[OS;SF] EXO

ลำดับตอนที่ #3 : Painful #Jongdea x Minseok ft.Sungjong (Infinite)

 

แอบดราม่า #หรอ


 

                บางคน ยอมโง่ .. เพื่อจะขอ ต่อเวลา
บางคน ยอมเสียน้ำตา .. ดีกว่าจะ เสียคนรักไป

      ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ที่ผมไม่สามารถแสดงความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองออกมาต่อหน้าคนที่ผมรักได้ .. ผมยอมให้คนอื่นมองว่าโง่ .. เพื่อจะขอต่อเวลา ..

.. ต่อเวลาให้เขาอยู่เคียงข้างผมเหมือนในวันวาน..

.

.

.

       “สอนข้อนี้ให้หน่อยสิจงแดอา ~ ”  เสียงใสพูดเจื้อยแจวด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพลางเอาหัวกลมถูไถไปกับต้นแขนแกร่ง ที่กำลังนั่งนั่งกดไอโฟนคู่ใจอยู่ข้างๆ .. ก่อนจะหันมายิ้มกริมเล็กน้อยแล้ววางไอโฟนลงบนโต๊ะ

       “ข้อล่ะหนึ่งจูบ .. โอเคมั้ยมินซอก หึ” คำพูดและรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของจงแดที่ใครๆ ต่างพากันหลงคารมกันทั้งโรงเรียน

        ด้วยใบหน้าที่หล่อได้รูป จมูกโด่งรับกับใบหน้าคม ดวงตารัตติกาล มินซอกเองก็เป็นหนึ่งในคนที่มาหลงรักจงแดเช่นกัน.. และก็เป็นโชคดีของเขา ที่จงแดก็ตอบรับคำสารภาพรักของเขา

.. แต่ความรักนี้มันจะยืนยาวแค่ไหนกัน ..

.. มันจะหอมหวานเหมือนวันแรกที่ได้จงแดมาไว้ในครอบครองหรือป่าว ...

         “บ้า! ทำเองก็ได้ ” คนที่ถูกแกล้งด้วยคำพูด รีบเลื่อนสมุดการบ้านกับมาไว้ที่เดิมแล้วก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย เมื่อเห็นอาการเขินของคนข้างกาย จงแดยิ่งอยากจะจับอีกคนมาฟัดให้มันรู้แล้วรู้รอด 

          เขาค่อยๆขยับเข้าใกล้อีกคนที่กำลังตั้งใจทำโจทย์ภาษาอังกฤษ ก่อนจะใช้วงแขนโอบรัดรอบเอวพร้อมกับซุกไซร้หน้าลงกับซอกคอ สูดดมความหอมอ่อนๆ เล่นเอาคนที่กำลังตั้งใจหน้าแดงด้วยความเขินอายมากกว่าเดิม

          “จงแด! ทำอะไร อายคนอื่นมั้ยเนี่ย ” มินซอกตีที่แขนแกร่ง ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ลานกว้างใต้อาคารเรียนที่เขาทั้งคู่นั่ง

.. คนเยอะแยะ จงแดนะจงแด ทำอะไรก็ไม่รู้ ...

           “ไม่อายหรอก .. ก็มินซอกเป็นของฉันนี่ ”  แขนแกร่งยิ่งกอดรัดคนขี้เขินเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเคย ราวกับจะแกล้งให้อีกคนเขินจนหน้าแทบระเบิดไปเลยล่ะมั้ง

          เสียงเตือนข้อความดังจากโทรศัพท์เครื่องหรูที่วางอยู่ เรียกให้จงแดยอมปล่อยกอดจากคนรักอย่างเซ็งเล็กน้อย ก่อนจะเปิดข้อความดู ..

          จากสีหน้าที่ติดจะเซ็งๆ กลับกลายเป็นสีหน้าที่เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

         “เดี๋ยวฉันมานะ มินซอก เดี๋ยวรอกลับบ้านพร้อมกันนะ ^^”  จงแดยื่นหน้าเข้าไปช่วงชิงความหอมจากห่วงแก้มขาว ก่อนจะรีบลุกออกไป ปล่อยให้คนข้างกายมองตามด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปจากตอนที่อยู่ด้วยกัน 

.. คิมมินซอกเป็นของคิมจงแด ..

.. แล้วคนคนนั้น คนที่ส่งข้อความมา ..

..  ก็เป็นของคิมจงแดด้วยใช่มั้ย .. 

