ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Hello! my school
คุณเคยคิดว่าคุณมีอะไรที่พิเศษกว่าคนอื่นไหม อะไรที่ต่างจาก
คนอื่นๆเขา แบบที่คนทั่วๆ ไปไม่ค่อยจะมีกัน สำหรับฉันนะฉันคิดว่าฉันมี สิ่งนั้นคือ ลางสังหรณ์
หลายครั้งที่ฉันรู้สึกถึงหลายๆ เรื่องที่ยังไม่เคยเจอ แต่ต่อจากนั้นมันก็กลายเป็นอนาคตของฉันทันที
วันนี้ก็เช่นกัน ฉันรู้สึกว่าต้องมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ให้ฉันตกใจจนอยากร้องไห้แน่นอน
วันเสาร์ที่แสนสดใสของวันนี้ บรรยากาศช่างดูเป็นใจอย่างมากที่จะมานั่งคุยกัน
แต่สำหรับเวลานี้ อาจขอยกเว้นกรณีที่กำลังจะเกิดขึ้นในบ้านหลังหนึ่งของครอบครัวเทสุดะ
เรื่องมันก็เกิดตอนที่….
\" หา อะไรนะ\"
\" ใจเย็นหน่อยจ๊ะ ไมจัง มันจำเป็นนะ\"
\"แล้วจะให้หนูย้ายโรงเรียนตอนนี้นี่นะค่ะ โรงเรียนเพิ่งเปิดได้ 2 อาทิตย์เอง\"
\"อือ….อือ\"
\"โธ่! พ่อค่ะอย่า อือ.. อย่างเดียวสิ หนูอุตสาห์สู้สอบเข้าได้ นะ\"
\"……….............\"
\" ปะป๋า ค่ะ โอ๊ย! อะไรนี่ แม่ค่ะ ขอเหตุผลอีกหน่อยสิ\"
\"ไมจัง ไม่เห็นเป็นไรเลยแค่ย้ายโรงเรียนกับบ้านเอง\"
\" จะบ้าเหรอ พี่จะทิ้งเมย์จัง ทาเคระคุง นัตสึ เอรุกิ มิสึโนะ แล้วคนอื่นๆ ได้ไง\"
\" ก็เพราะงานของพ่อไง\"
\"อะ อือ.....หือ หือ \"
ปัง!
\" เอาอีกแล้วไมจัง คุณค่ะเอาไง โซไปปลอบพี่เขาทีนะ เฮ้ย!\"
ไม่นะไม่ ทำไมน่ะ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะเข้าเรียนเอง ทั้งๆ ที่ตั้งใจสอบเข้าโรงเรียนนี้
กับเพื่อนๆ แล้วแต่กลับต้องจากกันทั้งที่คิดว่าจะได้อยู่ด้วยกันแท้ หือ หือ แง้!
***
ผ่านไป 2 สัปดาห์ ในที่สุดเรื่องการย้ายบ้านกับการย้ายโรงเรียนของไมจังกับโซคุง
ก็ดำเนินลุล่วงไปด้วยดี แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ต้องไปโรงเรียนวันแรกที่น่าตื่นเต้นของโซคุงและ
วันแรกที่เศร้าสุดสลดของไม
\"ไมเสร็จยังจ๊ะลูก\" แม่เรียกไมจากชั้นล่าง
\"เสร็จ - แล้ว - ค่ะ คุณแม่\" ไมพูดอย่างไม่สู้จะดูสดชื่นเลย
\"ว้าว! ไมจังชุดโรงเรียนเทสุงะเนียบจังเลยนะลูกรัก\" \"อือ..ใช่ ไมสวยมากเลย\" โซคุงพูด
\"ขอบคุณ …..แล้วพ่อไปแล้วใช่มั๊ยค่ะ\"
\"อ๋อ….จ๊ะๆๆ พ่อเขาออกไปตอน 6 โมงแล้ว เอ้ารีบกินข้าวซะ จะได้ไปเรียนกัน\"
หลังจากกินข้าวเสร็จฉันกับโซก็เดินไปขึ้นรถประจำทางไปโรงเรียนด้วยกัน
มันก็ดีนะที่โรงเรียนอยู่ใกล้บ้าน คือ ไม่ต้องรอนานว่าเมื่อไรจะถึงโรงเรียน ส่วนโซนั้น
