คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Crafty #Kris x Sehun
แต่งสนองนี๊ดตัวเอง 5555555555555555555
ติ่งคริสฮุนสุดอะไรสุดค่ะ -......-
“มองใครวะ?” เสียงคุ้นหูดังขึ้นด้านหลังของร่างสูงผมสีทอง
“คนผมสีควันบุหรี่”
“หืม? ... อ่อ นั่น โอเซฮุน คนน่ารักประจำปี2 มึงสนใจหรอไอ้คริส?”
“คงงั้น”
“กูขอเบอร์ให้เอาป่าว? กูรู้จักกับคยองซู เพื่อนน้องเซฮุนที่นั่งอยู่ด้วยกันอ่ะ”
“ไม่เป็นไร กูจัดการเอง ขอบใจมากจงอิน”
‘โอเซฮุน...’
ร่างบางเจ้าของสีผมควันบุหรี่มองขึ้นไปบนตึกคณะวิศวะที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าเขา เพราะรู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ พอมองขึ้นไปก็พบกับสายตาของผู้ชายตัวสูงเกือบ 200เซน ผมสีทองเซ็ทยุ่งๆ กำลังมองลงมา และเซฮุนมั่นใจ ว่าคนคนนั้นมองเขา
ผู้ชายผมทองคนนั้นขยับปากพูดแบบไร้เสียงว่า
‘แล้วเจอกันนะ’
“คยองรู้จักผู้ชายผมสีทอง เจาะหูเยอะๆ แล้วก็ตัวสูงๆมั้ย?”
“อืม~ อยู่คณะอะไรอ่ะ?” คยองซูถามกลับ
“น่าจะวิศวะ เราเห็นเขายืนอยู่บนตึกเมื่อกี๊”
“ถ้าวิศวะ คงจะเป็นรุ่นพี่คริส”
“รุ่นพี่คริส?”
“อืม ทำไมหรอ?”
“อ่อ เปล่าหรอก พอดีเราเห็นเขาเดินอยู่บนตึก รุ่นพี่เขาดูสะดุดตาหน่ะ”
“แน่นอนหล่ะ รุ่นพี่คริสเป็นหนึ่งในสมาชิกกลุ่มผู้ชายที่ฮอตที่สุดในมหาลัยเลยนะ”
“งั้นหรอ? งั้นก็คงจะรวมพี่จงอินของคยองด้วยใช่มั้ยหล่ะ? คิ~”
“ของเราอะไรหล่ะ! เซฮุนบ้าจัง -/-”
ภาพที่โอเซฮุนกับโดคยองซูกำลังนั่งคุยแล้วก็หัวเราะด้วยกันอยู่นั้น มันตรึงสายตาของผู้คนรอบข้างได้เป็นอย่างดี รวมถึงคริสที่ยังยืนอยู่ที่เดิมด้วย คนนึงเป็นถึงคนน่ารักประจำชั้นปีที่2 ส่วนอีกคนก็ได้ตำแหน่งท็อปของชั้นปีที่2ไปครอง นี่ถ้ามีบยอนแบคฮยอน นางพญาประจำกลุ่มอยู่ด้วยก็ครบองค์พอดี
“เนื้อหอมจริงนะ โอเซฮุน”
.
.
.
.
