คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : my fanclub : ft. Leeteuk x Yongjin
Sfic : My fanclub ^^ ft. Leeteuk
“cuz I can't stop thinking 'bout u girl
널 내꺼로 만들꺼야
นอล แน กอ โร มัน ดึล กอ ยา
No I can't stop thinking 'bout u girl
내 우리 안에 가두고 싶어
แน อู รี อา เน คา ดู โก ชิ พอ “
เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มจากเครื่องขยายเสียงคุณภาพดี บรรเลงเพลงจังหวะคึกคักพร้อมกับ 13 ชีวิตบนเวทีที่เต้นอย่างเต็มที่ แสงสปอตไลท์แผ่ความร้อนเข้าแผดเผาใบหน้า หากแต่ไม่รู้สึกถึงความเหน็ดเหนื่อย กลับรับรู้แต่ความเย็นจากหยดเหงื่อชุ่ม เสียงกรี๊ดจากบรรดาแฟนคลับ Super junior ดังกังวานอยู๋ในโสตประมาท แม้ไม่เห็นหน้าเจ้าของเสียงแต่ก็สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกดีๆที่ถูกส่งมอบมาด้วยกัน เสียงของความภาคภูมิใจ และความอบอุ่น... ซึ่งมีไม่มากคนนักที่จะได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้
หลังจากหอบกองตุ๊กตา และของฝากจากแฟนคลับเข้ามาภายในบ้านพัก ความจริงผมไม่ได้เป็นคนหอบเองหรอก... พี่ๆเจ้าหน้าที่เค้าทำให้น่ะครับ คงเห็นว่าพวกเราเหนื่อยจากบนเวทีมามากพอแล้ว แต่ใจจริงของผม ผมอยากจะสัมผัสของทุกชิ้นด้วยมือของผมเอง แต่กว่าจะครบก็คงกินเวลาไปหลายเดือนเลยทีเดียว เพราะนอกจากแฟนคลับเกาหลีแล้ว ยังมีแฟนคลับต่างชาติในแถบเอเชียด้วยกันอีก ผม...ยอมพวกเค้าเลย ขนาดอยู่ต่างแผ่นดินขนาดนั้นยังสามารถค้นหาที่อยู่พวกเราจนเจอ แล้วก็ส่งของขวัญมาให้เยอะแยะ
ผมทิ้งร่างหนักๆซึ่งปกติมันออกจะเบาโหวงลงบนที่นอนนุ่ม คงเป็นเพราะความเหนื่อยล้าเลยรู้สึกเหมือนแขนขามันจะหนักไปหมด ปล่อยให้เปลือกตาปิดลง ..อยากจะมีเวลาพักผ่อนเยอะๆ
“อิทึกฮอง!!! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว” ผมดีดตัวขึ้นด้วยสปริงที่พกติดตัวเป็นประจำอยู่แล้ว ก็ความตื่นตัวที่ลีดเดอร์อย่างผมต้องมีตลอดเวลานั่นแหละ รีบสิ่งไปตามเสียงเรียกที่ดูจะตื่นเต้นสุดขีด
“มีอะไรเหรอ?”
“ไปดูหน้าบ้านสิ” มือเล็กคว้าแขนผมและออกแรงลากไป แต่ไม่ได้พาไปยังหน้าบ้านตามที่บอก แต่กลับไปหยุดอยู่ที่หน้าต่างจากชั้นบน รยอวุกชี้มือลงไปเบื้องล่างบริเวณที่เป็นลานกว้าง
ผมเห็น ผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังดิ้นเพื่อสู้กับแรงดึงของการ์ด ที่ล็อกแขนทั้งสองข้างของเธอจากด้านหลัง ขาทั้งสองแทบจะลอยขึ้นจากพื้น ปากก็ตะโกนโหวกเหวก ซึ่งจับความไม่ได้ถ้าฟังจากตรงนี้
“ท่าทางจะเป็นแฟนคลับพี่ด้วย”
“อะ-อะไรนะ?” ถาม แต่ไม่รอฟังคำตอบ ผลักตัวน้องเล็กออกและรีบลงบันไดไปข้างล่าง
“จุนซู เธอลงไปไม่ได้นะ” พี่ผู้จัดการจอมเนี้ยบออกคำสั่งพร้อมกับท่อนแขนที่ขวางอยู่กลางอกผม
“ทำไมล่ะคับ?”
“ถ้าเธอออกไปหาผู้หญิงคนนั้น...เวลามีแฟนคลับมาหาเธออีก เธอไม่ต้องออกไปเจอกับทุกคนเหรอ?”