ก็อยู่โรงเรียนไทเคคุกับฉัน เขาอยู่ ม.2 ฉันอยู่ ม.4 เรา 2 คนเป็นพี่น้องกัน เลยมักจะได้เข้า
โรงเรียนเดียวกันเสมอ เพื่อที่จะให้ฉันดูแลโซ แต่ก็มีบ้างที่เขามาดูแลฉันแทน โซจึงเป็นน้อง ชาย
ที่ฉันรักมากที่สุด ฮ๋อ..ใช่เรื่องเครื่องแบบนักเรียน ของฉันมีเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาวที่ต้องสวม
ริบบิ้นสีน้ำเงินเส้นเล็ก มีเสื้อคลุมแขนยาวให้สวมทับอีกที สีน้ำเงินเข้มที่มีกระเป๋าสองด้านแล้วก็
ตัวอักษรปักว่า \'T.K \' รอบตัวอักษรมีรูปขนนกสีฟ้าขาวปักอยู่รอบข้าง ส่วนกระโปรง
เป็นกระโปรงสั้นถึงหัวเข่าลายตารางสีน้ำเงินขาว ที่ดูแล้วเข้ากันกับเสื้อ
ตอนนี้รถจอดแล้ว ฉันกับโซรีบลงรถกันแล้วตรงไปยังโรงเรียนไทเคคุ
ที่หน้าประตูมีนักเรียนพากันเดินเข้าไปจำนวนมาก และพอฉันกับโซเดินเข้ามาถึงตัวโรงเรียน
ก็รู้สึกทึ่งเล็กน้อยกับความกว้างขวางของโรงเรียน เราเดินไปหยุดที่สวนม้านั่ง แล้วก็กวาดสายตา
มองไปทั่วโรงเรียน เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกชอบโรงเรียนนี้ตั้งแต่เข้ามา มันดูอบอุ่นและสนุกสนาน
มาก ฉันหยิบสมุดประจำตัวนักเรียนมา ฉันอยู่ห้อง 4/5 อาคารโอะเรนจิ ชั้น 3
โซอยู่ 2/5 อาคารโองะคุ ชั้น 2 ถึงจะรู้ว่าอยู่ห้องอะไร อาคารอะไร แต่ถ้าไม่รู้ว่าอาคารนั้นอยู่
ตรงส่วนไหนของโรงเรียนก็ไม่มีความหมาย
ฉันเริ่มใจไม่ดี ตอนนี้ 7 โมง 30 แล้ว ฉันเลยจะลองไปถามนักเรียน
ของที่นี้สักคนเผื่อเขาจะช่วยได้ ฉันให้โซนั่งรอก่อน แล้วฉันจะรีบกลับมา ฉันวิ่งไปที่สนาม
บาสซึ่งตอนนี้นักเรียนชายหลายคนกำลังแข่งกันอยู่แล้วก็มีนักเรียนหญิงส่งเสียงเชียร์กันอย่างเนืองแน่น
ฉันรีบวิ่งไปตรงที่มีกลุ่มนักเรียนหญิง 4-5 คนจับกลุ่มนั่งคุยกันข้างสนาน แต่ฉันเองก็ไม่ค่อยจะเก่งเรื่องวิ่งอะไรนักเลยพลาดท่าสะดุดหินก้อนหนึ่ง จนเกือบล้มหน้าคว่ำลงไป แต่โชคช่วยที่มีคนช่วยจับตัวฉันไว้ ฉันเองก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก แต่พอตั้งสติได้ก็รู้สึกว่ามีคนเอาแขนโอบตัวฉันไว้ พอเขาปล่อยมือออก
ฉันก็ก้มหน้าแล้วพูด \"ขอบคุณค่ะ\"
ฉันรีบพูด แล้วเงยหน้ามองคนที่ช่วยฉัน ตอนนั้นฉันเองก็รู้สึกใจเต้นเล็กๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงเล็กน้อย เลยก้มหน้าหลบไป เพื่อตั้งสติอีกที เพราะ ข้างหน้าฉันเป็น นักเรียนชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าฉันเขาตัวสูงโปร่ง และเขาก็ดูเท่มากทั้งรูปร่างและใบหน้าเมื่อบวกกับ ผมของเขาที่เป็นสีเทาเข้มแล้วเขาดูไม่มีที่ติใดๆ เลย ตอนนี้เขาเองก็กำลังมองไมด้วยสายตา ที่ดูงงๆ
