากมาได้” ผมเหวี่ยงกลับไปทันทีที่หมอนั่นดึงผมให้ลุกขึ้น

“แล้วก็ช่วยปล่อยมือออกจากแขนชั้นด้วย ชั้นเจ็บ!!” มันมองหน้าผมและมองที่มือ แล้วก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะกระชากร่างผมเข้าใกล้ตัวมันอีก

“คนเค้าอุตส่าห์ช่วยให้ลุกขึ้น ยังจะมาว่ากันอีกนะจ๊ะ คนสวย” มันพูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาหาผม มองด้วยตาหวานเยิ้มมม ให้ตายเถอะ คนบ้าอะไรหล่อชะมัด ตอนมองไกลๆก็ว่าหล่อแล้วนะ พอได้มาเห็นหน้าไอ้หน้าหล่อใกล้ๆแล้ว คนอะไร หน้าคม จมูกโด่ง ปากเรียว มันน่าจุ๊ฟซะจริงๆ โอ้ยย เคลิ้มมม >__<

“ว่าไงจ๊ะ คนสวย มองหน้าผมขนาดนี้ หลงสเน่ห์ผมแล้วหละสิ”

“หะ! ใครหลงสเน่ห์นายไม่ทราบ ชั้นก็แค่มองคนไม่มีมารยาท ที่ชนคนล้มแล้วยังไม่ขอโทษต่างหาก คนอะไร ขอโทษซักคำก็ไม่มี  ยังมาทำรุนแรงกับคนอื่นเค้าอีก” พอผมตั้งสติได้ ผมก็แสร้งพูดอย่างหงุดหงิด พร้อมสะบัดแขนมันหลุด แล้วถอยห่างมายืนจ้องหน้ามันอย่างเครียดแค้น

“ขอโทษซักคำหนะเป็นมั้ยฮะ!! แต่เอาเถอะ ครั้งนี้ชั้นจะยอมให้อภัย  ถ้าไม่ติดว่าชั้นมีธุระนะ ชั้นซัดหน้านายไปแล้ว!!” พูดเสร็จผมก็เตรียมที่จะวิ่งต่อ แต่มันกลับกระชากแขนผมไว้ครับ (ลวนลามชั้นทางแขนอีกแล้วนะไอ้หน้าหล่อ >__< )

“จะซัดผมเลยก็ได้นะครับ ถ้าคุณกล้าต่อยผมจริงๆอะ” พูดเสร็จแล้วก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆผม (ฮึ่ยยยย จะบ้าตาย หล่อระยะประชิด >////<)  หุหุ เมื่อผมเห็นดังนั้น คิดหรอว่าคนอย่าง ลี จุนโฮ จะยอมถอยง่ายๆ ไม่ชอบให้ใครมาท้าซะด้วย

ปัก ตุบ!!!

ไม่ต้องตกใจครับ เสียง ปัก นั่นเสียงผมต่อยมันเองแหละ ส่วนเสียงตุบนั่น เสียงมันล้มครับ เพราะผมต่อยเต็มแรงเลย

“จำไว้ คนอย่างลี จุนโฮ ไม่มีคำว่าไม่กล้า และเกลียดที่สุดคือคำท้าที่ไร้สาระ ช่วยไม่ได้อะนะ ถือว่าหายกันละกันที่นายทำชั้นล้ม” ผมก้มลงไปพูดกับมันที่ยังนั่งอึ้งมองผมอยู่ครับ

“หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีกนะจ๊ะ ไอ้หมียักษ์” ^__^ ผมยักยิ้มหวานให้มันหนึ่งที ก่อนจะรีบวิ่งออกมา ไม่วาย ยังแอบหันไปแลบลิ้นใส่มันแถมอีกทีด้วย ข้อหาน่าหมันไส้ ใครจะไปกล้าอยู่หละ เดี๋ยวโดนมันสวนกลับ ผมยิ่งตัวผอมบาง น่ารัก น่าทะนุถนอมอยู่ ใครจะไปสู้ร่างหมียักษ์แบบมันไหว

“เฮ้ออออออ ชีวิตของ ลี จุนโฮ จะมีอะไรที่วุ่นวายกว่านี้อีกมั้ยนะ”

ชานซองโหมด :

สวัสดีครับ ผมฮวาง ชานซอง ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปยังจุดรวมรุ่นน้องสาขาผม แต่บังเอิญมีคนวิ่งมาชนผมเข้า ด้วยความตกใจผมได้แต่ยืนอึ้ง พอตั้งสติได้ เลยถามเค้าว่าเป็นอะไรมั้ย
ผมกำลังจะเข้าไปช่วย  แต่พอเห็นร่างเล็กๆบวกกับท่าทางกระฟัดกระเฟียด คิดว่าคงจะแสบน่าดู เลยอยากแกล้งซักหน่อย เลยพูดประโยคกวนๆออกไป ได้ผลครับ ร่างบางหน้าแดง โกรธจัด ควันออกหู (เวอร์ไปละอีหมี : ไรท์ )

ร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกะว่าจะเหวี่ยงใส่ผมเต็มที่เลยครับ O_O  คุณพระ!! พอเห็นหน้าเต็มๆแล้ว น่ารักครับ น่ารักมาก หน้าเรียว ตาตี่ หุ่นบางๆแบบนี้ สเปคผมเลยครับ
(หมวยเล็กสเปคหมี  >///< )