“เป็นไรวะฮุน? ฉันเห็นแกดูระแวงมาซักพักแล้วนะ” แบคฮยอนเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเพื่อนสนิท
“ไม่รู้ดิแบค เรารู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลาอ่ะ” เซฮุนตอบพลางยู่หน้าน้อยๆ น่ารักเสียจนแบคฮยอนต้องเอื้อมมือไปบีบจมูกโด่งของเซฮุนเบาๆ จนเจ้าของผมสีควันบุหรี่ร้องโอ้ย ถึงจะหยุด
“คิดมากหน่า ใครจะกล้าปองร้ายโอเซฮุนคนน่ารักได้ลงคอ ฮ่าๆ”
“น้ำได้แล้ว~ ฮุนรับหน่อย” คยองซูเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำสามใบ
“ขอบใจนะคยอง” เป็นเซฮุนอีกนั่นแหละที่เอ่ยขอบใจเพื่อน ส่วนแบคฮยอนหน่ะหรอ? พยักหน้าอย่างเดียว
“ไงมึง ชักจะเหมือนโรคจิตเข้าไปทุกวันแล้วนะ”
“ก็คงงั้น”
“แล้วจะเอาไงต่อ? คงไม่ใช่เฝ้ามองน้องเขาไปทุกที่แบบนี้หรอกนะ”
“แค่รอให้ถึงเวลาเท่านั้นเอง”
“จะทำอะไรก็เห็นใจน้องเขาบ้าง น้องเขาไร้เดียงสา ไม่ได้ผ่านโลกมามากเหมือนพวกเรา”
“เออ กูจะดูแลอย่างดีเลย J”
พลั่ก!
“อ๊ะ!!!/เฮ้ย!!” สองเสียงประสานขึ้นเมื่อเดินชนกัน
“ขอโทษนะครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?” คนตัวสูงที่เป็นคนเดินชนเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายพร้อมช่วยเก็บกระดาษที่ปลิวว่อนไปด้วย
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะรุ่นพี่” เสียงหวานรื่นหูดังเข้าไปในโสตประสาทของชายหนุ่ม ทำให้คริสต้องมองหน้าเจ้าของเสียงนี้
‘โอเซฮุน?’
“อ่า ยังไงก็ต้องขอโทษจริงๆ พี่เดินไม่ดูเอง พี่ชื่อคริสนะ แล้วน้องหล่ะครับ?” ได้ทีคริสก็สร้างสะพานเพื่อทำความรู้จักกับเป้าหมายทันทีเพื่อไม่ให้เสียโอกาส
“เอ่อ โอเซฮุนครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ น้องเซฮุนJ”
“กลับบ้านดีๆนะฮุน!” แบคฮยอนตะโกนบอกเพื่อนรักที่ยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้ามหาลัยด้วยเสียงระดับโอเปร่า ดีนะที่ตอนนี้เย็นมากแล้ว เลยไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นเซฮุนคงอายแย่
เซฮุนไม่ได้ตอบอะไรกลับนอกจากส่งยิ้มและทำมือเป็นสัญลักษณ์ว่าโอเคไปให้ ทำให้แบคฮยอนวางใจไปเปราะนึง
ร่างบางเจ้าของผมสีควันบุหรี่นั่งรอรถเมล์อย่างใจเย็น วันนี้เขาต้องกลับบ้านเอง เพราะพี่ชายไปประชุมด่วนที่ต่างประเทศ และเขาก็ขับรถไม่เป็น เพราะงั้นมินิคูเปอร์สีแดงสดที่พี่ชายถอยมาให้ต้องจอดอยู่ที่ลานจอดรถของคอนโดอย่างช่วยไม่ได้
ปริ้นๆ
“ให้พี่ไปส่งมั้ยครับ?”
“พี่คริส?”
.
.
.
.
“บังเอิญจังนะครับ ที่เราอยู่คอนโดเดียวกัน” คริสพูดขึ้นหลังจากเข้ามาในส่วนของลานจอดรถของคอนโดที่ร่างบางอาศัยอยู่
“เอ๋ จริงหรอครับ? แล้วพี่คริสอยู่ชั้นไหนครับ?”
“พี่อยู่ชั้น11 แต่พี่ไม่ค่อยได้มานอนที่นี่หรอก ส่วนใหญ่กลับไปนอนบ้าน”
“อ่อ ถึงว่าสิ ไม่เคยเจอเลย”
ทั้งคริสและเซฮุนเดินไป คุยกันไปเรื่อยๆ ราวกับรู้จักกันมานาน จนมารู้ตัวอีกที ทั้งสองคนก็หยุดอยู่หน้าห้อง1207
“เซฮุนอยู่ห้องนี้หรอ?”
