[OS;SF] EXO

ลำดับตอนที่ #4 : Secret #Minseok x Luhan 100%

 

ปล. ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคเก่าของเราเอง เวอร์ชั่นเดิมเป็นของ INFINITE แล้วเราเอามาเรียบเรียงใหม่
บางทีเราอาจจะลืมแก้ชื่อตัวละครอะไรตรงไหนไปบ้างก็ต้องขอโทษด้วย .____.

ปลายทางของความรักที่ผิดครั้งนี้

… มันอยู่ที่ตรงไหนกัน ...

 ผมมองว่าความรักเป็นสิ่งสวยงาม เมื่อได้สัมผัสก็ยิ่งหลงใหลในความหอมหวานของสิ่งๆนั้น ยิ่งสวยงาม ยิ่งหอมหวานมากเท่าไหร่ พิษมันก็ยิ่งร้ายแรงมากเท่านั้น จะมีใครรู้ไหม กว่าจะได้ความรักที่เราคิดว่าสวยงามนั้นมา ... เราต้องพยายามมากแค่ไหน ต้องยอมโดนพิษที่ปกป้องสิ่งสวยงามนั้นไว้มากเท่าไหร่ กว่าจะได้ใจของเขามาครอบครอง

แล้วความรักของผมต้องใช้ความพยายามเท่าไหร่ ต้องทำผิดและต้องเจ็บเพราะพิษนั้นอีกกี่ครั้ง .. มันถึงจะพอสำหรับเขา

[ออกมาหาหน่อย]

“ ………………..”

[ได้ยินที่พูดมั้ย ... อย่าให้ฉันต้องอารมณ์เสีย]

“ได้เวลาของฉะ .. ฉันแล้วหรอ”

[ต้องการจะสื่ออะไร ? เสี่ยวลู่หาน]

“ไม่ .. ไม่มีอะไร เดี๋ยวจะรีบไปหานะ” มือบางกดวางโทรศัพท์จากปลายสาย ใบหน้าหวานที่ใครเห็นเป็นต้องหลงใหลปรากฏรอยยิ้มหมอง ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง

“ได้เวลาของนายแล้วนะ เสี่ยวลู่หาน พยายามเข้า หัวใจของคนนั้น  ... นายต้องทำให้ได้” เสียงแผ่วเบาที่พร่ำบอกกับตัวเองทุกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองต้องไขว่ คว้ามาให้ได้.. หัวใจของคิมมินซอก แค่หัวใจดวงนั้น ..

คุณคิดว่าจะมีใครพยายามให้ได้มาซึ่งสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าปลายทางของความสำเร็จมันอยู่ที่ตรงไหน .. จะมีใครพยายามได้เท่าเสี่ยวลู่หานคนนี้มั้ย ?

และจะมีใครยอมเจ็บปวดได้เท่าเขาคนนี้ ... คนที่ขึ้นชื่อว่า .. เป็นชู้กับแฟนชาวบ้าน

       ร่างสูงบางในชุดสีดำคอกว้างที่ลาดไหล่ลงมาเล็กน้อย เผยให้เห็นผิวเนียนใสกับต้นคอระหงส์ดึงดูดให้คนที่เห็นอยากจะสัมผัสลงไปบนต้นคอสวยนั่น สกินนี่สีม่วงเข้มถูกใส่เข้าชุดช่วยให้ช่วงขาเรียวยาวนั้นน่ามองมากกว่าเดิม รวมๆแล้ว เสี่ยวลู่หานนั้นจัดเป็นบุคคลที่ใส่อะไรก็ดูดีไปหมด .. นั่นเป็นสิ่งที่คนภายนอกมอง แต่สำหรับเขาแล้ว จะใส่อะไร ก็คงไม่ได้มีความยหมายหรือดูดีในสายตาของผู้ชายคนนี้สักเท่าไหร่

คิ้วคมของใครบางคนขมวดเป็นปมเมื่อเห็นเสี่ยวลู่หานก้าวเท้าเข้ามา

“ชอบโชว์หรือไง” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา สีหน้าราบเรียบไม่ท่าทีพิศสมัยในการสวมใส่เสื้อผ้าของคนตรงหน้า

“เปล่าสักหน่อย”

“แล้วเสื้อคอกว้างๆนี่ คืออะไร? เฮอะ ..” เสียงสบถเหยียดพร้อมกับปลายตาที่ชายมองเล็กน้อย ก่อนจะหยิบเครื่องดื่มสีอำพันขึ้นมาดื่ม

       ปากบางของลู่หานถูกเม้มแน่น เพื่อสกัดกลั้นความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมาเมื่อเห็นปลายตาที่มองมาของ คิมมินซอก ก็รู้อยู่ว่าคนอย่างเขา ทำอะไรก็คงไม่ดีไปเสียหมดในสายตาของมินซอก คำพูดเสียดสีเขายังพอที่จะทนได้ แต่สายตาแบบนั้น สายตาที่เหมือนดูถูก ลู่หานก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ

“ทีหลังไม่ต้องใส่เสื้อตัวนี้มาหาฉัน .. จะใส่ไปหาใครก็เชิญ แต่ไม่ต้องใส่มาให้ฉันเห็น .. มันเสียสายตา ”

“ขอโทษ .. ” ใบหน้าหวานก้มอยู่ในความมืดเอ่ยขอโทษออกมาอย่างแผ่วเบา เสียงดนตรีอึกกทึกในผับแห่งนี้กลบถ้อยคำนั้นจนหมดสิ้น แสงสว่างที่มีเพียงเล็กน้อยไม่พอให้คนตรงหน้าเห็นหยดน้ำที่คลออยู่ตรงดวงตา สวยได้

       อย่าร้องไห้นะเสี่ยวลู่หาน อย่าเพิ่งท้อนะ .. ขอร้อง

“จะนั่งมั้ย .. หรือจะยืนโชว์หุ่นต่อไป” มินซอกเหลือบตาขึ้นมามองคนที่ยืนนิ่งอยู่ ไม่ยอมนั่งเสียที .. คนๆนี้ จะทำให้เขาหงุดหงิดไปถึงไหน ..

       ร่างบางหย่อนตัวลงที่นั่งข้างกายของคิมมินซอกตามคำพูดเชิงสั่งของอีกคน สายตาไล่มองไปทั่วสถานที่แห่งนี้ .. จะบอกว่าเสี่ยวลู่หานไม่ชินกับสถานที่บันเทิงก็ไม่เชิง เพราะตัวเขาเองก็เพิ่งจะเคยมาเป็นหนที่สี่นับตั้งแต่เกิดมา เพราะถ้าคนข้างกายไม่เรียกให้ออกมาพบ คนอย่างเสี่ยวลู่หานก็คงไม่คิดจะก้าวเท้าเข้ามาในที่แบบนี้

“มองอะไร .. อยากออกไปเต้นกับพวกผู้ชายพวกนั้นหรอ ? ”

“ไม่ใช่นะ” ลู่หานหันควับกับคำพูดของอีกคน .. มินซอกเห็นเขาเป็นคนยังไงกัน ..

“ก็เห็นมองไม่กระพริบ นึกว่าอยาก ”

“ฉันไม่ชอบเต้น”

“หรอ” เสียงเรียบเอ่ยรับอย่างไม่ใส่ใจ แก้วสีอำพันแก้วแล้วแก้วเล่า ถูกหยิบยื่นจากเพื่อนฝูงให้มินซอกยกมันขึ้นดื่มอย่างไม่ขาดจังหวะ ลู่หานได้แต่มองอีกคนนั่งดื่มอย่างเงียบๆ

มันเป็นแบบนี้เกือบทุกครั้งที่มินซอกเรียกตัวเขาออกมากลางดึก .. เรียกออกมาให้นั่งอยู่ข้างกาย นั่งมองเหล้าที่กรอกลงปาก นั่งดมควันบุหรี่ที่สูบเข้าปอดร่างหนา พ่นออกมาเผื่อแพร่ถึงลู่หาน รวมทั้งนั่งมองคิมมินซอกซุกไซร้ไปกับพวกผู้หญิงที่เข้ามายั่วยวน

.. ถ้าจะถามว่าเสี่ยวลู่หานที่นั่งอยู่ตรงนี้มีความหมายอะไร .. คำตอบก็คงจะเป็นคำว่า ไม่มีความหมายอะไรเลย

“นายไม่คิดจะดื่มบ้าง ?” มินซอกมองลู่หานที่นั่งเงียบๆ ก่อนจะแกว่งแก้วใสในมือไปมา

“ฉันแพ้แอลกลอฮอร์ ”

“ไม่เห็นเคยบอก ? ” ไหล่หนายักขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันไปพูดคุยกับเพื่อนฝูงและผู้หญิงที่เพิ่งเข้ามาทำความรู้จักเมื่อครู่

ริมฝีปากบางแม้มแน่น ใบหน้าหวานที่ก้มลงอีกครั้ง คำพูดที่มักจะพึมพำกับตัวเอง ..

“อย่าเพิ่งท้อนะ เสี่ยวลู่หาน” ใช่ว่าจะไม่เคยบอก .. แต่มันเป็นเกือบทุกครั้งที่มาผับแล้วถูกถามด้วยประโยคซ้ำๆ ของมินซอก ถึงลู่หานคนนี้บอกไปเป็นร้อยเป็นพันหน คิมมินซอกก็คงจำไม่ได้ ..

รู้อยู่แก่ใจดีว่าเรื่องของเขาคงไม่มีความสำคัญมากในชีวิตของผู้ชายคนนั้น แต่ทำไมเรื่องของผู้ชายคนนั้น เสี่ยวลู่หานถึงจดจำมันได้ทุกเรื่อง .. จำได้แม้แต่ครั้งแรกที่พบกัน

‘เร็วๆ หน่อยได้มั้ยลู่หานอา เดี๋ยวฉันไปดูพี่ชานยอลไม่ทัน! ’ เสียงเร่งเร้าขอเพื่อนสนิทอย่างพยอนแพคฮยอนทำให้ เสี่ยวลู่หานต้องก้าวเท้าให้ยาวมากกว่าเดิม .. ตัวก็เตี้ย ทำไมเดินเร็วจังวะ...

