Black Hole หน้ากากแห่งความฝัน

ลำดับตอนที่ #1 : *Zero*

Black  Hole 

หน้ากากแห่งความฝัน

บทที่ 0

                สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฮกซัน   ตะวันออกกลาง

                ท่ามกลางแดดร้อนระอุของทะเลทรายอันกว้างใหญ่   ภายในรั้วคอนกรีตสูงหนากลับมีสิ่งปลูกสร้างขนาดเล็กกระจัดกระจายไปทั่วอาณาบริเวณกว่า 1,000 ไร่   รวมทั้งพืชพันธุ์ต่างก็แย่งกันบานสะพรั่งจนเต็มพื้นที่  ซึ่งหากมองมาจากด้านนอกก็คงจะเป็นโอเอซิสที่สมบูรณ์แบบทีเดียว  แต่คนข้างในนั้นกลับไม่รู้เลยว่า  ณ ที่นี่อยู่ตำแหน่งใดของโลก

                จากพื้นที่ภายในโอเอซิสรูปหกเหลี่ยม   ที่กล่าวขานกันในนามเฮกซัน   ที่มุมด้านหนึ่งทางด้านทิศเหนือริมทะเลสาบ  ใต้ต้นโอ๊คขนาดใหญ่  เด็กหญิงคนหนึ่งที่หากมองดี ๆ แล้วจะพบว่าเริ่มแตกสาว   พวงแก้มเป็นสีชมพูอ่อน  ริมฝีปากแดงเรื่อ  ดวงตาที่มีสายตาคมกริบกำลังหรี่มองไปยังขอบฟ้าไกลลิบเพียงลำพัง

                “ เซน...อ่ะ...อยู่ตรงนี้นี่เอง  หาตั้งนาน”   เสียงร้องเรียกของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังต้นไม้ใหญ่   เด็กหญิงจึงลุกขึ้นมองไปยังทิศทางที่ได้ยินเสียง

                “ อ้าวลูน   มีอะไรเหรอ”   เธอถามบุคคลที่ก้าวมาใหม่   พร้อมทั้งทรุดกายลงนอนตามเดิม

                “ เราได้รับคำสั่งจากส่วนกลาง   เรียกตัวเราสองคนไปพบคืนนี้”  ลูนกล่าวจบก็ทรุดกายลงนอนข้าง ๆ “ เฮ้อ...มีอะไรรึเปล่านะ   เซนคิดว่าไง”  เด็กหนุ่มหันหน้าไปมองหน้าเด็กสาวที่นอนอยู่ข้าง ๆ

                “ ก็คงเหมือนเดิม...ไม่มีอะไรใหม่ ๆ ลูน...เราอยู่แต่ภายในเฮกซัน   ไม่เคยออกไปไหนเลย...เรื่องราวทุกอย่างก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก  ว่าไหม” 

                “ อือ...เราก็ว่าอย่างนั้นหละ   เราหวังอะไรก็ไม่รู้นะเซน”   ลูนพูดพร้อมทั้งใช้นิ้วเรียวยาวของตนพันผมให้ม้วนเป็นหลอด  แล้วหลับตา

                “ ปวดตาสินะ...”  เซนเอ่ยขึ้นเบา ๆ

                “ อืม...ก็เหมือนเดิมหละ   เซน...เราไม่เข้าใจเลยนะว่าพวกเราคือตัวอะไรของโลกใบนี้   มีแค่พวกเราแล้วก็เด็กคนอื่น ๆ ในเฮกซันเท่านั้นนะที่เป็นอย่างนี้”  ลูนพูดขึ้นพร้อม ๆ กับดีดตัวขึ้นนั่งและส่งสายตาไปที่คนข้างตัว

                “ เราก็ไม่รู้นะลูน   แต่เราก็ยังมีกันอยู่ไม่ใช่หรือ”  เซนกล่าวตอบพร้อมทั้งส่งสายตาที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่เข้าใจ  “ ไปกันเถอะลูน...คงใกล้เวลาแล้ว”  เธอกล่าวขณะที่ยันกายลุกขึ้นแล้วใช้มือปัดเศษหญ้าออกจากตัวก่อนจะเดินนำหน้าลูนไปยังทิศทางที่เดินมา

                ผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่าปลิวสยายไปตามลม   เดินนำหน้าลูน...ที่มีร่างสูงกว่า   ผมสีทองที่ม้วนเป็นหลอดของเด็กหนุ่มก็ปลิวไปตามลมเช่นกัน

........................................

