รักเธอเสมอ นานเท่าไรยังรักเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : รักเธอเสมอ นานเท่าไรยังรักเธอ ตอนที่ 2

ณ หุบเขาลึกกลางป่าดงดิบ

“เรกิเอ้ย หาผลไม้มาให้ตาหรือยัง อยู่ไหนนะ”

“จ้า ท่านตา”

“เรกิ เจ้าอยู่ที่นี่คนเดียวมานานแล้วนะ ข้าจะเสกกุมารทองมาให้เป็นลูกของเจ้า และเจ้าก็จงกลับญี่ปุ่นไปได้แล้ว ไปเดินทางตามหัวใจของเจ้า กลับไปใช้ชีวิตดังเดิม และทิ้งข้าไว้ที่นี่เพียงผู้เดียว”

“แต่ว่า ฉันไม่อยากเจอผู้ชายคนนั้นอีก คนที่ขโมยหัวใจของฉันไป”

แต่เหตุการณ์กลับแปลผัน น้ำท่วมป่าครั้งใหญ่ สัตว์ป่าต่างล้มตายกันท่วนหน้า เรกิจึงจำเป็นต้องหนีไปพร้อมกับกุมารน้อย แต่ท่านตารักป่านี้มาก จึงขอตายพร้อมกับป่าและมอบคถาศักดิ์สิทธิ์ ให้กับเรกิแล้วบอกว่า คถานี้สามารถเรียกนางฟ้าได้ แต่หนึ่งคนต่อสามพรเท่านั้น และคถานี้กำลังจะหมดอิทธิฤทธิ์แล้ว ใช้ได้กับเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น

เรกิจึงให้พรข้อแรกทันทีเพื่อให้เธอได้กลับไปญี่ปุ่นพร้อมกับกุมารน้อย

ณ ชินคันเซน

เรกิไม่สามารถรู้ตัวได้ การเคลื่อนไหวของเธอเร็วกว่าแสงเธอโผล่แหวบมาอย่างน่าอัศจรรย์ใจโดยที่ทุกคนไม่ตกตะลึงเลย เรกิตัดสินใจไปอยู่กับป้าที่ชิบูย่า ไปช่วยป้าขายผักกาดดอง

ณ บ้านเลขที่ 47/39

ตุ้งดุง เสียงออดอันคุ้นชินดังขึ้นถี่เร็ว

“ค่ะ รอซักครู่” มิโฮะ สาวร้างวิ่งกระอักกระอ่วนไปเปิดประตู

“อ้าว ยายกุกิ แกมาทำไมเนี่ย”

“แหมแก ฉันมีข่าวมาอัพ แกรู้ไหมนังเรกิกลับญี่ปุ่นแล้ว มันยังไม่ตาย”

ทันทีที่มิโฮะ ได้ยินเพื่อนสาวอัพข่าวด่วน เธอตกใจกระวนกระวายใจ ปิดประตูปึงปังใส่หน้าเพื่อนสาว พร้อมกับวิ่งกระวีกระวาดไปที่ห้องรับแขก เธอเอาหน้าซุกหมอนแล้วร้องไห้ครวญคราง

“โฮ่ แกยังไม่ตายอีกเหรอนังเรกิ”

ทันใดนั้นเธอนึกสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้ เธอจึงลุกพรวดพราด ไปยังโทรศัพท์คู่ใจ เธอรีบหมุนเบอร์อย่างรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด

“ฮัลโหล ที่นั่น ซุ้มมือปืนใช่ไหมคะ”

ไร้เสียงตอบรับ แต่เธอก็แน่ใจว่าใช่แน่นอน เธอจึงบอกชื่อและที่อยู่ของเธอ และต้องการพบด่วน เธอรีบวางสายไปเพราะกลัวการดักฟังโทรศัพท์ เพียงเสี้ยววินาทีเดียวหลังเธอวางโทรศัพท์

ตุ้งดุง เสียงออดดังขึ้นเธอสะดุ้งเฮือกเพราะไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ เธอพรวดพราดไปเปิดประตู เธอพบกับความแปลกใจระคนสงสัย น่าตาของชายผู้นั้นเป็นชายหนุ่มวัย20ต้นๆเท่านั้น แต่งกายดูไม่เหมือนนักฆ่าเอาเสียเลย และยิ่งหมวกที่เขาใส่ทำให้เขาดูตลกด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง หญิงสาวรู้สึกคุ้นชินกับเสียงนี้เหลือเกิน

“ขอโทษครับ ผมมาจากกรมประปา ไม่ทราบว่าท่อน้ำของคุณอยู่ไหนละครับ”

หญิงสาวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะไม่เป็นดังใจหมาย จึงพาชายหนุ่มเข้าไปในห้องครัวแล้วบอกให้ชายหนุ่มดูตรงก๊อกเปิดน้ำให้หน่อยซิ ขณะชายหนุ่มยืนหันหลังให้หญิงสาวคว้ามิดปังตอ ปักกลางศรีษะของชายหนุ่ม แต่ชายหนุ่มไม่เป็นไร หญิงสาวหัวเราะร่า

“ฉันสงสัยมานานแล้ว เขาลือกันว่าหมวกของช่างประปาแข็งมากสามารถกันมีดปังตอได้ พึ่งรุ้ก็คราวนี้แหละ”

ชายหนุ่มเสียวสันหลังวาบหวาดกลัวหญิงสาวขึ้นมาทันตาเห็นจึงขอลากลับก่อน

นี่คือแผนของหญิงสาวนั้นเองที่จะไล่ชายหนุ่มช่างประปา เพราะเธอไม่อยากให้ใครรู้เห็นการสนทนากับชายหนุ่มซุ้มมือปืน