“อิทึกโอปป้า!! ฉันจะมาหาโอปป้า!! ปล่อย!!ปล่อยฉันเด่ะ!!!” หญิงสาวตัวเล็กแต่อึดใช่เล่น และก็คงจะไม่ละความพยายามง่ายๆ ทั้งดิ้น ทั้งสะบัด ทั้งตะโกน หวังจะหลุดจาดการพันธการนั้นให้ได้
“ไม่ได้นะ พวกเค้าต้องการเวลาพักผ่อน”
“ก็ฉันบอกแล้วงัยว่าแค่แป๊บเดียว ฉันไม่ทำให้เสียเวลาหรอกน่า พวกนายนั่นแหละที่ทำให้มันยุ่งยาก ปล่อยฉันเซ่!!!”
“แต่ที่นี่มีกฏนะครับ”
“ฉันรู้!!! นี่!!!” สะบัดแขนแรงๆหนึ่งทีแล้วหันไปจ้องเขม็งที่การ์ดอีกคน “ฉันขอแค่วันนี้วันเดียว ไม่ได้รึงัยเล่า!!!!???”
“ยังงัยก็ไม่ได้ครับ”
“ฮ๊า!!!นั่นงัย อิทึก...อิทึกโอปป้า” มือข้างหนึ่งชี้ไปข้างหน้า ส่งผลให้การ์ดทั้งสองหันไปมองตาม อิทึกโอปป้าของเธอ ยืนอยู่ตรงนั้น
“โอปป้า!!!! นี่แน่ะ บอกให้ปล่อยงัยเล่า!!!” ใครจะเชื่อล่ะว่า ตัวเล็กอย่างนี้จะมีแรงควายมหาประลัยซะขนาดนั้น การ์ดทั้งสองโดนพลังฝ่าเท้าพิฆาตกระเด็นไปกองกับพื้นทั้งคู่ ผมยังอึ้งเลย OO นี่ผม...เป็นแรงบันดาลใจที่มีอิทธิพลสูงจริงๆ ... เมื่อเป็นอิสระได้ เธอก็รี่เข้ามาทางผมทันที
“อิทึกโอปป้า^^”
“คุณ..นี่คุณ..เข้าไปไม่ได้นะ”
ผมยกมือขึ้นปราม ส่วนเธอ..ยิ้มแฉ่ง^-----------^
“โอปป้าทำถูกแล้วล่ะ ^^ คนพวกนี้น่ะนะ เค้าไม่ให้ฉันเข้ามาล่ะ แต่ว่าฉันน่ะมีเรื่องสำคัญจริงๆนะ ไม่งั้นฉันไม่บุกมาถึงนี่หรอก.. อืม??? โอปป้าคะ ฉันว่า พวกพี่น่าจะน่าจะเอาการ์ดพวกนี้ไปคุมขังนักโทษตามเรือนจำนะ มือแต่ละคนเหนียวๆทั้งนั้น นี่ฉัน..ต้องใช้ทีเผลอนะเนี่ย ฮิฮิ^^”
เชื่อเลย..ทีเผลอ......
คนฟังเกาหัวยุ่ง ผมยังไม่ได้ถามซักคำเลยนะ แต่เธอคนนี้ดันตอบมาซะหมด - -“
“โอปป้าคะ คือ.............” ยืนบิดไปมา หน้าใสๆเอียงอาย มือเล็กอีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้ที่สะพายแล่งอยู่ แล้วก็หยิบการ์ดเล็กๆใบหนึ่งยื่นมาให้ผม “วันนี้ วันเกิดฉันน่ะค่ะ อยากให้โอปป้าเขียนอวยพร....................เอ้อ.....แต่ฉันก็มีของมาให้โอปป้าเหมือนกันนะ” สาละวนค้นของในเป้ก่อนจะหยิบ ขวดแก้วใบเล็กๆ ที่บรรจุกระดาษวิบวับเอาไว้หลายสี มองดีๆแล้ว..มันก็คือ ดาวกระดาษ นั่นเอง
“นี่ค่ะ^^” รอยยิ้มไร้เดียงสาถูกส่งมาให้ผมอีกครั้งพร้อมกับขวดแก้วใบสวยนั้น ผมรับมันมา แสงไฟส่องเข้ามากระทบจนมันสะท้อนเข้าแยงตา
“ฮิๆ สวยมั๊ยคะ?”
“ครับ..”
“แล้วก็ นี่คะ ช่วยเขียนอวยพรให้ฉันด้วยนะ” การ์ดลายหัวใจสีแดงถูกส่งมาอีก มันเหมือนการ์ดที่ทำมือมากกว่าจะไปหาซื้อได้ตามห้างสรรพสินค้า
“ทำเองเหรอครับ??”
“ใช่แล้ว โอปป้ารู้ด้วยเหรอ??”
ผมก้มหน้าเขียน พลางหัวเราะเบาๆ ไม่มีแฟนคลับบุกมาถึงบ้านพักของพวกผมได้เกือบครึ่งปีแล้ว เธอนี่แหละเป็นคนแรก ..แล้วก็ดูท่าทางไม่เหมือนแฟนคลับคนอื่นๆด้วย หลายคนอาจมองว่า ก็ไม่เห็นต่างไปจากคนอื่นๆตรงไหน เจอนักร้องในดวงใจก็กรี๊ด ยิ้มหน้าบาน แต่ไม่รู้สิ..ผมว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น ผมคิดไปเองมั้ง
“ชื่ออะไรครับ?”
