คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทละครเจ้าหญิงนิทรา
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ครั้งนั้นยังมีอาณาจักรอันสวยงามอยู่ และในวันหนึ่งขณะที่ราชินีทรงทุกข์ใจเพราะไม่มีบุตร ในขณะที่พระองค์กำลังทรงน้ำ มีกุ้งตัวหนึ่งเข้ามาแจ้งกับพระองค์ว่า "ท่านจะให้กำเนิดบุตรสาวคนหนึ่งตามประสงค์ของเจ้า” และหลังจากนั้นราชินีก็ได้ให้กำเนิดบุตรตามที่ได้รับแจ้ง และในงานฉลองดังกล่าว มีแม่มด 12 นาง ได้รับเชิญให้ร่วมงาน แต่ในประเทศนี้มีแม่มดทั้งหมด 13 นาง จึงมีแม่มดนางหนึ่งไม่ได้รับเชิญสาเหตุเพราะในวังมีชามทองเพียง 12 ใบ เท่านั้น เหล่าแม่มดทยอยอวยพรเจ้าหญิงองค์น้อย
[เสียงประกอบการการเล่า]
(แม่มด12นาง) ฉันขอให้เจ้าหญิงเป็นคนมีคุณธรรมอันดีงาม // ฉันขอมอบความงามที่เจิดจรัสแก่เจ้าหญิง // ขอให้เจ้าหญิงมีการศึกษาสูงสื่อสารได้หลายภาษา
แต่เมื่อถึงคราวแม่มดนางที่12 แม่มดนางที่13 ซึ่งไม่ได้รับเชิญ ก็ได้บุกมาที่งานพร้อมกับพกพาความโกรธแค้น
(แม่มดโดโรเทียร์) อะไรกันนี่หมายความว่ายังไงกัน โกรธมากๆๆๆๆเลยนะ จะบอกให้ ไม่ชอบใจฉันด้วยเหตุผลอันใดไม่ทราบ ทุกคนกันท่าฉันแล้วมาสนุกสนานกันอยู่ตรงนี้ จะว่าพาลหรืออะไรก็ช่าง เป็นคำสาปที่น่ากลัว เมื่อเจ้าหญิงอายุครบ15ปี จะโดนเข็มเครื่องปั่นด้ายแทงจนเสียชีวิต
(แม่มด12นาง) ทำ... ทำไมถึงต้องเป็นเข็มเครื่องปั่นด้าย!? // ทำไมไม่ใช่ตอนนี้ แต่ต้องรอไปอีก15ปีล่ะ?
(แม่มดโดโรเทีย) พูดมากน่า ฉันจะสาปแบบนี้ใครจะทำไม
แต่ยังมีแม่มดนางที่12 อีกนาง
(แม่มดนางที่12) นั่นไม่ใช่ความตายที่แท้จริง หากแต่เจ้าหญิงจะหลับไป จนกว่าโชคชะตาจะนำพาเจ้าชายมาจุมพิตเจ้าหญิงเพื่อคลายคำสาปแช่ง
15ปีให้หลัง เจ้าหญิงที่เติบโตอย่างงดงามก็ได้ถูกเข็มเครื่องปั่นด้ายแทงที่นิ้ว และหลับร่วม100ปีตามที่แม่มดพยากรณ์ไว้ จนนานวันเข้า รอบประสาทก็มีต้นหนามขึ้นเต็มไปหมด และทุกวันผู้คนในปราสาทก็ยงพากันหลับใหลอยู่โดยรอการมาของเจ้าชาย ผู้ที่จะมาคลายคำสาป
ต่อมา มีเจ้าชาย
(วิลเฮล์ม) นั่นคือเรื่องที่ข้าน้อยได้ฟังมา (เรื่องเจ้าหญิงนิทราข้างต้น)
(เจ้าชายหลุยล์) ข้อมูลเมื่อก็นี้มีความบกพร่องอย่างใหญ่หลวงอยู่... สัดส่วนของเจ้าหญิงล่ะ?
(วิลเฮล์ม) เจ้าชาย... เรื่องนั้นกระผมไม่กล้าถามหรอกขอรับ
(เจ้าชายหลุยล์) ฟังนะ ปัญหามันอยู่ที่ว่าอกใหญ่หรือไม่ แต่ว่าก็ไม่ควรใหญ่มหึมา มันต้องมีขีดจำกัดกันบ้าง แล้วอย่างอื่นล่ะ?
(วิลเฮล์ม) เฮ้อ... เจ้าหญิงมีพระนามว่า “ฟรีเดริเก้”...
(เจ้าชายหลุยล์)โอ้! ช่างเป็นเนินที่งดงามจริง (ผลักประตูรถม้าวิ่งออกไปใน เนินทุ่งดอกกระโดนดิน)
(วิลเฮล์ม) เจ้าชาย!
