[LOVELESS MAFAI]: เผลอใจให้คนไร้รัก (มี E-BOOK)

ลำดับตอนที่ #8 : ฆ่าฉันเลย

“ไม่คิดจะมองทางเลยหรือไง” น้ำเสียงเคร่งขรึมเอ่ยขึ้นเหมือนกับไม่พอใจจึงทำให้หญิงสาวที่กำลังเมาไร้สตินั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับชายปริศนาคนดังกล่าวนั่นก็คือวิชญ์ภาสนั่นเอง เพราะความจริงแล้วชายหนุ่มนั้นได้เดินตามณิชาและสิงห์ออกมาจากคลับตั้งแต่ทีแรกด้วยความที่หญิงสาวนั้นเสียสละเวลาไปหาเขาถึงถิ่นเธอก็คงจะมีเรื่องสำคัญอยากจะพูดกับเขาตัวต่อตัววิชญ์ภาสคิดว่าเป็นอย่างนั้น
หญิงสาวมองเขาตาปริบๆปรับม่านตาให้โฟกัสสิ่งตรงหน้าแต่สายตาของเธอกลับพร่ามัวมองคนตรงหน้าไม่ชัดจนไม่สามารถระบุได้ว่าคนตรงหน้านั้นคือใคร แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าตัวเองนั้นเดินโซซัดโซเซจนไปชนเข้ากับแผงอกแกร่งของคนตรงหน้าอย่างจังและเขาเองก็คงจะเจ็บไม่น้อย
“ขอโทษค่ะ พอดีหนูเมามากก็เลยตาลาย ขอโทษนะคะคุณลุง” เธอรีบเอ่ยปากขอโทษคนที่เธอชนเข้าที่แผงอกในทันทีเพราะกลัวว่าชายหนุ่มนั้นจะโกรธจนทำร้ายเธอ จากนั้นณิชาก็ตั้งท่าเตรียมเตรียมเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ทว่าวิชญ์ภาสกลับเปร่งน้ำเสียงสุขุมเพื่อดักคนที่กำลังจะเดินหนีไว้
“เดี๋ยว!”
“...” ณิชาค่อยๆบิดร่างบางกลับหลังหันมองไปยังชายหนุ่มพร้อมกับทำคิ้วขมวดด้วยความสงสัยเพราะเหตุใดเขาถึงไม่ยอมให้เธอไป
“แต่ฉันเพิ่งเห็นเธอกลับมาจากทางนั้นนะ” วิชญ์ภาสชี้ไปยังปลายทางที่มืดสนิทซึ่งเป็นเส้นทางที่ณิชานั้นเพิ่งเดินผ่านมาและเขาก็อยากจะรู้ว่าทำไมเธอถึงเดินกลับไปหรือบางทีเธออาจจะไร้สติ สายตาพร่ามัว จนเดินผิดทางทั้งๆที่ตอนนี้ใกล้จะถึงร้านเจ๊แบมแล้วแท้ๆ
“อ๋อ คือหนูจะกลับไปเปิดไฟที่บ้านน่ะค่ะ เดี๋ยวตุ๊กแกที่หนูเลี้ยงไว้จะไม่มีแมลงกิน”
“ตุ๊กแก? เธอเลี้ยงตุ๊กแกไว้ทำไม” ชายหนุ่มถึงกับอึ้งไปกับคำตอบของเธอเพราะเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าณิชาจะตอบออกมาแบบนั้น หญิงสาวคนที่ถูกยิงคำถามไม่ตอบอะไรนอกจากฉีกยิ้มแป้นออกมาเพียงเท่านั้นแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังบ้านของเธอ
“โอ้ละน้อ~ เอ๊าะ เอ๊าะ เอ๊าะ”
“หึ” วิชญ์ภาสไม่รอช้ารีบเร่งฝีเท้าเดินตามคนตัวเล็กไปห่างๆเพราะกลัวว่าเธอนั้นจะแตกตื่นที่มีคนเดินตาม รอยยิ้มจุดประกายขึ้นมาบนใบหน้าของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชาต่อทุกคน แต่แปลกทีกับเธอคนนี้เขากลับฉีกยิ้มออกมาได้ง่ายๆเสียอย่างนั้น
กึก!
