คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Old Boyfriend #Chanyeol x Beakhyun ft.?
warning: สั้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก! ;o;
…เมื่อเรื่องราวเราจบลง ชีวิตเดินคนละทาง
ทางของเราคงไม่มีวันมาพบกัน…
“แบค เหม่ออะไร? ฉันเรียกตั้งนาน แกไม่ได้ยินหรอ?” เสียงหวานเอ่ยถามเพื่อนสนิทตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ
“อ่า… ขอโทษทีนะซูโฮ เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ?” แบคฮยอนสะดุ้งนิดๆ พลางถามซูโฮ
“ฉันถามว่าแกรู้หรือยังว่าปาร์คชานยอลกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว กลับมาพร้อมคยองซูด้วย”
“งะ งั้นหรอ.. ไม่รู้สิ เพิ่งรู้จากแกนี่แหละ” ตอบคำถามเพื่อนสนิทแล้วเม้มริมฝีปากบางแน่น ขอบตาร้อนผ่าว
“แกโอเคนะแบค?”
“อื้ม ฉันโอเค ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เจอกันบนห้อง” ไม่รอให้อีกคนพูดอะไร ก็วิ่งไปห้องน้ำทันที
ทำไมซูโฮจะไม่รู้ ว่าแบคฮยอนยังลืมชานยอลไม่ได้ เพื่อนของเขารักชานยอลยิ่งกว่าตัวเองเสียอีก แต่ทำไมถึงเลิกกันหน่ะหรอ? หึ อย่าให้พูดเลย … แต่ก็นะ ไหนๆก็พูดแล้ว ขอพูดให้จบเลยแล้วกัน
เมื่อสองปีที่แล้ว ปาร์คชานยอลกับบยอนแบคฮยอนคู่รักประจำโรงเรียนเลยหล่ะ เป็นคู่รักที่น่าอิจฉามาก ทั้งสองคนรักกันดี ดีมากจนแบคฮยอนไม่เคยสงสัยอะไรในตัวคนรักเลย…
อยู่มาวันนึง ทั้งสองคนทะเลาะกันหนักมาก..
“ทำไมงี่เง่าแบบนี้แบค?! ยอลบอกแล้วไง ว่าคยองซูเป็นแค่รุ่นน้อง ยอลไม่ได้คิดอะไร!” เสียงของชานยอลตะโกนใส่หน้าแบคฮยอนอย่างเหลืออด
“แล้วนี่หล่ะ.. มันคืออะไร ฮึก” แบคฮยอนปารูปถ่ายใส่หน้าคนตัวสูงแล้วร้องไห้ออกมา
ชานยอลหยิบรูปพวกนั้นขึ้นมาจากพื้น มันเป็นรูปที่แอบถ่ายเขากับรุ่นน้องที่ชื่อคยองซูกำลัง… ‘จูบกัน’
“แบค… ยอลขอโทษ ยอล..”
“ไม่ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นปาร์คชานยอล เราเลิกกัน!” สิ้นคำประกาศิตนั้น ร่างบางก็วิ่งออกมาจากบ้านของอดีตคนรักหมาดๆ
“โธ่เว้ย!!!!!!! แบคฮยอนอา… ขอโทษนะ แต่ยอลรักคยองซูจริงๆ”
หลังจากที่ปาร์คชานยอลกับบยอนแบคฮยอนเลิกกันได้เพียงแค่สองเดือน ชานยอลก็ประกาศว่ากำลังคบกับโดคยองซู รุ่นน้องม.5 ทั้งสองคนได้ทุนไปเรียนต่อที่ประเทศญี่ปุ่น...
