ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เพ้อพร่ำ
สำบัสำนวนเสียริๆเลย ุอาะันศีรษะไปน่ามเท้า ะเล่า็ไม่เล่าสัที ุิอย่านี้ใ่ไหมรับ มารับ ผมะย้อนวามทรำลับไป ถึวันที่ผมเอ "น้อเป็" เป็นวันแร ามมาเลยรับ
อนนั้นผมเรียนอยู่ปี4เทอม้น ะที่ผมเรียนไม่เน้นเรียนแบบวิาารในห้อเรียนนั ส่วนให่ะเป็นอาารย์มอบหมายานให้ทำ แล้ว็ัวใรัวมันามสบาย ึ่เอาเ้าริๆ็ไม่สบายนัเพราะานหรือเรียภาษาอิลิว่าโปรเ็ท์นั้นแ่ละิ้น็โหหินเอาเรื่อ เพราะว่าะิแบบรวแบบับอาารย์นผ่านทำเป็นานส่อาารย์ไ้รินั้น็้อใ้เวลาอหลับอนอนันหลายอาทิย์
ใน่ว้นเทอมานยัไม่หนัมา พอมีเวลาว่าอยู่ ผมำไ้ว่าวันนั้นเป็น่วเวลาเย็นแ่ผมำไม่ไ้ว่าผมไปทำไมแถวถนนราำเนิน อาะเป็นพรหมลิิพาไปะละมั๊ ว่าไปนั่น
อนที่เินๆอยู่แถวอนุสาวรีย์ประาธิปไย สายาที่มอวามามอึรามรอบ้า ็มีอัน้อสะุหยุึ เมื่อสายาอผมปะทะเ้าับสาวน้อยนาหนึ่ในุนัศึษา ผมไม่้อบรรยายใหุ้ฟัอีรอบละมั๊
ใ่รับ รเสป็เป๊ะ าว หมวย สวย และอึ๋ม วามรู้สึมันเหมือนับว่าผมยืนๆอยู่แล้วทันในั้นฟ้า็ผ่าเปรี้ยลมาที่บาลผมนหัวแบะมึนึ๊บ
โลทั้โลหยุหมุน.วินาทีนั้น วินาทีที่ผมไ้ผมประสบพัร์อเธอ
่อนที่ะลิเันไปมาว่านี้นใรบานะท้ออืเฟ้อเรอเหม็นเปรี้ยวทาน้าวไม่ล วินาทีนั้นเธอ็้าวเินผ่านผมไป ผมลืมไปแล้วว่าผมำลัะไปไหน มาทำไมแถวนี้
ในสายาที่มอเห็น ผมเห็นแ่ภาพเธอที่ำลัเลื่อนไหวอยู่รหน้าเท่านั้น สมอส่วนที่สั่ารร่าายระุ้นให้ผมออเินามเธอไปเหมือนโนสะิ
เธอเป็นใร ำลัะไปไหนหนอ แล้วผมะรู้ัเธอไ้ยัไ ผมยัิอะไรไม่ออ สมอมึนึ๊บไปหม ไ้แ่เินิามเธอไปห่าๆ
บริเวที่เราเินอยู่เป็นถนนราำเนินแถวป้อมมหาาฬ เธอเินนำหน้า ผมเินามหลั โลอผม.เวลานั้นเหมือนเราำลัเินอยู่เพียลำพัสอนท่ามลาโลที่หยุารเลื่อนไหวเพื่อเราสอ
ทั้ที่วามเป็นริิใ้สำนึบอว่าเราอยู่ับนที่เินอีหลายสิบรถที่วิ่อีหลายร้อยัน แ่ผมไม่อยารู้สภาพวามเป็นรินัหรอ
เธอเินล้าป้อมมหาาฬ ไปหยุอยู่ริมลอแสนแสบ ผมเพิ่รู้เี๋ยวนี้เอว่ารนี้เป็นท่าเรือ ธรรมาเยนั่แ่เรือ่วนเ้าพระยาับเรือ้ามฟา ไม่เยรู้เลยว่ามีนใ้บริารเรือหายาวลอแสนแสบเยอะอยู่เหมือนันสัเาำนวนนที่รอเรืออยู่