“อ่ะ อ้อ..ยู..ยูยองจินค่ะ”
“สุขสันต์วันเกิด ยูยองจิน
มีความสุขมากๆนะครับ ตั้งใจเรียน เป็นเด็กดีของพ่อแม่
ประสบความสำเร็จในสิ่งที่หวังนะ “อิทึกโอปป้า”จะเป็นกำลังใจให้..แล้วก็
น่ารักอย่างนี้ไปนานๆนะครับ ^^ ㅎㅎ
เธอรับการ์ดนั้นกลับไป เปิดอ่านแล้วก็ยิ้มมีความสุขโดยไม่ได้พูดอะไร
“ขอบคุณโอปป้ามากนะคะ ฉันไปนะคะ บ๊าย..”
“ดะ เดี๋ยวๆ”
เห??
ผมคว้ากระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลัง แล้วเปิดหานามบัตร ขีดปากกาให้ทึบตรงหมายเลขโทรศัพท์ และเขียนคำอวยพรวันเกิดลงไป ...
“อะ..อะไรเหรอ?”
“นี่ครับ พี่ไม่มีการ์ดจะให้ เอา..นามบัตรไปละกันนะ ตรงเบอร์โทร ขอโทษจริงๆนะครับ แต่พี่บอกไม่ได้จริงๆ”
^--------------------^
แค่นี้ก็ดีใจสุดๆแล้ว
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณโอปป้ามากๆ รักโอปป้าที่สุดเล้ย!!!” กระโดดกอดคอนักร้องหนุ่มอย่างลืมตัว แต่ก็รีบผละออกเพราะนึกขึ้นได้ “ขอโทษค่ะ เอ่อ...ฉันไปแล้วนะคะ เดี๋ยวจะเสียเวลาพักผ่อนของโอปป้า บ๊ายบายค่ะ” วิ่งแจ้นหนีไปทันที เห็นตรงแก้มยุ้ยๆกลายเป็นพวงเชอรี่สีแดงไปแล้ว คงเขินจนทำอะไรไม่ถูก
ผมโบกมือตามหลังไป ก่อนจะพลิกตัวและเดินกลับเข้าไปในบ้าน
วางขวดแก้วใสในมือลงบนโต๊ะทำงาน และหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเมื่อกี๊หายไปหมดแล้ว ไม่รู้เพราะอะไร?
นั่งมองขวดโหลใบนั้น นิ้วเรียวเขี่ยไปมาที่ข้างๆขวด ขวดเล็กนิดเดียว แต่ท่าทางจะอัดดาวไปเยอะเลยนะเนี่ย...แล้วก็นึกสนุกขึ้นมา เลยเปิดฝาขวดออกแล้วเทออกมานับเล่นๆ
1.....2........3.......4...............................................
25.............26............27...........................................
82........83.............84........................................
124................125..................................................
200........................................300..............301...........302....................303
“303??” ดาวดวงสุดท้ายเป็นสีขาวเพียงดวงเดียว ผมพลิกมันดูหน้าหลังหลายครั้ง...มีอะไรพิเศษรึเปล่านะ? เลยคลี่มันออก
“หวังว่าโอปป้าจะแกะดาวดวงนี้นะคะ...
ดาวดวงนี้เป็นดวงที่ 303 ใช่มั๊ย?? สงสัยล่ะสิ ว่าทำไมต้องมีเศษ 3 ฮิๆ
ก็ จำนวนดาวในขวดโหลนี้..มันก็คือ จำนวนวันที่ฉันได้รู้จักกับโอปป้า แม้ว่าโอปป้าจะไม่รู้จักฉันก็เถอะ ^^
แล้ววันนี้วันเกิดฉัน ตรงกับวันที่ 303 พอดีเลย..
แล้วหลังจากนี้..ฉันก็จะส่งดาวไปให้โอปป้าทุกวัน แต่ว่าฉันไม่บอกหรอก ว่าจะส่งไปให้ยังงัย แต่ว่าโอปป้าต้องสังเกตนะ
ยูยองจิน”
“เด็กคนนี้...”
อ้ะ! แล้วจะพับคืนยังงัยล่ะเนี่ย? ขมวดคิ้วพลางหยิบดาวดวงอื่นขึ้นมา เพ่งมันอยู่สักพัก และค่อยๆแกะมันออกอย่างระมัดระวัง ศึกษาทุกร่องรอยการพับ วันนี้ต้องพับให้ได้ซักดวงแหละน่า
คลี่มันอย่างเบามือ พยายามไม่ให้มีรอยยับซ้ำเข้าไปอีก เพราะแค่นี้ก็ดูยากพอควรอยู่แล้ว พอคลี่มันได้ทั้งดวง ก็ลองพับให้เข้าที่ตามเดิม แต่ว่า..ชักงง - -“ อะไรเป็นอะไรเริ่มดูไม่ออกแล้ว แล้วพอพับจนสุดกระดาษ มันก็ออกมาไม่เป็นดาว
...ทำยังงัยหว่า???...