ใช่ว่าจะไม่รู้ .. ว่าอ้อมกอดที่เคยมีให้เขาเพียงคนเดียว มันกำลังถูกแบ่งปันให้ใครอีกคน

ใช่ว่าจะไม่รู้ .. ว่าคำพูดแสนหวาน ที่ออกมาจากปากคิมจงแด มันก็ถูกพูดกับใครอีกคนเช่นกัน

ใช่ว่าจะไม่รู้ .. ว่าจงแด กำลังมีใครอีกคนที่ไม่ใช่เขา

แต่เพราะความรักของคิมมินซอกคนนี้มีให้จงแดมากเกินกว่าจะ .. ปล่อย ..  เขาจึงได้แต่ยอมโง่เพื่อขอต่อเวลา .. ต่อเวลาให้กับความสุขจอมปลอมที่เขาเองและจงแดสร้างขึ้น ให้เขาได้อยู่ข้างๆคนใจร้ายคนนั้นต่อไป

       ความรักของผม มันเป็นเหมือนดั่งเงาที่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืด รอคอยให้แสงสว่างมาสาดส่องเพื่อพร้อมจะเปิดเผยตัว ได้เดินเคียงข้างเขาอย่างเปิดเผย เหมือนกับใครคนนั้น 

.. แต่มันจะมีวันนั้นมั้ย .. อีซองจงก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ..

       ผมยอมเสียน้ำตาให้กับความรักที่ไร้ตัวตนครั้งนี้  ดีกว่าที่ผมจะเสียเขาไปตลอดกาล .. ใครจะว่าผมมันเลว มันชั่วแค่ไหน ที่ไปเป็นมือที่สามที่ไร้ตัวตนของคนทั้งคู่ .. แต่ถ้าคุณเป็นผม .. คุณก็คงยอมให้คนอื่นมองอย่างนั้น เพื่อขอแค่ได้รักเขาต่อไปแบบนี้ ..

.. ความรักมันมักทำให้คนเราทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละครับ .. 

       เหมือนกับผมตอนนี้ ที่เห็นภาพของคนที่รัก โอบกอดใครคนนั้น .. ที่เป็นตัวจริงของเขา .. รอบข้างเต็มไปด้วยความอบอุ่นของคนทั้งคู่ .. มันยิ่งสะกิดใจ ที่มันเจ็บทุกวัน จนเป็นความเคยชินที่ผมไม่ยอมชินสักที 

..  ให้ทำอะไรลงไป ด้วยจิตสำนึกที่ถูกฝังอยู่ใต้ความเจ็บปวดนี้ ..

       ‘ถ้าพี่ไม่ออกมาหาผมที่ห้องเก็บของหลังโรงเรียนตอนนี้  ... ผมจะออกไปหาพี่เอง’

       มันเหมือนเป็นคำขู่ ที่ทำให้อีกคนหวาดกลัว เพียงแค่เขาเปิดข้อความที่ถูกส่งไป ใบหน้าที่มีความสุขเมื่อกี้พลันเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน .. ผมยืนหลบอยู่มุมเสาข้างห้องน้ำ ไม่ใช่ห้องเก็บของอย่างที่บอกไป .. รอจนเขาเดินออกจากคนรักตัวจริงของเขา 

        ทันทีที่เห็นผม เขาก็คว้าข้อมือของผมขึ้นมาบีบด้วยแรงที่เขามี ก่อนจะลากผมเข้าห้องน้ำ

.. ถ้าจะถามว่าเจ็บข้อมือมั้ย ..

.. ใจของผมเจ็บกว่าเยอะเลยครับ ..

        “นายกำลังจะทำอะไร อีซองจง!” เสียงกร้าวดังขึ้นภายในห้องน้ำ ที่ถูกล็อคจากภายในไม่ให้คนอื่นได้เข้ามาก้าวกายในการสนทนาครั้งนี้

        “ผม... ผมก็แค่อยากเจอพี่ ผมผิดหรอ ? ”

        “ฉันเคยบอกนายแล้วนะ .. เวลาของเรามันคือตอนไหน ” ร่างสูงกดเสียงต่ำ ตามอารมณ์ที่กำลังเดือดเล็กๆ ที่ใครอีกคนไม่ยอมทำตามที่เคยบอกไว้ ..  คำพูดเหล่าทำให้ความน้อยใจ เสียใจที่ถูกฝังไว้กับดันตัวขึ้นมาภายในจิตของอีซองจง

       “ผมจำได้ .. จำได้ดีเลยด้วย !!”

        “…………………………………….”

        “เวลาที่คิมมินซอกไม่อยู่ไงหล่ะ ..”

        “…………………………………….”

        “แล้วถ้าผมรอจนถึงตะ .. ตอนนั้น ..” น้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ เต็มไปด้วยอารมณ์เสียใจ น้อยใจ

        “หัวใจของผมจะไม่สลายไปเลยหรอ ..”

