ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    พลังพิเศษ กับ หัวใจที่ถูกลิขิต และความรักอันเป็นนิรันดร์

    ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องมันเศร้า

    • อัปเดตล่าสุด 29 พ.ย. 50


    [ลิปดา]

    TT_TT!!!

              ฉันเช็ดน้ำตาอยู่เงียบๆคนเดียว...แล้วปิดหนังสือนิยายที่เพิ่งอ่านจบไป...ทำไมนะ ทำไมตอนจบมันถึงเศร้าขนาดนี้TT_TT  ทั้งๆที่ตั้งใจจะอ่านแล้วแท้ๆ ถึงมันจะเป็นเพียงแค่นิยายเรื่องหนึ่งก็เถอะ แต่มันก็มีค่าสำหรับจิตใจฉันมากเลยนะ  แล้วมันก็จะทำให้แนหดหู่อย่างนี้ไปจนกว่าจะได้อ่านนิยายเล่นใหม่นั้นแหละ

     "
    ลิปดา !!!!" เสียงตะโกนของพี่ชายสุดที่รักเรียกฉันมาจากข้างล่าง 
    "
    อารายยยยยย"แนตะโกนกลับไปเสียงดังไม่แพ้กัน
    "
    กินข้าวโว้ยยยยยยยย   ฉันหิวจนจะกินแมวได้ทั้งตัวแล้วนะ"  +บ้านแกสิกินแมวเป็นอาหาร+ ฉันคิดในใจ แล้วเช็ดนำตาแห่งจิตนาการอีกครั้ง ปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เดินเอาหนังสือไปเก็บที่ชั้นหนังสือ ซึ้งเป็นนิยายหลากหลายแนวปะปนกันอยู่
    "
    ระวังเถอะ...สักวันหนังสือนิยายมันจะทับแกตาย"  พี่ชายแนบ่นอุบอิบตอนที่ฉันกำลังเดินลงบรรไดมา+ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ ไอพี่ชายที่แสนดี+ 
    "
    วันนี้ไม่ออกไปไหนหรอ"ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย  หลังจากที่เดินมานั่งประจำที่
    "
    ไม่อ่ะ ไปเที่ยวทุกวันแล้วเบื่อ" ทำไมเพิ่งเบื่อเอาป่านี้ว่ะ ทีทุกวันไม่เคยจะอยู่ติดบ้านเลย ถ้าฉันเอาผ้าปิดตาแกแล้วให้แกไปเที่นวตามปกตินะ ฉันก็ว่าแกไปถูก
    "
    แล้วไอเทส กับ เธอเป็นไงบ้าง" เป็นคำถามที่ทำให้ฉันแทบจะกลืนอาหารคำแรกของฉันไม่ลงคอเลย...ฉันวางช้อนแล้วพยายามกินน้ำแก้อาการฝืดคอ  แล้วปั้นสีหน้าให้เป็นปกติ เรียบเฉยที่สุด
    "
    อิ่มแล้ว...ไปเดินเล่นน่ะ"ฉันเลี่ยงไม่ตอบคำถาม แล้วเดินลุกออกมาทั้งๆที่กินข้าวได้แค่คำเดียว
    "
    เดี๋ยว!!!   ลิปดาเธอปิดบังอะไรพี่อยู่ "  พี่ฉันคว้าข้อมือฉันไว้ แล้วฉักก็ต้องเผชิญหน้ากับพีชายฉันอีกครั้งหนึ่ง
    ฉันไม่พูดอะไร พยายามหาทางออกให้ตัวเอง ไม่อยากอยู่ในสถานะการแบบนี้ ทำยังไงก็ได้ ให้หายไปจากตรงเลยยิ่งดี ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว...
    "
    เธอไม่เห็นพี่อยู่ในสายตา..."คำพูดของพี่ชายฉันทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาของผู้เป็นพี่อีกครั้ง ถึงแม้คำพูดที่ออกมาจะดูเหมือนตัดพ้อ ต่อว่า แต่สายตานั้นกลับมีแววห่วงหา อาหาร เอ้ย!!!อาทร

    ...
    พี่ฉันดึงฉันเข้าไปกอด...
        
    อ้อมกอดที่อบอุ่นนี้..แบบนี้...ที่ฉันไม่เคยได้สำผัสมานาน...ตั้งแต่ที่พี่"ลิปตัล" ได้รับภารกิจ เหมือนเด็กที่กำลังอ้างว้างกำลังเจอที่พึ่ง...เด็กที่กำลังหลงทางได้กลับบ้าน...แนไม่สามารถห้ามน้ำตาของแนได้อีกต่อไป  ความอดทนที่มีมานานขาดผึงทันที

    "TToTT"
    ฉันปล่อยโฮออกมาเหมือนเด็กๆ เด็กที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ให้โดดเดี่ยวมานาน พี่ฉันเพียงแต่ลูบผมฉันเบาๆ เป็นสำผังที่อบอุ่นคุ้นเคยแม้ไม่ได้สำผัสมานาน 
        
    ในชีวิตฉันมีพี่ลิปตัลเพียงคนเดียว  เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ พี่เป็นทั้งพ่อคอยหาเงินเลี้ยงดู ส่งให้เรียนหนังสือ เป็นทั้งแม่คอยดูแล ความเรียบร้อยภายในบ้าน เป็นทั้งเพื่อนคอยพูดคุยให้คำปรึกษาในทุกๆเรื่อง เป็นทั้งพี่ชายที่คอยหวงน้องสาว เป็นไม้กันหมาประจำตัวเวลาออกนอกบ้าน เป็นทุกๆอย่างในชีวิต เป็นแม้แต่น้องชายคอยอ้อนฉันเวลาที่ฉัน อยากหาแมวมาเลี้ยงสักตัว

        
    แต่แล้วความผูกพันที่เคยมีมันเริ่มหายไป ตั้งแต่พี่ฉันได้รับภารกิจใหม่...ฉันเริ่มเจอพี่น้อยลง พี่ใช้เวลาในการทำงานมากขึ้น แรกๆฉันไม่รู้สึกอะไร เลยได้พูดออกมา มีแต่ความน้อยใจที่เก็บไว้  แต่มาจนถึงตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่าสิ่งที่ฉันรอคอยมานาน ได้เกิดขึ้น ในอ้อมกอดของผู้เป็นพี่ชาย  ความรัก ความห่วงใย ทุกอย่างในชีวิต...
         
    พี่ลิปตัลไม่ได้พูดอะไร  ฉันปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมานาน...นานมาก...นานพอที่ทำให้ฉัน...หลับ   ฉันหลับไปในอ้อมแขนของพี่  อ้อมแขนที่แข็งแรงและอบอุ่น  ที่ฉันโหยหามานาน

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×