ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อน เพื่อน เพื่อนทั้งนั้นค่ะ
อาจารย์อิราชิเลื่อนประตูห้องเรียนเปิดออก แล้วเดินนำเข้าไปก่อน
โดยให้ไมรออยู่ด้านนอกห้องก่อน
\"อรุณสวัสตอนเช้าค่ะ\"
\"สวัสดีครับ / ค่ะ อาจารย์อิราชิ\"
\"วันนี้ครูก็มีข่าวดีจะมาแจ้งให้ทุกคนทราบนะค่ะว่า ตั้งแต่วันนี้เราจะมีเพื่อนใหม่นะค่ะ\"
เสียงพูดคุยกระซิบกับในห้องดังขึ้น ตอนนี้ไมยืนแข็งทื่ออยู่นอกห้อง
\"จุ๊ จุ๊ เงียบก่อนนะ\" อาจารย์เดินไปที่ประตูแล้วเรียกไม
\"เข้ามาได้เลยจ๊ะ\"
ไมเดินก้มหน้าเข้ามาในห้อง และหยุดตรงกลางหน้ากระดาน อาจารย์เดินไปหยิบชอล์ก
แล้วเขียนชื่อไมบนกระดาน
\"เอาเลยค่ะ แนะนำเลย\"
\"คะ..ค่ะ ฉันทาสุดะ ไมยูระค่ะ ขอฝากตัวนะค่ะ\" ไมโค้งลงไป
ตอนนี้เพื่อนหลายคนพากันปรบมือ ไมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนทุกคนในชั้นให้ชัดเจน และก็
ไปสะดุดกับใบหน้าใบหนึ่งที่ดูเท่มากกับผมสีเทาเข้มของเจ้าของใบหน้านั้น เซยะนั้นเอง เขากำลัง
จ้องมองมาที่ไมอยู่ แต่พอเขารู้ว่าไมเองก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน เขาจึงหันหน้าออกไปมองกระจกแทน
แล้วก็มีอีกใบหน้าหนึ่งที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้เธอ ทาคุมิคุงนั้นเอง ไมเริ่มรู้สึกดีขึ้นที่อย่างน้อยก็ได้เห็นรอยยิ้มของทาคุมิ
\"ส่วนที่นั่งก็นั่งที่ เอ่อ……\" อาจารย์อิราชิเอ่ยขึ้น พร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วห้อง
\"นั่งที่ ข้างๆ เอ่อ…ข้างฟูจิวาร่าได้มั๊ย ?\" อาจารย์อิราชิถามนักเรียนคนหนึ่ง
\"ข้างๆ เอริก็ได้นี่ครับ\" นักเรียนชายคนนั้นตอบกลับมา
ไมมองหาว่าเจ้าของเสียงคือใครกัน
\"ค่ะ ได้ค่ะ นั่งข้างๆ หนูก็ได้ค่ะอิราชิซัง\" นักเรียนหญิงที่ชื่อเอริลุกขึ้นพูด
\"งั้นข้างเอริแล้วกันนะ ตกลงนะยูระซัง\"
\"อ๋อ…ค่ะได้ค่ะไม่มีปัญหา แฮ่ๆ\" ไมตอบอย่างตื่นเต้น
แล้วก็เดินเข้าไปในโต๊ะของชั้นเรียนแถวที่สามที่มีนักเรียนหญิงผมสั้นหน้าตายิ้มแย้ม
คนหนึ่งนั่งยิ้มให้เธออยู่
\"นั่งโต๊ะซ้ายเลยจ๊ะ ไม\" เธอบอกไม แล้วไมจึงค่อยๆนั่งลง
\"ฉันไอกะ เอริจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะไมจัง\" เธอยิ้มอย่างน่ารัก
\"เช่นกันจ้ะ เอริ\" ไมตอบ
แล้วไมก็มองหานักเรียนชายที่อาจารย์เพิ่งเสนอให้ไมไปนั่งข้างๆ แต่มองยังไงก็
หาไม่เจอ เธอรู้สึกว่าตอนที่เขาพูดเสียงของเขาดังมาจากที่อื่นมากกว่า
\"มองหาอะไรเหรอไม\" นักเรียนหญิงที่รวบผมยาวใส่แว่นด้านหลังไมถาม
\"ปะ เปล่าจ้ะ \" ไมตอบแต่สายตายังมองไปรอบห้อง
\"ฉันชื่อโนกามิ ยูคิ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันจ้ะ\" เธอพูดกับไม
