คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : tears of 1:Pioggia
'คนที่พร้อมจะให้ทุกอย่าง อาจเป็นคนที่เราไม่เคยนึกถึง'
“โย่ ฮารุ”ยามาโมโตะ ทาเคชิ ชายหนุ่มที่มีรอยยิ้มประดับใบหน้าตลอดเวลาเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณยามาโมโตะ”ฮารุก้มหัวให้เล็กน้อยพอเป็นธรรมเนียม แล้วยิ้มอย่างที่เธอทำอยู่ตลอดเวลา
....แต่ยามาโมโตะกลับรู้สึกว่ามันแปลกไป
“เป็นอะไรรึเปล่าฮารุ”ยามาโมโตะถามอย่างเป็นห่วง ฮารุเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆแล้วก้าวเดินต่อ ร่างสูงเดินให้เร็วขึ้นเพื่อให้อยู่ในระนาบเดียวกับร่างบาง แม้ว่าฮารุจะไม่พูดอะไร แต่ยามาโมโตะก็พอที่จะเดาสถานการณ์เองได้
ตลอดทางฮารุไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงแต่ก้มหน้าก้มตาเดินไปเรื่อยๆ คงมีแต่ยามาโมโตะนี่แหละ ที่พูดอยู่คนเดียว แม่เค้าจะพยายามถามเรื่องต่างๆมากมาย แต่มีเพียงบางข้อเท่านั้นนี่ฮารุตอบกลับมา บางข้อเธอก็ทำหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด เขาจึงต้องเปลี่ยนเรื่องพูด
“เอ้อ ว่าแต่ฮารุ เธอย้ายมาเรียนที่นามิโมริสินะ”
“ค่ะ”
“แล้วอยู่ห้องไหนล่ะ”
“ก็ห้องเดียวกับพวกคุณนั่นล่ะค่ะ”
“เหรอ ดีแล้วล่ะจะได้มีคนรู้จักอยู่บ้าง จะว่าไปเธอก็เรียนที่มิโดริมาก่อนนี่นะ”
“แล้วทำไมเหรอคะ”
“เปล่า^ ^แค่กำลังคิดว่าทำไมเธอย้ายมาเรียนที่นามิโมริน่ะ ทั้งๆที่ถ้าเธอเรียนที่มิโดริต่อไป เธอก็อาจจะได้ทุนเรียนในสาขาที่เธอชอบได้นี่”
“...”ฮารุก้มหน้าไม่ตอบทั้งๆที่เธอเองก็รู้อยู่แก่ใจ ยามาโมโตะเลยตอบแทนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“เพราะ...ความเป็นวองโกเล่..สินะ”
กึก
ฮารุหยุดชะงักกับคำถามที่แทงใจดำสุดชีวิต ตากลมมองหน้ายามาโมโตะอย่างสงสัยว่ารู้ได้ยังไง ยามาโมโตะยังคงยิ้มให้แบบเดิม แล้วก็เหมือนว่าค้าจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เลยตอบคำถามอีกครั้ง
“เพราะสึนะ...เป็นคนขอเองนี่”
“คุณสึนะ?”
“สึนะเองก็คงเป็นห่วงเธอล่ะนะ มิโดริกับนามิโมริอยู่กันคงล่ะซีกของเมืองนี่นา ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ พวกเราก็อาจจะไปช่วยไม่ทัน...”
“ก็เลยย้ายฮารุ ไร้สาระชะมัด”ฮารุโพล่งขึ้นมา แม้ว่าปากจะบอกบ่น แต่ใจก็รู้สึกดีอยู่นิดๆ
...แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอก็คงลอยไปถึงสวรรค์แล้วล่ะ
“อ้าว ฉันนึกว่าเธอจะดีใจนะ เธอชอบสึนะไม่ใช่รึไง”ยามาโมโตะทำหน้างง
“ไม่รู้สิคะ”ฮารุเดินต่อไปเรื่อยๆ”ตอนนี้น่ะ ฮารุยังไม่เข้าใจตัวเองเลยล่ะค่ะ”
“หือ เธอมีความรู้สึกแบบนี้กับเค้าด้วยรึเนี่ย”ยามาโมโตะจิกกัดเบาๆ แถมยังทำน้ำเสียงและหน้าตาเหมือนมันเป็นเรื่องที่อิมพอสซิเบิลมากๆ
“ฮึ ก็ฮารุเป็นสาวน้อยที่อ่อนไหวง่ายนี่คะ^ ^”ฮารุยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกของวัน ยามาโมโตะก็ยิ้มรับเธอด้วย ทั้งสองมองหน้ากันพลางหัวเราะในความรู้ทันของอีกฝ่าย นี่ถ้าใครมาเห็นเข้า อาจจะเข้าใจผิดว่าสองคนนี้คบกันอยู่ก็ได้
“เอาล่ะถึงโรงเรียนแล้ว”ยามาโมโตะพูดแล้วหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ร่างสูงยกมือขึ้นบิดขี้เกียจด้วยท่าทางแปลกๆ ทำเอาฮารุเผลอหัวเราะออกมา ยามาโมโตะก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอ เพียงแค่ขยุ้มหัวเธอเล่นอย่างอารมณ์ดีเท่านั้น แต่แน่นอน ฮารุไม่ชอบให้ใครมาทำเหมือนว่าตัวเองเป็นเด็กจึงพยายามวิ่งหนีเข้าโรงเรียนไป ยามาโมโตะจึงวิ่งตามเธอไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่สุด
....ฉันชอบเวลาที่เธอยิ้มนะ อารุ
……………………….
“แฮ่กๆ พอแล้วค่ะ ฮารุเหนื่อยนะ”ฮารุพูดพลางก้มหน้าหอบแฮ่กๆ ยามาโมโตะวิ่งตามมาแบบสบายๆ ส่วนฮารุก็กัดปากอย่างหมั่นไส้
....คนอะไร อึดเป็นบ้า
“ฮะๆ เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกน่า”ยามาโมโตะย่อตัวลงพลางมองฮารุที่ตอนนี้นั่งลงกับพื้น เขาปล่อยให้เธอพักฮารุครู่นึงก่อนจะยืนขึ้น
“ไปได้แล้วล่ะ มาๆลุกขึ้นๆ”ยามาโมโตะดึงแขนเธอเบาๆ ฮารุจำยอมลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าหวานยังคงแสดงออกถึงความเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เธอกำลังออกเดิน เธอก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อพบใครบางคนที่เธอคุ้นเคย
ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยจากการวิ่งหนียามาโมโตะหรือว่าอะไร แต่ตอนนี้ หัวใจ...เต้นแรงเป็นบ้า
“คุณสึนะ...”
nu eng
ความคิดเห็น