… จนตอนนี้ก็ผ่านมาสองปีแล้ว แต่ซูโฮรู้ ว่าแบคฮยอนยังลืมชานยอลไม่ได้ …
“เฮ้ย!/ว๊าก! ”
“อูยยยยยย เจ็บชะมัด นี่! จะรีบไปตามควายที่ไหน เห็นไหมว่าเดินชนฉันจนล้มแล้วยังไม่..” เสียงหวานขาดหายไปเมื่อเงยหน้ามองคู่กรณี ‘ปาร์คชานยอล’
“โทษทีนะแบคฮยอน พอดีฉันรีบหน่ะ ลุกไหวไหม?” เอ่ยตอบแบบไม่คิดอะไร แล้วพยุงคนที่ยังนั่งอ้าปากค้างอยู่ที่พื้น
“เอ่อ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจที่ช่วยพยุงนะ”
“พี่ยอล~ อยู่นี่เอง ผมหาตั้งนาน” เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กๆที่วิ่งมากอดแขนร่างสูง
“อ่า พี่กำลังจะไปหานายอยู่พอดีเลย” ร่างสูงยิ้มกว้างพลางยีหัวคนรัก
“ฉันขอตัวนะ” แบคฮยอนไม่สามารถทนเห็นภาพบาดใจต่อไปได้ จึงกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากตรงนั้น
“ฮึก ปาร์คชานยอลคนโง่! ฮือออออออออ” ร่างบางวิ่งมาแอบร้องไห้ที่สวนหย่อมหลังตึก เขาคิดว่าตรงนี้คงไม่มีใครอยู่ จึงร้องไห้เป่าปี่เสียงดังแบบไม่ต้องกลัวรบกวนใคร
“โว้ยยยยยยยยยยย! คนจะหลับจะนอน! มาร้องไห้อะไรแถวนี้วะ?!” แบคฮยอนสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงทุ้มของใครสักคนตะโกนขึ้นมา
“เอ่อคือ เอ่อ ฉะ ฉันขอโทษ แต่มันอดไม่ได้นี่ ฮึก ทำไมต้องดุด้วยเล่า!”
ร่างของใครสักคนที่ตะโกนว่ารบกวนการนอนนั้น เดินมายืนอยู่ตรงหน้าแบคฮยอน ร่างบางเห็นว่ามีเงาคนมาทับตัวเองจึงเงยหน้ามอง
“นายที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนใช่มั้ย?”
“เออ แล้วรู้ใช่ไหมว่านายมารบกวนการนอนซึ่งเป็นเวลาอันมีค่าของฉัน” ร่างสูงนั่งลงตรงหน้าร่างบาง
“ก็ขอโทษไปแล้วนี่ เอ่อคือ ฉันชื่อแบคฮยอนนะ”
“เป็นอะไร ทำไมต้องร้องไห้?”
“เห็นภาพบาดตาบาดใจหน่ะ เจ็บมาก..”
หลังจากนั้นทั้งร่างสูงคนนั้นและแบคฮยอนก็นั่งคุยกันยาว จนลืมเวลา มองนาฬิกาอีกทีก็สามโมงเย็นแล้ว
“ฉันกลับบ้านก่อนนะ สำหรับวันนี้ขอบใจมาก ที่นายทำให้ฉันหายเฮิร์ท กลับบ้านดีๆนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้” ร่างบางพูดพลางยิ้มกว้าง
“กลับด้วยกันสิ วันนี้ฉันขับรถมา ไปรอป้ายรถเมล์หน้าวิท’ลัยนะ เดี๋ยวไปรับ อย่าขัด” ร่างสูงเอ่ยดุๆเมื่อเห็นว่าแบคฮยอนยู่ปาก
“ก็ได้ ก็ได้! นายนี่เผด็จการจริง แบร่!” แลบลิ้นใส่ร่างสูงแล้ววิ่งออกไป
“หึ ติงต๊อง… แต่ก็น่ารัก”
สี่เดือนแล้ว ที่ชีวิตของบอยนแบคฮยอนได้ยิ้มได้หัวเราะที่ออกมาจากใจจริงๆ โดยคนที่ทำให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้คงไม่พ้น คนคนนั้น…
“นี่! เมื่อคืนนายแกล้งฉัน!”
