คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Trilogy #Sehun x Luhan ft.Kris
* ป่วงมาก -_- แบบว่าง่วงสุดๆแต่นิ้วก็ยังสติลพิมพ์อยู่ #สปิริทแรงกล้า 555555555555
“เซฮุนอา~ เซฮุน~” เสียงหวานใสของ ‘เสียวลู่หาน’ ผู้มีดวงตากลมโตเหมือนกวาง หน้าตาจิ้มลิ้มจนผู้หญิงบางคนยังอาย ร้องเรียกแฟนหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่โต๊ะข้างๆ
“…” ไม่มีสัญญาณตอบรับ
“ถ้าเซฮุนยังไม่ตื่น เราจะไปกินข้าวแล้วนะ ไม่รอด้วย” พูดจบก็ลุกเดินออกไปจากห้องเรียนทันที
“หืม... ย๊า!! เสี่ยวลู่ รอผมด้วยสิ” ร่างสูงรีบวิ่งตามคนรักออกไปทันที
“ทำไมไม่รอผมเลยหล่ะเสี่ยวลู่อา ~” ร่างสูงทำเสียงและหน้าตาออดอ้อนขัดกับรูปลักษณ์ภายนอกโดยสิ้นเชิงเพื่อง้อคนรัก
“ก็เราปลุกเซฮุนตั้งนานแล้วนี่นา” เอ่ยตอบอีกคนด้วยเสียงทะเล้น
“โธ่~ เสี่ยวลู่อ้ะ!” เมื่อเห็นคนรักงอนร่างบางก็ได้แต่หัวเราะร่วน ถ้าใครมาเห็นต้องไม่เชื่อแน่ๆ ว่านี่คือ ‘โอเซฮุน’ หนึ่งในนักเรียนสุดฮ็อตประจำชั้นม.6 ด้วยส่วนสูงกว่า180 ใบหน้าหล่อน่ารัก ดวงตาเรียวรี ผิวขาวราวน้ำนม แถมยังเป็นนักฟิสิกข์ประจำโรงเรียนอีกต่างหาก
“งอนเมียเป็นตุ้ดเลยนะมึง” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นด้านหลังดึงความสนใจจากทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี
“เสือกเชี่ยอะไรวะไอ้ราหู” ร่างสูงของเซฮุนตอกกลับอีกฝ่ายไปอย่างเจ็บแสบ
“ราหูพ่อง ผิวกูออกจะเซ็กซี่ขนาดนี้ มึงนี่ตาไม่ถึงเลยนะอีฮุนนี่~” เจ้าของฉายา ‘ราหู’ ที่เซฮุนตั้งให้นั้นคือ ‘คิมจงอิน’ เพื่อนสนิทสุดสวาท(?)ของร่างสูงนั่นเอง จงอินเป็นนายแบบระดับแนวหน้าของวงการ ดังเป็นพลุแตกเพียงชั่วข้ามคืน เพราะมีผิวสีแทนที่แสนจะเซ็กซี่ และมีคาริสม่าล้นหลาม ใช้ชื่อในวงการว่า ‘ไค’
“จงอินนี่~ มาอยู่นี่จริงๆด้วย” เสียงใสของผู้มาใหม่ทำให้จงอินยิ้มหน้าบาน
“คยองซูยา~ คิดถึงจังเลยครับ ผมว่าเราไปหาที่สวีทกันดีกว่า ปล่อยให้ไอ้ตุ้ดงอนเมียมันต่อไป” พูดจบก็จูงมือคนรักออกไปทันที
“คยองซูนี่สุดยอดเลยเนอะ มีความอดทนสูงมากๆ ขนาดเห็นข่าวฉาวของจงอินก็ยังไม่โวยวายอะไรสักนิด แถมยังให้กำลังใจอีกต่างหาก ถึงมันจะไม่เป็นความจริงก็เถอะ” ลู่หานเอ่ยชมคยองซูที่เพิ่งเดินไปกับแฟนหนุ่มเมื่อครู่
“แล้วถ้าเสี่ยวลู่เห็นผมอยู่กับคนอื่นหล่ะ? เสี่ยวลู่จะทำยังไง?” ร่างสูงถามคนรักด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“อืม... ก็คงถามให้รู้เรื่องหน่ะ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง เพราะเรารู้ว่าเซฮุนไม่นอกใจเราแน่ๆ ใช่มั้ย คิกคิก” ตอบคำถามอีกฝ่ายพร้อมหัวเราะเบาๆ