พอผมตั้งสติได้ ผมก็เอื้อมมือไปจับแขนเพื่อช่วยให้ร่างบางลุกขึ้นครับ แต่พอดีแรงผมคงเยอะไปหน่อย ร่างบางเลย แว๊ด กลับใส่ผมอีกดอกครับ

“โอ้ยยย คนอะไรเนี่ย หน้าตาก็น่ารักดีหรอก แต่ปากนี่ด่าเก่งจริงๆ มันน่าจับจูบซะให้เข็ด” ได้แต่คิดดังๆในใจ พอคิดได้ดังนั้น เลยกระชากร่างบางเข้ามาหาตัว อื้อหือ หอมครับ กลิ่นหอมอ่อนๆ ใช้แป้งเด็กหรือเปล่าเนี่ย น่าเอาจมูกไปสัมผัสแก้มจริงๆ (หื่นไปนะหมี : ไรท์ =_=)

“อุ๊ย!! หน้าแดงด้วย ไม่ไหวจะทนแล้ว ดูซิ ยืนจ้องหน้าเรานิ่งเชียว มองเก๊าทำไม เก๊าเขินนะ >/////< ” คิดดังๆในใจอีกแล้ว

แต่ดูจากท่าทางร่างบางแล้ว ดูรีบๆสงสัยจะมีนัด แต่ผมอยากอยู่คุยกับเค้าต่อ เลยไม่รู้จะทำยังไง เลยตัดสินใจลองเสี่ยงท้าทายเค้าไปครับ

“จะซัดผมเลยก็ได้นะครับ ผมไม่ว่า” พูดพร้อมโน้มหน้าเข้าไปใกล้อีกครั้ง ไม่ใช่ไม่กลัวนะครับ แต่ก็คงคุ้มกว่า ถ้ามือนุ่มๆนั้น จะมาสัมผัสลูบไล้ที่ใบหน้าผม อ๊าคคคคคคค หมีฟิน > < 

ร่างบางดูอึ้งๆไปชั่วขณะ ตอนที่ผมเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ ร่างบางก็เหวี่ยงใส่ผมอีกแล้ว แต่คราวนี้ไม่ใช่แค่ด่าอย่างเดียวครับ มาเต็มๆเลยครับ หมัดล้วนๆ แม่นยำ เร็ว และแรง จนผมล้มลงกับพื้นเลยครับ

หมี อึ้งสิครับงานนี้ เกิดมาพึ่งจะโดนคนสวยต่อย (ปกติโดนแต่ตบสินะอีหมี : ไรท์)

ตอนนี้สมองผมมันเบลอ ไม่รับรู้อะไรแล้วครับ มัวแต่อึ้งกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิด  ได้ยินเสียงแว่วๆว่าอย่าเจออะไรกันอีกก็ไม่รู้ สมองมันตื้อไปหมด ยิ่งเห็นร่างบางยิ้มหวานให้ผมด้วยแล้ว ยิ่งเคลิ้มไปใหญ่เลยครับ >///< 

“หะ!! ไม่ได้เจอกันอีก โอ้วโนวว ไม่นะ เราต้องได้เจอกันสิ ว่าที่ที่รักของผม” ทันทีที่ผมตั้งสติได้ผมก็เริ่มกรีดร้องครวญครางเลยครับ ไม่ทันแล้วร่างบางวิ่งไปไกลแล้ว แถมก่อนจะไปยังมีหันมาแลบลิ้นใส่ผมอีก อ๊าคคคคคคค หมีไม่ทนแล้ววุ้ย!!!

เมื่อเห็นดังนั้นผมเลยลุกขึ้นยืนเตรียมจะวิ่งตามไปถามชื่อ ขอเบอร์ ซักหน่อย 

“อ๊ะ! ป้ายชื่อ” ผมก้มลงไปหยิบป้ายชื่อที่หล่นอยู่ข้างหน้า แล้วก็ต้องยกยิ้มออกมาด้วยความพอใจ

“หุหุ  ของน้องคนสวยคนนั้นแน่เลย แต่เอ๊ะ!! นี่มันสีของสาขาเราชัดๆ สนุกหละงานนี้” เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก้รีบเก็บป้ายชื่อใส่กระเป๋าและวิ่งไปยังสถานที่ที่นัดน้องๆไว้ อย่างจิตใจที่มันลั้ลลาสุดๆ

“แล้วเราจะได้เจอกันอีกแน่ น้องทอมคนสวย ซินเดอเรลล่าของผม ^__^”

• TBC •

จบไปแล้วสำหรับฟิคสั้นหนึ่งตอน ยังไงก็ฝากรีดเดอร์เม้น ติ ชมกันด้วยนะครับ มือใหม่หัดเขียน ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ

จากตอนนี้จะเห็นว่า ทั้งหมีและโฮ ต่างคนต่างปิ๊งกัน ซินเดอเรลล่าเค้าทิ้งรองเท้าแก้วแต่โฮทิ้งป้ายชื่อให้เจ้าชายตามหา

ด้วยภาระและหน้าที่อันจำเป็น จะทำให้ทั้งคู่เป็นยังไงต่อไปนะ ตอนหน้าทั้งสองจะ ปะ ฉะ ดะ กัน มันส์ขนาดไหน รอติดตาม ^___^ .

© Tenpoints!