ตั้งสมาธิอีกครั้ง แล้วลองเริ่มใหม่
...ไม่ได้แฮะ - -“ ...
สรุปก็คือ ผมเริ่มพับใหม่ไปหลายรอบ แกะดาวไปอีกหลายดวง แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ อะไรกันนะ? ดาวดวงเล็กๆ แค่นี้เอง แต่ผม..ลีดเดอร์ของ Super junior กลับทำมันไม่ได้ น่าโมโหตัวเองมั๊ยล่ะ แต่ผมน่ะ ยึดหลัก ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายาม เอ๊ย ความสำเร็จอยู่ที่นั่น.. เอาล่ะ เริ่มใหม่อีกที
คราวหลังๆนี่ ผมดูจะตั้งใจ จดจ่อ กับกระดาษเล็กๆในมือซะเหลือเกิน ก็แค่ดาวน่ะนะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแค่ดาวดวงเดียว ทำไมผมถึงได้มีความพยายามกับมันมากขนาดนี้??
“อิทึกฮองงงงงงงงง!!!!!”
อ่า....เฮ้ย!!!! “โอ๊ะ!!” แย่แล้ว..ก็ไอ้ทงเฮน่ะสิ อยู่ๆก็โผล่หัวมาแหกปากซะกว้างจนแทบจะกินหัวผมได้ด้วยคำเดียว ทำเอาคนถูกเรียกสะดุ้งโหยง มือไม้ก็ปัดไปทั่วด้วยความตกใจสุดขีด สุดท้าย.. ดาวกระดาษสีสวยทั้งหมดก็ถูกต้อนไปนอนกองอยู่ที่พื้น
----*---- ไอ้-ทง-เฮ!!
“พี่อิทึก ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลยนี่?” เด็กตัวเล็กเดินวนรอบโต๊ะทำงาน แล้วก็ต้องกระโดดโหยงเมื่อผมโวยวาย ร้องเสียงหลง
“เฮ้ย!! ระ-ระวังเหยียบ!!”
“อะไรอ่ะ?? หา?? พี่พับดาวกระดาษเป็นด้วยเหรอ???” ทงเฮหยิบดาวกระดาษที่ว่านั่นขึ้นมา ผมได้แต่พยักหน้าส่งๆ แล้วก็ปัดมือไล่ไอ้น้องชายตัวดีให้หลีกทาง เพื่อจะเก็บดาวกระดาษที่เหลือใส่ขวดโหลไว้ตามเดิม
“เออ..มันแปลกตรงไหนฮะ ฉันจะพับดาวกระดาษไม่ได้เลยรึงัย?”
“ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็นทำ” ตากลมๆเบนไปเบนมาตามร่างของรุ่นพี่ที่ก้มๆเงยๆเก็บดาวอยู่ที่พื้น ปากก็นับตัวเลขไปด้วย “ทำไมต้องนับล่ะ”
“298...เฮ้ย!!หายไปไหนอ่ะ??” คนที่เคยเป็นผู้ใหญ่มีเหตุผลที่สุดในวงกลับทำท่าทางหัวเสีย ก็แค่ดาวไม่ครบ...ทงเฮเกาหัวยุ่งไปอีกรอบ
“298 รวมกับอีก 3 ดวงที่เสีย ก็เป็น 301 อีกตั้ง 2 ดวงอ่ะ”
“ว่างัยนะ แค่ 2 ดวง ไม่เห็นยาก พี่ก็พับใหม่ดิ่ ก็แค่ ดาวดวงกะจิดริด ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ เฮ้อ~”ก่อนจะนึกเหตุผลที่ตนมาหาขึ้นได้ “พี่ทึก..”
“อิทึก..~”
“อา..นั่นล่ะๆ เรียกสั้นๆไม่ได้รึงัยเล่า” ไม่วายงึมงำเป็นหมีกินผึ้งอยู่ในลำคอ “เมื่อกี๊ แฟนคลับบุกบ้านพักเราเหรอ?”
“ช่าย..เป็นเพราะนายคนเดียว...”
“เอ๋?? เค้าเป็นแฟนคลับพี่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมโทษผมงั้นล่ะ?”
“ฉันหมายถึง ดาวพวกนี้ต่างหาก เป็นเพราะนายคนเดียว มันถึงได้หายไปแบบนี้ ตั้ง 2 อันเลยนะ!!!”
------.------- “พี่จะบ้าป่ะเนี่ย แค่ 2 ดวง...”
“โอ๊ยย!!! แล้วแกพับเป็นรึเปล่าล่ะ?”
