คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ch2. ที่ทำไปเพราะหน้าที่ล้วนๆ ไม่มีอะไรแอบแฝง
.. พี่ว๊ากจอมหื่นกับปีหนึ่งจอมเหวี่ยง ..
Short-Fic น่ารัก :: ฉบับชานนูนอ
Chapter 2
“ปีหนึ่งทั้งหมด จัดแถว!!!!” โอ้วววว นั่นไง วิ่งมาถึงก็ได้ยินเสียงสวรรค์เรียกต้อนรับทันที O_O”
“อะไรกันเนี่ย คนพึ่งวิ่งมาถึง ขอพักก่อนไม่ได้หรอครับพี่คร้าบบบบบบบบ” ผมหยุดวิ่งแล้วตะโกนบ่นพี่ๆเบาๆ
แต่เอ๊ะ!! เสียงเรียกแถววันนี้มันแปลกๆนะ ดูโหดๆเข้มๆยังไงไม่รู้
หะ!! O_O” อย่าบอกนะว่า พี่ว้ากมา โอ้ย ตื่นเต้นๆ พึ่งเจอพี่ว้ากตัวเป็นๆครั้งแรก >__< (ใช่เรื่องมั้ยโฮ =_= : ไรท์)
คิดได้ดังนั้นก็เครียดเลยครับ ลืมไปเลยว่าพี่เคยบอกว่า เวลาเข้าเชียร์จะเป็นช่วงเวลาของพี่ว้าก ตายแน่ๆๆ ว่าจะหาเรื่องโดดเชียร์วันนี้ซะหน่อย คงไม่ทันแล้ว >__<
“วิ่งสิครับน้องๆ พี่เรียกแล้วยังเดินเอื่อยอยู่ได้” พี่หน้าย่นๆตัวสูงๆผิวคล้ำๆ ตะโกนกระตุ้นน้องๆให้วิ่ง แต่คิดหรอว่าคนอย่างผมจะวิ่ง วิ่งมาก็เหนื่อยแล้ว ยังจะให้วิ่งอีก ฝันไปเถอะ ตอนนี้เดินเอื่อยๆ ไปเรื่อยๆครับ เหนื่อยวิ่งไม่ไหวแล้ว
“น้องครับ น้องคนนั้นอะ หนักตูดหรอครับ ทำไมไม่วิ่ง” ไอ้พี่หน้าย่นคนเดิมพูด ผมหันควับไปมองหน้าพี่คนนั้นทันทีพร้อมก้มไปมองก้นตัวเองแล้วเงยหน้ามามองหน้าพี่คนนั้น
“ตูดผมคงไม่หนักเท่าฟันพี่หรอกมั้งครับ” ผมตอกกลับนิ่งๆหน้ากวนๆ พร้อมยกยิ้มมุมปาก พี่ย่นคนนั้นเงิบเลยครับ
เดี๋ยวนะ!! ผู้ชายถึกๆดำๆอยู่ตรงนี้แสดว่าก็ต้องเป็นพี่ว้ากหละสิ O_O
คิดได้ดังนั้นผมก็รีบวิ่งไปเข้าแถวทันที โดยไม่หันมามองหน้าพี่แกอีกเลย (ชีวิตโฮจังถึงคราวซวยอีกแล้ว (TT__TT) )
พี่ย่นพอหลุดจากภวังค์ของความเงิบ ก็ทำหน้าหงิก เก๊กโหดทันที พร้อมมองผมด้วยสายตาคาดโทษ พร้อมเดินมายืนหน้าแถวที่พวกผมจัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“น้องครับ พี่นัดกี่โมงครับ” พี่ย่นตะโกนถาม
“ห้าโมงตรงครับ/ค่ะ”
“สงสัยพวกพี่จะใจดีเกินไปแล้วมั้งครับ น้องๆถึงได้ใจ” พูดพร้อมหันมามองหน้าผม
“ไม่ใช่ครับ/ค่ะ” พวกเพื่อนๆได้แต่ก้มหน้าก้มตาตะโกนตอบคำถามของพี่ๆ