จู่ๆณิชาก็หยุดเดินกระทันหันเมื่อเธอนั้นเดินมาได้เพียงแค่สิบนาที ดูเหมือนว่าตอนนี้หญิงสาวนั้นจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามีคนเดินตามมา
“เอ๋? ลุงตามหนูทำไมเนี่ย” คนตัวเล็กชี้หน้าเขาพร้อมกับแสดงสีหน้าไม่พอใจอีกด้วย จึงทำให้เขานั้นหน้าเหวอไปเล็กน้อย
“ตามอะไร ทางนี้มันทางกลับบ้านฉัน” เขารีบแก้ต่างทันที ถึงแม้ว่าความจริงแล้วนั้นเขาตั้งใจจะเดินตามเธอไปจริงๆ และที่สำคัญเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำว่าเพราะเหตุใดเขาถึงสนใจในตัวของเธอมากขนาดนี้
“มั่วละ ซอยนี้มีแค่บ้านหนูหลังเดียวแล้วหนูก็ไม่เคยเจอลุงด้วย อย่าบอกนะ! ว่าลุงเป็นพวกของไอ้ภาสนั่นอะ”
“ไม่ใช่แค่พวก แต่ฉันนี่แหละไอ้ภาสที่เธอพูดถึง”
“อย่ามาล้อเล่นแถวนี้นะลุง ฉันไม่อยากตบปากคนแก่นะเว้ย ชิ” คนตัวเล็กยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรและก็ไม่รู้อีกว่าเธอนั้นกำลังพูดขู่เข็ญคนที่อันตรายที่สุดอยู่

แก่กๆ
ณิชาออกแรงเขย่ากรงเล็กประตูหน้าบ้านอย่างบ้าคลั่งโดยที่ลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่มีกุญแจสำหรับการไขประตูเพราะเธอได้ส่งมอบให้กับเจ้าของคนใหม่ไปแล้วนั่นเอง
“อ้าว ลืมไป บ้านถูกล็อกนี่นา จึ๊!”
“เธอจะทำอะไร” วิชญ์ภาสเอ่ยถามเมื่อเห็นเธอนั้นตั้งท่าที่จะปีนขึ้นกรงเล็กประตูเหมือนคนที่เข้ามาขโมยของในบ้าน
“ปีนไง ถามได้” เธอตอบออกมาห้วนๆจากนั้นก็ทำการปีนป่ายอย่างชำนาญพร้อมกับกระโดดกระโดดเข้าไปภายในอาณาเขตของบ้านได้อย่างปลอดภัย
พรึ่บ!
“เยส! เข้าได้ละ”
“เฮ้ย! ลุงเข้ามาได้ไงเนี่ย” ณิชาอุทานออกมาอย่างประหลาดใจเมื่อตอนนี้ชายหนุ่มได้เข้ามาภายในบ้านเป็นที่เรียบร้อยอีกทั้งยังยืนอยู่ข้างๆเธอแล้วด้วย
“ก็เปิดประตูเข้ามาไง” ณิชาหันขวับมองไปยังประตูกรงเหล็กที่เธอปีนเข้ามาเมื่อคู่และพบว่าตอนนี้มันถูกเปิดออกจากตอนแรกที่มันถูกปิดไว้อยู่ ทันใดนั้นเองเธอก็เชื่อแล้วว่าคนที่เดินตามเธอมาตลอดทางนั้นคือใคร
“น..นั่นก็แสดงว่าคุณ...คือไอ้ภาสจริงๆหรอ”
“...” ชายหนุ่มไม่ตอบเพียงแต่ยักคิ้วพร้อมกับแสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์เพียงเท่านั้น
“พรุ่งนี้ฉันจะส่งคนทุบบ้านหลังนี้แล้วนะ”