         “ซองจง ..” คนหน้าหล่อที่เห็นอีกคนเริ่มสั่นด้วยความเศร้าพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาสวยคู่นั้น .. ก็เริ่มเสียงแผ่วลงก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาอย่างแผ่วเบา

        “ต้องทนเห็นนายกับมินซอก รักกันต่อหน้า ..”

         “แล้วผมต้องทนอยู่ในมุมมืดอย่างนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหนกัน..” ความรู้สึกที่อยู่เบื้องลึกในใจ เริ่มพลั่งพลูออกมาเมื่อจงแดโอบกอด ปลอบประโลมด้วยความอบอุ่นเหมือนทุกครั้ง ที่ทะเลาะกัน .. เพราะเรื่องนี้ ..

          ดวงตาหวานชุ่มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้จงแดนิ้วเกลี่ยออกอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยจูบลงบนเปลือกตาสวยเพื่อปลอบว่า .. อย่าร้องไห้ ..

         เป็นเพราะความอบอุ่นที่คิมจงแดมอบให้แก่อีซองจง .. ความอบอุ่นที่ไม่เคยได้แม้แต่กับครอบครัว แต่กลับได้จาจงแด .. มันทำให้เขาถลำลึกกับความรักที่ผิดครั้งนี้ .. เขารู้ว่าจงแดเป็นคนดัง หลายคนต่างพากันหลงรักดวงตาคมสวยคู่นั้น ไม่เว้นแม้แต่เขา ..

        เขาก็เป็นหนึ่งในคนที่สารภาพความรู้สึกตัวเองต่อคิมจงแดว่ารัก .. แล้วก็เป็นโชคดีของเขา หรือป่าว .. ที่มยองซูก็ตอบรับความรักของเขา .. แต่มันเกิดขึ้นหลังคิมมินซอกเพียง 1 ปี ..

เขารู้ตัวเองดีว่ามาทีหลัง ..

เขารู้ตัวเองดีว่าไปแทรกกลางความรักของคนทั้งคู่ ..

เขารู้ตัวเองดีว่ากำลังทำบาป ..

        แต่ทำอย่างไรได้ ความรักมันไม่ได้ขึ้นกับลำดับการมาเสียหน่อย .. มันเป็นเพียงความคิดแย่ๆของคนเลวอย่างเขา

       “ฉันรักนายนะ อีซองจง”

       ไม่ว่าจะเสียน้ำตาอีกสักกี่ครั้ง แต่เพื่อให้คิมจงแดคนนี้ไม่ไปจากเขา ..

        อีซองจงคนนี้ก็ยอม 

   .

  .

  . 

         “ฉันรักนายนะ อีซองจง”

        เสียงบอกรักอันแผ่วเบาในห้องน้ำที่ถูกล็อคนั่น แต่มันกลับดังก้องไปทั่วหัวใจที่อ่อนล้าของคิมมินซอกคนนี้เหลือเกิน .. ดวงตากลมใส ที่ใครๆเห็นต่างก็ต้องหลงรักอย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้กับมีหยดน้ำที่ไม่เคยมีใครได้เห็น ร่วงไหลออกมา.. แววตาที่เคยฉายความซุกซน กับมีแต่ความเศร้าหมองอย่างไม่น่าเชื่อ ..

          “แล้วฉันหล่ะ .. จงแด”

         “นายยังรักฉันอยู่มั้ย ..”  คิมมินซอกได้แต่หัวเราะให้กับความเจ็บที่มันเหมือนเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ก่อนจะปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินกลับไปนั่งรอคนรัก .. ที่เดิม ..

          รอให้อีกคนกลับมา .. กลับมาแสดงความรัก.. ที่ตอนนี้คงไม่มีเขาอยู่ในใจนั้นอีกแล้ว

.

.

.

         “รอนานมั้ยมินซอก ^^” สีหน้ายิ้มแย้มเหมือนทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน พร้อมกับอ้อมกอดที่สวมกอดจากด้านหลัง สัมผัสอุ่นจากร่างกายของคนที่เขารัก .. มันทำให้อีซองยอลคนนี้ ..

ยอมเป็นคนโง่ต่อไปเพื่อคิมจงแด

          “ไม่เลย .. ^^ ” เสียงที่ถูกปรับให้ร่าเริงเพื่อกลบความเจ็บปวดนั้นไว้ .. จะให้จงแดรู้ไม่ได้เด็ดขาด ..