‘ใจเย็นสิฮะ พี่แพค เดี๋ยวพี่ลู่หานก็ลื่นพอดี ’

‘ซูโฮนายหยุดพูดไปเลย เพราะนายด้วยพวกเราถึงช้าแบบนี้ ’ แพคฮยอนหันมาแหวใส่ ซูโฮ รุ่นน้องคนสวยที่สนิทชิดเชื้อกับทั้งคู่เป็นอย่างดี เพราะพวกเขาทั้งสามโตขึ้นมาในระแวกบ้านใกล้เรือนเคียง ไม่แปลกที่จะเห็นสามคนนี้ไปไหนด้วยกันบ่อยๆ

‘อย่าดุใส่ซูโฮนะ แพค! พี่ชานยอลแค่เป็นผู้จัดการทีมบาสนะโว้ย .. ไม่ได้ลงแข่งเองสักหน่อย ’ ลู่หานมุ่ยหน้าก่อนจะจับมือของซูโฮแล้ว ก้าวนำหน้าเพื่อนตัวดีเข้าโรงยิมไป

.. ขี้เกียจฟังไอ้หมาบ่นหนะ ..

‘โฮ่ .. คนโคตรเยอะ แล้วจะหาที่นั่งได้ตรงไหน ? ฮะไอ้หมา’

‘ไม่ต้องห่วงน่า !! พี่ชานยอลเตรียมที่ไว้ให้แล้ว’ พยอนแพคฮยอนฉีกยิ้มต่างจากหน้ามุ่ยๆเมื่อก่อนเข้าโรงยิม .. มีที่นั่งแล้วจะรีบมาทำไมวะ!  มาตอนนักกีฬาลงแข่งก็ไม่สาย .. ลู่หานได้แต่บ่นอยู่ในใจ

       สายตากลมกวาดมองไปทั่วโรงยิมขนาดใหญ่ของ โรงเรียน จะว่าไปเขาไม่เคยแม้แต่จะคิดก้าวเข้ามาในนี้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีวิชาเรียนพละ ลู่หานไม่ชอบเล่นกีฬา เขาชอบที่จะไปนั่งวาดรูปตัวคนดียวที่สวนหลังโรงเรียนมากกว่า แต่เพราะวันนี้แพคฮยอนลากมา เสี่ยวลู่หานคนนี้เลยจำเป็นต้องมา แถมเขายังหาเพื่อนร่วมชะตากรรมอย่างซูโฮรุ่นน้องน่ารักให้มาเป็นเพื่อน อีกด้วย

‘ซูโฮ มานั่งนี่สิ’ ลู่หานเอ่ยเรียกรุ่นน้องที่ยืนหันซ้ายหันขวาไปมา

‘คนเยอะ ผมไม่ชอบเลยเหอะ  ’

‘ทำเป็นพูด - _ - พวกนักบาสอยากให้แกมาเชียร์ใจจะขาดร่อนๆ ’ แพคฮยอนหันมาแหวใส่ซูโฮอีกรอบ

ลู่หานได้แต่หัวเราะกับท่าทางของคนทั้งคู่ที่ ทะเลาะกันไปมา .. ลู่หานพอจะรู้ว่ารุ่นน้องของเขา ป็อปปูล่าแค่ไหนและเจ้าตัวก็เจ้าชู้ใช่เล่นด้วย ไม่แปลกที่จะมีผู้ชายชื่นชอบเยอะ

‘ผมต้องถือพู่เชียร์ เต้นปอมปอมด้วยมั้ยหล่ะฮะพี่แพค!’ ซูโฮสะบัดพู่ใส่หน้าแพคฮยอน ทำให้คนโดนแกล้งยื้อแย่งพู่เชียร์ออกจากมือคนแกล้ง กลายเป็นสงครามย่อยๆ ก่อนจะได้ดูบาสไปซะแล้ว

‘เฮ้ย ! พอทั้งคู่เลยยยยยยยยยยย เล่นเป็นเด็กไปได้  ’ พู่เชียร์ถูกสะบัดใส่หน้าทั้งคู่ไปคนละที

‘แกนั่นแหละ ! / พี่นั่นแหละ !’

‘ทีอย่างงี้ พร้อมใจกันพูดจัง  ’ ลู่หานหัวเราะร่าอยู่คนเดียวที่ได้แกล้งทั้งคู่ .. เขาชอบในมิตรภาพนี้ เขารักแพคฮยอน เขารักซูโฮ คนทั้งสองให้เสี่ยวลู่หานยิ้มได้ .. แต่ใครจะไปรู้ว่าต่อไปนี้ จะมีใครอีกคนที่ทำให้ลู่หานยิ้มได้เหมือนกัน

ลู่หานไม่เคยคิดว่าจะได้เจอกับคนนี้ คนที่เป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างในชีวิตของเขา

‘พี่ขานยอล .. มีสเปย์คลายกล้ามเนื้อมั้ย’ เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นใกล้ๆกับลู่หาน ทำให้คนที่หัวเราะต้องหันไปมอง

ดวงตาสีดำสนิทฉายแววเย็นชา ริมฝีปากที่บางเรียบ จมูกโด่งรับกับใบหน้ากลมๆ คิ้วและดวงตาคมเข้ม ทำให้คนคนนี้ค่อนไปทางเท่ห์มากกว่าน่ารัก .. ลู่หานได้แต่มองค้างกับสิ่งที่เห็น จนคนข้างกายอย่างแพคฮยอนต้องสะกิดเรียกสติ

‘มีๆ รอเดี๋ยวนะมินซอก ’ ชานยอลโบกมือเป็นเชิงให้มินซอกรอสักครู่หนึ่ง เพื่อหาสิ่งที่มินซอกต้องการ คนที่เข้ามาใหม่ได้แต่พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะปลายสายตามองสิ่งรอบตัว มินซอกมองไล่ตั้งแต่ซูโฮจนมาหยุดที่เขา เสี่ยวลู่หาน

มุมปากบางกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเหมือนเดิมเมื่อได้ยินชานยอลเรียก

‘อ่ะ .. เจอหล่ะ ฉันให้ไปเลยแล้วกัน มันใกล้หมดแล้วด้วย’ มินซอกพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะโค้งให้รุ่นพี่ผู้เป็นผู้จัดการทีมบาส สายตาคมปลายตามองมาที่ลู่หานอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้าเดินออกไปรวมกลุ่มกับเพื่อนร่วมทีม

‘ฉันว่า .. คนเมื่อกี้เหล่แกว่ะ ’ แพคฮยอนกระเถิบมากระชิบที่ข้างหูของร่างบาง

‘มะ .. ไม่ใช่มั้ง ’ ลู่หานเกาท้ายทอยแก้อาการร้อนๆ ที่แก้ม เมื่อได้ยินเพื่อนสนิทบอกแบบนั้น .. ถึงจะเป็นแค่เพียงเสี้ยววินาที แต่ลู่หานก็ยอมรับว่าเขานั้น หลงเสน่ห์ตาคมคู่นั้นไปเสียแล้ว

‘ไม่รู้อ่ะ .. ฉันว่าต้องไม่ใครก็ใครในพวกเรานี่หละ แต่คงไม่ใช่ฉัน’

‘ซูโฮ .. ล่ะมั้ง  ’

‘แต่ฉันว่าแกว่ะ  ’ แพคฮยอนยังคงยืนยันในความคิดตัวเอง

‘พี่กระซิบไรกันสองคนอ่ะ ! ’ ซูโฮยื่นหน้าเข้ามา ทำให้ตกใจไม่น้อย รอยยิ้มแป้นของซูโฮทำให้ทั้งคู่เอามือยีหัวรุ่นน้องด้วยความเอ็นดู

‘ไม่ใช่เรื่องของเด็ก’ แพคฮยอนยักคิ้วกวนให้ซูโฮ ทำเอาซูโฮถึงกับยู่หน้าด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปเอ่ยถามบางอย่างกับชานยอล

‘พี่ชานยอลฮะ .. คนเมื่อกี้ชื่ออะไรหรอฮะ ’ คำถามที่ถูกถามออกจากปากของซูโฮ ทำให้ลู่หานหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้

‘คิมมินซอกหนะ .. ทำไมหรอ ? ’

‘ไม่มีอะไรฮะ :) ’ ซูโฮยิ้มก่อนจะมองไปที่สนาม ที่ตอนนี้เริ่มการแข่งขันแล้ว

ลู่หานนั่งดูการแข่งขันไปเรื่อยๆ ร่างหนาที่วิ่งไปมาในสนาม ทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปได้ .. ผู้ชายตาคมคนนั้น คิมมินซอกที่พี่ชานยอลบอกชื่อ จะมีใครเห็นมั้ย .. ว่าเสี่ยวลู่หานเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว เมื่อมองไปที่คนๆนั้น

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงกรี๊ดดังสะนั่นเมื่อคนที่ชู๊ตแต้มสุด ท้ายให้ทีมประจำโรงเรียนเป็นฝ่ายชนะนั้น คือ คิมมินซอก .. นักเรียนแทบทั้งสแตนด์ต่างลุกขึ้นดีใจในชัยชนะ รวมทั้งเสี่ยวลู่หานด้วย รอยยิ้มถูกระบายออกมาอย่างไม่รู้ตัวอีกครั้ง สายตากลมมองไปยังร่างหนาผู้ทำคะแนน ก่อนจะได้แต่ชะงัก เมื่ออีกคนก็มองกลับมาเช่นกัน

.. ถ้าเขาไม่ได้เข้าข้างตัวเองจนเกินไป คิมมินซอกก็มองมาที่เขาเช่นกัน ..

