คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1
เผชิญหน้า
หลังจากที่คุยสัพเพเหระกับเจ้าของบ้านเสร็จร่างบางก็เดินขึ้นมาเอากระเป๋าสัมพาระเข้ามาเก็บที่ห้องที่จัดเตรียมไว้แต่ไม่ทันทีที่จะเปิดประตูเสียงยียวนก็ดังขึ้น
“ทำตัวตามสบายเถอะนะ ลูกเมียน้อย”ชายหนุ่มที่อยู่ห้องตรงข้ามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“ก็นะทำไงได้ล่ะเพราะตอนนี้ลูกเมียน้อยแบบฉันน่ะกลายเป็นคนโปรดไปซะแล้ว”ร่างบางก็ตอกกลับได้เจ็บแสบไม่แพ้กัน ร่างสูงชะงักเล็กน้อยพลางคิดในใจว่าคนๆนี้นะหรือคือคนที่เค้าเจอเมื่อตอนกลางวันถ้าบอกว่ามีฝาแฝดเค้าจะเชื่อโดยไม่มีเงื่อนไขเลยจริงๆต่างกันราวฟ้ากับเหว
“ปากดีให้มันตลอดเถอะ”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดพร้อมกับชี้หน้าซองมินอย่างเอาเรื่อง
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าฉันที่เป็นคนโปรดกับนายที่เป็นหมาหัวเน่าน่ะใครมันจะแน่กว่ากัน”ริมฝีปากบางที่ร่างสูงเคยหลงไหลเยียดยิ้มอย่างยะโสก่อนจะเดินเข้าห้องไปทันที่ประตูปิดลงร่างบางถึงกับทรุดลงที่พื้น
“นี่ผมต้องใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดไปเหรอฮะแม่”คนตัวเล็กพูดกับตัวเองอย่างเหนื่อยใจเพราะตั้งแต่เกิดมาเค้าไม่เคยต้องมาพูดจาไม่ดีใส่ใครแบบนี้มาก่อนและไม่คิดว่าร่างสูงที่เค้าเจอเมื่อครู่จะหยาบคายได้ถึงเพียงนี้
เมื่อจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จร่างบางก็ลงมาข้างล่าง
“อ้าวคุณหนูซองมินค่ะลงมามีอะไรให้ป้ารับใช้รึเปล่าค่ะ”แม่นมถามขึ้นร่างบางส่ายหัวน้อยๆก่อนจะพูดต่อ
“อย่าเรียกผมว่าคุณหนูเลยฮะป้าผมแค่คนอาศัยเท่านั้นอีกอย่างถ้าป้ามีอะไรให้ผมช่วยละก็บอกมาได้เลยนะฮะ”เสียงเล็กเอ่ยอย่างแผ่วเบา
“อ๋อ คุณหนูซองมินมาก็ดีแล้วคุณผู้ชายอยากพบน่ะค่ะท่านรออยู่ที่สวนหน้าบ้านนะเจ้าค่ะ”เธอพูดก่อนจะขอตัวเดินออกไป ร่างบางเดินลงจากบันไดก่อนจะตรงไปที่สวนหน้าบ้านตามที่แม่บ้านได้บอกไว้
“เรียกผมมามีอะไรเหรอครับท่าน”ร่างบางเอ่ยถามเมื่อมาถึงที่ เจ้าของบ้านหันมายิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่อยากเห็นหน้าเธอเท่านั้นเอง นั่งลงสิ”ซองมินนั่งลงอย่างว่าง่าย
“เธอนี่หน้าเหมือนของเธอไม่มีผิดเหมือนมากจริงๆเห็นเธอทีไรมันพาลทำให้ฉันนึกถึงเวลาที่แม่เธอกับเซมีอยู่ด้วยกันซะจริงๆแม่ของเธอมักจะทำให้เซมีภรรยาของฉันยิ้มได้เสมอนึกแล้วก็ขอบคุณแม่ของเธอนะที่ทำให้คนยิ้มยากอย่างเซมียิ้มได้เสมอๆ”ท่านพูดอย่างอารมณ์ดี
