ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เจอกับประธานนักเรียน!
ไมวิ่งมาถึงห้องแล้วก็รีบเลื่อนประตูเปิดเพื่อให้เข้าไปในห้อง ตอนนี้นักเรียนในห้องทุกคนกำลังคุยกันเสียงดังมาก แต่พอไมเข้ามาก็พากันหยุดคุยไปคู่ก่อนจะเริ่มคุยกันอย่างออกรสต่อ
\"ฮะ ฮะ อ้าว! นั้นไงไม\" โซโกะหันมาเห็นไมพอดี
\"โธ่! ไมเราก็นึกว่าเธอหายไปไหน นึกว่าหลงทางแล้ว\"
\"แฮ่ๆ โทษทีจ๊ะ เมื่อกี้มีธุระนิดหน่อยน่ะ\"
\"งั้นเหรอจ๊ะ ก็ดีแล้วแหละ ที่ไม่หลงไปไหน ฮิ ฮิ\" เอริแกล้งพูดอย่างใสซื่อ
\"แฮ่ๆ\"ไมตอบรับ (ฉันน่ะดีใจที่สุดเลยที่ไม่มีใครสงสัย)
คืด!!~!
\"เอาละทุกคนเงียบได้แล้ว\"
\"อ.มิคาจิ..\" เอริรีบกรซิบบอกไม
อาจารย์หญิงรูปร่างท้วมเล็กน้อยผมหยิกสวมแว่นตาอันใหญ่สีทอง เดินเข้ามาในห้อง
นักเรียนทุกคนพากันเงียบลง แล้วทาคุมิก็ลุกขึ้น
\"ทั้งหมดเคารพ\"
\"สวัสดีครับ / ค่ะ\" นักรียนทุกคนลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวพร้อมกัน
\"อะ นั่งลงได้\"
นักเรียนทั้งชั้นนั่งลงพร้อมกันอย่างรวดเร็ว
\"ครั้งที่แล้วเราเรียนเรื่องวันสำคัญไปแล้วนะ วันนี้เราคงจะมาเริ่มการเขียนเรียงความกันนะ\"
อาจารย์พูดพร้อมกับที่ดวงตาทั้งสองคู่นั้นกวาดมองไปรอบห้อง
\"เธอน่ะนักเรียนใหม่ใช่ไหม\" อาจารย์มิคาจิจ้องมาที่ไม
ไมพยักหน้ารับ เธอรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาจากด้านหลัง
\"ชื่ออะไร\"
\"มะ...ทาสุดะ ไมยูระค่ะ\" ไมตอบเสียงสั่นเล็กน้อย
\"อือ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันสอนวิชาภาษาญี่ปุ่นไงก็ตั้งใจเรียนละนักเรียนใหม่ อ๋อ..ทาสุดะ\"
อาจารย์มิคาจิมองหน้าไมแล้วยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปหน้าห้องเพื่อสอนต่อ
+ +
\"เฮ้อ! พักกลางวันสักที หิวจะตายแล้ว\" เอริเดินบ่นลงมาระหว่างทางโรงอาหาร
\"อือ....นะ ภาษาญี่ป่นวันนี้ง่ายนะ แต่ฉันว่าโหดไปนิดนะ ส่วนคณิตนะยากสุดๆ เลย\"
\"นี่ ไมคิดว่าไงละ \" ยูคิหันมาถาม
\" ก็นะ ยากนะแต่ก็ยังง่ายนะ\" ไมตอบอย่างไม่ใส่ใจ
\"ที่ว่ามันยาแต่ก็ง่ายมันเป็นยังไงฮะ\" เอริหันมามองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
\"อะ ฉันพูดไรไปเหรอ โทษทีจ้ะ\"