“ไม่ได้นะ คุณจะทุบบ้านของฉันไม่ได้นะ”
“เฮ้อ เมาหนักจริงๆสินะ” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างน่าเวทนาในการขาดสติของเธอ ตั้งแต่เกิดมาเขานั้นไม่เคยเห็นใครเป็นหนักมากขนาดนี้ เพราะตอนนี้นั้นหญิงสาวกำลังสนทนากับเสาบ้านขนาดใหญ่โดยคิดว่าเป็นชายหนุ่มนั่นเอง
“ฉันอยู่นี่”
“คุณห้ามทุบบ้านหลังนี้นะ ถ้าคุณสั่งให้คนงานเข้ามาแม้แต่คนเดียวฉันฆ่าคุณแน่” คนตัวเล็กยังคงพูดคุยกับสาวต้นนั้นโดยไม่ยอมหันหน้ามาหาวิชญ์ภาสตัวจริงเลย มันยิ่งทำให้เขานั้นรู้สึกเอ็นดูในความบ้าๆบอๆของเธอมากขึ้น
“หึ อย่างเธอเนี่ยนะจะฆ่าฉัน”
“ใช่”
“ก็เอาสิ ฆ่าฉันเลย”
“อ้วกกกก!”
“เหี้ย!” และแล้วเรื่องบางอย่างที่ไม่ควรเกิดก็เกิดขึ้นเมื่อจากเดิมณิชานั้นกำลังสนทนากับเสาต้นใหญ่อยู่ดีๆเธอก็หันหน้ามาอาเจียนใส่ชายหนุ่มเสียอย่างนั้น เพราะเหตุนี้ไฟโทสะแห่งความโกรธแค้นถึงลุกโชนขึ้นมาในดวงตาคู่งาม คาดโทษเธอไว้เหนือหัว
“กล้าดียังไงมาอ้วกใส่ฉันแบบนี้ฮะ!”
“จะไปไหน~”
“ก็ไปล้างตัวไง แม่งเอ้ย”
“เอาฉันไปด้วย”
“ไม่เว้ย”

ห้องน้ำ
ชายหนุ่มพยายามเปิดน้ำจากฝักบัวอยู่ประมาณห้านาทีได้โดยที่มีสาวน้อยตัวแสบยืนกอดอกมองอยู่ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ยังไม่มีวี่แววว่าน้ำนั้นจะไหลออกมา
“เชี่ย ทำไมน้ำไม่ไหลวะ”
“มันไหลเว้ย แต่คุณเปิดไม่เป็น”
“...” เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะหันมาทำตาขวางใส่เธอด้วยความไม่พอใจ
“ถอยไป” ณิชาทำการแย่งฝักบัวมาจากมือของเขาอย่างไร้มารยาท จากนั้นเธอก็ทำการตับเข้าไปที่ฝักบัวแรงๆหนึ่งทีและในที่สุดน้ำสะอาดก็ไหลออกมาจริงๆ
ปั่ก!
ซ่า~
“อัตโนมือรู้จักป้ะ” หญิงสาวยื่นฝักบัวที่มีน้ำไหลให้กับเขาดังเดิม จากนั้นชายหนุ่มก็ทำการชำระล้างคราบสีขาวออกจากชุดของเขาส่วนริมฝีปากนั้นก็บินขมุบขมิบอย่างหัวเสีย
“อะไรจะขนาดนี้วะ”
ปัง!
“เฮ้ย!” วิชญ์ภาสสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมกับถูกล็อกอยู่ด้านนอกห้องน้ำซึ่งก็ไม่ใช่ฝีมือใครที่ไหนนอกเสียจากหญิงสาวตัวแสบ
“ลาลันลาลั๊นลา~”
ปังๆๆๆ
“ณิชา เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่เปิด~”
“ฉันบอกให้เปิด!”