“ไม่ใช่อะไร พี่นัดน้องห้าโมงตรงแต่นี่ มันห้าโมงครึ่งแล้ว น้องๆมาสาย ปล่อยให้พวกพี่ยืนรอ มันใช้หน้าที่ของพวกพี่มั้ยครับ ความรับผิดชอบมีกันบ้างมั้ย !!!” พี่ย่นตะโกนด้วยเสียงดุดัน พร้อมปรายสายตามองมาที่ผม ผมก็ใช้สายตาอันน้อยนิดของผมจ้องเค้ากลับ คิดหรอว่าผมจะกลัว
“น้องคนนั้นมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ” เอาแล้วไงครับ พี่ย่นหันมาถามผม ผมเลยตอบกลับด้วยความมั่นใจ
“ไม่มีอะไรครับ เห็นพี่มองผม ผมก็เลยมองพี่เฉยๆ” พูดพร้อมส่งยิ้มหวานอันเสแสร้งส่งไปให้พี่ย่น พี่ย่นยกยิ้มมุมปาก แล้วรีบก้มหน้าลงทันทีก่อนที่พี่ย่นจะด่าผมกลับ
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้วครับน้อง พวกพี่ๆก็หวังว่าในที่นี้จะไม่มีใครอยากรับบทเป็นฮีโร่ หรอกนะครับ เพราะการกระทำแบบนั้น มันจะไม่ช่วยอะไรเลย ดีไม่ดีอาจทำให้เพื่อนๆน้องซวยไปด้วยนะครับ” พี่หน้ายาวพูดเสียงนิ่มๆแต่ทำไมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่ใจยังไงไม่รู้
“วันนี้เป็นวันที่พวกพี่มาวันแรก น้องๆก็มาไม่ตรงเวลากันแล้ว แต่เอาเถอะครับ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก พวกพี่จะไม่เอาเรื่องอะไร แต่ถ้ามีครั้งต่อไป เตรียมตัวไปวิ่งรอบสนามตามเวลาที่มาสายกันได้เลยครับ” พี่หน้ายาวพูดแค่นั้นแล้วส่งสายตานิ่งไปมองมาที่พวกผมทั่วๆ
พวกผมได้แต่ก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา
“เข้าใจมั้ย??” อยู่ดีๆเสียงของไอ้พี่ย่นก็ตะโกนขึ้นมา ทำเอาหลายๆคนสะดุ้งพร้อมๆกันเลย
“เข้าใจครับ/ค่ะ” พวกเราโกนพร้อมกันอย่างสุดเสียง
“พวกคุณมีเสียงแค่นี้รึไง ผมขอดังกว่านี้!”
เสียงตะโกนถามดังขึ้นด้วยความดุดัน จนน่ากลัว ใครกันเนี่ย น่ากลัวโฮก เสียงนี้ทั้งดุดันและน่ากลัว ทำให้ผมเห็นเพื่อนหลายๆคนเริ่มมีอาการหวาดกลัว จากที่ก้มหน้าอยุ่แล้วก็ยิ่งก้มเข้าไปใหญ่ บางคนถึงกับมือไม้สั่น
ด้วยความที่อยากรู้เลยแอบเงยหน้าขึ้นไปมอง และทันทีที่เห็นหน้าพี่เสียงโหดคนนั้นเท่านั้นแหละ
“เฮ้ยยย ไอ้หมียักษ์ O_O” พูดเสร็จก็รีบตะครุบปากตัวเองอย่างไวพร้อมก้มหน้าลงทันที แต่ไม่ทันแล้ว ไอ้ เอ้ย พี่หมีหันมาจ้องหน้าผมตาเขม็งพร้อมเดินมาหยุดตรงหน้าผม
“ซวยแล้ว ลี จุนโฮ ต่อยใครไม่ต่อยดันไปต่อยพี่ว้าก (TT_TT)” ผมได้แต่ครวญครางดังๆในใจและหวังว่าพี่ว้ากคนนี้จะจำผมไม่ได้