(เจ้าชายหลุยล์) เบื่อคำอธิบายที่อืดอาดของเจ้าแล้ว
(เจ้าชายหลุยล์) ฟรีเดริเก้หรือ...
(เจ้าชายหลุยล์) คงจะเป็นสาวที่งดงามดั่งดอกกระโดนดินเป็นแน่แท้ ถึงจะไม่มีหลักฐานก็เถอะ หือ...? (เหลือบเห็นบางอย่างที่พื้น)
(วิลเฮล์ม) นาฬิกาพกหรือขอรับ? สงสัยจะถูกฝังไว้ในดิน พอฝนตกลงมาก็ถูกชะล้างออกมาสินะขอรับ งานช่างทองที่งดงามอย่างนี้ คงไม่ใช่ของคนระดับล่างเป็นแน่
(เจ้าชายหลุยล์) (มองนาฬิกาพกด้วยความคิดอะไรบางอย่าง แล้วเก็บกลับไปด้วย)
ระหว่างการเดินทางไปปราสาทต้นหนาม(ปราสาทที่เจ้าหญิงนิทราหลับอยู่) เจ้าชายได้เข้าพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง และได้ส่งให้วิลเฮล์มถามทางไปปราสาทต้นหนามกับชาวบ้านระแวกนั้น สิ่งที่ได้รับเป็นคำตอบกลับมาคือ
(ชาวบ้าน) ว่าไงนะ! จะไปปราสาทต้นหนามนั่นหรือ!! อย่าไปเลยคุณ! // เฮ้ย! ถ้าเล่าเรื่องนี้เดี๋ยวก็...
(แม่มดโดโรเทีย) (ผลักประตูวิ่งเข้ามา) ใช่แล้ว ปราสาทนั่นถูกคำสาปอยู่ มีผู้ชายหลายคนที่ไม่กลัวตายเดินทางเข้าไป เพื่อปลุกเจ้าหญิงจากนิทราเพื่อครอบครองเจ้าหญิงและอาณาจักร แต่ไม่เคยมีใครรอดชีวิตกลับมาเลย ฉันไม่ว่าอย่างนู้นอย่างนี้หรอก แต่หากไม่อยากตายอย่าเข้าใกล้ปราสาทนั้นเป็นอันขาด
(วิลเฮล์ม) ใครกัน? หญิงชราคนนั้น
(ชาวบ้าน) เป็นนางแม่มดหมอดูที่อาศัยอยู่ชานหมู่บ้านน่ะ เพราะแถวนี้เค้ามีธรรมเนียมอณุรักษ์แม่มดอยู่
(แม่มดโดโรเทีย) แต่ปราสาทหลังนั้นมันก็อันตรายจริงๆ นะ
วิลเฮล์มกลับไปหาเจ้าชายที่โรงแรม ตลอดทางเดินกลับเขาได้ครุ่นคิดอย่างหนัก ว่าปราสาทต้นหนามคงอันตรายจริงๆ หากให้เจ้าชายไปคงเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นได้
(วิลเฮล์ม) แต่ถ้าได้พูดออกมาแล้ว คงไม่ลดละหรอก เจ้าชายหลุยล์เนี่ย (เปิดประตูห้องพักเข้าไป เหลือบมองเห็นเจ้าชายที่หลับไปแล้ว) ไม่น่าชื่อ เจ้าชายลามก... เอ้ย เจ้าชายที่ชอบหลีหญิงกลับไม่ทำอะไรนอกจากหลับเฉยๆ
--------ในฝันของเจ้าชาย--------
(เจ้าชายหลุยล์) ที่นี่คือ... เนินทุ้งดอกกระโดนดินเมื่อตอนเที่ยงรึ?
(อีดิเก้) (นั่งเก็บดอกกระโดนดินไปโดยไม่ได้สังเกตถึงผู้มาใหม่)
(เจ้าชายหลุยล์) มีใครอยู่ตรงนั้น
(อีดิเก้) (หันไปมองทางต้นเสียง)
(เจ้าชายหลุยล์) ผมสีเงิน... งดงาม (คิดในใจ)
(อีดิเก้) อะไรเนี่ย เธอน่ะ ฉันหมั่นไส้พวกผู้ชายผมยาวที่สุดเลย เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าเนี่ย? รีบๆ ไสหัวไปซะ น่ารำคาญ ที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของฉันคนเดียวนะ
(เจ้าชายหลุยล์) (หยิบปืนออกมา)
(อีดิเก้) อะไรล่ะนั่น จะยิงฉันอย่างนั้นหรือ? เอาสิ ลองฆ่าฉันให้ตายดูหน่อย... ลองหยุดเวลาของฉันดูสิ ชั่วนิรันดร์เลยนะ
(เจ้าชายหลุยล์) (ยกปืนขึ้นจ่อหัวลั่นไกแล้วยิงทันที) เปรี๊ยง~!