          “วันนี้ฉันต้องกลับไปนอนบ้านนะ ..เด็กน้อยของฉันจะนอนคนเดียวได้มั้ยเนี่ย ^^”  มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมของคนแก้มขาว ก่อนจะทาบทับจูบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา

         “ฉันไม่ใช่เด็กน้อยเสียหน่อย !!  ” น้ำเสียงติดจะงอนของมินซอก ทำให้จงแดหัวเราะออกมาเบาๆ

         “แล้วนอนได้มั้ยหล่ะ หื้มม ”

         “นอนได้หน่า .. ”

คิมมินซอกจะได้ฝึกไว้เพื่อวันหนึ่ง ไม่มีนายนอนอยู่ข้างๆกันไงหล่ะ .. จงแด

.

.

          มินซอกหยิบกุญแจบ้านขึ้นมาก่อนจะไขที่ประตูเพื่อปลดล็อค ก่อนจะดันประตูเข้าไปตามด้วยร่างแกร่งของจงแดที่เข้ามาด้วย ..

          ยังไม่ทันที่คนตัวขาวจะวางกระเป๋า ร่างกายก็ถูกจู่โจมด้วยวงแขนจากจงแดที่สวมกอดก่อนจะซุกไซร้ลงบนซอกคอเนียนเพื่อสูดดมความหอมแล้วกดริมฝีปากทำร่องรอยสีกุหลาบทิ้งไว้ .. มินซอกไม่ขัดขืนอีกคน แต่กลับกอดตอบพร้อมกับมือที่ลูบไปตามแผ่นหลังกว้าง .. มือหนาเริ่มสอดแทรกเข้าไปในเสื้อนักเรียนแล้วลูบไล้ไปมา ริมฝีปากที่ออกจากซอกคอเนียนมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆกลีบปากแดงอิ่ม ก่อนจะกดจูบลงไป ลิ้นชื้นแทรกเข้าไปในโพรงปากเพื่อควานหาความหวานจากปากอิ่ม 

          “อื้อออ ..”

         เสียงร้องท้วงเมื่อคนแก้มขาวเริ่มหายใจไม่ทัน ทำให้จงแดยอมถอนจูบออกจากริมฝีปากอิ่มที่เริ่มเจ่อขึ้นจากการดูดดึงอย่างอ้อยอิ่ง .. เสียงหอบเล็กน้อยจากมินซอกทำให้คนที่ช่วงชิงความหวาน ยิ้มกริมที่มุมปากอย่างช่วยไม่ได้ ..

         “แค่นี้เหนื่อยเลยหรอ คิมมินซอก”

         “บ้า .. ”  

ใบหน้าสีอ่อนทำให้จงแดอดใจที่ฝังจูบลงบนพ่วงแก้มแดงไม่ได้ ก่อนจะอุ้มคนที่ก้มหน้าเขินเดินเข้าห้องนอนไป

.. ไม่ต้องบอกก็รู้นะ ..

คิมมินซอกไม่รอดพ้นจากมือของคิมจงแดหรอก

          เตียงที่ยวบขึ้นลง บ่งบอกว่าคนข้างๆกำลังลุกจากที่นอน ทำให้มินซอกค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมามอง คนรักที่กำลังเตรียมตัวจะอาบน้ำหลังหาความสุขจากร่างกายเขาเรียบร้อย ..มินซอกได้แต่นอนฟังเสียงน้ำดังอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งหยุดลงพร้อมกับร่างกายแกร่งที่อยู่ในผ้าขนหนูแผ่นเดียว โชว์แผงอกที่มีหยดน้ำเกาะไปทั่วทั่งลำตัว ร่วมถึงผมเปียกหมาดนั่นอีกเดินออกมา ..

.. หัวใจเขาเต้นแรงไม่เคยชินกับภาพตรงหน้าสักที ..

        “ตื่นแล้วหรอ”

        “อื้ออ ..”

        “ฉันทำให้ตื่นหรือเปล่า” จงแดนั่งลงที่ข้างเตียงพร้อมกับติดกระดุมชุกนักเรียนเม็ดสุดท้าย ก่อนจะลูบผมคนที่นอนทำตาแป๋วอยู่บนเตียง..

       “ไม่ไป .. ได้มั้ย” 

คำพูดที่เหมือนรั้งอีกคนให้อยู่กับเขาก่อน .. มันจะทำให้อีกฝ่ายอึดอัดมั้ยนะ .. จงแดจะโมโหเขาหรือป่าว

      “อย่างอแงสิ .. ” จงแดพูดด้วยเสียงนิ่งก่อนจะลุกตรงไปทางประตูห้องนอน ..

.. ก็รู้อยู่ว่าไม่เคยรั้งได้ ..

