มวลดอกไม้แห่งฤดูใบไม้ผลิ (ห้องส่งใบสมัคร)

ลำดับตอนที่ #9 : :Maira Shercan:

  APPLICATION

" เวลาพระจันทร์เต็มดวงนี่...กระชุ่มกระชวยดีว่าไหม:)"

ชื่อ :: ไมร่า เซอร์เคน [Maira Shercan]

ชื่อเล่น :: ไมร่า [Maira]

อายุ :: 28

นิสัย :: 

          ไมร่าเป็นคนเข้าหาคนอื่นได้ง่าย มีรอยยิ้มที่เป็นมิตรแก่ผู้คน ชอบช่วยเหลือผู้อื่นจนมักจะเป็นที่เข้าใจผิดว่าเธอนั่น เป็นคนดีและเป็นคนมีนำ้ใจ การกระทำหลายอย่างที่เธอแสดงออกนั้นเป็นเพียงการเสแสร้ง การแสดง ตัวตนที่อยู่ภายในของเธอนั้นมีแต่ความเกลียดชัง

        ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ไหนไมร่าจะยิ้มเสมอไม่ว่าจะกำลังจะทำอะไรอยู่ก็ตาม ถึงแม้กำลังลงมือฆ่าใครบางคนอยู่ก็เถอะ รอยยิ้มก็ยังไม่เคยจางหายจากใบหน้า เว้นไมร่าโกรธจัดมากๆ เธอมักจะมีใบหน้าที่นิ่งตึง ดวงตาสีทองจะส่องประกายวาบและคนที่ทำให้เธอโกรธจะไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป

         ตัวเองมาก่อนคนอื่นเสมอ เธอมักจะเห็นค่าคนอื่นเมื่อใช้ประโยชน์เท่านั้น มีความเด็ดขาดในการตัดสินใจสูง เป็นคนเจ้าติดเจ้าแค้น และมีความยันอยู่ในตัวเองสูงมาก

          ความสามารถในการโกหกหรือการสร้างภาพนั้น มักเป็นเรื่องง่ายสำหรับไมร่า เพียงแค่รอยยิ้มบางอันน่าหลงใหลก็ทำให้ผู้คนเชื่อได้หมด แต่สิ่งหลายคนไม่รู้คือรอยยิ้มอันน่าหลงใหลทั้งหลายนั้นเป็นเพียงกับดักที่ล่อลวงแมลงให้มาติดกับเท่านั้น

             การยั่วยุและยุยงคนอื่นเป็นสิ่งที่ไมร่าชอบทำ การยั่วให้คนโกรธหรือคลั่งขาดสติ มักจะกลายเป็นความสุขให้เธออยู่บ่อยครั้ง

            ไมร่าเป็นคนที่รับรู้ถึงความรู้สึกหรือจับความรู้สึกของผู้คนได้ง่าย แม้จะนิ่งแค่ไหนก็ตามพอมีใครถามว่ารู้ได้ง่ายเธอมักจะตอบไปอย่างยิ้มๆว่า 'ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ' เช่นนี้เสมอ 

            เวลาทำงานอะไรก็แล้วแต่ ไมร่าจะเร้นกายอยู่ในเงามือคอยสั่งเกตเหยื่อเพื่อจับตามองลักษณะ กิจวัตรประจำวันก่อนจะแสร้งยิ้มๆเข้าหาและฆ่าทิ้งซะ หรือไม่ก็ทำมาเป็นจะรู้จักเหยื่อและพูดบอกใบ้กลายๆว่าจะโดนฆ่า ถ้าเหยื่อฉลาดมากพอก็จะรู้จักเริ่มป้องกันตัว มันทำให้เธอรู้สึกสนุกกับการดิ้นรนเอาตัวรอดมากขึ้น

ประวัติ :: 

            ไมร่ามีเพียงแค่แม่ที่มีอยู่ในความทรงจำเท่านั้นเท่าที่จำความได้ เธอไม่เคยรู้ว่าพ่อของเธอนั้นเป็นใคร อยู่ที่ไหน เพราะแค่เธออยู่กับแม่เท่านั้นเธอก็พอใจแล้ว แต่แล้วทุกอย่างก็กลับกันไปหมด

