รักเธอเสมอ นานเท่าไรยังรักเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : รักเธอเสมอ นานเท่าไรยังรักเธอ ตอนที่ 3

“ป่าป๋า วันนี้ป่าป๋ารีบกลับบ้านนะ”

“จ๊ะ ป่าป๋าจะรีบกลับบ้านมาหาจำปี กระดังงาวันนี้เพื่อนที่บริษัทผมจะมานะ ทำกับข้าวไว้ด้วยละ”

บนรถม้า

“อุชิโตะ พักนี้ไม่ค่อยขยันทำงานเลยนะ มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า”

“ขอโทษครับหัวหน้า ผมคิดถึงหญิงอันเป็นที่รักของผมคนหนึ่ง”

“โอ้ กระดังงานะเหรอ ข้าวใหม่ปลามันกันจริง”

อุชิโตะหน้าซีดเผือก ปากแห้งผาก แต่ก็ผงกหัวรับอย่างจนใจ

อุชิโตะนั่งมองวิวทิวทัศน์ไปเรื่อยเปื่อย สายตาเขาผิดสังเกตแม่น้ำสายหนึ่ง จึงขอให้รถม้าจอดและบอกหัวหน้าว่ามีธุระต้องทำ แล้วรีบผลุดกระโจนหัวทิ่มหัวตำเลิ่กหลักล้มลุกคลุกคลานไปยังแม่น้ำสายนั้น อุชิโตะสายตาเบิกกว้าง ขาสั่นงันงกอ้าปากหวอ คิ้วเลิก เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ ร่างของหญิงสาวไหลทวนน้ำมา อุชิโตะรู้สึกผิดปกติกับสิ่งที่เห็น แต่ด้วยความเป็นมนุษย์โลกที่ดี จึงฉุดรั้งร่างของหญิงสาวขึ้นมา อุชิโตะหงายหน้าของหญิงสาวขึ้น เขาตกใจกว่าคราวแรกและตะลึงพรึงเพริดกว่า

“เรกิ” เขาอุทานขึ้นโดยนิสัยจากนั้นเขาไม่รีรอรีบผายปอดทันที แต่ไม่ทันเสียแล้ว อุชิโตะหยุดกึกเพราะร่างของเรกิกลายเป็นสิม่วงไปแล้ว ชายหนุ่นร้องไห้คร่ำครวญ รู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์นี้ จึงต่อโลงเพื่อจะนำศพของเรกิไปเผา ใช้เวลาค่อนวัน ขณะที่เขานำร่างของเรกิใส่เข้าไปในโลง กืด ๆๆ มีวัตถุสั่นได้อยู่ภายในกระเป๋าเสื้อของเรกิ อุชิโตะคว้าออกมา มันคือ องค์พ่อจตุคามที่เรกิพกติดตัว อุชิโตะมั่นใจว่า ไม่ใช่สิ่งนี้ที่สั่นอย่างแน่นอนจึงเขวี้ยงออกไปไกลตัวแล้วเริ่มค้นหาต่อ และสิ่งที่เขาค้นพบ มันคือ ฟันของมนุษย์ เขาคงตกใจมากแน่นอน แต่ไม่เป็นเช่นนั้น เพราะเขาสัมผัสได้ถึงโครงเหล็กที่ติดกับฟันนั้นด้วย เขาจึงเขวี้ยงออกไปรวมกับจตุคาม เขาเริ่มการค้นหาอีกครั้ง เขาคว้าหมับและมั่นใจแน่นอนว่านี่คือตัวการของการสั่นไหว ควับ ปรี๊สส เขาขว้าปลาหมอตัวใหญ่และเงี่ยงของปลาหมดบาดมืออุชิโตะเข้าอย่างจัง อุชิโตะเบื่อหน่ายที่ต้องทำอะไรอย่างนี้แล้ว จึงจัดแจงนำเรกิ ใส่โลง คว้าง แสงแวบทำให้อุชิโตะต้องหลับตาปี๋ เมื่อเขาลืมตาขึ้นก็พบว่ามือของเรกิชูขึ้นพร้อมกับกำแท่งไม้ยาวประมาณหนึ่งเมตรและดวงตาของเรกิเบิกกว้างเส้นเลือดรอบดวงตาชัดเจน ริมผีปากขยับผงาบๆ และพูดว่า

“เอาไป” อุชิโตะตกใจคว้าคถาแล้ววิ่งหนี คราวนี้เขาเหลียวหลังพบร่างเรกิวิ่งตามผลักๆ มือเรกิเริ่มยาวขึ้นเรื่อยๆ อุชิโตะตกใจมากแต่เขาก็สัมผัสอะไรในกระเป๋ากางเกงเขาควักออกมาดูพร้อมกับวิ่งแจ้นหางจุกก้น มันลักษณะคล้ายไข่ไก่แต่ลายของมันเหมือนกับไข่ในดิจิมอน แต่ที่แปลกเข้าไปใหญ่วัตถุมีลักษณะเหมือนวุ้นและเปลี่ยนแปลงรูปร่างได้เปรียบได้กับเจลกันน้ำชายหนุ่มกลัวมากจึงกำไข่ไว้แน่น                 “อ้า” เรกิร้องเสียงสูง “อย่า อย่าทำอะไรกับสิ่งนั้น นั่นเป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉัน ถ้าไม่มีมันฉันต้องตาย” อุชิโตะไม่ฟังคำพูดยิ่งบีบแน่นเข้าไปอีก ควับ โบ๊ะ ไข่ในมือของอุชิโตะแตกร้าว