\"เช่นกันจ้ะ\"ไมตอบ
แปะๆๆ
อาจารย์อิราชิปรบมือ เป็นเหมือนสัญญาณเตือนให้ทั้งห้องเงียบ
\"เอาละ ยูระซัง โนกามิซัง ไอกะซัง พอก่อนนะจ้ะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน โฮมรูมพอแค่นี้นะ\"
ทาคุมิลุกขึ้นพูด \"ทั้งหมดเคารพ\"
\"ขอบคุณครับ / ค่ะ\"
\"เฮ ! ชื่อไมเหรอ ฉันทาโร่นะ\"
\"ฉันเรริยะ เซโกะจ้ะ\"
\"นี่ๆ ทาคุมิคุงวิชาต่อไปอะไรอ่ะ\" เอริถาม
\"เอ่อ…..ภาษาอังกฤษน่ะแต่ ไม่ต้องห่วงน่า อันสุซังไม่มา ผมไปดูมาแล้ว\" ทาคุมิตอบ
\"เย้ ! ยอดเลย\" นักเรียนทั้งห้องพูดพร้อมกัน
\"ทักทายนักเรียนใหม่กันเต็มที่เลยนะครับ\" ทาคุมิพูดเสียงดัง แล้วแอบขยิบตาให้ไม
\"ยินดีที่ได้รู้จักนะ\"
\" เพิ่งย้ายมาเหรอ ความจริงน่าจะสอบเข้าแต่แรกแล้วนะ\"
\"จะบ้าเหรอโมตคุง เขาเป็นนักเรียนใหม่ก็พูดให้ถูกกาลเทศะสิ\" นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูด
\"แล้วเธอมาเรียกฉันโมตคุงทำไม\"
\"ก็จะเรียกทำไม ย่ะ\" ทั้งสองคนส่งสายตาอาฆาตแค้นให้กัน
\"เอาเถอะจ๊ะ ช่างสองคนนี่เถอะนะไม\" เรริยะที่เพิ่งทักเธอเข้ามาพูดตัดบแทน
\"ว้าว! โบติดผมน่ารักจังนะไมจัง\"
\"ขอบคุณค่ะ\"ไมตอบ
\"ผมอันเคียวนะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ\"นักเรียนชายอีกคนทักเธอแต่ไมไม่ได้มองหน้าเขา
\"ฉันโนกามุ\"
\"ยินดีได้รู้จักนะทาสุดะซัง\"
\"ค่ะ ยินดีเช่นกัน\"
\"เดี๋ยวไปกินข้าวด้วยกันมั๊ยจ้ะ\"
\"เอาหนังสือมาครบยัง ถ้ายังไม่ครบเดี๋ยวฉันให้ยื่มนะ\"
\"ค่ะ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ\" ไมตอบเสียงดังด้วยรอยิ้ม
ตอนนี้มีเพื่อนหลายคนพากันมาล้อมโต๊ะพูดคุยด้วยไมรู้สึกดีใจสุดๆเลยเวลานี้ และดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
พักกลางวัน ไมไปทานข้าวกับเอริและยูคิ โรงอาหารมี 2 ที่
คือโรงอาหารมัธยมต้นกับมัธยมปลาย โรงอาหารที่นี้ใหญ่มากแล้วอาหารก็อร่อยมากด้วย
ทำให้ไมชอบโรงเรียนได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว พอทานข้าวเสร็จยูคิก็ชวนไมกับเอริไปห้องสมุดที่อาคารนานะเอะ ซึ่งอยู่ถัดจากอาคารโอะเรนจิที่ไมอยู่
ที่ห้องสมุดใหญ่โตมากมีหนังสือจำนวนมากเป็นตั้งๆ คงจะประมาณได้หลายพันเล่มต่อหนึ่งหมวด
เมื่อจองโต๊ะสำหรับที่อ่านหนังสือได้แล้ว ไมก็ขอแยกเดินไปดูหนังสือคนเดียว ตามหมวดต่างๆ ตามชั้นหนังสือมีหนังสือน่าสนใจมากมาย ไมเดินไปที่หมวดนวนิยาย มองหาหนังสือนวนิยายอยู่หลายนาทีจนมาสะดุดที่หนังสือเล่มหนึ่งปกสีฟ้าสวย ที่ชื่อ \"ริบบิ้นสีฟ้า\" เธอจึงเอื้อมมือไปหยิบมันก็พอดีกับที่มีอีกมือหนึ่งเอื้อมมา หยิบมันเช่นกัน ทำให้มือของทั้งสองชนกัน หนังสือเล่มนั้นหล่นลงมา
ตุ๊บ !