\"เป็น..ไร..รึเปล่า\" เขาพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
\"ค่ะ ไม่เป็นไร เอ่อ..คือฉันกำลัง…\" ไมกำลังตอบ แต่ก็มีอีกเสียงดังมาจากด้านหลัง
\" เซยะ เกิดไรขึ้นเหรอ อ่ะ อะ..\"
นักเรียนชายอีกคนวิ่งตรงมาหยุดอยู่ข้างเซยะ( ก็เขาเรียกยังนั้นนี่) นักเรียนชายคนนี้ผมสีเหลืองนวลที่ถูกจัดทรงอย่างเรียบร้อย เขาสูงพอๆ กับเซยะ ผิวขาวดูมีมารยาทดี ตอนนี้เขาเองก็กำลังมองมาที่ไม แล้วเขายิ้มให้ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
\"นักเรียนใหม่ใช่มั๊ยครับ\"
\"คะ ค่ะ ใช่\" เธอรู้สึกใจเต้นมากขึ้น แล้วโซก็งวิ่งมา
\"เฮ! ไมจัง ได้เรื่องยัง นานมากเลยนะ\" โซหยุด แล้วมองหน้านักเรียนชายทั้งสอง
จากนั้นโซก็พูด ต่อ \"พี่ 2 คน ช่วยผมได้มั๊ยครับ\" โซหยุดเว้นเพื่อรอการพยักหน้าจากนักเรียนชายทั้งสองคน
\"คือ เราเป็นนักเรียนใหม่นะครับ ตอนนี้เราอยากรู้ว่าอาคารเรียนของเราอยู่ไหน\"
โซถามออกไปตรงๆ โดยไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย ทำให้ไมเริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมา
\"อ๋อ…ถ้าเป็นเรื่องนั้นละก็เดี๋ยวผมจะจัดการให้ครับ งะ งั้นแนะนำตัวก่อนดีกว่านะครับ
ผมไซโยมะ ทาคุมิครับ แล้วนี้เชนสุกิ เซยะครับ\" ทาคุมิโบกมือไปทางเซยะ ซึ่งเซยะก็พยัก
หน้ารับแล้วเบนหน้าไปทางอื่นแทน ทาคุมิหันกลับมายิ้มแหย้งๆ ให้
\"เอ่อ..แล้วคุณ\"
\"อะ อ๋อ…เทสุดะ ไมยูระค่ะ กับเทสุดะโซมะค่ะ\" เธอก้มหน้าก้มตาพูด
\"ครับ ..ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ\" เ ขากล่าวทักอย่างมีมารยาท
\"งั้นเดี๋ยวเราไปกันเลยดีกว่านะครับ เซยะไปด้วยกันมั๊ย?\" ทาคุมิหันไปถามเซยะ เซยะส่ายหน้าแล้ว ไม่ทันไรเขาก็ วิ่งหายไปในกลุ่มนักเรียนที่เพิ่มจำนวนมากขึ้น
\"เอาเถอะครับ เซยะเขาก็อย่างนี้ละครับ ไปกันเถอะครับ\"
ตอนนี้ไมเพิ่งถอดสายตากลับมาจากเซยะที่ตอนนี้หายไปแล้ว เธอกับโซจึงเดินตาม
ทาคุมิไป ระหว่างเดินไปทาคุมิก็เล่าเรื่องราวภายในโรงเรียนให้ไมกับโซฟัง เขาเล่าได้ละเอียดยิบไม่ว่าจะเป็นอาคารเรียน ห้องเรียน รายชื่ออาจารย์ จำนวนนักเรียนทั้งหมด รวมถึงพื้นที่ของโรงเรียน ก็เป็นอันว่าทั้งโซและไมเองก็ไม่จำเป็นต้องศึกษาเรื่องนี้กันเองเพราะจากที่ฟังทาคุมิเล่ามาก็พอจะทำให้รู้เรื่องของโรงเรียนทุกๆ เรื่องอย่างไม่ยากเย็นนัก (ถึงจะเยอะไปหน่อยก็เหอะ)