       “เดี๋ยวฉันก็กลับมาหน่า .. ไปนอนบ้านคืนเดียวเอง”

คืนเดียวงั้นหรอ .. คิมมินซอกอยากจะหัวเราะ

.

.

ถ้ามันเป็นคืนเดียวอย่างที่จงแดพูด ไม่ใช่ทุกคืนหลังจากที่เขาหลับไปแล้ว

.. หัวใจเขาคงไม่เจ็บเจียนตายขนาดนี้หรอก ..

รู้นะว่ามันไม่ได้แค่คืนเดียวอย่างที่บอก แต่มันเป็นเกือบทุกคืน

รู้นะว่าไม่ได้กลับบ้านตัวเองตามที่พูด

รู้นะว่าบ้านที่บอก คือบ้านของอีซองจง

ก็บอกแล้วว่าคิมมินซอกยอมเป็นคนโง่เพื่อต่อเวลาที่จะได้อยู่กับคิมจงแด.. อีกสักนิดก็ยังดี ..

แต่ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัด

เมื่อถึงเวลานั้นก็ไม่รู้ว่าคิมมินซอกคนนี้จะยอมโง่ได้อีกนานแค่ไหนกัน

.

.

.

        “อ่าวเฮ้ย ! มินซอก” เสียงแปดหลอดดังมาจากทางด้านหลังของคนตัวขาวที่กำลังเดินเข้ารั้วโรงเรียนในตอนเช้าที่มาเร็วกว่าเวลาปกติคนเดียวไร้คนข้างกายอย่างคิมจงแดที่มักจะเดินมาพร้อมกันในตอนเช้า .. แต่วันนี้มันไม่มี ..

        “อะไรกัน พยอนแพคฮยอน แหกปากทำไม” น้ำเสียงติดหงุดหงิดของมินซอกทำให้แพคฮยอนเบ้ปากด้วยความขัดใจ .. จะมาหงุดหงิดเขาทำไมหล่ะ แค่แหกปากเองนะ ..

        “จงแดสุดที่รักอยู่ไหนอ่ะ”  คำถามแทงใจดำจากเพื่อนสนิทอย่างแพคฮยอนที่ไม่รู้เรื่อง รู้ราวอะไร มันทำให้มินซอกหน้าหมองลงทันที

        “เมื่อคืนจงไปนอนบ้านนะ .. เดี๋ยวก็คงมา”

        “เพิ่งรู้ว่าบ้านหมอนั่นอยู่แถวเดียวกับซองจง รุ่นน้องปี2”  ชื่อที่สะกิดแผลในใจดังมากระทบหูคนตัวขาวอีกระลอก  .. รู้แล้วว่าบ้านอีซองจง อย่าย้ำได้มั้ย ..

แววตาฉายความเศร้าหมองลงไปอย่างถนัดตา แล้วมีหรือคนอย่างแพคฮยอนจะไม่รู้ว่ามินซอกคิดอะไร

       “นายจะยอมโง่ไปอีกนานแค่ไหนกันมินซอก ..”

      “จนกว่าเวลาของฉันจะหมดลงนั่นแหละ”

เสียงซุบซิบดังมาตามทางเดินเข้าโรงเรียน ทำให้ทั้งคู่หันไปมองทางต้นเสียงอย่างช่วยไม่ได้

         “จะมากไปแล้วอีซองจง” เสียงกร้าวดังขึ้นจากปากของเพื่อนสนิทอย่างพยอนแพคฮยอนที่ กำหมัดแน่นเตรียมจะเดินไปทางอีซองจง ที่เดินควงแขนคิมจงแด .. คนรักของเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ..

         “เป็นฉัน ฉันไม่ยอมแน่ๆมินซอก.. นายต้องทำอะไรซะมั่ง” พูดไม่ทันขาดคำ แพคฮยอนก็คว้าข้อมือของมินซอกเดินไปทางทั้งสองคนนั้น .

         “ไม่เอานะแพคฮยอน.. ขอร้อง อย่าเลย ..” แค่นี้เขาก็เจ็บจนจะแย่ .. จะให้ไปเผชิญหน้ากับทั้งคู่นะหรอ ..

..คิมมินซอกไม่กล้าพอ ที่จะเจ็บต่อหน้าคิมจงแดและอีซองจงหรอกนะ .. 

          “ไม่ !! นายต้องแสดงตัวว่านายคือตัวจริง ..”

         “ส่วนไอ้รุ่นน้องนั่นก็แค่ มือที่สาม !!!!!!!!”

