ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [[ S o u l ]] -3- ++ ครั้งแรก.. ที่ไม่น่าประทับใจ ++
ในบ้าน หากจะถามว่าใครเหมือนบอดี้การ์ดที่สุด ทุกคนคงต้องเห็นพ้องต้องกันว่าเป็นฉัน นานะคนนี้แน่นอน ชัวร์ป้าบ เพราะทุกคนในบ้าน พ่อ แม่ พี่ฮานะ และฉัน พ่อเป็นเทควันโดนิดหน่อย แม่เป็นแม่ศรีเรื่อนกุลสตรีแสนเรียบร้อย ดังนั้นจึงไม่มีทางที่แม่จะเป็นศิลปะการต่อสู่ใดๆ พี่ฮานะ ทำนองเดียวกับแม่ แต่สิ่งที่พี่แตกต่างจากแม่โดยสิ้นเชิงคือ มือหนัก! แม่เป็นนักจัดดอกไม้ เพราะฉะนั้นจะต้องเป็นคนมือเบา ใจเย็น ส่วนพี่ฮานะก็ใจเย็นแหละ แต่ถ้าพูดไม่เข้าหูเมื่อไหร่ มือที่ยาวเรียวของพี่ฮานะมีอันต้องมาประทับอยู่บนแขนฉันทุกทีแหละน่า แล้วตีทีไม่ใช่เบาๆ แขนนี่แดงเถือกเป็นรูปฝ่ามืออรหันต์ไปหลายวัน
ส่วนฉัน เซียนมากเรื่องนี้ ( หาข้อเด่นที่ดีกว่าพี่ฮานะได้แล้ว เย้!! ^0^) ทั้งเทควันโด ยูโด คาราเต้ เคนโด้ ผ่านมือมาหมด เนื่องจากตอนเด็กๆ ฉันเป็นเด็กที่ร่างกายอ่อนแอมาก ประมาณว่าเข้าออกโรงพยาบาลจนกลายเป็นบ้านของตัวเองไปเลย (แม่เล่าให้ฟังว่าอย่างงั้น) หมอจึงแนะนำให้ลองฝึกพวกนี้ดู ร่างกายจะได้แข็งแรงขึ้นมาบ้าง ดังนั้น จากฉันที่นุ่มนิ่ม ผอมแห้งแรงน้อย แปรเปลี่ยนมาเป็น เจ๊โย่งโหดถึก ( ฉายาที่ฉันไม่อยากจะยอมรับสักเท่าไหร่ ) เพราะฉะนั้น ฉันจึงไม่ต้องกลัวยัยพวกซาดิสต์ หลุดออกมาจากสวนสัตว์ ที่นึกว่าคนอื่นแย่งแฟนตน หรือพวกแฟนคลับทั้งหลาย ที่โรงเรียน พวกนั้นเห็นฉันเมื่อไหร่เป็นต้องเผ่นแนบ ( รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกมาเฟียคุมโรงเรียนเลยแฮะ - -! )
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลาผ่านไปไวเหมือนกระต่าย ( กระต่ายกับเต่าไง กระต่ายเร็วกว่าเต่า มุกแป๊กไปไหมชั้น << Lin ) เปิดเทอมพรุ่งนี้แล้ว เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเอริไปดูประกาศนักเรียนที่ได้ขึ้นชั้น ม.4 มา (ฉันไม่ได้ไปเพราะวันนั้นเจ๊ฮานะลากไปเที่ยว ) แล้วโทรมาบอกผลว่าชั้น ผ่าน ^0^ คนข้างๆที่รู้ผลด้วย พี่ฮานะกลับกรี๊ดแทน (มันควรเป็นฉันที่ดีใจไม่ใช่หรอ? ) พี่ฮานะก็บอกว่า “ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่ดีใจด้วย” เชื่อเขาเลย พี่ชั้น