ตอนนี้ทั้งสามเดินมาหยุดที่หน้าห้องพักครู มาถึงตรงนี้ไมคิดว่าถ้าเธอเดินลงไป
คนเดียวเธอคงไม่หลงทางแล้วเพราะฟังคำบรรยายของทาคุมิจนขึ้นใจแล้ว
ทาคุมิพาไมกับเดินเข้าไปในห้องพักครู แล้วเขาก็เข้าไปพูดกับอาจารย์คนหนึ่งที่ไว้ผมยาวสีน้ำตาลอ่อน สวมชุดสีฟ้าเข้มซึ่งยังดูสาวอยู่มาก จากนั้นทาคุมิ ก็โบกมือลาสองพี่น้องทาสุดะแล้วก็เดินออกไป อาจารย์ท่านนั้นหันมาเรียกไมกับโซ ทั้งสอง
เดินไปหาอย่างหวาดๆ \"ทาสุดะ ไมยูระกับทาสุดะ โซมะ ใช่มั๊ยค่ะ\" อาจารย์คนนั้นถาม
\"ค่ะ/ครับ\"
\"โซมะ เดินไปหาอาจารย์ผู้หญิงที่สวมชุดสีชมพูนั้นนะค่ะ เขาเป็นครูประจำชั้นเธอจ๊ะ\"
โซเดินไปตามที่อาจารย์คนนี้บอก
\"ส่วนเธอ ไมยูระซัง ฉันอิราชิ ฮิคาริจ๊ะ เป็นครูประจำฉันเธอ\" อ.อิราชิยิ้ม
\"ไม่ต้องห่วงนะ ครูจะดูแลเธอเองเมื่อเธอเป็นนักเรียนของครู\"
\"ค่ะ ขอบคุณค่ะ \" ไมรู้สึกอายเล็กๆ
\"อือ…. 4/5 คาบวันนี้โฮมรูมเช้า อ่า….ไม่มีปัญหา\" อ.อิราชิบ่นพึมพำ
\" 8 โมงแล้วละ เราไปกันเถอะนะ แล้วไม่ต้องกลัวนะ ยังไงเธอต้องได้เพื่อนที่ดีแน่จ๊ะ\"
อ.อิราชิยิ้มกว้าง ไมรู้สึกดีขึ้น ก่อนออกจากห้อง โซโบกมือให้เธอแล้วหันไปพูดกับ
อ าจารย์ต่อ ไมเดินตามอาจารย์ไปเรื่อยๆ แล้วก็พยายามทำใจให้สบายก่อนเข้าไปสู่ห้องเรียนใหม่และเพื่อนใหม่
***
คนอื่นๆเขา แบบที่คนทั่วๆ ไปไม่ค่อยจะมีกัน สำหรับฉันนะฉันคิดว่าฉันมี สิ่งนั้นคือ ลางสังหรณ์
หลายครั้งที่ฉันรู้สึกถึงหลายๆ เรื่องที่ยังไม่เคยเจอ แต่ต่อจากนั้นมันก็กลายเป็นอนาคตของฉันทันที
วันนี้ก็เช่นกัน ฉันรู้สึกว่าต้องมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ให้ฉันตกใจจนอยากร้องไห้แน่นอน
วันเสาร์ที่แสนสดใสของวันนี้ บรรยากาศช่างดูเป็นใจอย่างมากที่จะมานั่งคุยกัน
แต่สำหรับเวลานี้ อาจขอยกเว้นกรณีที่กำลังจะเกิดขึ้นในบ้านหลังหนึ่งของครอบครัวเทสุดะ
เรื่องมันก็เกิดตอนที่….
\" หา อะไรนะ\"
\" ใจเย็นหน่อยจ๊ะ ไมจัง มันจำเป็นนะ\"
\"แล้วจะให้หนูย้ายโรงเรียนตอนนี้นี่นะค่ะ โรงเรียนเพิ่งเปิดได้ 2 อาทิตย์เอง\"
\"อือ….อือ\"
\"โธ่! พ่อค่ะอย่า อือ.. อย่างเดียวสิ หนูอุตสาห์สู้สอบเข้าได้ นะ\"
\"……….............\"
\" ปะป๋า ค่ะ โอ๊ย! อะไรนี่ แม่ค่ะ ขอเหตุผลอีกหน่อยสิ\"
\"ไมจัง ไม่เห็นเป็นไรเลยแค่ย้ายโรงเรียนกับบ้านเอง\"
\" จะบ้าเหรอ พี่จะทิ้งเมย์จัง ทาเคระคุง นัตสึ เอรุกิ มิสึโนะ แล้วคนอื่นๆ ได้ไง\"
\" ก็เพราะงานของพ่อไง\"
\"อะ อือ.....หือ หือ \"
ปัง!