“เสี่ยวลู่ของผมน่ารักที่สุดเลยครับ” ชมคนรักเสร็จสรรพก็จัดการหอมแก้มอีกฝ่ายโดยที่ลู่หานไม่ทันได้ตั้งตัว
“ย๊า~ เซฮุนอ่า เราเขินนะ คิก~ แล้วถ้าเซฮุนเห็นเราอยู่กับคนอื่นบ้างหล่ะ เซฮุนจะทำยังไง?” ร่างบางถามคนที่นั่งข้างๆตาแป๋ว
“... อืม ไม่รู้สิครับ ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้ไว้เลย” ตอบอีกฝ่ายแล้วเงยหน้ามองฟ้า
“ทำไมถึงไม่คิดอ่ะเซฮุนอา?~ หรือว่าเราไม่สำคัญ?” ร่างสูงละจากท้องฟ้ามามองร่างบางข้างๆที่น้ำตาคลอเบ้าไปแล้วเรียบร้อยเพราะความน้อยใจ
“ไม่ใช่หรอกครับ ที่ผมไม่เคยคิดไว้ เพราะผมเชื่อว่าเสี่ยวลู่จะไม่มีวันนอกใจผมไงครับคนดี”
“เอาละๆ นั่งที่ได้แล้ว” อาจารย์ป้า(?)พูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องเรียน ม.6/3
เมื่ออาจารย์หน้าห้องเห็นว่านักเรียนในห้องนั่งที่เรียบร้อยแล้วจึงพูดต่อ
“วันนี้จะมีอาจารย์ใหม่ย้ายมา เดี๋ยวให้เขาแนะนำตัวเองเลยแล้วกันนะ เชิญค่ะ” คำพูดหลังเอ่ยบอกกับอาจารย์คนใหม่
“สวัสดีครับ ผมคริส เป็นอาจารย์ฝึกสอนมาจากประเทศจีน จะมาเป็นอาจารย์ประจำวิชาคณิตศาสตร์ ใครมีปัญหาเรื่องเรียนอยากปรึกษา เชิญได้ที่ห้องพักอาจารย์ชั้น3นะครับ ขอบคุณ” กล่าวแนะนำตัวจบก็โค้งนิดๆ แล้วเดินออกนอกห้องไปทันที
“เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อาจารย์คริสโคตรหล่ออ่ะมึงงงงงงงง!!!!!!!!”
“โอ้ยเชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หล่อเกินไปป่าววะ?!!!!!!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด อาจารย์คริสสสสสสสสส มีแฟนหรือยังคะ? อ๊ายยยยยยยย”
เมื่ออาจารย์ฝึกหัดสุดหล่อเดินออกไปไม่นาน ก็มีเสียงดังกึกก้องขึ้นมาจากเด็กเกือบทั้งห้อง
“อื้ม ก็หล่อจริงๆนั่นแหละน๊า~” ลู่หานเอ่ยขึ้นเหมือนคนเพ้อๆ เซฮุนที่ได้ยินอย่างนั้นจึงแซวขึ้น
“หล่อก็ต้องจีบสิครับ ฮ่าๆ” ร่างบางได้ยินคนรักแซวขึ้นมาก็หัวเราะตามบ้าง โดยที่ร่างสูงไม่แคลงใจเลยว่าบางทีลู่หานอาจจะทำแบบนั้นจริงๆ
“อาจารย์คะ นาอึนไม่เข้าใจตรงนี้ค่ะ ช่วยดูให้หน่อยได้มั้ยคะ?” หญิงสาวคนหนึ่งในห้อง ม.6/3 ยกมือเรียกอาจารย์ฝึกหัดสุดหล่อที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“อันนี้ถูกแล้ว แต่ตรงนี้ผิดไปนิด มันต้อง............................ เข้าใจมั้ย?” อธิบายเสร็จก็เงยหน้าถามลูกศิษย์
