ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คำสัญญาบนดานฟ้า
ติ๊ก ๆ ติ๊ก ๆ ติ๊ก ๆ
ปับ!
\" ห้าว~ เฮอ กี่โมง - แล้วง่ะ\" ไมลุกขึ้นมาหยิบนาฬิกาปลุกดูเวลา
\"หา 8 โมงแล้วเหรอ อะ ..เอ่อ\" เข็มนาฬิกานั้นค่อยๆ หมุนแล้วก็หมุนจนเร็วขึ้น
ห้องนอนของไมเลือนหายไป ตอนนี้ไมกำลังยืนอยู่บนสนามหญ้าที่ ....โรงเรียน
ไมเองก็อยู่ในเครื่องแบบนักเรียนแล้ว เธอค่อยๆ เดินไปตามสนามหญ้า นักเรียนหญิงชายจำนวนมากเดินผ่านไมไปโดยไม่สนใจมองแต่ก็ไม่มีใครเดินชนไม แล้วจู่ๆไมก็มาหยุดอยู่ในห้องๆหนึ่ง เป็นห้องกว้างสีขาว ที่มีโต๊ะทำงานหลายโต๊ะเรียงกันบนโต๊ะก็มีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ รวมทั้งกองเอกสารหลายกองตั้งอยู่
นักเรียนในห้องต่างเดินขวักไขว่กัน ไมเริ่มรู้สึกงงมากขึ้น จึงมองไปรอบๆ ห้อง แล้วพอหันหน้ามาเธอก็อยู่ตรงหน้าของนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่ยืนอย่างสง่า เธอคนนั้นขยับแว่นตาแสงไฟกระทบแว่นตาเธอทำให้ไมมองหน้าของเธอได้ไม่ชัด แล้วเธอก็พูดอะไรบางอย่างออกมาแต่ไมไม่ได้ยินเธอเห็นแค่ว่านักเรียนหญิงคนนั้นขยับปากพูดอะไรสักอย่างออกมาเท่านั้น แต่ไมก็ลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับแสงแดดซึ่งตอนนี้ส่องมากระทบหน้าของไม เวลานี้เช้าแล้วไมลุกขึ้นแล้วกวาดตามองไปรอบห้อง ทุกอย่างในที่นี้
ยังคงเหมือนเดิม แล้วไมก็รู้ว่าสิ่งที่เธอเห็นเมื่อกี้คือ ความฝันนั้นเอง ไมจึงหันไปหยิบนาฬิกาข้างเตียงนอนขึ้นมาดู ขณะนี้เป็นเวลา 6 โมง 20 นาที ไมรู้สึกโล่งใจที่เวลาในนาฬิกาไม่ใช่ 8 โมง อย่างในความฝัน ไมลุกขึ้นเดินออกจากเตียงไปอย่างเชื่องช้าเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน
10 นาทีต่อมาไมก็ลงมาจากชั้นบนของบ้านเพื่อมาทานอาหารเช้าร่วมกับครอบครัว วันนี้พ่อของไมก็ออกไปทำงานตอนเช้าอย่างเคย ไมเลยยังไม่มีโอกาสทักทายพ่อตอนเช้าอย่างที่เคยเป็นตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่ใหม่ ไมกับโซทานอาหารเช้าเสร็จก็รีบวิ่งไปเพื่อให้ทันรถประจำทางจะได้ไม่ต้องเสียเวลารออีกคัน
ไมนั่งคุยกับโซบนรถจนถึงหน้าโรงเรียนแล้วก็แยกทางกับโซเพื่อขึ้นไปอาคารที่ตัวเองอยู่ ไมเดินขึ้นมาชั้นสาม แล้วก็หยุดพักข้างบันไดสักพักก่อนจะเดินตรงไปยังห้องเรียน 4/B
ไมค่อยๆ เลื่อนประตูเปิดออกช้าๆ แล้วก็เดินเข้าไป ตอนนี้ในห้องมีนักเรียนชายอยู่สามคนนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่หลังห้อง ในกลุ่มนั้นมี ทาคุมิ เซยะแล้วก็ไคนั่งอยู่ พอไมเดินเข้ามาในห้องทาคุมิจึงเริ่มต้นทักทาย
\"หวัดดีตอนเช้าครับ ไมจัง\" เขายิ้มให้
\"ค่ะ หวัดดีตอนเช้า\" ไมเดินก้มหน้าก้มตาไปยังโต๊ะของตัวเอง
\"เรื่องนั้นเป็นไงบ้างละ สนุกมั๊ย?\" ไคหันหลังมาถาม
\"กะ ก็ สนุกดีนะตอนแรก ฉันยังอ่านไม่ถึงไหนเลย\" ไมเงยหน้ามองตอบ
\"เรื่องไรเหรอ?\" ทาคุมิทำหน้างง
\"เปล่าหรอกน่า ไม่มีอะไรสำคัญหรอกเนอะ ยูระ\" เขาขยิบตาให้ไม ไมจึงพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ ทาคุมิเองก็ดูเหมือนจะงงอยู่แต่ก็ไม่ถามอะไร เขายังคงนั่งยิ้มเช่นเดิม
\"เซยะคุง จะไม่ทักไมจังเลยรึไงไ\" ทาคุมิหันไปถามเซยะที่นั่งกอดอกอยู่อย่างไม่สนใจ แล้วเซยะก็มองมาที่ไม
\"สวัสดีตอนเช้า\" เขาทักเสียงเรียบ
\"หวัดดี - ตอนเช้าค่ะ\" ไมเว้นช่วงนิดหนึ่ง
ไมรู้สึกว่าเซยะนั้นดูจะไม่ค่อยชอบเธอเท่าไรนัก ตั้งแต่ตอนนั้นที่เจอกันแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่เป็นสิ่งที่ทำให้ไมรู้สึกเกลียดเขา ไมคิดว่าคงอีกไม่นานที่จะปรับตัวเขากันได้ แล้วไคก็พูดขึ้นมาทำให้ไมต้องหยุดคิดเรื่องนี้ซะก่อน