\" เอาอีกแล้วไมจัง คุณค่ะเอาไง โซไปปลอบพี่เขาทีนะ เฮ้ย!\"
ไม่นะไม่ ทำไมน่ะ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะเข้าเรียนเอง ทั้งๆ ที่ตั้งใจสอบเข้าโรงเรียนนี้
กับเพื่อนๆ แล้วแต่กลับต้องจากกันทั้งที่คิดว่าจะได้อยู่ด้วยกันแท้ หือ หือ แง้!
***
ผ่านไป 2 สัปดาห์ ในที่สุดเรื่องการย้ายบ้านกับการย้ายโรงเรียนของไมจังกับโซคุง
ก็ดำเนินลุล่วงไปด้วยดี แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ต้องไปโรงเรียนวันแรกที่น่าตื่นเต้นของโซคุงและ
วันแรกที่เศร้าสุดสลดของไม
\"ไมเสร็จยังจ๊ะลูก\" แม่เรียกไมจากชั้นล่าง
\"เสร็จ - แล้ว - ค่ะ คุณแม่\" ไมพูดอย่างไม่สู้จะดูสดชื่นเลย
\"ว้าว! ไมจังชุดโรงเรียนเทสุงะเนียบจังเลยนะลูกรัก\" \"อือ..ใช่ ไมสวยมากเลย\" โซคุงพูด
\"ขอบคุณ …..แล้วพ่อไปแล้วใช่มั๊ยค่ะ\"
\"อ๋อ….จ๊ะๆๆ พ่อเขาออกไปตอน 6 โมงแล้ว เอ้ารีบกินข้าวซะ จะได้ไปเรียนกัน\"
หลังจากกินข้าวเสร็จฉันกับโซก็เดินไปขึ้นรถประจำทางไปโรงเรียนด้วยกัน
มันก็ดีนะที่โรงเรียนอยู่ใกล้บ้าน คือ ไม่ต้องรอนานว่าเมื่อไรจะถึงโรงเรียน ส่วนโซนั้น
ก็อยู่โรงเรียนไทเคคุกับฉัน เขาอยู่ ม.2 ฉันอยู่ ม.4 เรา 2 คนเป็นพี่น้องกัน เลยมักจะได้เข้า
โรงเรียนเดียวกันเสมอ เพื่อที่จะให้ฉันดูแลโซ แต่ก็มีบ้างที่เขามาดูแลฉันแทน โซจึงเป็นน้อง ชาย
ที่ฉันรักมากที่สุด ฮ๋อ..ใช่เรื่องเครื่องแบบนักเรียน ของฉันมีเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาวที่ต้องสวม
ริบบิ้นสีน้ำเงินเส้นเล็ก มีเสื้อคลุมแขนยาวให้สวมทับอีกที สีน้ำเงินเข้มที่มีกระเป๋าสองด้านแล้วก็
ตัวอักษรปักว่า \'T.K \' รอบตัวอักษรมีรูปขนนกสีฟ้าขาวปักอยู่รอบข้าง ส่วนกระโปรง
เป็นกระโปรงสั้นถึงหัวเข่าลายตารางสีน้ำเงินขาว ที่ดูแล้วเข้ากันกับเสื้อ
ตอนนี้รถจอดแล้ว ฉันกับโซรีบลงรถกันแล้วตรงไปยังโรงเรียนไทเคคุ
ที่หน้าประตูมีนักเรียนพากันเดินเข้าไปจำนวนมาก และพอฉันกับโซเดินเข้ามาถึงตัวโรงเรียน
ก็รู้สึกทึ่งเล็กน้อยกับความกว้างขวางของโรงเรียน เราเดินไปหยุดที่สวนม้านั่ง แล้วก็กวาดสายตา
มองไปทั่วโรงเรียน เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกชอบโรงเรียนนี้ตั้งแต่เข้ามา มันดูอบอุ่นและสนุกสนาน
มาก ฉันหยิบสมุดประจำตัวนักเรียนมา ฉันอยู่ห้อง 4/5 อาคารโอะเรนจิ ชั้น 3
โซอยู่ 2/5 อาคารโองะคุ ชั้น 2 ถึงจะรู้ว่าอยู่ห้องอะไร อาคารอะไร แต่ถ้าไม่รู้ว่าอาคารนั้นอยู่
ตรงส่วนไหนของโรงเรียนก็ไม่มีความหมาย