(เจ้าชายหลุยล์) หลบทำไม
(อีดิเก้) กะ... ก็เล่นยิงจริงๆ เลยนี่นา~
(เจ้าชายหลุยล์) ก็ตาที่ไร้ความหมายกับปากที่พูดมากใครจะไปต้องการล่ะ
(อีดิเก้) เธอเป็นผู้ชายที่แย่สุดๆ เลย คิดจะยิงหญิงสาวที่บอบบางงั้นเหรอ!
(เจ้าชายหลุยล์) หญิงสาวรึ?
(เจ้าชายหลุยล์) ร่างกายที่ไม่รู้ว่าด้านไหนหน้า ด้านไหนหลังนี้ มีโหนกเนินอยู่ตรงไหนบ้างเนี่ยช่วยบอกทีสิ? หน้าอกน้อยนิดอย่างนี้ พูดออกมาได้ไงว่าเป็นหญิงสาว
(อีดิเก้) หา! ไม่อยากเชื่อ ทะลึ่ง โรคจิต ผู้ชายลามก (คนยิ่งคิดมากอยู่)
(เจ้าชายหลุยล์) ในประเทศนี้ หากติติงจุดด้อยของสรีระหญิงสาวถือว่าล่วงละเมิดทางเพศหรือไงกัน?
(อีดิเก้) ในโลกไหนก็เป็นอย่างนั้นหมดนั้นแหละ (ต่อยเข้าที่ไหล่ผู้ชายตรงหน้า)
(เจ้าชายหลุยล์) โอ๊ยเจ็บ ถ้าเป็นหญิงสาวอย่าใช้กำบั้นทุบสิ!
(อีดิเก้) (ผลักเจ้าชายหลุยล์)
(เจ้าชายหลุยล์) (ล็อกมือป้องกันไว้ได้ทัน)
(อีดิเก้) ฉันเกลียดพวกที่เอาแต่มองภายนอกแล้วมองข้ามภายในเป็นที่สุด
(เจ้าชายหลุยล์) ใจตรงกันเลยนี่ พวกที่ลงมือลงไม้ก่อนพูดจา ฉันก็ว่าไม่ควรให้มีตัวตนอยู่เหมือนกัน
(อีดิเก้) ไม่มีมารยาท!! ฉันชื่ออีดิเก้ย่ะ อย่ามาอีกเป็นอันขาดเชียวนะ (เรียกเถาวัลย์ขึ้นมารัด)
(อีดิเก้) คนที่เกิดมาสวยอยู่แล้วจะมาเข้าใจความรู้สึกของฉันได้ยังไงกัน
(เจ้าชายหลุยล์) (สะดุ้งตื่นตกเตียง แต่ไม่ยักเจ็บ) ฝัน...? รู้สึกมึนๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ
(วิลเฮล์ม) ข้าน้อยก็มึนด้วยเช่นกันขอรับ (เสียงดังขึ้นมาจากร่างที่เจ้าชายตกเตียงมาทับ)
(เจ้าชายหลุยล์) แม่สาวน้อยที่ชื่ออีดิเก้นั่น! มาเข้าฝันคนอื่นตามอำเภอใจแบบนี้ช่างไร้มารยาทจริงๆ
(วิลเฮล์ม) โกรธความฝันไปก็...
(เจ้าชายหลุยล์) แต่ทำไมถึงฝันอย่างนั้นนะ...
(เจ้าชายหลุยล์) เจ้านี่... (หยิบนาฬิกาพกที่เก็บได้ตรงดอกกระโดนดินขึ้นมาดู) คล้ายกับของที่สาวน้อยในฝันมีอยู่เลย เป็นไปได้หรือ...
ในบ่ายวันนั้นเจ้าชายและผู้ติดตามได้เดินทางไปถึงปราสาทต้นหนาม
(วิลเฮล์ม) เจ้าชาย... มองเห็นปราสาทต้นหนามแล้วขอรับ
(วิลเฮล์ม) ตอนนี้ยังทันอยู่นะขอรับ เค้าว่ากันว่าอันตรายออก ถ้ายังไงก้มเลิกที่จะเดินทางไหมขอรับ
(เจ้าชายหลุยล์) (เอาปืนจ่อหัวผู้ติดตามตัวเอง)
(วิลเฮล์ม) ไม่สินะขอรับ
(เจ้าชายหลุยล์) เพราะแม่สาวในฝันนั่น เลยหงุดหงิดสุดๆ ถ้าไม่มีเรื่องปลุกเร้าประมาณว่า บุกเข้าหาสาวสวยที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราล่ะก็ คงลืมไม่ลงแน่ๆ
(วิลเฮล์ม) อย่างน้อยๆ ก็ช่วยตรัสว่า “ไม่อยากปล่อยทิ้งเจ้าหญิงที่รันทดเอาไว้” หน่อยเถอะขอรับ
(เจ้าชายหลุยล์) ว่าแต่หนามรกจริงๆ
(วิลเฮล์ม) เอ้ย!! เจ้าชาย (ชี้ไปที่โครงกระดูกที่ถูกหนามพันไว้ กับซากศพที่เริ่มเน่าเปื่อย) คง... คงไม่ใช่จุดจบของพวกที่หายตัวไปหรอกนะขอรับ
(วิลเฮล์ม) เจ้าชาย ข่าวลือคงจะเป็นเรื่องจริง ต้นหนามนี้อันตรายมากนะขอรับ
(เจ้าชายหลุยล์) ก็ได้
(วิลเฮล์ม) …
(เจ้าชายหลุยล์) เดี๋ยวเล็บที่อุตส่าห์ไว้ยาวมาจะหักซะก่อน แค่นี้ก็ยิงปืนไม่ถนัดแล้ว อุตส่าห์อดทน
(วิลเฮล์ม) … (นั่งสลดที่ซากกำแพงแถวนั้น)
(แม่มดโดโรเธีย)เห็นรึยังล่ะ จุบจบของพวกที่ต่อต้านคำสาปของแม่มด หากไม่ต้องการพัวพันกับพลังมหัศจรรย์ของปราสาทต้นหน้าล่ะก็ จงออกไปเดี๋ยวนี้เลย
(วิลเฮล์ม) โอ้! หญิงชราเมื่อคืนนี้
(เจ้าชายหลุยล์) หา?
