คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : By my side #Sehun x Suho
warning. สั้นเมิ้กกกกกกกกก - _ - ;;
“เซฮุน!”
เสียงคุ้นเคยที่ร้องตะโกนมาจากอีกฝั่งของสนามฟุตบอลทำให้เซฮุนเร่งสปีดของตนเองขึ้นมาเพื่อจะตรงเข้ามาหาร่างเล็กในชุดเสื้อยืดสีส้ม แจ๊กเก็ตสีเดียวกันกับกางเกงขายาวและรองเท้าผ้าใบ หน้าตาน่ารักดูง่วงงุนเล็กน้อยแต่ก็สดใสเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ทุกวัน
“ซูโฮ...มาได้ยังไงครับ”
“ปั่นจักรยานมาน่ะสิ แล้วนี่จะมาวิ่งทำไมไม่ปลุกเราล่ะเนี่ย”
“ก็เห็นกำลังหลับสบาย ผมก็เลยไม่ปลุกน่ะสิ” มือหนาเอื้อมไปบิดจมูกรั้นตรงหน้าเบาๆ อย่างรักใคร่ ร่างบอบบางเบี่ยงหลบนิดหน่อยก่อนจะยื่นน้ำหวานที่ใส่ขวดเตรียมมาให้ไปตรงหน้า โอเซฮุนส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้แล้วรับมาดื่มอย่างกระหาย
“คราวหลังต้องปลุกนะ...เข้าใจมั้ย?”
“โอเคครับ”
“แล้วนี่วิ่งได้กี่รอบแล้ว?”
“แปดแล้ว...เดี๋ยววิ่งอีกสองรอบก็ครบแล้วครับ”
“แล้วได้จับเวลาหรือเปล่า?”
“จับแล้ว...นี่ไง กดหยุดไว้ตอนซูโฮมาด้วยล่ะ”
แขนแกร่งใต้เสื้อวอร์มสีขาวยื่นมาให้ดู ซูโฮก้มลงมองนาฬิกาแล้วยิ้มพึงพอใจกับสถิติที่มองเห็น มือเล็กเอื้อมไปปลดสายรัดข้อมือที่มีนาฬิกาจับเวลาอยู่ด้วยออกมาถือเอาไว้เอง
โอเซฮุน...นักวิ่งของมหาวิทยาลัย
กำลังฟิตร่างกายและเก็บตัวสำหรับงานกีฬาระหว่างมหาวิทยาลัยในอาทิตย์หน้า
ส่วนซูโฮ...ทำหน้าที่สำคัญกว่านั้น
เป็นคนดูแลโอเซฮุน...มาสามปีแล้ว v(^________^)v
“โอเค งั้นเดี๋ยวเราจับเวลาให้เซฮุนเอง”
“ครับ”
ตบหลังกว้างๆ นั้นสองสามทีแล้วรับเอาขวดน้ำหวานมาถือไว้ เร่งเร้าให้อีกฝ่ายออกวิ่ง ซึ่งนักกีฬาหนุ่มก็ยิ้มกว้างให้แล้วขยี้ผมนิ่มสีสว่างนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะออกวิ่งไปข้างหน้าโดยมีแรงเชียร์จากด้านหลังเป็นกำลังใจให้
เมื่อครบตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ มือเล็กก็กดหยุดนาฬิกาหลังจากที่ร่างสูงวิ่งเข้ามาหาแล้ว ซูโฮยื่นให้เซฮุนดูแล้วส่งยิ้มกว้างให้กันและกัน เพราะตัวเลขบนนั้นดูดีมากทีเดียว “ดีขึ้นมากกว่าเมื่อวานเยอะเลย แสดงว่าถ้าพักผ่อนเพียงพอแล้วจะทำให้ทำเวลาได้ดีขึ้นนะเนี่ย”
“นั่นสิครับ ตอนวิ่งผมก็รู้สึกว่าสดชื่นกว่าเมื่อวานเยอะเลย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ทำแบบนี้แล้วกันเนอะ”
“ครับ...ซูโฮครับ”
“หืม?” ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย เซฮุนละริมฝีปากจากขวดน้ำหวานเพิ่มพลังสูตรของซูโฮอีกครั้งแล้วเอ่ยออกมา “พรุ่งนี้ ออกไปวิ่งด้านนอกกันนะครับ ริมแม่น้ำก็ได้ ผมชักจะเบื่อลู่วิ่งแล้วล่ะ”
“อ่า ได้ๆ ”
“แต่ว่าตอนนี้...ไปทานโจ๊กกันดีกว่าครับ ผมหิวจนตาลายแล้วเนี่ย”
“โอเคเล้ย~”
กำปั้นเล็กชูขึ้นสูง ก่อนที่เจ้าของเสียงจะกระโดดขึ้นซ้อนท้ายจักรยานที่ตนเองเป็นคนปั่นตอนขามา แต่ขากลับเซฮุนรับหน้าที่ปั่นกลับ แขนเรียวโอบรอบเอวสอบเอาไว้แน่นกันตก แนบใบหน้าซบแผ่นหลังกว้างด้วยอย่างวางใจ ขณะที่อีกคนก็ปั่นจักรยานตรงไปร้านอาหารด้วยรอยยิ้ม
..............................................