“มีอะไรหรอครับน้อง? เงยหน้าขึ้นมาทำไมครับ อยากเห็นหน้าพี่หรอ” ไอ้พี่หมีถามผมหน้านิ่งๆ พร้อมยกยิ้มมุมปาก ผมเลยเงยขึ้นมามองหน้าเค้า เลยเห็นรอยแผลที่มุมปากเต็มๆเลยครับ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่ตกใจ ก็เลยเผลอตะโกนไป พอดีผมเป็นคนขวัญอ่อน พี่ๆก็อย่าตะโกนบ่อยสิครับ เก๊ากลัว >__< ” เอาหละครับตอนนี้ ขอเอาแบ๊วเข้าสู้ เผื่อรอด พูดเสร็จผมก็เงยหน้าขึ้นนิดๆ ช้อนสายตาหน่อยๆ ทำแก้มพองๆปากจู๋ๆ ตามสเตปความแบ๊วของผมหละครับ แต่อย่าให้หลุดไปจากตรงนี้ได้นะ ปั๊ดซะซัดให้หน้าหงายอีกรอบเลยไอ้หมียักษ์
ชานซองโหมด :
หลังจากที่แอบสังเกตร่างบางต่อปากต่อคำกับพวกพี่ว้าก ก็อดทนรอต่อไปไม่ไหว คนอะไรตัวเล็กนิดเดียวแต่ไม่กลัวใครเลย มันน่าจับฟัดซะจริงๆ ^3^
เห็นดังนั้น ผมเลยตะโกนดุน้องๆออกไป แล้วได้ผลครับ ทุกคนดูท่าทางรนๆน่าจะกลัวผมนะครับ ก็ผมหนะ ได้ฉายาพี่ว้ากขาโหดเลยนะครับ
“เฮ้ยยย ไอ้หมียักษ์ O_O” พอผมได้ยินแค่นี้ผมก็รู้เลยครับว่าเสียงใคร เสียงว่าที่แฟนผมนี่เอง คิดแล้วเขิน >///<
พอได้ยินเสียงร่างบางตะโกนด้วยความตกใจเมื่อเห็นหน้าผม ผมก็รีบปรี่เข้าไปยืนตรงร่างบางทันที พร้อมเก๊กหน้าโหด
“มีอะไรหรอครับน้อง? เงยหน้าขึ้นมาทำไมครับ อยากเห็นหน้าพี่หรอ” ผมถามออกไปด้วยเสียงนิ่งๆ พร้อมจ้องหน้าร่างบาง เห็นได้ถึงสายตาและท่าทางลุกลี้ลุกลนทันทีเลยครับ ดูซิน้องทอมคนสวย จะหาข้อแก้ตัวยังไงอีก
และคำตอบที่ได้ มันก็แทบจะทำให้ผมยิ้มแก้มแตกเลยครับถ้าไม่ติดว่าอยู่ในหน้าที่ ผมจับร่างบางจูบรัวๆไปแล้วเนี่ย ข้อหาน่ารักเกิน (ในหน้าที่ยังจะหื่น =_= : ไรท์)
พอร่างบางตอบเสร็จผมก็ต้องเก๊กหน้าขรึมต่อไปแล้วพยักหน้าตอบรับ ทำเป็นเดินเลี่ยงไปหน้าแถว ไม่ใช่อะไรหรอกครับขืนอยู่ผมคงหลุดยิ้มออกมาจริงๆแน่ คนอะไร มันจะน่ารักทุกท่วงท่าขนาดนี้ อยู่เฉยๆก็ดูยั่วแล้วยิ่งทำหน้าแบบนี้อีกของขึ้นแน่ๆครับ
“พี่ถามน้องๆทุกคนว่าเสียงมีแค่นี้หรอทำไมไม่ตอบครับ!!!!” ผมกลับเข้าสู่โหมดโหดทันทีที่เดินไปหยุดหยู่หน้าแถว
“...........” เงียบครับ ทุกคนก้มหน้านิ่งแล้วยังเงียบเหมือนเดิม
“มาก็สาย ตอบก็เสียงเบา ความเป็นระเบียบก็ไม่มี ไม่อยากเข้าเชียร์กันใช่มั้ย!!!” ผมร่ายยาวอีกรอบ ก่อนจะถามด้วยสียงดุดันเหมือนเดิม
“ไม่ใช่ครับ/ค่ะ”