\"เอาเถอะ ไมคงยังไม่เคยชินใช่มั๊ยละ อุ๊ย! คิวแถวนั้นว่างแล้วรีบเหอะ\" ยูคิรีบบอกพร้อมกับวิ่งนำหน้าไปเข้าแถวซื้ออาหาร
เมื่อทั้งสามได้อาหารและน้ำแล้วก็ลงมือทานอย่างสนุกสนาน เพราะขณะกินก็ชวนคุยกันไปกันมา ทานเสร็จทั้งสามก็พากันขึ้นห้องเรียน กะว่าจะไปคุยกันต่อบนห้องก็พอดีกับตอนที่มีประกาศประชาสัมพันธ์เสียงตามสาย
\"ขอให้ทาสุดะ ไมยูระขึ้นมาที่ห้องกรรมการนักเรียนด่วนค่ะ\"
เอะ! ทั้งสามหยุดอยู่ที่บันได
\"ไมนี่ เขาเรียกเข้าห้องกรรมการทำไมนะ\" เอริหันมามองไมอย่างงง
\"ฉันเองก็ไม่รู้นะ แต่ฉันรีบไปดีกว่านะ\" ไมพูดจบก็รีบวิ่งกลับลงไป
\"เฮ่! ไมเธอรู้จักห้องกรรมการเหรอ...\" ยูคิตะโกนแต่ไมก็หายลับไปแล้ว
ไมวิ่งไปที่ชั้นสองของอาคารฟุสุชิ แล้วก็เลี้ยวตรงหัวมุมห้อง 6/A
แล้ววิ่งต่อไปจนถึงห้องที่มีป้ายเขียนไว้ว่า \"ห้องกรรมการนักเรียน\" พอไมรู้สึกตัวก็ตกใจว่าทำไมถึงวิ่งมาที่นี้ได้ แต่ไม่ทันไรประตูห้องนั้นก็เลื่อนเปิดออก พร้อมกับที่มีนักเรียนหญิงถักผมเปียคนหนึ่งโผล่หน้าออกมา
\"ทาสุดะซังใช่มั๊ยค่ะ มิสึกิรออยู่ด้านในค่ะ\" เธอพูด แล้วก็เลื่อนประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้ไมเดินเข้าไป
ห้องนี้ใหญ่มามีโต๊ะเรียงรายกันเต็มแล้วก็มีคอมพิวเตอร์กับกองเอกสารทุกโต๊ะ โต๊ะ
โต๊ะอย่างนั้นเหรอ ไมนึกถึงความฝันที่ฝัน ทุกอย่างดูเหมือนกันมาก แล้วไมจึงเดินต่อไปจนไปถึงห้องๆ หนึ่งเธอจึงเปิดเข้าไป มันเป็นห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งที่ดูสบาย ด้านนอกห้องมีระเบียงเล็กๆ อยู่ ตรงนั้นมี
นักเรียนหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ เมื่อไมเดินไปใกล้ก็สังเกตเห็นว่าเธอสวมแว่นตา ผมสีดำยาวถึงบ่าดูสลวย
เข้าได้ดีกับใบหน้า เธอคนนั้นยืนอย่างสง่าและกำลังมองตรงมาที่ไม
\"ขอโทษที่เรียกเธอออกมาด่วนๆ นะ ไมจัง\" เธอกล่าวเสียงนุ่ม
\"คะ รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอค่ะ และ แล้วมีเรื่องอะไรกับฉันละคะ\" ไมถามไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
\"อ๋อ...ฉันมิสึกินะ เป็นประธานนักเรียนของที่นี้ ก็มีเรื่องคุยกับเธอเล็กๆ น้อยๆ นะ\" เธอมองหน้าไมแล้วยิ้ม
\"วันนี้เป็นวันที่สองที่เธอย้ายมาแล้วนี่ ใช่มั๊ย\" ไมพยักหน้ารับ
