ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พักเหนื่อยกันหน่อยนะ
ฉันกังวลมากเลยกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปในวันนั้น แต่มันก็กลายเป็นอดีตไปแล้วละ ฉันก็พอที่จะทำใจได้บ้างแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกอยู่ดีแหละว่ามันไม่ค่อยธรรมดาเลย หรือว่าฉันคิดไปเองมั้ง
เวลานี้ไมกำลังยืนกวาดใบไม้อยู่หลังบ้าน วันนี้เป็นวันเสาร์ แดดอ่อนๆ ยามเช้าทอแสงออกมาอย่างอ่อนโยนเป็นพิเศษเหมือนกับว่ามันกำลังบอกถึงการมาเยือนอันเป็นสุขในวันนี้ กองใบไม้ที่ไมกวาดรวมกันเป็นกองสูงอยู่ใต้ต้นพลับ บรรยากาศดีมากไมจึงไปนั่งพักตรงม้านั่ง ดูใบไม้ที่ค่อยๆ ร่วงลงมา ทุกอย่างดูเงียบสงบเหลือเกินจนน่าจะนอนหลับ
\"เฮ้! ไมจัง ไม ไม\" โซสะกิดไมที่ตอนนี้กำลังเคลิ้มหลับ
\"อ้าว .. โซเหรอ แหม..พี่ไม่น่าหลับเลยนะ แฮ่ๆ\" ไมเขินเล็กนอยต่อหน้าน้องชาย
\"เอาเถอะ ไมจัง ไม่เบื่อเหรออยู่แต่บ้านน่ะ แถบไม่ออกไปไหนเลยน่ะตั่ง 3 อาทิตย์\"
จริงอย่างที่โซพูดนี่ก็ 3 อาทิตย์แล้วแต่ไมยังไม่ได้ออกไปเที่ยวในเมืองนี้หรือตามห้างต่างๆ ยกเว้นการนั่งรถไปโรงเรียนกับเดินเที่ยวเล่นแถวบ้าน
\"นั่นสินะ\" ไมพูดแล้วถอนหายใจ เธอรู้สึกไม่อยากร่าเริงแล้ว
\"งั้นลองไปขอพ่อกับแม่มั๊ย? แต่เมื่อเช้าเห็นพ่อกับแม่บอกไม่ว่างไปจนกว่าจะสิ้นเดือน
เฮ้ย! นี่มันอะไรกันนี้ แล้วครอบครัวเราก็ได้พร้อมหน้ากันเสียทีเมื่อไร\" โซโว้ยวายออกมา
\"อยากไปมากเหรอ โซ\" ไมหันมาสบตาโซด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
\"แน่นอน ชีวิตของวัยรุ่นมันต้องซู่ซ่าส์หน่อยสิ\" โซตอบกลับด้วยสายตาเดียวกับไม
\"งั้นเราสองคนพี่น้องไปเที่ยวกันเองเลย\"
\" ตกลง ok. ครับพี่สาว เย้! \"
\"ให้เวลา 10 นาที่จัดการทุกอย่างให้พร้อมแล้วลงมาเจอกันที่ครัว\" ไมสั่ง
\" รับทราบครับ ลุย\"
สองพี่น้องรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนของบ้านเพื่อจัดแจงเสื้อผ้า แล้วก็อาบน้ำกันอย่างรวดเร็วแล้วก็ลงมาพร้อมกันก่อนเวลา 1 นาทีที่ห้องครัว
โซอยู่ในเสื้อยือตัวยาวสีน้ำตายแถบขาวกับกางเกงขายาวที่ยาวเนี๊ยบราวเทพบุตร ไมสวมชุกวันพีชแขนยาวสีชมพูอ่อนชายกระโปรงพริ้วสวยด้วยระบายสีขาว ทรงผมก็ปล่อยยาวธรรมดาแต่ติดกิ๊บสีชมพูเข้า สองพี่น้องนี้มายืนคู่กันแล้วคงจะไม่เชื่อว่าเป็นพี่น้องกันแต่ดูเหมือนแฟนกันเสียมากกว่า เพราะโซเองก็สูงพอๆกับไมแล้ว เปลี่ยนเป็นคู่รักวัยทีนคงเหมาะกว่า