“ฮ้าว =O=” เริ่มง่วงนอนละ ต้องไปเตรียมของแล้วขึ้นนอน ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะได้อยู่ห้องเดียวกันกับเอริรึเปล่าน้า ถ้าฉันไม่ได้อยู่กับเอริจะทำยังไงดีเนี่ย เพื่อนยิ่งมีน้อยๆอยู่ เฮ้อ! วันนี้ท่าทางจะหลับยากแฮะ!! ฉันจึงเดินไปเปิดหน้าต่างระเบียง เพื่อให้กลิ่นหอมของดอกมะลิที่ปลูกอยู่ริมระเบียง ลอยมากล่อมฉันให้หลับสนิทยาวไปจนถึงเช้า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันนี้ฉันตื่นมาพร้อมกับกลิ่นดอกมะลิ ที่ส่งกลิ่นหอมมาได้ไม่หยุดหย่อนตลอดคืน ตาไปจ๊ะเอ๋กับดาวบนเพดานห้องที่จะสะท้อนแสงตอนกลางคืน มองไปโดยรอบก็พบแต่สีเขียวอ่อน โชคดีที่เมื่อคืนไม่ได้ปิดมือถือ ข้อความของเอริจึงได้ส่งมาที่ฉัน บอกว่าให้ไปดูรายชื่อว่าอยู่ห้องอะไรที่อาคารกลาง แล้วอย่าลืมเผลอใส่ชุดเก่าไป ฉันอมยิ้มไปกับข้อความนั้น ฉันหรือเธอกันแน่เอริ ที่จะใส่ชุดม.ต้นไป
แต่เอ๊ะ!! ฉันคว้ามือถือมาดูอีกที 7โมงแล้วนี่นา ย๊ากกกกก ฉันรีบกระโจนเข้าห้องน้ำด้วยความเร่งรีบ แต่ยิ่งรีบมันก็จะยิ่งแย่เสมอ เพราะ... ฉันล้มคาห้องน้ำ ก้นกระแทกพื้นเต็มๆ แงๆๆ TTOTT TT^TT ทำไมวันนี้ถึงอันลัคกี้ขนาดนี้เนี่ย แต่ไม่เป็นไร ด้วยสปิริตอันแรงกล้าของฉัน (กำลังทำท่าอุลตร้าแมนแปลงร่างกลางห้องน้ำ เอ้ย!! ไม่ใช่ซะหน่อย) ทำให้ฉันจัดการกิจวัตรประจำวันเสร็จเมื่อ 25 นาทีต่อมา
7โมง 25 ฉันก็อยู่ในชุดพร้อมรบ เอ้ย! พร้อมไปเรียนหนังสือ ด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาว เนคไทสีดำสนิท พร้อมด้วยกะโปรงสีเดียวกัน ชุดนักเรียนโรงเรียนฉันเท่ห์อย่าบอกใครเลยแหละ ร่างสูงโปร่งเข้ากับชุดนี้อย่างลงตัว ฉันพยายามหวีผมที่กระเซิงให้เข้าทรง ก่อนวิ่งโครมครามลงบันได ไม่เห็นวี่แววพี่ฮานะเลย แต่เอ๊ะ!!เมื่อคืนพี่ฮานะบอกว่าจะไปมหาลัยเช้านี่ ลืมไปเลย งั้นฉันก็ต้องไปโรงเรียนเองอ่าสิ!! แล้วจะไปทันมั้ยเนี่ย ตายๆๆๆ !!