ฉันเริ่มใจไม่ดี ตอนนี้ 7 โมง 30 แล้ว ฉันเลยจะลองไปถามนักเรียน
ของที่นี้สักคนเผื่อเขาจะช่วยได้ ฉันให้โซนั่งรอก่อน แล้วฉันจะรีบกลับมา ฉันวิ่งไปที่สนาม
บาสซึ่งตอนนี้นักเรียนชายหลายคนกำลังแข่งกันอยู่แล้วก็มีนักเรียนหญิงส่งเสียงเชียร์กันอย่างเนืองแน่น
ฉันรีบวิ่งไปตรงที่มีกลุ่มนักเรียนหญิง 4-5 คนจับกลุ่มนั่งคุยกันข้างสนาน แต่ฉันเองก็ไม่ค่อยจะเก่งเรื่องวิ่งอะไรนักเลยพลาดท่าสะดุดหินก้อนหนึ่ง จนเกือบล้มหน้าคว่ำลงไป แต่โชคช่วยที่มีคนช่วยจับตัวฉันไว้ ฉันเองก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก แต่พอตั้งสติได้ก็รู้สึกว่ามีคนเอาแขนโอบตัวฉันไว้ พอเขาปล่อยมือออก
ฉันก็ก้มหน้าแล้วพูด \"ขอบคุณค่ะ\"
ฉันรีบพูด แล้วเงยหน้ามองคนที่ช่วยฉัน ตอนนั้นฉันเองก็รู้สึกใจเต้นเล็กๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงเล็กน้อย เลยก้มหน้าหลบไป เพื่อตั้งสติอีกที เพราะ ข้างหน้าฉันเป็น นักเรียนชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าฉันเขาตัวสูงโปร่ง และเขาก็ดูเท่มากทั้งรูปร่างและใบหน้าเมื่อบวกกับ ผมของเขาที่เป็นสีเทาเข้มแล้วเขาดูไม่มีที่ติใดๆ เลย ตอนนี้เขาเองก็กำลังมองไมด้วยสายตา ที่ดูงงๆ
\"เป็น..ไร..รึเปล่า\" เขาพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
\"ค่ะ ไม่เป็นไร เอ่อ..คือฉันกำลัง…\" ไมกำลังตอบ แต่ก็มีอีกเสียงดังมาจากด้านหลัง
\" เซยะ เกิดไรขึ้นเหรอ อ่ะ อะ..\"
นักเรียนชายอีกคนวิ่งตรงมาหยุดอยู่ข้างเซยะ( ก็เขาเรียกยังนั้นนี่) นักเรียนชายคนนี้ผมสีเหลืองนวลที่ถูกจัดทรงอย่างเรียบร้อย เขาสูงพอๆ กับเซยะ ผิวขาวดูมีมารยาทดี ตอนนี้เขาเองก็กำลังมองมาที่ไม แล้วเขายิ้มให้ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
\"นักเรียนใหม่ใช่มั๊ยครับ\"
\"คะ ค่ะ ใช่\" เธอรู้สึกใจเต้นมากขึ้น แล้วโซก็งวิ่งมา
\"เฮ! ไมจัง ได้เรื่องยัง นานมากเลยนะ\" โซหยุด แล้วมองหน้านักเรียนชายทั้งสอง
จากนั้นโซก็พูด ต่อ \"พี่ 2 คน ช่วยผมได้มั๊ยครับ\" โซหยุดเว้นเพื่อรอการพยักหน้าจากนักเรียนชายทั้งสองคน
\"คือ เราเป็นนักเรียนใหม่นะครับ ตอนนี้เราอยากรู้ว่าอาคารเรียนของเราอยู่ไหน\"
โซถามออกไปตรงๆ โดยไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย ทำให้ไมเริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมา
\"อ๋อ…ถ้าเป็นเรื่องนั้นละก็เดี๋ยวผมจะจัดการให้ครับ งะ งั้นแนะนำตัวก่อนดีกว่านะครับ