\"ว้า! เซยะนายทำให้เครียดอีกแล้วนะ งั้นฉันพายูระไปที่อื่นก่อนดีกว่า ทาคุมินายอยู่กับเซยะนะ\" ว่าแล้วไคก็ดึงไมให้ลุกจากเก้าอี้ไปนอกห้อง ปล่อยให้ทาคุมิทำหน้าสลดอยู่ในห้อง
\"อีกแล้วเหรอไค เฮ้อ\" ทาคุมิถอนหายใจแล้วมองไปที่เซยะที่หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างเช่นเดิม
ตอนนี้ไคจับมือไมวิ่งขึ้นบันไดไปเรื่อยๆจนมาถึงชั้น 5 ซึ่งเป็นดานฟ้าที่สูงสุดของโรงเรียน
ไคพาไมเดินมาจนสุดแล้วชี้ภูเขาลูกหนึ่งที่อยู่ไกลลิบให้ไมดู ไมขาสั่นเล็กน้อยตอนเดินแต่พอมองไปตามที่ไคชี้เดินก็พบว่าข้างหน้านั้นเป็นวิวที่สวยงามมากที่สุดตั้งแต่ได้มาอยู่ที่นี้
\"ภูเขาคิไทซุรุ ภูเขาแห่งความหวัง\" ไคพูด
\" ภูเขาลูกนี้พวกเราสามคน ฉัน เซยะและทาคุมิ เป็นคนตั้งชื่อนี้ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเราสามคนจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป แล้วนอกนั้นฉันกับพี่สาวก็เคยมาสัญญากันที่นี้ด้วย\"
\"พี่สาวของไคงั้นเหรอ\" ไมถาม
\"อือ…ฉันมีพี่สาวที่เกิดร่วมสายเลือดเดียวกัน เราเคยมาสํญญากันที่ดานฟ้านี้ตอนเด็กๆ ว่าจะรักกันตลอดไปและเมื่อถึงเวลาหนึ่งเราสองคนก็จะ…..\" ไคหยุดพูดไป แล้วหันมายิ้มให้ไมที่ทำหน้าเศร้า
\"เธอกับสาวคงแยกกันอยู่แล้วสินะ\" จู่ๆ ไมก็พูดออกมา
\"ใช่ เราแยกกันอยู่ ความจริงฉันกับพี่ก็อายุห่างกันแค่ปีเดียวเองนะ ฮิ ฮิ\" เขาหัวเราะแล้วก็จับมือไมชูขึ้น
\"เราสองคนจะขอสัญญาต่อภูเขาคิไทซุรุว่า\"
\"ต่อจากนี้ไปเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและจะช่วยเหลือกันทำความฝันให้เป็นความจริง\"\" เขายิ้มให้ไม
\" อือ…เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เย้!\" ไมกระโดดขึ้นแล้วหันมายิ้มให้ไค
\"แล้วความฝันอะไรละ\" เธอถามไค
\"ก็แล้วแต่ว่าเวลาจะพาไปนะ\" ไคตอบอย่างอ่อนโยน แล้วทั้งสองก็ยิ้มให้กัน
เป็นเวลาเนินนานที่ทั้งสองยืนอยู่ข้างกันและกัน พอไมรู้สึกตัวเธอก็รีบพูด
\"เราขึ้นมานานแล้วนะเดี๋ยวเกิดพวกทาคุมิเขาเป็นห่วงเขาจะตามหากันวุ่นนะ อะ..เอริคงมาแล้วงั้นฉันรีบลงไปก่อนนะ\" ไมรีบวิ่งลงไป ก็พอดีที่ไคตะโกนกลับมา
\"ถ้าไม่สบายใจก็ขึ้นมาบนนี้นะ\"
\"อือ\" ไมหันไปตอบแล้วรีบวิ่งกลับห้อง ตอนนี้พวกเอริมากันแล้วไมจึงรีบเข้าไปทักทายพูดคุยกันในห้อง
ตอนนี้ไคอยู่บนดานฟ้าคนเดียว เขาเฝ้ามองวิวทิวทัศน์อยู่บนดานฟ้า
\"ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงนะ\"
\" พะ พี่\" ไคหันหลังไปมองเจ้าของเสียงพูด ซึ่งก็คือนักรียนหญิงที่ดูอายุไล่เรี่ยกันกับไค
เธอเดินมาหยุดอยู่ข้างไค ไคมองเธอด้วยสายตาที่ดูเหมือนเคลือบแคลงใจ
\"เร็วกว่าที่คิดสักอีกนะเรื่องนั้น \" เธอพูด
\"อือ….แล้วจะทำไม\" ไคตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
\"ก็….ดูเหมือนเธอจะไม่ใส่ใจพี่สาวคนนี้อีกแล้วนะ\"
\"ก็มันแน่อยู่แล้วละ ใครกันที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป\" ไคมองพี่สาวด้วยสายตาเย็นชา
เธอเองก็เช่นกันแต่ในที่สุดเธอก็ยิ้มออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา
\"แล้วพี่จะดูว่าเด็กคนนั้นจะใช่รึเปล่า\"
สายลมอ่อนๆ พัดผ่านไป ในขณะที่ทั้งสองกำลังคิดอะไรสักอย่างหนึ่งอยู่ในใจลึกๆ บนดานฟ้าของโรงเรียนที่เงียบสงัด
***
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น