ไม่พูดพล่ามทำเพลง รีบคาบแซนวิช (ที่พี่ฮานะอุตสาห์มีน้ำใจเหลือให้) พร้อมกระเป๋านักเรียนคู่ใจ ใส่เกียร์หมาออกมาจากบ้านทันที ไปรอรถเมล์ที่ป้าย วันนี้รถติดเป็นพิเศษแฮะ! ฉันก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือดิจิตอลสีเขียวอ่อน 7.35 น. ยังไร้วี่แววรถสายที่ฉันจะต้องโดยสารไปโรงเรียน โอ้ย! ฉันจะไปโรงเรียนทันไหมเนี่ย ฉันตบหน้าผากตัวเองเบาๆ นั่น!มาแล้ว รถเมล์จอดสนิท พร้อมกับคนนับสิบที่กรูกันลงมาจากรถ จนทำให้รถที่แน่นขนัด ดูเบาบางลงไปทันตา ฉันจึงรีบวิ่งไปต่อแถวขึ้น เช่นเดียวกับนักเรียนในชุดยูนิฟอร์มเดียวกันอีกหลายคน โชคดีที่ยังมีที่ว่าง ฉันจึงรีบหย่อนตัวลงนั่ง
รถค่อยๆขยับไปทีละช้าๆ เนื่องจากการจราจรบนถนนคับคั่ง ดูท่าคงจะอีกนานกว่าจะถึงโรงเรียน ฉันเริ่มสัปหงก เนื่องจากเมื่อคืนนอนดึก
“โป๊ก!!” ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดตรงศีรษะ โอ้แม่เจ้า สัตว์ประหลาดบุกโลก เราต้องทำการแปลงร่างเป็นมดเขียววีสาม ย๊ากกกกกกกก เซมาดือ ช๊อคกา.. ไม่ใช่!! เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว สงสัยหัวคงจะไปโขกกับหน้าต่างอย่างแรง ตั้งอีกสองป้ายกว่าจะถึงโรงเรียนแน่ะ แล้วฉันก็เริ่มสัปหงกอีกครั้ง
“ติ๊ดๆ” ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงนาฬิกาที่จะดังเตือนทุกชั่วโมง 8 โมงแล้วแล้วสิ ประตูโรงเรียนปิด 8โมง 15 แล้วฉันจะไปทันไหมเนี่ย อ๊ากกกกก ตาสว่างขึ้นในทันทีทันใด ผ่านไปเกือบ 10 นาทีแล้ว รถยังอยู่ที่เดิมไม่ขยับเลย รถมันติดอะไรกันนักกันหนาเนี่ย แล้วดันมาติดเอาวันที่ฉันไปโรงเรียนวันแรกด้วย งั้นคงต้องวิ่งแล้วแหละ ฉันกระโจนลงจากรถแล้วเริ่มออกวิ่งทันที เหลืออีก 5 นาที อ๊ากๆๆๆๆ ประตูโรงเรียนอยู่ใกล้ๆแล้ว แต่มันก็เริ่มเลื่อนลงมาปิดทีละน้อย ฉันก็ยังไม่กล้าลอดเข้าไป โมโหตังเองจังเลยเนี่ย แต่.. ประตูทับแบนเป็นเรื่องเลยน้า แงๆๆ
“ฉึบ!!” ฉันถูกลากลอดประตูโรงเรียนที่ปิดลงมาเกือบครึ่ง โดยบุคคลที่ฉันไม่รู้จัก! คาดว่าคงเป็นพวกที่ใส่เกียร์หมาวิ่งมาเหมือนกัน คงพ่วงฉันเข้าประตูมาด้วย นี่ถ้าชั้นไม่ก้มหัวลงมีหวังหัวชนประตูแหงเลย ได้โนเป็นลูกมะนาวเพิ่มมาอีกที่นึงแน่แน่ TTOTT แต่ยังไงก็ผ่านประตูโรงเรียนมาแล้ว ไม่สายแล้ว เย้ๆๆๆๆ