                เซนเดินเคียงกับลูนเมื่อทั้งสองเดินผ่านแต่ละชุมชนได้ราวครึ่งชั่วโมง   เมื่อผ่านอาคารชั้นเดียวที่มีเด็กผู้ชายสามคนยืนอยู่ข้างหน้า   เธอก็ได้ยินเสียงร้องเรียก

                “ เซน...ลูน  พวกนายจะไปไหนกัน”   เด็กหนุ่มผิวคล้ำผมสีดำ  ที่ตัวสูงกว่าเพื่อนตะโกนถาม

                “ เราถูกเรียกพบที่ส่วนกลาง   พวกนายทำอะไรกันอยู่”  เซนตอบเช่นทุกครั้ง   ลูนจะไม่พูดกับคนอื่นนอกจากเซนจึงได้แต่มองไปยังกลุ่มเด็กเหล่านั้นด้วยสายตานิ่งเฉย

                “ อ๋อ...พอดีเจ้าเตี้ยนี่กำลังแสดงวิธีการจุดไฟโดยใช้เล็บขุดเศษไม้แห้ง   แล้วคิดว่าคงจะสอนให้ไปเต้นระบำฮาลาลู”   เด็กหนุ่มคนเดิมตอบพร้อมกับเบนสายตาไปยังเด็กชายอีกคนที่ตัวเล็กกว่า   ที่บัดนี้เปลวไฟข้างหน้ากำลังสั่นระริกเป็นจังหวะคล้ายเต้นระบำ

                “ งั้น...พวกเราไปนะ  บาย”

                เซนได้แต่มองภาพแห่งความเคยชิน   ทุกคนในเฮกซันที่เธอรู้จักดูเหมือนจะมีความสามารถไม่ด้านใดก็ด้านหนึ่ง   เช่น  คีออน  เด็กชายตัวเล็กเมื่อครู่  ที่สามารถจุดไปเพียงแค่การเสียดสีจากเล็บ และการบังคับเปลวไฟให้เป็นไปตามที่ใจต้องการ   รวมถึงลูน...ที่สามารถมองเห็นได้ในที่มืด   ที่มองไม่เห็นแม้แต่มือตัวเอง   ดังนั้นลูนจึงมีชื่อเต็ม ๆ ว่า ลูน่า...ที่แปลว่า  พระจันทร์

                เฮกซันแบ่งออกเป็น 6 ส่วน   โดยแต่ละส่วนก็จะมีอาคารขนาดเล็กกระจายกันอยู่  รวมทั้งทะเลสาบที่มีคลองขุดให้สามารถเชื่อมต่อกันได้   จุดตรงกลางก็มีกำแพงรูปหกเหลี่ยมที่มีประตูทางเข้าสามด้าน  ข้างในจะถูกเรียกในชื่อว่า  ส่วนกลาง   อันมีอาคารขนาดหกชั้นตั้งอยู่ด้านใน   เด็กในเฮกซันทุกคนจะถูกเรียกเข้าพบเมื่อถึงเวลาเท่านั้น   และไม่เคยมีการเรียกพบทุกคนในเวลาเดียวกัน   ดังนั้นเซนจึงไม่รู้ว่ามีคนอยู่ภายในเฮกซันเท่าไร  และเธอเองก็ไม่อยากรู้เช่นกัน

