คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : A Thousand years #Tao x Minseok 100%
คุณคิดว่าโลกใบนี้มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘แวมไพร์’ มั้ย?
… เมื่อก่อน ผมไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้ มันช่างงมงาย ไร้สาระ
แต่ตอนนี้ … สำหรับผม มันเลยคำว่าเชื่อไปแล้วครับ
เพราะผม กำลังอาศัยอยู่กับเขา … ในบ้านหลังเดียวกัน…
“เป็นอะไรไปมิน นายดูเหม่อๆนะ”
“กำลังคิดอะไรเพลินๆ ไม่มีอะไรหรอก”
“อ่าจริงสิ นายท่านเรียกนายไปพบแหน่ะ”
“งั้นหรอ .. ขอบใจนะ”
“เฉินบอกว่านายเรียกฉัน มีอะไร?”
“ไม่มีอะไรก็เรียกมาไม่ได้งั้นสิ? หึ”
“รีบพูดธุระของนายมาได้แล้ว”
“ฉันจะกลับไปหาญาติที่แคนาดา”
“บอกฉันทำไม?”
“ห้ามออกไปไหนคนเดียวเด็ดขาด”
“…”
“ฉันจะให้เฉินคอยอยู่ดูแลนายที่นี่ เข้าใจนะ?”
“…”
คำพูดของร่างสูงมันเป็นประโยคคำสั่งมากกว่าที่จะเป็นประโยคบอกเล่า
ถ้าถามว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? …
เขาจำได้แค่ว่าเทามาช่วยเขาเอาไว้จากการเกือบโดนรุมโทรม
ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ 4ปีแล้ว ..
พูดไปจะมีใครเชื่อ ว่าเขาอาศัยอยู่กับแวมไพร์มานานขนาดนี้โดยไม่โดนดูดเลือดตาย
แล้วใครจะเชื่อ… ว่านอกจากจูบและช่วยให้เขาเสร็จความใคร่ เทาก็ไม่เคยทำอะไรมากกว่านี้เลย
เขาไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงกับอีกฝ่าย จะบอกว่ารักก็คงไม่ใช่
จะบอกว่าเกลียดก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ …
เขารู้แค่ว่า ‘เขาขาดเทาไปไม่ได้’
เทารู้ว่ามินซอกรู้สึกยังไง ..
คนตัวเล็กกำลังสับสน ว่ารู้สึกยังไงกับเขา
ไม่ใช่ว่าเขาอ่านใจได้หรอกนะ นั่นไม่ใช่พลังของเขา
แค่ดูก็รู้แล้ว…
ถ้าถามว่าเขารู้สึกยังไงกับมินซอกหน่ะหรอ?
เขายอมรับ ว่า ‘รัก’ คนตัวเล็กมาก… มากเกินกว่าที่จะเปลี่ยนคนตัวเล็กให้มาเป็นเหมือนตัวเอง
เทารู้ว่าการเป็นอมตะ ก็ไม่ได้ดีเสมอไป
มันทรมาน บางทีอยากตายก็ตายไม่ได้ …
ถ้าเกิดว่าวันนึง เขาโดนนักล่าแวมไพร์หรือพวกอริฆ่าตาย แล้วมินซอกหล่ะ?
มินซอกจะอยู่ยังไง… คนตัวเล็กคงจะเผชิญโลกอมตะที่โหดร้ายเพียงลำพังไม่ได้แน่นอน…
ฮวางจื่อเทาทำถูกแล้ว … เขาขอเป็นคนที่ทรมานฝ่ายเดียวดีกว่า
“เปลี่ยนไปเยอะนะน้องรัก”
“หืม? อะไรที่ว่าเปลี่ยนครับ”
“แววตาของนายเมื่อกี๊ดูอ่อนโยนเสียจนขนลุก กำลังคิดถึงใครอยู่หล่ะ?”
“ใครซักคนหน่ะครับ”
“คงจะพิเศษกับนายมากสินะ พามาแนะนำให้รู้จักบ้างสิ”
“รอให้พร้อมกว่านี้ก่อนแล้วกันนะครับพี่ลู่หาน”
“กลับมาเร็วจังนะครับนายท่าน”
“อืม ปีนี้ไม่ค่อยมีอะไรมาก มินซอกหล่ะ?”