          ถึงมินซอกจะตัวใหญ่กว่าแพคฮยอนแค่ไหน .. แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีแรงเยอะกว่าเพื่อนสนิทคนนี้ที่ผลักเขาไปหยุดอยู่ตรงหน้าคิมจงแดและอีซองจง

         จงแดเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่มินซอกมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาในเวลานี้  มันไม่ใช่เวลามาเรียนของมินซอก แต่ทำไมคนตัวขาวถึงมาอยู่ตรงนี้ได้  หัวสมองเร็วเท่าใจคิด จงแดดึงมือเล็กของซองจงที่เกาะกุมแขนของเขาไว้ออก ก่อนจะเดินเข้าไปหามินซอก ที่เดินขยับออกไปเมื่ออีกคนก้าวเข้ามาใกล้ ราวกับกลัวอะไรบางอย่าง

          “มินซอก .. คือ”  

        เสียงนุ่มที่บ่งบอกถึงอาการร้อนร้น  ทำให้น้ำตาที่ไม่เคยไหลต่อหน้าจงแดเริ่มคลอขึ้นมาบนดวงตากลม มันทำให้จงแดตกใจมาก ก็ในเมื่อมินซอกไม่เคยร้องไห้ให้เขาเห็นเลยสักครั้ง .. มินซอกละสายตาจากจงแดมองไปยังซองจง ที่กำลังทำหน้านิ่งก่อนจะไปสะดุดรอยสีกุหลาบที่ต้นคอ

จงแดไม่เคยกอดเขาแค่คนเดียว เขารู้

จงแดไม่เคยบอกรักเขาแค่คนเดียว เขารู้

แต่... จงแดไม่เคยทำรอยนั้นกับเขาแค่คนเดียว เขาเพิ่งเคยรู้

ความรู้สึกที่เคยนึกว่าถูกกลบฝังไว้ใต้จิตใจเป็นอย่างดี ไม่เคยคิดจะเปิดเผยให้คนตรงหน้ารู้ว่ารู้สึกอย่างไร

ตอนนี้มันกำลังพุ่งพรวด ราวกลับคลื่นสึนามิที่พัดกระหน่ำเข้ามา ..

         “ความอดทนของฉันมันก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ .. จงแด”

         “มินซอก .. ไม่ใช่นะ”

         “ฉันเคยคิดว่าการที่ฉันยอมเป็นคนโง่ .. “

         “มะ .. มันจะสามารถต่อเวลาให้นายอยู่ข้างฉันได้อีกสักนิด .. ก็ยังดี”

เสียงที่เริ่มขาดหาย กับหยดน้ำตาที่ไหลพลั่งหลูออกมาเป็นสาย มันทำให้ หัวใจของผู้ชายที่ชื่อคิมจงแดถูกบีบ ราวกับต้องการให้มันสลายไปซะตอนนี้

         “แต่เหมือน นายจะให้เวลากับฉันจนหมดแล้ว ..”

         “นายถึงทำกับฉันแบบนี้ !!!!!!!!!!!” เสียงที่ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับอารมณ์ความรู้สึกที่ถูกสั่งสมไว้เป็นเวลานาน ทำให้คิมมินซอกทรุดลงไปนั่งร้องไห้อย่างไม่แคร์สายตาใคร

         “มินซอก ฉันขอโทษ ขอโทษ อย่าร้องไห้นะ..” จงแดรีบนั่งลงโอบกอดคนรักของเขาไว้ พร้อมพร่ำบอกขอโทษ

         “ฉันรักนายคนเดียวนะมินซอก ..”

คำบอกรักของคิมจงแดที่เคยทำให้หัวใจของมินซอกเต้นแรง ตอนนี้กลับทำให้หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นไปอย่างช้าๆ

.. จะโกหกกันไปถึงไหน ..

.

.

.

        “แล้วผมหล่ะ .. พี่ก็เคยบอกรักผมเหมือนกัน มะ ..ไม่ใช่หรอ”

อีซองจงที่ยืนมองด้วยสายตาเจ็บปวด เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเหมือนกัน เมื่อได้ยินทั้งคู่บอกรักกัน  .. แล้วเขาเป็นตัวอะไร .. สำหรับคิมจงแด

        “พี่เคยบอกจะอยู่ข้างผมตลอดไปไม่ใช่หรอ !!”