“ครับ”
“อ่า งั้นพี่ไปก่อนนะ”
“เอ่อ ... ถ้าไม่รังเกียจ เข้ามาดื่มน้ำในห้องผมก่อนก็ได้นะครับ”
“… งั้นรบกวนด้วยนะJ”
สิ้นคำของร่างสูง เซฮุนก็ทาบคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูเชิญอีกคนเข้ามาในห้อง
“พี่คริสนั่งรอที่โซฟาก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้”
“อืม”
เซฮุนเดินเข้าไปในส่วนที่เป็นห้องครัว เปิดตู้เย็นแล้วรินน้ำใส่แก้วสองใบ พร้อมทั้งหยิบจานขนมที่ทำเองใส่ถาดไปด้วย
“มาแล้วครับ~”
“ขนมนี่ทำเองหรอ?” คนผมสีทองถามขึ้นเมื่อเห็นจานขนมที่วางอยู่ในถาด
“ครับ ผมชอบทำขนม ชอบทำอาหารมากๆเลย ^^” ร่างบางตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มจนตาเป็นเสี้ยวพระจันทร์ และรอยยิ้มนั่นก็ทำให้คริสจ้องมองไม่วางตา จนเซฮุนรู้สึกประหม่ากับสายตาที่ชายหนุ่มรุ่นพี่ส่งมาให้ตัวเอง
“เอ่อ มีอะไรติดหน้าผมหรือเปล่าครับ?”
“อ่า ไม่ๆ ไม่มีอะไร แล้วนี่เซฮุนอยู่คนเดียวหรอ?”
“ครับ ผมมีพี่ชายคนนึง แต่คนละแม่หน่ะครับ พี่ชายผมเขาอยู่ที่บ้านใหญ่ ตอนนี้ไปประชุมที่ต่างประเทศ อีกนานคงกลับ”
“อ่อ แล้วปกติไปไหนมาไหนนี่ ไปยังไง?”
“ไม่รถเมล์ก็แท็กซี่ครับ ความจริงพี่ชายซื้อรถให้ผมคนนึง แต่ผมไม่กล้าขับ เลยจอดทิ้งไว้แบบนั้น แหะๆ” เซฮุนตอบแล้วหัวเราะแห้งๆกับประโยคสุดท้าย
“เดี๋ยวพี่สอนให้ เอามั้ย?”
“จะดีหรอครับ? ผมเกรงใจ ._.”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เต็มใจครับ”
“ครับ ^^”
แล้วทั้งสองคนก็นั่งคุยอะไรเรื่อยเปื่อย จนเวลาล่วงเลยมานาน คริสเลยขอตัวกลับ เพื่อให้เซฮุนได้พักผ่อน ก่อนจะกลับคริสบอกอะไรบางอย่างที่ทำให้ร่างบางตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ
‘ไปมหาลัยพร้อมพี่ทุกวันเลยได้มั้ยครับ? J’
.
.
.
.
หลังจากที่คริสไปส่งเซฮุนที่คอนโดวันนั้น คริสก็ทำอย่างที่พูด เขาไปรับไปส่งเซฮุนทุกที่ ไม่ว่าเซฮุนอยากจะไปไหน แถมยังทำตัวติดกันอย่างกับเงาตามตัว จนเป็นที่ชินตาของคนในมหาลัยไปแล้ว
“วันนี้ไปห้างก่อนนะครับ” เซฮุนบอกคริสทันทีที่ขึ้นมาบนรถ
“ของหมดหรอ?”