\"แล้วจะโทรบอกพ่อกับแม่มั๊ย\" โซหันมาถาม
\"ฝากข้อความไว้แล้วไม่ต้องห่วงน่ะ ทั้งที่ออฟฟิตพ่อแล้วก็ที่ร้านแม่ด้วย\"ไมตอบเรียบๆ
\"อีกอย่างที่ผมจะบอกพี่นะ พี่เก่งทางในเมองนี้แล้วเหรอ\" โซถามคิ้วขมวด
อือ.........ไมเริ่มเหงื่อตกไม่แน่ใจซะแล้ว เพราะที่โซถามมามันก็อิงความจริง 99.99 % เชียว แต่ก็พอดีกับที่จู่ๆ เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ไมจึงวิ่งไปรับ
\"บ้านทาสุดะค่ะ\"
\"นั้นไมยูระใช่มั๊ย\" มีเสียงผู้ชายพูดตอบมา
\"ชะ ใช่ค่ะ\" (ใครน่ะ)
\"นี่ผมน่ะ ฟูจิวาร่า ไค น่ะ \"
\"อะ ไคคุงนั้นเองมีไรเหรอ\"
\"ว่างรึเปล่านี่ จะชวนไปเอนโอคิหน่อย\"
\"เอนโอคิเหรอ อะไรน่ะ \"
\"ว่าแล้วว่าไม่รู้จัก ก็เป็นห้างที่ใหญ่ที่สุดในมิโซระนะ แล้วว่างมั๊ยละ\"
\"อือๆ ว่างสิ แล้วจะมารับเหรอ\"
\"อือ ก็ได้นะ ไม่รู้จักนี่ งั้นไปลงที่หน้าโรงเรียนเรานะ แล้วจะไปรับ\"
\"อือ ได้งั้นเจอกันนะ\"
\"ครับ หวัดดีครับ\"
ตรู๊ดๆๆๆ~
\"เย้! ในที่สุดก็มีไกด์นำเที่ยวแล้ว\" ไมพูดออกมาด้วยความดีใจ
\"ไคเขาให้ไปรอที่หน้าโรงเรียนน่ะ เดี๋ยวเขาไปรับ\"
\"ไว้ใจได้เหรอ ไคของพี่เนี๊ย\"โซใช้หางตามองไม แล้วยิ้มแบบมารร้าย
\"โซคิดอะไรของเธอน่ะ น่านะไหนๆก็จะได้ไปเที่ยวแล้ว แหม คิดบ้าๆ อยู่เรื่อยเลยนะย่ะ\"
แล้วไมกับโซก็ล็อกประตูบ้านจากนั้นก็พาก็ขึ้นรถประจำทางไปลงที่หน้าโรงเรียน ทั้งคู่ลงไปยืนรอหน้าโรงเรียน ทุกอย่างเงียบสงัด โซลองเดินไปดูที่หน้าประตูโรงเรียนซึ่งตอนนี้ปิดอยู่ แล้วก็เดินกลับมาขนลุกเล็กน้อยกับบรรยากาศในโรงเรียนที่แตกต่างกับตอนวันที่มาเรียน
\"น่ากลัว\" โซกระซิบข้างๆพี่สาว
ประมาณ 10 นาทีก็มีรถเก๋งสีน้ำเงินคันหนึ่งวิ่งมาและจอดตรงหน้าทั้งสอง แล้วสักครู่กระจกรถด้านซ้ายมือก็เลื่อนลง พร้อมกับมีใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งยื่นออกมา ไคคุงนั้นเอง
\"อืม มากันเร็วจังโทษนะก็เลยมาสายไปนิดน่ะ เอ้า ขึ้นรถเถอะ\" ไคกล่าวอย่างร่าเริง
ไม่ทันไรโซก็จัดการเปิดประตูรถด้านหลังแล้วผลักพี่สาวที่ตอนนี้กำลังอึ่งอยู่เข้าไปนั่งในรถ แล้วรถเก๋งคันนี้ก็ขับออกไปตามถนน
ไมงงเล็กน้อยแต่พอเริ่มรับรู้อะไรได้ดีอีกครั้งเธอก็สังเกตเห็นว่าคนขับเป็นผู้ชายที่ดูคุ้นๆ
\"เอ่อ...แล้วคนขับใครเหรอค่ะ\" ไมถามไค
