เธอเป็นส่วนหนึ่งของฉัน

‘’ มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้จริงๆหรอคะ คุณย่า ‘’  จิโยมิและมินามิ ถามคุณยายด้วยคำพูดอ่อนโยน

‘’ ไม่แน่นะ อาจจะมีเจ้าหญิงหนึ่งนิ้วแอบอยู่ลำธารใกล้บ้านเราก็ได้นะ ‘’ คุณย่าตอบด้วยความตื่นเต้น

                เมื่อจิโยมิกับมินามิได้ไปเดินตามหาเจ้าหญิง 1 นิ้วที่ ลำธารใกล้บ้าน  ตามที่คุณย่าพูดเอาไว้ ทั้งสองจับมือกันเดินไปด้วยกัน จนถึงลำธารซึ่งคุณยายก็นั่งดูหลานทั้งสองที่กำลังเดินไปลำธารนั้น .

จิโยมิ พูดว่า

‘’ มินามิคุง สัญญานะเราจะเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไป ‘’

มินามิ พูดว่า

‘’ โอเค สัญญา : ) ‘’

ทั้งสองได้จับมือกันและคุณย่าได้แอบมองอยู่ห่างๆ ด้วยรอยยิ้ม

จิโยมิวิ่งไปตามทุ่งหญ้าแล้วได้เห็นเจ้าหญิง 1 นิ้วจริงๆ แล้วเธอก็บอกมินามิว่า

‘’ ฉันเห็นเจ้าหญิง หนึ่งนิ้วจริงๆนะ ‘’

‘’ เห็นตรงไหนหรอจิโยมิ ‘’ มินามิถามด้วยความสงสัย

‘’ ตรงแม่น้ำตรงนั้น ฉันเห็นจริงๆนะ เห็นจริงๆ เธอนั่งอยู่บนรองเท้าข้างเดียวที่ลอยบนแม่น้ำไปทางนั้น  ‘’ จิโยมิพูดด้วยความที่ตัวเองตกใจ ที่เห็นแบบนั้น

ผ่านไป 10 ปี

จิโยมิและมินามิ ไม่ได้คุยกันมาตลอดตั้งแต่วันที่พ่อของมินามิทิ้งเขาให้อยู่กับคุณแม่และคุณย่าของเค้า จึงทำให้มินามิ ได้หันมารักครอบครัวตัวเองมากขึ้นจนไม่สนใจจิโยมิเลย

                ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนที่ มินามิ และ จิโยมิเรียนอยู่ ซึ่งพวกเค้าทั้งสองได้อยู่ห้องเดียวกัน เขาไม่ได้คุยกันเจอหน้ากันไม่ทัก ไม่คุยกัน มินามิเป็นผู้ชายที่ฮอตมาก สาวๆที่โรงเรียนจะชอบ มินามิ ซึ่งมินามิไม่ได้สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งมีผู้หญิคนนึงซึ่งได้เรียนห้องเดียวกันกับมินามิได้เดินเข้ามาคุยกับมินามิ และได้เป็นหัวหน้าห้องกับเขาด้วย

ณ วันหนึ่งขณะที่ฝนกำลังจะตก จิโยมิได้เดินออกไปซื้อของให้คุณพ่อ และระหว่างทางเห็นมินามิคุงกำลังเดินกลับบ้าน  จิโยมิพูดออกไปว่า ‘’ มินามิคุง นายเป็นอะไรของนาย ไหนบอกนายจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปไง ‘’

มินามิคุงได้ฟังที่จิโยมิพูดแล้วเขาก็นึกขึ้นมาในสมัยตอนเด็กที่สัญญากับจิโยมิไว้และเขายังจำได้ดีอีกด้วยว่า วันนั้นเองเป็นวันที่พ่อเขาทิ้งเขาไปให้เขาอยู่กับแม่และคุณย่าของเค้า