หนังสือตกลงมาที่พื้น
\"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ตั้งใจ\"
\"ไม่เป็นไรหรอกฉันองก็ไม่ทันได้มอง ขอโทษนะ อะนี่\"เขาก้มลงเก็บหนังสือขึ้นมาแล้วยื่นให้ไม
นักเรียนชายคนหนึ่งยืนมองไมอยู่ ผมสีน้ำตาลของเขาดูสลวยและพริ้วตามลม ดวงตาสีน้ำเงินดูสดใสทำให้เขาดูน่ารักมาก เขายื่นหนังสือเล่มนั้นให้ไม
\"ชอบอ่านเหรอ\"เขาถาม
\"ปะ เปล่าค่ะ เห็นว่ามันน่าสนใจเลยอยากลองอ่าน\" ไมตกใจที่จ้องหน้าเขา
\"งั้นก็รับเล่มนี้ไปอ่านสิ แต่น่าแปลกนะที่ใจเราตรงกัน\"
\"อ่ะ รึว่าเป็นเพราะ\" เขาแกล้งพูดเสียงเรียบแล้วมองมาที่ไม
\"มะ มะ ไม่น่าใช่นะ ไม่ใช่มั่งค่ะ\"
\"ฮือ…พูดเล่นน่ายูระ อย่าคิดมากเลย\" เขายิ้มแล้วเอาหนังสือตีที่หัวไมเบาๆ
\" คะ....คือ..\"
\"อ๋อ! ฉันฟูจิวาร่า ไค ไง ฉันไปก่อนนะ\"เขาจับมือไมขึ้นมาแล้วเอาหนังสือใส่ในมือเธอ จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องสมุดไป ปล่อยให้ไมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
\"หา\" ไมรู้สึกทึ่ง
เขาผู้ชายคนนี้นี้เหรอที่เธอพยายามเพียงเพื่อจะแค่มองหา และก็ได้มาพบเขาอย่างบังเอิญที่ห้องสมุดแต่มันก็ทำให้ไมรู้ว่า เขาดูเป็นคนที่อ่อนโยนมากและดูสุภาพน่าคบมากๆ
\"ไม ไปไหนต้องนานจ้ะ\" เอริถามเมื่อเห็นไมเพิ่งเดินมา
\"อ๋อ....คือหนังสือมันเยอะไปหมดเลยอ่ะนะ จนเลือกไม่ถูกเลย แฮ่ๆ\"ไมคิดไม่ออกว่าจะพูดยังไงดีเกี่ยวกับเรื่องที่เธอเจอฟุจิวาร่า ไค
\"ก็ได้หนังสือแล้วนิ แล้วไมจะยืมมั๊ย? เดี๋ยวฉันยืมให้นะเพราะไมยังไม่ได้สมัครสมาชิกห้องสมุดเลย\"ยูคิพูด แล้วก็กอดอกนั่งคิดอะไรบางอย่าง
\"จะดีเหรอยูคิจัง\" ไมถามอย่างเกรงใจ
\"ไม่เป็นไรหรอกนะไมจัง ฉันเป็นกรรมการห้องสมุดน่ะ\" ยูคิย้มน้อยๆ
\"แน่ๆ กรรมการคนเก่งขอพูดหน่อยใช่มั๊ยละ ว่าเป็นกรรมการ...\" เอริตีหน้าใสซื้อใส่ยูคิ
\"ก็แน่ละนะกรรมการเขาย่อมมีสิทธิพิเศษน่ะ อะ..เดี๋ยวรีบไปยืมก่อนดีกว่านะ เอริเธอจะฝากฉันยืมมั๊ย\"
\"อ๋อ..ไม่ละฉันได้บัตรสมาชิกแล้วตามสบายเถอะจ๊ะ\" เอริหยิบบัตรสมาชิกสีเทาขึ้นมา
\"เสร็จแล้ว เดี๋ยวไปซื้อน้ำกินหน่อยนะ เหลืออีกตั้ง 20 นาทีนะ\" เอริพูด
\"อือ ก็ได้ตามใจสิ ไมก็ไปด้วยนะ ร้านนี้มีน้ำอร่อยตั้งเยอะแน่ะ\"ยูคิพูด
\"จ๊ะ \"ไมตอบ
แล้วทั้งสามก็เดินเข้าต่อคิวยืมหนังสือ ก่อนจะลงไปด้านล่าง
พอถึงคาบสุดท้ายของวันนี้เพื่อนๆ ทั้งชายหญิงก็พากันมาลาไม ตอนนี้เธอไม่เห็นไคแล้ว