\"ก็.....\" แต่ก็โดนผู้ชายคนขับรถพูดตัดบท
\"ไอซาวะ คุโรอิ ไงครับ\" เขาเลี้ยวมาขยิบตาให้ไม
ทำให้โซกับไมต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
\"รุ่นพี่ไอซาวะ\"
\"เอ่อ ไงนี้รู้จักกันด้วยเหรอไมยูระกับคุโรอิน่ะ\" ไคถามด้วยเสียงหน้างง
\"ก็ต้องรู้จักสิฮะ ก็รุ่นพี่มีบุญคุณกับเรามากเลยตอนที่อยู่ซิบูกิ\" โซบอกด้วยใบหน้านับถือ
\"ก็ไม่หรอกนะ พี่ไม่ได้ช่วยอะไรสักหน่อย\"รุ่นพี่ไอซาวะหัวเราะอย่างมีมารยาท
\"รู้จักกันตั้งแต่อนุบาลแล้วละไค รุ่นพี่เองปี3 แล้วใช่มั๊ยค่ะ\" ไมถามด้วยรอยยิ้ม
\"อือ วันที่เจอกันครั้งสุดท้ายจำได้ดีเลยละที่สถานนีรถไฟก่อนที่จะเดินทางมาเรียนมัธยมปลายที่นี้ เธอ 2 คนน้ำตาพรากเป็นสายเลยนะ อิ อิ\"
\"โธ่ คนเขาเสียใจนี่เด็กนะเด็ก\" ไมพูด
\"แต่นีก็ยังเด็กนี่\" รุ่นพี่กล่าวแล้วยิ้มให้โซกับไมที่ตอนนี้ทำหน้าบูด
ทั้ง 4 คุยกันจนในที่สุดก็มาถึงเอนโอคิห้างที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ เมื่อไมกับโซเดินเข้าไปก็พบว่ามันดูกว้างขว้างมากจริงๆ แถมยังมีหลายชั้นด้วยแล้วก็มีสินค้าขายอย่างหลากหลาย จนทั้งคู่ต้องร้อง \"โห่\" ออกมาพร้อมกันแล้วก็พากันวิ่งไปดูตามร้านต่างๆ ไมไปหยุดที่แผงที่ขายสร้อยคอ กำไล เครื่องประดับต่างๆ แล้วก็ไปสะดุดตากับกิ๊บสีชมพูที่มีริบบิ้นสีชมพูผูกเป็นโบอันใหญ่ติดอยู่ ไมจ้องและพิจารณาดูแต่ก่อนที่ไมคิดจะเอื้อมไปหยิบ โซก็หยิบมันไปแล้วจ่ายเงินเรียบร้อย
\"อะ... โซ\" ไมเกือบน้ำตาซึมเพราะความอยากได้
แต่โซก็หยิบมันขึ้นมา แล้วใช้มือข้างหนึ่งปลดกิ๊บตัวเดิมของไมออกแล้วติดกิ๊บริบบิ้นอันใหม่นี้แทนให้อย่างประณีต
\"โซคุง\" ไมเริ่มน้ำตาไหล
แล้วเธอก็โผเข้ากอดน้องชายแล้วร้องไห้ ฮือ เบาๆ
\"เฮ่ ไมอายเขาบ้างสิแล้วเพิ่งมาแท้ๆร้องไห้ซะแล้ว\"
\"ก็โซซื้อ ฮือๆ โซใจดีที่สุดเลย\"
\"ก็เล็กน้อยนะ ผม...ซื้อให้แค่เห็นว่าพี่คงต้องเก็บเงินไว้ซื้นอย่างอื่นน่ะนะ\" โซเขิน
\"ขอบคุณนะโซ\" ไมปล่อยโซออกแล้วยิ้มให้โซน้องชายที่รักของเธอ
แล้วทั้งคู่ก็เดินกลับไปที่ไคกับรุ่นพี่ไอซาวะยืนรออยู่ สองคนนั้นยืนมองสองพี่น้องนี้นานแล้ว เมื่อสองพี่น้องเดินมา รุ่นพี่ไอซาวะก็พูดขึ้นว่า
\"รักกันกว่าพี่น้องจังนะ ดูไม่ออกจริงๆ เลย\"แล้วเขาก็แกล้งทำหน้าเครียด
\"อืม เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ คุณไอซาวะ คุโรอิ \" ไคพูดแล้วหันมายิ้มกว้างให้