ถึแม้ผู้นะแน่นหนาสายาผม็โฟัสแ่เธอเท่านั้น ผมยืน้าหลัเธอลอบแอบมอ้นอาวนวล เส้นผมที่ยาวสลวยปลิวเล็น้อยามแรลม แม้ลิ่นอลอแสนแสบะรุนแรแ่ผม็ยัไ้ลิ่นแมพูหอมอ่อนๆาเส้นผมอเธอ
ผมไม่รู้เธออยู่มหาลัยอะไร แถวนั้น็มีไม่ี่แห่ แ่ที่แน่ๆือไม่ไ้อยู่มหาลัยเียวับผมไม่ั้นผมไม่้อมาเินามเธอเหมือนนโริแบบนี้ นั่นแน่ะ มีแอบแ้ัวเล็น้อยทำเป็นร้อนัว
ริๆุๆโยเพาะผู้หิถ้าทนอ่านมาถึรนี้อออาารสยอนหัวลุับำบรรยายอผมเ็มที แ่ผมยืนยันในเนาีนะรับ ะให้ทำยัไในเมื่อเอนที่ใ่นานี้แล้วไม่รู้ะมีโอาสไ้เอเธออีหรือเปล่าในีวินี้ เห็นใายผู้อาภัพรัมาลอีวินนี้้วยเถอะรับ น่าน อ้อนะหน่อย
อ้อ ้อพัวามิแ้ัวไว้่อน เรือหายาวแล่นมาอรหน้าและเธอำลัะ้าวลเรือ ผมใ้เวลาัสินใในเสี้ยววินาที ใ่รับ ผมลเรือามเธอไปโยที่ไม่รู้เลยว่าเรือลำนี้ำลัะแล่นไปไหน
โีสุๆที่นั่้านหลัเธอยัว่าอยู่พอี เรือเริ่มแล่นเส้นผมอเธอโนลมปลิวสะบัมาโนหน้าผมนันั๊ะี้ ยิ่ทำให้ผมรู้สึถึวามใล้ิเธอนใเ้นึัไปหม
แ่่อนะบรรยายอะไรโรแมนิ(หรือบานอาะว่าโริ)ไปว่านี้ วามิอผม็้อสะุัโรม เหุเพราะน้ำในลอแสนแสบที่โนเรือระแทระเ็นมาเปียหน้าและแว่นาผมนุ่ม
เออ ผมบอุไปรึยัว่าผมเป็นไอ้ี๋ใส่แว่นรอบหนาเผื่อุะไ้ินนาารภาพไ้ถู
หลายนเยมีประสบาร์ แ่สำหรับผม นี่เป็นรั้แรในารไ้สัมผัสับลอแสนแสบ มิน่าเรือทุลำถึ้อมีผ้าใบอยู่้าน้าไว้ให้ผู้โยสารยึ้นมาบั
ไม่นึเลยว่าลื่นที่เิาเรือวิ่โยเพาะอนเรือสวนันมันะเิลื่นรุนแรนานั้น แล้วน้ำในลอ็่าใสสะอาบริสุทธิ์น่าแหวว่ายสัมผัสเสียหลือเิน
ผมึ้อหยุอารม์โรแมนิั่วราวหันมาสนใับารบัและ้มหน้าหลบฝอยน้ำที่ระเ็นผ่านมาเป็นระยะๆ
เอาไว้อนหน้าผมะมาบรรยายเรื่อราวใหุ้ๆโยเพาะุที่ำลัลวามอ้วนไ้อ่าน่อ เพื่อให้เิอาารท้ออืท้อเฟ้ออิ่มเอียนนทาน้าวไม่ลเพราะำบรรยายเรื่อราวอผมโยไม่้อพึ่ยาให้เป็นอันราย
ำเือน ไม่วรอ่านเินวันละ 3 รอบ อาทำให้เป็นโราสารอาหาร ถ้าะให้ีวรอ่านเรื่ออผมเพียวันละ 2 รอบ เที่ยและเย็น่อนทานอาหาระไ้ผลีมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น