“ไม่ จนกว่าคุณจะคืนบ้านให้ฉันแบบฟรีๆ” ชายหนุ่มถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอนั้นต้องการจากเขาซึ่งมันช่างเป็นความต้องการที่เห็นแก่ตัวเสียจริง
“ทำไมเธอเป็นคนแบบนี้ล่ะ ฉันเอาเงินให้แม่เธอไปหมดแล้วนะ เรื่องอะไรฉันจะคืนให้ฟรีๆ”
“ถ้าอย่างนั้น คืนนี้ก็ในห้องน้ำนั่นแหละ”
“จะบ้าหรือไง เปิดประตูเดี๋ยวนี้”
“ม่าย~”
“ณิชา!”
“คิกๆๆ”
“ก็ได้ๆ ฉันคืนบ้านให้ก็ได้ พอใจหรือยัง ถ้าพอใจก็เปิดได้แล้ว”
“คุณพูดจริงนะ”
“พูดจริง” หญิงสาวลังเลอยู่เล็กน้อยว่าเธอนั้นควรเชื่อคำพูดของผู้ชายคนนี้หรือเปล่า เพราะดูจากภายนอกของเขาแล้วนั้นมันไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย แต่ทว่าถ้าเกิดว่าเขานั้นพูดความจริงมันก็เป็นเรื่องดีที่เธอนั้นจะได้บ้านคืนโดยที่ไม่ต้องเสียเงินสักบาท
แก่ก!
หมับ!
“อึก...” ทันทีที่หญิงสาวนั้นเปิดประตูห้องน้ำออกคนเจ้าเล่ห์ก็ทำการกระชากแขนเรียวเต็มแรงก่อนที่จะดันร่างเล็กชิดกับผนังแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากแทบจะประกบกัน
“ป..ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน”
“จะรีบไปไหนล่ะ อยากได้บ้านคืนไม่ใช่หรอ ถ้าอยากได้มันก็ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันบ้าง” คนเจ้าเล่ห์ไล่ระดับสายตาตั้งแต่บนลงล่างอย่างยั่วยวนจนทำให้หญิงสาวนั้นรู้สึกหวั่นกลัวไปหมด
“แหนะ คุณอยากได้กระเป๋าสะพายฉันใช่ป้ะ ได้ดิ เอาไปเลย แต่ฉันขอเก็บเงินออกจากกระเป๋าก่อนนะ”
“ไม่ต้อง ฉันอยากได้อย่างอื่นมากกว่า” วิชญ์ภาสโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆณิชามากยิ่งขึ้นจนตอนนี้หญิงสาวนั้นรู้สึกได้เลยว่าริมฝีปากของเขานั้นแตะลงมาบนริมฝีปากของเธอแล้ว
“อื้อ เอาหน้าออกไป ฉันไม่ชอบเลยนะคนแบบนี้อะ กินกระเทียมมาแล้วไม่แปรงฟัน”
“เหม็นปากตัวเองมากกว่ามั้ง ทีแรกก็ว่าจะจูบนะ แต่กลิ่นปากของเธอทำให้ฉันเปลี่ยนใจ”
“ว่าไงนะ!”
“คืนนี้ฉันอนุญาตให้เธอนอนค้างที่นี่ก็แล้วกัน เธอคงกลับไม่ไหวแล้ว”
พรึ่บ!
จู๋ร่างเล็กก็ล้มหมดสติลงอย่างไม่ทันตั้งตัวแต่ยังโชคดีที่ชายหนุ่มนั้นคว้าตัวของเธอไว้ทันถ้าไม่อย่างนั้นมีหวังศีรษะเธอคงฟาดลงบนพื้นเป็นแน่ วิชญ์ภาสรู้สึกเหมือนหัวใจของตนนั้นหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นเธอหมดสติกระทันหัน
“เชี่ย!”
“ณิชา! ตื่น”
“นี่กูต้องทำยังไงต่อล่ะทีนี้”



___________________________________________
แลดูวุ่นวายจังเลยนะคะพี่ภาส อิน้องก็แสบอยู่นะเนี่ย แต่นี้วันแค่ส่วนประกอบของน้ำจิ้ม ความแสบของอิน้องยังไม่หมดเพียงเท่านี้!!