เขาหายไปไหนไม่รู้ ไมรีบลงมา แล้วเดินไปหน้าโรงเรียน โซยืนรออยู่แล้วมีนักเรียนหญิง2-3 คน
ยืนคุยกับโซ พอโซขอตัวกลับ พวกเธอก็พากันโบกมือลาด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง กลับมาถึงบ้านไมรู้สึก
happy สุดๆ กับโรงเรียนใหม่ โซเองก็เช่นกันดูเขากระตือรือล้นเล่าให้พ่อกับแม่ฟังตอนกินข้าว
ก่อนเข้านอนไมก็ทบทวนเรื่องที่เธอเจอมาในวันแรกของการเปิดเรียนของตัวเธอ มันเป็นอะไรที่ดูมีความสุขจริงๆ ไมล้มตัวลงนอนแล้วคิดถึงเรื่องสนุกในวันนี้ แล้วเธอก็เห็นหน้าของไคคุงที่เจอตอนห้องสมุดกับ
เซยะที่ช่วยเธอตอนหกล้ม รวมทั้งทาคุมิอีกคน แล้วไมก็รู้สึกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสามคนนี้ ไมหลับตาลงแล้วยิ้ม แล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ ว่า \"ต่อไปคงจะได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ\"
แล้วเธอก็พล่อยหลับไปไม่รู้ตัว
***
โดยให้ไมรออยู่ด้านนอกห้องก่อน
\"อรุณสวัสตอนเช้าค่ะ\"
\"สวัสดีครับ / ค่ะ อาจารย์อิราชิ\"
\"วันนี้ครูก็มีข่าวดีจะมาแจ้งให้ทุกคนทราบนะค่ะว่า ตั้งแต่วันนี้เราจะมีเพื่อนใหม่นะค่ะ\"
เสียงพูดคุยกระซิบกับในห้องดังขึ้น ตอนนี้ไมยืนแข็งทื่ออยู่นอกห้อง
\"จุ๊ จุ๊ เงียบก่อนนะ\" อาจารย์เดินไปที่ประตูแล้วเรียกไม
\"เข้ามาได้เลยจ๊ะ\"
ไมเดินก้มหน้าเข้ามาในห้อง และหยุดตรงกลางหน้ากระดาน อาจารย์เดินไปหยิบชอล์ก
แล้วเขียนชื่อไมบนกระดาน
\"เอาเลยค่ะ แนะนำเลย\"
\"คะ..ค่ะ ฉันทาสุดะ ไมยูระค่ะ ขอฝากตัวนะค่ะ\" ไมโค้งลงไป
ตอนนี้เพื่อนหลายคนพากันปรบมือ ไมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนทุกคนในชั้นให้ชัดเจน และก็
ไปสะดุดกับใบหน้าใบหนึ่งที่ดูเท่มากกับผมสีเทาเข้มของเจ้าของใบหน้านั้น เซยะนั้นเอง เขากำลัง
จ้องมองมาที่ไมอยู่ แต่พอเขารู้ว่าไมเองก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน เขาจึงหันหน้าออกไปมองกระจกแทน
แล้วก็มีอีกใบหน้าหนึ่งที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้เธอ ทาคุมิคุงนั้นเอง ไมเริ่มรู้สึกดีขึ้นที่อย่างน้อยก็ได้เห็นรอยยิ้มของทาคุมิ
\"ส่วนที่นั่งก็นั่งที่ เอ่อ……\" อาจารย์อิราชิเอ่ยขึ้น พร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วห้อง
\"นั่งที่ ข้างๆ เอ่อ…ข้างฟูจิวาร่าได้มั๊ย ?\" อาจารย์อิราชิถามนักเรียนคนหนึ่ง