                แสงแวบวูบวาบสีแดงมะฮอกกานีพุ่งผล่านมาจากตัวเรกิ “อ้าง” เรกิแผดเสียงสูงผิดมนุษย์มนาท้องฟ้ามืดมน ฝนห่าโปรยลงมา สายฟ้าจากสวรรค์ฟาดฟันมาที่ตัวเรกิ เพล้ง ตัวเรกิแตกออกเป็นเสี่ยงๆดังเช่นกระจกแก้ว ควืด ว้าง ๆ ๆ ๆ ๆ วัตถุลึกลับมากที่สุดเท่าที่อุชิโตะเคยพบมา ลักษณะคล้ายกับ ยูเอฟโอจากต่างดาว เมื่อยูเอฟโอจอดลง ประตูเปิดอ้าออก หญิงสาวที่อูชิโตะคุ้นตามากเธอคือนางฟ้าในฝันของเขา เธอออกมาพร้อมถามคำถามอุชิโตะว่า

“จะขอพรอะไรจากนางฟ้า”

อุชิโตะไม่ทันตั้งตังจึงตอบแบบส่งๆตามโฆษณาว่า “ขอให้สวยเหมือนนางฟ้า”

“ยากไป ขอใหม่สิ” ควึ้ง แวบๆๆๆๆ เรกิลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าโศกเศร้า

“เธอมาจากไหนเนี่ย ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ฉันคือเรกิตัวจริงจ้ะ” อุชิโตะเริ่มสับสนกับตัวเอง เขารักษาการทรงตัวไม่อยู่ จึงถลาล้มหัวฟาดพื้น

            อุชิโตะรีบลืมตาตื่น รู้สึกเจ็บท้านทอยเหตุการณ์เช่นนี้เคยเกิดกับเขาแล้วหนึ้งครั้งและสิ่งที่เขาเห็นคือห้องเรียบพิเศษสมัยมอปลายที่เขาเคยเรียนทำวุ้นบ่อยๆ และเห็นเพื่อนๆวัยเด็กของเขาเรียนทำวุ้นอยู่

“อุชิโตะคุงทำไปถึงไหนแล้วจ้ะ เรากำลังจะปิดทำการแล้วนะ”อุชิโตะสับสนมากที่สุด เขาจึงนำศรีษะตัวเองไปกระแทกกับโต๊ะ ครูอุ๊ตกใจที่อุชิโตะเอาหัวไปกระแทกกับพื้นจึงต่อว่า

“อุชิโตะคุงทำไมทำอย่างนั้นละจ้ะ” อุชิโตะเครียดหนักจึงคว้ามีดปักกลางกระบาลครูอุ๊ แต่ครูอุ๊มีความสามารถ ในการเล่นแร่แปรธาตุ เธอจึงใช้ แอมโมเนียมฟอสเฟต ผสมกับ เลด ทู ไอโอไดด์ เกิดเป็นตะกอน ของแข็งจึงนำมากันไว้ที่ศรีษะตนเองจึงไม่เป็นไร อุชิโตะเครียดมากจึงวิ่งเข้าไปหาครูอุ๊ด้วยความเร็วแสง เคราะห์ร้าย วุ้นที่นักเรียนทำตกอยู่เกลื่อนกลาดห้อง อุชิโตะจึงลื่นหัวฝาดพื้นอีกครั้ง

                อุชิโตะตื่นมาในห้องว่างเปล่า เขาเห็นหญิงแก่ตาบอด ผมฟูฟ่อง พร้อมกล่าวกับเขาว่า “ตามฉันมา แล้วแกจะได้ของดี” อุชิโตะงงเต็ก แต่ก็มิอาจบังคับร่างกายตัวเองได้ บัดนี้ ร่างกายของเขา มีใช่ร่างกายใต้บงการของเขาอีกต่อไป อุชิโตะถามหญิงแก่ว่า “ที่นี่คือที่ไหน เมื่อไหร่ผมจะได้กลับไปโลกแห่งความจริงสักที” หญิงแก่จิกตามอง ดวงตาที่ขาวโพลนไร้ตาดำยื่นออกมาราวสิบห้าเซ็น อุชิโตะอยากจะร้องกรี๊ดแต่ก่อไม่ทันเสียแล้ว หญิงแก่ใช้ลูกตาของเธอชอนไชเข้าไปในปากของอุชิโตะ เขารู้สึกเหมือนก้างปลาทูติดคอ จึงใช้ฟันงับ ตาของหญิงแก่ขาดสะบั้น อุชิโตะตกใจ อ้วกออกมาเป็นวัตถุทรงกลมลักษณะและรูปพรรณสัณฐานคล้ายคลึงกระทั่งเหมือนและใช่...