\"พูดอะไรกันน่ะ ทั้งคู่เลย\" ไมอายหน้าแดง
\"กิ้ว กิ้ว ชอบน้องชายตัวเองน่ะสิ\" ไคพูดแหย่ไม
\"จะบ้าเหรอไค!\" ไมพูดแล้วเดินเข้าไปตบหลังไค
\"อือ อือ คู่นี้ยิงเหมาะเลย\" รุ่นพี่พูดวางมาด
\"ถูกต้องที่สุด\" โซยิ้ม
\"บ้าน่ะ\" ทั้งสองพูดพร้อมกัน แล้วทั้งหมดก็หัวเราะร่วมกัน
จากนั้นทั้ง 4 ก็พากันเดินเที่ยวในเอนโอคิ เกือบทั่วทั้งหมด ทั้งร้านขายเสื้อผ้าที่ไคเข้าไปซื้อเสื้อเชิ๊ตได้หนึ่งตัว ร้านขนมเฉพาะร้านหนึ่งที่มีขนมให้เลือกมากมายหลากหลายแต่มีของยี่ห้อเดียว ร้านนี้รุ่นพี่ไอซาว่าซื้อขนมเลี้ยงทุกคน ซึ่งรุ่นพี่ถึงกับหน้าซีดไปเลยตอนออกจากร้าน ร้านของเล่นที่ไมเข้าไปซื้อตุ๊กตาโลมาตัวหนึ่ง ร้านหนังสือที่ไมกับไคเข้าไปซื้อหนังสือด้วยกันแล้วกลับออกมาด้วยการซื้อหนังสือนวนิยายเล่มเดียวกัน จนโดนรุ่นพี่แกล้งล้อ ร้านไอศกรีมที่ทั้ง 4 เข้าไปกินด้วยกันโดยสั่งถ้วยใหญ่กินด้วยกัน แล้วก็อีกหลายๆ ร้านที่ทั้ง 4 เข้าไปเที่ยว การเที่ยววันนี้นั้นทำให้ไมลืมเรื่องความทุกต่างๆไป และมีความสุขกับชีวิตอย่างมาก วันนี้เธอได้หัวเราะอย่างอิสระและมาเที่ยวกับคนที่เธอรักอีก 3 คน เป็นความหน้าจดจำอย่างยิ่ง และทั้ง 4 เองก็ได้สิ่งระลึกความทรงจำ นั้นคือรูปถ่ายปฏิทินรวมของทั้งสีคน ที่จะเป็นเครื่องเตือนความทรงจำจำในวันนี้ได้ดีที่สุด
***
เวลานี้ไมกำลังยืนกวาดใบไม้อยู่หลังบ้าน วันนี้เป็นวันเสาร์ แดดอ่อนๆ ยามเช้าทอแสงออกมาอย่างอ่อนโยนเป็นพิเศษเหมือนกับว่ามันกำลังบอกถึงการมาเยือนอันเป็นสุขในวันนี้ กองใบไม้ที่ไมกวาดรวมกันเป็นกองสูงอยู่ใต้ต้นพลับ บรรยากาศดีมากไมจึงไปนั่งพักตรงม้านั่ง ดูใบไม้ที่ค่อยๆ ร่วงลงมา ทุกอย่างดูเงียบสงบเหลือเกินจนน่าจะนอนหลับ
\"เฮ้! ไมจัง ไม ไม\" โซสะกิดไมที่ตอนนี้กำลังเคลิ้มหลับ
\"อ้าว .. โซเหรอ แหม..พี่ไม่น่าหลับเลยนะ แฮ่ๆ\" ไมเขินเล็กนอยต่อหน้าน้องชาย
\"เอาเถอะ ไมจัง ไม่เบื่อเหรออยู่แต่บ้านน่ะ แถบไม่ออกไปไหนเลยน่ะตั่ง 3 อาทิตย์\"
จริงอย่างที่โซพูดนี่ก็ 3 อาทิตย์แล้วแต่ไมยังไม่ได้ออกไปเที่ยวในเมืองนี้หรือตามห้างต่างๆ ยกเว้นการนั่งรถไปโรงเรียนกับเดินเที่ยวเล่นแถวบ้าน
\"นั่นสินะ\" ไมพูดแล้วถอนหายใจ เธอรู้สึกไม่อยากร่าเริงแล้ว
\"งั้นลองไปขอพ่อกับแม่มั๊ย? แต่เมื่อเช้าเห็นพ่อกับแม่บอกไม่ว่างไปจนกว่าจะสิ้นเดือน
เฮ้ย! นี่มันอะไรกันนี้ แล้วครอบครัวเราก็ได้พร้อมหน้ากันเสียทีเมื่อไร\" โซโว้ยวายออกมา