(วิลเฮล์ม) แม่มดที่อาศัยอยู่แถวชานหมู่บ้าน ที่เล่าเรื่องปราสาทนี้ให้ฟัง เจ้าชายครั้งนี้เราน่าจะฟังนางนะขอรับ
(เจ้าชายหลุยล์) หญิงชรารึ? (กระโดดขึ้นไปยืนบนซากที่แม่มดยืนอยู่)
(แม่มดโดโรเทีย) หา...
(เจ้าชายหลุยล์) หญิงชราตรงไหนกันล่ะแบบนั้น (ถอดผ้าคลุมของหญิงชราออก เผยให้เห็นหญิงสาวใส่ชุดโลลิโกธิกแบบแม่มด และหน้าอกอันมหึมา)
(แม่มดโดโรเทีย) ทำอะไรน่ะ ว่าแล้วเชียว ทุกคนพากันอิจฉาในความงามของฉันแล้วมาแกล้งฉันอยู่ได้ (พูดไปพยายามดึงผ้าคลุมกลับไป)
(เจ้าชายหลุยล์) ฟุ้งซ่านเกินความจริงแล้ว ยังรู้สึกตัวว่าเป็นตัวผู้เคราะห์ร้ายอีกหรือ... ช่วยไม่ได้เลยจริงๆ (รั้งผ้าคลุมไว้)
(แม่มดโดโรเทีย) คนอย่างเจ้าน่าจะถูกคำสาปของเจ้าหญิงอีดิเก้แล้วต้นหนามกลืนลงไปซะให้รู้แล้วรู้รอด (ใช้แรงเฮือกสุดท้ายกระชากผ้าคลุมกลับมาแล้วกระโดดหนี)
(เจ้าชายหลุยล์) เจ้าหญิงอีดิเก้... (นึกถึงสาวน้อยในฝัน) “อีดิเก้” คือ พระนามเล่นของเจ้าหญิงฟรีเดริเก้
---กลับไปที่ห้องพัก---
(วิลเฮล์ม) เจ้าชาย จะบรรทมแล้วหรือขอรับ?
(เจ้าชายหลุยล์) ทดสอบ... เห็นใบหน้าตอนนอนหลับแล้วอย่าคิดจะจูบหรือมีตัณหาเชียวล่ะ
(วิลเฮล์ม) ไม่ทำหรอกขอรับ (พยายามสกัดอารมณ์เสียไว้)
--------ในฝันของเจ้าชาย--------
(อีดิเก้) อะไรน่ะ บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามาอีกเป็นอันขาดน่ะ
(เจ้าชายหลุยล์) แสดงว่าอยู่ในฝันอีกแล้วใช่มั้ย ดูท่าว่าการทดสอบจะสำเร็จ
(อีดิเก้) ทดสอบอะไรกัน?