\"แล้วเป็นไงบ้างละไทเคคุของพวกเรา สะดวกสบาย ราบรื่นดีมั๊ย\"
\"กะ ก็ดีนะค่ะ\" ไมตอบทั้งๆที่ตายังคงมองออกไปนอกระเบียง
\"แล้วเพื่อนละ เป็นไงบ้าง\"
\"ทุกคนก็นิสัยดีนะค่ะ เข้ากันได้\"
\"เพื่อนนี่มีใครที่เป็นพิเศษมั๊ย\" มิสึกิถามแล้วก็ยื่นหน้ามาใกล้ไม
ตอนนี้ไมพูดไม่ออก เพื่อนที่พิเศษงั้นเหรอ หมายถึงเอริกับยูคิหรือเพื่อนที่เธอเพิ่งสัญญากับเขาไปเมื่อเช้านี้ ไค ไคอย่างนั้นเหรอ ไมเริ่มลังเลแล้วก็ตอบด้วยเสียงแผ่วเบา
\"ไม่มีค่ะ\"
\"หา\"
\" ไม่มีค่ะ\" ไมพูดขึ้นมาอย่างเสียงดัง
\"อ๋อ...เหรอจ๊ะ ก็คงต้องรอไปเรื่อยๆ นะ\" มิสึกิยิ้ม
\"เอาเถอะ งั้น.....เรามาคุยเรื่องอื่นกันดีกว่า\" มิสึกิพูดแล้วเธอก็ชวนไมคุยในเรื่องต่างๆ
ทั้งโรงเรียน อาหาร วิชาการเรียน แล้วก็อีกมากมาย
ทั้งสองคุยกันจนเมื่อมิสึกิก้มลงดูนาฬิกาแล้วพบว่าเหลืออีก 5 นาที จะเข้าเรียน
\" ว้า เดี๋ยวเธอคงต้องไปแล้วละนะ ฉันเองก็ด้วย งั้นรีบไปเถอะ\"
\"คะ ค่ะ\"
\"อ๋อ ใช่สนุกมากนะแล้วพบกับ\" เธอโบกมือลาไมช้าๆ
ไมเองก็เช่นกันตอนนี้เธอรีบวิ่งออกมาจากห้อง \"กรรมการนักเรียน\" เพื่อรีบกลับห้องแล้วเธอก็ทบทวนเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นด้วยเมื่อกี้กับความฝันมันเหมือนกันมากนะ เธอรู้สึกแปลกๆ กับมิสึกิประธานนักเรียนคนนี้ยังไงไม่รู้ เธอดูมีลับลมคมในอะไรสักอย่าง แต่มันก็ยังคงดูเป็นปริศนาอยู่ ไมวิ่งมาถึงหน้าห้องแล้วเลื่อนประตูเปิดเข้าไปอย่างเลื่อนลอย เพื่อนทุกคนหันมาดูที่ไม แต่ไม่ทันที่พวกเขาจะถามอะไรไมอาจารย์อิซาชิก็เข้ามาก่อน ทุกคนพากันเงียบแล้ววิชานี้จนถึงวิชาสุดท้ายก็ดำเนินไปเรื่อยโดยที่ไมแทบจะเลือนลอยทุกวิชา
กลับมาถึงบ้านไมรีบทานข้าวแต่ก็ทานได้เล็กน้อยก็ขึ้นไปนอนทันที เธอรู้สึกมีอะไรมาคาใจเธออยู่ทำให้เธออึดอัดมาก เธอจึงหวังแค่ว่าวันพรุ่งนี้คนบนดานฟ้าจะพร้อมต้อนรับเธอเพื่อฟังปัญหาในใจเธอ
***
\"ฮะ ฮะ อ้าว! นั้นไงไม\" โซโกะหันมาเห็นไมพอดี
\"โธ่! ไมเราก็นึกว่าเธอหายไปไหน นึกว่าหลงทางแล้ว\"
\"แฮ่ๆ โทษทีจ๊ะ เมื่อกี้มีธุระนิดหน่อยน่ะ\"
\"งั้นเหรอจ๊ะ ก็ดีแล้วแหละ ที่ไม่หลงไปไหน ฮิ ฮิ\" เอริแกล้งพูดอย่างใสซื่อ
\"แฮ่ๆ\"ไมตอบรับ (ฉันน่ะดีใจที่สุดเลยที่ไม่มีใครสงสัย)
คืด!!~!