“อ่า ขอบคุณค่ะอาจารย์คริส” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณด้วยเสียงเขินอาย เพราะได้มองอาจารย์สุดหล่อระยะประชิด
“ได้ข่าวว่าเธอเป็นหนึ่งในนักคณิตศาสตร์โอลิมปิกไม่ใช่หรอนั่น?” เสียงหวานพึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นหญิงสาวที่ชื่อนาอึนแสร้งทำเป็นไม่รู้การแก้โจทย์ที่อาจารย์สุดหล่อให้มา
“บ่นอะไรเสี่ยวลู่? หื้ม แล้วนี่ไม่นอนหรอ?” เซฮุนได้ยินคนรักพึมพำกับตัวเองแล้วก็เกิดสงสัย ปกติถ้าเป็นวิชาคณิตศาสตร์ลู่หานมักจะนอนหลับเสมอ เพราะร่างบางเกลียดวิชานี้เข้าไส้ เนื่องจากมันยากนั่นเอง แต่พออาจารย์ฝึกหัดคนนี้มาสอนแทนคนเก่า ร่างบางก็ไม่เคยหลับอีกเลย แถมยังตั้งใจเรียนผิดปกติด้วย
“ป่าวหรอก อือ วันนี้ไม่ง่วงหน่ะ” เสียงหวานตอบกลับมาแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ ทำให้ร่างสูงใจกระตุกวูบ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะเขาเชื่อว่ายังไงลู่หานก็รักเขามากที่สุดอยู่แล้ว
.
.
.
.
เป็นเวลาสามเดือนแล้ว ที่อาจารย์ฝึกหัดสุดหล่อเข้ามาเป็นอาจารย์ประจำวิชาคณิตศาสตร์ และก็เป็นสามเดือนที่เซฮุนกับลู่หานห่างกันมากกว่าที่เคยเป็น
“ฮ่าๆ อาจารย์ตลกจังเลยฮะ” ใบหน้าหวานที่แสนคุ้นเคยกำลังนั่งหัวเราะต่อกระซิกกับอาจารย์หนุ่มที่โต๊ะหินตัวประจำที่มักจะมานั่งกับคนรักเสมอ
“คนที่ไม่สนิทก็มักจะบอกเสมอว่าอาจารย์เป็นคนเงียบ เคร่งขรึมและเย็นชา แต่จริงๆแล้วก็อย่างที่นายเห็นแหละเสี่ยวลู่ ฮ่าๆ” สรรพนามที่อาจารย์คริสเรียกคนรักของเขานั้นทำให้คนที่แอบฟังอยู่เกือบล้มทั้งยืน
‘ต่อไปนี้เรียกเราว่าเสี่ยวลู่นะเซฮุนอา เราให้เรียกเฉพาะคนสำคัญเท่านั้นนะ คิกคิก’
เสียงหวานดังขึ้นในโสตประสาทราวกับตอกย้ำคำพูดนั้นของคนรัก
“ผมจะไม่ขัดขวาง ถ้าเสี่ยวลู่กับอาจารย์คริสรักกันจริงๆ”
.
.
ยิ่งนานวัน ลู่หานก็ไม่ได้ให้ความสำคัญเซฮุนเหมือนเดิม บางทีอาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ จากเดิมที่เคยเดินจับมือกลับบ้านด้วยกัน นั่งกินข้าวที่โต๊ะประจำด้วยกัน นั่งโต๊ะเรียนข้างๆกัน คุยโทรศัพท์กันทุกคืนก่อนนอน ไปเดทด้วยกันเมื่อมีเวลาว่าง ตอนนี้กลับเปลี่ยนไป ลู่หานกลับบ้านกับคริส พักกลางวันก็ไปกินข้าวกับคริสที่ห้องพักอาจารย์ เขาโทรไปทุกคืนแต่รอสายตลอด วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันมานานแล้ว ...
“บอกได้มั้ยคนดี... โอเซฮุนคนนี้ทำอะไรผิด? หรือผิดที่ผมรักเสี่ยวลู่มากเกินไป?”