(เจ้าชายหลุยล์) เมื่อเอาสิ่งนี้ (ชูนาฬิกาพกที่เก็บได้) เข้านอนในโลกแห่งความจริง ดูเหมือนว่ามันจะทำให้มาที่นี่ได้
(เจ้าชายหลุยล์) อ๋อ อย่างนี้นี่เอง เป็นของชิ้นเดียวกันสินะ
(อีดิเก้) นายเป็นคนเก็บไปสินะ... ในโลกแห่งความจริง ไม่ใช่ในความฝัน
(เจ้าชายหลุยล์) อีดิเก้... ไม่สิ ฟรีเดริเก้ เธอคือเจ้าหญิงนิทราแห่งปราสาทต้นหนามใช่มั้ย
(อีดิเก้) ใช่ ได้ยินข่าวสินะ ฉันนอนอยู่ในปราสาทหลังนั้นนั่นล่ะ
ท่านพ่อไม่ค่อยสนใจฉันและแม่สักเท่าไหร่ ฉันเรียนหนังสือ ศึกษากิริยามารยาทและอีกหลายอย่าง พยายามแม้จะต้องอดหลับอดนอน แต่ท่านพ่อและคนรอบข้าง ไม่เคยเห็นความตั้งใจของฉัน และแม้แต่รูปร่างหน้าตาของฉันที่ทุกคนชม ก็ยังถูกมองว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องสวย และเมื่อไม่ได้ผลลัพธ์ที่ดี ก็แสดงออกถึงความผิดหวังอย่างไม่สมเหตุสมผล เหมือนกับฉันเป็นคนเกียจคร้านที่บาปหนายังไงยังงั้น
ย้อนอดีต
"ท่านพอไปที่หอคอยนั่นอีกแล้วหรือ...?" หอคอยที่แม่มดประจำตัวของท่านพ่อ ที่ที่ห้ามบุคคลอื่นเข้าไปนอกจากท่านพ่อ
เป็นวันเกิดครบรอบ15ปีของฉันแท้ๆ แต่ท่านพ่อยังจะไปไหนอีกนะ... ฉันเดินตามท่านพ่อไปที่หอคอย ภาพที่ได้เห็นคือ... ท่านพ่อที่กำลังสมสู่กับหญิงที่เป็นแม่มด
หลังจากที่ท่านพ่อกลับไป ฉันก็บุกเข้าไปต่อว่าแม่มดตนนั้น
อีดิเก้// คนหน้าด้านเธอเป็นใครกันแน่!
แม่มด//ตายจริง ย่องมาแอบดูสินะ สมกับเป็นบุตรของราชินีจริงๆ... มีจิตใจต่ำต้อยเหลือเกิน
อีดิเก้//ว่าไงนะ นังแมวขโมยนี่...!
แม่มด//เป็นเจ้าหญิงที่ไร้เดียงสาซะจริง ทั้งๆ ที่คนในปราสาทรู้กันหมดแล้วแท้ๆ เชื่อนิทานบอกเล่าเรื่องที่กุ้งบอกกับราชินีตอนทรงน้ำว่าจะมีบุตรซึ่งคือเธอด้วยหรือ!? ความจริงเรื่องนั้นเป็นอย่างนี้ต่างหาก...
ราชินีถูกอันธพาลกระทำมิดีมิร้ายในขณะที่ไปสรงน้ำ เรื่องที่ว่ามีกุ้งมาแจ้งข่าวเป็นเรื่องเพ้อฝันของราชินีที่ตอนนั้นกำลังสับสน และเด็กที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ครั้งนั้นคือเธอ ในพิธีสาปแช่งการกำเนิดของเธอ แม่มดทั้งหลายในหอคอยต่างเสกให้เธอมีความงดงามและมีความรู้ แต่แม่มดตนที่13ไปสาปแช่งให้เธอเป็นเจ้าหญิงนิทรา
อีดิเก้// (คิดในใจ)โกหก... โกหก ทั้งเพ!! ที่ทุกคนไม่ยอมรับความพยายามของเรา เพราะรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่มีคนให้มางั้นเหรอ
แม่มด//หากสงสัยในเรื่องที่ฉันพูด ก็เชิญขึ้นไปบนหอคอยและแตะปลายเข็มเครื่องปั่นด้ายในวันนั้นเลยเป็นไงล่ะ!?
ณ พระราชวัง
อีดิเก้// ไม่เอา ไม่เอา ความงามที่มีคนให้มาแบบนี้! (ตัดผมตัวเองทิ้งอย่างไม่ไยดี)
ราชินี// หยุดนะอีดิเก้
อีดิเก้// (วิ่งหนี)
ราชินี// ลูกจะไปได้ยินมาจากใครแม่ไม่รู้หรอกนะ แต่ในตอนนั้นแม่ก็ได้ตั้งท้องลูกแล้ว เชื่อแม่สิ!! ลูกน่ะเป็นลูกของแม่กับพระราชาจริงๆ นะ
ทุ้งดอกกระโดนที่ฉันชอบมากับท่านแม่ตอนเด็กๆ... ฉันไม่ต้องการความรักจอมปลอมแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นเรื่องโกหก ที่ว่าหน้าตาและความรู้ของฉันเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องงดงามและสูงส่ง และที่ว่าฉันไม่ใช่ลูกของท่านพ่อ และเมื่อฉันมีอายุครบ 15 ปี จะถูกเข็มเครื่องปั่นด้ายแทงและหลับไปเป็นร้อยปี
พระเจ้าได้โปรด... ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย แม้ถูกเข็มเครื่องปั่นด้ายทิ่ม บอกสิว่าทุกอย่างเป็นเรื่องมดเท็จ นี่เป็นการเดิมพันของฉัน ได้โปรด...