“ใช่ครับ เดี๋ยวซื้อไปไว้ในห้องพี่ด้วย”
“โอเคครับ”
คริสรู้สึกดีทุกครั้งที่เซฮุนใส่ใจตัวเขา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ เซฮุนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา บางทีก็อาจจะรู้มากกว่าตัวเขาเองด้วยซ้ำ
ตอนแรกคริสตั้งใจแค่จะรวบหัวรวบหางเซฮุนแล้วก็ทิ้งเหมือนที่เขาทำกับคนอื่นๆ แต่พอได้มารู้จักเซฮุนแบบจริงๆจังๆแล้วเขาก็ทำไม่ลง เซฮุนไม่เหมือนคนอื่นที่เขาเคยเจอแบบที่จงอินบอก เซฮุนไร้เดียงสา อ่อนโยน บอบบางดั่งแก้วใบใส ที่ต้องค่อยๆประคับประคองไม่ให้ร้าวหรือหล่นแตก ความรู้สึกที่เขามีให้เซฮุนตอนนี้คือ ‘รัก’ เขารักเซฮุนจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
“เย็นนี้ทานอะไรดีครับพี่คริส?” เซฮุนถามคริสพลางเลือกผักไปด้วย
“อะไรก็ได้ แต่ถ้าได้กินเซฮุนพี่คงอิ่มไปตลอดชีวิต หึ” คริสตอบด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“พี่คริสบ้า! -///-”
.
.
.
.
คืนนี้เซฮุนนอนดึกกว่าทุกคืน เพราะต้องอยู่ทำรายงานให้เสร็จ ดวงตาเรียวมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าเข้าสู่วันใหม่ได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว เขาควรจะไปอาบน้ำและนอนเสียที ดีนะที่พรุ่งนี้มีเรียนบ่าย ตื่นสายได้
“อ้าว ทำไมน้ำไม่ไหล?” ร่างบางเปิดน้ำที่อ่างล้างหน้าเพื่อจะแปรงฟัน แต่ก็พบว่าน้ำไม่ไหลเสียอย่างนั้น
“ทำไงหล่ะเนี่ย? งือ! เที่ยงคืนกว่าแล้ว พี่คริสจะนอนหรือยังหว่า ._.”
“เฮ้อ เอาก็เอา! ขออาบน้ำแป๊ปเดียวคงไม่เป็นไรหรอก ... มั้ง?”
ชั้น11 ห้อง1105
ออด ออด
ดวงตาคมเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาในคอมพิวเตอร์คู่ใจก่อนจะขมวดคิ้ว
‘เที่ยงคืนสี่สิบ ใครมาวะ’
ไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องสงสัยนาน คริสเดินไปเปิดประตูก็พบกับเซฮุนที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำกับชุดนอนในอ้อมแขนเล็ก
“เอ่อ คือน้ำที่ห้องผมไม่ไหล ขอมาอาบน้ำที่ห้องพี่คริสซักแป๊ปได้มั้ยครับ?” เซฮุนพูดไปก็ก้มหน้าซ่อนริ้วแดงๆไป
“อ่อ ได้สิ เข้ามาเลย ตามสบายนะ”
“ขอบคุณครับ”
เซฮุนรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ตรงห้องรับแขกทันทีที่ถอดรองเท้าเสร็จ ก็คนมันอายนี่นา -//////-
กล้าลงลิฟท์ทั้งๆที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำแบบนี้มาได้ไงก็ไม่รู้ โอ้ย! โอเซฮุนทำอะไรลงไปเนี่ย?!
ความจริงคริสก็ไม่ได้ตั้งใจจะมองหน้าอกของเซฮุนหรอกนะ แต่มันโผล่ออกมาจากชุดคลุมอาบน้ำเอง ไม่ได้ตั้งใจมองจริงจริ๊ง! *ทำหน้าซีเรียส*
“โอโม่มากครับน้องฮุนของพี่คริสJ”
“อ้าว เสร็จแล้วหรอครับ?” คริสร้องทักขึ้นเมื่อเห็นคนตัวขาวเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งๆที่ผมยังเปียกโชก
“อ่าครับ”
“ผมยังเปียกอยู่เลย รอแป๊ปนะ” คริสพูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องนอน ซักพักก็ออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก
“มานั่งนี่สิ” คนตัวสูงเรียกคนตัวเล็กให้เดินมานั่งข้างๆเขาบนโซฟา
เซฮุนเดินมานั่งข้างคริสแบบงงๆ และก็หายงงเมื่อรู้สึกว่าคริสกำลังเช็ดผมให้ตัวเองอยู่
“ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้ง?”