ผมไซโยมะ ทาคุมิครับ แล้วนี้เชนสุกิ เซยะครับ\" ทาคุมิโบกมือไปทางเซยะ ซึ่งเซยะก็พยัก
หน้ารับแล้วเบนหน้าไปทางอื่นแทน ทาคุมิหันกลับมายิ้มแหย้งๆ ให้
\"เอ่อ..แล้วคุณ\"
\"อะ อ๋อ…เทสุดะ ไมยูระค่ะ กับเทสุดะโซมะค่ะ\" เธอก้มหน้าก้มตาพูด
\"ครับ ..ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ\" เ ขากล่าวทักอย่างมีมารยาท
\"งั้นเดี๋ยวเราไปกันเลยดีกว่านะครับ เซยะไปด้วยกันมั๊ย?\" ทาคุมิหันไปถามเซยะ เซยะส่ายหน้าแล้ว ไม่ทันไรเขาก็ วิ่งหายไปในกลุ่มนักเรียนที่เพิ่มจำนวนมากขึ้น
\"เอาเถอะครับ เซยะเขาก็อย่างนี้ละครับ ไปกันเถอะครับ\"
ตอนนี้ไมเพิ่งถอดสายตากลับมาจากเซยะที่ตอนนี้หายไปแล้ว เธอกับโซจึงเดินตาม
ทาคุมิไป ระหว่างเดินไปทาคุมิก็เล่าเรื่องราวภายในโรงเรียนให้ไมกับโซฟัง เขาเล่าได้ละเอียดยิบไม่ว่าจะเป็นอาคารเรียน ห้องเรียน รายชื่ออาจารย์ จำนวนนักเรียนทั้งหมด รวมถึงพื้นที่ของโรงเรียน ก็เป็นอันว่าทั้งโซและไมเองก็ไม่จำเป็นต้องศึกษาเรื่องนี้กันเองเพราะจากที่ฟังทาคุมิเล่ามาก็พอจะทำให้รู้เรื่องของโรงเรียนทุกๆ เรื่องอย่างไม่ยากเย็นนัก (ถึงจะเยอะไปหน่อยก็เหอะ)
ตอนนี้ทั้งสามเดินมาหยุดที่หน้าห้องพักครู มาถึงตรงนี้ไมคิดว่าถ้าเธอเดินลงไป
คนเดียวเธอคงไม่หลงทางแล้วเพราะฟังคำบรรยายของทาคุมิจนขึ้นใจแล้ว
ทาคุมิพาไมกับเดินเข้าไปในห้องพักครู แล้วเขาก็เข้าไปพูดกับอาจารย์คนหนึ่งที่ไว้ผมยาวสีน้ำตาลอ่อน สวมชุดสีฟ้าเข้มซึ่งยังดูสาวอยู่มาก จากนั้นทาคุมิ ก็โบกมือลาสองพี่น้องทาสุดะแล้วก็เดินออกไป อาจารย์ท่านนั้นหันมาเรียกไมกับโซ ทั้งสอง
เดินไปหาอย่างหวาดๆ \"ทาสุดะ ไมยูระกับทาสุดะ โซมะ ใช่มั๊ยค่ะ\" อาจารย์คนนั้นถาม
\"ค่ะ/ครับ\"
\"โซมะ เดินไปหาอาจารย์ผู้หญิงที่สวมชุดสีชมพูนั้นนะค่ะ เขาเป็นครูประจำชั้นเธอจ๊ะ\"
โซเดินไปตามที่อาจารย์คนนี้บอก
\"ส่วนเธอ ไมยูระซัง ฉันอิราชิ ฮิคาริจ๊ะ เป็นครูประจำฉันเธอ\" อ.อิราชิยิ้ม
\"ไม่ต้องห่วงนะ ครูจะดูแลเธอเองเมื่อเธอเป็นนักเรียนของครู\"
\"ค่ะ ขอบคุณค่ะ \" ไมรู้สึกอายเล็กๆ
\"อือ…. 4/5 คาบวันนี้โฮมรูมเช้า อ่า….ไม่มีปัญหา\" อ.อิราชิบ่นพึมพำ
\" 8 โมงแล้วละ เราไปกันเถอะนะ แล้วไม่ต้องกลัวนะ ยังไงเธอต้องได้เพื่อนที่ดีแน่จ๊ะ\"
อ.อิราชิยิ้มกว้าง ไมรู้สึกดีขึ้น ก่อนออกจากห้อง โซโบกมือให้เธอแล้วหันไปพูดกับ
อ าจารย์ต่อ ไมเดินตามอาจารย์ไปเรื่อยๆ แล้วก็พยายามทำใจให้สบายก่อนเข้าไปสู่ห้องเรียนใหม่และเพื่อนใหม่
***
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น