(อีดิเก้) และแล้วกาลเวลาหยุดลง เพราะทุกอย่างเป็นเรื่องจริงฉันจึงตกอยู่ในห้วงนิทรา จากนั้นรอบๆ ปราสาทก็มีต้นหนามขึ้นเต็มไปหมด ทุกคนในปราสาทต่างก็หลับใหลมาตลอดร้อยปี และขณะนี้ ก็ยังรอผู้ที่จะยื่นมือเข้ามาให้ความช่วยเหลืออยู่
(เจ้าชายหลุยล์) ความรู้ความสามารถที่มีคนให้มา ถึงแม้จะมีมาแต่เดิม แต่หากละเลย มันก็จะกลายเป็นคนธรรมดานี่แหละ ไม่จำเป็นต้องให้คนที่ไม่เคยรับรู้ความเหนื่อยยากที่อยู่เบื้องหลังของเรา ต้องมาเข้าใจเราหรอก เป็นเรื่องปกติที่ผู้มีอำนาจในแผ่นดินจะมีคนรัก 2-3 คน เป็นเรื่องธรรมดากันที่ การแต่งงานเพื่อหวังสิ่งใดสิ่งหนึ่งทางการเมือง มักจะไม่มีความรักให้กัน เรื่องแค่นี้เธอเองก็น่าจะเข้าใจนะ
(เจ้าชายหลุยล์) เธอน่ะ เอาแต่งอแงและทำให้ทั้งปราสาท ไม่สิ ทั้งเมืองปั่นป่วนไปหมดเท่านั้นไม่ใช่รึไง ว่า “ฉันเป็นผู้น่าสงสาร” “ไม่มีใครมองตัวตนที่แท้จริงของฉัน” นั่นน่ะ ก็เลยคิดว่า “จะมีใครข้ามขวากหนามเหล่านี้มาช่วยฉันบ้างรึเปล่านะ” อย่างนั้นใช่มั้ย?
(อีดิเก้) ...
(เจ้าชายหลุยล์) ตั้งแต่เกิดมาคนเราล้วนโดดเดี่ยวด้วยกันทั้งนั้นแหละ อย่าคิดว่าแค่เพียงรอก็จะได้บางสิ่งบางอย่างเข้ามาสิ... ขอตัวล่ะนะคุณเจ้าหญิงนิทรา (หันหลังให้อีดิเก้แล้วเดินไป)
(อีดิเก้) (ถีบหลุยล์เข้าที่กลางหลัง)
(เจ้าชายหลุยล์) (เซไปข้างหน้า พอตั้งหลักได้ก็ทันไปโวยวาย) ก็บอกแล้วไง ถ้าเป็นผู้หญิงอย่าทำอะไรรุนแรง... !?
(อีดิเก้) ตั้งแต่เกิดมาเป็นครั้งแรก (ล้มตัวลงร้องไห้) ที่รู้สึกเกลียดชัง ความโหดเหี้ยมในเสี้ยนหนามของตัวเราเอง
(เจ้าชายหลุยล์) ...
(อีดิเก้) อย่ามาอีกเชียวนะ!!
---ฟื้นจากฝัน---
หนามของเจ้าหญิงต้นหนามทำให้คนรอบข้างได้รับบาดเจ็บ และหลั่งเลือด เจ้าหญิงถูกปิดล้อมด้วยด้วนหนาม จนไม่มีใครสามารถแตะต้องตัวเธอได้
(วิลเฮลม์) (ฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ)
(เจ้าชายหลุยล์) ออกล่าแม่มดกันเถอะวิล
(วิลเฮลม์) (ค่อยๆ งัวเงียตื่นขึ้นมาตามเสียงคำสั่ง)
(เจ้าชายหลุยล์) ตำหนักแม่มดอยู่ทางไหน?
ตำหนักแม่มด ณ ชานหมู่บ้าน
(แม่มดโดโรเทีย) อะไรของพวกเธอ เดี๋ยวแจ้งข้อหาบุกรุกซะหรอกนี่ ฉันไม่รู้เรื่องปราสาทต้นหนามอะไรนั่นหรอก ก็บอกแล้วไงว่าผิดคนน่ะ
(เจ้าชายหลุยล์) ไม่ผิดแน่นอน (เหลือบมองที่น่าอกของแม่มดตรงหน้า) เป็นแม่มดในตอนนั้นตัวจริงเสียงจริง
(แม่มดโดโรเทีย) นี่นายแยกแยะคนด้วยอะไรกันแน่ยะ... ทำไมถึงคิดว่าที่นี่เป็นตำหนักแม่มดล่ะ หลักฐานอยู่ไหนมิทราบ
(วิลเฮล์ม) (มองกะโหลก ขวดยาพิษ กรงนกกา อุปกรณ์ ฯลฯ) มองปราดเดียวก็รู้แล้ว
(แม่มดโดโรเทีย)อะไรล่ะ... ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายหรอกนะ
(เจ้าชายหลุยล์) บริเวณนี้โซนถนัดฉันเลย (หยิบเซ่ที่แควนอยู่ตรงกำแพงมา) เอ้า จะพูดออกมาได้รึยัง ว่าทำไมเจ้าถึงปรากฏกายอยู่แถวปราสาทต้นหนาม?