\"อยากไปมากเหรอ โซ\" ไมหันมาสบตาโซด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
\"แน่นอน ชีวิตของวัยรุ่นมันต้องซู่ซ่าส์หน่อยสิ\" โซตอบกลับด้วยสายตาเดียวกับไม
\"งั้นเราสองคนพี่น้องไปเที่ยวกันเองเลย\"
\" ตกลง ok. ครับพี่สาว เย้! \"
\"ให้เวลา 10 นาที่จัดการทุกอย่างให้พร้อมแล้วลงมาเจอกันที่ครัว\" ไมสั่ง
\" รับทราบครับ ลุย\"
สองพี่น้องรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนของบ้านเพื่อจัดแจงเสื้อผ้า แล้วก็อาบน้ำกันอย่างรวดเร็วแล้วก็ลงมาพร้อมกันก่อนเวลา 1 นาทีที่ห้องครัว
โซอยู่ในเสื้อยือตัวยาวสีน้ำตายแถบขาวกับกางเกงขายาวที่ยาวเนี๊ยบราวเทพบุตร ไมสวมชุกวันพีชแขนยาวสีชมพูอ่อนชายกระโปรงพริ้วสวยด้วยระบายสีขาว ทรงผมก็ปล่อยยาวธรรมดาแต่ติดกิ๊บสีชมพูเข้า สองพี่น้องนี้มายืนคู่กันแล้วคงจะไม่เชื่อว่าเป็นพี่น้องกันแต่ดูเหมือนแฟนกันเสียมากกว่า เพราะโซเองก็สูงพอๆกับไมแล้ว เปลี่ยนเป็นคู่รักวัยทีนคงเหมาะกว่า
\"แล้วจะโทรบอกพ่อกับแม่มั๊ย\" โซหันมาถาม
\"ฝากข้อความไว้แล้วไม่ต้องห่วงน่ะ ทั้งที่ออฟฟิตพ่อแล้วก็ที่ร้านแม่ด้วย\"ไมตอบเรียบๆ
\"อีกอย่างที่ผมจะบอกพี่นะ พี่เก่งทางในเมองนี้แล้วเหรอ\" โซถามคิ้วขมวด
อือ.........ไมเริ่มเหงื่อตกไม่แน่ใจซะแล้ว เพราะที่โซถามมามันก็อิงความจริง 99.99 % เชียว แต่ก็พอดีกับที่จู่ๆ เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ไมจึงวิ่งไปรับ
\"บ้านทาสุดะค่ะ\"
\"นั้นไมยูระใช่มั๊ย\" มีเสียงผู้ชายพูดตอบมา
\"ชะ ใช่ค่ะ\" (ใครน่ะ)
\"นี่ผมน่ะ ฟูจิวาร่า ไค น่ะ \"
\"อะ ไคคุงนั้นเองมีไรเหรอ\"
\"ว่างรึเปล่านี่ จะชวนไปเอนโอคิหน่อย\"
\"เอนโอคิเหรอ อะไรน่ะ \"
\"ว่าแล้วว่าไม่รู้จัก ก็เป็นห้างที่ใหญ่ที่สุดในมิโซระนะ แล้วว่างมั๊ยละ\"
\"อือๆ ว่างสิ แล้วจะมารับเหรอ\"
\"อือ ก็ได้นะ ไม่รู้จักนี่ งั้นไปลงที่หน้าโรงเรียนเรานะ แล้วจะไปรับ\"
\"อือ ได้งั้นเจอกันนะ\"
\"ครับ หวัดดีครับ\"
ตรู๊ดๆๆๆ~
\"เย้! ในที่สุดก็มีไกด์นำเที่ยวแล้ว\" ไมพูดออกมาด้วยความดีใจ
\"ไคเขาให้ไปรอที่หน้าโรงเรียนน่ะ เดี๋ยวเขาไปรับ\"
\"ไว้ใจได้เหรอ ไคของพี่เนี๊ย\"โซใช้หางตามองไม แล้วยิ้มแบบมารร้าย
\"โซคิดอะไรของเธอน่ะ น่านะไหนๆก็จะได้ไปเที่ยวแล้ว แหม คิดบ้าๆ อยู่เรื่อยเลยนะย่ะ\"
