คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2
ปะทะ
แสงแดดยามเช้าจากดวงอาทิตย์ที่ส่องมาจากหน้าต่างบานใหญ่กำลังปลุกคนตัวเล็กที่ขดอยู่ใต้ผ้าห่มให้ตื่นขึ้นจากนิทรา
“อื้ม”ร่างบางครางในลำคอพร้อมกับขยี้ตา
“ตื่นแล้วเหรอ”ร่างบางรีบเด้งตัวลุกขึ้นมาจากเตียงเพราะได้ยินเสียงศัตรูตัวสำคัญที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่โซฟาตรงข้ามกับเตียงนอน
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังงัย”ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจนัก วงแขนแกร่งกอดอกก่อนจะลุกขึ้นมาแล้วเดินมาข้างๆเตียง
“ฉันก็แค่จะมาดูว่านอนหลับสบายดีรึเปล่า”นำเสียงยียวนเอ่ยออกมาพร้อมกับเสมองไปทางนอกหน้าต่าง
“ขอบใจแต่ฉันหลับสบายดีทีหลังกรุณามีมารยาทหน่อยแอบเข้าห้องคนอื่นแบบนี้แถวบ้านเรียกสันดานไม่ดี”เสียงเอ่ยออกมาเรียบๆพร้อมกับก้าวเท้าลงมาจากเตียง ร่างสูงบดกรามแน่นเมื่อได้ยินคำด่าออกมาจากปากของร่างบาง
“นี่ ใครกันแน่ที่ไม่มีมารยาทมาอาศัยบ้านคนอื่นแต่กลับนอนหลับสบายอย่างกับว่าเป็นบ้านของตัวเอง”ร่างสูงพูดพร้อมกับกำต้นแขนเล็กด้วยความโกรธจนร่างบางทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ
“หึ บ้านคนอื่นที่ไหนกันล่ะนี่มันบ้านของท่านฮเยซองของฉันต่างหาก”ได้ทีร่างบางก็สวนกลับอย่างทันขวัน
“กล้าพูดหน้าไม่อายแต่ฉันก็พอจะรู้อยู่หรอกเพราะสันดานของนายมันก็ไม่ต่างจากแม่ของนายสักเท่าไร่หรอกชอบเอาของของคนอื่นมาตู่ว่าเป็นของตัวเอง”ทันทีที่จบคำพูดฝ่ามือเรียวก็เงื้อสุดแรงเกิดตบเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่ยั้งมือร่างสูงรีบหันหน้ากลับมาด้วยความโกรธกลิ่นคาวเลือดจากมุมปากยิ่งเรียกสันชาตยานสัตว์ร้ายในตัวของเค้าออกมามากเท่านั้น
“นี่ฉันกะมาพูดด้วยดีๆซะหน่อยสงสัยว่านายคงชอบความรุนแรงสินะ ได้ฉันจัดให้”ว่าแล้วคยูฮยอนก็พลักร่างซองมินลงกับเตียงพร้อมกับคร่อมร่างเล็กเอาไว้
“สงสัยว่าคงต้องใช้ปากนายล้างเลือดที่ปากของฉันซักหน่อยละมั้ง”ร่างสูงไม่รอให้ร่างบางได้พูดอะไรรีบประกบปากบางด้วยปากของตัวเองทันทีลิ้นร้อนพยายามที่จะลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากเล็กแต่ทำไม่ได้เพราะร่างบางปิดปากแน่นมือหนาจึงจับคางของร่างบางด้วยความรุนแรงจนทำให้ร่างบางเปิดปากออกมาลิ้นหนาได้ทีจึงเข้าไปสำรวจทุกซอกทุกมุม
“อ่อย อะ ไอ้ เอว”ร่างบางพยายามขัดขืนอย่างเต็มที่ฝ่ามือล็กทุบเข้าที่แผ่นหลังกว้างหยาดน้ำใสค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยแต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงคิดจะหยุดเลยร่างบางพยายามขัดขืนจนหมดแรงนอนนิ่งเมื่อรู้สึกว่าซองมินเลิกขัดขืนจึงถอนริมฝีปากออก
“หึ เป็นไงล่ะรสจูบของฉันมันร้อนแรงจนทำให้หมดแรงเลยเหรอฮะ”เสียงต่ำค่อนแคะอย่างสะใจพลางมองร่างบางที่นอนจ้องหน้าเค้าด้วยความโกรธแค้น
“ไอเลว ชั่ว ต่ำ”เสียงเล็กค่อนด่าออกทีละคำด้วยความโกรธพูดไปพลางน้ำตาไหลไปอย่างน่าสงสาร
“ถ้าเป็นคนอื่นฉันก็สงสารอยู่หรอกนะแต่เพราะเป็นนายไงฉันถึงได้สะใจ ฮ่าๆๆๆ วู้วไปก่อนนะไว้ฉันจะมาเล่นด้วยใหม่อ้อลืมไปจะบอกว่าปากนายน่ะหวานมากๆเลย”ร่างสูงเดินออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะปล่อยให้ซองมินนอนกอดหมอนร้องไห้ด้วยความเคียดแค้น
“ฮึก แม่ ฮึก ผมคิดถึงแม่ฮะ”เสียงเล็กพูดกับตัวเองอย่างเหนื่อยล้า
ร่างสูงเดินลงมาจากบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใจนทำให้ผู้เป็นพ่ออดทักขึ้นไม่ได้
“อารมณ์ดีมาจากไหนกันหืม”
“พ่อไม่ต้องมายุ่งหรอกน่า ว่าแต่เก็บกระเป๋าจะไปไหน”ร่างเอ่ยถามเมื่อเห็นประเป๋าสัมภาระมากมาย
“พ่อว่าจะไปอยู่ที่บ้านพักตากอากาศที่ปูซานสักหน่อยไม่ได้ไปมานานมาแล้ว”ร่างสูงยกยิ้มเมื่อนึกแผนที่จะแกล้งซองมินได้
“แล้วไปนานไหม”ร่างสูงถามต่อ
“ก็คงสักสามสี่เดือนช่วงนี้ก็ฝากดูแลซองมินหน่อยนะ”เจ้าของบ้านพูดก่อนจะเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อขึ้นรถ
“หึ จะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย”ร่างสูงพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงอย่างผู้ร้ายในละคร
ความคิดเห็น