ตุ้งดุง เธอดีใจแก้มแทบปริแตกรีบวิ่งร่าเริงกระปี้กระเป่า ไปเปิดประตู

“สวัสดีจ๊ะ นี้ฉันเอาปลาดิบตากแห้งมาให้เธออีกแล้วนะ”

มิโฮะสงสัยว่าทำไมยายกุกิถึงกลับบ้านบ่อนจัง แต่ก็ยิ้มแหยๆ แล้วก็รับถุงปลาแห้งพร้อมกับปิดประตูปึ้งใส่หน้ายายกุกิเต็มแรง ทำให้ได้ยินเสียงยายกุกิบ่นอุบอิบไม่เป็นภาษา

มิโฮะรออยุ่สามชั่วโมงด้วยความกระวนกระวายเธอจึงตัดสินใจไปเปิดประตูเพื่อดูว่ามีคนมาหรือยังแล้วสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอพะงงสงสัย เธอเห็นเด็กหญิงถักเปียสองข้าง อายุประมาณห้าขวบยืนอยู่หน้าประตู

“มาหาใครจะหนูน้อย นี่ยังไม่ถึงวันฮัลโลวีนซะหน่อยไม่มีลูกอมให้นะจะ”

“ฉันมาหาคุณมิโฮะ ฮานาซากิ”

มิโฮะตกใจฉี่แทบราด เพราะเสียงของเด็กหญิงเหมือนกับชายวัยห้าสิบ

“โปรดบอกเรื่องราวของคุณและหน้าที่ของฉันมาด้วย”

มิโฮะยังไม่หลุดจากอาการพวังค์จึงชวนสาวน้อยเข้าไปในครัวแล้วบอกให้สาวน้อยดูก๊อกให้หน่อย และเธอจึงเอามีดปังตอมาใส่หัวของสาวน้อย เพียงเศษเสี้ยวของเสี้ยววินาที เด็กหญิงหันมาทำหน้าบึ้งตึกพร้อมกับอ้าปากกว้างใช้ปากรับมีดและกลืนลงคอไป

มิโฮะหัวเราะร่าเช่นเคยพร้อมกับทำเสียงสูงผิดปกติ

“แหม เขาว่ากันว่าคนในซุ้มมือปืนเป็นคนเหนือโลก ฉันก็เพิ่งเคยเห็นครั้งนี้แหละ” พร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน

“เร็วๆได้ไหม ฉันมีงานต้องทำอีกหลาย”

มิโฮะกระอักกระอ่วนพร้อมกับรู้สึกอับอายไปในตัวที่ทำตัวไร้สาระเช่นนี้เธอจึงรีบก้าวกระโดดไปที่โซฟาห้องนั่งเล่น และเชิญเด็กหญิงนั่งลง การพูดคุยใช้เวลาไม่นานนักเนื่องจากเด็กหญิงหิวนมแต่การคุยก็เสร็จสิ้นไปด้วยดี

ณ ร้านขายปลาย่านชิบูย่า

“เอาผักไหมค่ะ ผักสดๆร้อนๆ”

“เรกิ ปิดร้านได้แล้ว นี่เย็นมากแล้วนะ”

เรกิจัดแจงปิดร้าน ขณะเดียวกันเธอก็ปาดสายตาไปเห็นเด็กหญิงวัยห้าขวบกำลังร้องไห้อยู่ เธอจึงเข้าไปปลอบโยนด้วยเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น “เป็นอะไรจะ หลงทางหรือจะหนูน้อย”

“ฮึกๆ แง่” เด็กหญิงไม่ตอบได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญ เรกิเข้าไปใกล้เด็กหญิงมากขึ้น เด็กหญิงนิรนามเงยหน้าขึ้น ทำหน้าสยดสยองพองขนพร้อมสั่นหัวหงักๆ พูดด้วยเสียงสั่นรัว

“เลือดสดๆของหญิงสาว”

เรกิไม่แน่ใจว่าเธอฟังถนัดหรือเปล่า เธอจึงเอาหูเข้าไปใกล้เด็กหญิง เด็กหญิงไม่รอช้า ควักมีดปลายแหลม แทงทะลุเบ้าตาซ้ายของเรกิ บร็วบ เสียงลูกกะตาของเรกิพลุบเข้าไป เรกิร้องไห้โฮ กุมารน้อยเห็นเหตุการณ์เข้า จึงเข้าต่อตีหมายจะแก้แค้นแทนมมารดา กุมารน้อยเอาพระขรรรค์ที่พกติดตัวขึ้นมา และตีลังกาสี่สิบห้าตะหลบ และกระโดดเข้า หนุมานถวายแหวน เด็กหญิงควัก ช็อตกันในกระเป๋าและเล็งที่หัวของกุมารน้อย ปํง โบ๋ะ กุ๊กๆๆ

เสียงปืนของเด็กหญิง เสียงหัวที่หลุดจากกุมารน้อย และการลื่นไหลของหัวเกิดขึ้นรวดเร็ว เรกิเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยตาข้างเดียว เธอรีบโดดน้ำหนี เด็กหญิงวิ่งตามและใช้ปืนช็อตกันสาดลงน้ำ เมื่อเด็กหญิงแน่ใจแล้ว จึงกระโดดอย่างร่าเริงกลับบ้าน

โปรดติดตามตอนต่อไป