“นอนหลับอยู่ในห้องครับ”
“เฉินบอกว่านายหลับแล้ว”
“เพิ่งตื่นเมื่อกี๊”
“มาอาบน้ำให้หน่อยสิ”
“อาบเองสิวะ!”
“คิมมินซอก…”
“เออๆ รู้แล้ว”
ทั้งๆที่เห็นเทาเปลือยกายต่อหน้าก็ออกจะบ่อย… แต่ทำไมหัวใจมันถึงได้เต้นแรงทุกครั้งเลย
เขาควรจะจัดการกับความรู้สึกบ้าบอนี่ยังไงดี?
ต่อ :D
.
.
.
.
“หลายวันมานี้นายดูไม่ร่าเริงเลยนะมินมิน~”
“ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่นายเคยเห็นฉันร่าเริงด้วยหรอเฉิน?”
“อ่า ก็จริงแฮะ แต่นายไม่เคยเงียบแบบนี้หนิ”
“… ไม่รู้สิ มันสับสนไปหมด”
“มีอะไรก็ปรึกษาฉันได้ หรืออยากจะระบายก็ได้นะ”
“ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง จะบอกว่ารักก็ไม่ใช่ เกลียดก็ไม่ใช่..”
“…”
“ฉันรู้แค่ว่า ฉันขาดเขาไปไม่ได้ …”
“!!!”
“แบบนี้มันคือความรักหรือเปล่า?”
‘อ่า สงสัยนายท่านจะได้ฤกษ์สละโสด’
หลังจากวันที่มินซอกพูดเปิดใจกับเฉิน มินซอกก็ดูจะยอมรับในตัวเทามากขึ้น
พูดคุยด้วยมากขึ้นกว่าเดิม จนเทาแปลกใจ
แต่เทาก็แปลกใจได้ไม่นาน เมื่อเฉินนำเรื่องที่คุยกับมินซอกมาบอกตน
“คิมมินซอก.. น่ารักจริงๆสิน่า”
“ผมคิดว่านายท่านควรทำอะไรซักอย่าง ผมรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีเลย”
“ลางสังหรณ์ไม่ดี? เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาพี่ลู่หานก็บอกประมาณนี้เหมือนกัน”
‘อยากทำอะไรตามใจตัวเองก็รีบทำนะน้องรัก ก่อนที่มันจะสายเกินไป พี่รู้สึกได้’
‘สิ่งที่กำลังจะพรากคนและแวมไพร์ทั้งสองออกจากกันมาถึงเร็วเกินไป…’
เกิดมามีอายุไม่รู้กี่ร้อยปี เทาไม่เคยรู้จักคำว่า ‘ลำบากใจ’
เขามักจะทำอะไรตามใจตัวเองจนผู้เป็นพ่อถึงกับเอือมระอา
ถึงเขาจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่เรียกว่าลำบากต่อการตัดสินใจยังไง เขาก็มักจะเด็ดขาดเสมอ
แต่ครั้งนี้คงไม่ใช่…
ตัวเลือกในการตัดสินใจครั้งนี้มีอยู่แค่สองทาง
คือพามินซอกกลับไปในที่ที่ควรอยู่ตั้งแต่แรกเพื่อลี้ภัย
ส่วนอีกทาง คือการเปลี่ยนมินซอกให้เป็นเหมือนตัวเขาเอง
… และฮวางจื่อเทาไม่มีทางทำตามตัวเลือกที่สองแน่นอน
“เฉิน สาบานกับฉันว่านายจะดูแลมินซอกให้ดีที่สุด”
“ผมสาบานว่าจะดูแลมินซอกด้วยชีวิตของผมครับนายท่าน”
“ดี … ฉันไว้ใจนายมากนะ ขอบใจจริงๆที่คอยอยู่เคียงข้างฉัน”
“ครับ ผมขอให้นายท่านโชคดี”
“ใครก็ได้บอกฉันทีนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?!”
“มาพอดี นายต้องไปกับเฉิน”
“ไป? ไปไหน? แล้วเสียงอึกทึกคึกโครมข้างนอกนั่นมันอะไร?”
“เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้นายฟังเอง ตอนนี้รีบไปก่อนเถอะ”
“แล้วนายหล่ะเทา? ไม่ไปด้วยกันหรอ?”
“ฟังฉันนะมินซอก… ฉันจะส่งนายกลับเกาหลี กลับไปอยู่ในที่ของนายตั้งแต่แรก สัญญากับฉันนะว่านายจะดูแลตัวเองดีๆ .. ฉันรักนาย”
“ทะ เทา… ทำไม”
“ไม่มีเวลาแล้ว ต้องรีบไปให้เร็วที่สุด ให้ตายสิถ้าเจ้าจงอินอยู่ก็คงดี ไปเถอะมินมิน”
“เทา! ฉันรักนาย!!!! ต้องกลับมาหาฉันนะ!!!!!!”
“หึหึ… กำลังใจดีแบบนี้ เตรียมตายยกฝูงเถอะ ไอ้พวกแวร์วูฟ”
.
.
.
.
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมา3ปีน่าจะได้ … และวันนี้ก็เป็นวันครบรอบที่เขากลับมาอยู่เกาหลี
มินซอกจำได้ ว่าเทากลับมาหาเขาในสภาพแบบไหน …
ร่างสูงแกร่งของคนที่ตัวเองรักมีเลือดเต็มไปหมด แค่ขยับยังลำบากเลย
ยังดีที่ไม่ต้องเดินทางจากจีนมาหาเขาที่เกาหลีด้วยตัวเอง
เพราะจงอินที่มีความสามารถในการเทเลพอร์ทพากลับมาโดยที่สภาพไม่ต่างกัน แต่น้อยกว่าเทา
เขาร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด … วิงวอนต่อพระเจ้าทั้งวันทั้งคืน
ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน จนเกือบจะล้มทั้งยืน
แต่เพราะเขาอาจจะเป็นคนบาปหนา… พระเจ้าถึงไม่เมตตาเขา
และทิ้งให้คิมมินซอกอยู่โดยปราศจากคนรักแบบนี้ …
ใช่ …. ฮวางจื่อเทาตายแล้ว
คนอื่นก็อาจจะคิด ว่าแวมไพร์ไม่มีวันตาย … เขาเองก็เคยคิดแบบนั้น
แต่พอได้มาอยู่กับเทา ความคิดของเขาก็เปลี่ยนไป
แวมไพร์สามารถตายได้ หากโดน ‘กริชเงิน’ แทงไปที่หัวใจ
และเทาก็โดนกริชเงินแทงมาเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ที่หัวใจ จึงทำให้เทายังมีแรงกลับมาหาเขา
‘ฉันรักนายนะคิมมินซอก อย่าร้องไห้ อย่าจมปลัก ใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุขที่สุดนะ ที่รักของฉัน’
มันคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่เทาจะจากเขาไปโดยไม่มีวันหวนคืน
“3ปีแล้วนะเทา ที่ฉันใช้ชีวิตโดยไม่มีนายเคียงข้าง”
“ทรัพย์สมบัติของนายที่พี่ลู่หานเอามาให้มันเยอะเสียจนฉันพูดไม่ออก”
“ถึงฉันจะใช้เงินของนายมา3ปีแล้วก็เถอะ ฉันยังเคยคิดเลย ว่าอยากจะแบ่งเงินนี้ไปบริจาคบ้าง”
“เผื่อว่าชาติหน้า ฮึก เราจะได้เกิดมา ฮึก รักกันอีก”
“แย่จริง ฮึก ฉันร้องไห้อีกจนได้ ขอโทษนะเทา…”
“คิมมินซอกจะขอรักฮวางจื่อเทาทุกชาติไป … อีกกี่ร้อยกี่พันปี ฉันก็จะรักแต่นายเพียงคนเดียว ที่รักของฉัน … ฉันขอสาบาน”
...I have died everyday waiting for you
Darling don’t be afraid I have loved you
For a thousand years
I’ll love you for a thousand more
And all along I believed I would find you
Time has brought your heart to me
I have loved you for a thousand years
I’ll love you for a thousand more...
ความคิดเห็น