fic reborn Mafia LOVE

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่7 อตีตของแรมโบ้ รีบอร์น และลูกน้องอันดับสองของแรมโบ้

“เหวอๆๆๆ....สึนะ นั่นตัวอะไร อ่ะ ตัวมันมีลายจุดๆด้วย” เด็กน้อยอายุ5ขวบตะโกนถามขณะที่มือหนึ่งเกาะรั้วสีขาวและมืออีกข้างหนึ่งทำนิ้วชี้ทาง

 

“อ๋อ..ตัววัวนะ ลองไปดูใกล้ๆกันไหม แรมโบ้…แรมโบ้ ว๊ากก แรมโบ้หายไปไหนนะ แรมโบ้อยู่ไหน ออกมานะ” เด็กชายชื่อสึนะตะโกนลั่นวิ่งวนไปมา พยายามเรียกแรมโบ้ พร้อมกับนึกถึงคำสั่งของแม่ตน ‘สึนะ ดูแลแรมจังดีๆ เข้าใจใช่ไหมลูก ดูแลดีๆนะจ๊ะ’คำสั่งเสียงหวานของแม่ที่มีมีดอีโต้ในมือทำให้คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว ‘คร๊าบบบ.....แม่’

 

“เกิดอะไรขึ้น เจ้าห่วยสึนะ”เสียงเข้มที่ไม่เข้ากับขนาดตัวแต่ตรงแผงกับหน้าตา

 

“รีบอร์น มีดอีโต้ มีดอีโต้ๆๆโต้” เหมือนเห็นพระมาโปรด ไม่สิ สำหรับเค้าแล้วรีบอร์นเหมือนซาตานมากกว่า แต่ช่างสิในเมื่อตอนนี้เรื่องมีดอีโต้ เอ๊ย แรมโบ้สำคัญกว่า

 

“แรมจัง เอ่อ..แรมโบ้นะแรมโบ้ น้องชายข้างบ้านของฉันหายไป”สึนะรีบบอกพร้อมเข้าจับไหล่ทั้งสองข้างของซาตาน เอ๊ย รีบอร์นเขย่าแต่ก็ถูกปัดออกภายใน3วิ

 

“เด็กนั่นที่พูดถึง ใช่ เด็กที่วิ่งอยู่นั้นรึเปล่า”รีบอร์นชี้ไปทางเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งที่วิ่งดุ๊กๆๆไปหาลูกวัวตัวหนึ่ง

 

 

 

 

 

“   จ๊ะเอ๋ เจ้าวัวลายจุด คุณแรมโบ้มาแล้ววววว มาให้คุณแรมโบ้ขี่ซะดีๆ”

“......มออออออ”

“หะ เจ้าวัวแกว่าอะไรนะ ”

“..........”คราวนี้เจ้าวัวไม่ร้องอะไร กลับเมินหน้าไปทางอื่นแทน

“เจ้าวัวบ้า..กล้าดียังไงถึงเมินหน้าคุณแรมโบ้แบบนี้ นี่คุณแรมโบ้เชียวนะ อ่ะ..อย่าพึ่งไป กลับมาก่อนนะเจ้าวัวโง่”

แรมโบ้วิ่งร้องเรียกวัวน้อยตามหลังไปเมื่อเจ้าวัวน้อยเดินหนี เมื่อแรมโบ้ใกล้ถึงตัวเจ้าวัวตัดสินใจเดินดีดขาหลังใส่ตัดความรำคาญ

“เหวออออออออออออ”แรมโบ้หลับตาปี๋ร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไปกลับไม่รู้สึกเจ็บ

“เอ๊ะไม่เจ็บแหะ ฮ่าฮ่าเจ้าวัวบ้า แกทำอะไรคุณแรมโบ้ไม่ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า คุณแรมโบ้ซะอย่าง ”

“แรมจัง...เออ แรมโบ้อย่าไปเข้าใกล้มันคนเดียวสิ เมื่อกี้ถ้ารีบอร์นจับไม่ทันจะทำยังไง”