ฉันเงยหน้าขึ้นหวังจะขอบคุณคนที่พ่วงฉันเข้ามาด้วย ฉันไล่มองไปตามมือเรียวสวมกำไลที่กำลังจับข้อมือฉันอยู่ บุคคลตรงหน้าใส่ชุดนักเรียนชาย ผมยาวประบ่า แว่นได้บดบังใบหน้าหวานๆเอาไว้ เขาสูงกว่าฉันเล็กน้อย ถึงแม้ว่าฉันจะสูงเกือบ 170 ก็เถอะ ดวงตาสีฟ้าหม่นๆถูกบดบังด้วยแว่นตา จมูกโด่ง ริมฝีปากแดงโดยธรรมชาติ ผิวขาวตัดกับสีของริมฝีปาก โอ้แม่เจ้า ขอยืมมือถือโทรไปบอกแม่ว่าเจอคนหล่อได้มั้ย ค่าโทรไปต่างประเทศมันแพงอ่ะ ฉันจ้องตาเขาอยู่นาน เริ่มมีอาการวูบวาบบนใบหน้ามา หน้าต้องแดงแจ๋แหงๆเลย เมื่อรู้สึกตัวว่ามือถูกจับอยู่จึงดึงมืออกจากการเกาะกุม โดยที่นัยน์ตาสีน้ำตาลยังคงจ้องอยู่ ไม่มีทีท่าว่าจะละสายตาเลย
นิด คนน่ารักกำลังจ้องคนหล่ออยู่ค่ะ อย่าเพิ่งขัด ถึงจะมีเลนส์แว่นเป็นอุปสรรค คนน่ารักก็ไม่หวั่นค่ะ “ขอบคุณค่ะ ที่ช่วยดึง (พยายามใช้คำที่ดีกว่าลาก) ฉันเข้ามา ไม่งั้นฉันต้องสายแน่ๆ ขอบคุณค่า” ฉันรีบกล่าวขอบคุณใหญ่ด้วยอาการลุกลี้ลุกลนพร้อมก้มหัวเล็กน้อย เขาที่ได้เบือนสายตาไปจากฉันและกำลังจะเดินจากไป เพียงแค่หันกลับมามองไม่เต็มตานัก (หรือใช้หางตามองนั่นแหละ) แล้วเดินจากไป
อะไรกันเนี่ย!! คนอะไรหยิ่งชะมัด ฉันแค่จ้องนิดจ้องหน่อย(นั่นนิดเรอะ) ทำไมต้องมองกันอย่างนั้นด้วย แถมยังหยิ่งไม่พูดไม่จาอีกต่างหาก ผู้ชายอย่างนี้เนี่ยนะ ต่อให้หล่อที่สุดในโลก ฉันก็ไม่ยุ่งด้วยหรอก เชอะ!! ทำเป็นหล่อแล้วหยิ่ง ที่จริงนายก็ไม่หล่อหรอก (แน่ใจ?) ไม่ได้เรื่องเลยสักนิด (แล้วเมื่อกี้ใครบอกว่าหล่อ) หน้าก็หวานอย่างกับผู้หญิง แถมยังไว้ผมยาว ไม่พอยังใส่กำไลข้อมือรูปพระจันทร์เสี้ยวที่เป็นของผู้หญิงอีกต่างหาก ถ้ามีกิจกรรมแล้วฉันได้เป็นหัวหน้างานนะ แม่จะจับแต่งหญิงซะให้หายเก๊กเลยคอยดู ฉันได้สวดส่งสาปส่ง ก่อนจะเดินไปอาคารดูรายชื่อที่อาคารกลาง แต่..
“When did u heart stop loving me koware..”เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันที่เป็นเพลง True Heart ของ Tackey&Tsubasa ฉันรีบกดรับก่อนที่มันเสียงดังไปมากกว่านี้
“ฮัลโหล”
“สวัสดี แม่คุณนายตื่นสาย เธออยู่ห้อง 4C ห้องเดียวกับฉัน 1427 รีบมานะ” เสียงเอริพูดมายาวยืดไม่ทันให้ฉันได้สวนหรือตอบรับ ก่อนจะวางไป นี่สรุปว่าเธอโทรมาให้ฉันได้พูดคำว่าฮัลโหลแค่นี้อ่านะ ค่าโทรมันคิดเป็นนาทีโว้ย ไม่ใช่วินาที ไม่ต้องกลัวเปลืองตังขนาดนั้นก็ได้
แล้วเมื่อตะกี้อยู่ห้องอะไรนะ (บ่นจนลืม) 1427 ตึก 14 งั้นสิ ว่าแต่...