ขออนุญาตตัดฉากทรมาณติดเรทที่ไม่เหมาะสมกับเยาวชน
(วิลเฮลม์) ถ้างั้นเจ้าคือคนที่สาปแช่งเจ้าหญิงอีดิเก้งั้นหรือ
(แม่มดโดโรเทีย) ใช่แล้ว (พูดทั้งๆ ที่ถูกจับมัดและมีรอยแส้) เพราะงั้นฉันถึงรู้สึกผิดนิดนึง ก็เลยคอยเตือนผู้ที่คิดจะเข้าใกล้ปราสาทนั้นยังไงล่ะ ก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องมันจะใหญ่โตขนาดนี้เลยนี่นา... ดูสิ นั่นไงเป็นยาอย่างเดียวกันกับที่ทาไว้ที่เข็มปั่นด้าย
(เจ้าชายหลุยล์) (หยิบยาขึ้นมาดู) ไปกันเถอะ
(วิลเฮลม์) ขะ... ขอรับ! (แก้มัดแม่มดก่อนจะเดินตามไป)
(แม่มดโดโรเทีย) รอก่อน! (กระโดดไปเกาะขาเจ้าชาย) ขออีกครั้ง ช่วยทำร้ายฉันอีกครั้งทีเถอะ... ขอร้อง!
(เจ้าชายหลุยล์) อย่ามายุ่ง นังแม่มดมาโซบ้า (ถีบแม่มดกระเด็นไปในโลง) ไปปราสาทต้นหนามกันได้แล้ววิล (เดินออกไปพร้อมปิดประตูโดยลืมให้ผู้ติดตามออกมาก่อน)
(วิลเฮลม์) เจ้าชายรอด้วยขอรับ (ทุบประตูที่ปิด) อย่าทิ้งข้าน้อยไว้ที่นี่สิขอรับ (กระเด็นออกไปหลังจากประตูถูกเปิดอย่างพัลวัน)
(แม่มดโดโรเทีย) ...(พอชายทั้งสองลับสายตาไป ค่อยยันตัวออกมาจากโลง) เป็นครั้งแรกที่รู้สึกสะใจ รู้สึกเร่าร้อน... ใช่แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอคนแบบนั้น สัมผัสเย็นยะเยือกของส้นรองเท้าที่เหยียบลงมาแบบไม่มีการยั้งแรง... เล่นทำเอาอยากตามเขาไปให้สุดแผ่นดินเลยฉัน
เจ้าชายและผู้ติดตามควบม้าออกมาด้วยความเร็ว จากตำหนักชานเมืองไปยังปราสาทต้นหนาม
(เจ้าชายหลุยล์) วิล เจ้านำหน้าข้าไปก่อนซะ
(วิลเฮล์ม) หา...? แล้วจะให้ทำยังไงต่อหรือขอรับ
(เจ้าชายหลุยล์) ก็เดินหน้าแหวกขวากน้ำไปสิ แล้วก็จงสำนึกบุญคุณด้วยล่ะ ที่ฉันคอยปกป้องด้านหลังให้
(วิลเฮล์ม) ว่าแล้วนั่นไง
(อีดิเก้) กลับไป กลับไปเดี๋ยวนี้เลย จงกลับไป ผู้บุกรุกที่โง่เขลา ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามาปลุกเจ้าหญิงต้นหนามจากนิทราทั้งนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถขัดขวางการบรรทมของเจ้าหญิงอีดิเก้ได้
ต้นหนามรอบปราสาทพุ่งตรงเข้ามาทำร้ายเจ้าชายและผู้ติดตาม ม้าที่ทั้งสองขี่อยู่พยายามหลบต้นหนามจนสะบัดตกม้าทั้งคู่
(เจ้าชายหลุยล์) (พอตกม้าจึงรีบยันตัวลุกขึ้นใช้ปืนยิงต้นหนามอย่างรวดเร็ว จนเล็บที่ไว้ยาวเอาไว้หักลง)
(วิลเฮล์ม) เจ้าชาย! เล็บหักแล้วนะขอรับ เลือด...
(เจ้าชายหลุยล์) พูดมากน่า เล็บแตกอันสองอันไม่ตายหรอก (หยิบยาที่แม่มดบอกแล้วชูไปที่ปราสาท) อีดิเก้ เธอรู้มั้ยว่านี่คืออะไรนี่คือยาที่ แม่มดตนที่สาปปราสาทต้นหนามทาไว้ที่ปลายเข็ม เป็นเพียงยานอนหลับเฉียบพลันชนิดหนึ่งเท่านั้นเอง
(อีดิเก้) ...!