“ผมหวังว่าต่อไปพวกคุณจะมาตรงต่อเวลาและแต่งกายมีระเบียบมากกว่านี้นะครับ” แทคหันมาถามน้องๆหลังจากที่เงียบไปนาน ผมก็เลยพยักหน้าให้แทคมายืนข้างหน้าต่อและผมก็เดินเลี่ยงออกมาให้แทคยืนบ่นน้องต่อไป
ผมยืนมองน้องๆในแถวไปเรื่อยๆเพื่อดูการแต่งกายและก็สะดุดตากับอะไรบางอย่าง ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่ามีภารกิจตามหาหัวใจอยู่ คริคริ >////< คิดได้ดังนั้นผมก็เก๊กหน้าโหดแล้วเดินกลับเข้าไปยืนหน้าแถวอีกครั้ง
“น้องๆครับสิ่งสำคัญของการเป็นเฟรชชี่อีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือป้ายชื่อ เพราะมันเป็นสิ่งที่บอกให้รู้ว่าน้องคือปีหนึ่ง บอกให่ทุกคนรู้จักชื่อของน้องๆ พี่จึงเน้นย้ำว่าให้รักษาป้ายชื่อให้ดี” ผมพูดพร้อมกวาดสายตามองไปทั่วแถวก่อนจะไปหยุดที่ร่างบาง
“ใครไม่ได้ใส่ป้ายชื่อมาบ้าง ยกมือขึ้นครับ!!!!!” ผมตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ทำให้น้องๆหันหน้ามองกันเลิกลั่กว่าใครไม่ได้เอาป้ายชื่อมาบ้าง แต่ผมไม่ได้สนใจหรอกครับ เพราะเป้าหมายของผมหนะ คือน้องทอมคนสวยของผมคนเดียว
“ผมครับ!!!” เสียงพูดพร้อมยกมืออย่างกล้าหาญพร้อมกับหน้าเหวี่ยงๆของน้องปีหนึ่งคนที่ไม่มีป้ายชื่อ ใช่ครับจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเป้าหมายของผม
“ทำไมน้องไม่เอามาครับ? เห็นว่ามันไม่สำคัญหรอ?” ผมเดินไปอยู่หน้าร่างบางและถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“เออะ อือ เอิ่มม เปล่าครับ ผมแค่ลืมหยิบมา พอดีผมรีบวิ่งมาหนะครับเลยลืมหยิบมาด้วย” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก สงสัยเพราะพยายามหาข้อแก้ตัวอยู่แน่เลย แต่ถึงแม้เสียงจะตะกุกตะกักแต่หน้าร่างบางก็ยังไม่ลดละความเหวี่ยงเลย พูดเสร็จยังจ้องหน้าผมเขม็งอีก
“น้องแน่ใจนะ ว่าน้องลืมหยิบมา ไม่ใช่ว่าทำหายหรอกหรอครับ” ผมลองถามหยั่งเชิงไป ร่างบางมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับเป็นหน้าเหวี่ยงเหมือนเดิม
“ผมไม่ได้ทำหายหรอกครับ ลืมไว้ที่ห้องจริงๆ ไม่ได้โกหกครับ” โอ้โห นอกจากร่างบางจะเหวี่ยงเก่งแล้ว ยังโกหกได้เนียนสุดๆเลยครับ ตาซื่อๆ ใสใสนั่น ถ้าเป็นคนอื่นคงหลงเชื่อไปแล้วครับ แต่ไม่ใช่ผมแน่นอน
สงสัยผมต้องจับเด็กขี้โกหกมาฟาดก้นซักทีสองทีแล้วมั้งครับเนี่ย ฮึ่ยๆๆๆ มันน่านัก!!