เออเฮอะ!! พักนี้ผมก็ว่าผมแปลกไปเยอะเหมือนกัน วันๆนั่งงมแต่จะพับดาวกระดาษนั่น แม้แต่พักถ่ายรายการ ก่อนขึ้นคอนเสิร์ต หรือแม้กระทั่ง ถ่ายหนักในห้องน้ำ ผมก็ยังไม่เลิกที่จะพยายามพับมันให้จงได้...
ถึงตอนนี้ เวลาที่คนอื่นเค้าพักผ่อนกันหมดแล้ว ผมก็ยังไม่เลิก
“พี่อ่ะ..พับไอ้นี่อีกละ”
“โอ๊ย!! ลุกเลยๆ หนักใช่ย่อยนะเนี่ย” ผมโอดครวญ ก็เจ้าทงเฮน่ะสิ คิดว่าผมตัวใหญ่มากรึงัยกัน ถึงได้กล้าทุ่มน้ำหนักทั้งตัวลงมาเต็มๆตักผมแบบนี้ ไม่กลัวว่าพี่ชายคนนี้จะกระดูกร้าวเลยรึงัย
“ไม่ลุก ไม่ได้นั่งตักพี่มานานละ นุ๊มนุ่ม”
“ไอ้ทงเฮ นี่ยังไม่เลิกนิสัยนั่งตักรึงัยฮะ? ลุกๆ ฉันไม่อยากมีปัญหากับคิบอมมันนะเว่ย!!”
“อะไรๆก็คิบอมเรื่อยเลย ก็อยากนั่งตักพี่ชายอ่ะ ทำไมล่ะ??”
บ๊ะ ไอ้นี่.. เดี๋ยวก็ปั๊ด ใช้ไม้ตายซะเลยนี่..ให้เวลานายอีกซัก 5 วิ.ละกัน
“บอกให้ลุกงัย กระดูกจะหักแล้วนะโว้ย!!”
“ฮ่าๆๆ ไม่-ลุก^^”
1.....
“ไอ้ทงเฮ~ ><”
2....
“ไม่ลุก ฉันเล่นนายแน่”
3.....
“จะทำอะไรผมครับ พี่ชาย”
4.....
“อย่าหาว่าฉันไม่เตือนละกั๊น”
ลุย!!!!
“โฮะๆๆๆๆฮ่าๆๆๆๆๆ ฮิๆๆๆๆ อ๊ากกก โอ๊ยยย ฮ่าๆๆๆ อ้ะ ฮ่าๆๆๆๆ พะ...พอ...ฮ่าๆๆๆ ได้แล้ว โอ๊ยยยย!!!” ได้ผลเหมือนทุกครั้ง ก็แผนจั๊กจี้งัยล่ะครับ เจ้าตัวเล็กหัวร่อจนท้องขดท้องแข็งหล่นไปดิ้นขลุกๆอยู่บนพรม
“ฮะๆๆๆ โอย..เจ็บท้องเลย”บี้หน้าจนหยี แล้วก็ลูบท้องตัวเองป้อยๆ
“สม^^”
เป็นงัยล่ะ เป็นพี่ที่แสนดีใช่มั๊ยล่ะครับ?
ติ๊ง ต่อง ...
ใครมาหว่า?? ผมเดินไปเปิดประตู พี่ผู้จัดการยืนหน้าเบ๊อยู่หลังประตู ผมเห็นครั้งแรก แทบหัวใจวายตาย นึกว่าผีมาล้างแค้น เหอๆ ในมือมีของอะไรไม่รู้ใหญ่มาก มันมีรูปร่างเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า หุ้มด้วยพลาสติก 2 ชั้น พี่ผู้จัดการยื่นมาให้ผม ...
“อะไรครับพี่?”
“ของจากแฟนคลับที่ตกหล่นอยู่ที่คอนเสิร์ตเมื่อเย็นน่ะ แล้วก็นี่ CD เบื้องหลังการถ่ายทำรายการเมื่อเช้า”ยื่นแผ่นCD สีชมพูมาให้อีกแผ่น ผมก้มหัวแล้วก็เดินกลับเข้ามายังห้องนั่งเล่น
“ได้อะไรหง่ะ โห ใหญ่จัง” เจ้าเด็กจอมอยากรู้อยากเห็น โผล่มานั่งแหมะอยู่ข้างๆ
“ไม่รู้สิ แฟนคลับให้มา” จัดการวางมันลงกับพื้น แล้วก็รีบแกะออกดูของข้างใน
...จิ๊กซอว์รูปตัวเอง...
“สุดยอดไปเลย ใครทำให้เนี่ย??”