มุมปากบางของคนในสนามที่ถูกรายล้อมด้วยเพื่อน ฝูงที่เข้ามาร่วมแสดงความดีใจ กระตุกขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้มันมากกว่าเดิมจนเหมือนว่าอีกคนกำลังยิ้มเล็กๆ ส่งมาให้เสี่ยวลู่หานคนนี้ .. ถ้าเขาไม่ได้เข้าข้างตัวเองจนเกินไป ..

‘พี่มินซอกเท่จังเลยนะฮะ .. ’ เสียงใสของรุ่นน้องข้างๆ ลอยเข้ามาในโสตประสาท ลู่หานหันไปมองซูโฮที่มองไปตรงจุดเดียวกับตนเองเหมือนกัน รอยยิ้มน้อยๆของซูโฮ ทำให้ลู่หานรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ลางสังหรณ์มันบอกว่า ความรักของเสี่ยวลู่หานในครั้งนี้ มันจะไม่เป็นอย่างที่คิด

‘พี่เขายิ้มให้ผมด้วย .. พี่เห็นมั้ยฮะ พี่ลู่หาน? :’) ’

รอยยิ้มนั้น .. มันไม่ใช่ของเขา ไม่ใช่ของเสี่ยวลู่หาน

นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับคิมมินซอก เป็นเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรหลายๆอย่างที่มีผลจนถึงทุกวันนี้

“ลู่หาน” ใบหน้าหล่อที่ซุกไซร้เข้ามาตรงซอกคอขาว ทำให้คนที่ถูกรุกตื่นจากภวังค์ก่อนจะหันมองอีกคน

“ทะ .. ทำอะไรมินซอก”

“ทำไม่ได้หรอ ..” สายตาคมที่ดูเหมือนออดอ้อนไปในครา ทำให้ลู่หานทำอะไรไม่ถูกได้แต่ปล่อยให้อีกคนสูดดมความหอมจากตัวเขา .. ไม่ใช่ว่ามินซอกจะไม่เคยทำแบบนี้กับเขา แต่ในที่สาธารณะลู่หานเพิ่งเคยถูกรุกเป็นครั้งแรก

       มือหนาที่เริ่มลูบไล้เข้ามาใต้ชายเสื้อ ไล้วนอยู่บนแผ่นหลังเนียนอย่างแผ่วเบา กลีบปากบางที่สัมผัสคลอเคลียอยู่ใกล้ติ่งหูของลู่หาน ทำให้คนที่ถูกสัมผัสหลับตาลงด้วยความวาบหวิว .. กลิ่นแอลกลอฮอร์ที่ฟุ้งไปทั่วยิ่งทำให้สติลู่หานพร่ามัวไปทุกขณะ วงแขนที่โอบกอดร่างหนาตรงหน้าไว้ แทบจะไม่มีแรง เมื่อมินซอกกดย้ำลงไปตรงเนินไหล่ขาว รอยสีจางปรากฏขึ้นอย่างบางๆ สัมผัสวาบหวิวเริ่มไล้ตั้งแต่เนินไหล่ขึ้นมายังซอกคอ ปากหยักกดย้ำลงไปอีกครั้งก่อนจะมาคลอเคลียใกล้ปลายคางมน ลู่หานปรือตามอง ทันทีที่คิดได้ว่า สิ่งที่มินซอกกำลังทำมันควรอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนแบบนี้

“มะ .. มินซอก อย่าทำแบบนี้ คนเยอะนะ ” ลู่หานพยายามดิ้นเล็กน้อยให้อีกคนเอาใบหน้าออกไปจากซอกคอของเขาเสียที แต่ดูเหมือนมินซอกจะไม่ทำตามอย่างที่บอก ใบหน้าหล่อยิ่งซุกเข้าใกล้มากขึ้นกว่าเดิม ลู่หานได้แค่พ่นลมหายใจออกเมื่อรู้พูดให้ตายมินซอกก็ไม่ทำ สายตากลมกวดมองไปทั่วเพื่อให้รู้แน่ว่าไม่มีใครมองการกระทำของเขากับมินซอก แต่กลับต้องมาสะดุดกับสิ่งๆหนึ่ง ที่ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ

ซูโฮ

ซูโฮกับผู้ชายที่เขาไม่เคยเห็นกำลังคลอเคลียอยู่ตรงบาร์เครื่องดื่มที่ห่างออกไป ใบ หน้าของซูโฮที่ยิ้มอย่างมีความสุข กับพวงแก้มที่ขึ้นสีบางๆ มือที่โอบล้อมรอบคอผู้ชายคนนั้นอย่างแนบชิดอย่างที่เขาทำกับมินซอก .. ซูโฮดูมีความสุขมาก .. ทำไมถึงทำแบบนี้..

 หัวใจที่ถูกบีบจนแทบจะหายใจไม่ออก ไม่ใช่เพราะเห็นซูโฮกับผู้ชายคนนั้น แต่เป็นเพราะความรู้สึกที่มีต่อผู้ชายในอ้อมกอดเขาตอนนี้ .. คิมมินซอก .. เคยมีคนพูดว่า ถ้าคนที่เรารักเจ็บ เราก็เจ็บด้วย .. เสี่ยวลู่หานว่ามันคงจะจริง .. ที่เขาเจ็บไม่ใช่เพราะคิมมินซอกทำแบบนี้กับเขาเพื่อประชดใคร แต่เขาเจ็บเพราะเห็นคิมมินซอกกำลังเจ็บ .. แล้วถ้าอยากจะถามว่าเสี่ยวลู่หานไม่เจ็บสักนิดเลยหรอ ที่เห็นมินซอกเจ็บเพราะคนอื่น คำตอบที่ได้ก็คงเป็น

เขาทนได้ .. เพราะมันเจ็บจนชินไปหมดแล้ว ..

“มินซอก ...”

“แค่ฉัน ... มันไม่พอสำหรับเขาสินะ”

“มินซอก ...”

“สักพักนะ .. ฉันขออยู่แบบนี้สักพัก” กลับเป็นมือบางที่ลูบหลังของมินซอกแทนคำพูด

 ไม่มีถ้อยคำใด ๆ ออกจากปาก มีแต่การปลอบประโลมด้วยอ้อมกอดนี้ .. ใบหน้าหวานก้มลงไปที่ไหล่หนา มือบางที่คอยลูบหลังอย่างเบาๆ สายตากลมที่หม่นลงเหม่อมองไปยังจุดต้นเหตุ ..

ซูโฮถ้านายไม่รักมินซอกแล้ว .. พี่ขอได้ไหม

 ไม่อยากเป็นแค่คนที่ต้องหลบซ่อนอีกต่อไป ไม่อยากจะอยู่แค่ในฐานะคู่นอน อยากจะดูแลคนที่เขารักอย่างเปิดเผยบ้าง อาจจะดูแย่ที่คิดแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรแย่ไปกว่าการที่เขายอมเป็นชู้กับแฟนของรุ่นน้องที่เขารัก อีกแล้ว

เป็นชู้กับแฟนของซูโฮ .. คิมมินซอก .

.

.

.

“พี่ลู่หานนนนนนนนนนนน” เสียงใสตะโกนดังลั่นตามระเบียงทางเดินในอาคารเรียน เรียกให้นักเรียนที่เดินสวนต่างหันมามองเป็นสายตาเดียว ลู่หานหันไปมองคนเรียกพร้อมกับกระชับกระดานวาดรูป จานสีในมือให้แน่นยิ่งขึ้น

“เสียงดังจัง ซูโฮอา”

“ผมกลัวพี่ไม่ได้ยินนี่ฮะ”

“มีอะไรหรือป่าว มาหาพี่ถึงตึกขนาดนี้” เสียงราบเรียบเอ่ยถามรุ่นน้องคนสนิท

“เดี๋ยวนี้ต้องมีอะไร ผมถึงมาหาพี่ได้หรอฮะ .. พักนี้พี่หลบหน้าผมหรือป่าว” ไม่ได้จะจริงจังในคำพูดที่พูดออก แค่อยากจะแกล้งว่าซูโฮน้อยใจอยู่ แต่ดูเหมือนคำพูดเหล่านั้นจะไปสะกิดอะไรบางอย่างของลู่หาน .. เพราะเรื่องที่ลู่หานพูดออกมา มันเป็นเรื่องจริง .. เขาหลบหน้าซูโฮ

“คิดมากไปหรือป่าวฮะเรา” มือบางที่แทบไม่มีที่ว่าง วางกระดานวาดรูปลงแล้วยกมือขึ้นมาขยี้ผมนุ่มของอีกฝ่ายเบาๆ .. ความรู้สึกผิดที่ก่อตัวขึ้นในใจ มันทำให้ลู่หานไม่อยากที่จะเจอหน้ารุ่นน้องคนนี้ ..

สิ่งที่เขาทำมันน่ารังเกียจและผิดอย่างไม่น่าให้อภัย

“ถ้าไม่อยากให้ผมคิดมาก .. ตอนเลิกเรียนวันนี้ไปโรงยิมกับผมนะ ”

“อา .. พี่มีงานประกวดที่ต้องวาดให้เสร็จวันนี้ ”

“พี่โกหก ผมถามอาจารย์ ถามเพื่อนพี่มาหมดแล้วนะ งานนั้นมันกำหนดส่งวันนี้ แล้วมันก็เสร็จแล้ว” นิ้วเรียวชี้ไปที่กระดานข้างๆ ขาของลู่หานใบหน้าที่เริ่มมุ่ยขึ้นมาทีล่ะนิด ทำให้ลู่หานรู้ว่าซูโฮคงเริ่มไม่พอใจและกำลังจะงอนเขาเป็นแน่

“อา ...” สีหน้าลำบากใจของลู่หานปกปิดไม่มิด .. เขาไม่อยากไปโรงยิม เพราะรู้ว่าซูโฮชวนเพราะอะไร .. ถ้าไปด้วย เขากลัวว่า สิ่งที่เขาแอบทำลับหลัง มันจะแตก .. ลู่หานยังไม่อยากที่จะเสียมิตรภาพที่ดีกับรุ่นน้องอย่างซูโฮ

“พี่ลำบากใจเรื่องอะไรหรือเปล่า ..”