“อ๋อ หรอครับ งั้นพี่ควรจะทำยังไงกับคนที่ลืมป้ายคนนี้ดี??” ผมพูดพร้อมหันไปมองน้องๆในแถว น้องๆทุกคนมองมาด้วยสายตาหวาดกลัวผม และส่งสายตาห่วงใยไปให้ร่างบาง โดยเฉพาะไอ้เด็กแก้มบวมนั่น ดูจะเป็นห่วงเป็นใยเกินหน้าเกินตาเหลือเกิน หมันไส้ ชิ!!
“พี่อย่าลงโทษเพื่อนผมเลยครับ ผมผิดเองที่ไม่เตือนเพื่อนผมให้เอาป้ายมา” นั่นไงครับส่งสายตาไม่พอออกรับแทนกันอีกต่างหาก จะเป็นใครไปได้หละครับ ก็อยู่ดีๆไอเด็กแก้มบวมนั่นก็ยกมือแล้วพูดรับผิดแทนร่างบางเฉยเลย
“โอ้ยยยยยย ไม่ไหวแล้วนะ สเน่ห์(ว่าที่)ที่รักจะแรงไปแล้วนะ เค้าไม่ยอม >__< ” ได้แต่โวยวายดังๆในใจครับแล้วก็เก๊กหน้าโหดต่อไป
“ไม่ได้หรอกครับน้องใครผิดคนนั้นก็ต้องโดนลงโทษ จะให้คนอื่นมาร่วมรับแทนไม่ได้หรอกครับ มันจะเป็นเยี่ยงอย่างที่ไม่ดี ” พูดเสร็จผมกับหันไปจ้องหน้าร่างบางอีกครั้ง ส่วนร่างบางก็ยังจ้องหน้าผมนิ่งอยู่เหมือนเดิม ก่อนจะยกยิ้มมุมปากแล้วหันไปพูดกับน้องแก้มบวมคนนั้น
“ไม่เป็นไรหรอกด้ง เราผิดที่ลืมป้าย เราก็ควรจะได้รับโทษคนเดียว เพราะป้ายมัน “สำคัญ” เราไม่มีสิทธิ์ที่จะลืม ถึงแม้มันจะเป็นครั้งแรกเราก็สมควรที่จะโดนลงโทษ จะได้ไม่เป็นเยี่ยงอย่าง” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน และเหลือบตามามองผมพร้อมยิ้มเหยียดก่อนจะหันไปทำหน้าตาหน้าสงสารใส่เพื่อนๆและพี่ๆคนอื่นๆ
“เฮ้ย!! ไม่เอาน่าไอ้ชาน น้องเค้าพึ่งครั้งแรก แล้วคนเดียวด้วย เราก็ปล่อยๆไปก่อน เดี๋ยวไว้เล่นหนักๆรวมๆทีเดียวจะดีกว่า สงสารน้องเค้า” มินจุนหันมากระซิบกับผมเบาๆครับ
กะแล้วเชียวว่าจะต้องมีคนหลงกลใบหน้าน่าสงสารนั้น แสบจริงๆเลยนะน้องทอม แต่คิดหรอว่าพี่สุดหล่อคนนี้จะยอม หน้าแบ๊วๆอย่างนั้น ทำอะไรพี่ไม่ได้หรอกครับ ก็แค่ใจเต้นโครมคราม เลือดสูบฉีดทั่วร่างกาย ก็แค่นั้นเอง >////<
“เอาหละๆๆๆ พี่จะไม่ถือสาเอาความอะไรมาก แต่บทลงโทษก็คือบทลงโทษ ยังไงน้องๆก็ต้องปฏิบัติตาม วันนี้พี่ๆแค่จะมาพบปะน้องๆเฉยๆ ไว้คราวหน้าเราจะไม่มีมาอ่อนข้อให้แบบนี้แน่ และหวังว่าน้องๆทุกคนจะปฏิบัติตตามกฎอย่างเคร่งครัด”
“เข้าใจมั้ย!!!” ผมตะโกนเสียงดุดันอีกครั้ง