                การเดินผ่านเข้าไปในส่วนกลางต้องผ่านด่านตรวจของพวกผู้ใหญ่หลายหลายครั้ง  จนกระทั่งทั้งสองคนได้เข้ามายืนอยู่เบื้องหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่    ที่ปรากฏภาพของชายชราผมขาวโพลน  ดวงตาสีแดงเข้ม   แล้วริมฝีปากในภาพก็ขยับ   แต่เซนไม่เคยได้ยินเสียงเลย   จะมีก็แต่กระดาษที่มีตัวอักษรพิมพ์อยู่ไหลเลื่อนออกมาจากช่องด้านใต้มอนิเตอร์

                มาแล้วหรือเด็กน้อยของฉัน   ฟังให้ดีนะเซน  ลูน   พวกเธอได้รับภารกิจจากเฮกซัน คือ  เดินทางไปยังเมืองโตเกียว...อ้อ   อดีตเราเรียกว่าโตเกียว  แต่ตอนนี้คือที่ตั้งสมาพันธ์ ณ แปซิฟิก  เมื่อถึงที่นั่นแล้วพวกเธอจะได้รับคำสั่งอีกครั้ง  เตรียมตัวให้พร้อม   ออกเดินทางตอน 6 โมงเช้า...

                เซนจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา  นี่ส่วนกลางจะส่งพวกเธอไปที่ไหน...โลกภายนอกเหรอ  แต่ก่อนที่เธอจะได้ถามอะไร  จอภาพเมื่อครู่ก็ดับวูบไป  เหลือเพียงรูปภาพหกเหลี่ยมอยู่ที่หน้าจอ   เด็กสาวหันมามองหน้าเพื่อข้างกายตน   พร้อมกับสีหน้ากังวล   ลูนก็หันมามองเธอด้วยแววตาที่มีความกังวลไม่แพ้กัน

............................................

                “เซน...เราจะออกไปได้ยังไง  ก็ในเมื่อเราไม่เคยเห็นอะไร ๆ ภายนอกเฮกซันเลย  ฉันรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้”  ลูนกล่าวขึ้นหลังจากเดินกลับมาถึงที่พักแล้ว

                “ อืม  ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน   เราไม่เคยเห็นโลกภายนอกเฮกซัน   ภายนอกกำแพงจะมีอะไรอยู่นะ   แต่มันก็น่าลองดูไม่ใช่เหรอลูน  ถ้าหากเราลองเสี่ยงเพื่อจะได้เห็นสิ่งที่อยู่นอกกำแพง   จริงไหม”   

                “ คงไม่มีอะไรนะ...เราจะอยู่ด้วยกันใช่ไหมเซน”  ลูนถอนหายใจก่อนจะกล่าวต่อขณะที่มองไปบนดวงจันทร์เบื้องบน 

                “ ไม่เป็นไรหรอก...ฉันเชื่อว่าเราจะต้องไม่เป็นอะไร”  เซนกล่าวตอบพร้อมหันมายิ้มให้กับคนข้างกาย   “ กลับไปพักผ่อนเถอะลูน   เราต้องออกเดินทางแต่เช้า”

                เซนเดินเข้าไปภายในห้องนอนของตน  แล้วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยดวงตากังวล  แม้ว่าเธอจะบอก ลูนว่าจะไม่เป็นไร  แต่จริงแล้วความมั่นใจของเธอเท่ากับศูนย์    เธอไม่เข้าใจว่าตนเองเกิดขึ้นมาได้อย่างไร  รู้แต่เพียงว่าพอจำความได้   เธอก็ได้พบลูนที่เดินเล่นแล้วบังเอิญมาพบกัน   รวมทั้งไม่เข้าใจว่าทำไมในขณะที่คนอื่น ๆ ที่เธอรู้จักล้วนแต่สามารถทำบางสิ่งบางอย่างได้   แต่เธอกลับทำอะไรไม่ได้เลย  ไม่ว่าจะควบคุมไฟหรือมองในที่มืด...เธอได้แต่เฝ้าถามตัวเองจนกระทั่งผล็อยหลับไป