              "ไมร่า! ลูกเป็นอะไรน่ะ" 

             เสียงร้องอย่างตกใจของแม่เธอดังขึ้น เธอจึงมองและยิ้มให้ผู้เป็นแม่ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือคล้ายจะร้องไห้

              "มะ...แม่ค่ะ ทำไมตาหนูมันเป็นสีทอง"

             หลังจากวันนั้น แม่ของเธอได้ตีตัวออกห่างจากเธอมากขึ้น และเย็นชามากขึ้น เธอได้แต่เฝ้าถามตัวเองในใจว่าแม่เป็นอะไร เธอมักจะได้ยินเสียงแม่เธอพึมพำอยู่คนเดียวหลายครั้งว่า

              'ปีศาจ...ไม่เอาแล้วปีศาจ' 

            ผ่านไปหนึ่งปีกับความสัมพันธ์แม่ลูกที่เริ่มห่างเหิน ก่อนที่จะเกิดเรื่องประหลาดขึ้นเมื่อแม่เธอลุกมาทำอาหารเช้า และชวนออกไปข้างนอก แม้จะงุนงงแต่ไมร่าก็ดีใจที่แม่เธอกลับมาเป็นคนเดิม

               'ใช่ซะที่ไหนกันละ'

              แม่ของเธอพาเธอมายังป่ารกร้างก่อนจะเรียกให้เธอลงมาจากรถ และยกท่อนไม้ขึ้นและฟาดเธอจนล้มลง และฟาดเธอไปซำ้ๆพร้อมพูดพึมพำไม่หยุด

                'ผู้เป็นพระเจ้าได้โปรด ขับไล่มัน!'

                'แม่ค่ะ! ได้โปรดเถอะหนูเจ็บ!'

                'กรี๊ดดด ไม่! แกไม่ใช่ลูกฉัน ตาย! ตายไปซะ!' แม่ของเธอโยนท่อนไม้ทิ้งไปไปลๆก่อนที่จะขี้นรถและหนีหายไป

               ไมร่าหอบหายใจอย่างหนัก นำมือมากุมหัวเพื่อห้ามเลือดและเดินหาทางออกจากป่า ก่อนที่จะมีคนคนหนึ่งเดินเข้าเพื่อให้เธอเข้าองค์กรอะไรสักอย่างแลกกับการแก้แค้นแม่ของเธอ ทันใดนั้นเองดวงตาสีทองประกายไปด้วยความยินดีและเคียดแค้น

                "ตกลง"

เวทย์ที่ถนัด :: พลังจิตการควบคุมสิ่งของ 

ความสามารถพิเศษ :: การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว และพละกำลังการโจมตีที่รุนแรง , มองเห็นได้ดีในที่มืดทำให้เหมาะรับงานฆ่ากะกลางคืน 

เพิ่มเติม :: -พ่อของเธอคือมนุษย์หมาป่า ทำให้เธอมีพละกำลังมาก แต่ไม่สามารถแปลงเป็นมนุษย์หมาป่าได้เนื่องจากเป็นลูกครึ่ง

                -เมื่อพระจันทร์เต็มดวงเธอจะมีพละกำลังและแข็งแกร่งมากขึ้น

Talk

สวัสดีค่าาา ไรท์ชื่ออายะนะ ผปค.ชื่ออะไรเหรอ? แล้วรู้จักไรท์ไหม?

ตอบ คาลินค่ะ! ถือว่ารู้จักตอนนี้เลยนะค่ะ

อา~ ถ้าตัวละครที่ส่งมามีจุดจบที่ไม่ดีเสียเท่าไหร่จะเป็นอะไรมั้ยคะ?

ตอบ ไม่เป็นไรเขิญยำเต็มที่

ถ้าไรท์อัพช้าหรือดองจิฆ่าไรท์ไหม--?

ตอบ เราไม่ฆ่าหรอกค่ะ~ เดี๋ยวส่งไมร่าไปแทน

เจอกันในเรื่องค่าาาา

ตอบ รับทราบ!