“อ๊ะ.. อื้มมมม อะ อาจารย์ อืออ” เสียงครางดังขึ้นเป็นระยะเมื่อคนด้านบนทำถูกใจ
“บอกแล้วไง อืม ว่าให้เรียกคริส อือออ อย่ารัดแน่นนักสิเสี่ยวลู่อา” เสียงครางดังระงมจนแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร
กว่ากิจกรรมรักสุดร้อนแรงจะจบลงก็เข้าสู่ช่วงสายของวันเสาร์พอดี
“วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ยเสี่ยวลู่?” ถามคนในอ้อมกอดแล้วก้มลงจูบหน้าผากมนเบาๆ
“อาจะ เอ้ย พี่คริสว่างหรอฮะ?” ร่างบางเกือบหลุดปากเรียกอีกฝ่ายด้วยสรรพนามเดิมก่อนที่จะแก้ได้ทันควัน
“เมียทั้งคน ต้องว่างอยู่แล้วครับ” ว่าจบก็อุ้มลู่หานเดินเข้าห้องน้ำทันที
“อ๊ะ! พี่คริส จะทำอะไรครับเนี่ย?” ถามพลางเอาแขนโอบรอบคออีกฝ่ายเพราะกลัวตก
“จะไปเที่ยว ก็ต้องอาบน้ำสิครับ หึหึ” จับร่างบางวางลงในอ่างอาบน้ำอย่างแผ่วเบา
“ลู่อาบเองก็ได้ฮะ” ลู่หานเอ่ยบอกร่างสูงตรงหน้าด้วยความเขินอาย
“ไม่เอาอ่ะ อยากอาบน้ำพร้อมเมีย”
.
.
.
“อ๊าาาาาา! พะ พี่คริส!! แรงๆฮะ! อืมมมมมมมม”
กว่าจะได้ฤกษ์ออกมาข้างนอกจริงๆก็ปาไปบ่ายโมงแล้ว ลู่หานวาดค้อนวงโตไปให้คนข้างๆทันทีที่ถึงห้างสรรพสินค้าชื่อดัง
“อย่างอนพี่เลยนะครับเสี่ยวลู่ ก็แหม เมียพี่ทั้งสวยทั้งทำเก่งขนาดนี้ พี่จะอดใจไหวได้ยังไงกัน” คริสเอ่ยง้อร่างบางเมื่อเห็นว่าโดนงอนเข้าให้แล้ว
“ไม่เกี่ยวกันเลย! พี่คริสหื่นเองต่างหากเล่า!!” บอกปัดไปก็เขินไปกับคำพูดของอีกฝ่าย
“ฮ่าๆ พี่ว่าเราไปหาอะไรกินกันเถอะครับ หิวจะแย่แล้ว เสี่ยวลู่อยากกินอะไรหื้ม?” จับมือคนตัวเล็กเดินไปด้วยกันพลางถามคำถาม
“ลู่อยากกินอาหารญี่ปุ่นฮะ” ร่างบางก็ความร่วมมือตอบคำถามเป็นอย่างดี เมื่อตกลงกันได้แล้วว่าจะไปกินอาหารญี่ปุ่น ทั้งสองก็เดินจับมือมุ่งตรงไปยังร้านอาหารญี่ปุ่น
“แล้วมึงจะเอาไงต่ออ่ะไอ้ฮุน?” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“กูบอกกับตัวเองไว้แล้วหว่ะจงอิน ว่าถ้าเสี่ยวลู่กับอาจารย์คริสรักกันจริงๆ กูก็จะหลีกทางให้” เจ้าของชื่อไอ้ฮุน หรือโอเซฮุน ตอบคำถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงติดจะราบเรียบ
“โธ่ เซฮุนอา... ทำไมนายจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ” คนที่นั่งข้างๆจงอินเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสารเพื่อนของคนรักจับใจ
“ฉันไม่เป็นไรหรอกคยองซู ขอบใจนายมากนะที่เป็นห่วง ฉันรักเสี่ยวลู่มาก มากเกินกว่าที่จะรั้งเขาไว้อีกต่อไปแล้ว” จงอินจับน้ำเสียงสั่นเครือของเพื่อนคนนี้ได้ชัดเจน เป็นเพื่อนกันมานาน สนิทกันจนเหมือนคนคนเดียวกัน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเซฮุนเสียใจขนาดไหน แต่ที่ไม่แสดงออกมาเพราะไม่อยากให้ลู่หานลำบากใจที่จะไปจากเซฮุน
“ดูหน้าพี่สิ ลู่บอกแล้วไงฮะว่าอย่ากินวาซาบิเยอะ ฮ่าๆ หน้าแดงเลย คิกคิก” เสียงหวานดังเข้ามาในโสตประสาท เขาจะไม่สนใจเลย ถ้ามันไม่ใช่เสียงของคนที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอด ... ทำไมมันถึงบังเอิญขนาดนี้ มากินอาหารร้านเดียวกัน แถมยังได้นั่งโต๊ะติดกันเพียงแค่กำแพงกระจกขุ่นมัวกั้นเท่านั้นเอง ตลกร้ายชัดๆ
“แซวพี่หรอ นี่แหน่ะ ฮ่าๆ กินเข้าไปเลยนะเสี่ยวลู่อา ห้ามคายออกมา ฮ่าๆ” ส่วนเสียงนี้ก็คงเป็นคนเดียวกันกับคนที่ทำให้เสี่ยวลู่ของเขาเปลี่ยนไป...