ตึก 14 มันอยู่ไหนอ่ะ? ฉันกำลังเอ๋ออย่างรุนแรง ก็โซนของมัธยมต้นกับมัธยมปลายมันแยกกันอย่างกับคนละโรงเรียน แล้วฉันจะไปทางไหนเนี่ย? รู้อย่างนี้น่าจะให้พี่ฮานะเขียนแผนที่มาให้ตั้งแต่แรก ลืมไปได้ไงเนี่ย!! ฉันตบหน้าผากตัวเองเบาๆ ดูท่าคงต้องไปเช็คสมองซะแล้ว ลืมได้ลืมดี
ปากมีไว้ถาม ฉันไม่พูดพล่ามทำเพลง เดินไปสะกิดผู้ชายผมทองข้างหน้า ที่กำลังเดินกึ่งวิ่งอย่าเร่งรีบ และนั่นก็ทำให้เค้าหันมา อ๊าย!! หน้าตาอย่างกะเทพบุตรมาเกิด ไม่ทันที่สมองจะสั่งการ ปากก็ไปเสียแล้ว
“คุณเทพบุ... เอ้ย!! คุณคะ ช่วยบอกทางไป 1427 ให้หน่อยได้มั้ยคะ ?” ฉันถาม
“ผมกำลังหาเพื่อนเดินไปด้วยกันพอดี เดินไปด้วยกันมั้ย” เค้าส่งยิ้มให้ฉัน เป็นยิ้มที่สดใสที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา ฉันเกือบเคลิ้มตามไป หากไม่ติดที่ความรีบร้อนใจมีมากกว่า
“อ่า.. ค่ะ” ฉันตอบได้เท่านี้แล้วเดินตามเขาไป
“เธอชื่ออะไรหรอ” เขาถามฉัน หลังจากที่ฉันเงียบมาตลอดทาง
“ฮิชิยาม่า นานะค่า” ฉันตอบ
“ผมชื่อ ลีโซมิน มาจากเกาหลีแหล่ะ” เขาพูด พร้อมยิ้มหวาน
“หรอ เป็นไง ที่นี่น่าอยู่มั้ย” ฉันถามเขา พยายามทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี
“ก็ดีนะ มันไม่ค่อยแตกต่างไปจากเกาหลีสักเท่าไหร่ เลยปรับตัวได้เร็วน่ะ แต่เรื่องอาหารการกินอีกเรื่องนึง” ดูท่าเขาจะชอบยิ้มแฮะ ยิ้มตลอดเลย
“อืม” ฉันตอบ ว่าแต่.. เรื่องอาหารการกินอีกเรื่องนึง มันหมายความว่าไงหรอ? หมายความว่าอาหารที่นี่ไม่อร่อยงั้นหรอ
“แล้วทำไมลีโซมินถึงพูดญี่ปุ่นคล่องจัง” ฉันสงสัยเรื่องนึง แต่ดันหลุดปากถามอีกเรื่องนึง งี่เง่าชะมัด
“เรียกโซมินเถอะ ตอนผมอยู่ที่นู่นเคยเรียนมานิดหน่อยน่ะ” เอ่อ... กรุณาอย่ายิ้มแบบนั้นได้มั้ยคะ ฮิชิยาม่า นานะ ที่ตอนนี้กำลังละลาย จะได้เปลี่ยนสถานะกลับไปเป็นของแข็งตามเดิม
“อืม โซมิน”
“โซมินนี่เก่งจังเนอะ แล้วทำไมถึงมาเรียนที่ญี่ปุ่นล่ะ?” ฉันพยายามหาเรื่องคุย
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ส่วนที่มาเรียนน่ะ ความลับ” เขาพูดอย่างมีเลศนัย
“อืม” ฉันตอบรับเมื่อมาหยุดตรงหน้าห้อง
“แยกตรงนี้ละกันนะ โซมิน” ฉันยิ้มให้เขา
“ครับ”