แล้วไมกับโซก็ล็อกประตูบ้านจากนั้นก็พาก็ขึ้นรถประจำทางไปลงที่หน้าโรงเรียน ทั้งคู่ลงไปยืนรอหน้าโรงเรียน ทุกอย่างเงียบสงัด โซลองเดินไปดูที่หน้าประตูโรงเรียนซึ่งตอนนี้ปิดอยู่ แล้วก็เดินกลับมาขนลุกเล็กน้อยกับบรรยากาศในโรงเรียนที่แตกต่างกับตอนวันที่มาเรียน
\"น่ากลัว\" โซกระซิบข้างๆพี่สาว
ประมาณ 10 นาทีก็มีรถเก๋งสีน้ำเงินคันหนึ่งวิ่งมาและจอดตรงหน้าทั้งสอง แล้วสักครู่กระจกรถด้านซ้ายมือก็เลื่อนลง พร้อมกับมีใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งยื่นออกมา ไคคุงนั้นเอง
\"อืม มากันเร็วจังโทษนะก็เลยมาสายไปนิดน่ะ เอ้า ขึ้นรถเถอะ\" ไคกล่าวอย่างร่าเริง
ไม่ทันไรโซก็จัดการเปิดประตูรถด้านหลังแล้วผลักพี่สาวที่ตอนนี้กำลังอึ่งอยู่เข้าไปนั่งในรถ แล้วรถเก๋งคันนี้ก็ขับออกไปตามถนน
ไมงงเล็กน้อยแต่พอเริ่มรับรู้อะไรได้ดีอีกครั้งเธอก็สังเกตเห็นว่าคนขับเป็นผู้ชายที่ดูคุ้นๆ
\"เอ่อ...แล้วคนขับใครเหรอค่ะ\" ไมถามไค
\"ก็.....\" แต่ก็โดนผู้ชายคนขับรถพูดตัดบท
\"ไอซาวะ คุโรอิ ไงครับ\" เขาเลี้ยวมาขยิบตาให้ไม
ทำให้โซกับไมต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
\"รุ่นพี่ไอซาวะ\"
\"เอ่อ ไงนี้รู้จักกันด้วยเหรอไมยูระกับคุโรอิน่ะ\" ไคถามด้วยเสียงหน้างง
\"ก็ต้องรู้จักสิฮะ ก็รุ่นพี่มีบุญคุณกับเรามากเลยตอนที่อยู่ซิบูกิ\" โซบอกด้วยใบหน้านับถือ
\"ก็ไม่หรอกนะ พี่ไม่ได้ช่วยอะไรสักหน่อย\"รุ่นพี่ไอซาวะหัวเราะอย่างมีมารยาท
\"รู้จักกันตั้งแต่อนุบาลแล้วละไค รุ่นพี่เองปี3 แล้วใช่มั๊ยค่ะ\" ไมถามด้วยรอยยิ้ม
\"อือ วันที่เจอกันครั้งสุดท้ายจำได้ดีเลยละที่สถานนีรถไฟก่อนที่จะเดินทางมาเรียนมัธยมปลายที่นี้ เธอ 2 คนน้ำตาพรากเป็นสายเลยนะ อิ อิ\"
\"โธ่ คนเขาเสียใจนี่เด็กนะเด็ก\" ไมพูด
\"แต่นีก็ยังเด็กนี่\" รุ่นพี่กล่าวแล้วยิ้มให้โซกับไมที่ตอนนี้ทำหน้าบูด
ทั้ง 4 คุยกันจนในที่สุดก็มาถึงเอนโอคิห้างที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ เมื่อไมกับโซเดินเข้าไปก็พบว่ามันดูกว้างขว้างมากจริงๆ แถมยังมีหลายชั้นด้วยแล้วก็มีสินค้าขายอย่างหลากหลาย จนทั้งคู่ต้องร้อง \"โห่\" ออกมาพร้อมกันแล้วก็พากันวิ่งไปดูตามร้านต่างๆ ไมไปหยุดที่แผงที่ขายสร้อยคอ กำไล เครื่องประดับต่างๆ แล้วก็ไปสะดุดตากับกิ๊บสีชมพูที่มีริบบิ้นสีชมพูผูกเป็นโบอันใหญ่ติดอยู่ ไมจ้องและพิจารณาดูแต่ก่อนที่ไมคิดจะเอื้อมไปหยิบ โซก็หยิบมันไปแล้วจ่ายเงินเรียบร้อย