“ฉันแกล้งอะไรหื้ม?”
“นายเอาน้องเอสของฉันไปซ่อน! คืนนี้ฉันจะกลับไปนอนบ้าน”
“เดี๋ยว ได้ข่าวว่าเอสเนี่ย ของฉันนะเบค่อน อย่ามาขี้ตู่สิ”
“ก็มันน่ารักหนิ เอสเป็นลูกชายฉัน!”
“งั้นฉันเป็นพ่อ นายเป็นแม่ เราสองคนมีลูกชายชื่อเอส ดีไหมครับ? หึ”
“ย๊า! ไอ้บ้าหนิ!”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!! ฉันยังนั่งอยู่ตรงนี้นะเว้ย เกรงใจคนโสดอย่างฉันบ้างเด่ะ!!!!” ซูโฮตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ทั้งสองคนพร้อมใจกันหัวเราะ เมื่อเห็นซูโฮวีน
“เอ่อ แบคฮยอน ฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ” เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นทางด้านหลัง
“ฉันว่า ฉันขอตัวไปหาขนมกินก่อนนะ” ซูโฮรีบชิ่งออกจากสถานการณ์น่าอึดอัดนั้นทันที ไม่ใช่ว่าไม่รักเพื่อนนะ แต่ตอนนี้แบคฮยอนมีคนดูแลแล้ว เขาเชื่อว่าเพื่อนสนิทของเขาต้องเลือกคนนั้นแน่นอน
ร่างบางเจ้าของชื่อแบคฮยอน เหลือบมองหน้าคนที่นั่งข้างๆแวบหนึ่ง ก่อนพูดออกไปว่า
“มีอะไรก็พูดมาเถอะชานยอล ฉันกับเขาเราไม่เคยมีความลับต่อกัน” แบคฮยอนบีบมืออีกฝ่ายแน่นราวกับขอกำลังใจ ส่วนร่างสูงเองก็บีบมือเล็กตอบเช่นกัน
“กลับมาคบกับฉันนะแบคอา… นายยังรักฉันอยู่ใช่ไหม?” ลมหายใจของร่างบางขาดห้วง เมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่
“ใช่ ฉันยังรักนายอยู่…” ยังไม่ทันที่แบคฮยอนจะพูดจบ ร่างสูงที่นั่งจับมือกันในตอนแรกก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป
“แบค..” ชานยอลเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยความดีใจ เขาเพิ่งเลิกกับคยองซู เลยอยากกลับมาคบกับแบคฮยอน
“ในอดีตหน่ะนะ ส่วนปัจจุบันแค่คำว่าเพื่อนก็มากพอแล้วสำหรับเรา ตอนนี้ฉันมีเขาอยู่เคียงข้างแล้ว ไปนะ”
“เหอะ! แค่คนคั่นเวลาสินะ” ร่างสูงที่เดินหนีออกมา กำลังต่อยต้นไม้จนเลือดอาบมือ
“ใครบอกว่านายเป็นคนคั่นเวลากัน?”
“…”
“อย่ามาเงียบนะ ใจร้อนเดินออกมาแล้วต่อยต้นไม้แบบนี้มันน่าตีจริงๆ ไปห้องพยาบาลเลยเร็วๆ” ร่างบางพูดเป็นชุดพลางจับมือร่างสูงแล้วออกแรงให้เดินไปด้วยกันแต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดของอีกฝ่าย
“รักฉันไหมเบค่อน?”
“…”
“ตลอดสี่เดือนที่ผ่านมา นายลืมปาร์คชานยอลไปหรือยัง?”
