คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : tears of 2:Cielo
“คุณสึนะ...”ฮารุครางออกมาเบาๆอย่างตกใจ ในขณะที่สึนะมองฮารุกับยามาโมโตะอย่างสงสัย
“โย่ ไม่คิดว่านายจะมาเช้าได้นะเนี่ยสึนะ”ยามาโมโตะพูดแก้เก้อ ด้วยความกลัวว่าสึนะจะเข้าใจความสัมพันธ์ของทั้งคู่ผิด ก็แหงล่ะ ยามาโมโตะเล่นจับมือจับแขนฮารุไว้ ส่วนฮารุเองก็หมดแรง ถึงขนาดจะเซซบอกของยามาโมโตะอยู่รอมร่อ
ใครมาเห็นก็ต้องคิดอยู่แล้ว…
แต่อยู่ๆ ในหัวของยามาโมโตะก็มีความคิดพิเรนเกิดขึ้น
แกล้งสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...บอสของเราจะได้รู้จักเจ็บซะมั่ง
ปากหนาฉีกยิ้มกว้างแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย ไม่ต้องคิดเลยว่าสึนะจะสงสัยแค่ไหน แม้แต่ฮารุเองก็สงสัยเช่นกัน
‘ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไงคะ= =’
ยามาโมโตะเห็นฮารุสงสัยมาก จึงจงใจก้มลงไปกระซิบข้างหูเบาๆ โดยไม่สนใจสายตาของสึนะเลยสักนิด แม้คำที่พูดจะไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งอะไร แต่ก็ทำให้สึนะคิดไปไกลได้
ในสายตาของคนอื่น โดยเฉพาะสึนะที่รู้สึกโกรธอย่างไม่มีเหตุผล คงจะมีความคิดในแบบเดียวกันแล้วมันก็ยิ่งชัดเจนขึ้น เมื่อยามาโมโตะละจากการกระซิกข้างหู มาเป็นแก้มแทน!
ยามาโมโตะหอมแก้มฮารุ!ภายใต้การมองของสึนะ!
“อ่ะ...”ฮารุที่อยู่ในอาการช็อกที่ถูกขโมยคิสไปร้องออกมา ตอนแรกก็คิดที่จะโวยวาย แต่ก็นึกถึงคำที่ยามาโมโตะพูดไว้บวกกับสายตาของยามาโมโตะที่มองมา ทำเอาเธอทำอะไรไม่ถูกเลยแม้แต่จะร้องโวยวายก็ไม่กล้าด้วยซ้ำ
“ทำบ้าอะไรกัน!”สึนะเริ่มคุมสติไม่อยู่ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด เรียกความสนใจจากยามาโมโตะและฮารุได้ในทันที แล้วก็ยิ่งโกรธเข้าไปอีก เมื่อเห็นว่าฮารุแก้มแดงขนาดไหน แต่ฮารุนั้นไม่ได้สนใจเลยว่าสึนะอาจจะความสัมพันธ์ของเธอและยามาโมโตะผิด แต่เธอกำลังสงสัย....
คุณจะโกรธทำไม....
ทั้งสามอยู่ในสถานการณ์ที่มาคุ ไม่มีใครกล้าพูดอะไร มีเพียงยามาโมโตะนี่แหละ ที่กลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่
ได้ผลแฮะ …
เค้าพยายามพาฮารุเดิน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะตลอดเวลามานี่ ฮารุยืนอยู่ได้ก็เพราะว่ามีเค้าของพยุงอยู่ แล้วเรื่องที่เค้าหอมแก้มเธอเมื่อกี๊ ทำเอาเธอหมดเรี่ยวหมดแรงไปเลย
“อ๊ะ!”ร่างบางครางออมาอย่างตกใจ หลังจากที่สึนะเข้ามากระชากตัวเธอไป แม้ยามาโมโตะจะรั้งไว้ได้ แต่ก็ไม่ได้มีวี่แววว่าเค้าจะรั้งเธอเลย มิหนำซ้ำ เค้ายังโบกมือบ๊ายบาย ตอนที่เธอถูกสึนะลากไปอีกต่างหาก
มาสร้างปัญหาแล้วทำไมไม่รับผิดชอบล่ะคะ!