“ไม่ใช่นะ ..” แทบจะในทันทีที่ตอบออกไปเพราะกลัวว่าอีกคนจะเริ่มสงสัย .. มีชงักติดหลัง มันจะมีอาการแบบนี้แหละ ..

“แล้วทำไม พี่เหมือนไม่อยากไปกับผมหล่ะ”

“เอ่อ .. พี่กลัวฝนมันจะตกตอนจะกลับบ้านหน่ะ พี่ไม่ได้เอาร่มมา” เป็นคำแก้ตัวที่ดูโง่ที่สุด ลู่หานคิดแบบนั้น แต่เพื่อให้เรื่องมันผ่านไป .. จะโง่แค่ได้ก็ต้องพูด ..

“โฮ่ ! แค่นี้เอง .. พี่ลืมไปหรอว่าพี่มินซอกมีรถนะ ผมให้พี่มินซอกไปส่งพี่ด้วยก็ได้ ถ้าฝนตกอ่ะ” ซูโฮพูดออกมายาวเหยียดพร้อมกับเขย่าแขนของลู่หานเพื่อให้รุ่นพี่ของเขายอม ตกลงไปโรงยิมด้วย

.. จะรู้มั้ยว่านั่น เป็นสิ่งที่เสี่ยวลู่หานกลัวที่สุด ..

“นะ นะ นะ นะ พี่ลู่หานนนนน ผมไม่ได้ไปไหนกับพี่นานแล้วน้า”

“อา ...”

“พี่ลู่หาน!  ผมจะงอนนะ ”

“ก็ได้ ๆ ไปด้วยก็ได้ .. เลิกงอแงได้แล้ว” ซูโฮบีบแก้มซองจงเบาๆ .. สุดท้ายก็ต้องไปด้วยจนได้

“ฮิ > - < ผมรักพี่ที่สุด”

ถ้ารู้ในสิ่งที่เขาทำไว้ .. ซูโฮจงยังพูดแบบนี้อยู่อีกหรือป่าว

.

.

.

       เสียงเป่าปาก เสียงเชียร์กิจกรรมที่กำลังเล่นอยู่ในสนาม ทำให้เสี่ยวลุ่หานต้องยกมือขึ้นมาปิดหูเล็กน้อย ผู้คนที่เดินสวนไปมามากมายทำให้การเดินถึงสแตนด์ที่เป็นจุดหมายของซูโฮและลู่หานยากยิ่งกว่าเดิม เพราะทุกครั้งที่เดินผ่านจะมีผู้ชายเข้ามาทักทายซูโฮตลอดทาง มันทำให้ไม่ให้ถึงแสตนด์สักที

ลู่หานเข้าใจว่าซูโฮนั้นมีชื่อเสียงอยู่ไม่น้อย แต่ .. ถ้าซูโฮมีเจ้าของแล้ว การที่จะพูดเล่นถึงเนื้อตัวกับผู้ชายคนอื่น มันไม่ควรไม่ใช่หรอ ? .. ก็เป็นสิ่งลู่หานคิดอยู่ในใจ เขาไม่สามารถพูดแสดงความเห็นถึงเรื่องนี้ได้ แต่ก็อยากจะพูด เพราะถ้าเป็นแบบนี้ คิมมินซอกไม่ใช่หรอที่จะเจ็บ

เสี่ยวลู่หานเป็นห่วงผู้ชายคนนั้นยิ่งกว่าอะไร

“ลู่หานอา !! ”

“แพค ..” แพคฮยอนกระโดดกอดเพื่อนแทบจะปลิวเมื่อเห็นลู่หานก้าวเข้ามาในเขตสแตนด์เชียร์

“นึกว่าจะไม่เจอนายแล้ว ! ทั้งๆ ที่เราอยู่โรงเรียนเดียวกันแท้ๆ” หน้ายู่ๆพร้อมกับกำปั้นที่ชกเบาตรงต้นแขน ทำให้ลู่หานยิ้มกับสิ่งที่เพื่อนสนิททำ

“บ้าแล้ว .. ฉันไม่ได้ตายจากไปสักหน่อย พูดเว่อร์น่า”

“ไม่ตายก็เหมือนแหละวะ .. ไม่ไปไหนมาไหนกับฉันแล้วก็ไอเด็กเปรี้ยวนี่เลย รู้มั้ยว่าฉันเบื่อหน้าซูโฮแค่ไหน” พูดเสร็จก็หันไปทำหน้าตากวนใส่ซูโฮ ที่ถลึงตาส่งมา ..

“พี่ไม่คิดว่าผมจะเสียใจเลยหรอ พี่แพค!!  ” ลู่หานรู้ว่าปพคฮยอนตั้งใจแกล้งรุ่นน้องคนสวย เขาหัวเราะอย่างร่าเริงที่เห็นแพคฮยอนและซูโฮเริ่มจะเปิดศึกกันอีกครั้ง

นานแล้วที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันสามคนแบบนี้ .. นับตั้งแต่วันที่เขา กล้าที่จะสารภาพรักกับคิมมินซอก ลู่หานคิดถึงวันเวลาที่มีกันสามคน ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ สิ่งที่ทำให้เขาต้องออกห่างจากแพคฮยอนและซูโฮ สิ่งเป็นความผิดติดตัว

‘ฉะ .... ฉันชอบนาย ...’

‘นายชอบฉัน จริง ๆ หรอ ..’

‘อือ .. ฉันรู้ว่านายมีซูโฮ แต่ ...’ สิ่งที่อยู่ภายในใจไม่สามารถเก็บมันไว้ได้ต่อไป เมื่อยิ่งได้ใกล้ เสี่ยวลู่หานก็ยิ่งซ่อนมันไว้ไม่อยู่ .. ทั้งที่รู้ว่าพิษมันร้ายแรง แต่เขาก็ยังกล้าที่จะสารภาพ .. ขอแค่ได้พูดความในใจบ้าง

‘นายไม่กลัวซูโฮรู้หรอ ..’

‘ฉะ.. ฉันแค่อยากจะบอกความรู้สึกกับนาย ’

‘นายคงรู้นะว่า ฉันจะตอบยังไง ..’

‘อือ .. ฉันรู้ ’

ถ้าเรื่องทุกอย่างมันจบอยู่แค่ตรงนั้น วันที่เขาสารภาพรักและมินซอกปฎิเสธ .. มันก็คงจะดี เพราะถ้าในอีกสามอาทิตย์ต่อมา มันไม่มีอะไรบางอย่างมาทำให้อีกคนเปลี่ยนใจและถ้าเสี่ยวลู่หานไม่คิดจะตอบตกลง .. มันคงจะดีกว่านี้

‘นายเคยบอกว่าชอบฉันใช่มั้ย ..’

‘.........................................’

‘ฉันจะตอบรับความรู้สึกนาย...’ เหมือนเสียงระฆังดังก้องอยู่ในหัวของลู่หาน หัวใจที่เริ่มเต้นรัว ใบหน้าที่ซับสีจางขึ้น .. ความรู้สึกดีใจ มันเป็นแบบนี้เองสินะ .. แต่มีบางอย่างที่เขาไม่สามารถดีใจออกมาได้อย่างเต็มที่ เพราะถ้ามินซอกตอบรับเขา แล้วซูโฮหล่ะ? .. เอาซูโฮไปไว้ไหน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าทั้งคู่จะเลิกกันหรอกนะ เพราะเมื่อวานทั้งคู่ยัง ....

‘ฉันจะตอบรับความรู้สึกนายในฐานะคู่นอนของฉัน .. นายยอมหรือเปล่าเสี่ยวลู่หาน’

‘ !!!! ’

‘อย่าคิดนานนะครับ .. เพราะเรื่องที่นายชอบฉัน ฉันยังไม่ได้บอกซูโฮ เพราะบางที .. ฉันอาจจะบอก’

‘นะ .. นาย ’

‘ฉันว่านายน่าจะดีใจนะ .. นายก็ชอบฉัน ฉันก็ตอบรับความรู้นาย มันก็โอเคดีนะ : )’

‘ทำไม ..นายถึงคิดจะนอกใจซูโฮ’

‘แล้วทำไมนายถึงคิดชอบฉันหล่ะ ..’

‘มันไม่ .. กะ’

‘บางทีมันก็มีเหตุผลในตัวของมัน .. นายก็น่าจะรู้เหตุผลของนาย ฉันก็รู้เหตุผลของฉัน มันก็เหมือนกันนั่นแหละ’

‘ !? ’

‘เอายังไงดีครับ เสี่ยวลู่หาน : ) ’ ใช่ ... เสี่ยวลู่หานรู้เหตุผลของตัวเอง เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาคิดที่จะตอบตกลง .. คำว่ารักยังไงหล่ะ .. ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี หายไปจากหัวเขาในเวลานั้น

เพราะถ้าคิดได้ เขาคงไม่ทำผิดแบบมหันต์อย่างนี้หรอก

“เหนื่อยมั้ยฮะพี่มยองซู ”

“ไม่เหนื่อยเลย ”

“งั้นผ้าเช็ดเหงื่อก็ไม่ต้องเอาสินะฮะ ”

“ใครบอกเล่า .. คิดหน่อยก็ไม่ได้ เห็นมั้ยว่าเหงื่อมันไหลย้อยขนาดนี้ เช็ดเหงื่อให้หน่อยสิ ” เสียงอ้อนหงุงหงิงของคนทั้งคู่ดังขึ้นใกล้ๆ โสตประสาทของเสี่ยวลู่หาน .. รู้ว่าต้องมาเจอฉากแบบนี้ เขาก็ยังดันทุรังมา .. สิ่งที่ได้ยินลู่หานไม่อยากจะหันไปมองว่า ทั้งคู่สวีทกันแค่ไหน แค่ได้ยินก็เจ็บจะแย่

“แหวะ ไปหวานไกลๆ ได้ป่ะ ”

“อิจฉาหรอฮะพี่แพค? ... พี่ชานยอลไม่อยู่นี่หนะ”

“ใครบอก! แกไม่เห็นใจลู่หานบ้างหรือไง นั่งมองแกสองคนหวานใส่กัน มดกัดแล้วมั้ง ” เสี่ยวลู่หานได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ พร้อมกับส่ายหัวมองซูโฮ แต่ไม่กล้าสบตากับอีกคนที่ยืนข้างกายรุ่นน้อง

เหมือนชื่อของลู่หานที่แพคฮยอนเอ่ยจะไปสะกิดอะไรบางอย่างของใครบางคน

“ลู่หานมาด้วยหรอ ..” เสียงที่เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่กลับได้ยินชัดถึงลู่หาน .. ก็บอกแล้ว เสี่ยวลู่หานไม่เคยอยู่ในสายตา ในความคิดของคิมมินซอกหรอก ..