“ฮ่ะๆ พอก่อนนะฮะพี่คริส ลู่แสบปากจะแย่แล้ว เดี๋ยวลู่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะฮะ” เมื่อเซฮุนได้ยินว่าลู่หานจะไปเข้าห้องน้ำจึงบอกกับจงอินและคยองซูว่าจะไปเข้าห้องน้ำเหมือนกัน
“เสี่ยวลู่หาน”
“ซะ เซฮุน!” ร่างบางดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นอีกฝ่ายอยู่ที่นี่
“มีอะไรอยากจะพูดกับผมมั้ยครับที่รัก” บางทีลู่หานอาจจะจับน้ำเสียงที่แสนจะเศร้าสร้อยของเซฮุนได้ ร่างบางจึงร้องไห้ออกมา
“ฮึก ฉะ ฉันขอโทษนะเซฮุนอา ฮึก ฉันขอ ทะ โทษ ฮึอออออออออ” เอ่ยบอกขอโทษร่างสูงพร้อมร้องไห้จนล้มลงมานั่งอยู่กับพื้น
“อย่าร้องไห้เลยนะครับ ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่าผมไม่ชอบน้ำตาของเสี่ยวลู่หน่ะ” บอกกับร่างบางที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุดด้วยเสียงที่อ่อนโยน ผิดจากเมื่อครู่ที่ยังคงโศกเศร้า
“ฉันขอโทษ ฮึก จริงๆ ฉันนอกใจนาย ฮึก ทั้งๆที่นายไม่เคยทำให้ฉัน ฮึก เสียใจเลย ฉะ ฉันมันเลว ฮืออออออ ฉันมันเลว ฮือออ” ร่างสูงเห็นว่าลู่หานคงจะไม่หยุดร้องไห้ง่ายๆ จึงนั่งลงแล้วกอดร่างบางด้วยอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรัก
“ผมจะไม่โทษว่าเป็นความผิดของเสี่ยวลู่นะครับ เพราะงั้นอย่าร้องไห้เลยนะคนดีของเซฮุน” พูดปลอบไปพลางลูบหัวของอีกคนไปด้วย
“เสี่ยวลู่!!” เสียงตะโกนเรียกชื่อคนในอ้อมกอดของเซฮุนดังขึ้นที่ทางเข้าหน้าห้องน้ำ ทำให้ทั้งเจ้าของชื่อและเซฮุนเองเงยหน้าขึ้นมองอย่างพร้อมเพรียง
“อ่า อาจารย์คริสมาพอดี ผมฝากเสี่ยวลู่ด้วยนะครับ ร้องไห้หนักขนาดนี้ตาคงบวมมากแน่ๆ” เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เซฮุนจึงประคองร่างบางที่ยังคงร้องไห้อยู่ขึ้นและเดินเข้าไปหาคริสที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับประตูทางเข้าห้องน้ำ
“เซฮุน... คือฉัน.. ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่แย่งเสี่ยวลู่มาจากนาย แต่ฉันรักเขาจริงๆ...” คริสรับลู่หานที่ยืนน้ำตาไหลจนจะเป็นสายเลือดมาไว้ในอ้อมกอดแล้วเอ่ยขอโทษคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด
“ผมไม่คิดว่าเรื่องนี้จะมีคนผิดนะครับ ผมไม่ผิดที่รักเสี่ยวลู่โดยที่ไม่ระแวงอะไรเลย เสี่ยวลู่ไม่ผิดที่จะเจอคนที่ดีกว่าผม อาจารย์ก็ไม่ผิดที่อาจารย์จะเป็นคนนั้น เป็นคนที่เสี่ยวลู่รัก เห็นมั้ยครับ ว่าเรื่องนี้ไม่มีใครผิด” เซฮุนบอกกับอาจารย์คณิตศาสตร์พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
“เซฮุน.. ฮืออออออ ฉันรักเซฮุนนะ ฮึก ระ เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย? ฮึก” ยิ่งได้ยินคำพูดของอดีตคนรัก ร่างบางในอ้อมกอดคนตัวสูงยิ่งเสียใจ เสี่ยวลู่รู้ดีว่าเซฮุนรักตัวเองมากแค่ไหน รู้ดีกว่าใคร แต่ก็ยังนอกใจและนอกกายคนคนนี้ได้ลงคอ โดยที่เซฮุนไม่คิดโกรธเขาเลยแม้แต่นิด...