“ก็บอกว่าแฟนคลับงัยเล่า” ไอ้นี่ ถามแปลก.. แต่ว่า มันสวยจริงๆนะ รูปนี้ไม่มีวางขายตามห้างสรรพสินค้า ซะด้วย คล้ายๆภาพแอบถ่าย แฟนคลับคนนี้น่าจะทำมันด้วยตัวเอง ผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ทงเฮค้นของไปทั่ว แล้วก็เจอเข้ากับ CD ที่พี่ผู้จัดการเพิ่งให้มา แล้วเจ้าเด็กจอมซนก็จัดแจงใส่มันลงไปเล่นในเครื่องเล่น DVD ซะเสร็จสรรพ โดยไม่ต้องขออนุญาตจากคนเป็นพี่
...ผมหันไปทางหน้าจอทีวีตามเสียงเพลงที่ดังมาจากลำโพง เป็นการรวมภาพเบื้องหลังการถ่ายทำรายการเมื่อเช้า เป็นวาไรตี้ให้พวกเราไปสัมภาษณ์ แล้วก็มีภาพบรรดาแฟนคลับที่มะรุมมะตุ้มเพื่อจะเข้ามาดูบรรยากาศการถ่ายทำที่สตูดิโอ แต่ว่า มีอยู่ชอตนึงที่ทำผมนั่งตาค้าง
ที่มุมล่างของจอทีวี เขียนไว้ว่า 05.45 ทั้งที่รายการเริ่มอัดตอน 10 โมงเช้า ... แต่ผมเห็นเธอ..มานั่งรอที่หน้าสตูดิโอแต่เช้า แล้วก็กำลังสาละวนกับจิ๊กซอว์ขนาดใหญ่ตรงหน้า...จิ๊กซอร์รูปผม...
“พี่ นั่นงัย คนที่ทำจิ๊กซอว์มาให้พี่น่ะ” ทงเฮตื่นเต้นใหญ่
แต่ผมนี่สิ..ดีใจ จนพูดไม่ออก…………….ยองจิน..
로꾸거! 로꾸거! 로꾸거! 말해말! 로꾸거! 로꾸거! 로꾸거! 말해말!!
โร กู กอ! โร กู กอ! โร กู กอ! มัล เร มัล! โร กู กอ! โร กู กอ! โร กู กอ! มัล เร มัล!! ...
เห่อไปป้ะเนี่ย?? แต่ก็ นี่แหละ ริงโทนของผม =.=
“ Unknown number “
“หวัดดีคับ”
“ฮ๊า..โอปป้า อิทึกโอปป้าใช่มั๊ยคะ?”เสียงเจื้อยแจ้วดังลอดสาย มันคงแหลมมาก กระทั่งทงเฮจะต้องเอียงหัวมาแนบกับหูโทรศัพท์ด้วย
“อ่า..ใช่แล้วครับ ใครเหรอ?”
“ยองจิน ยูยองจิน จำได้มั๊ยคะ เออ..ขอโทษนะคะที่โทรมารบกวน บางทีโอปป้าอาจจะนอนอยู่ก็ได้ ฉันไม่น่าโทรมาเลย เอ่อ..แต่ว่า ฉันแค่อยากรู้เฉยๆ ว่าฉันแกะเบอร์มาถูกรึเปล่า? โอปป้าอย่าโกรธฉันเลยนะ คือ ถึงแม้ฉันจะรู้เบอร์โอปป้า แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร แล้วก็จะไม่โทรมากวนบ่อยๆด้วย”
ยาวแข่งกับแม่น้ำไนล์ได้เลย..นี่ผม..ยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเลยนะ
“ไม่ครับ พี่ยังไม่นอน”
“ดีจัง คิดว่าจะโทรมารบกวนเวลานอนโอปป้าซะอีก”
“อืม..” ผมพยายามสะบัดไอ้ทงเฮจอมยุ่งออกไป แต่มันน่ะ เคยยอมใครที่ไหน? “คือ..วันนี้พี่ยังไม่ได้ดาวเลย” ให้ตาย ดูไอ้ทงเฮมันทำหน้าดิ ตาโตเป็นไข่ห่าน แล้ว..จะอึ้งไปถึงปักกิ่งเลยรึงัย??
“ไม่จริงอ่ะ ฉันส่งไปแล้ว โอปป้าไม่สังเกตเอง ฮิฮิ..โอปป้า พรุ่งนี้โอปป้าจะไปถ่ายแบบที่ทะเลตะวันออกใช่มั๊ยคะ? ฉันจะไปดูโอปป้าด้วยน้า..อย่าลืม มองหาฉันด้วยนะคะ” เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน ทำเอาคนฟัง งง..คนแอบฟังก็ยิ่ง งง..??
“อื้ม”
“โอปป้าคงง่วงแย่แล้ว รีบๆนอนนะคะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ”
ตู๊ดๆๆๆๆ
“ดะ เดี๋ยว..”วางหูเฉยเลย นี่เธอเป็นแฟนคลับผม หรือผมเป็นแฟนคลับเธอกันแน่เนี่ย?
ว่าแต่..ดาว?? อยู่ไหนล่ะ??