“เกินไปแล้วฮะท่านเป็นผู้มีพระคุณต่อผมกับแม่ของผมมากผมต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายขอบคุณ”ซองมินพูดพร้อมกับก้มหัวให้น้อยเป็นเชิงขอบคุณ
“เอ้อ ได้พูดคุยกับคยูฮยอนบ้างแล้วรึยัง”ชายวัยกลางคนพูดอย่างนึกขึ้นได้ทันทีที่ฟังคำถามจบคิ้วเรียวก็ขมวดอย่างขัดใจ
“ได้ฉะกันไปฉากนึงแล้วล่ะฮะ”ร่างบางตอบด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว เจ้าของบ้านหัวเราะในลำคอเบาๆ
“เพราะแบบนี้ไงล่ะฉันถึงขอความช่วยเหลือจากเธอ ช่วยล้างความเข้าใจผิดต่างๆในใจของเค้าออกไปด้วยเถอะนะ”ฝ่ามืออบอุ่นเอื้มมากุมฝ่ามือบางเบาๆ
“เอ๋ๆๆ อย่าเพิ่งประเจิดประเจ้อสิครับนี่เพิ่งวันแรกเองน้า”น้ำเสียงยียวนที่คุ้นเคยเรียกอารมณ์โกรธจากร่างบางได้เป็นอย่างดี
“ฮึ ยังคงสลัดความคิดต่ำๆออกจากหัวไม่ได้สินะขอตัวก่อนดีกว่าฮะ”ร่างบางพูดก่อนจะเดินออกไปจากที่นี่ก่อนที่จะเกิดการฆาตรกรรมกันขึ้น แต่มีหรือที่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างคยูฮยอนจะละเลิกเค้ายังคงเดินตามร่างบางเพื่อกวนประสาทต่อ
“นี่ อะไรจะมาหน้าบางเอาตอนนี้ล่ะหรือว่ากลัวว่าจะประจบพ่อฉันได้ไม่เต็มที่ถึงได้เดินออกมา”ร่างสูงเดินถอยหลังไปพลางก็พูดกวนประสาทร่างบางไปด้วย
“คนที่หัวสมองคิดแต่เรื่องต่ำๆเลวๆแบบนายต่อให้ฉันอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์นายจะว่าฉันฉันไม่ว่าหรอกแต่ถ้านายมาดูถูกคุณฮเยซองกับแม่ของฉันเมื่อไรฉันไม่เอานายไว้แน่”ร่างบางกล่าวอย่างคาดโทษก่อนจะพลักไหล่ร่างสูงแล้วเดินออกมา
“หึ ทำไมตัวเล็กๆแบบนายจะทำอะไรฉันได้ หา”คยูฮยอนไม่พูดเปล่ายังจับแขนเล็กไว้ด้วยฝ่ามือหนาอย่างแรงแล้วดึงให้คนตัวเล็กตรงหน้าหันมาประจันหน้ากันอย่างเสียไม่ได้นี่เป็นครั้งแรกที่เค้าได้เห็นใบหน้าสวยนี้แบบเต็มๆครั้งแรกทำเอาถึงกับจ้องมองอย่างไม่วางตา
“ทำไมหลงเสน่ห์ฉันงั้นเหรอ”เมื่อเห็นว่าร่างสูงจ้องมองซองมินก็ได้ทีพูดกวนประสาทบ้าง ร่างสูงที่ลืมตัวได้สติแล้วพลักร่างบางจนล้มลงไปกอง
“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”ว่าแล้วก็รีบเดินออกไปให้ไกลเพราะกลัวว่าซองมินจะได้ยินเสียงของหัวใจที่มันเต้นอย่างบ้าคลั่งเพียงเพราะแค่ได้มองหน้าของคนตัวเล็กเมื่อครู่
“เลวจริงๆ”ร่างบางลุกขึ้นพร้อมกับปัดเศษฝุ่นออกจากตัวแล้วเดินขึ้นห้องไป เมื่อขึ้นมาถึงห้องซองมินก็รีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำล้างรอยมือของร่างสูงที่มาโดนตัวเมื่อครู่อย่างรังเกียจ
“คนบ้าอะไร คิดอะไรอกุศล ต่ำเลว ชั่วครบสูตรจริงๆ อี๋ๆๆๆ”ฝ่ามือเรียวถูตามตัวอย่างรุนแรงจนผิวขาวขึ้นสีแดงความเกลียดชังที่มีกับร่างสุงมีมากขึ้นจนเค้าต้องระบายออกมา
ความคิดเห็น