“แน่นอนครับ เรายังเป็นเพื่อนกันได้เสมอนะลู่หาน” เซฮุนตอบรับความต้องการของร่างบางตรงหน้าพร้อมกับเรียกชื่อจริง ‘ลู่หาน’ แบบที่ไม่เคยเรียกมาก่อน
“เรียกฉันว่า ฮึก เสี่ยวลู่เหมือนเดิมได้มั้ยเซฮุน? ขอร้องหล่ะ” ลู่หานส่งสายตาเว้าวอนไปหาร่างสูงอย่างน่าสงสาร
“อย่าเลยดีกว่า ผมไม่อยากสำคัญตัวผิดนะ ฮ่าๆ” ปฏิเสธพร้อมกับหัวเราะฝืดๆเมื่อตระหนักได้ว่าต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ได้เรียกลู่หานว่าเสี่ยวลู่อีกแล้ว
“ซะ เซฮุนอา...”
“ผมว่าอาจารย์พาลู่หานกลับเถอะครับ ผมอยากให้เขาพักผ่อน ดูแลเขาให้ดีๆนะครับอาจารย์ ...” เซฮุนเลือกที่จะพูดกับคริสตัดบทพูดของลู่หานออกไป เพราะเขากลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแล้วจริงๆ
“มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำอยู่แล้ว ฉันจะดูแลและรักเสี่ยวลู่ให้ดีที่สุด ฉันสัญญา” ให้คำสัญญากับลูกศิษย์เสร็จสรรพก็เตรียมตัวจะออกไปจากห้องน้ำ แต่หูของคริสได้ยินคำพูดหนึ่งจากเซฮุนลอยเข้ามาในโสตประสาท
..ดูแลหัวใจของผมให้ดีๆนะครับ ถ้าอาจารย์ทำเขาเจ็บเมื่อไหร่ ผมจะไปทวงคืน..
.
.
.
อาทิตย์หน้าเป็นอาทิตย์สุดท้ายแล้วที่เด็ก ม.6 จะได้อยู่ในรั้วโรงเรียนมัธยม
“ย๊า!!!! โอเซฮุน นายกล้าดียังไงมาบังกล้องฉันห้ะ? อยากโดนเตะหรือไง” เสียงหวานของลู่หานตะโกนขึ้นมาอย่างเหลือทน เมื่อ ‘เพื่อนสนิท’ อย่างเซฮุนแกล้งบัง เขาจากกล้องที่คยองซูกำลังจะถ่ายให้เพื่อแปะในเฟรนด์ชิป
“ฮ่าๆ อย่ามาโทษกันสิ นายตัวเตี้ยเองนี่นาลู่หาน ฮ่าๆ โอ้ย อย่าตีสิวะครับ!” จากเสียงหัวเราะเปลี่ยนมาเป็นเสียงร้องเพราะความเจ็บแทน เมื่อร่างบางตีหลังร่างสูงอย่างบ้าคลั่ง(?)
