Unknow .I Love So much ไม่รู้จัก แต่รักมากๆ

ลำดับตอนที่ #2 : Day2 วันนี้ ที่เจอเธอ

 หลัง จากเมื่อวานเป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกของฉัน ฉันก้ได้รับรู้ัว่าที่จริงแล้วมันไม่ได้แย่เสมอไปอย่างที่คิด กับกลายเป็นว่ามันผ่านไปได้ด้วยดี เพราะมีเพื่อนอย่างมีนาเป็นคนคอยช่วย และคอยแนะให้ฉันอยู่ ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเรียนอยู่ที่มาตั้งแต่ประถมศึกษาแล้ว ไม่แปลกเลยที่เธอจะรู้จักโรงเรียนที่นี่ทุกซอกทุกมุม ฉันรู้สึกดีใจที่ได้คนอย่างมีนามาเป็นเพื่อน เธอบอกกับฉันว่าเธอเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะเธอเองไม่ค่อยไปสุงสิงกับใคร ทำให้เธอก็ไม่ค่อยสนิทกับใครมากเหมือน ยิ่งขึ้นม.ปลาย นักเรียนในห้องเรียนเก่าๆ ของเธอแยกย้ายไปเรียนที่ไหม่บ้าง บ้างก้ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแล้ว 

 วัน นี้ก้เช่นเคยอากาศดีอย่างบอกไม่ถูก ทำให้ฉันที่กำลังนอนสบายๆแทบจะไม่อยากลุกจากที่นอนเลยด้วยซ้ำ บรรยากาสแบบนี้ใครๆก้ลุกไม่ขึ้นกันทั้งนั้นแหล่ะน่า ฉันเดินมาโรงเรียนทุกวัน ตั้งแต่เมื่อวานไม่ต้องแปลกใจหรอกนะ เพราะบ้านฉันอยู่แค่นี้นี่เอง ออกจากซอยบ้านฉันมาแล้วเลี้ยวขวาเดินมาอีกหน่อยก็เจอแล้วล่ะ ทำให้ฉันงีบได้อีกนานหน่อย ฮ่าๆ~

 ฉัน เดินมาตามทาง พลางก้ฮัมเพลงอย่างสบายอารมณื โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยว่าจะรำคาญขนาดไหน ฉันจะบอกว่าฉันอะนะชอบร้องเพลงมากที่สุดเลยหล่ะ แต่หารู่ไม่ว่าเสียงของฉันเนี่ยยิ่งกว่าแมวตดซะอีก ฮ่าๆ~  

 มี เหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่ทำให้ฉันจดจำไปตลอดกาล เมื่อครั้งวันปีใหม่เมื่อสมันฉันอยุ่ม.2 ทางโรงเรียนได้จัดกิจกรรมโดยให้ส่งตัวแทนห้องมาประกวดร้องเพลง ซึ่งแน่นอนว่าห้องของฉันต้องเป็นฉันอย่างเป็นแน่ ซึ่งในวันงานฉันได้เตรียมเพลงที่ฉันคิดว่าร้องเพราะที่สุด นั่นก็คือเพลงนักร้องบ้านนอก ทันทีที่ฉันเปล่งคำแรกออกมาจากริมฝีปาก ทุกคนที่ต่างนั่งอยู่บริเวณนี้ถึงกับหันขวับมามอง ที่คุยอยู่ก็หยุด นั่งเล่นจั้มจี้อยู่ก็หยุด เล่นไพ่เอย จะตดอยู่ก้เอย ต่างพากันหยุดทันทีแล้วหันมามองตามเสียง ฉันไม่คิดเลยว่าเสียงฉันจะทำให้คนฟังกะจังงังราวกับต้องมนต์

 ฉัน ร้องไปได้ไม่ถึงครึ่งท่อน เสียงดห่ร้องต่างก้ดังขึ้นเป็นเสต็ป ฉันคิดว่านี้คงเป็นเสียงเชียร์ให้กับฉัน ถ้ามีไม่มีร้องเท้่าบ้านี่ปาขึ้นมากระแทกไมค์ทำให้ไมค์กระแทกปากฉัน แต่ฉันนยังมองโลกในแง่ดี คิดว่าข้างล่างมันคงเล่นกัน เลยร้องต่อ และทันใดนั้นเองทั้งร้องนับ10กว่าคู่ แก้วน้ำที่เหลือบ้าง หมดบ้าง ต่างพากันปามาให้เป็นของขวัญกับฉันนั้น ทำให้ฉันรู้ว่าฉันควรจะหุบปาก แล้วลากสังขารตัวเองลงมาจากเวทีวะ

  ย้อนกลับมาณปัจจุบัน ในขณะที่ฉันเดินฮัมเพลงอย่างสบายใจเฉิบ หารู้ไม่ว่าข้างหน้านั้นก็มีคนที่เดินฮัมเพลงสบายใจเฉิบ ไม่สนใจคนรอบข้างเช่นเดียวกัน

"ตึก!!! โอ๊ยยยยยย~!" นี่ฉันไปเดินชนใครเข้าให้เนี่ย

"ขอโทษค่ะ/โทษที" ฉันรีบขอโทษขอโพยเขาทันที เพราะคิดว่าตัวเองที่เดินไม่สนใจใคร ทำให้ไปเดินชนเขาล้ม

 ทันที ที่ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้า ราวกับว่าโลกมันหยุดหมุนไปชั่วขณะ ใบหน้าเรียวยาวได้รูป ที่ขาวนั้น ตาที่โตดุจราวกับไข่ห่าน จมูกที่โด่งราวกับสันเขื่อน ผมสีดำขลับ ทำให้ใบหน้าเขาราวกับหลุดออกมาจากนวนิยายสักเรื่องเลยหล่ะ

"เอ่อ ขอโทษนะค่ะ" ทันทีที่ลุกได้ฉันก็รีบขอโทษเขาอีกครั้งหนึ่ง

"..." เอ่อ เงียบไร้คำตอบ และความรู้สึกบนใบหน้า

 เขา ไม่ได้ตอบอะไรกับฉัน เพียงแค่หันมอง แล้วพยักหน้าเป็นอันว่ารู้เรื่อง แล้วเดินจากฉันไป ฉันณุ้สึกได้ว่าเหมือนเจอแล้ว ที่ตามหามานาน คนแบบนี้หล่ะ ยะฮี้!!!~ และฉันก็เดินต่อไป แล้วเลี้ยวเข้าดรงเรียนไปอย่างอารมณ์ดี ซึ่งนั่นหล่ะ อารมณ์ปกติของฉัน จนทำให้มีนาเพื่อนสาวของฉันอดสงสัยไม่ได้

"นี่เมษา อารมณ์ดีเกินไปรึป่าวน่ะ"

"ไม่นะฉันว่า ฉันอารมณ์ดีตลอดนั่นแหละ" 

"งั้นเหรอ แน่ใจนะ"  มีนายังคงถามย้ำอีกรอบ

"แน่ใจสิ" 

"จ้าๆ~" 

และฉัน มีนา เมษา ก็นั่งตั้งหน้าตั้งตาเดินไปร่วมเข้าแถว เพื่อทำกิจกรรมหน้าเสาธง กันอย่างสดใส ทำให้นักเรียนคนอื่นต่างพากันมอง แล้วคงจะนึกพูดอยู่ในใจว่านังชะนีบ้า2คนนี้เป็นอะไรกันมากรึป่าว ฮ่าๆ~