……………………
“คุณสึนะ! ปล่อยฮารุนะ!”ฮารุพยายามหยุดขาที่วิ่งตามแรงกระชากของสึนะ แต่สึนะไม่มีท่าทีว่าจะสนใจเธอเลยแม้แต่น้อย ตลอดทางที่วิ่งมา ฮารุแทบจะล้มหน้าคะมำหลายครั้ง แม้ฮารุจะพยายามหยุด แต่มีเหรอว่าแรงของเธอจะต้านแรงของสึนะไหว ทุกๆครั้งที่เธอพยายามหยุดสึนะจะกระชากเธอแล้วก็บีบข้อมือเธอแรงขึ้น แม้ว่าเธอจะเจ็บมาก แต่เธอก็ไม่ร้องออกมาเลยแม้แต่น้อย
...ความรู้สึกว่าฮารุต่อต้านตนแล่นเข้าสู่หัวใจของสึนะ ทำให้เค้ารู้สึกปวดอย่างไม่มีเหตุผล แต่เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะในหัวเค้าตอนนี้ ไม่มีอะไรเลย
ไม่รู้ว่าพาเธอมาทำไม
ไม่รู้ว่าจะพาเธอไปไหน
ไม่รู้ว่าจะอะไรต่อไป
แล้วก็ไม่รู้ว่า ทำไมรู้สึกเหมือนเจ็บขนาดนี้
“ฮารุบอกให้ปล่อย!!!”ฮารุตะโกนออกมาเป็นครั้งสุดท้าย มันดังมากพอที่จะเข้าสู่สมองของสึนะตอนนี้ เค้าหยุดด้วยความตกใจแล้วเผลอคลายมือที่กำข้อมือเธออยู่ ฮารุอาศัยจังหวะนี้ กระชากมือตัวเองกลับมาแล้วก็พบว่ามันแดงเหมือนมีเลือดสาดทับมันอยู่ยังไงยังงั้น
แม้แต่สึนะเองก็ตกใจไม่น้อยเช่นกัน เค้ารู้สึกผิดในทันทีที่เห็นฮารุทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
ไม่สิ เธอร้องแล้วต่างหาก...
“ฮึก”ฮารุทรุดตัวลงกับพื้น มือข้างนึงกำข้อมือที่เจ็บไว้ แล้วร้องไห้ออกมาแบบเงียบๆ
ปล่อยให้สึนะจมอยู่กับความรู้สึกผิด เค้าทรุดตัวลงนั่นข้างๆเธอ แล้วดึงมือของฮารุข้างที่เจ็บมาลูบเบาๆ ฮารุเองก็รู้ดีว่าการที่จะขัดขืนเค้าไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ไม่ว่าเค้าอยากทำอะไร ก็ปล่อยให้เค้าทำไป เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าของสึนะตอนนี้ แต่ถ้าเธอมอง เธอก็อาจจะรู้ว่า สึนะห่วงเธอแค่ไหน....
ไม่มองไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเค้าห่วง
แต่กลัวว่าถ้าเห็นแววตาของเค้า จะยกโทษให้เค้าน่ะสิ
แล้วก็อาจจะทำให้ความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมาของเธอสูญเปล่า
การพยายามตัดใจจากเขา
ซาวาดะ สึนะโยชิ....
‘คุณยามาโมโตะ ถึงคุณจะคิดว่าเค้าหึงฮารุ แต่ความจริงแล้ว เค้าก็เป็นแค่หมาหวงก้างตัวนึง...เท่านั้นล่ะค่ะ’
ความคิดเห็น