‘’ เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร ‘’ มินามิ ตอบกลับ

‘’ รู้ไหมตั้งแต่วันนั้นนายไม่คุยกับเราเลย ‘’ จิโยมิถามไปน้ำตาไหลออกมาด้วย

‘’ อย่ามายุ่งกับฉัน เธอจะไปไหนก็ไป เราไม่ได้รักเธอแล้วอีกอย่างสัญญาอะไรนั่นลืมๆไปเถอะ ‘’ มินามิพูดออกไป

ระหว่างที่มินามิคุงพูดแบบนั้นจิโยมิที่รักเขามาตลอดได้วิ่งไปที่ลำธารเมื่อตอนเด็กที่เคยไปด้วยกันซึ่งจิโยมิได้เข้าไปในถ้ำฝนตกหนักมากจึงทำให้จิโยมิต้องพักในถ้ำนั้น ที่บ้านของจิโยมิได้ตามหาจิโยมิกันยกใหญ่ เมื่อมินามิได้ยินแบบนั้นซึ่งทำให้เขารู้สึกผิดที่พูดออกไปแบบนั้น ตอนเช้ามินามิจึงได้วิ่งออกไปตามหาซึ่งบอกแม่เขาว่าแค่ไปวิ่งออกกำลังกายเท่านั้น

‘’ จิโยมิ จิโยมิ จิโยมิ~ ‘’ มินามิคุง เรียกจิโยมิที่ลำธารนั้นซึ่งเขาคิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่นั่น

‘’ มินามิคุง มาทำไรแถวนี้ ได้ข่าวจิโยมิหนีออกจากบ้านสงสัยต้องมีอะไรแน่ๆเลย ‘’ คุณตำรวจพูดกับมินามิคุง

‘’ เอ่ออ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแค่ออกมาวิ่งตอนเช้าเฉยๆ ‘’ มินามิคุงพูดออกไปด้วยความเย็นชา

ส่วนทางของจิโยมิเธอได้ตื่นขึ้นมาแล้วก็ตกใจว่าทำไมตัวเองหดเล็กลงเหลือเท่านี้และเขากลุ้มใจมาก ในขณะนั้นเอง มินามิคุงได้มาที่ถ้ำนั้น

‘’ มินามิคุง ฉันอยู่ตรงนี้ !!!!!  ‘’ จิโยมิตะโกนออกไป

‘’ เฮ้ !! ทำไมเธอเหลือตัวเพียงเท่านี้ ยังไงก็ชั่งมันเถอะเธอต้องหนีไปจากที่นี่ ‘’ มินามิคุงพูดกับจิโยมิในขณะที่เธอหน้าแดง

‘’ มินามิคุงฉันขอไปอยู่ที่บ้านเธอก่อนได้ไหม ยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ ‘’ จิโยมิพูดด้วยคำพูดอ่อนโยน

‘’ ทำไมไม่ไปบอกที่บ้านของเธอละจะได้ให้ความช่วยเหลือได้ ‘’ มินามิคุงพูดเย็นชาใส่

‘’ ขอร้องละนะ มินามิคุง ‘’ จิโยมิใช้มือของเขาจับที่นิ้วโป้งของมินามิแล้วพูดออกไป

‘’ ฉันจะให้เธออยู่ด้วยก็ได้แต่อย่าทำให้ฉันเป็นภาระ ‘’ มินามิพูด

‘’ ฉันสัญญาจะไม่เป็นภาระของเธอ ‘’ จิโยมิตอบ

หลังจากนั้นมินามิคุงได้ทำเตียงนอนให้จิโยมิ และพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าซึ่งเก็บจิโยมิไว้ในกระเป๋าเสื้อนักเรียนด้านซ้ายของเขา แล้วมินามิคุงก็เลือกเสื้อให้เขาเป็นชุดสีแดงกระโปรง ซึ่งวันนั้นที่เธอหายไปข่าวได้กระจายไปทั่วโรงเรียนที่เธอหายไปอย่างลับๆ