คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่5
หวงเพื่อน
“ฮัลโล”ร่างสูงกรอกเสียงลงโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย
“อ้าว ซีวอนเองเหรอกลับมาจากอเมริกาแล้วรึไง”ทันทีที่ปลายสายพูดคยูฮยอนก็เปลี่ยนน้ำเสียงแล้วเด้งขึ้นจากเตียงทันที
“เอาสิมาพักที่บ้านฉันก็ได้พ่อไม่อยู่ไปพักที่บ้านตากอากาศนายมาก็ดีแล้วฉันเหงาๆเหมือนกันรีบมาๆเว้ยรออยู่”พอพูดจบก็กดปุ่มวางสายแล้วเอนตัวลงที่เตียงเหมือนเดิม ซีวอนเพื่อนสนิทตั้งแต่อนุบาลจนปัจจุบันของเค้าถือว่าเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดเลยก็ว่าได้ถึงแม้ว่าซีวอนจะย้ายไปอยู่อเมริกาเมื่อสองปีก่อนแต่ก็ยังคงติดต่อกันอยู่ไม่ขาด
“นี่วันนี้ตั้งสำรับข้าวเพิ่มอีกที่นึงนะซีวอนจะมาอยู่ที่นี่สักวันสองวันเดี๋ยวอีกแป๊บก็คงมาถึง”คยูฮยอนจัดแจงบอกแม่นม
“เอ้อ จัดแค่สองที่พอนะแค่ฉันกับซีวอนส่วนคนอื่นไม่เกี่ยว”เมื่อเห็นร่างบางเดินลงมาก็ข่อนแคะแกล้งพูดเสียงดังให้ซองมินได้ยินทันที
“แม่นมฮะผมจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนข้างนอกนะฮะ”เสียงเล็กเอ่ยกับแม่นมก่อนจะเดินออกไปทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงเมื่อครู่ซึ่งก็เรียกอารมณ์หงุดหงิดจากคยูฮยอนได้ไม่ยาก
“ไม่ต้องจงไม่ต้องมันแล้วฉันจะออกไปกินข้างนอก”ร่างสูงรีบเปลี่ยนคำสั่งก่อนจะเดินตามซองมินไปติดๆ
“นี่ อย่างหยิ่งยะโสให้มันมากนักนะทำเป็นกระแดะออกไปกินข้าวข้างนอกกินในบ้านมันจะเป็นอะไรหะ”ฝ่ามือหนากระฉากแขนร่างบางอย่างรุนแรง
“ก็นายเองไม่ใช่เหรอที่บอกกับแม่นมว่าอยากกินข้าวกับเพื่อนายแค่สองคนฉันออกมากินข้างนอกมันก็ถูกแล้วนิ นายจะมาโวยวายหาอะไร”ซองมินพูดกลับอย่างน้อยใจโดยไม่รู้ตัว
“เชิญกินข้าวให้อร่อยนะ”พูดจบก็สะบัดแขนแล้วเดินขึ้นรถกแท๊กซี่ไป คยูฮยอนรีบวิ่งไปที่รถคันโปรดแล้วขับตามรถแท๊กซี่ที่ร่างบางนั่งไป
“สุดท้ายคนนิสัยไม่ดีมันก็ไม่ดีอยู่วันยันค่ำนั่นแหละเสียแรงที่เคยสงสาร”ร่างบางพูดกับตัวเองอย่างอารมณ์เสียที่จริงแล้วเค้าไม่ได้นัดใครไว้ที่พูดกับแม่นมแบบนั้นเพราะเดินลงมาแล้วได้ยินสิ่งที่คยูฮยอนกำลังพูดพอดีความรู้สึกน้อยใจละมั้งที่ทำให้ต้องพูดอะไรแบบนั้นออกไป
“เอาสปาเก็ตตี้ซอสเห็ดแล้วกันฮะ”ซองมินบอกกับพนักงานในร้านก่อนจะส่งเมนูคืนให้ตอนนี้ซองมินอยู่ในร้านโดยมีคยูฮยอนนั่งสังเกตุการณ์อยูไกลๆโดยไม่ให้รู้ตัว