“เข้าใจครับ/ค่ะ” เสียงน้องๆตะโกนตอบอย่างเต็มเสียง
“ส่วนน้องคนที่ไม่ได้เอาป้ายมา พี่จะมีบทลงโทษสถานเบาให้” ผมพูดพร้อมเดินไปหยุดหน้าร่างบางอีกครั้ง
“มีอะไรจะลงโทษผมหรอครับ” ร่างบางหันมาเอียงหน้าถามผมด้วยสีหน้าเหวี่ยงๆ แบบคนไม่สบอารมณ์ แต่ในสายตาผม คือ เอียงคอแล้วทำหน้าแบบนั้น มันยั่วกันชัดๆ มาเป็นเมียพี่เถอะน้อง ฮึ่ยยยย >.,< (นี่ก็หื่นตลอดเวลา =_= : ไรท์)
ผมรีบสะบัดหน้าแล้วเรียกสติ เก๊กหน้าโหด ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากเมื่อคิดอะไรดีๆออก
“วันนี้หลังเลิกซ้อมเชียร์ มาหาพี่ที่ห้องประชุมของสโมฯคณะด้วย” ผมบอกร่างบางที่ตอนนี้ทำหน้างงเข้าขั้นสุด
“ทำไมผมต้องไป? มันเลิกเชียร์แล้ว ผมก็เป็นอิสระ” ร่างบางยักไหล่ถามผมด้วยหน้าเหวี่ยงๆและยกยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า
“ถ้าน้องยังอยากได้ป้ายคืน ก็มาหาพี่นะจ๊ะ น้องทอมคนสวย” ผมก้มลงไปกระซิบที่หูร่างบางพร้อมพูดเบาๆ ก่อนจะหันไปสั่งน้องๆให้เลิกแถวและไปเข้าเชียร์ได้
“เฮ้ย!! อย่าบอกนะว่า....... ฮึ่ยยยย หงุดหงิดโว้ย!!.” ร่างบางโวยวายทันทีที่ผมสั่งเลิกแถว ก่อนจะหันมาชี้หน้าผม ก่อนทำหน้าเหวี่ยงใส่ผม ส่วนผมหนะหรอ ก็เดินสบายใจไปกับพวกว้าก ไปเตรียมอต่งตัวรอเจ้าสาวมาหา
“โอ้ยยยยยยย มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตชั้นเนี่ย หงุดหงิด ไม่เข้าเชียร์ได้มั้ยเนี่ย อ๊าคคคค” เสียงโวยวายดังมาจากไกลๆไม่ต้องดูก็รู้ว่าใคร มีอยู่คนเดียว ที่จะเหวี่ยงและวีนได้ขนาดนี้
“แล้วพี่จะรอนะจ๊ะ น้องทอมคนงามของพี่ ^__^ ”
• TBC. •
จบไปแล้วสำหรับตอนที่ 2 ขอโทษด้วยที่มาอัพช้า มัวแต่ไปลั้ลลามา เก๊าขอโทษษษษษ > /\ <
ปล.จริงๆแล้ว หมีรู้ว่าโฮคือผู้ชายนะ แต่ด้วยบุคลิคท่าทาง มันเหมือนทอมมากกว่า หมีเลยเรียกโฮว่าน้องทอม
ตอนต่อไป โฮจะเป็นอย่างไรเมื่อจะต้องไปหาพี่ว้ากจอมหื่นแบบสองต่อสองที่ห้องมืด เอ้ย ห้องสโม
โฮจะรอดจากอุ้งมือหมีหรือไม่ แต่ระดับหมีแล้วคงไม่เรียกไปลงโทษแบบธรรมดาแน่นอน
ฝากติดตามและเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะครับลีดเดอร์ทุกคน >O<
ความคิดเห็น