“มาสิฮะ .. ผมพาพี่ลู่หานมาดูพี่แข่งด้วย  เห็นพี่ลู่หานไม่ได้มาดูนานแล้ว”

“.... หรอ”

“พี่ลู่หานผมวานหยิบน้ำส้มให้พี่มินซอกหน่อยสิฮะ” ซูโฮวานขอให้คนที่นั่งนิ่งๆ ใกล้ กระติกเครื่องดื่มสำหรับนักกีฬาหยิบขวดน้ำส้มให้แก่เขา .. มือบางเอื้อมไปหยิบตามที่ซูโฮวาน แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับไม่ใช่ขวดน้ำส้มที่ซูโฮตั้งใจนำมาให้มินซอก .. ใบหน้าสวยเอียงคอมองอย่างงง เมื่อขวดน้ำเกลือแร่ถูกส่งมาใส่มือ

“ผมขอน้ำส้มนะฮะ  ”

“เล่นกีฬาเสียเหงื่อเยอะ .. ต้องกินน้ำเกลือแร่สิ” ลู่หานเอ่ยออกมาอย่างเบาๆ ไม่มองแม้แต่ใบหน้าของซูโฮ ..กลัวถ้ามองแล้ว จะเห็นสายตาของใครอีกคน และซูโฮอาจจะรู้ความลับของเขาได้ ..

       การกระทำเพียงชั่ววูบของเขา ทำให้บรรยากาศรอบๆ ดูอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย .. ไม่น่ามือไวเลยลู่หาน .. เขาก็แค่เป็นห่วงมินซอกมากเกินไปแค่นั้น .. น้ำเกลือแร่นั่น .. ก็แค่อยากให้มินซอกได้ดื่มของที่เป็นประโยชน์แก่ร่างกายในเวลานี้ .. แต่คงจะลืมนึก ว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของเสี่ยวลู่หานที่จะมาห่วงคิมมินซอกได้อย่างออกหน้า ..

“อา .. นั่นสินะฮะ แต่ผมกลัวน้ำส้มมันจะเสีย ให้พี่มินซอกเลือกแล้วกันนะ”

“...”

“พี่จะดื่มน้ำส้มหรือน้ำเกลือแร่ฮะ”

“ …”

จะให้เลือกทำไม .. ในเมื่อมันก็รู้กันอยู่ ว่ายังไง มินซอกก็ต้องเลือกของซูโฮ

“เอ่อ ...”

“ว่าไงฮะพี่มินซอก”

“ขอ .... น้ำเกลือแร่แล้วกัน” แทบไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาเมื่อคำตอบถูกบอกออกจากปากมินซอก .. มันไม่ใช่คำตอบที่ลู่หานคิด หัวใจของเขากำลังเต้นรัวอย่างประหลาด ..

 ซูโฮได้แต่มองน้ำเกลือแร่ในมือ ก่อนจะหันไปมองขวดน้ำส้มในกระติก สีหน้าหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ลู่หานที่นั่งนิ่ง และมินซอกที่ได้แต่หยิบผ้าขึ้นมาซับหน้าอย่างเงียบ ทำให้บรรยากาศรอบๆ อึดอัดมากกว่าเมื่อครู่

“เอาหน่า! ซูโฮ มินซอกต้องการเกลือแร่กับร่างกายนะ น้ำส้มนี่กินต่อจากน้ำเกลือแร่ก็ได้ มันไม่เสียเร็วขนาดนั้นหรอก” แพคฮยอนที่เห็นรุ่นน้องเริ่มมีสีหน้าไม่ดี เลยหาพูดเหตุผลให้ซูโฮเข้าใจ

“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่ฮะ ดื่มน้ำเกลือแร่ก็ดีต่อสุขภาพหลังออกกำลังนี่หนะ ^^”

ขวดน้ำเกลือแร่ถูกเปิดแล้วยื่นให้มินซอก มือหนารับมาก่อนจะยกขึ้นดื่ม สายตาคมเหล่มองคนที่นั่งนิ่ง ไม่ยอมหันมามองกันตั้งแต่เข้าโรงยิม .. เสี่ยวลู่หานไม่หันมามองคิมมินซอกสักนิด ..

“ผมต้องขอบคุณพี่ลู่หานด้วยซ้ำ .. ที่เป็นห่วงพี่มินซอกของผม ^^ ”

ถ้าฟังแบบไม่คิดคำพูดนั้นก็ดูเหมือนคำขอบคุณอย่างที่ซูโฮพูด แต่ถ้า .. คนที่มีความผิดติดตัวอย่างเสี่ยวลู่หานฟัง .. สิ่งเดียวที่คิดได้ก็คือ

เรื่องของเขากับมยองซูกำลังจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป…

 แววตาสวยเชิดขึ้นเล็กน้อยมองคนเป็นรุ่นพี่ที่นั่งหันมองอีกทาง ก่อนจะพลันกลับมาเป็นเหมือนเดิมเมื่อเสียงเตือนข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้น .. คิ้วบางขมวดขึ้นเล็กน้อยกับท่าทางที่ร้อนรน ซูโฮหันไปมองมินซอกที่มองตนอยู่ก่อน ใบหน้าหวานได้แต่ส่งยิ้มบางกลับไปให้

“ผมต้องกลับก่อนนะฮะ พี่มินซอก .. วันนี้คงไปคอนโดพี่ไม่ได้ ”

“มีธุระอะไรด่วนหรอ ..”

“เอ่อ ..เอ่อ ”

“ให้พี่ไปส่งมั้ย ? ”

“ไม่ต้อง !” เสียงตอบกลับแทบจะในทันทีกับท่าทางร้อนรนกว่าปกติทำให้แพคฮยอนมองซูโฮสลับ กับมินซอกด้วยใบหน้างงๆ .. ทำไมรุ่นน้องเขาต้องร้อนรนขนาดนั้น ..

“พ่อผมกำลังมารับ พี่ไม่ต้องลำบากหรอกฮะ ^^”

“…. งั้นหรอ ”

“ไว้วันหลังผมจะไปค้างกับพี่เป็นอาทิตย์เป็นเดือนเลยก็ได้นะ .. อย่างอนน้า” ซูโฮคล้องแขนแกร่งของมินซอกแล้วเอาหัวไถไปมากับต้นแขนอย่างอ้อนๆ มือหนาได้แต่ลูบผมนุ่มอย่างแผ่วเบา .. ส่วนลู่หานก็ได้แต่ก้มหน้ามองปลายเท้า เมื่อต้องเห็นท่าทางแบบนั้นของซูโฮกับมินซอก

เขาไม่เคยได้รับการกระทำแบบนั้น .. ไม่เคยเลยสักครั้ง

“ฝนตกแล้วนะฮะ พี่ลู่หานจะกลับยังไง ? เอาร่มของผมไปแล้วกัน จะได้ไม่ต้องลำบากพี่มินซอก ..” ซูโฮหันมาพูดกับลู่หานที่นั่งนิ่งๆ .. ถ้อยคำที่เปลี่ยนไปของซูโฮ ทำให้ลู่หานรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง ..

ที่ตอนแรกซูโฮบอกจะให้มินซอกมาส่งตนหากฝนตก แต่ตอนนี้กลับเป็นให้เอาร่มไปแทนมินซอกจะได้ไม่ลำบาก .. แบบนี้เขาเรียกว่าอะไร ถ้าซูโฮไม่ได้รู้ระแคะระคายเรื่องของเขากับมินซอก

“ไม่ต้องหรอก พี่กลับพร้อมแพคได้ ..”

“เอ่อ .. ลู่หานวันนี้ฉันไปนอนบ้านพี่ชานยอลนะ  แต่เดี๋ยวพี่ชานยอลไปส่งนายก่อนก็ได้” แพคฮยอนยิ้มบางให้กับลู่หาน

“ไม่ต้องลำบากนายกับพี่ชานยอลหรอก .. ฉันไปส่งลู่หานเอง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

“พี่มินซอก ..” ซูโฮเรียกชื่อคนรักออกกมาอย่างแผ่วเบา แต่มินซอกกลับจ้องมองเสี่ยวลู่หานที่ไม่ยอมหันมามองกันสักที .. เขาก็อยากรู้นะ ว่าลู่หานเป็นอะไรไปถึงนิ่งเงียบแบบนี้ .. จะบอกว่าห่วง คงไม่ใช่หรอก ... มั้ง

“งั้นผมไปก่อนนะฮะ .. พ่อมาแล้ว” ซูโฮเดินออกไปอย่างไม่ล่ำลาใคร ยิ่งสร้างความงงให้แก่แพคฮยอนกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของรุ่นน้อง

“ไอ้เด็กเปรี้ยวมันจะรีบไปไหนวะ  ” แพคฮยอนบ่นพึมพำ ก่อนจะหันไปบอกลามินซอกและลู่หาน เมื่อได้รับข้อความจากชานยอล

“ลู่หานอา มินซอก ฉันไปก่อนนะ พี่ชานยอลมารอแล้ว .. ฝากส่งลู่หานด้วยนะมินซอก” แพคฮยอนสั่งทิ้งท้ายก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกไปอีกคน

“รอฉันอาบน้ำก่อนแล้วกัน ..”