อากาศยามเช้าบริสุทธิ์และสดชื่น เรียกรอยยิ้มจากร่างเล็กๆ ที่กำลังปั่นจักรยานไปช้าๆ ให้แต่งแต้มเต็มสองแก้มอิ่ม ไม่ต่างจากร่างสูงที่กำลังวิ่งเหยาะๆ ไปตามทางเดินอันแสนร่มรื่นของสวนสาธารณะริมแม่น้ำ เสียงพูดคุยและหยอกล้อกันดังขึ้นตลอดทาง เช่นเดียวกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ไม่เคยจะขาดหายไปจากทั้งสองคนแม้ซักนาที
เจอกันได้ยังไง จำไม่ได้แล้วล่ะ
รักกันได้ยังไง ก็คงไม่ต้องพูดถึงหรอก
รู้แค่ว่า...ซูโฮไม่เคยรู้สึกว่าต้องเสียใจ หรือคิดผิด กับการที่วางมือลงบนมือของโอเซฮุนในวันนั้นเลย...
จริงๆ นะ
“ถ้าซูโฮคิดว่าเส้นทางต่อไปนี้ เราควรจะเดินด้วยกัน...จับมือผมได้ไหมครับ”
แม้จะผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ แต่ความอบอุ่นในวันนั้นก็ยังคงอบอวลและโอบกอดหัวใจเอาไว้เสมอ...
“อ้ะ น้ำหวาน” มือเล็กยื่นขวดน้ำหวานให้เหมือนเช่นเคย ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ค้นหาผ้าขนหนูสีขาวสะอาดในกระเป๋าเป้ที่แบกมาด้วย “ขอบคุณครับ”
“เหนื่อยมากมั้ย เซฮุน”
ผ้าเนื้อนิ่มซับลงบนใบหน้าและลำคอของคนรักช้าๆ อย่างเอาใจ เซฮุนได้รับการดูแลแสนน่ารักแบบนั้นก็หันมายิ้มให้แล้วหยิกเบาๆ ที่แก้มนิ่ม
“เหนื่อยครับ แต่ตอนนี้หายแล้วล่ะ”
“ดีแล้ว เดี๋ยวไปทานข้าวแล้วก็ไปเรียนกันเนอะ”
“ครับ”
สองมือที่เกาะเกี่ยวกันเอาไว้หลังจากที่ออกเดินเพื่อจะกลับบ้านโดยที่เซฮุนจูงจักรยานไว้อีกด้านของทั้งสองคนกุมกันแน่นไม่ห่าง สายลมและแสงแดดอ่อนทำให้บรรยากาศรอบด้านดูสดใสและสวยงามน่ามอง
เพียงแค่อยู่ด้วยกัน...ทุกอย่างก็สวยงามขึ้น
“เครียดหรือเปล่า อีกไม่กี่วันแล้วนะ”
“เครียดครับ กดดันด้วย...แต่ไม่เป็นไร”
“ถ้ามีอะไรที่เราพอจะทำได้ บอกเราเลยนะเซฮุน”
“ถ้าอย่างนั้น...”
“...”
“กอดผมหน่อยได้มั้ยครับ?”
“หา??” ซูโฮทำหน้างงกับคำขอร้องนั้น เซฮุนเลยคิดไปว่ามันคือการปฏิเสธกลายๆ “ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ”
“ได้สิ...เรื่องแค่นี้เอง”
ว่าแล้วก็กอดหมับ...ไม่ยอมปล่อยเลยทีเดียวเชียวแหละ (.///////////.)
........................................................
เสียงเชียร์จากผู้คนมากมายดังขึ้นจากรอบด้าน ร่างสูงในชุดนักกรีฑาวอร์มร่างกายและเตรียมพร้อมทุกอย่าง รายงานตัวก็เรียบร้อยแล้ว รอเพียงสัญญาณเรียกให้เข้าสู่ลู่วิ่งเท่านั้น
เซฮุนไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไหร่นัก แต่ก็ยังมีความประหม่าอยู่บ้าง...
คนที่ตื่นเต้นกว่า...คงเป็นซูโฮนี่แหละ
“เซฮุนอา...สู้ๆ นะ!!”
“ครับ”
“เราจะไปรอที่บนนู้นนะ ไม่ต้องเครียดนะ”
“ครับ”
“แค่ทำเต็มที่ก็พอนะ”
“ครับ...ผมจะวิ่งเพื่อซูโฮนะ”
ยิ้มกว้างพร้อมทั้งแววตาจริงจังของเซฮุนนั้นทำให้ซูโฮตกหลุมรักเป็นรอบที่ร้อยล้านครั้ง ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักพร้อมทั้งชูกำปั้นทั้งสองข้างขึ้นตรงหน้า
“อื้อ!!!”