        “ซองจง ..”  คนหน้าหล่อที่คลายอ้อมกอดจากคนรักตัวจริง หันไปมองคนที่เขาก็ .. บอกรักเหมือนกัน .. กำลังยืนร้องไห้ ด้วยดวงตาแดงก่ำ กำมือแน่นราวกับพร้อมจะระเบิดอารมณ์ออกมาได้ทั้งหมดตอนนี้

        “พี่เป็นห่วงมันมากมั้ย ? เป็นห่วงมันมากใช่มั้ย !!!” เด็กน้อยที่เคยแย้มยิ้มราวกับดอกไม้ ตอนนี้กับมีแต่ดวงตาแข็งกร้าวเหมือนกับโกรธแค้นคนทั้งคู่มาหลายชาติ

.. อีซองจงคนนี้ ไม่ใช่คนดีนักหรอกนะ ..

        “ใช่ .. พี่เป็นห่วงมินซอก แต่.. พี่ก็ไม่อยากให้นายร้องไห้ ” คำพูดที่ดูเหมือนเลือกไม่ได้ของคิมจงแด ทำให้คนที่นั่งอยู่กับพื้นยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

.. ในเมื่ออยากจะมีเขา คิมมินซอกคนนี้ ก็ไม่สามารถอยู่ข้างคิมจงแดได้เหมือนกัน ..

         “นายจะเห็นแก่ตัวไปอีกนานแค่ไหนคิมจงแด” เสียงสั่นของมินซอกพร้อมกับร่างกายที่ค่อยๆ ลุกยืน

          “แค่นายพูดว่าเลือกซองจง ..”

          “ฉันจะไปเอง ..”  ริมฝีปากแม้มแน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงพวงแก้มขาว .. แก้มที่จงแดชอบสูดดมความหอม .. กำลังเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

          “ไม่ ไม่นะ มินซอก .. ฉัน ฉัน” มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเรียวด้วยสีหน้าสับสน

.. คิมจงแด เลือกไม่ได้ ..

อีกคนก็เป็นคนที่เขารักสุดหัวใจ

แต่อีกคนก็เป็นคนที่เขาทิ้งไม่ได้เช่นเดียวกัน

ยิ่งสีหน้าสับสนของจงแดยิ่งทำให้มินซอกอยากจะร้องไห้ให้มันออกมาเป็นสายเลือด

.. เขาเคยคิดลึกๆ ว่าสุดท้ายคนที่จงแดเลือก อาจจะเป็นเขา ..

แต่ตอนนนี้ความมั่นใจลึกกลับพังทลายลงเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดออกมา

คิมมินซอกสะบัดข้อออกจากมือหนา ก่อนจะวิ่งออกไปนอกรั้วโรงเรียน วิ่งไปตามถนนที่รถมากมายกำลังแล่น โดยไม่สังเกตอะไรเลย .. จงแดที่เห็นแบบนั้นก็วิ่งตามออกมา หวังจะฉุดรั้งคนรักไว้

           “คิมจงแด !!!” อีซองจงที่เห็นคนทั้งคู่วิ่งออกไป ก็สั่งให้ตัวเองวิ่งตามจงแดออกไปบ้าง

.

.

.

รถบรรทุกคันใหญ่แล่นมาด้วยความเร็วก่อนจะ ..

            “คิมมินซอก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ดวงตาเบิกกว้างพร้อมกับเสียงของคิมจงแดตะโกนเรียกชื่อคนรักเมื่อเห็นคนตัวขาวลอยละลิ้วก่อนจะหล่นลงอีกฝากของถนน

.. ขาที่สั่น มือที่ทำท่าเหมือนจะคว้าอากาศ ..   

หัวใจคิมจงแดกำลังจะสลาย

            “พะ... พี่จงแด” เสียงเล็กที่เห็นเหตุการณ์ได้แต่อ้าปากค้างด้วยความตกใจ .. ถึงเขาอยากจะได้จงแดมาไว้ครอบครอง แต่ไม่ได้หมายความว่า อีกคนต้องเป็นอะไรไปเสียหน่อย ..

.. ร่างเล็กได้แต่ยืนอึ้ง โดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในอันตรายเช่นกัน ..

ถ้าจะบอกว่าอาจจะเป็นกรรมตามสนองอีซองจง ที่ไปเป็นมือที่สามของคนทั้งคู่ .. เขาก็ยอมรับ

             กลิ่นฉุนยาของโรงพยาบาล มันกลายเป็นกลิ่นคุ้นชินของจงแดไปเสียแล้วนับตั้งแต่วันนั้น ร่างแกร่งเดินเข้าห้องพักพิเศษพร้อมกับของเยี่ยมไข้

อีซองจง

เสียงย้ำเท้าของจงแดเรียกให้คนที่นั่งเหม่ออยู่บนเตียงหันไปทางต้นเสียงได้ทันที

          “ใคร ... ” เสียงแหบพร่าที่แทบไม่เหลือความสดใสดั่งที่เคยมีเปล่งเสียงถามออกไป พร้อมกับสายตา

.. ที่มองเลยร่างแกร่งไป ..