\"ข้างๆ เอริก็ได้นี่ครับ\" นักเรียนชายคนนั้นตอบกลับมา
ไมมองหาว่าเจ้าของเสียงคือใครกัน
\"ค่ะ ได้ค่ะ นั่งข้างๆ หนูก็ได้ค่ะอิราชิซัง\" นักเรียนหญิงที่ชื่อเอริลุกขึ้นพูด
\"งั้นข้างเอริแล้วกันนะ ตกลงนะยูระซัง\"
\"อ๋อ…ค่ะได้ค่ะไม่มีปัญหา แฮ่ๆ\" ไมตอบอย่างตื่นเต้น
แล้วก็เดินเข้าไปในโต๊ะของชั้นเรียนแถวที่สามที่มีนักเรียนหญิงผมสั้นหน้าตายิ้มแย้ม
คนหนึ่งนั่งยิ้มให้เธออยู่
\"นั่งโต๊ะซ้ายเลยจ๊ะ ไม\" เธอบอกไม แล้วไมจึงค่อยๆนั่งลง
\"ฉันไอกะ เอริจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะไมจัง\" เธอยิ้มอย่างน่ารัก
\"เช่นกันจ้ะ เอริ\" ไมตอบ
แล้วไมก็มองหานักเรียนชายที่อาจารย์เพิ่งเสนอให้ไมไปนั่งข้างๆ แต่มองยังไงก็
หาไม่เจอ เธอรู้สึกว่าตอนที่เขาพูดเสียงของเขาดังมาจากที่อื่นมากกว่า
\"มองหาอะไรเหรอไม\" นักเรียนหญิงที่รวบผมยาวใส่แว่นด้านหลังไมถาม
\"ปะ เปล่าจ้ะ \" ไมตอบแต่สายตายังมองไปรอบห้อง
\"ฉันชื่อโนกามิ ยูคิ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันจ้ะ\" เธอพูดกับไม
\"เช่นกันจ้ะ\"ไมตอบ
แปะๆๆ
อาจารย์อิราชิปรบมือ เป็นเหมือนสัญญาณเตือนให้ทั้งห้องเงียบ
\"เอาละ ยูระซัง โนกามิซัง ไอกะซัง พอก่อนนะจ้ะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน โฮมรูมพอแค่นี้นะ\"
ทาคุมิลุกขึ้นพูด \"ทั้งหมดเคารพ\"
\"ขอบคุณครับ / ค่ะ\"
\"เฮ ! ชื่อไมเหรอ ฉันทาโร่นะ\"
\"ฉันเรริยะ เซโกะจ้ะ\"
\"นี่ๆ ทาคุมิคุงวิชาต่อไปอะไรอ่ะ\" เอริถาม
\"เอ่อ…..ภาษาอังกฤษน่ะแต่ ไม่ต้องห่วงน่า อันสุซังไม่มา ผมไปดูมาแล้ว\" ทาคุมิตอบ
\"เย้ ! ยอดเลย\" นักเรียนทั้งห้องพูดพร้อมกัน
\"ทักทายนักเรียนใหม่กันเต็มที่เลยนะครับ\" ทาคุมิพูดเสียงดัง แล้วแอบขยิบตาให้ไม
\"ยินดีที่ได้รู้จักนะ\"
\" เพิ่งย้ายมาเหรอ ความจริงน่าจะสอบเข้าแต่แรกแล้วนะ\"
\"จะบ้าเหรอโมตคุง เขาเป็นนักเรียนใหม่ก็พูดให้ถูกกาลเทศะสิ\" นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูด
\"แล้วเธอมาเรียกฉันโมตคุงทำไม\"
\"ก็จะเรียกทำไม ย่ะ\" ทั้งสองคนส่งสายตาอาฆาตแค้นให้กัน
\"เอาเถอะจ๊ะ ช่างสองคนนี่เถอะนะไม\" เรริยะที่เพิ่งทักเธอเข้ามาพูดตัดบแทน
\"ว้าว! โบติดผมน่ารักจังนะไมจัง\"
\"ขอบคุณค่ะ\"ไมตอบ
\"ผมอันเคียวนะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ\"นักเรียนชายอีกคนทักเธอแต่ไมไม่ได้มองหน้าเขา