“…”
“เป็นแฟนฉันนะ ฉันรักนายแบคฮยอน” ร่างสูงพูดจบก็คุกเข่าขอความรักอยู่ตรงหน้าแบคฮยอน
“ถ้าฉันไม่รักนาย ฉันคงกลับไปคบกับชานยอลแล้วหล่ะ”
“หมายความว่า…”
“อื้ม ฉันตกลง ฉันจะเป็นแฟนกับนายนะคริส ฝากตัวด้วย J”
- 4 years later –
“ไง รอนานไหมแบค?” เสียงทุ้มถามคนที่นั่งรออยู่พลางหอบน้อยๆเพราะรีบวิ่งมา
“ไม่นานหรอก แล้วนี่จะวิ่งทำไม? อ่าว ค่อยๆกินสิ เดี๋ยวก็สำลักหรอก ฮ่าๆ” แบคฮยอนหัวเราะน้อยๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายรีบกินน้ำแบบตีลีตาเหลือก
“โธ่ อย่าหัวเราะสิ ว่าแต่นัดฉันออกมาวันนี้ มีอะไรหรอ?”
ร่างบางไม่ตอบคำถามนั้นแต่ยื่นซองสีชมพูอ่อนไปตรงหน้าร่างสูงแทน
“หืม?” ร่างสูงครางในลำคอน้อยๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบซองนั้นมาเปิดดู
‘งานมงคลสมรส ระหว่าง อู๋อี้ฟาน กับ บยอนแบคฮยอน’
“อ่า ยินดีด้วยนะ”
“ต้องไปให้ได้นะ… ฉันอยากให้นายมา” แบคฮยอนย้ายมือที่ประสานกันไปจับมือของอีกฝ่ายแทน
“อาทิตย์หน้าฉันว่างพอดี เดี๋ยวฉันจะไปตัดสูทรอแล้วกันนะ งั้นฉันไปหล่ะ”
“ดีใจด้วยนะ ทั้งคู่เลย นี่ของขวัญเล็กๆน้อยๆ”
“ขอบใจมากนะชานยอลที่มา” แบคฮยอนจับมือชานยอลเขย่าไปมาเพื่อแสดงความดีใจที่เห็นคนตัวสูงมา
“ซูโฮกับเลย์มาพอดี มาถ่ายรูปกันเถอะ” คริสเอ่ยบอกคนรักและชานยอลให้มาถ่ายรูปด้วยกัน
“ย๊า! นายบังกล้องฉัน” เสียงวีนๆเหวี่ยงๆแบบนี้คงเป็นใครไม่ได้นอกจาก…
“ก็นายเตี้ยนี่ แนะนำให้ไปต่อกระดูกที่ขานะซูโฮ ฮ่าๆ” ชานยอลหัวเราะร่วนเมื่อได้แกล้งเพื่อน
ชานยอลมองอดีตคนรักที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ข้างๆคนตัวสูงผมสีทอง
‘แบคฮยอนอา… วันไหนที่นายไม่เหลือใคร ขอให้จำไว้ว่านายยังมีฉันนะ ถึงฉันจะเคยทำไม่ดีไว้กับนาย แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ว่าถ้าเราเจอคนที่เขารักเราจริงๆ เราควรจะรีบคว้าเขาเอาไว้ ก่อนที่เขาจะจากเราไป เหมือนอย่างฉันกับนาย.. ขอให้นายมีความสุข มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแบบนี้ตลอดไปนะ… จากปาร์คชานยอล’
“ขอบใจนะยอล… ขอบใจ”
จบจ้า.
ถ้าถามว่าทำไมหายไปนาน?
คือคอมที่บ้านพัง แล้วแบบลืมรหัสผ่านเด็กดี OTL 555555555555555555555555
เพิ่งมีเวลาขอรหัสใหม่เมื่อช่วงสิ้นเดือนมกราฯนี่เอง
เราขึ้นป.ตรีแล้ว งานเยอะมาก แต่งไว้ในโน๊ตบุ๊คน้องหลายเรื่อง
เดี๋ยวจะทยอยเอามาลงนะคะ. ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า J
ความคิดเห็น