         “พี่เอง ..” จงแดวางของเยี่ยมไว้ข้างเตียงพยาบาล ก่อนจะจับมือคนตัวเล็กที่พยายามไขว่คว้าอากาศ

         “พี่จงแด ..” มือเล็กลูบเข้าที่ใบหน้าหล่อ ราวกับต้องการซึมซับความรู้สึกไว้ให้มากที่สุด

         “ผมอยากเห็นพี่อีกสักครั้ง ..” น้ำตาที่หยดไหลออกมาจากดวงตา

.. ที่ตอนนี้ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีกแล้ว จากอุบัติเหตุครั้งนั้น ..

.

.

.

         “พี่ขอโทษ .. ขอโทษจริงๆ” เสียงที่ติดขัดเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ

.. เพราะเขาเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้ซองจงต้องเป็นแบบนี้ ..

         “ผมไม่เป็นอะไร .. พี่ไปหาเขาเถอะ ”

         “เขาต้องการพี่มากกว่าผม ..”

มันถึงเวลาแล้วที่เขาจะปล่อยคิมจงแกไปเสียที

.

.

.

เมื่ออีซองจงหลับเพราะยาที่พยาบาลนำมาให้ทานหลังอาหาร ร่างแกร่งก็ได้เวลาไปหาใครอีกคนที่อยู่

.. ห้องไอซียู ..

เขายืนนิ่งอยู่หน้าประตูสักพัก ก่อนจะตัดสินใจเปิดเข้าไป

คนตัวขาวของใครคนนั้น ที่เขาโหยหายและคิดถึงมาตลอดกำลังนอนอยู่บนเตียงนิ่งราวกับถูกสต๊าฟไว้โดยมีสายระโยงรยางค์เต็มไปหมด ..ทำให้หัวใจของคิมจงแดคนนี้เจ็บยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น ..

คิมมินซอกที่นอนเป็นเจ้าชายนิทรา ไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นมาตอนไหน เป็นภาพที่เขาต้องทนเห็นอยู่ทุกวัน

         “คิมมินซอก ..”

         “นอนเป็นเด็กขี้เซ้าเลยนะ ..” มือหนาค่อยๆลูบผมคนรักอย่างแผ่วเบา เขาทำแบบนี้จนเคยชินตอลดเวลาที่อยู่ด้วย

 เสียงแผ่วเบาที่กลบความเจ็บปวดไว้ภายใน ยิ่งมองใบหน้าซีดที่นอนหลับนิ่ง .. ยิ่งทำให้ความรู้สึกเจ็บปวดตีขึ้นมา ก้อนสะอึกเริ่มจุกอยู่ที่คอ

        “มะ .. เมื่อไหร่นายจะตื่น .. ขะ ขึ้นมาฟังคำขอโทษจากฉัน .. อึก” น้ำตาที่ค่อยๆไหลออกจากดวงตาคม ที่ผู้คนพากันหลงใหล .. ตอนนี้หัวใจเขาอ่อนแอเหลือเกิน ..

       “ฉันรักนายจริงๆ มินซอก”

พระเจ้าคงลงโทษคนโลเลอย่างเขาแล้วหล่ะมั้ง ตั้งแต่วันนั้น .. คิมจงแดคนนี้ไม่เคยได้นอนตาหลับเลยสักวัน เฝ้าคอยให้อีกคนฟื้นขึ้นมา .. ให้เขามองหน้า ให้เขาได้กอด ได้บอกรัก ..

.. มันจะมีวันนั้นไหม  เขาต้องรออีกนานแค่ไหน ..      

แต่ความเจ็บปวดที่เขาได้รับ มันคงไม่เท่าคนตรงหน้าอันเป็นที่รักของเขา

มันเป็นเพราะเขาเอง .. เป็นเพราะเขาเองคนเดียวจริงๆ ..

ไม่ว่าคิมมินซอกจะยอมโง่ เพื่อขอต่อเวลา

หรืออีซองจงที่ยอมเสียน้ำตา เพียงเพราะไม่อยากปล่อยคนรักไป

และคิมจงแดที่ทนทุกข์กับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุ

รวมๆแล้วมันก็คือ ความเจ็บปวด อย่างแสนสาหัสที่พวกเขาสร้างขึ้นมานั่นแหละ

.จบ.
 

ถ้าถามว่าทำไมถึงดราม่าขนาดนี้? เพราะตอนนี้คนเขียนกำลังดราม่ากับชีวิตรักมากค่ะ #อาเมน
 

Creme Brulee