\"อะ... โซ\" ไมเกือบน้ำตาซึมเพราะความอยากได้
แต่โซก็หยิบมันขึ้นมา แล้วใช้มือข้างหนึ่งปลดกิ๊บตัวเดิมของไมออกแล้วติดกิ๊บริบบิ้นอันใหม่นี้แทนให้อย่างประณีต
\"โซคุง\" ไมเริ่มน้ำตาไหล
แล้วเธอก็โผเข้ากอดน้องชายแล้วร้องไห้ ฮือ เบาๆ
\"เฮ่ ไมอายเขาบ้างสิแล้วเพิ่งมาแท้ๆร้องไห้ซะแล้ว\"
\"ก็โซซื้อ ฮือๆ โซใจดีที่สุดเลย\"
\"ก็เล็กน้อยนะ ผม...ซื้อให้แค่เห็นว่าพี่คงต้องเก็บเงินไว้ซื้นอย่างอื่นน่ะนะ\" โซเขิน
\"ขอบคุณนะโซ\" ไมปล่อยโซออกแล้วยิ้มให้โซน้องชายที่รักของเธอ
แล้วทั้งคู่ก็เดินกลับไปที่ไคกับรุ่นพี่ไอซาวะยืนรออยู่ สองคนนั้นยืนมองสองพี่น้องนี้นานแล้ว เมื่อสองพี่น้องเดินมา รุ่นพี่ไอซาวะก็พูดขึ้นว่า
\"รักกันกว่าพี่น้องจังนะ ดูไม่ออกจริงๆ เลย\"แล้วเขาก็แกล้งทำหน้าเครียด
\"อืม เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ คุณไอซาวะ คุโรอิ \" ไคพูดแล้วหันมายิ้มกว้างให้
\"พูดอะไรกันน่ะ ทั้งคู่เลย\" ไมอายหน้าแดง
\"กิ้ว กิ้ว ชอบน้องชายตัวเองน่ะสิ\" ไคพูดแหย่ไม
\"จะบ้าเหรอไค!\" ไมพูดแล้วเดินเข้าไปตบหลังไค
\"อือ อือ คู่นี้ยิงเหมาะเลย\" รุ่นพี่พูดวางมาด
\"ถูกต้องที่สุด\" โซยิ้ม
\"บ้าน่ะ\" ทั้งสองพูดพร้อมกัน แล้วทั้งหมดก็หัวเราะร่วมกัน
จากนั้นทั้ง 4 ก็พากันเดินเที่ยวในเอนโอคิ เกือบทั่วทั้งหมด ทั้งร้านขายเสื้อผ้าที่ไคเข้าไปซื้อเสื้อเชิ๊ตได้หนึ่งตัว ร้านขนมเฉพาะร้านหนึ่งที่มีขนมให้เลือกมากมายหลากหลายแต่มีของยี่ห้อเดียว ร้านนี้รุ่นพี่ไอซาว่าซื้อขนมเลี้ยงทุกคน ซึ่งรุ่นพี่ถึงกับหน้าซีดไปเลยตอนออกจากร้าน ร้านของเล่นที่ไมเข้าไปซื้อตุ๊กตาโลมาตัวหนึ่ง ร้านหนังสือที่ไมกับไคเข้าไปซื้อหนังสือด้วยกันแล้วกลับออกมาด้วยการซื้อหนังสือนวนิยายเล่มเดียวกัน จนโดนรุ่นพี่แกล้งล้อ ร้านไอศกรีมที่ทั้ง 4 เข้าไปกินด้วยกันโดยสั่งถ้วยใหญ่กินด้วยกัน แล้วก็อีกหลายๆ ร้านที่ทั้ง 4 เข้าไปเที่ยว การเที่ยววันนี้นั้นทำให้ไมลืมเรื่องความทุกต่างๆไป และมีความสุขกับชีวิตอย่างมาก วันนี้เธอได้หัวเราะอย่างอิสระและมาเที่ยวกับคนที่เธอรักอีก 3 คน เป็นความหน้าจดจำอย่างยิ่ง และทั้ง 4 เองก็ได้สิ่งระลึกความทรงจำ นั้นคือรูปถ่ายปฏิทินรวมของทั้งสีคน ที่จะเป็นเครื่องเตือนความทรงจำจำในวันนี้ได้ดีที่สุด
***
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น