(เจ้าชายหลุยล์) คำสาปที่ว่าน่ะไม่มีตั้งแต่แรกแล้ว เหล่าแม่มดทั้งหมดยกเว้นนางที่13 ไม่มีใครเป็นตัวจริงเลยสักคน และตัวตนที่แท้จริงก็ดูเหมือนจะเป็นชู้รักของพระราชาที่ถูกสั่งให้อยู่บนหอคอยนั่น คนที่พูดร้ายใส่เธอ ก็น่าจะเป็นหนึ่งในแม่มดที่ริษยาราชินีพวกนั้นมิใช่หรือ? สรุปก็คือ ความงามความสามารถของเธอน่ะเป็นสิ่งที่มีมาโดยกำเนิดแล้ว เข้าใจไหม!
(อีดิเก้) ถ้างั้น ทุกอย่างไม่ใช่ของที่ได้รับมา แต่เป็นของของเราเองจริงๆ
(เจ้าชายหลุยล์) แต่จริงๆ แล้วสายเลือดอันศักดิ์สิทธิ์ของแม่มดคือตัวราชินีเองไม่ใช่หรือ? เพราะว่า... ปราสาทนี้เป็นภาพลวงตาที่เธอสร้างขึ้นมาเมื่อปกป้องตนเอง ทันทีที่เธอหลับด้วยยานอนหลับ และสิ้นหวังเพราะเชื่อว่าเป็นคำสาป เธอก็ได้สร้างกรงในใจขึ้นมาเพื่อกักขังตนเอง แต่สำหรับคนรอบข้างมันไม่ได้เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น
(อีดิเก้) ...!!
(เจ้าชายหลุยล์) เธอต้องทำให้เวลาที่หยุดเดินลงกลับมาเคลื่อนที่อีกครั้ง ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าจะมีชายสักกี่คน ที่ต้องตายเพราะการเดินทางมายังปราสาทนี้ แต่...
(เจ้าชายหลุยล์) เจ้าชายรูปงามขนาดนี้คงไม่มีปรากฏตัวมาง่ายๆ หรอกจริงมั้ย
(อีดิเก้) นายนี่ จะบ้ารึเปล่า...
ต้นหนามจำนวนมากที่พันประตูอยู่ได้หายไปพร้อมประตูที่เปิดออก
(อีดิเก้) ไม่อยากเชื่อเลย...
(วิลเฮลม์) เจ้าชาย... (วิ่งตามเจ้าชายไป ระหว่างทางเมื่อเห็นโครงกระดูกที่สวมชุดเกราะจึงหยุดวิ่งชะงักคิดได้) นี่เป็นคนในปราสาทที่หลับใหลมาพร้อมเจ้าหญิงนี่นา จริงสิปราสาทนี้ถูกปิดตายมาร่วม100ปี... ถ้างั้น การคลายคำสาปนั่นออกก็หมายถึง...!!
ไม่ได้นะขอรับเจ้าชาย! เจ้าชายหลุยล์!
เจ้าชายตกหลุมรักเจ้าหญิงนิทราที่หลับใหลอยู่ในทันทีที่ได้พบเธอ จึงจุมพิตเจ้าหญิงอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้นเองคำสาปก็เริ่มคลาย
(อีดิเก้) มีแต่นายที่ยอมสัมผัสตัวฉันที่มีหนามแหลมและอยู่ท่ามกลางต้นหนาม... มีแต่นายที่เข้ามาถึง และค้นพบตัวตนที่แท้จริงของฉัน
(เจ้าชายหลุยล์) (กอดเจ้าหญิง)
(อีดิเก้) เพราะอย่างนั้น (กอดตอบ) ฉันถึง... มีความสุข มากๆ เลยล่ะ
กาลเวลาเริ่มเดินอีกครา ทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไปจนกระทั่งตาย
(อีดิเก้) (ใช้เรี่ยวแรงสุดท้ายยิ้ม ก่อนจะจากไปตามกาลเวลา)
จนกระทั่งตาย...
---หน้าปราสาท---
(วิลเฮลม์) เจ้าชาย... หว่านเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ที่เหมามาจากร้านไปแล้วทั้งหมดหรือขอรับ?
(เจ้าชายหลุยล์) ปล่อยไว้อย่างนี้ ภายในปีหน้ารอบๆ ปราสาทแห่งนี้ คงจะมีดอกกระโดนสีม่วงบานสะพรั่งไปหมด มันเหมาะกับยัยนั่นยิ่งกว่าต้นหนามเป็นไหนๆ
และเรื่องราวก็จบลง... อย่างมีความสุข
(อีดิเก้) อย่ามาอีกเชียวนะ ถึงนายจะคิดถึงฉันมากแค่ไหนก็เถอะ
End…
ความคิดเห็น