สึนะที่ยืนหอบอยู่เพราะรีบวิ่งมาเตือนแล้วหันไปขอบใจรีบอร์นที่มาจับแรมโบ้ไว้ทันก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะเจ็บตัวแม้จะแปลกใจเล็กน้อยที่รีบอร์นมาช่วยเพราะปกติถ้าไม่มีผลประโยชน์อะไร จะไม่สนใจใคร รีบอร์ไม่ได้พูดตอบรับอะไร เอาแต่จ้องหน้าตัวเล็กที่ตัวเองหิ้วอยู่และสงสัยตัวเองภายในใจว่าทำไมต้องรีบมาช่วยด้วย คงเป็นเพราะไม่อยากเมื่อได้คำตอบให้กับตัวเองก็โยนเจ้าตัวเล็กที่น้ำตาคลอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาไปทางสึนะแบบไม่สนใจ

 

สึนะนะรีบรับแรมโบ้ไว้แทบไม่ทันพร้อมคิดในใจแบบนี้สิถึงเป็นรีบอร์ตัวจริง

 

“ สึนะ คุณแรมโบ้ขอบใจสึนะ นะ”แรมโบ้บอกขอบใจและอุ่นใจเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของสึนะพี่ชายข้างไม่เหมือนกับผู้ชายคนเมื่อกี้คนอะไรหน้าดุชะมัดโดยลืมไปว่าคนหน้าดุช่วยตัวเองไว้และตัวเองยังไม่ได้ขอบคุณ

สึนะยิ้มรับคำขอบคุณแต่เมื่อเห็นหน้ารีบอร์นจึงรีบแนะนำคนที่ช่วยแรมโบ้ไว้และบอกให้แรมโบ้ขอบคุณด้วย
 
แต่จนแล้วจนรอดแรมโบ้ก็ไม่พูดขอบคุณเอาแต่กอดสึนะไว้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อต้องพูดขอบคุณกับผู้มีพระคุณ โดยส่วนตัวสึนะเข้าใจและเห็นใจแรมโบ้เพราะที่ตนเจอหน้าโหดๆของรีบอร์นครั้งแรกตนเองก็มีอาการเดียวกัน แต่ที่ไม่เข้าใจคือไม่เข้าใจว่าทำไมรีบอร์นต้องทำหน้าเหมือนอยากได้คำขอบคุณจากแรมโบ้ด้วย

 

เมื่อแรมโบ้เอาแต่กลัวไม่กล้าพูดขอบคุณกับ รีบอร์นที่เอาหน้าโหดๆของตัวเองไปจ้องหน้าที่น่ารักแบบใสๆของแรมโบ้คอยคำขอบคุณ

 

ทำให้สึนะสงสัยว่ารีบอร์จะสนใจคำขอบจากแรมโบ้หนักหนา ปกติไม่เห็นสนใจอะไรหรือใคร

 

 

เมื่อเห็นท่าไม่ดีสึนะจึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง

“แรมโบ้อยากขี่วัวไหม” คำถามนี้เรียกประกายในดวงตาของเด็กน้อยได้เป็นอย่างดี

แรมโบ้จึงได้ไปอยู่บนหลังของเจ้าวัวน้อยด้วยการอุ่มส่งของรีบอร์น เพราะสึนะตัวเล็กส่งไม่ถึง

“ฮ่าฮ่า ต่อไปนี้เจ้าวัวตัวนี้เป็นลูกน้องอันดับสองขอคุณแรมโบ้”คำประกาศิตจากแรมโบ้ที่ตระโกนก้องไป

 

 

อืม....จำได้แล้ว อดีตอันแสนยาวนาน เจ้าวัวนั้นป็นลูกน้องอันดับสองของแรมโบ้ จริงๆ

รีบอร์นคิดในใจหลังจากนึกถึงวันวาน