“อื้อ ..” เสียงตอบกลับแต่ไม่หันมอง ทำให้มินซอกขมวดคิ้วเป็นปม .. เสี่ยวลู่หานจะหันหน้าหนีคิมมินซอกอีกนานมั้ย ..

“ลู่หาน”

“…”

“เสี่ยวลู่หาน”

“…”

“จะหันมามองหน้าฉันมั้ย” ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ลู่หานที่เอาแต่ก้มหน้ามองปลายเท้า มันทำให้มินซอกหงุดหงิดมาก !! .. เป็นอะไร ทำไมไม่พูด ..

“อย่าทำให้ฉันโมโห ..”

“…” ริมฝีบางที่ถูกแม้มแน่นกับใบหน้าหวานที่ยังคงก้มหน้า คิมมินซอกได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ บางที เขาก็หงุดหงิดได้ไม่นานหรอก .. ไม่รู้ทำไม ..

ร่างหนาไม่พยายามพูดกับอีกฝ่ายแต่กลับคว้าข้อมือบาง แล้วดึงให้เดินตามอย่างเงียบๆ ..จากที่จับข้อมือเปลี่ยนมากุมมือเล็กอย่างช้าๆ แรงบีบเบาๆ ของมินซอกส่งผ่านถึงลู่หาน ไม่มีเสียงพูดใดๆระหว่างทางเดินไปห้องพักนักกีฬา

.. ไม่ต้องพูดอะไร แค่แรงบีบเบาๆ ก็ทำให้ลู่หานหัวใจเต้นรัวได้แล้ว ว่าคิมมินซอกก็อาจจะห่วงความรู้สึกของเขาอยู่บ้าง ..

“อาจจะนานหน่อย .. รอไหวใช่มั้ย”

“อื้อ ..” ดวงตากลมที่ช้อนมองหน้ามินซอกเป็นครั้งแรก ตั้งแต่ได้เจอหน้ากันวันนี้

.. ดวงตาที่ทำให้ใครต่างหลงรัก ..

“แต่ถ้าอยากให้เร็ว .. เข้ามาช่วยฉันอาบก็ได้นะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากกระตุกขึ้นตามสไตล์ คำพูดของมินซอกทำเอาเลือดฝาดบนใบหน้าหวานเห่อขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“รอได้น่า ไม่รีบสักหน่อย ”

“หรอ .. แต่ฉันรีบ” ไม่รอให้ลู่หานได้ขัดขืน มินซอกคว้าข้อมือบางอีกครั้งแล้วพาเดินเข้าห้องอาบน้ำนักกีฬา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปิดไม่มิด ฉายออกมาให้เห็น

“เฮ้ย ! ทำอะไรมินซอก ไม่เอานะ”

“อะไรเล่า โวยวายไปได้”

“ก็ .. ก็จะทำอะไรอ่ะ  ”

“แล้วนายคิดอะไรอยู่ล่ะ ” ใบหน้าคมแกล้งยื่นเข้ามาใกล้ๆ ทำให้อีกคนก้มหน้าแทบจะชิดอกของตัวเอง มือบางที่พยายามดันให้ออกห่าง กลับเหมือนยิ่งเป็นแรงดูดให้อีกคนแนบชิดมากขึ้นกว่าเดิม

“ไม่ได้คิดอะไรเลยนะ !”

“หวา .. แต่ฉันคิดนะ ลู่หาน”

“เฮ้ย !!! ไอบ้าเอ้ย ไอทุเรศ” ลู่หานทุบรัวๆที่อกแกร่ง ใบหน้าที่เป็นริ้วแดงอ่อนๆ ยิ่งทำให้คนที่พูดแก้งยิ่งได้ใจ .. การกระทำกับใบหน้ามันสวนทางกันชัดๆ เลยนะ เสี่ยวลู่หาน ..

“อะไรอะไร .. รู้หรอฉันคิดอะไร หืม ..” ลมหายใจอุ่นแกล้งผ่อนใกล้ๆ ใบหูของอีกคน พร้อมกับริมฝีปากที่จงใจแตะโดนให้รู้สึกหวิว

“หน้าอย่างนาย คิดอะไรได้อีกเล่า !! ”

“รู้ว่าฉันคิดอะไร ก็แปลว่านายคิดเหมือนกันสิ ?  ”

“อย่ามามั่ววววววววววววววววววววววววววววว ฉันไม่ลามกเหมือนนายนะ ! ” ลู่หานออกแรงผลักร่างหนาให้ออกจากตัว แววตาสวยมองมินซอกอย่างไม่พอใจ .. ในโรงเรียนแท้ ๆ !!!! .. คนถูกมองได้แต่กลั้นขำอย่างถูกใจเมื่อเหมือนจะแกล้งคนขี้โวยวายได้สำเร็จ

“แล้วฉันลามกตรงไหน ? ฉันแค่คิดว่าให้นายช่วยถูหลังให้ก็คงดี .. นายนั่นแหละคิดอะไรลามกเสี่ยวลู่หาน : )”

“อะ .. อะ ” ลู่หานได้แต่ค้างพูดไม่ออก .. ถูกแกล้งอีกจนได้ ! ..

“ว่าไง .. จะช่วยฉันมั้ย”

“ไม่ ! ” คิดว่าลู่หานจะยอมหรอ ! แกล้งเขาก่อนทำไม

“อะไรอ่ะ .. อุตส่าห์หวังไว้แท้ๆ ” เสียงที่อ่อนเหมือนน้อยใจกับท่าทางที่เหมือนเด็กผิดหวังแบบนั้น .. เสี่ยวลู่หานแพ้ทางคิมมินซอกทุกอย่าง รู้บ้างมั้ย ! ..

“ไม่หาที่ขัดตัวมา ฉันไม่ขัดให้จริงด้วย”

เสียงน้ำที่ไหลกระทบพื้นกระเบื้องเป็นจังหวะ ฟองสีขาวที่ไหลลงตามร่างกายกำยำในสภาพเปลือยท่อนบน ภารกิจขัดตัวให้คิมมินซอกของเสี่ยวลู่หานยังไม่ได้เริ่มขึ้นเลยด้วยซ้ำ ร่างบางกลับต้องมานั่งล้างคาบยาสระผมออกให้กับไอคนที่ใช้เขาขัดหลังซะงั้น .. มันไม่ได้อยู่ในคำของอีกฝ่ายสักนิด .. ทำไมลู่หานต้องมานั่งล้างให้เสื้อเปียกด้วยวะ - _ -

“แสบตา ล้างเร็วๆ ดิ”

“ทำไมไม่ล้างเองเล่า - _ - ” สายฝักบัวถูกสะบัดไปยังหน้าหล่อที่มีฟองยาสระผมไหลมาเปรอะตรงดวงตาเล็กน้อย แต่ดูเหมือนยิ่งโดนน้ำมากเท่าไหร่ ไอฟองยาสระผมยิ่งไหลมารวมตัวกันบนใบหน้าหล่อของมินซอกมากเท่านั้น

“แค่ก แค่ก .. หายใจไม่ออกแล้วนะโว้ย ลู่หาน แหวะ ..” ทั้งเสียงสำลักน้ำและเสียงพ่นฟองยาสระผมออกจากปาก ทำให้ลู่หานรู้สึกสะใจเบาๆ .. อยากแกล้งเขาก่อนทำไมหล่ะ ..

“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า มินซอกกกกกกกกกกกก”

“แค่ก .. แค่ก หายใจไม่ออกจริงๆนะ ” ยิ่งมินซอกไอแค่กๆ ลู่หานก็ยิ่งได้ใจ .. นิสัยเด็กประถมที่ถูกฝั่งไว้ในตัว เริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง .. น้ำจากฝักบัวยังคงถูกจ่ออยู่ที่หน้ามินซอก เสียงหัวเราะคิกคัก มันทำให้คนที่ถูกแกล้งนั้น หมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ .. เดี๋ยวเจอมินซอกเล่นให้ แล้วจะหนาว ..

“หว่าหว่า ..ไอหน้าแดงหมดแล้ว  คิกคิก ”

“ …”

“มินซอก ..” เมื่อเห็นไม่มีเสียงสำลักน้ำตอบกลับ ลู่หานเริ่มลดตำแหน่งฝักบัวลงจากหน้ามินซอก .. ร่างแกร่งที่นั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กๆ นิ่ง ไม่เคลื่อนไหวใดๆ ดวงตาที่หลับลงเหมือนคนไม่รู้สึกตัว ยิ่งทำให้ลู่หานตื่นกับท่าทางของคนตรงหน้า .. เขาแกล้งแรงไปหรอ ..

“เฮ้ย .. มินซอก”

“..”

“ลืมตาสิ” มือบางประคองใบหน้าของมินซอกไว้พร้อมกับตบเบาๆ หวังให้อีกคนลืมตาขึ้น .. อย่าแกล้งแบบนี้นะมินซอก .. สีหน้าของลู่หานเริ่มซีดลง เมื่ออีกคนไม่มีท่าทีจะลืมตาขึ้นมาเลย

 แปะ แปะ

“อย่าแกล้งฉันแบบนี้ .. ไม่เอานะ ลืมตาสิมินซอก”

“..”