\"ฉันโนกามุ\"
\"ยินดีได้รู้จักนะทาสุดะซัง\"
\"ค่ะ ยินดีเช่นกัน\"
\"เดี๋ยวไปกินข้าวด้วยกันมั๊ยจ้ะ\"
\"เอาหนังสือมาครบยัง ถ้ายังไม่ครบเดี๋ยวฉันให้ยื่มนะ\"
\"ค่ะ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ\" ไมตอบเสียงดังด้วยรอยิ้ม
ตอนนี้มีเพื่อนหลายคนพากันมาล้อมโต๊ะพูดคุยด้วยไมรู้สึกดีใจสุดๆเลยเวลานี้ และดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
พักกลางวัน ไมไปทานข้าวกับเอริและยูคิ โรงอาหารมี 2 ที่
คือโรงอาหารมัธยมต้นกับมัธยมปลาย โรงอาหารที่นี้ใหญ่มากแล้วอาหารก็อร่อยมากด้วย
ทำให้ไมชอบโรงเรียนได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว พอทานข้าวเสร็จยูคิก็ชวนไมกับเอริไปห้องสมุดที่อาคารนานะเอะ ซึ่งอยู่ถัดจากอาคารโอะเรนจิที่ไมอยู่
ที่ห้องสมุดใหญ่โตมากมีหนังสือจำนวนมากเป็นตั้งๆ คงจะประมาณได้หลายพันเล่มต่อหนึ่งหมวด
เมื่อจองโต๊ะสำหรับที่อ่านหนังสือได้แล้ว ไมก็ขอแยกเดินไปดูหนังสือคนเดียว ตามหมวดต่างๆ ตามชั้นหนังสือมีหนังสือน่าสนใจมากมาย ไมเดินไปที่หมวดนวนิยาย มองหาหนังสือนวนิยายอยู่หลายนาทีจนมาสะดุดที่หนังสือเล่มหนึ่งปกสีฟ้าสวย ที่ชื่อ \"ริบบิ้นสีฟ้า\" เธอจึงเอื้อมมือไปหยิบมันก็พอดีกับที่มีอีกมือหนึ่งเอื้อมมา หยิบมันเช่นกัน ทำให้มือของทั้งสองชนกัน หนังสือเล่มนั้นหล่นลงมา
ตุ๊บ !
หนังสือตกลงมาที่พื้น
\"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ตั้งใจ\"
\"ไม่เป็นไรหรอกฉันองก็ไม่ทันได้มอง ขอโทษนะ อะนี่\"เขาก้มลงเก็บหนังสือขึ้นมาแล้วยื่นให้ไม
นักเรียนชายคนหนึ่งยืนมองไมอยู่ ผมสีน้ำตาลของเขาดูสลวยและพริ้วตามลม ดวงตาสีน้ำเงินดูสดใสทำให้เขาดูน่ารักมาก เขายื่นหนังสือเล่มนั้นให้ไม
\"ชอบอ่านเหรอ\"เขาถาม
\"ปะ เปล่าค่ะ เห็นว่ามันน่าสนใจเลยอยากลองอ่าน\" ไมตกใจที่จ้องหน้าเขา
\"งั้นก็รับเล่มนี้ไปอ่านสิ แต่น่าแปลกนะที่ใจเราตรงกัน\"
\"อ่ะ รึว่าเป็นเพราะ\" เขาแกล้งพูดเสียงเรียบแล้วมองมาที่ไม
\"มะ มะ ไม่น่าใช่นะ ไม่ใช่มั่งค่ะ\"
\"ฮือ…พูดเล่นน่ายูระ อย่าคิดมากเลย\" เขายิ้มแล้วเอาหนังสือตีที่หัวไมเบาๆ
\" คะ....คือ..\"
\"อ๋อ! ฉันฟูจิวาร่า ไค ไง ฉันไปก่อนนะ\"เขาจับมือไมขึ้นมาแล้วเอาหนังสือใส่ในมือเธอ จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องสมุดไป ปล่อยให้ไมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
\"หา\" ไมรู้สึกทึ่ง