\"เอาละทุกคนเงียบได้แล้ว\"
\"อ.มิคาจิ..\" เอริรีบกรซิบบอกไม
อาจารย์หญิงรูปร่างท้วมเล็กน้อยผมหยิกสวมแว่นตาอันใหญ่สีทอง เดินเข้ามาในห้อง
นักเรียนทุกคนพากันเงียบลง แล้วทาคุมิก็ลุกขึ้น
\"ทั้งหมดเคารพ\"
\"สวัสดีครับ / ค่ะ\" นักรียนทุกคนลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวพร้อมกัน
\"อะ นั่งลงได้\"
นักเรียนทั้งชั้นนั่งลงพร้อมกันอย่างรวดเร็ว
\"ครั้งที่แล้วเราเรียนเรื่องวันสำคัญไปแล้วนะ วันนี้เราคงจะมาเริ่มการเขียนเรียงความกันนะ\"
อาจารย์พูดพร้อมกับที่ดวงตาทั้งสองคู่นั้นกวาดมองไปรอบห้อง
\"เธอน่ะนักเรียนใหม่ใช่ไหม\" อาจารย์มิคาจิจ้องมาที่ไม
ไมพยักหน้ารับ เธอรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาจากด้านหลัง
\"ชื่ออะไร\"
\"มะ...ทาสุดะ ไมยูระค่ะ\" ไมตอบเสียงสั่นเล็กน้อย
\"อือ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันสอนวิชาภาษาญี่ปุ่นไงก็ตั้งใจเรียนละนักเรียนใหม่ อ๋อ..ทาสุดะ\"
อาจารย์มิคาจิมองหน้าไมแล้วยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปหน้าห้องเพื่อสอนต่อ
+ +
\"เฮ้อ! พักกลางวันสักที หิวจะตายแล้ว\" เอริเดินบ่นลงมาระหว่างทางโรงอาหาร
\"อือ....นะ ภาษาญี่ป่นวันนี้ง่ายนะ แต่ฉันว่าโหดไปนิดนะ ส่วนคณิตนะยากสุดๆ เลย\"
\"นี่ ไมคิดว่าไงละ \" ยูคิหันมาถาม
\" ก็นะ ยากนะแต่ก็ยังง่ายนะ\" ไมตอบอย่างไม่ใส่ใจ
\"ที่ว่ามันยาแต่ก็ง่ายมันเป็นยังไงฮะ\" เอริหันมามองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
\"อะ ฉันพูดไรไปเหรอ โทษทีจ้ะ\"
\"เอาเถอะ ไมคงยังไม่เคยชินใช่มั๊ยละ อุ๊ย! คิวแถวนั้นว่างแล้วรีบเหอะ\" ยูคิรีบบอกพร้อมกับวิ่งนำหน้าไปเข้าแถวซื้ออาหาร
เมื่อทั้งสามได้อาหารและน้ำแล้วก็ลงมือทานอย่างสนุกสนาน เพราะขณะกินก็ชวนคุยกันไปกันมา ทานเสร็จทั้งสามก็พากันขึ้นห้องเรียน กะว่าจะไปคุยกันต่อบนห้องก็พอดีกับตอนที่มีประกาศประชาสัมพันธ์เสียงตามสาย
\"ขอให้ทาสุดะ ไมยูระขึ้นมาที่ห้องกรรมการนักเรียนด่วนค่ะ\"
เอะ! ทั้งสามหยุดอยู่ที่บันได
\"ไมนี่ เขาเรียกเข้าห้องกรรมการทำไมนะ\" เอริหันมามองไมอย่างงง
\"ฉันเองก็ไม่รู้นะ แต่ฉันรีบไปดีกว่านะ\" ไมพูดจบก็รีบวิ่งกลับลงไป
\"เฮ่! ไมเธอรู้จักห้องกรรมการเหรอ...\" ยูคิตะโกนแต่ไมก็หายลับไปแล้ว
ไมวิ่งไปที่ชั้นสองของอาคารฟุสุชิ แล้วก็เลี้ยวตรงหัวมุมห้อง 6/A
แล้ววิ่งต่อไปจนถึงห้องที่มีป้ายเขียนไว้ว่า \"ห้องกรรมการนักเรียน\" พอไมรู้สึกตัวก็ตกใจว่าทำไมถึงวิ่งมาที่นี้ได้ แต่ไม่ทันไรประตูห้องนั้นก็เลื่อนเปิดออก พร้อมกับที่มีนักเรียนหญิงถักผมเปียคนหนึ่งโผล่หน้าออกมา
\"ทาสุดะซังใช่มั๊ยค่ะ มิสึกิรออยู่ด้านในค่ะ\" เธอพูด แล้วก็เลื่อนประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้ไมเดินเข้าไป
ห้องนี้ใหญ่มามีโต๊ะเรียงรายกันเต็มแล้วก็มีคอมพิวเตอร์กับกองเอกสารทุกโต๊ะ โต๊ะ