“ลืมตานะ .. ฮึก” เสียงสะอื้นที่หลุดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ .. ถ้าคิมมินซอกเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ เขาจะทำยังไง .. แค่คิดน้ำตามันก็รื้นขึ้นมาคลออยู่ตรงขอบตา

“แค่นี้ ขี้แงเลยหรอ .. เสี่ยวลู่หาน : )” เปลือกตาที่ค่อย ๆ ลืมขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มตามสไตล์มินซอก.. น้ำตาที่เกือบจะไหลออกมาจากดวงตาสวยกลับหดเข้าไป กลายเป็นแววตาแข็งไม่พอใจแทนที่

“แกล้งฉันมันสนุกมากมั้ย !”

“ไม่สนุกแล้วจะแกล้งมั้ยล่ะ”

“ใช่สิ .. นายมันไม่รู้สึกถึงความรู้สึกฉันหรอก” ดวงตาสวยจ้องมองมินซอกอย่างไม่ละสายตา เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวลู่หานกล้าที่จะจ้องคิมมินซอกกลับได้นานขนาดนี้... ล้อเล่นกับความรู้สึกของเขาพอหรือยัง คิมมินซอก...

“ลู่หาน”

“นายมันก็แค่ คนเอาแต่ใจ .. ไม่รู้สึกถึงใจคนอื่นหรอก”

“ลู่หาน ..ฉัน ..”

“ถ้านายรู้ถึงความรู้สึกฉันสักนิด .. ก็คงจะดี ” น้ำตาที่หดเข้าไปกลับไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ .. ไม่คิดจะร้องไห้ให้ใครเห็นหรอกนะ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ .. ถ้าคิมมินซอกเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ เขาต้องเสียใจมาก มันแน่นอนอยู่แล้ว เพราะเขารักคนตรงหน้าขนาดนั้น .. แต่ทำไมมินซอกต้องแกล้งเล่นกับความรู้สึกเขาอย่างนี้ด้วย

มันอาจจะเป็นการแกล้งแบบไม่คิดอะไร .. แต่เขาไม่ชอบสักนิด ถ้ามินซอกจะต้องเป็นอะไรไป

“ฉันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอลู่หาน ..”

“...”

“สำคัญถึงขนาดนายต้องร้องไห้ให้ฉันเลยหรอ ..”

“นายก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไรนะ มินซอก”

“ทั้งที่ฉันให้นายได้ฐานะแค่ คำว่าคู่นอน .. แค่นั้น”

“นายยังรักฉันอยู่อีกหรอเสี่ยวลู่หาน”

“ถึงนายจะให้เป็นได้แค่นั้น .. ฉันก็ไม่เคยเปลี่ยนใจ”

NC

“พี่ลืมอะไรฮะ .. ผมไม่อยากเข้ามาในนี้เลยนะ”

“ลืมมือถือไว้หนะ .. ส่งข้อความไปหานายแล้ววางลืมไว้”

“ผมรอตรงนี้ได้มั้ย .. ผมกลัวว่า ..”

“เย็นขนาดนี้แล้ว มินซอกกลับไปแล้วหล่ะ .. อย่ากังวลสิ” น้ำเสียงอ่อนนุ่มของคนตัวสูงช่วยให้ร่างบางคลายความกังวลลงได้บ้าง แต่ในใจก็ไม่อย่างที่จะเข้าไปในห้องพักนักกีฬาเท่าไหร่ .. ถ้าเกิดพี่มินซอกยังไม่กลับหล่ะ ? ..

อะไรมันก็เกิดขึ้นได้จริงมั้ย .. ยิ่งคนที่มีความผิดติดตัวอย่างเขา ย่อมต้องกังวลใจเป็นธรรมดา

“เลิกคิดมากได้แล้ว .. เชื่อพี่สิ”

“แต่ว่าพี่เซฮุน ..” คนตัวสูงไม่รอให้อีกคนพูดอะไรไปมากกว่านี้ จับมือบางแล้วเดินเข้าไปด้วยกัน

ห้องพักนักกีฬาที่ตอนนี้เงียบสนิท เพราะอยู่ในช่วงเย็นมากแล้ว นักกีฬาก็คงจะกลับบ้านกันหมดตามความเข้าใจของกัปตันทีมบาสอย่างโอเซฮุน ด้วยความสามารถทำให้ได้เป็นกัปตันทีมบาสของโรงเรียนได้อย่างง่ายดาย

เซฮุนพาซูโฮให้นั่งรอตรงม้านั่งยาว ก่อนจะละตัวไปหาโทรศัพท์มือถือคู่ใจที่วางลืมไว้บนโต๊ะที่ใดที่หนึ่งให้ห้อง นี้ .. ซูโฮได้แต่นั่งหน้ามุ่ย มองไปรอบห้องราวกลับกลัวว่าจะมีใครอีกคนโผล่ออกมา สายตาเหลือบไปเห็นขวดน้ำส้มที่ยังคงอยู่ในกระติก .. มันเป็นของเขา ที่ตั้งใจจะให้คิมมินซอก .. เรียวปากบางแคนยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเร็วๆนี้

.. ของๆ ซูโฮถูกคิมมินซอกเมิน .. เพราะน้ำเกลือแร่เพียงขวดเดียวจากเสี่ยวลู่หาน

น่าขำมั้ย ? ที่แวบนึงในตอนนั้น .. เขาคิดว่าพี่ลู่หานอาจจะยังชอบพี่มินซอกอยู่

เขารู้ดีมาตลอดว่าเสี่ยวลู่หานชอบคิมมินซอก แต่ในเมื่อเขาได้เป็นแฟนกับมินซอกแล้ว .. เสี่ยวลู่หานควรเลิกคิดที่จะชอบคิมมินซอกไปได้แล้วไม่ใช่หรอ .. แต่ในวันนี้ มันทำให้เขาคิดว่า .. เลิกชอบมินซอก พี่ลู่หานคงทำไม่ได้หรอก

“เฮอะ ..” มือเล็กเอื้อมไปหยิบขวดน้ำส้ม ก่อนจะเขวี้ยงมันลงพื้นอย่างแรง .. น้ำสีส้มที่หกเลอะตามพื้นไหลเต็มทางเดิน เซฮุนที่ได้ยินเสียงของกระทบพื้นเสียงค่อนข้างดัง รีบหันมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“ซูโฮทำอะไรนะ !” ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาจับมือซูโฮที่สั่นอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตาที่แข็งกร้าวขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็น

.. ถ้าซูโฮรู้สึกอัดอั้น หรือโกรธกับอะไรบางอย่าง จะไม่สามารถห้ามอารมณ์รวมทั้งการกระทำได้เลย .. ข้อนี้เซฮุนรู้ดี

“...” มือเล็กที่บีบลงไปบนมือที่เอื้อมเข้ามาจับ เซฮุนมองที่มือตัวเองและมือของซูโฮ .. มือเล็กที่กำมือเขาจนแดงบวกกับเล็บคมที่จิกลงบนหลังมือ .. แค่นี้เขาไม่เจ็บหรอก ถ้าให้คนตรงหน้าได้ระบายความอึดอัดที่อยู่ในใจ

“ใจเย็นๆ นะซูโฮ ” เสียงทุ้มที่ปลอบประโลมให้อีกคนลดความอึดอัดภายในใจลง มืออีกข้างที่ปล่อยว่างเอื้อมไปลูบผมนุ่มอย่างเบามือ ..

สายที่แข็งกร้าวในตอนแรก พลันไหววูบลงเป็นสายตาที่อ่อนลงเหมือนเดิม มือที่บีบมือใหญ่จนแน่นคลายออก ก่อนจะกลายเป็นโอบกอดร่างสูงเอาไว้แทน ใบหน้าสวยซบลงบนอกกว้างแล้วหลับตาลง พยายามผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ .. ซูโฮเผลอแสดงอารมณ์ที่เขามักจะเก็บซ่อนออกมาอีกแล้ว ..

“ผมไม่เป็นอะไรแล้วฮะ พี่เจ็บมือมั้ย ..”

“ไม่เลย .. แค่นี้สบายมาก” ซูโฮมองดวงตาคมของเซฮุน แล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ .. เขาทำให้คนนี้ต้องเจ็บอีกแล้ว ..

“ผมทำพี่เจ็บเสมอ ..”

“อย่าคิดแบบนั้น ”

“ผมขอโทษ ..”

“ซูโฮอย่าพูดว่าขอโทษ นายไม่ได้ทำอะไรผิด” เซฮุนจับไหล่บางที่เริ่มสั่นไหว ก่อนจะโน้มตัวลงมาจ้องมองดวงตาสวยเฉี่ยว .. ที่เห็นครั้งแรก มันทำให้เขาตกหลุมรัก ..

“พี่รู้ใช่มั้ย .. ว่าความสัมพันธ์ของเรามัน ..”

“รู้ .. พี่รู้ดี”

รู้ดี .. แต่ก็ใช่ว่าอยากจะให้มันเป็นแบบนี้ ในเมื่อมันเลือกอะไรไม่ได้ ทั้งเขาและซูโฮ

“ไปล้างหน้าหน่อยมั้ย .. พี่ไม่ชอบเห็นเราตาแดงแบบนี้เลย” เซฮุนจูงมือคนตัวเล็กที่ก้มหน้าเอามือขยี้ตา หลังจากที่เขาปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา .. ห้องน้ำที่อยู่ไกลออกไปหน่อยจากห้องรวมนักกีฬาห้องใหญ่ ทำให้ทั้งคู่ใช้เวลาเดินมากกว่าปกติเล็กน้อย .. ซูโฮยังคงเอามือขยี้ตาตลอดทาง เซฮุนได้แต่ส่ายหัวในความเป็นเด็กของอีกคน จะบอกห้ามก็ไม่ได้

... ซูโฮเคยฟังใครที่ไหน ..

“อ๊ะ .. อะ .. อ๊ะ !! ” เสียงแปลกประหลาดที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำสร้างความงุนงงให้แก่ทั้งคู่ ซูโฮหยุดขยี้ตาก่อนจะเงยหน้ามองไปยังประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท เห็นเพียงไฟสีส้มที่เปิดลอดออกมา .. เสียงหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อได้ยินเสียงแปลกนั่นอีกครั้ง ..