ผมเริ่มสำรวจรอบห้อง ไม่พอยังสำรวจไปถึงทงเฮ ซึ่งมันก็ยืนงงๆเป็นไก่ตาแตกอยู่
“หาอะไรอ่ะ?”
“ดาว”
เช้านี้อากาศดีเป็นพิเศษ สงสัยท้องฟ้าคงรู้ว่าวันนี้พวกเราจะมาทำงานที่นี่ เลยไม่ส่องแสงแดดมาแผดเผากันมากเกินไป ดีแล้ว..จะได้ทำงานเสร็จเร็วๆ
ผมตั้งท่าถ่ายรูปไปหลายแอคเหมือนกัน ทั้งเดี่ยว ทั้งคู่ ทั้งคี่ ทั้งหมู่ ชินแล้วล่ะครับ..แล้วก็ถนัดสุดๆ กับการหันซ้ายให้กล้อง** ถ่ายกันจนเกือบเที่ยง ทางกองก็ให้พวกเราพัก 5 ชม. หลายคนก็ไปหมกตัวนอนกันอยู่ในห้องพักในโรงแรมที่ทางทีมงานจัดไว้ให้ อีกหลายคนก็ไปหาที่กินอร่อยๆ แต่สำหรับผม..กลับเลือกที่จะมาเดินเล่นริมหาด ใกล้เที่ยงก็จริง แต่แดดไม่ยักกะร้อน
“โอปป้า!!!!!!!!!!!!! แฮ่กๆ” ร่างบางมาหยุดอยู่ตรงหน้า หอบแฮ่กๆจนตัวโยน แต่เพียงไม่นาน หน้าใสก็เงยขึ้นมาส่งยิ้มสดใสทักทาย “คิดว่าจะไม่ได้เจอโอปป้าซะแล้ว”
“ทำไมคิดงั้นล่ะ?”
“ก็..ถ้าโอปป้าไปที่โรงแรมเหมือนคนอื่นๆ ฉันก็ไม่มีโอกาสได้เข้าไปหาน่ะสิ แล้วถ้าโอปป้าไปข้างนอกไกลๆ ฉันยิ่งตามไม่ถูก แต่นี่โอปป้ามาเดินเล่นแถวๆกองถ่าย ก็เลยโชคดีได้เจอ ฮิๆ”
“พี่ถึง มาเดินเล่นที่ชายหาดอย่างงี้งัยล่ะ”
เอ๋?? เป็นคำตอบที่ชวนงงและดีใจไปพร้อมๆกัน ทำเอาคนรับคำตอบ ทำตัวไม่ถูก มันหมายความว่า ..โอปป้าก็อยากจะเจอฉัน...
“ตะ-แต่ว่า ตรงนี้มันโล่งออกจะตาย ไม่กลัวโดนรุมเหรอ?”
“แล้ว ยองจินอยากให้พี่เจอรุมเหรอ?” ถามไปอย่างงั้น ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
คนตัวเล็กสะบัดหัวจนคอแทบจะหลุดออกจากบ่า “ไม่ ไม่เลย..เอางี้” เปลี่ยนไปค้นของในเป้ใบเดิมกับคราวที่แล้ว แล้วก็ได้หมวกแค็ปสีน้ำเงินติดมือมา เธอสวมมันให้กับผมพร้อมกับจัดเส้นผมให้เป็นระเบียบ
“ไม่มีใครจำได้แล้ว”
“งั้น..เราก็ไปเที่ยวด้วยกันได้แล้วน่ะสิ” คว้ามือคนตัวเล็กมาจับไว้อย่างถือวิสาสะ
“อะไรนะ?”
“ป้ะ!!!^^”
ผมพาเธอ ไม่สิ เรา..หลงทางไปกินอาหารทะเลด้วยกันต่างหาก.. หวังว่าคงไม่ทำให้ท้องเสียหรอกนะ แล้วก็ปั่นจักรยานเล่นกัน สุดท้ายก็ไปที่..มุมชายหาดที่เงียบสงบ
“ฮิฮิ^^”
“ฮ่าๆ^^”
หัวเราะประสานเสียงกัน แล้วก็หยุดพร้อมกัน อย่างกับมีวาทยากรคอยควบคุมอย่างนั้น
ผมหันไปทางเธอ ยิ้มบางๆให้..ความจริง มันคือการเริ่มต้นของคนที่กำลังจะสารภาพอะไรบางอย่าง
“ยองจิน”
“คะ?”
“พี่มีเรื่องจะสารภาพล่ะ”
“อะไรเหรอ?”