โชคดีที่อาจารย์ยังไม่มา ฉันจึงเดินเข้าไป พลางสอดส่องสายตาหาเอริ
“ทางนี้” เอริกวักมือเรียกฉัน พร้อมขยับปากโดยไม่มีเสียง ฉันเดินไปหาเอริ ที่นั่งอยู่ประมาณกลางๆห้อง แล้วนั่งลงในที่นั่งข้างหลังเอริ ที่ฉันคาดว่าเอริจองไว้ให้ แล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมชีวิตของฉันมันต้องไปพัวพันกับเลข 7 อะไรตั้งมากมาย เกิดวันเทศกาลทานาบาตะ วันที่ 7 เดือน 7 แล้วยังชื่อนานะ (ไม่ทราบว่าพ่อแม่ปิ๊งกันในวันนี้หรอเนี่ย ถึงตั้งชื่อลูกให้ว่านานะ) เกิด 7 โมงเช้า เลขที่ 17 เมื่อปีที่แล้ว ปีนี้ดันได้อยู่ห้อง 1427 อีก ที่แย่ยิ่งกว่า มดเอ๊กซ์ยังฉายช่อง 7 ตอน 7 โมงเช้าด้วย ฉันเลยมาปฏิบัติการ “เซมาดือ ช๊อกกา” ไม่ทันเลยเนี่ย (นางเอกเราอาการหนักแฮะ = =!)
“ฉันล่ะเบื่อเลข 7 จัง” ฉันโพล่งขึ้น
“......” ฉันควรส่งนานะไปคุยกับ Se7en ดีมั้ยเนี่ย? จะได้ไปนั่งปรับทุกข์กับคนชื่อเหมือนกัน เอริคิดในใจ เพราะได้ยินนานะบ่นมานานมากๆๆ
“เมื่อเช้าฉันเดินมากับคนเกาหลีแหละ เป็นผู้ชายด้วย” ฉันอวด ฮี่ๆๆๆ
“จริงหรอ!” เอริตาโต O_O อะไรที่เป็นเกาหลีนี่ไม่ได้เลยน้าาาาา
“ก็จริงน่ะสิ เขาชื่อลีโซมิน น่ารักมากๆเลยแหละ” ฉันพูดพลางนึกถึงรอยยิ้มของเขา
“อยากเห็นหน้าแฮะ จะหล่อเหมือนเซเว่นหรือเปล่า วันหลังถ้าเจอต้องชี้ให้ฉันดูนะ” เอริพูดแล้วเขย่าแขนฉันอย่างอ้อนวอน
“ไม่มีปัญหา” ฉันตอบ
“เมื่อเช้าฉันก็ไปเจอนายแว่นหน้าหยิ่งมาล่ะ ไร้มารยาทมากกก........ก” ฉันลากเสียงยาว ไม่รู้ว่าควรเรียกว่าวันดีหรือวันซวยดี ล้มห้องน้ำ วิ่งมาโรงเรียน เกือบมาสาย เจอนายแว่นหน้าหยิ่ง แล้วก็.. เจอโซมิน
“แว่นหน้าหยิ่ง?” เอริทำหน้างง
ฉันจึงเล่าเรื่องของนายหยิ่งนั่นให้เอริฟังอย่างออกรส
“นี่!!” มีคนสะกิดฉันจากด้านหลัง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
- - เครดิต - -
- ไอคุณเป ขอบใจที่ช่วยคิดชื่อลีวาน โดนใจสุดๆ สายลม ชื่อโคดโรแมนติก
- พี่ตาล แห่งดองบังไทยแลนด์ สำหรับแซ่เกาหลี
- แมวสีฟ้านะคะ สำหรับข้อมูลดองบังที่แทบไม่ได้ใช้
อ่านก่อนไป เม้นก่อนกลับ ปิดก่อนโหวต
1/1/49~linwenya~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น