น้ำเสียงหวานที่ครางออกมามีความสุข กับเสียงแหบพร่าของคนอีกคนที่เล็ดลอดออกมาเช่นกัน .. เสียงที่ไม่ว่าจะเปล่งออกมายังไง ซูโฮก็จำมันได้อย่างขึ้นใจ ..

เสี่ยวลู่หานและคิมมินซอก !

“ซูโฮ” เซฮุนรู้ว่าอีกคนกำลังคิดอะไร เพราะสิ่งที่ได้ยินมันชัดเจนจนน่าใจหาย .. สายตาแข็งกราวที่กลับมาปรากฏอีกครั้ง ริมฝีปากบางกัดแน่นราวกับกำลังระบายความโกรธ

“...”

“ซูโฮอย่าทำร้ายตัวเอง! ” เลือดที่ซึมออกจากปากบาง ทำให้เซฮุนตกใจไม่ใช่น้อยรีบช้อนหน้าสวยๆของซูโฮขึ้น ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วสอดเข้าไปในโพลงปากให้ซูโฮใช้กัดแทน .. น้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจากดวงตาโตสวยอีกครั้ง เป็นภาพที่เซฮุนเห็นแล้วเจ็บปวดที่สุด

มือหนาเอื้อมไปปิดใบหูทั้งสองข้างของซองจง สายตาคมมองซูโฮที่เหม่อมองไปทางประตูห้องน้ำ ก่อนจะหลับตาลง .. ในเวลาแบบนี้ เขาจะทำอะไรได้บ้างให้คนตรงหน้าหายเจ็บปวด .. ไม่รอให้ได้คิดนาน เซฮุนรีบดึงแขนให้ซูโฮเดินออกจากบริเวณนั้น .. แต่กลับมีแรงต้านไม่ยอมเดินตามของอีกคน

ซูโฮเอี้ยวตัวไปมองประตูห้องน้ำตลอดเวลา ไม่ขยับไปไหน .. อยากจะเข้าไปกระชากประตูให้เปิดออกซะตอนนี้ด้วยซ้ำ ! .. เมื่อเห็นอีกคนไม่ยอมเดิน โอเซฮุนจึงตัดสินใจอุ้มคนตัวเล็กขึ้นหลังแล้วรีบเดินออกมา

“พี่เซฮุน! ปล่อยผมนะ”

“นายจะยืนฟังทำไม ? ฟังให้มันได้อะไรขึ้นมา”

“แต่ข้างในนั้นมันแฟนผม !!! พี่รู้มั้ยว่าคิมมินซอกกำลังทำอะไรกับคนอื่น .. คนอื่นที่ว่านั่นมันพี่ชายของผมด้วย !!! ”

“รู้แล้ว ! ว่ามินซอกแฟนนาย .. แต่ทำไม ? ในเมื่อนายก็ทำแบบที่มินซอกทำ ! ” ไม่เคยสักครั้งที่จะเห็นคนตรหน้าขึ้นเสียงใส่เขา ซูโฮจองหน้าเซฮุนอย่างไม่ลดละ คำพูดที่แทงใจดำของเซฮุน ทำให้ซูโฮหน้าชา

“เพราะผมทำแบบนี้ก่อนหรอ ? พี่มินซอกถึงทำแบบนี้ ” เสียงที่อ่อนลงจนน่าใจหาย เซฮุนคว้าตัวคนตัวเล็กเข้ามาโอบกอดไว้ ก่อนจะจูบลงบนกลุ่มผมนุ่ม .. เมื่อกี้เขาแค่ อารมณ์ขึ้นนิดหน่อยเมื่อได้ยินซูโฮพูดแบบนั้นว่า มินซอกเป็นแฟน เขาไม่ชอบคำนี้เลยจริงๆ ถึงแม้มันจะเป็นความจริงก็ตาม ..

“ซูโฮ .. ”

“ผมมันเลวก่อนใช่มั้ยฮะ”

“นายเลิกด่าตัวเองได้แล้ว”

“กรรมมันตามสนองผมแล้วหรอ ....” สีหน้าที่ดูเลื่อนลอยของอีกฝ่าย เซฮุนได้แต่ลูบผมเพื่อปลอบประโลม

“ถ้าผมอยากจะเลิกความสัมพันธ์นี้ .. พี่เซฮุนจะว่ายังไง” น้ำ เสียงจริงจังกับใบหน้านิ่งที่มองมาทางเซฮุน มันทำให้เขารู้ดีว่าซูโฮคิดและจะทำอย่างที่พูด .. แต่คนอย่างเขา ถ้ารักใครแล้วต่อให้พูดยังไง ก็ไม่มีวันยอม ..

“พี่ไม่เลิก ..”

ความผิดซ้ำซากที่เกิดจากความรู้สึก มันยากเกินจะแก้ไข .. ต่อให้หันหลังกลับตอนนี้ ทุกอย่างก็ไม่มีวันเหมือนเดิม .. ต่อให้เขาเลิกกับซูโฮ ความรักของคิมมินซอกกับคนตัวเล็กตรงหน้า ก็ไม่มีวันเหมือนเดิม ..

แล้วจะเลิกไปเพื่ออะไร ? .. นี่แหละความคิดของคนเลวๆ อย่างเขา โอเซฮุน คนที่ยอมเป็นชู้กับคนอื่น

.

.

.

.

ร่างบางในชุดนักเรียนก้าวลงจากรถหรูที่จอดเทียบหน้าประตูรั้วสีขาวบ้านของตน ก่อนจะหันไปมองฝั่งคนขับที่มีคนหน้าหล่อนั่งมองรอให้อีกคนเดินเข้าบ้านไป

“ขอบคุณนะ”

“เข้าบ้านสักที .. ฝนมันเริ่มตกปอยๆอีกแล้ว” พูดส่งท้ายแค่นั้น ใบหน้าหล่อเบือนหนีคนที่ยืนก้ม ยิ้มบางๆให้อยู่ตรงกระจกด้านข้าง ก่อนจะสตาร์รถให้แล่นออกไป .. ลู่หานมองรถสีดำคันหรูเคลื่อนตัวจนลับสายตา เขากระชับเป้ด้านหลังให้มั่นก่อนจะจับปกเสื้อให้สูงขึ้นกว่าที่เคยเป็น เพื่อปกปิดร่องรอยที่มินซอกทำไว้

ขาเรียวที่กำลังก้าวเข้าในรั้วบ้านต้องชะงักเพราะร่างของใครบางคนที่ยืนพิงริมรั้ว .. ไม่รู้ว่าซูโฮมาตอนไหน เมื่อไหร่ ..

“ซูโฮ ..”

“กลับมืดเชียวนะพี่ลู่หาน ผมไปธุระกับพ่อยังกลับก่อนพี่เลย”

“อือ .. กว่าจะนั่งรอแฟนนายอาบน้ำ ทำนู่นทำนี่เสร็จนั่นแหละ มาส่งช้า”

“เพราะพี่เข้าไปช่วยต่างหากไม่ใช่หรอ ? มันถึงช้า”

“หะ .. ? ” ลู่หานขมวดคิ้วกับคำพูดของซูโฮ .. บางทีเขาอาจจะตีความผิดก็ได้หรือซูโฮอาจจะพูดผิดในการเรียงประโยค .. อย่ากังวลนะลู่หาน

“ผมหมายถึงพี่ไม่ได้เข้าไปช่วยหรอ .. เพราะปกติผมช่วยพี่มินซอกทำตลอด”

“ไม่ได้ช่วยหนะ .. แฟนนายนะพี่จะช่วยได้ไง ”

ความรู้สึกผิดในใจแล่นขึ้นมาอีกครั้ง .. เพราะสิ่งที่พูดมันสวนทางทุกอย่างในความจริง เสี่ยวลู่หานทำบาปไปเท่าไหร่แล้วนะ ..

“พี่รู้ก็ดีนะฮะ .. เพราะพี่จะได้ไม่เผลอช่วยพี่มินซอกทำอะไรๆ : ) ”

“ !? ”

“แฟนผม .. ผมดูแลได้” ซูโฮก้าวขาเข้าใกล้ลู่หานมากกว่าเดิม โน้มตัวกระซิบข้างหู ประโยคที่ทำให้เสี่ยวลู่หานสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“พี่เคยได้ยินมั้ย .. ของหายอยากได้คืน ตอนนี้ผมกำลังคิดว่าของๆ ผมกำลังจะหายไป ใครแถวนี้กำลังจะพรากมันไปจากผม ..”

“ถ้าพี่รู้ตัวว่าใคร .. ก็ช่วยบอกเขาให้คืนให้ผมด้วยนะฮะ ^^”

ความลับที่ใครๆ พูดว่ามันไม่มีในโลก .. เสี่ยวลู่หานเพิ่งรู้เดี่ยวนี้ว่ามันคือความจริง

ความลับที่เป็นบาปของเขาจะไม่ได้มีเพียงแค่เขากับคิมมินซอกที่รู้ต่อไปอีกแล้ว

ซูโฮกำลังเอื้อมมือมาเปิดกล่องความลับนี้ของเสี่ยวลู่หาน...

.จบจ้า.

ดราม่าป้ะ? 55555555555555555555555555. ขอโทษนะ .___.
ช่วงนี้ชีวิตหดหู่มากอ่ะ เลยแต่งแนวดราม่าลื่นปรื้ดดดดดดดด 55555555555
เรื่องหน้าอยากอ่านคู่ใครบอกได้นะคะ เราคิดพล็อตเรื่องไว้คร่าวๆแล้ว
ไม่ดราม่า ออกแนวใสๆ และแอบมีเอ็นซี(?) #ครุคริ

- ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ :D -

‘!!!

 

© Tenpoints!