“คือ...ดาวที่ยองจินให้พี่ มันหายไป 2 ดวง แล้ว.....พี่ก็..ทำเสียอีก 3 ดวง” ลูบท้ายทอยไปมา คล้ายๆจะถูให้ขี้ไคลออกซะมากกว่า
“ฮะๆ ^^ ฉันดีใจจังเลย”
“ห๊ะ?? ว่างัยนะ”
“ก็..ที่โอปป้ารู้ว่ามันหาย แสดงว่า โอปป้านับมัน...แค่นี้ฉันก็ดีใจแล้ว” พูดต้อยๆ ใบหน้าก็ระบายความสุขไม่เคยจาง อยากรู้จัง เด็กคนนี้..เคยเสียใจบ้างรึเปล่า?
“แต่ว่า..มันจะไม่ครบวันที่ยองจินรู้จักพี่”
“เอาเป็นว่า ฉันสอนโอปป้าพับใหม่ละกันนะ ฉันมีกระดาษพวกนี้ติดตัวตลอดแหละ” พูดไป มือก็จัดการขนกระดาษสีสวยออกมาจากเป้ ยื่นให้ผม 2 แผ่น
“ทำตามฉันนะ”
ผงกหัว เหมือนเด็กกำลังตั้งใจฟังครูสอน ผมทำตามไปทีละขั้นตอน ดูตัวอย่างจากดาวของยองจิน แรกๆก็เหมือนอุกกาบาต หลังๆก็เริ่มเป็นดาวตก แต่กว่าจะเป็นดวงดาวได้นั้น ก็กินเวลาไปเกือบครึ่งชม.
“เป็นงัย ใช้ได้มั๊ย?” โชว์ฝีมือตัวเอง รู้สึกภาคภูมิใจเหมือนตอนได้รับรางวัลบนเวที เหมือนเว่อร์ แต่ก็มันก็จริงๆนะ เพราะทั้งสองอย่าง มันก็คือสิ่งที่ผมทำเองกับมือ
“สวยมากๆเลย”
“ปากหวานจริงนะ” กำปั้นแล้วก็บดลงบนผมนุ่มของสาวน้อย เธอหน้ายู่แต่ก็เอาคืนด้วยการยื่นมือมาบีบจมูกผม
โอ๊ยยย!!
ฮ่าๆ
“อย่ามาหาว่าฉันไม่ให้ดาวโอปป้านะ”
“หืม?”
“ก็ ในมือโอปป้างัย^^”
“อ๋อ.. เป็นดาวที่ดูไม่ค่อยได้สัดส่วนเท่าไหร่.. พับอีกดวงละกันนะ น่าจะดูดีขึ้น” ว่าแล้วก็หยิบกระดาษมาเริ่มพับใหม่ จะว่าผมใช้โวหารอธิพจน์ก็เอาเถอะ แต่ว่า..ดาวเล็กกะจิดเท่าขี้มด แต่ผมสามารถใช้เวลาพับมันได้เท่ากับเวลาที่ยานอวกาศเดินทางจากโลกไปดวงจันทร์ได้เลยอ่ะ
คร่อก..
“อ่าว ยองจิน ตื่นดิ่ เสร็จแล้ว”
เธองัวเงียๆขึ้นมา “ฮ๊าววว เสร็จแล้วเหรอ?” หาวหวอดๆ น่าจะให้ยุงบินเข้าไปซะหน่อย
“เสร็จแล้ว สวยมั๊ย??”
“อื้ม สวยสิ” เธอหยิบดาวดวงนั้นไปดู “สวยกว่าฉันพับอีก”
“จริงน่ะเหรอ?”
“อื้ม”
“งั้น...พี่ให้ยองจินนะ”
“อ้าว?? ทำไมล่ะ เก็บไว้เองสิ โอปป้าเป็นคนพับมันนะ”พยายามคว้ามือผมไป แต่ผมก็หลบรอดไปซะทุกครั้ง
“ก็เพราะพี่ทำเอง เลยอยากให้ยองจินบ้าง เพราะของที่ยองจินทำเอง ยองจินยังเอามาให้พี่เลย”
..
..
..
ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ชั่วขณะ
“โอเค.. งั้นฉันจะรับมันไว้ “ เลื่อนดาวกระดาษในมือให้อยู่ในระดับสายตา “ของขวัญจากอิทึกโอปป้า!!!”
ฟอดดดดดด!!!!
ขโมยหอมจากแก้มที่สาวๆอยากจะครอบครองไปฟอดใหญ่แล้วก็วิ่งหนี ทิ้งท้ายไว้แต่ เสียงหัวเราะร่าเริง
“ได้หอมอิทึกโอปป้าแล้ววววว^^”
ไม่ได้คิดว่านั่นเป็นการขโมยซักหน่อย ผมเต็มใจต่างหาก..
ผมเพิ่งไปค้นดาวอีกรอบ แล้วก็เจอมันแล้วล่ะ ซ่อนอยู่ในกรอบจิ๊กซอว์ที่เธอให้ผมมา อยู่ตรงตำแหน่งที่สังเกตยากสุดๆ นั่นก็คือ...ติ่งหู
“305 ดวง...ของยองจิน”
“3 ดวง ของผม^^”
The end*
ความคิดเห็น