“ซีวอนเหรอถ้ามาถึงแล้วให้แวะที่ร้านอาหารxxxก่อนนะเพราะเราจะกินข้าวกันที่นี่”เมื่อพูดเสร็จก็กดวางสายแล้วยังคงจ้องมองซองมินที่นั่งกินสปาเก็ตตี้อยู่ ไม่นานนักเพื่อนรักก็มาถึง
“เฮ้ยว่า....”ผู้มาใหม่รีบเอามีปิดปากทันทีเมื่อเพื่อนตัวแสบทำสัญญาณให้หุบปาก
“ทำไมวะมีอะไร”ซีวอนหย่อนก้นลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามของคยูฮยอนก่อนจะกระซิบถามแล้วมองตามสายตาของเพื่อนแล้วร้องอ๋อ
“แหม สะกดรอยตามใครเค้ามาล่ะเนี้ย”เสียงแซวเล็กๆเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคยูฮยอนจ้องซองมินตาไม่กระพริบ
“ลูกของเมียน้อยพ่อฉันน่ะสิ”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นตอบโดยที่ไม่มองหน้าคนถามด้วยซ้ำ
“เฮ้ย บ้าน่าพ่อแกเนี้ยนะมีเมียน้อย”ซีวอนเอ่ยอย่างไม่เชื่อ
“อย่าพูดมากน่าจะกินอะไรก็สั่ง”คยูฮยอนเริ่มหงุดหงิดเมื่อเพื่อนสนิทถามมากไป
“แล้วตามเค้ามาทำไม”ซีวอนถามต่อหลังจากที่สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อย
“......”ร่างสูงไม่ตอบเพราะหาคำตอบไม่ได้จริงๆ
“คนอะไรเอ่ยไม่ชอบเค้าแต่ตามเค้าต้อยๆ หึคยูฮยอนเอ้ยย”ซีวอนแซวอีกรอบก่อนจะจิบกาแฟที่สั่งมา
“ไหนว่านัดเพื่อนไม่เห็นสักคน”คยูฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆแต่มีหรือที่คนนั่งตรงข้ามจะไม่ได้ยิน
“ก็น่ารักดีนี่หว่า”ซีวอนเอ่ยชมเมื่อเห็นหน้าของซองมินชัด
“น่ารักกับผีอะไรล่ะปากดีจะตายนิสัยไม่ดีแถมยังจะจับพ่อฉันอีกนะ”ซีวอนตาโตเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อน
“ว่าเค้าฉอดๆแต่ตาก็จ้องเค้าไม่กระพริบ”คนพูดรีบเสมองไปทางอื่นเมื่อเจอกับสายตาดุดันที่เพื่อนส่งมาให้
“ถ้าเกลียดเค้าซะขนาดนั้นฉันจีบนะน่ารักตรงสเป็ค”คยูฮยอนถึงกับพูดไม่ออกเมื่อฟังซีวอนพูด
“กะ..ก็เรื่องของนายสิจะมาขอฉันทำไม”ซีวอนพุ่งไปที่โต๊ะของซองมินทันทีเมื่อคยูฮยอนเอ่ยเสร็จ
“สวัสดีครับ”น้ำเสียงมีสเน่ห์เอ่ยกับซองมินที่กำลังเตรียมจะลุกออกจากร้าน
“สวัสดีฮะ”เสียงเล็กเอ่ยตอบอย่างงงๆ บทสนทนาของทั้งคู่ยังคงดำเนินต่อไปโดยมีสายตาที่ไม่ค่อยพอใจนักจ้องมองอยู่ตอนนี้ในใจของคยูฮยอนแทบอยากจะไปกระฉากซีวอนมาเดี๋ยวนี้แต่เพราะพูดไว้แล้วว่าซีวอนจะจีบซองมินก็จีบไปคยูฮยอนรู้สึดหงุดหงิดโดยไม่รู้สาเหตุไม่รู้ว่าหวงเพื่อนหรือหวงซองมินที่กำลังโดนเพื่อนของตัวเองจีบกันแน่
ไม่เม้นท์
ความคิดเห็น