โต๊ะอย่างนั้นเหรอ ไมนึกถึงความฝันที่ฝัน ทุกอย่างดูเหมือนกันมาก แล้วไมจึงเดินต่อไปจนไปถึงห้องๆ หนึ่งเธอจึงเปิดเข้าไป มันเป็นห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งที่ดูสบาย ด้านนอกห้องมีระเบียงเล็กๆ อยู่ ตรงนั้นมี
นักเรียนหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ เมื่อไมเดินไปใกล้ก็สังเกตเห็นว่าเธอสวมแว่นตา ผมสีดำยาวถึงบ่าดูสลวย
เข้าได้ดีกับใบหน้า เธอคนนั้นยืนอย่างสง่าและกำลังมองตรงมาที่ไม
\"ขอโทษที่เรียกเธอออกมาด่วนๆ นะ ไมจัง\" เธอกล่าวเสียงนุ่ม
\"คะ รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอค่ะ และ แล้วมีเรื่องอะไรกับฉันละคะ\" ไมถามไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
\"อ๋อ...ฉันมิสึกินะ เป็นประธานนักเรียนของที่นี้ ก็มีเรื่องคุยกับเธอเล็กๆ น้อยๆ นะ\" เธอมองหน้าไมแล้วยิ้ม
\"วันนี้เป็นวันที่สองที่เธอย้ายมาแล้วนี่ ใช่มั๊ย\" ไมพยักหน้ารับ
\"แล้วเป็นไงบ้างละไทเคคุของพวกเรา สะดวกสบาย ราบรื่นดีมั๊ย\"
\"กะ ก็ดีนะค่ะ\" ไมตอบทั้งๆที่ตายังคงมองออกไปนอกระเบียง
\"แล้วเพื่อนละ เป็นไงบ้าง\"
\"ทุกคนก็นิสัยดีนะค่ะ เข้ากันได้\"
\"เพื่อนนี่มีใครที่เป็นพิเศษมั๊ย\" มิสึกิถามแล้วก็ยื่นหน้ามาใกล้ไม
ตอนนี้ไมพูดไม่ออก เพื่อนที่พิเศษงั้นเหรอ หมายถึงเอริกับยูคิหรือเพื่อนที่เธอเพิ่งสัญญากับเขาไปเมื่อเช้านี้ ไค ไคอย่างนั้นเหรอ ไมเริ่มลังเลแล้วก็ตอบด้วยเสียงแผ่วเบา
\"ไม่มีค่ะ\"
\"หา\"
\" ไม่มีค่ะ\" ไมพูดขึ้นมาอย่างเสียงดัง
\"อ๋อ...เหรอจ๊ะ ก็คงต้องรอไปเรื่อยๆ นะ\" มิสึกิยิ้ม
\"เอาเถอะ งั้น.....เรามาคุยเรื่องอื่นกันดีกว่า\" มิสึกิพูดแล้วเธอก็ชวนไมคุยในเรื่องต่างๆ
ทั้งโรงเรียน อาหาร วิชาการเรียน แล้วก็อีกมากมาย
ทั้งสองคุยกันจนเมื่อมิสึกิก้มลงดูนาฬิกาแล้วพบว่าเหลืออีก 5 นาที จะเข้าเรียน
\" ว้า เดี๋ยวเธอคงต้องไปแล้วละนะ ฉันเองก็ด้วย งั้นรีบไปเถอะ\"
\"คะ ค่ะ\"
\"อ๋อ ใช่สนุกมากนะแล้วพบกับ\" เธอโบกมือลาไมช้าๆ
ไมเองก็เช่นกันตอนนี้เธอรีบวิ่งออกมาจากห้อง \"กรรมการนักเรียน\" เพื่อรีบกลับห้องแล้วเธอก็ทบทวนเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นด้วยเมื่อกี้กับความฝันมันเหมือนกันมากนะ เธอรู้สึกแปลกๆ กับมิสึกิประธานนักเรียนคนนี้ยังไงไม่รู้ เธอดูมีลับลมคมในอะไรสักอย่าง แต่มันก็ยังคงดูเป็นปริศนาอยู่ ไมวิ่งมาถึงหน้าห้องแล้วเลื่อนประตูเปิดเข้าไปอย่างเลื่อนลอย เพื่อนทุกคนหันมาดูที่ไม แต่ไม่ทันที่พวกเขาจะถามอะไรไมอาจารย์อิซาชิก็เข้ามาก่อน ทุกคนพากันเงียบแล้ววิชานี้จนถึงวิชาสุดท้ายก็ดำเนินไปเรื่อยโดยที่ไมแทบจะเลือนลอยทุกวิชา
กลับมาถึงบ้านไมรีบทานข้าวแต่ก็ทานได้เล็กน้อยก็ขึ้นไปนอนทันที เธอรู้สึกมีอะไรมาคาใจเธออยู่ทำให้เธออึดอัดมาก เธอจึงหวังแค่ว่าวันพรุ่งนี้คนบนดานฟ้าจะพร้อมต้อนรับเธอเพื่อฟังปัญหาในใจเธอ
***
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น