เสียงประกาศเรียกให้นักกีฬาเข้าสู่ลู่วิ่งได้ ซีวอนหันไปมองคนตัวเล็กที่กระโดดหยองแหยงอยู่ด้านบนอัฒจรรย์แล้วก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าสู่ลู่วิ่งที่เป็นของตนเอง ตาคมหลับลงเพื่อเรียกสมาธิ ละทิ้งทุกสิ่งอย่าง เหลือไว้เพียงแค่ตนเอง ลู่วิ่ง
และ... ซูโฮ
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับการออกสตาร์ทของนักกีฬาทุกคน เซฮุนเร่งสปีดของตนเอง ผ่อนคลายความกดดันที่พุ่งพล่านขึ้นมาในจิตใจ แล้วออกวิ่งไปเรื่อยๆ เหมือนอย่างที่ซ้อมมา จนกระทั่งแซงทุกคนขึ้นมาเป็นผู้นำได้ หากแต่พอเหลือบมองด้านข้างก็พบว่านักวิ่งจากมหาวิทยาลัยอื่นกำลังตีตื้นขึ้นมาเช่นกัน
อีกเพียงไม่กี่เมตรก็จะเข้าสู่เส้นชัยแล้ว สปีดของเซฮุนยังไม่ตก แต่กำลังขาของอีกฝ่ายก็ไม่ได้ลดลงเช่นกัน
จากที่ห่างไปเพียงเล็กน้อย... ก็กลับเป็นเกือบจะขึ้นมาเคียงข้าง และระยะทางที่เหลือไม่ไกล...
สิบเมตร...
เจ็ดเมตร...
ห้าเมตร...
สามเมตร...
หนึ่งเมตร...
“เย้~!!! ชนะแล้ว!!!”
เสียงใสดังขึ้นในช่วงเวลาเดียวกันกับที่เซฮุนเงยหน้าขึ้นเพื่อให้แผ่นอกแตะกับเชือกสีขาวเป็นคนแรก บ่งบอกได้ว่ารางวัลชนะเลิศนั้นเป็นของโอเซฮุนแน่นอนแล้ว “ซูโฮ”
“ดีใจด้วยนะเซฮุน ชนะแล้ว...ที่หนึ่งเลย”
“ขอบคุณครับ”
“เซฮุนของเรา...เก่งที่สุดในโลกเลย”
ทางเดินในสวนสาธารณะแห่งเดิมที่มาเดินเล่นด้วยกันแทบทุกวัน แม้จะเป็นเส้นทางเดิมๆ หากแต่คนสองคนที่เดินเคียงข้างและกุมมือกันเอาไว้กลับไม่เคยเบื่อเลยซักนิด ตอนนี้ซูโฮแจกำลังเดินบนกำแพง มือข้างหนึ่งมีเซฮุนจับไว้ ส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นเพื่อสร้างสมดุลให้ตัวเองกันหล่น
“ซูโฮครับ”
“หืม?”
ร่างเล็กหยุดเดินก่อนจะหันมาหาอีกคน ค่อยๆ นั่งยองๆ ลงบนกำแพง จับจ้องเข้าไปในดวงตาคมที่กำลังจ้องมองมาเช่นกัน เซฮุนเอื้อมมือไปจับมืออีกข้างของคนตัวน้อยเอาไว้ แกว่งไปมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา
“ทางข้างหน้ามันคงอีกไกล”
“...”
“แล้วก็ไม่รู้ว่าต้องเจออะไรบ้าง”
“...”
“แต่ว่าซูโฮ...จะเดินข้างๆ ผมแบบนี้ต่อไปได้ไหมครับ?”
ริ้วแดงๆ ที่เกิดขึ้นบนแก้มของร่างสูงทำให้คนโดนชวนต้องแอบอมยิ้ม อยากจะแกล้งเล่นซักหน่อยแต่คิดว่าคงไม่ดี มือเล็กปลดออกจากการเกาะกุม ก่อนจะยกขึ้นโอบรอบคอแกร่ง ยิ้มน้อยๆแล้วไล้ปลายจมูกรั้นไปกับจมูกโด่งเบาๆ “ได้สิ...ต้องได้แน่นอนอยู่แล้ว”
“...”
“ก็ที่ข้างๆเซฮุนเป็นของเราคนเดียวนี่นา ถ้าเราหนีไป เซฮุนเหงาแย่เลยเนอะ”
“ครับ...เหงาตายเลยล่ะเนอะ”
แค่เธออยู่ข้างๆ… ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า
เธอทำให้ถนน ของฉันสวยงาม
ในวันที่เราเริ่มเดินทาง
แค่เพียงมีเธอเดินกับฉันข้างๆ
ก็ทำให้โลกนี้นั้นสดใส สวยงามไปทุกอย่าง...
ความคิดเห็น