“อีผัวเมียคู่นี้มันทะเลาะกันอีกล้ะ กูหล่ะเบื่อ” จงอินเอ่ยขึ้นมาเบาๆ แต่สองคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็น ‘ผัวเมีย’ กลับได้ยินเต็มสี่รูหู
“หุบปากไปซะไอ้ราหู!!!” สองเสียงประสานกันตอกกลับจงอินอย่างพร้อมเพรียง แล้วกลับไปตีกัน(?)ต่อ
“โอ้ย เจ็บมากครับ ณ จุดนี้”
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เซฮุนและลู่หานก็หันมาเป็นเพื่อนกัน แถมยังสนิทกันมากกว่าตอนเป็นแฟนด้วยซ้ำ โชคดีที่ทั้งจงอินกับคยองซูไม่โกรธในสิ่งที่ลู่หานทำกับเซฮุนไว้ เพราะทั้งคู่ถือว่ามันเป็นเรื่องของเขาและเซฮุน
ส่วนคริสกลับไปเรียนต่อที่ประเทศจีนได้สักพักแล้ว ลู่หานที่กำลังจะจบ ม.6 จึงวางแผนไว้ว่าจะกลับไปเรียนระดับมหาวิทยาลัยที่ประเทศจีน ร่างบางอยากอยู่กับคริส และอีกอย่าง ยังไงร่างบางก็เป็นคนจีนอยู่แล้วด้วย
ถ้าถามว่าตอนนี้เซฮุนรู้สึกยังไง? ตอบได้เลยว่า ‘เชี่ยสุดๆครับพี่น้อง!!!!’ เพราะตั้งแต่ข่าวที่เขาเลิกกับลู่หานแพร่สะพัดออกไปชีวิตเขาก็ไม่สงบสุขอีกเลย เพราะมีทั้งสาวแท้และสาวเทียม(?)วิ่งเข้าหาเขาทั้งเช้า กลางวัน เย็นเลยหน่ะสิ
“กูไม่น่าเกิดมาหล่อเลยจริงๆ” #ถุย *วิ่งหนีต่อ*
“เอ่อ พี่เซฮุน คือ ผมตั้งใจทำไอ้นี่มาให้ฮะ” วิ่งมานั่งที่ใต้ต้นไม้หลังตึก ม.6 ได้สักพัก ก็มีเสียงใสดังขึ้นตรงหน้า พร้อมยื่น ‘ไอ้นี่’ มาให้
“อะไรหรอครับ?” รับมาแล้วก็ถามอีกฝ่ายที่ยืนหน้าแดงอยู่โดยที่ร่างสูงยังไม่ได้เงยหน้ามองคนตรงหน้าเลยสักนิด
“ผ้าพันคอหน่ะฮะ คืออีกไม่กี่วันก็เข้าหน้าหนาวแล้ว ผมเลยถักมาให้ มันอาจจะไม่สวยแต่ผมตั้งใจมากๆเลยนะฮะ” เอ่ยตอบร่างสูงด้วยเสียงเขินๆ
“หืม สวยดีหนิ สีดำด้วย พี่ชอบนะ ขอบใจมะ มากครับ..” คำขอบคุณของร่างสูงตะกุกตะกักทันทีที่เงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ตัวเล็ก ตาสวย ผิวขาวราวกับกินหลอดไฟเข้าไป ไหนจะท่าทางเขินที่แสนจะน่ารักนั่นอีก
“เอ่อ พี่เซฮุนจ้องผม มีอะไรหรือป่าวฮะ?” ถึงจะเอ่ยถามคนตัวสูงด้วยเสียงเรียบๆ ไม่ขัดเขินอีก แต่ก็ยังหน้าแดงอยู่ดี
“น้องชื่ออะไร อยู่ปีไหน?” รัวคำถามทันทีที่ได้สติ
“เอ่อ ผมชื่อคิมจุนมยอนฮะเรียกว่าซูโฮก็ได้ ผมอยู่ ม.4 ฮะ เพิ่งเข้ามาใหม่ เห็นว่าพี่เซฮุนจะจบแล้ว ผมเลยรีบเอาของขวัญมาให้หน่ะฮะ กลัวไม่เจอกันอีก” ซูโอตอบคำถามคนตรงหน้าไปก็เขินไป เพราะไม่คิดว่าคนที่ตัวเองแอบปลื้มมานานจะถามชื่อตัวเองแบบนี้