“ปกติผมก็ไม่เช็ดอยู่แล้วครับ ปล่อยให้มันแห้งเอง”
“น่าตีจริงๆ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ต่อไปนี้ต้องเช็ดให้แห้งทุกครั้งนะ”
“ครับ ^^”
คริสเช็ดผมให้เซฮุนไปเรื่อยๆ แอบดมกลิ่นยาสระผมที่ร่างบางเป็นคนเลือกเอง ตอนที่เขาใช้ทำไมมันไม่หอมเหมือนตอนที่เซฮุนใช้กันนะ? ไหนจะกลิ่นสบู่นี่อีก กลิ่นหอมอ่อนๆ ถ้าได้กลิ่นนี้ตลอดทั้งคืนที่นอนคงฝันดีน่าดู
แล้วถ้ามีเซฮุนมานอนอยู่ข้างๆมันจะเป็นยังไง?
คริสมองคนตัวเล็กที่หลับอยู่ในอ้อมกอดเขาด้วยสายตาของมังกรที่พร้อมจะขย้ำลูกกวางให้แหลกคามือ
“มามีความสุขกับพี่คริสเถอะครับโอเซฮุนJ”
“อืม .. โอ้ย!” เซฮุนลืมตาตื่นและขยับตัวเพื่อจะลุกแต่กลับปวดสะโพกจนต้องร้องออกมา
“เซฮุน! เป็นอะไรครับ?” คริสรีบวิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงร้องของเซฮุน
“ปวด.. ฮึก”
“ไหวมั้ย? พี่ขอโทษนะ ที่เมื่อคืนรุนแรงไปหน่อย” คริสช่วยประคองให้เซฮุนนั่งพิงหัวเตียง
“เมื่อคืน.... มันเรื่องจริงใช่มั้ยครับ? ฮึก” เซฮุนร้องไห้ออกมาเมื่อคิดได้ว่าตัวเองไม่ได้บริสุทธิ์อีกต่อไป
“ครับ มันคือเรื่องจริง พี่ขอรับผิดชอบชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ของเซฮุนได้มั้ยครับ?”
“…………….”
“ให้พี่ได้ดูแลเซฮุนเถอะนะ พี่รักเซฮุนนะครับ” พูดจบ ร่างสูงก็จับมือร่างบางมาจูบอย่างแผ่วเบา
“ฮึก ฮือออออออ ห้ามทิ้งฮุนนะครับ” เซฮุนร้องไห้แล้วกอดคริสไว้แน่น ราวกับกลัวว่าคนตัวสูงจะหายไป
“สัญญาว่าพี่จะรักและจะไม่มีวันทิ้งน้องฮุนแน่นอนครับJ”
“รักพี่คริสนะ” ร่างบางทำใจกล้ายืดตัวขึ้นจูบปากร่างสูงแล้วผละออกด้วยความเขินอาย
“ทำตัวน่ารักแต่เช้าเลย ... พี่อยากรักน้องฮุนอีกแล้วสิ หึหึ”
“ไม่เอานะพี่คริส! ฮุนเหนื่อย” ถึงจะบอกว่าเหนื่อยแต่กลับเอาแขนเรียวโอบคอคริสเอาไว้
“ไม่ให้จริงหรอ? หืม” คนตัวสูงก้มหน้าอยู่ตรงซอกคอหอมแล้วฝากรอยคิสมาร์กเอาไว้
“ไม่ให้ .... ซะเมื่อไหร่ คิ~”
“ถ้าน้องฮุนไม่บอกให้หยุด พี่คริสก็ห้ามหยุดนะครับ .. เดี๋ยวมันเสียวไม่ต่อเนื่องJ”
‘OMG! โอเซฮุนเปลี่ยนไป ... แต่คริสชอบมากครับ ขอบอกJ’
จบเถอะ -_________________________-
ความคิดเห็น