เขาผู้ชายคนนี้นี้เหรอที่เธอพยายามเพียงเพื่อจะแค่มองหา และก็ได้มาพบเขาอย่างบังเอิญที่ห้องสมุดแต่มันก็ทำให้ไมรู้ว่า เขาดูเป็นคนที่อ่อนโยนมากและดูสุภาพน่าคบมากๆ
\"ไม ไปไหนต้องนานจ้ะ\" เอริถามเมื่อเห็นไมเพิ่งเดินมา
\"อ๋อ....คือหนังสือมันเยอะไปหมดเลยอ่ะนะ จนเลือกไม่ถูกเลย แฮ่ๆ\"ไมคิดไม่ออกว่าจะพูดยังไงดีเกี่ยวกับเรื่องที่เธอเจอฟุจิวาร่า ไค
\"ก็ได้หนังสือแล้วนิ แล้วไมจะยืมมั๊ย? เดี๋ยวฉันยืมให้นะเพราะไมยังไม่ได้สมัครสมาชิกห้องสมุดเลย\"ยูคิพูด แล้วก็กอดอกนั่งคิดอะไรบางอย่าง
\"จะดีเหรอยูคิจัง\" ไมถามอย่างเกรงใจ
\"ไม่เป็นไรหรอกนะไมจัง ฉันเป็นกรรมการห้องสมุดน่ะ\" ยูคิย้มน้อยๆ
\"แน่ๆ กรรมการคนเก่งขอพูดหน่อยใช่มั๊ยละ ว่าเป็นกรรมการ...\" เอริตีหน้าใสซื้อใส่ยูคิ
\"ก็แน่ละนะกรรมการเขาย่อมมีสิทธิพิเศษน่ะ อะ..เดี๋ยวรีบไปยืมก่อนดีกว่านะ เอริเธอจะฝากฉันยืมมั๊ย\"
\"อ๋อ..ไม่ละฉันได้บัตรสมาชิกแล้วตามสบายเถอะจ๊ะ\" เอริหยิบบัตรสมาชิกสีเทาขึ้นมา
\"เสร็จแล้ว เดี๋ยวไปซื้อน้ำกินหน่อยนะ เหลืออีกตั้ง 20 นาทีนะ\" เอริพูด
\"อือ ก็ได้ตามใจสิ ไมก็ไปด้วยนะ ร้านนี้มีน้ำอร่อยตั้งเยอะแน่ะ\"ยูคิพูด
\"จ๊ะ \"ไมตอบ
แล้วทั้งสามก็เดินเข้าต่อคิวยืมหนังสือ ก่อนจะลงไปด้านล่าง
พอถึงคาบสุดท้ายของวันนี้เพื่อนๆ ทั้งชายหญิงก็พากันมาลาไม ตอนนี้เธอไม่เห็นไคแล้ว
เขาหายไปไหนไม่รู้ ไมรีบลงมา แล้วเดินไปหน้าโรงเรียน โซยืนรออยู่แล้วมีนักเรียนหญิง2-3 คน
ยืนคุยกับโซ พอโซขอตัวกลับ พวกเธอก็พากันโบกมือลาด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง กลับมาถึงบ้านไมรู้สึก
happy สุดๆ กับโรงเรียนใหม่ โซเองก็เช่นกันดูเขากระตือรือล้นเล่าให้พ่อกับแม่ฟังตอนกินข้าว
ก่อนเข้านอนไมก็ทบทวนเรื่องที่เธอเจอมาในวันแรกของการเปิดเรียนของตัวเธอ มันเป็นอะไรที่ดูมีความสุขจริงๆ ไมล้มตัวลงนอนแล้วคิดถึงเรื่องสนุกในวันนี้ แล้วเธอก็เห็นหน้าของไคคุงที่เจอตอนห้องสมุดกับ
เซยะที่ช่วยเธอตอนหกล้ม รวมทั้งทาคุมิอีกคน แล้วไมก็รู้สึกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสามคนนี้ ไมหลับตาลงแล้วยิ้ม แล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ ว่า \"ต่อไปคงจะได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ\"
แล้วเธอก็พล่อยหลับไปไม่รู้ตัว
***
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น