“ซูโฮงั้นหรอ? อืม เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีหล่ะ ต่อไปนี้พี่จะจีบนาย อ้อ แล้วห้ามให้ใครจีบนอกจากพี่ด้วยนะครับ หึ” เอ่ยประโยคที่ตัวเองคิดว่าแสนจะธรรมดาออกไป ส่วนคนตัวเล็กหน่ะหรอ? ยืนอ้าปากค้างจนแมลงวันจะบินเข้าปากแล้ว เห็นอย่างนั้นเซฮุนก็หัวเราะเบาๆ แล้วเรียกอีกคนมานั่งข้างๆกัน เพราะยืนนานกลัวว่าจะเมื่อย แต่อีกฝ่ายก็ปฏิเสธด้วยเหตุผลที่แสนจะน่ารัก
“เอ่อ ไม่ดีกว่าฮะ คือผมกลัวโดนแฟนคลับพี่รุมประชาทัณฑ์ แล้วอีกอย่างผมต้องรีบไปแล้ว กลัวเพื่อนรอนาน ขอตัวนะฮะพี่เซฮุน” พูดจบก็ฉีกยิ้มหวานจับใจใส่คนตัวสงหนึ่งทีแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กออกไป
“อ่า... โอเซฮุนกำลังจะมีเมียใหม่แล้วครับพี่น้อง!!!!”
- จบปิ๊ง –
สเปสั้นเท่าหางอึ่ง.
วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่เพื่อนสนิทอย่าง โอเซฮุน คิมจงอิน โดคยองซู เสี่ยวลู่หาน และคริส (คนหลังมาไง?) ไม่ได้เจอกัน ทั้งหมดจึงนัดกันมากินไอศกรีมด้วยกันเพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์รวมถึงพาคนรักมาเปิดตัว แต่ก็นะคนรักแม่งก็ไอ้หน้าเดิมๆนี่แหละ ไม่ใช่ใครอื่นหรอก ก็คงจะเว้นเสียแต่ ...
“เซฮุนดูเปลี่ยนไปเยอะเนอะ ว่ามั้ย?” คยองซูนั่งอ้าปากค้างเมื่อเห็นเพื่อนอย่างเซฮุนกำลังสวีทหวานกับคนรักอย่างซูโฮแบบไม่เกรงใจใครอยู่ในร้านไอศกรีมชื่อดัง
“ตอนที่เซฮุนคบกับฉัน เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะคยองซู” ลู่หานก็ดูจะอึ้งไม่น้อยที่เห็นอดีตคนรักที่ดูจะหวานแหววชื่นมื่นซะเหลือเกินอย่างหวาดๆ
“พี่ว่ามันคงหลงเด็กจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วหล่ะ” เป็นคริสที่ออกความเห็นนี้มา
“หลงเด็ก? เหมือนพี่คริสหน่ะหรอ ที่ดันหน้ามืดมาหลงไอ้กวางตัวนี้อ่ะ” คำพูดกวนประสาทแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคิมจงอินเจ้าประจำ
“ไอ้ราหู ไม่กวนเท้าสักครั้งมันจะถ่ายไม่ออกหรือไงวะ?” และแน่นอน คนที่มักจะมีปากเสียงกับจงอินเสมอก็หนีไม่พ้นลู่หานนั่นแหละ เพราะตั้งแต่เซฮุนคบกับซูโฮ ระยะเวลาก็เกือบหนึ่งปีแล้ว และเซฮุนก็ไม่ค่อยได้ต่อปากต่อคำกับจงอินเหมือนเดิม เหตุผลหน่ะหรอ? ‘ผมเกรงใจเมียครับคุณจงอิน’ โถ กลัวเมียก็บอกมาเถอะอีฮุนเอ้ยยยยยย!
- จบจริงๆเถอะ จะได้ไม่เป็นภาระของคนอ่าน -
นั่งคิดพล็อตเรื่องนี้นานมาก นานตรงที่จะเอาใครมาเป็นมือที่สามดีเนี่ยแหละ 55555555555.cinna mon
ความคิดเห็น